Eigenlijk was het zeldzaam dat er een dag voorbij ging waarin ze niet aan de ruïnes dacht. De oude, afgebrokkelde stenen vingen haar aandacht. De eeuwigheid die ze symboliseerden maar tegelijkertijd ook teniet deden fascineerde haar. Ooit werd dit gebouwd voor de eeuwigheid.. en nu? Ze leunde tegen één van de laagste muren die ze had kunnen vinden en staarde naar de horizon, hoewel haar gedachten dichtbij waren. Deze plaats.. ze was er al zo vaak gekomen, maar ze kon geen genoeg krijgen van het sombere grijs van de stenen, het altijd veranderde gras, de bloemen die er soms waren, de aftekening van zonnestralen tegen de stenen.. Haar ademhaling was zacht, nauwelijks een fluistering, alsof ze bang was iets te storen, te laten ontwaken. Alsof de kracht die in de ruïnes huisde met één ademstoot verdween. Haar ellebogen lagen op de ruwe stenen, maar omdat ze nauwelijks bewoog zat er niet meer dan een lichte schaafwond op. Haar kin rustte op haar handen, die ineengevouwen een levende bescherming tegen de scherpe puntjes van de stenen vormden. Hoe kon het hier zo prachtig zijn, wat fascineerde haar zo in een plaats waar alles voor het verleden en de vergankelijkheid stond?
De zon was aan het opkomen. Ochtend was meer haar ding dan avond of nacht; als het duister viel wist je nooit wat er ging gebeuren. Het duister was de personificatie van dingen die je niet wilde zien en ze wist van zichzelf dat zij niet degene was die heldhaftig genoeg zou zijn om de nachtelijke gevaren het hoofd te bieden. Een zacht briesje liet haar lange, blonde haren bewegen, hoewel ze niet uit model zouden gaan; een haarband hield de lokken netjes op hun plaats. Met haar blauwe ogen wijdopen bleef ze naar de horizon kijken, hoewel ze zich goed bewust was van de harde stenen waar ze tegen aangedrukt stond.
Eigenlijk had ze geluk gehad dat deze muur afgebrokkeld was. Veel hoger en ze had er niet meer op kunnen leunen, behalve met haar armen boven haar hoofd. Gelukkig was het niet koud in de ochtend; het was zomer, en dus warm, gecompenseerd door de ochtendkoelte. Straks zou ze weer naar de les moeten, maar wat maakte dat uit? Dan liever met de ruïnes nog vers op haar netvlies. Het was niet alleen de magie van deze plaats die haar hier terug liet komen. Er lagen ook herinneringen hier, al heeft iemand van elf nog lang niet zoveel herinneringen als bagage mee. Roxas.. De naam liet haar even harden uitademen en ze sloot voor een moment haar ogen om zijn gezicht voor zich te zien. Een glimlach was om haar lippen gekruld. Ze was zo blij dat ze weg was bij haar ouders, weg van Cassia, naar hier. Hier had ze vrienden, had ze Houdini, had ze Roxas..
Het geluid van voetstappen liet haar omkijken in één ruwe beweging, waardoor ze haar rechterelleboog open haalde. Kijito was direct afgeleid en legde snel haar hand over de snede, waardoor ze niet zag wie er nu aangekomen was. Met een beetje geluk beheerste ze de genezende magie die ze bezat genoeg om deze snee te helen zonder complicaties.. maar dit had ze al vaker gedaan, vertrouwen! Toch was haar nieuwsgierigheid te groot. Ze was dan bedeesd, maar nog steeds nieuwsgierig. Wie zou er zo vroeg op de ochtend bij de ruïnes komen?

~Iedereen Welkom~