Vivian liep naar de waterval en ging op het gras zitten. Ze had haar viool mee zodat ze kon oevenen. En aangezien de meeste nu wel les moesten hebben zal er weinig mensen zijn om er wat van te zeggen. Vivian haalde haar viool uit de koffer en zette die op haar schouder. Ze begon een numer die eigenlijk op de piano moest maar met haar viool kon ze het ook goed. Al snel begon ze zachtjes mee te zingen.
Al snel dacht ze weer aan haar ex. Toen Vivian klaar was schudde ze haar hoofd om hem uit haar hoofd te zetten maar telkens als ze er aan dacht bleef hij weken in haar gedachtes. Vivian zuchtte en keek naar het water. Ze had zin om te zwemmen. Maar helaas had ze geen bikini aan. Ze kon ook in haar ondergoed maar dat leek haar geen slim plan want ze had wit aan. Vivian deed haar viool in de koffer en stond op. Ze deed haar schoenen uit en ook haar vest. Haar rok en shirt liet ze aan. Vivian liep rustig naar het water toe en onder tussen deed ze haar, haren in een staart.
Toen ze eenmaal bij de waterkant stond. Sprong ze soepel in het water. Vivian zwom wat rond en toen ze er genoeg van had ging ze er uit. Vivian ging bij haar spullen liggen en genoot van de zon. Zonder dat ze het merkte kwam er iemand aan lopen.

Nite liep in een rustige pas verder over het schoolterrein. Altijd als hij een uurtje vrij was of pauze had, trok hij eropuit. Nite was gewoon veel liever in de frisse buitenlucht dan in de muffe school. Zijn handen waren in de zakken van zijn donkergrijze spijkerbroek gestoken. Zijn wit/grijs gestreepte vest hing open waardoor zijn zwarte shirt zichtbaar werd. Het was aangenaam warm vandaag. Waar Nite oorspronkelijk vandaan kwam, was het zelden warm. Dat was aan de ene kant ook wel prettig, maar het Raziaanse deel in hem vroeg toch om een zekere hitte af en toe.

Na een tijdje kwam hij aan bij een prachtige waterval. Doordat hij nog maar zo kort op de Starshine Academy had vertoefd, had hij dit nog helemaal niet gezien. Geïnteresseerd keek hij naar het vallende water. Zowel zijn duistere- als zijn vuurkrachten hoorden niet bij dit natuurelement, maar toch kon Nite niet negeren dat hij dit schouwspel prachtig vond. Met zijn half toegeknepen, helblauwe ogen, verborgen achter zijn lichtblonde haar, liet hij zijn blik langzaam over alle details strijken. Nite zuchtte even tevreden en liet zich vervolgens in het gras, aan de rand van het water, zakken. Hier zou hij wel even kunnen blijven zitten, dacht hij zo.
Plotseling werd zijn aandacht getrokken door iets heel anders in de omgeving. De koele bries dreef een heerlijke, zoete geur in zijn neus. Nite snoof het aandachtig op en keek in de richting waar de geur vandaan kwam. Daar zag hij iets verderop een meisje, van ongeveer zijn leeftijd, in het gras liggen. Ze leek hem niet gezien te hebben, net als andersom overigens enkele tellen terug. Hij kende haar niet. Nite voelde enigszins de behoefte om een gesprek met haar aan te knopen, hij kende immers nog bijna niemand hier, maar uiteindelijk besloot hij haar maar niet te storen. Zijn ogen richtten zich weer op de waterval en werden opnieuw bevangen door het natuurelement.

Het duurde Vivian toch iets te lang voor dat haar kleren droog waren. Vivian stond op sloot haar ogen maakte een paar bewegingen en zorgde dat er warme lucht langs haar kleren gingen. Al snel was alles weer droog. Toen pas zag ze een jongen in het gras liggen die naar het waterval keek. Waar kom hij vandaan. Toen ze uit het water kwam was hij er nog niet. Vivian deed de spullen aan die ze uit had gedaan. Pakte haar viool en liep naar de jongen toe. Zonder wat te zeggen legde ze de viool naast haar en ging zitten. Vivian viel op dat hij zo naar het water keek. 'Mooi he.'Zei ze glimlachend. Vivian sloeg haar armen om haar knieén en keek naar het water. Weer had ze zin in zwemmen maar toch deed ze het niet. Zuchttend keek ze naar de vissen die je goed kon zien. Vivian hield van dieren. Zelf had ze twee hele grote vlinders. Die wonder boven wonder naar haar luisterde en nooit weg vlogen. Als ze dat wel deden dan kwamen ze altijd wel weer terug. Voor dat Vivian het in de gaten had kwamen ze al aan vliegen. Beiden gingen op haar arm zitten. Vivian keek er even naar en glimlachte.

Nite voelde een warme stroom over zijn lichaam gaan, maar had niet in de gaten dat dit niet het gewone koele briesje was van eerder. Zijn ogen sloten zich langzaam zodat hij in plaats van naar de waterval te kijken, naar het bruisende geluid ervan kon luisteren. Het klonk als een zachte muziek in zijn oren. Nite was altijd al muzikaal persoon geweest en zag in alles wel een bepaalde melodie of ritme. Onbewust bewoog één van zijn voeten mee op het geluid.

Ineens, als uit het niets, klonk er een warme, liefelijke stem naast hem. Deels nieuwsgierig, deels opgeschrikt opende Nite zijn ogen en keek opzij. Daar zag hij het meisje zitten. Zij had hem nu dus ook opgemerkt. Hij glimlachte vriendelijk naar haar bij haar woorden en ging overeind zitten. “Ja.” antwoordde hij nog verwonderd als een kind wat net een ingewikkelde goocheltruc had gezien. Nite had soms gewoon inderdaad iets weg van een kind. Hij was dan achttien jaar, maar nog altijd was hij speels, impulsief, leergierig en ontzettend nieuwsgierig. Er was daarnaast niet veel voor nodig om hem te verbazen of zijn interesse te wekken. Alleen..het punt was dat Nite soms leed aan een klein concentratieprobleem waar hij al vanaf jongs af aan last van had, waardoor hij, hoe groot zijn interesse in iets ook kon zijn, eveneens gemakkelijk zijn interesse kon verliezen. Daarom ging zijn aandacht nu ook compleet af van het water en richtte het zich op het meisje. Zijn hand hing nog wel even in het water, meer om verkoeling te zoeken. En vis gleed zo langs de rug van zijn hand. Gek genoeg deed het dit keer Nite's aandacht in iets (of in dit geval 'in iemand') niet verslappen.

Pas toen er plotseling twee enorm grote vlinders kwamen aan fladderen, gingen Nite's ogen daarnaartoe. Maar ze brachten zijn blik zo wel weer terug bij het meisje waar ze op gingen zitten. “Wow.” klonk daar een verbaasde opmerking van Nite. Hij had nog nooit zulke grote vlinders gezien in zijn leven. Tja..niet dat er ook veel vlinders te vinden waren op Shadra.. Geïnteresseerd kwam Nite iets dichterbij om de twee diertjes beter te kunnen bekijken. Zijn hand verplaatste zich hierdoor over de grond, tot hij op een voorwerp bleef hangen. Nite keek ernaar. Al was het object bedekt met een koffer, hij wist welk instrument zich erin bevond: een viool. Soepel gleed Nite's hand over het oppervlak van de koffer alsof hij eigenlijk de viool streelde. Het was een prachtig instrument wat hij zelf ook graag bespeelde. Zijn eigen viool lag, als het goed is, nog op zijn kamer. Zijn helblauwe ogen gingen opnieuw naar het meisje voor hem. “Mag ik..?” vroeg hij voorzichtig met een knikje richting de koffer, in zijn stem viel een zekere vorm van respect te horen. Zijn ogen glinsterden terwijl hij sprak.

Vivian glimlachte om hoe de jongen reageerde. Ze zag in haar ooghoeken dat hij dichter bij kwam. Een van haar vlinders maakte zich los van haar arm en vloog naar de jongen. Beauty keek er nieuwschierig naar en ging zelfs even op zijn hoofd zitten. Vivian keek glimlachend naar haar vlinder. Toen ze naar de vlinder volgde die naar het water vloog zag ze pas dat hij haar koffer aan raakte. Vivian twijfelde even maar toch pakte ze de koffer op klikte hem los en pakte er haar viool uit. Ze gaf hem aan de jongen. 'Wees er voorzichtig mee wil je hij is van mijn oma geweest.'Zei Vivian. Haar blik ging weer naar het water waar Beauty met een blaadje aan het spelen was. Vivian ademde in liet het lucht naar het blaadje toe gaan. Ze glimlachte toen Beauty verbaast keek. Vivian zou niet weten wat ze zonder haar vlinders moest.

Ze had ze al van kleins af aan. Vivian dacht terug aan vroeger toen haar oma nog leefde. Het was echt een schat van een vrouw. Ze was liever bij haar oma dan haar moeder. Haar moeder had allen maar aandacht voor haar stief vader en zus. Als Vivian niet bij haar vrienden was dan was ze wel bij haar oma. Haar oma had haar de vlinders gegeven en uit gelecht hoe je ze moest verzorgen. Vivian had ze al van jongst af aan. Ze zuchtte even al snel vlogen de vlinders weer weg. Ze zouden vast wel naar haar kamer toe gaan. Vivian keek om naar de jongen en was nieuwschierig hoe goed hij viool kon spelen.

Nite keek met grote ogen naar de vlinder die naar hem toekwam. Hij grijnsde en leek net zo nieuwsgierig in het diertje te zijn als andersom. Toen de vlinder op zijn hoofd ging zitten, verscheen er kort een gespannen uitdrukking op zijn gezicht. Nite had namelij k weinig ervaring met deze beesten, maar al snel maakte de uitdrukking plaats voor een brede glimlach. Hij was zelfs even teleurgesteld op het moment dat het diertje weer besloten had verder te vliegen. Zijn ogen volgden de gekleurde vleugels boven het water.
Maar zijn aandacht ging van de vlinder direct naar de prachtige viool toen deze hem werd aangereikt. Voorzichtig pakte Nite het instrument aan. Er viel grote eerbied van zijn bleke gezicht af te lezen. Hij moest hier gewoon even op spelen! Schoot het door zijn hoofd. Maar wat? Geen liedje leek geschikt voor dit magnifieke exemplaar..
Nite dacht aan duizenden liedjes die hij ooit had gespeeld. Nee, niet goed, allemaal niet goed genoeg. Maar plots kreeg hij eindelijk een geweldige ingeving terwijl zijn ogen op één van de vlinders rustten. Opgewekt begon Nite te spelen. Zijn vingers gleden soepel over het instrument. Zijn hand ging zeker en toch zacht met de strijkstok over de snaren. Een vrolijke melodie verspreidde zich hierdoor door de omgeving. Nite's ogen waren enkel op de vlinder gericht, waardoor hij het liedje bijna perfect uit zijn hoofd kon spelen.

Nite's liedje:
https://www.youtube.com/watch?v=q68SkORzcLs

Vivian glimlachte toen ze zag dat de jongen gespannen keek toen Beauty op zijn hoofd kwam zitten.
'Hij doet je niks hoor.' Vivian glimlachte nog steeds toen ze het nummer herkende. Het was een mooi nummer maar ze had het te vaak gespeelt. Eigelijk spelde ze liever gitaar. Daar kon je verschilende kanten mee op gaan.
Vivian bespeelde eigenlijk alles wel. Behalfe fluit dat kon ze niet. Vivian trok haar knieën op en legde haar kin er op. Haar armen sloegen rond haar knieën. Vivian wachtte tot hij klaar was. 'Je speelt goed.' Vivian meende het.
Als ze het niet mooi vond dan zei ze dat gewoon. Je kon beter eerlijk zijn dan iemand te kwetsen door te zeggen dat hij/zij goed was. En dat hij/zij het van een andere te horen kreeg.
'Wat is je naam eigenlijk.'