Starshine... Of zo o3o
Hij werd gek. Hij werd er gewoon gek van. Sinds wanneer hield hij zich hiermee bezig, was het belangrijk. Waarschijnlijk door het feit dat dit goed moest gaan. Anders had hij echt al zijn kansen verkeken, hoewel drie keer scheeprecht was. En hoewel dit pas zijn tweede keer was, wist hij dat Lesaiah hem nooit meer een nieuwe kans zou geven. Eerste kans had hij verspeelt. Het was en bleef jammer, maar het liet wel zien met wie hij te maken had. Want erg serieus was hij toen niet geweest, daar was hij ook eerlijk in. En daarom maakte hij zich er nu druk om… Zijn kleding. Het was best gênant dat hij zich er eens druk om maakte in zijn gehele leven. Omdat hij het nog nooit eerder had gedaan. Misschien als klein jongetje, maar als volwassen man? Nee, alsjeblieft zeg.
Hij haalde een hand door zijn haar, gooide weer het zoveelste kledingstuk op de grond. Hij staarde naar de hoop kleren die daar maar zielig lag, trok een wenkbrauw op. Hij had er geen flauw benul van gehad dat hij zoveel kleren had. Vreemd.
Hij kon wel schreeuwen, schelden en noem het maar op. Frustratie, een en al frustratie was dit gedoe. En hij snapte niet hoe vrouwen dit iedere keer opnieuw konden doen. Het leek wel een slechte film waarin hij de vrouwelijke hoofdrol had. Vrouwelijk… Hij slaakte een zucht, haalde nogal wild zijn handen door zijn haar. Nou moest hij niet domme dingen gaan denken. Dat zou ook niet helpen. Hij begon te lopen, ijsberen. Zijn blik viel iedere keer weer op die hoop kleren, irriteerde zich eraan. Hoe had het zover kunnen komen? Door een simpele vrouw die niet meewerkte. Hij kon haar wel wurgen… Maar tegelijkertijd maakte dat zijn verlangen naar haar ook groter. Hij bleef stilstaan, sloot zijn ogen. Oké, nu ging hij te ver.
Hij kon de spiegel wel kapot slaan. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Voor het eerst in zijn leven vond hij zijn spiegelbeeld… Niet aantrekkelijk. Hij voelde zich net een of andere student die probeerde volwassen over te komen. Misschien had hij toch geen spijkerbroek moeten pakken, omdat hij de gewoonte op had gecreëerd om die altijd weer eens te laag te dragen, zelfs al droeg hij een riem. Overhemd dat er niet echt goed in was gepropt, nonchalant. Hij rolde met zijn ogen, trok het er uiteindelijk weer gewoon uit. Ook goed, dan niet. Maar er was iets dat nog ontbrak… Iets wat hij normaal altijd aanhad. Misschien lag het… Als een of andere gek begon hij kleren in het rond te gooien, allemaal van die stapel. Hij kon de zwarte blazer wel nostalgisch tegen zijn borst opdrukken. Niet dat hij hem zelf vaak had gedragen, het ging meer dat hij hem kon geven aan de ander. Dat was de hele functie ervan.
Nog een laatste check in de spiegel, enkel voor zijn ogen, en hij was klaar. Hij hief een hand op, dacht even na en knipte vervolgens in zijn vingers. Hij verdween, uit het niets. Stond het volgende moment voor een deur. Hij keek naar zichzelf, voor zover het kon. Oké, alles was nog goed. Je wist het maar nooit met dat soort spreuken, voor hetzelfde geld stond hij hier nu in een of andere jurk. Tikje overdreven, maar het was heel goed mogelijk. Hij haalde diep adem, hief uiteindelijk een hand op. Hij balde deze zwakjes tot een vuist, tikte met zijn knokkels tegen de deur. Zijn manier van kloppen. Want dat hardhandige geklop was ook altijd zo overdreven. Het duurde niet lang of de deur werd voor hem geopend. Hij kon het niet laten om een zacht fluittoontje te laten horen, die liet blijken dat het hem beviel. En niet zo´n klein beetje. ‘Zo, zag ik ook niet aankomen,’ grijnsde hij, ‘Maar dat achterwegen latend. Ben je klaar?’

Bokkenburcht
Waarom had hij nou een belofte moeten maken? Zielig als hij was zou hij zich eraan gaan houden ook, hoe moeilijk het ook zou zijn. Zijn blik had hij iedere keer ergens anders op moeten richten, hij mocht niet naar haar kijken. Hij had dolgraag een arm om haar heen gegooid, of ze het nou wou of niet. Het zou het tenminste geprobeerd hebben, maar nu deed hij niets. Probeerde uit man en macht zijn blik juist niet op haar te richten. Domme beloftes en manieren ook. Hij maakte het zichzelf ook altijd weer moeilijk. Maar ja, zonder een beetje uitdaging was er ook niets aan.
Zoals een echte heer betaamde had hij ook gewoon de deur voor haar geopend, toen hij erachter was gekomen welke plek het nou was. Ja, het was hem bij gebleven. Hij moest zich formeel gedragen, en zijn handen thuishouden. Wat een opgave zeg… Wat haalde hij zich weer op zijn hals. Maar hij werd vrijwel gelijk afgeleid door de voor hem onbekende plek. Wat was dit voor… Plek. Een betere beschrijving had hij er niet voor. Dit was wel de laatste plaats waar hij naartoe zou zijn gegaan, en het verbaasde hem ergens dat Lesaiah hiernaartoe gewild had. Of misschien hadden ze hier niets beters te bieden, dat kon natuurlijk ook nog.
Hij volgde haar gewoon, had geen antwoord gegeven op haar vraag. Hij moest nog eventjes wennen aan het onbekende. Ging afwezig op de kruk zitten. Keek naar de bar vrouw, liet ongegeneerd zijn ogen over haar glijden. Shit, nee. Niet doen. Maar het was moeilijk om zijn hoofd bij een enkele vrouw te houden, was het gewoon niet gewend. Hij dacht eventjes na. Hij mocht niet gaan… Flirten met haar. Dus dan enkel en alleen bestellen, dan kwam het wel goed. En aangezien Lesaiah het simpel hield, zou hij haar voorbeeld volgen. Maar als hij wijn dronk was het niet echt… Bij gelegenheden als deze. ‘Pilsje,’ grijnsde hij, richtte zich vervolgens op de andere vrouw. ‘Nee,’ antwoordde hij kortaf, en eerlijk. ‘Maar ach, het leven zit vol met verrassingen.’
Bar vrouw kwam terug. Gaf hun wat ze hadden bestelde en daar ging hij weer. ‘Dank je, je bent geweldig,’ grijnsde hij, waarna hij haar een knipoog gaf, zich een paar tellen later realiseerde waar hij mee bezig was en zijn blik weer vestigde op Lesaiah. Hij hoorde hoe de ander wegliep. ‘Dat heb jij niet gezien,’ fluisterde hij, ietwat dreigend. Maar dat dreigende was enkel om zijn schaamte gevoelens te verbergen. Hij schaamde zich voor het feit dat hij zich niet kon inhouden, en hij het in zijn hoofd haalde om zijn aandacht op een ander te vestigen dan haar. Zij, Lesaiah Feuilleie Morié de la Fôret, moest het middelpunt van zijn aandacht zijn. En toch kon hij zijn volle aandacht niet bij haar houden, hoe mooi ze er ook uit zou zien. Hij kon het gewoon niet.

» Del Guerra.
» En stoute Al ;o
» En 1129 woordjes van de post in het algemeen c:

Ze was het met hem eens. Ook weer eens wat nieuws. Normaal zou ze altijd proberen zijn woorden tegen te spreken, want ja… Wist hij veel. Ze mocht hem gewoon niet, of ja die indruk wekte ze. Kon ook zijn dat ze er net als hem van hield om anderen te irriteren. Had ze wel de verkeerde persoon voor zich. Als er een ding was waar hij immuun voor was, nou bijna dan, dan waren het beledigingen en irritaties. Natuurlijk voelde hij het wel, hoorde hij ze ook. Maar hij liet het niet merken. Het betekende simpelweg je dood als je je zwaktes liet zien vroeger. In zijn leven dan. Een keer had hij een zwakte getoond, en had toen ervaren dat je dat beter niet kon doen. Op een van de hardste manieren die er was. Het was kinderachtig geweest, maar hij kon het nog steeds niet over zich heen zetten. En daarom mocht hij niet veel gaan drinken vanavond. Want met het beetje zelfkennis dat hij had, wist hij dat hij er dan over zou gaan praten en dan… Ja, public humiliation.
En sowieso, wat voor beeld zou hij nou geven als hij zich helemaal kapot ging zuipen. Kon hij nog zo vaak doen, op zijn eigen kamer. Niemand hoefde hem dan te zien, en hij was ook niet goed in dronken worden. Niet dat dat zo’n ramp was, liever er slecht in zijn dan een natuurtalent. Maar door het feit dat hij op Shadra meestal dag in dag uit wel een glas alcohol naar binnen werkte, en dan van de sterke variant, raakte zijn lichaam eraan gewend. En hoe. Het zou uren duren voordat hij ook maar aangeschoten zou worden van gewoon… Bier. Hoe snel hij ook zou drinken. Het was gewoon iets onmogelijks geworden. Maar Lesaiah hoefde dat niet te weten. Als hij zichzelf zwak wou opstellen qua alcohol betreft in haar ogen was dat zijn zaak. Het was sowieso niet echt gunstig om een beeld van jezelf te creëren tegenover iemand anders waarin je een hele alcohol geschiedenis had. Nee dank je.
Hij lachte zachtjes, had haar eerste grinnikende reactie genegeerd. ‘Tenzij ik mijn handen voor je ogen of oren houd,’ merkte hij nogal flauw op. Misschien was het een tikkeltje te flauw, plus het feit dat hij haar niet zou aanraken vanavond. Man, hij begon met de minuut meer haat te krijgen aan die belofte. Als er een ding was waar hij slecht in was, was het zijn handen thuis houden. En niet alleen bij vrouwen, hij deelde met liefde een klap uit met gebalde vuist aan een man. Hij had losse handjes, wist hij ook wel, maar hij had er nooit behoefte voor gevoeld om dit te veranderen. Natuurlijk kon hij zich wel inhouden, hij had veel geduld. Maar als hij zijn zin niet kreeg, zijn dag niet had en de persoon tegenover hem lastig deed… Nou, dan was dat zijn of haar probleem. Hadden ze maar op hun woorden moeten passen.
Zijn vingers streelden het koude glas, maar aanstalten om te drinken maakte hij niet. Hij had eigenlijk helemaal geen dorst, dus ja… Ach, hij zou wel kijken. Hij zou het zo weg kunnen gooien. Hij keek op bij het horen van de stem van de vrouw. ‘Kamer anders ingericht, ander meubilair… Papierwerk natuurlijk, dat moet altijd. Maar echte interessante dingen? Nee niet echt. Op die piano les van jou na,’ beantwoordde hij haar vraag, had de hele tijd een beetje bedenkelijk gekeken. ‘En, heb jij nog iets interessants gedaan in je leven?’ Zijn manier van vragen stellen was altijd wat simpeler, grover wellicht.
Hij dacht eventjes na. Nou, hij mocht niet flirten… Of ja, niet met aanraken en zo. Dan ging hij maar gewoon proberen een gesprek te voeren. En dan ook nog over een normaal onderwerp. Normaal vroeg hij een ding, en degene tegenover hem deed de rest wel. Zodat hij alleen maar hoefde te knikken, zich verbazend over hoeveel sommige personen wel niet te zeggen hadden. ‘Lesaiah,’ begon hij, keek haar aan, ‘Hoe oud ben je nou eigenlijk?’ Was dát serieus het beste wat hij kon verzinnen op het moment? Ja. Ja, dat was het beste. Man, wat was hij soms dom bezig.

Ze dronk… Snel. Kon misschien ook zo overkomen door het feit dat hij ongelofelijk zat te teuten en pas drie vierde had weggewerkt. Als hij geen dorst had kwam er ook echt bijna niets in. Terwijl zij al bijna klaar was met haar tweede glas. De neiging om te zeggen dat ze rustig aan moest doen was aanwezig, maar nog niet zodoende dat hij het ook zou gaan zeggen. Ze was oud genoeg om haar eigen drankgedrag te bepalen en te weten hoeveel en hoe snel ze het kon hebben. Of misschien wist ze dat niet en was ze te afwezig om er op te letten. Want mensen die het niet wisten letten dan altijd te goed op, gingen werkelijk elk glas bijhouden. Beetje overdreven in zijn ogen, en daarom had hij het zijn eerste keren niet gedaan en dan had hij daar buiten gestaan. Zijn best om alles binnen te houden. Maar eerste keren waren altijd het ergst, dat wist iedereen. Toen hij voor het eerst in aanraking kwam met de duistere magie was het ook vreselijk geweest, hij had zichzelf pijn gedaan en noem het maar op. Eveneens als zijn eerste aanraking met het hele muziek gebeuren en met – Nee, dat was niet verkeerd gegaan… Hoewel dat ook niet echt iets was waar je slecht in kon zijn, maar ja.
Een brede glimlach sierde rond zich rond zijn lippen. Hij bewees nu al dat hij beter was dan Kadaj, beter kon het niet worden. ‘Ach, ik ben het gewend om huiswerk te doen,’ merkte hij nogal droog op. Hij wist eigenlijk niet waar Kadaj vandaan was gekomen, en waarom juist hij als eerste de aandacht van Deshas had moeten trekken. Dat zat hem nog het meest van alles dwars, dat hij de tweede was geweest. En niet de eerste. Zelfs hier, als LM… Hij was derde geweest. Maar voor Deshas had hij respect gehad, dus zou hij het niet erg vinden na hem te komen, als tweede. Maar om in de voetstappen te treden van Kadaj? Bah, daar kreeg hij gewoon rillingen van. Het was toch wat complex zijn hele relatie met die anderen. Maar wat deed je eraan, hij had toch wel iets moeten doen om nu te zijn waar hij was. Te zijn wie hij was et cetera.
Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je bent wel erg trots op jezelf dat je mij een klap hebt verkocht, is het niet?’ Ja, het krenkte zijn trots nog steeds. Maar ze hoefde toch niet zo kinderachtig te zijn door het er iedere keer over te hebben als ze de kans kreeg? Die afdruk op zijn wang was meer dan genoeg geweest, dan hoefde ze niet nog eens zout in zijn oude wonden te gooien. Ja, gooien, niet strooien. En misschien nog lekker erin wrijven ook. Hij klemde zijn kaken op elkaar bij de gedachte alleen al.
Hij keek op. Zijn opvolger? O ja, die was ook nog ergens. Hij was dat gedeelte weer eens helemaal vergeten. Hij haalde zijn schouders op, trok een mondhoek omhoog. ‘Ach, ik heb hem niet eens zelf uitgekozen,’ merkte hij op, ‘Dus hij zal maar naar mij toe moeten komen en dan zie ik wel of het mij bevalt. Hoewel ik niet twijfel aan Deshas zijn oordeel, en ik wel bereid ben mijn geduld te vergroten daarvoor.’ Hij wist niet wat er allemaal was gebeurd wat opvolger betreft. Zelf was hij nooit officieel een opvolger geweest, zijn leeftijd was stop gezet vanwege sympathie. Vriendschap. En omdat hij wou zien hoe zijn zussen langzaam weg zouden kwijnen terwijl hij een soort van eeuwige ‘jeugd’ had. Maar dat was helaas niet doorgegaan, maar dat lag nogal moeilijk qua uitleg.
Haar blik amuseerde hem. Hij was schattig, meer niet. En dat was precies wat hij nodig had. Als hij haar enkel schattig zou vinden zou hij zijn handen zo thuis kunnen houden. Maar zij moest weer eens het lichaam hebben van een volwassene, was ook weer zo typisch. Hij nam een slok, verslikte zich bij het horen van het antwoord. Hij hoestte, kneep zijn ogen eventjes dicht. Daarna keek hij haar aan, zijn blik vol ongeloof. ‘Tweehonderddertien?’ herhaalde hij haar antwoord met een hese stem, ‘Echt, ik had je ouder ingeschat.’ Nadat hij zich realiseerde hoe de woorden misschien over zouden kunnen komen opende hij snel weer zijn mond: ‘Niet dat je er zo uit ziet, maar gewoon… Je bent een LM en zit hier langer dan ik, daarom.’ Fijn, hij had weer eens een fout gemaakt. Hij wendde zijn blik af toen ze de vraag terugkaatste. ‘Tweehonderdzeventien. Weet niet meer wanneer mijn leeftijd is stopgezet, maar dat doet er ook niet echt toe.’
Hij zweeg eventjes, dacht na. ‘Zou je het erg vinden als ik je vraag hoe je training van Ferost was?’ vroeg hij zachtjes, keek haar zijdelings aan, ‘Vroeg me gewoon af of er verschil zit in de manier van lesgeven wat dat betreft. Natuurlijk is er wel al het verschil van de magiesoort, maar je snapt me wel.’ Hij vroeg het ook omdat hij niet wou dat er stiltes vielen. Want als er een ding was waar hij niet tegen kon op momenten als deze, dan waren het stiltes.

Zij had haar eigen opvolger dus ook niet zelfgekozen? Moest Ferost vast en zeker hebben gedaan, en zij had het er maar mee moeten doen. Het bleef eigenlijk best vreemd. Dat je het maar moest doen met de opvolger moest doen met diegene die voor je was, of je deze nou mocht of niet. Met zijn geduld kwam hij best ver, maar hij had zo ook zijn grenzen. En hij was er eigenlijk wel van overtuigd dat het een man zou zijn. Aangezien Deshas… Nou, waarschijnlijk wou hij gewoon een man hebben als opvolger. Hij wist niet wat de kijk van hem was geweest op vrouwen. Maar voor zover hij wist waren Kadaj, die ander die hij dan niet kende en hijzelf de enige geweest die in de leer zaten bij Deshas. En er was geen twijfel over mogelijk dat ze alle drie mannen waren. Of er moest wel iets heel vreemds aan de gang zijn. Of toeval, maar daar geloofde hij steeds minder in. Gewoon omdat het zo gemakkelijk was om te zeggen dat het toeval was, want zo gemakkelijk kon het leven toch niet zij? Of ja, zijn leven was het niet geweest.
Hij beviel haar? Of ja, de opvolger beviel haar. Of het een hij is wist hij niet. O, het was toch een hij. Bleek later uit haar omschrijving. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ach, als ik een zeur heb maak ik er geen probleem van om een deur in zijn of haar gezicht dicht te slaan.’ Nee, daar zou hij inderdaad ook geen probleem van maken. Als het zo’n afhankelijk type zou zijn, was hij zo klaar. Hij had wel betere dingen te doen. Heel veel betere dingen. En dan was dat nog niet eens alleen maar over vrouwen. Nee, dat papierwerk. Hij handelde één ding, en hij kreeg er drie nieuwe voor in de plaats. Nou las hij ook alles heel goed door, had de gewoonte opgebouwd alles altijd perfect te doen op dat gebied. Daar was zijn faalangst het sterkste, en zijn perfectionisme ook. Was ook de enige reden waarom hij het deed, anders ging hij zich naar voelen. En daar kon hij niet tegen, gevoelig als hij stiekem was.
Hij had op met een hand, die hij had gebald tot een vuist, zachtjes tegen zijn borst geklopt. Hij verslikte zich niet vaak, maar als hij het deed, dan deed hij het ook goed. Was ook zijn standaard voor sommige dingen: Als je het doet, doe het dan goed. Maar dit was niet een van zo’n soort dingen die je goed wou kunnen. Want dat was gewoon lomp en onhandig. Bekomen van zijn hele verslikking en zijn verkeerde opmerking keek hij haar aan. Oké, het had weldegelijk effect op haar gehad. Hij lichte hoop gehad dat ze het zou negeren, dat haar trots weer in de weg zat om er ook maar op te reageren. Maar hij zat weer eens fout. ‘Zoals ik al zei, ik bedoelde het niet zo. Je ziet er jong uit voor iemand van tweehonderd. Maar toch oud voor een twintig jarig, wat – laat me eventjes uitpraten – niet erg is. De tweede bloei van een vrouw vindt, volgens mijn mening, plaats tussen haar twintigste en haar vijfentwintigste. En jij hebt nu nog die schoonheid daarvan, dus maak je geen zorgen… Er is geen rimpeltje te bekennen op jouw lieve gezichtje.’ Alles had hij rustig gezegd, misschien een tikkeltje te sloom, maar ze moest maar naar hem luisteren.
Hij trok zijn wenkbrauw op na het horen van haar antwoord. Lag het aan hem of was haar antwoord… Ontwijkend? Lag vast wel aan hem. Hij knikte. ‘Daar heb je gelijk in.’ Hij moest eventjes zachtjes lachen. ‘Hoewel het bij mij nogal lang duurde voordat ik al die spreuken fatsoenlijk kon uitspreken. Want zover ik weet heb ik dit accentje altijd al gehad. Maar ach, nu doe ik toch alles meer in mijn gedachtes dan dat ik het nog heel braaf ga opzeggen. Hoewel het op sommige momenten wel wat meer effect geeft, vind je niet?’ Hij maakte een nee gebaartje met zijn hand toen de bar vrouw zijn glas mee wou nemen, en waarschijnlijk een nieuwe wou geven. Hij had geen dorst en had geen zin om dadelijk als een gek naar de wc te moeten rennen. Hij had al best lang niet meer gedronken, en zijn zwakke blaas kennende… Dan kon hij om de drie glaasjes zich weer gaan excuseren. Nee, dat was ook niet echt goed.

» Ik lul met toch wat af in mijn post x')

Haar houding was veranderd. Ze had een houding die hem onbekend was, maar dat betekende nog niet dat hij onprettig was. Het was juist de houding waarna hij naar zocht. Men zou hem vast als expert hebben gezien op het gebied van lichaamstaal. Maar de waarheid was dat hij het zelf maar amper doorhad. Het was meer onbewust dan echt doelbewust. Hij zag perfect hoe anderen zich voelden, dus ook wanneer ze zich irriteerden, maakte daar gebruik van. Bij vrouwen ging het enkel andersom. Hij reageerde op de kleinste trekjes die aangaven dat deze iets leek te waarderen, of prettig vond. Stimuleerde het prettige gevoel dat ze dan hadden, en dat geheel onbewust. Het was zonde. Want als hij het wel door zou hebben, zou hij zoveel kunnen doen. Hij zou gewoon een levende leugendetector kunnen zijn. En een goede ook nog eens. Maar hij zou niet alleen kunnen zien wanneer iemand loog, veel meer. Maar het zinloos om daarover na te denken, hij had het zelf niet eens door. Dus was er geen beginnen aan. Het zou hem waarschijnlijk niet lukken als hij erop ging letten.
Haar grijns beviel hem niet. In zijn ogen had hij iets uitdagends, was hij spottend en lachte ze hem vast in haar gedachtes uit. Maar wie zou dat niet doen? Hij was zelfs al over de tweehonderd, en zelfs dat was niet lang genoeg om zijn accent weg te halen. Accentloos te spreken, hij deed het nog steeds. Alsof hij echt niet anders kon. Natuurlijk kon hij wel anders, maar als hij echt probeerde het accent te verbergen… Dan praatte hij langzaam. En dan niet een klein beetje, maar heel erg. En wie nam nou het geduld om naar een sloom pratend persoon te luisteren? Hij zou er zelf niet de moeite voor nemen. En bovendien vond hij ook dat zijn accent af en toe ook zo zijn charmes had. Hij had er soms wel fijne woordjes over ontvangen. Maar hij bleef het irritant vinden, zou waarschijnlijk altijd wel zo blijven.
‘Maar vroeger wel, iedereen doet het in het begin,’ merkte hij op, ‘En ik leer dingen moeilijk af. Luister maar naar mijn accent.’ Hij was inderdaad verdomd slecht in het afleren van dingen. Aanleren deed hij zonder moeite, leerde bijzonder snel. Maar afleren was weer een ander verhaal. Het was het tegenovergestelde en een automatisme zou je er waarschijnlijk nooit uitkrijgen bij de man. Enkel na een jaar of twee, drie. Het was een van zijn zwaktes, dat wist hij ook wel. Maar zo’n ramp was het niet. Zat andere mensen hadden het hetzelfde probleem, zo speciaal was het niet. Dat liet gewoon zien dat hij nog iets menselijks in zich had, en dat was wel fijn om te weten. Gewoon vanwege het feit dat hij zijn menselijkheid niet wou verliezen. Zichzelf niet wou verliezen. Het ging allemaal om zichzelf blijven. Natuurlijk was hij niet meer die kleine onschuldige Alejandro die niets durfde. Hij was volwassen geworden en dus wel veranderd. Maar hij was nog steeds een mens.
Hoe hij Deshas had ontmoet? Weer zo’n etappe in zijn leven die hij liever verzweeg. Niet om het hele Deshas gedeelte. Maar door het feit dat hij het niet op zijn eigen houtje had gedaan, dat was alles. ‘Geloof het of niet, maar door Kadaj,’ antwoordde hij haar vraag alsof het niets was. Hoewel het hem van binnen maar al te zwaar viel. ‘Hij zag mij toen ik nog een klein jochie was, en dat kwam omdat Kadaj was afgedwaald en hij hem dus was gevolgd en zo bij mij uitkwam. Bla bla, niet interessant.’ Zijn ongeïnteresseerde handgebaartje had laten zien dat hij het zelf alles behalve interessant vond. Het was de waarheid… Heel erg afgekort. De kortste manier waarschijnlijk. ‘En jij Ferost?’ Zij was ermee begonnen, kon hij net zo goed de vraag terugkaatsen. Hij wou de opmerking maken dat ze rustiger aan moest doen. Die blos op haar wangen was er niets voor niets gekomen. Maar hij hield zich in. Ze deed zowaar normaal tegen hem, en het beviel hem wel. Dus ging hij het nu niet voor zichzelf verpesten.

Langzaam knikte hij. Misschien had al die alcohol ervoor gezorgd dat ze traag van begrip werd, of ze herhaalde altijd vragen van anderen. Maar dan net een tikje anders. Of ze was gewoon een tikje van traag begrip van zichzelf. Maar tot nu toe had ze al zijn woorden begrepen, en de achterliggende betekenis pikte ze er zo uit. Haar irritatie toonde dat maar al te goed. En daar deed hij het ook voor. Het ging niet alleen maar om zijn hogere doel, als hij haar ook nog lekker kon irriteren was dat ook mooi meegenomen. Want ooit zou hij wel zijn zin krijgen, dat moest wel. Hij zou wel wachten, er waren genoeg andere mogelijkheden voor tussendoor als het hem toch iets te lang zou duren. Zijn leugens zouden alles verbergen en dan kon hij nog gewoon verder gaan met zijn andere project. Het project dat voor hem zat. Haar irritatie zou hij ombuigen tot iets anders. Wat wist hij nog niet. Maar het moest sowieso iets positiefs worden. Want hij was niet zo dom dat hij dingen ging laten escaleren.
Hij knipperde met zijn ogen, keek op. Hij leek zowaar geïnteresseerd in wat ze zei. En niet in hoe ze eruit zag. Knap hoor. Voor zijn doen dan. Normaal konden zijn ogen niet genoeg van krijgen, lieten altijd maar blijken hoe fijn ze het uitzicht vonden. Als dit fijn was. Als het hem niet beviel liet hij dat ook overduidelijk merken. Hoewel hij zelf niet doorhad dat hij alles precies kon afleiding van houdingen en trekjes van anderen, wist hij maar al te goed hoe hij dit moest overbrengen. Hoewel dit ook niet volledig bewust ging, deels maar. Maar het was meer dan zijn inzicht. Niet dat het hem wat uitmaakte. Hij kon niet overal goed in zijn, zag hij ook wel in. Maar toch streef hij naar die perfectie die nergens te bereiken was. Hij had toch niets beters te doen. Maar hij wou de beste zijn, overal in. Was een klein trekje dat hij had ontwikkeld door zijn lichte perfectionisme.
Hij fronste. O, ook fijn om te weten. Zij had eerder het lef gehad om weg te gaan van haar familie. Hij had zitten twijfelen en trok pas zijn conclusie op zijn achttiende, toen hij er echt niet meer tegen kon. En tegen Ferost opbotsen? Hij kon het niet helpen dat hij zachtjes moest lachen door het beeld dat zich vormde in zijn hoofd. Hij wist niet hoe die Ferost gast er precies uitzag. Maar hij kon wel fantasierijk zijn zo nu en dan, als hij het nodig had. Niet dat hij het nu nodig had, maar zorgde wel voor wat humor bij haar woorden. Sowieso klonk ze al een beetje grappig omdat ze al een paar glaasjes had weggewerkt. Maar iedereen klonk steeds vreemder naarmate ze meer alcohol in zich opnamen. Niet dat ze echt heel erg dronken over kwam. Maar ze praatte zachter, had iets schattigs. Maar de zelfverzekerde Lesaiah gewend die zich niet over de voeten zou laten lopen… In vergelijking daarmee was dit vrij komisch. Ja, zijn humor was soms vrij complex.
Hij trok een wenkbrauw op. Op het nippertje? Hij geloofde er niets van. Zelfs na al zijn trainingen maakte hij nog geen schijn van kans om ook maar een krasje te maken op het gezicht van Deshas. Oké, behalve als hij het vuil speelde. Maar daar hield hij niet van, zou hij alleen doen als het echt moest. Als het om leven en dood ging. Maar hij wist dat de ander hem nooit zou vermoorden. En zeg nou zelf, een litteken waarmee je kon opscheppen had wel zijn voordelen. Maar hij had er niets aan overgehouden, wat hij stiekem wel fijner vond. Maar hij had er wel vrede mee gehad.
‘Reddende engel,’ herhaalde hij haar woorden met een bittere grijns, ‘Het enige wat ik kreeg waren twee duivels. Lege zielen die niets schenen te zien. En aan het eind van alles een vuile bedrieger.’ Had hij misschien niet moeten zeggen. Maar als ze zo bleef drinken zou ze zich waarschijnlijk niets meer herinneren van deze avond. Dus kon hij zeggen wat hij wilde. Wat hij werkelijk van haar vond, dus niet van haar uiterlijk. Maar over haar innerlijk. Maar hij zou het toch niet doen. Zelfs als ze het zou vergeten, zou hij het niet doen. Had met zijn manieren te maken. ‘Lesaiah,’ hij keek haar aan, ‘Misschien moet je een beetje gas teruggeven.’

Hij keek haar aan, bloedserieus. Als het om dingen als dat ging over zijn verleden was hij meestal kortaf en fel. Behalve als hij aangeschoten of dronken was, dan was hij eerste klas jankerd. Wist hij zelf ook altijd, en daarom had hij tegen zichzelf gezegd zich in te houden. Hoeveel zijn lichaam ook kon hebben, hij wilde niet dat iemand hem ooit zo zou zien. Hij had een reputatie – nou, nog niet echt aangezien niemand hem echt kende op Lesaiah na, en zij hem toch op ieder moment om het geringste een klap zou geven – maar het ging erom dat hij alvast kon wennen. Hij deed, en zou ook nooit doen, aan huilen. Hij was een volwassen man. Qua uiterlijk en leeftijd dan, want je kon moeilijk tippen aan zijn over tweehonderdjarige leeftijd. Maar op mentaal gebied mocht je er nog wel eens aan twijfelen of het herzien. Want soms gedroeg hij zich gewoon als een verwend kind, wat hij stiekem ook was in sommige opzichten.
‘Wie zegt dat ik het over hem had?’ was zijn enige opmerking. Hij voelde de behoefte niet om uitgebreid te gaan uitleggen wie die duivels dan wel niet waren. Maar de namen lagen nog vers in zijn geheugen. Sophia en Anna. Twee duivels van eerste klassen. Ze hadden, voor zover hij zich kon herinneren, altijd de pik op hem gehad. Als klein jochie had hij niet geweten waarom en had hij zich er maar bij neergelegd. Maar juist omdat hij er niets aandeed kon het escaleren, en snel ook. Kleine plagerijtjes werden grote pesterijen en voor je het wist kwamen de eerste blauwe plekken et cetera. Hij haatte ze, met een ongekende passie. Maar vond ze, nu hij erachter kwam waarom ze zo deden, ook zielig. En dat wekte vreemd genoeg ook medelijden op.
‘Omdat,’ hij haalde eventjes diep adem, ‘Als je zo doorgaat je in no-time dronken bent. Daarom.’ Een protest zat er wel in. Het was moeilijk om iemand over te halen te stoppen met drinken als deze er eenmaal aan begonnen was, en de nodige glaasjes achterover had geworpen. Maar het was het proberen waard. En dan kon ze achteraf niet gaan klagen dat hij haar zogenaamd dronken had gevoerd, want het leek er niet eens op. ‘Geen idee. Waarom zou ik in godsnaam bijhouden hoeveel jij drinkt? Dat zou gewoon vreemd zijn.’ En ietwat stalkerig in zijn ogen, maar dat was zijn interpretatie dan weer. ‘En als je moe bent moet je gaan slapen,’ merkte hij nogal droog op, negeerde haar onafgemaakte zin. Hij wist dondersgoed waar ze het over had, maar het was niet leuk om er nu op in te gaan. Hij zou het later wel gebruiken, dit was niet het juiste moment.
‘Dat begrijp ik.’ En eigenlijk wou hij zelf zo snel weg als maar kon. Aan haar gebaar te zien zou ze hem enkel en alleen nog voorschut zetten met haar vreemde overdreven gebaren die onnodig waren. Hij keek haar eventjes aan, duurde eventjes voordat hij had verwerkt dat ze daadwerkelijk naar hem glimlachte. Hij stond op. ‘Dan gaan we.’ Normaal zou hij zich als een heer hebben gedragen en haar van die kruk hebben afgeholpen. Maar beloofd was beloofd, hij mocht haar niet aanraken deze avond.

» Beetje flut en hopelijk kunt U er wat mee c:

Een verbaasde grijns, gefronste wenkbrauwen. Wist niet wat hij moest denken. Gaf ze nou net toe dat ze dronken was? Dat was ook onverwachts. Maar mensen gedroegen zich soms nou eenmaal anders als ze alcohol ophadden. Hij was een van de beste voorbeelden. Hij werd niet snel dronken, maar als hij het was… Dan was hij het ook goed. Op de een of andere manier ging hij altijd huilen, wist eigenlijk achteraf nooit meer waarom. Kon zijn dat hij te vaak dronken was geweest in zijn jongen jaren dat hij steeds meer begon te vergeten over wat hij nou precies deed als hij het was. Hoewel hij zijn eerste keren nog goed kon herinneren.
Maar hij was blij dat ze gingen, want hij voelde de behoefte niet om zichzelf voorschut te zetten omdat hij Lesaiah tegen moest houden omdat ze iets doms wou doen. Of iets dat hem ook voorschut zou zetten. Hij hield niet van dat hele schaamte gevoel, dat paste niet bij hem. Net zoals heel veel van die andere gevoelens die erbij hoorden. Maar het ergste van alles was nog als hij agressief werd. Dat kon hij zich altijd maar al te goed herinneren. Dan balanceerde hij op het randje van aangeschoten en echt stomdronken. Dan werd hij serieus jaloers op iedere man die het ook maar waagde te kijken naar de vrouw waar hij mee bezig was. Wat dat betreft was hij de dominantie hem zelve. Hij was net als een mannetjes leeuw. Liet zijn sporen achter om te laten zien dat het zijn territorium was, en zijn leeuwinnen. En dat moesten anderen maar accepteren, want hij was en bleef te sterkste.
Waarom dacht hij hier in godsnaam aan? Waarom vergeleek hij zich met een dom dier? Hij was geen beest. Oké, soms. Maar dan op een ander gebied. Meer op het gebied dat hij soms moeite had met zelfbeheersing qua gevechten. Met liefde zou hij hebben geholpen aan fronten vroeger. Maar denkend aan het feit hoe hij soms helemaal een obsessie kon krijgen met de rode vloeistof – o ja, zo leek het – zag hij er maar vanaf. En daarom zou hij ook weigeren ooit een gevecht met iemand te hebben tenzij het niet anders kon. Of tenzij hij zeker wist dat het goed zou gaan. Het zou nooit zijn bedoeling zijn om iemand expres fysiek blijven letsel te geven. Wat meestal ook leidde tot mentale schade. Nee, hij was geen beest. Alles behalve dat. Hij verachtte mensen die zich zo gedroegen, dus zou hij zichzelf ook moeten verachten als hij zo was. En zijn zelfliefde was onvoorstelbaar, dus ja… Dan was het moeilijk om een eigenschap te hebben die je verachtte.
Hij draaide zich een kwartslag toen hij een tikje op zijn schouder voelde en zijn naam hoorde. Met half open ogen keek hij naar de vrouw. Maar zijn ogen werden al snel groter. Met grote rode ogen keek hij naar haar. Rode wangen, niet door de alcohol maar door schaamte, een verlegen toon in haar stem. Zijn gedachtestroom ging een beetje zo op het moment: *Oh, buen Dois. Gracias, muchas gracias! Natuurlijk dacht hij voor het grootste gedeelte in zijn dialect, dat een beetje uitgestorven was en eigenlijk alleen maar leefde onder de del Guerra’s. En een paar overige zielen. Hij moest zich eventjes herstellen, had niet verwacht dit plaatje van Lesaiah ooit in werkelijkheid te zien. ‘Ik heb een belofte gemaakt, en ik mag je dus niet aanraken. En ik riskeer het niet nog een keer om een klap te krijgen,’ zijn stem was hees, en hij had er duidelijk moeite mee. Anders had hij haar allang geholpen. O, hoe hij popelde om haar te helpen. Nee, stop. Ze was dronken. Hij mocht het niet doen. Hij maakte geen misbruik van dat soort dingen, dat was onbeschoft. Maar helpen kon toch geen kwaad? Nee, nee. Een belofte was een belofte.

* Oh buen Dois. Gracias, muchas gracias = O, goede god. Dank je, heel erg bedankt.
» Vreemde zinloze post.

Hij kon niet grijnzen, kon haar enkel met grote ogen aankijken. Eindelijk… Eindelijk had hij haar waar hij haar hebben wou. En nu zat er een belofte in de weg. Hij mocht haar niet aanraken, dus zou hij dat ook niet doen. Zelfs als zij hem al weet niet hoe vaak had aangeraakt. Hem motiveerde haar ook aan te raken, hij moest en zou zijn handen thuis houden. Het ging niet meer over een simpele belofte, maar het leek meer een weddenschap. Of hij het in zich had om voor een keer in zijn leven eens niet te profiteren van situaties. Eens niet te proberen een vrouw in zijn bed te krijgen. En hij zou die weddenschap winnen. Het zij zo, dan kreeg hij zijn zin maar eens niet. Hoewel hij zijn zin op lange termijn wel zou krijgen… Maar daar ging het nu niet om.
Hij knipperde met zijn ogen, keek haar aan. Hij wist niet wat ze zei, weer een woord dat hij niet kende. Er ging een schok door hem heen toen haar hand zich om zijn schouder klemde. Hij kon haar wel vervloeken. Waarom wilde ze zo perse dat hij haar hielp? Ze mocht hem niet eens, waarom zou ze hem dan vertrouwen? Vervloekte vrouwen ook, hij snapte ze nooit. Het enige wat hij over ze snapte is wat ze wilden horen, leugentjes over hoe je ze begreep. Je vrouwelijke kant een beetje liet zien, deed alsof je om ze gaf en dat soort dingen. Maar tot nu toe was Lesaiah het meest complexe wezen wat hij ooit was tegengekomen. En het beviel hem niet, hij raakte ervan in de war. ‘Ja,’ antwoordde hij kortaf, besloot toch maar een uitleg te geven, ‘Ik ben een man van mijn woord. Dus zal die belofte niet breken, indien er geen andere mogelijkheid is.’
Hij wou haar pols vastpakken, ervoor zorgen dat die hand van zijn schouder afging. Het stimuleerde te veel. Liet zijn verlangen escaleren tot hij het niet meer uit zou kunnen houden. Maar hij zou dit winnen. Hij klemde zijn kaken op elkaar. ‘Maar er is een groot verschil tussen ik die jou aanraakt, en jij die mij aanraakt,’ zijn stem was ietwat sissend, alsof hij moeite had om zijn kaken van elkaar af te halen. Hij beet op zijn tong, probeerde de neiging om haar woorden te geloven en haar dus aan te raken te onderdrukken. Maar het hielp niet echt, bezorgde hem alleen maar fysieke pijn.
Hij haalde diep adem, die aantoonde dat hij er moeite mee had. Vooral toen haar hand in beweging kwam op zijn schouder. Te veel oude gewoontes die te goed in zijn systeem zaten. Maar hij moest en zou zichzelf inhouden. Koste wat het kost. ‘Ik… Ik zou dolgraag willen, maar het kan niet Lesaiah,’ zijn stem weer hees. Man wat haatte hij zijn stem nu. Het gaf door hoeveel moeite hij er wel niet mee had. Gaf een zwakte aan, en hij wilde geen zwaktes hebben. En als hij ze al had moesten die verborgen blijven, voor iedereen. Geen uitzonderingen.
Hij sloot zijn ogen, wendde zijn blik vervolgens af wanneer hij ze weer opende. ‘Lesaiah, maar het nou -’ Hij balde zijn handen tot vuisten. ‘*Te maldigo, Lesaiah… Te maldigo,’ kwam er in een ademstocht uit terwijl hij haar weer onder ogen kwam. ‘Oké, ik zal je dragen. Enkel en alleen als je beloofd me achteraf niet een klap te verkopen, ik weet hoe jij bent.’ Hij schudde haar hand van zijn schouder af, kon niet geloven dat hij zowaar chagrijnig was dat hij een vrouw moest dragen. Een bloedmooie nog wel. Ach, misschien was hij stiekem ook wel complexer dan hijzelf dacht. Hij draaide zijn rug naar haar toe, zette een stap naar achter, de afstand kleiner makend zodat ze er beter bij kon. ‘Spring op mijn rug,’ mompelde hij, ‘Het wekt minder verkeerde ideeën bij anderen op dan als ik je draag alsof ik een of andere prins ben op een wit paard.’ En ook gewoon omdat hij dan bang was dat ze haar armen om zijn nek zou slaan, er verzekerd van wou zijn dat ze niet viel. En hij dat op het moment eventjes niet kon gebruiken.

* Te maldigo = Ik vervloek je
» En... Moet ik een nieuw topicje aanmaken na Uw post, of nog eventjes doorlullen in deze c: ?