De oranjekleurige gloed die door de geruite ramen van de taverne op de geplaveide straattegels viel, de rookpluimen die uit de ouderwetse schoorsteen omhoog rezen en in het donker van de nacht verdwenen, het toosten met het getik van glas tegen glas en het aangename bulderende gelach van gasten die zich er al vermaakten; de Bokkenburcht leek hem de meest toepasselijkste plaats om zijn aannemende herconfrontatie met Malaika te houden. De geuren van gebraden kip en allerlei kruiden waren voor voorbijgangers buiten op de kille straten die natgeregend waren door een plaatselijke herfstbui te ruiken, en het geschraap van bestek over borden en de geluiden van drukke gesprekken met uiteenlopende onderwerpen waren lonkend. Ware het dat men genoeg geld op zak had, dan zou vrijwel niemand het kunnen weerstaan om zich tot aanleiding van die gezelligheid naar binnen te laten trekken, in de ban van een goede maaltijd en misschien wel een aanknoping van een gesprek met een vreemde. Voor Savador ging het hem daar echter iets minder om. Misschien eerst een etentje, vervolgens door naar de zaal erachter waar zo nu en dan een bal of ander dansevenement in die traditionele stijl werd gehouden. Hij had er de gepaste kleding voor aangetrokken. Enkel gehuld in zijn brandschone witte overhemd met stropdas waarvan de zoom zorgvuldig onder zijn riem was gestopt en de zwarte pantalon die hij daaronder droeg was het wat frisjes met de dalende temperaturen van de herfst. Zijn zwarte colbert droeg hij over een arm. Dezelfde arm werd ondersteund door een mitella. Niet zo'n witte doek die onhandig in de weg zat, maar een donkerblauwe band van schuimrubber, schuin lopend van zijn andere schouder. Die had hij wel nodig gehad sinds het moment dat Mitsu in zijn woede met een zwaard zowat zijn schouder doorboord had. Het nadeel zat eraan vast dat hij de arm van die schouder met alle pijn en moeite niet in de mouw van zijn colbert kon wringen, dus dan maar op deze manier. Zijn andere hand lag op zijn rug, klaar om Malaika ieder moment in ontvangst te kunnen nemen. Hij zou hier, voor de Bokkenburcht, op haar komst blijven wachten. Terwijl er minuten verstreken en er een nieuwe donkere regenwolk voor de sikkel van de halve maan aan de hemel schoof, bleven zijn slangachtige ogen over de momenteel wat rustige straten uit staren, zoekend naar het bruine haar en het jonge gezicht.

~ & Malaika :3

Het was vrij wonderbaarlijk dat Savador weer genezen was, al had hij naar wat zij gehoord had wel op het randje van de dood gebalanceerd. Dat maakte het eigenlijk alleen maar des te bijzonderder dat hij nog leefde. Gelukkig maar! Malaika had wel enkele roddels over hem gehoord, maar was niet echt in staat die te geloven. Behalve dan de woede-uitbarstingen gedroeg hij zich altijd netjes en galant. Iets minder tegenover Delaija, maar dat kon best aan haar liggen, dat zij het verkeerd zag. Malaika rekende zichzelf niet tot de meest oplettende personen, daar was ze eerlijk in. Vaak miste ze belangrijke informatie of dingen waar andere mensen ineens om moesten lachen, omdat ze met haar gedachten ergens anders was. Wat dat betrof was ze een zweverig persoontje, maar erg veel zat het haar niet in de weg. Gewoon stralend glimlachen en niemand geloofde meer dat er iets aan de hand was. Zo had ze dus ook gereageerd toen ze hoorde dat Savador terugkwam; gepast blij en opgewekt. Het was toch positief dat hij genezen was? Ze kon totaal niet tegen de dood en de lugubere gedachten die dat opriep. Voor haar was de dood iets zwartgalligs, iets depressiefs waar ze maar liever niet aan dacht. Het enige was dat het haar wel weer terugbracht op haar belofte, om eens met hem uit te gaan. Hij was wel iemand met stijl, die niet in de één of andere smokerige pub zou gaan zitten om zichzelf lam te zuipen, maar toch voelde ze zich een beetje schuldig tegenover Norwood. Nou ja, afzeggen was een optie die ze al vanaf begin af aan doorgestreept had, ondanks Delaija's wantrouwige blikken. Het zou vast wel gezellig worden, hield ze zichzelf voor. Savador hoefde toch ook niet altijd met mensen uit die hij als meer dan vrienden zag.

Daar was het dan, de Bokkenburcht. Ze was op tijd voor de afspraak volgens haar eigen horloge en ze was ook mooi op tijd geweest voor de regenbui die was losgebarsten toen ze net vertrokken was. Malaika was haar tas dankbaar dat er een kleine paraplu ingepast had, die de waterschade aan haar kapsel tot het minimum beperkt had. Ze was allang blij dat haar kleding opgedroogd was; waterdruppels op je jurk was altijd zo disastrous. Vooral als je die jurk nog nooit echt had aangehad en hij net nieuw was; dan had ze er helemaal de pest in. Omdat het avond was en niet zo warm, had ze een lange jurk aan die elegant moest zijn, hoewel ze er niet helemaal zeker van was dat dit er bij haar ook zo uitzag. Ze vroeg zich even af of Savador al naar binnen was, wat haar niet zou verbazen met de temperatuur en het wisselvallige weer van zeg nu.. de laatste seconden. Maar toen ze dichterbij kwam zag ze hem al staan, dichtbij de ingang van de Bokkenburcht. Zijn witte overhemd was bijna fluorescerend in het schrale licht dat er nog was nu de nacht gevallen was en viel in haar ogen nogal op, maar was daardoor niet afstotend. Ze glimlachte vrolijk in zijn richting en liep toen ook die kant op, pas in de gaten krijgend dat zijn arm ongemakkelijk in een soort van mitella hing. Hier maakte ze echter nog geen opmerkingen over. Malaika klapte haar paraplu in en haalde snel een hand door haar haren, waarna ze hem begroette. 'Goedenacht,' zei ze. 'Ik hoop dat je niet te lang hebt moeten wachten,' volgde er daarna, want met deze temperatuur zou ze dat iemand met een wankele gezondheid niet toewensen. 'De Bokkenburcht ziet er weer op en top gezellig uit,' constateerde ze, haar blik rustte op de verlichte ramen. Ach, zo erg kon het toch niet zijn. Norwood zou het vast niet erg vinden dat ze als vrienden met iemand uitging en ja.. wat kon er nu gebeuren?

- Af :3 -

Het had hem ongepast geleken om al naar binnen te zijn gegaan, al was dit enkel en alleen maar door de wat frissere temperaturen en het beetje regen. Dat deed je niet op een afspraak, en al helemaal niet als de dame daarna zelf maar haar weg naar binnen moest vinden na eerst mogelijk natgeregend te zijn. Dat was geen stijl. Hij schond zijn eigen manieren die hij opstelde tegenover vrouwen als hij niet netjes buiten bleef staan. En dus wachtte Savador voor de Bokkenburcht, als het moest zou hij heel de avond blijven wachten. Maar hij zou het een sterk verhaal vinden als Malaika helemaal niet kwam opdagen. Dat paste gewoon niet bij de optimistische spontane vrouw. Hij wisselde het gewicht van zijn lichaam door op zijn andere been te steunen, zijn slangachtige ogen nog turend door de schemering. Het was al best een aardige tijd dat hij er stond - niet dat het hem veel deerde. De wijzer op zijn horloge wees nog niet de exacte tijd aan wanneer ze hadden afgesproken. Er was geen haast bij voor Malaika.
In de tussentijd dat hij op haar wachtte vestigde hij zijn nietsziende blik op de straattegels, tapte zacht met zijn schoenneuzen op de grond en ging zijn eigen gratievolle keuze van kledij nogmaals na door zijn ogen van zijn schoenen tot zijn overhemd te laten glijden. De donkere stropdas trok hij nog even wat strakker aan, een bleke hand door zijn sluike lokken die hij vandaag nog gewassen en uitgeborsteld had, een snel snifje met zijn neus bij de kraag van zijn overhemd om na te gaan of de aftershave nog ruikbaar was. Gereed. Er was geen vuiltje aan zijn verschijning. Behalve dan het feit dat de mitella weer wat jammerlijk was waardoor hij zijn overjas niet aan had kunnen trekken en zijn elegante voorkomen wat deed verminderen, dat was vanavond even niet anders. Malaika zou het misschien verrassen, wellicht een enkele vraag over stellen, maar ook niet meer dan dat. Verwachtte hij.
Traag keek hij weer op en richtte zijn blik op een schimmig silhouet in de verte waarvan de contouren per seconde duidelijker werden hoe dichterbij het kwam en hoe vaker de gedaante zich onthulde in het licht van de straatlantaarns. Er gleed een brede glimlach op zijn smalle lippen en hij leunde automatisch iets naar rechts toen hij Malaika's eveneens glimlachende verschijning nu duidelijk onder ogen zag, gehuld in een lange mooie jurk die haar slanke lichaamsbouw fijntjes liet uitkomen. Ze zag er oogstrelend uit, zoals verwacht. Zwijgend keek hij kalmpjes toe hoe Malaika de paraplu waarvan hij nu pas zag dat ze die had meegebracht dichtklapte en vervolgens een hand door haar lokken liet gaan. 'Goedenacht,' begroette ze hem. 'Ik hoop dat je niet te lang hebt moeten wachten.' Savador liet zijn blik ietwat bezorgd over haar heen glijden.
'En ik hoop dat jij niet al te natgeregend bent? Had het even gezegd, dan had ik voor je bij het kasteel gewacht om je met eigen paraplu te escorteren naar het dorp.' Als hij had geweten dat er regen op komst was dan had hij dat zeker gedaan, waterangst of niet. Hij vestigde zijn blik weer in haar ogen en toverde opnieuw een kleine, bijna charmante glimlach tevoorschijn. 'Goedenacht,' luidde zijn late begroeting zacht, waarbij hij de arm die op zijn rug lag tevoorschijn haalde en Malaika een gitzwarte roos voor hield, de stengel nog netjes verpakt in doorzichtig folie. Misschien niet zo gepast als rode rozen bij een afspraak, waarschijnlijk zelfs bizar om te geven omdat het voornamelijk bloemen waren om bij het graf van een overleden persoon te leggen - niet voor Shadranen. Voor onder andere Savador was het heel normaal. En als dat vreemde gevoelens kon opwekken, dan was dat niet zijn bedoeling. 'De Bokkenburcht ziet er weer op en top gezellig uit,' merkte Malaika op. Hij draaide zich half naar de taverne om alsof hij het nu pas voor het eerst zag vanavond. 'Uiteraard,' sprak hij zacht. Hij draaide zijn hoofd om Malaika met een klein glimlachje aan te kijken en pakte veelzeggend haar slanke hand in de zijne. 'Zullen we dan maar? Wat eten en naderhand wellicht wat dansen in de achterliggende balzaal, ik betaal alles en het wordt uitermate gezellig.' Zijn bleke vingers sloten zich geleidelijk om de hare en Savador trok Malaika zacht aan haar hand mee om hopelijk een avond van daadwerkelijke gezelligheid tegemoet te gaan.

Het getik van de regendruppels op haar paraplu had haar afgeleid, was gelijk gaan lopen met haar stappen die in een regelmatig ritme op de straatstenen tikten, die gelukkig dicht genoeg op elkaar lagen zodat ze er niet met de punt van haar hak in bleef steken. Malaika was niet zo groot en hoewel ze het nu ook weer niet zo zwaar van haar lengte moest hebben had ze toch maar hakken aangedaan. Dat stond veel netter en ze vond niet dat ze het kon maken om op een net uitje in haar dagelijkse kleding aan te komen zetten. Kom op zeg! Nee, ze had een jurk aangedaan die ze eigenlijk nog nooit aangehad had, simpelweg omdat ze er nog geen gelegenheid voor had gehad. Norwood had de gewoonte binnen te vallen op momenten dat ze het niet verwachte en dat ze dus niet extra haar best had kunnen doen met opmaken en omkleden. Nu had ze dat wel gedaan; dat was toch leuk. Toch was het een kunst om het niet te overdoen; dan zag niets er meer uit. Haar lange jurk was van een licht soort grijs en viel tot op de grond, hoewel ze hem met één hand wel een beetje omhooghield zolang ze nog buiten was, tegen de regenplassen. Haar schoenen waren net te zien; hakken in dezelfde grijze kleur en een zilveren stiksel dat hopelijk niet al te erg opviel. Om haar middel zat een vrolijker accent, meer haar stijl; een roze band die als riem dienstdeed. Ze had maar geen ernstig brede band gedaan, omdat het dan leek alsof ze het middenstuk van haar jurk vervangen had voor een onderdeel van een iets te optimistisch gordijn. Nu zag het er - naar ze hoopte - ook echt uit als een riem. Dat zou in ieder geval heel fijn zijn. Haar nagels had ze ook gelakt met een doorzichtige nagellak, al was het maar om het er netter uit te laten zien. Haar make-up was in dunne, voorzichtige lijnen aangebracht om niet teveel op te vallen en ervoor te zorgen dat ze geen mislukte gothic was met make-up als een tumor op haar gezicht. Aan de zijkant van haar hoofd zat een decoratieve bloem als clip in haar lokken vastgezet, matchend met de riem. Ze zag dat Savador ook zijn best gedaan had om er goed uit te zien en ja; het was hem gelukt.
Het duurde even voor hij antwoordde. Verontschuldigend keek ze naar haar paraplu. 'De regen kwam redelijk onverwacht en het leek me nogal onnodig om je helemaal terug naar het kasteel te laten komen lopen, door de regen,' verklaarde ze, per ongeluk weggevend dat ze eigenlijk iets te laat vertrokken was omdat Savador waarschijnlijk ook weer niet zó lang bij de Bokkenburcht gestaan had. Nou ja, hij keek niet geïrriteerd dus ze ging ervan uit dat ze op tijd aangekomen was. Pluspunt. Ze keek hem weer aan en glimlachte op zijn begroeting, waarna hij in één keer onverwacht een roos tevoorschijn toverde. En niet zomaar zwart; nog zwarter dan het donker waarin ze stonden, een kleur zwart die bijna het licht leek te absorberen. Zwart? O, dat was zeker een gewoonte op Shadra of iets dergelijks.. ze meende er eens iets over gehoord te hebben. Het was vast niet bedoeld als een 'ik-wil-je-dood'-bedreiging, dus pakte ze de roos voorzichtig aan. 'Wat een prachtige roos,' zei ze, oprecht blij en een beetje verbaasd aangezien ze nog nooit een zwarte roos van zo dichtbij gezien had. Die zou vast niet naast Norwood vrolijke bloemen passen.. Dan maar een aparte vaas, kon ze vast wel ergens vandaan halen. Ze liet hem haar vrije hand pakken en liep met klakkende hakken mee naar binnen, de Bokkenburcht in. Het zat haar enigszins dwars dat hij alles betaalde, maar om daar nu over te zeuren. Waarschijnlijk was hij niet op andere gedachten te brengen en zou ze het alleen maar verpesten. Ze zou er later wel op terug komen. Daarom knikte ze opgewekt bij zijn korte uitleg. Onderweg dumpte ze de paraplu snel in de paraplubak die daarvoor attent neergezet was door het personeel. 'Ik heb gehoord dat ze hier een mooie balzaal hebben,' merkte ze op. Malaika liet Savador voorop lopen omdat ze niet wist of hij een plaats gereserveerd had of dat ze een plaats toegewezen zouden krijgen. Maar ja, als het goed was zou ze daar vanzelf wel achter komen. Beleefd glimlachte ze naar de mensen waar ze langs moest en probeerde nergens tegenaan te stoten. Ze wachtte met verder praten tot ze bij een tafeltje waren, waar haar blik weer op de mitella ging. 'O, je arm! Daar heb je toch niet teveel last van?' zei ze bezorgd. Ze zou niet willen dat hij van alles verrekte om met haar uit eten te gaan!

Hoewel hijzelf wel licht nachtgeregend was, te zien aan de donkere vlekken hier en daar zichtbaar op zijn overhemd, en zelfs een enkele keer in zijn handen gewreven had van de kou, had het wachten hem niet gedeerd. Het was immers als een troost om Malaika's kleine gestalte niet veel later in de verte te zien naderen, en haar smaakvolle keus aan elegante kledingstijl maakte dit allemaal weer goed. Niet al te vrolijk zoals hij normaal van haar gewend was, maar iets kalmer aan. Een lange effen grijze jurk met een stoffen band om haar middel die als een soort ceintuur moest dienen, en waarin wel de meer vrolijkere nuances die zo bij haar karakter hoorden in terugkwamen. Daaronder droeg ze hakken in vrijwel dezelfde kleur, nog net zichtbaar doordat ze de zoom van haar jurk had opgetild om die niet door de regenplassen te laten bevochtigen. Om het af te maken had ze een bijpassende klem in haar lokken gedaan met een fleurige decoratieve bloem, iets waar hij normaal gesproken niet zo van hield, maar wat zo goed bij Malaika stond dat het absoluut geen doorn in het oog was. Mooi. Ze was mooi.
Savador keek haar met een vragende glimlach aan toen ze verontschuldigend een blik naar haar meegebrachte paraplu wierp. De omkrulling van zijn smalle lippen oogde zeldzaam vriendelijk en met het aspect van zijn licht opgetrokken wenkbrauwen erbij deed het hem meer een imago van een aardige openhartige man geven in plaats van het norse schoolhoofd met het korte lontje en de onmenselijke streken. 'De regen kwam redelijk onverwacht en het leek me nogal onnodig om je helemaal terug naar het kasteel te laten komen lopen, door de regen,' verklaarde Malaika nader.
'Ik had het voor je gedaan als je het me had laten weten,' antwoordde hij zacht, de glimlach nog op zijn lippen. Het deed hem goed haar verbazing te zien toen hij het volgende moment de roos voor haar tevoorschijn haalde, die hij eigenlijk vanaf het moment dat hij hier aan was komen lopen en op haar gewacht had achter zijn rug verborgen had gehouden. 'Wat een prachtige roos,' uitte Malaika, en hij meende er enige waarheid in te horen. Hij glimlachte genegen om haar reactie die alles behalve teneergeslagen leek, draaide met zijn vrije hand op zijn rug zacht zijn bovenlichaam heen en weer uit voldanigheid als een klein verlegen jongetje. 'Shadraanse traditie,' zei hij er nog maar voor alle zekerheid bij.
'Het speciale is dat hij nooit zal verwelken. Uit ieder afgevallen bloemblad groeit een nieuwe zwarte roos. Jong en onblusbaar zoals jij jezelf mag noemen.' Hij pakte Malaika bij de hand om haar zonder enige drang naar binnen te loodsen. De uitnodigende warmte en de geuren van versgebraden kip en vis op sudderende olie sloeg hen in het gezicht op het moment dat ze over de drempel van de voordeuren stapten. Ze passeerden de welkomsthal en de garderobe, waar hij zijn colbert niet ophing aan een haakje maar waar Malaika wel haar paraplu in de daarvoor bestemde bak achterliet.
'Als we terugkomen draag ik hem wel voor je. Dan breng ik je terug naar je kamer.' Hij had wel meerdere zonden gepleegd, maar het hoefde niet altijd te betekenen dat er slechte bedoelingen zaten achter alles wat hij deed. Een afspraak helemaal naar haar thuisoord terugbrengen na een gezellige avond was toch het minste wat hij kon doen?
'Ik heb gehoord dat ze hier een mooie balzaal hebben.' Verrast dat ze er toevallig over begon draaide Savador zijn hoofd naar haar toe. 'Dat klopt. Als het je aanspreekt kunnen we daar later op de avond ook een kijkje gaan nemen?' Het aanbod klonk vragend, want hoewel hij de avond zich uiteraard wel voorgesteld had met dans en muziek hoefde het wat hem betreft niet als Malaika er niets voor voelde. Aan haar hand begeleidde Savador haar door de drukte, de haastige obers en de al bezette rumoerige tafels naar hun tafel die hij vooraf zorgvuldig al gereserveerd had. Hij keek af en toe even naar haar om om na te gaan dat ze hem zonder moeite kon volgen en overal goed langs kon. Hun tafel was er eentje op een rustig plekje, vlakbij het haardvuur dat een soezelige warmte verspreidde en een raam met uitzicht op de verlaten straten van Oak's Field en de nu goed zichtbare sterrenhemel. Als de regenwolken voorbij dreven en er een breuk in het donkere wolkendek was, was de nacht best helder te noemen. Hij plofte niet gelijk neer zoals een onredelijke jongeman van deze tijd zou doen, maar liep in plaats daarvan naar de stoel die het dichtst bij het haardvuur stond en schoof deze uitnodigend voor Malaika naar achteren. In zijn generatie de normaalste zaak van de wereld als je tenminste met een beetje fatsoen was opgevoed, tegenwoordig leek men geen manieren meer te hebben of te kennen. En natuurlijk was het wel zo netjes om haar meer de warmte van het vuur te gunnen. Het ging ietwat moeilijk met één arm, maar hij had het er voor over. Malaika leek dit ook op te merken. 'O, je arm! Daar heb je toch niet teveel last van?' Savador keek met een bleke hand nog om de rugleuning van Malaika's stoel even naar haar op en liet toen zijn blik gaan naar zijn onbruikbare arm. 'Ach - wel..' Hij glimlachte en omklemde zijn arm voorzichtig met een hand. 'Het is een heel dilemma als je vrouw met de breinaald uitschiet als je naast haar op de bank zit. Maar neem plaats, lieve kind, des te eerder je kunt opwarmen.' Hij gaf een klein knikje met zijn hoofd naar haar stoel en nam pas plaats toen Malaika zelf zat en hij haar aan tafel had geschoven. 'Ah,' verzuchtte Savador toen hij eindelijk zat en Malaika over de enkele brandende kaars op het ronde tafeltje met een verlichtende glimlach aankeek. Hij pakte één van de twee menukaarten en bladerde erdoor als een oude man met een krant. 'Alvast iets te drinken?' stelde hij voor zonder op te kijken. 'Neem de tijd om iets uit te kiezen wat je graag wilt. En let alsjeblieft niet op de prijs, het mag wel voor een keer.' Hij wierp haar nog een enkele glimlach toe voor hij zijn slangachtige ogen weer op het lijstje met dranken richtte. Ze mocht wel lekker duur doen, dat vond hij beslist niet erg. Savador stond erop haar te plezieren, en zelf zou hij ook bestellen waar zijn keuze op viel, hoe duur dit ook mocht zijn. Gezelligheid stond voor nu voorop.

~*zoekt inspiratie*~

Ze liet haar jurk weer los, verhulde haar schoenen waar toch niet veel aan te zien was. Ze was nooit zo bijzonder geweest en daar had ze ook geen problemen mee, dat haar schoenen niet de nieuwste of duurste exemplaren waren, of degene met de meest perfecte pasvorm, maar gewoon schoenen die over het algemeen lekker zaten, jammer genoeg niet waterdicht waren en over een paar jaar er niet meer uit zouden zien. Nou ja, dan ging ze opnieuw winkelen. Lekker makkelijk, toch? Malaika kreeg al snel door dat de roos wél bijzonder was; onverwelkbaar, als dat überhaupt een woord was. Die zou ze eigenlijk aan Norwood moeten laten zien, zo'n speciale bloem. Hij wist er vast meer over! Maar.. was het wel zo'n goed idee om hierover te beginnen? Vaag wist ze wel wat over het gedoe tussen Norwood en Savador, maar dat was nogal een gevoelig onderwerp waar ze nooit echt over had gesproken. En aangezien ze Delaija eigenlijk nooit meer zag was ze er ook niet over ingelicht. Het had zo wel zijn nadelen om een beetje nieuw te zijn en net tussen het verleden en de toekomst ingevallen te zijn. Ze miste wat informatie die misschien vitaler was dan ze geloofde. Ze volgde hem het moment daarop de Bokkenburcht in, de welkome warmte vouwde zich om haar heen als de bladeren van een dagbloem die zijn bladeren sloot met de dalende zon. Samen met de warmte kwamen de geuren, de impressies die haar soms herinnerden aan thuis en de keuken van haar moeder. Ze wist niet echt waar ze de roos moest laten, maar om die nu met haar paraplu in de bak te gooien was een beetje te disrespectvol. Dus hield ze hem maar vast, uitkijkend om de plant nergens tegenaan te stoten. Ze keek rond in de Bokkenburcht, aangenaam verrast door het mooie, rustieke interieur. Het was een gezellige plaats, dat straalde het gewoon uit. Malaika voelde zich er bijna direct op haar gemak en de opmerking van Savador kwam bij haar alleen maar oppervlakkig aan, ze hoorde er geen onzedelijke betekenis in omdat ze er ook niet vanuit ging dat deze erachter schuilde. Nu had ze haar aandacht bij het lopen door het volle eetgedeelte, ontweek obers met platen op een zo gracieus mogelijke manier en bereikte toen met enige hulp van Savador uiteindelijk toch de waarschijnlijk gereserveerde tafel, op een mooie plaats. Vlakbij was een haardvuur dat de kilte van de avond buiten zou verdrijven en een schoon raam wat haar de kans gaf een blik op het avondgesternte te werpen zodra de wolken baan geruimd hadden. Ze knikte op Savador's vraag/aanbod, vond het een leuk idee. 'Dat klinkt veelbelovend,' vond ze. Een mooie balzaal, daar kon je altijd wel kijken, maar om daar nu in je eentje te komen.. En van wat zij wist was Norwood niet zo dol op dansen, in tegenstelling tot haar. Savador kon dat wel, had ze gemerkt op het lerarenuitje, en ze wist zeker dat dansen dan leuk zou zijn. Savador stond ondertussen al achter haar stoel en vertelde over zijn arm dat het door een breinaald kwam. Auch. Dat klonk ontzettend pijnlijk. Voor een moment was het ook te zien om haar gezicht, waar door haar empatische vermogen een pijnlijke frons overheen schoot voor ze hem dankbaar lachend aan keek en ging zitten op de stoel. Dat zag je tegenwoordig ook niet meer zoveel, toch? Niet veel later zat hij ook en vroeg hij of ze al wat te drinken wilde. Malaika knikte opnieuw, daar had ze wel behoefte aan. Tijdens het opschieten had ze al helemaal geen tijd gehad om iets te drinken. Ze pakte de overgebleven menukaart en keek deze door. Er stonden gerechten op waarvan ze gedacht had dat deze allang uitgestorven waren, maar die toch nog bleken te bestaan. Het leek haar onbeleefd Savador daarop te wijzen, dus lachte ze er in haar gedachten om en keek verder. Ze hadden een grote variatie aan gerechten, vis, vlees, noem maar op. Zelf had ze het niet zo op vlees en vis, maar dat zou niet veel afdoen aan haar keuze. Ook voor vegetariërs hadden ze hier blijkbaar genoeg, wat ze een goed teken vond. Zou Savador eigenlijk weten dat ze vegetariër was? Nou ja, het maakte niet veel uit, ze hoefde het vast niet te vertellen. Meteen. Niet op de prijs letten? Nou, dat zou ze toch wel doen, maar niet al te overduidelijk.. Er kwam een ober aan, iemand in een net pak die dit iedere avond deed zonder ooit verveeld te kijken. Ze had toch wel respect voor dat soort mensen, die de sleur zo normaal vonden dat ze er zelfs plezier in konden scheppen. Hij informeerde of zij al iets wilden om de dorst te lessen op zo'n nette manier dat Malaika bijna in het Oud-Novaans wilde antwoordden, aangezien dat een heel formele taal scheen te zijn geweest. Jammer dat ze het niet zo goed kon. Ze was er wel voor aan het oefenen, als een soort hobby. Ze keek even naar Savador en besloot toen haar bestelling te plaatsen. 'Een witte wijn, graag,' zei ze beleefd en glimlachte even naar de ober alvorens weer naar Savador te kijken, niet van plan asociaal in de menukaart te gaan staren terwijl die man hier zo netjes stond.

Een klein presentje voor haar meenemen was het minste wat hij voor Malaika had kunnen doen, en wel zo behoorlijk op een afspraak. De zwarte roos was uitgebloeid in alle elegantie die een roos kon hebben, de gitzwarte bloembladeren hadden bijna een betoverende blauwe gloed in het kille maanlicht. Shadraanse zwarte rozen groeiden nog niet eens in de kassen, waar wel de meest tropische en exotische plantensoorten uit de oerwouden van Gren en de vulkanische vruchtbare grond op Razen te vinden waren. Verre bloemen op verre planeten. Als de rol van de heer die hij vanavond moest vervullen pakte Savador in stilte Malaika's hand in de zijne en begeleidde haar met beleid en een glimlach langs alle tafels en voorbij snellende obers met volgeladen dienbladen op een hand naar een vrije tafel. Vooraf een reservatie plaatsen had hem ook wat gekost, maar het was altijd beter dan een krap plekje te krijgen aan een vuile tafel vlakbij de keukens, waar je iedere keer dat een ober met een nieuw gerecht uit de achterruimtes kwam moest oppassen voor de klapdeuren. Dat was niets voor een dame. Dan vond hij de voor hen bestemde tafel op een rustig plekje bij een zacht knappende haard toch nog puik uitgekozen, maar Savador had dan ook contacten met de waard en enkele obers hier. Jon was er daar één van; hij vroeg zich af of hij vanavond aan het werk was en hij hem af en toe rond zou kunnen zien lopen. Omdat hij de waard kende en de personen in dienst ervan wisten dat hij het schoolhoofd was van de school in het kasteel hier verderop, werd hij hier soms behandeld als een koning die de beste maaltijden verschaft moest krijgen. Het lag er eigenlijk maar net aan wie er dienst had.
'Dat klinkt veelbelovend,' vond Malaika toen hij haar verteld had over de balzaal die de taverne in een achterruimte had. 'Goed.' Savador glimlachte haar zwakjes toe, vond het ergens wel fijn om te weten dat ze ermee in stemde. Het kwam nog niet eens in hem op dat een jonge vrouw zoals zij misschien ook helemaal niets moest hebben van een veel oudere man die met haar wilde dansen. Maar een dans aannemen was bijna traditie, al was het een bejaarde man. De sfeer zou er immers alleen maar beter van worden als ze even gebruik maakten van de balzaal, even wat losser worden. Wel zo gemanierd als het was schoof hij de stoel voor Malaika achteruit om haar vervolgens dichter naar de rand van de tafel toe aan te schuiven, zodat ze zelf geen enkele moeite hoefde te doen. Terwijl hij dat deed vertelde hij haar een verhaal over het incident hoe het kwam dat hij nu rondliep met een arm in een mitella, eigenlijk op een toon dat het er niet zoveel aan toedeed. Hij liep om de tafel heen, liet zich met een kleine kreun en een zucht neerzakken op zijn eigen stoel tegenover Malaika. De reactie op zijn verhaal van zojuist stond nog op haar gezicht, haar gelaat was pijnlijk weggetrokken alsof het haar zelf was overkomen en ze wist hoe pijnlijk de ervaring was. Maar Savador was al blijven steken in een zachte lach, misschien bijna op het randje van een slappe lach hoe hij Malaika met schuddende schouders en de pretlichtjes in zijn ogen boven de tandenontblootte grijns alleen maar kon blijven aanstaren. Hij probeerde woorden over zijn lippen te laten komen, maar zonder succes. Toen hij wat bekomen was wreef hij met een bleke hand over zijn gezicht en ging in een houding zitten alsof hij daar al die tijd bloedserieus gezeten had. 'Dat was een grapje, lieve schat,' kon hij haar uiteindelijk de stomme reden geven van zijn lachbui. Goed, een stupide binnenpretje, hij was wat maf bezig nu. En nu weer over naar het serieuze gedeelte. Malaika knikte hem toe op zijn vraag of ze iets te drinken wilde, natuurlijk. Het hoorde erbij. En al had ze niets gewild dan had hij alsnog een glas drank voor haar besteld. Zwijgend plukte Savador de menukaart van tafel, sloeg het open en verstopte zich erachter alsof hij zichzelf nu met ongemakkelijkheid had opgescheept door zijn eigen binnenpretje. Zijn slangachtige ogen gleden even over het aanbod van gerechten, als een klein voorproefje op wat ze hadden en wat hij straks zou bestellen. Hij sloeg met een door zijn tong bevochtigende vinger de bladzijde om en bekeek in stilte de lijst met drank. Vanzelfsprekend wist hij allang wat hij wilde bestellen. Maar hij wilde ook iets te doen hebben om maar niet doelloos op zijn plaats te blijven hangen en suf rond te kijken. Bijna verschrikt sloeg hij de menukaart dicht toen hij de ober die zich bij hun tafel gevestigd had pas later opmerkte. Hij vroeg hen automatisch al iets te drinken. 'Ah..' Savador rechtte zich wat op in zijn stoel, bijna plechtig met zijn kin wat in de hoogte zette hij de menukaart terug. 'Rode Shadraanse wijn. De beste die jullie in huis hebben,' alsof het een zin uit een troonrede was, hij sprak in ieder geval wel iets te overdreven duidelijk en met de nadruk op Shadraanse. Want die medewerkers toch, noteerden ze je bestelling niet fout dan verstonden ze je wel verkeerd door je Shadraanse accent. Hij had het al vaak genoeg meegemaakt, tot ergernis toe. Opnieuw verrast zochten Savadors slangachtige ogen die van Malaika op toen ze eveneens wijn bestelde, witte wijn welteverstaan. Ironisch hoe ze twee totaal verschillende personen waren met andere smaken. Met de notities op een klein noteerblokje liet de ober hen met een vriendelijke knik weer alleen. 'Zo,' met zijn aandacht die hij nu volledig op Malaika vestigde nu ze alleen maar konden wachten op de wijn keek Savador haar glimlachend aan en vouwde met zijn ellebogen steunend op de tafel zijn handen onder zijn kin. De arm waar hij aan gewond was in niet zo'n rechte positie als de andere arm, dat lukte nog niet. 'En hoe is het met jou? Weet je je plaats een beetje te vinden tussen je collega's?' vroeg hij uit belangstelling. 'Nog enkele lachwekkende gebeurtenissen die je samen met.. Delaija.. gedeeld hebt?' Bij het uitspreken van de naam van Malaika's vriendin verzwakte de vriendelijke uitdrukking op zijn bleke gelaat wat om plaats te maken voor een hardheid in zijn slangachtige ogen, die al gauw weer verdween. Savador staarde haar over de brandende kaars temidden van de tafel glimlachend en afwachtend aan.