Voorzichtig pakte Laiq de twee uiteinden van haar zwarte lint met zilveren camee eraan op en knoopte het vast in haar nek. Het was een sierraad dat al generaties lang in haar familie was. Maar aangezien haar moeder zoveel anders was dan de rest van haar familie had Laiqs grootmoeder de ketting meteen aan haar gegeven.
Laiq haalde de klem die haar bruine lokken omhoog moest houden uit haar haren en legde hem zachtjes neer. Ze moest wel zachtjes doen, want het was vroeg en weekend. Ze wilde de rest op de etage niet wakker maken omdat zij nou zo nodig leed aan slapeloosheid. Kalm streek ze met de haarborstel door haar bruine lokken die al zijdezacht van zichzelf leken te zijn. Na precies honderd strijken van kruin tot het puntje van het haar legde Laiq de borstel weer neer. Ze pakte twee plukken haar ter hoogte vaan haar slapen en maakte ze op haar achterhoof vast met een klipje. De rest liet ze los over haar schouders uitwaaieren. Zonder ook maar enig geluid te maken stond Laiq op, pakte haar jas en donkerblauwe sjaal en verliet stilletjes de etage van Puffoon.
Eenmaal buiten trok ze haar zwarte jas aan en hing de sjaal los om haar nek. Ze streek een paar plooien van haar nette zwarte jurk glad, trok haar zwarte kanten handschoenen iets steviger naar beneden en zette zichzelf in beweging. Aangezien ze pas later vandaag haar rooster zou mogen komen ophalen bij het schoolhoofd had ze besloten de resterende tijd die ze over had voor de afspraak te besteden aan het verkennen van het terrein. Ze was er vluchtig overheen gevlogen bij aankomst maar had nog niet echt de kans gehad om eens rond te kijken.
Kalm terwijl ze luisterde naar het grind dat onder haar zwarte lakschoenen knarste liep Laiq over het schoolterrein. Het viel mee. Ze zou hier best aan kunnen wennen besloot ze. Ineens hield het grind op en begon er een grasveld. Laiq hield halt, niet zozeer vanwege het gras, maar omdat ze in de verte iemand zag staan. Zelfs vanaf deze afstand kon ze de plons horen van iemand die in het water sprong. Zonder er verder echt over na te denken hadden haar benen zich alweer in beweging gezet. Maar halverwege stopte ze. Laiq knipte in haar vingers. In een waas van zwarte rook verscheen haar zwarte paraplu waar, behalve de gewone laag, ook een laag zwart kant overheen getrokken was. Laiq klapte hem uit en legde hem te rusten op haar schouder. Een rare gewoonte misschien om een paraplu te allen tijde bij je te houden, maar Laiq had zo haar redenen. Nu ze het vertrouwde stukje ijzer van de paraplustok op haar schouder voelde liggen stapte ze met meer zekerheid en gratie voort.
Vlak bij de rand van het meer stopte ze. Haar blik werd als eerste getrokken door het hoopje kleding waarvan ze het nog net kon zien liggen in het struikgewas. Heel even dacht ze er iets op te zien liggen wat in haar vluchtige blik nog het meest op een slang leek. Maar zeker wist ze het niet. Veel aandacht besteedde ze er verder ook niet aan, want ondertussen waren haar lichte violet gekleurde ogen naar de jongen gegaan die in het meer aan het zwemmen was. Dat was dus wat ze in de verte had gezien. Gewoon een medestudent die lekker een ochtend duik nam. Niet veel bijzonders jammer genoeg. Laiq draaide zich een kwartslag en begon langs de rand van het meer te wandelen. Ook als ze verder niks interessants tegenkwam was dit nog altijd een mooie ochtend wandeling geweest.

Laiq was kalm doorgelopen, had geen enkele aandacht meer besteed aan de jongen die aan het zwemmen was. Maar toen ze iemand ‘’Hé!’’ had horen roepen keek ze opzij. Ze had ver niemand anders bij het meer opgemerkt. De jongen in het water kon de enige zijn die naar haar geroepen had. En hoewel ze het normaal gesproken vertikte om op een ‘’hé’’ te reageren wist ze dat lang niet iedereen op deze school dezelfde opleiding als zij hadden gehad. Ze zou zich er maar aan moeten aanpassen en dat deed ze dan ook.
Laiq hield haar pas in, haar licht violet gekleurde ogen nog steeds op de jongen gericht. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat ze hem net tegen moest komen terwijl hij aan het zwemmen was. Toen hij zichzelf voorstelde kroop een van Laiqs mondhoeken een klein beetje omhoog tot iets wat het begin moest zijn van een glimlach. ‘Laiq,’ stelde ze zichzelf op haar buurt voor. Maar zijn woorden die hij daarna sprak maakte die glimlach pas echt los. Laiq verborg hem een beetje achter haar hand en wende daarmee haar blik ook en beetje af.
Ze trok haar gezicht snel weer in de plooi om de jongen wel netjes te kunnen antwoorden. ‘Ik vind het attent van je om me uit te nodigen Axew, maar denk je niet dat het een beetje ongepast is? Al met al, beschik ik niet over zwemkleding die ik zomaar uit mijn jaszak kan halen,’ sprak ze kalm.
‘Zou ik je iets mogen vragen Axew?’ zonder op antwoord te wachten ging Laiq verder. ‘Ik ben hier nieuw, en weet nog niet precies hoe deze school in elkaar steekt. Zijn er misschien dingen waar ik van op de hoogte moet zijn. Ik ben de hele tijd bang dat ik straks nog iemand per ongelijk beledig door iets te doen wat ik niet had mogen doen. Snap je wat ik bedoel?’ vroeg ze rustig. Haar violette ogen hadden zich geen moment van hem weggekeken. Het enige wat ze tussendoor had gedaan was een lok bruin haar achter haar oren strijken waar de zachte bries van de wind mee aan het spelen was door er een beetje aan te trekken. Laiq vond het nooit zo erg. Het was een van de manieren van de wind om met haar te communiceren, en dat vond ze best. Zolang hij haar niet omver blies kon het geen kwaad. Maar lucht had een heleboel wegen om met anderen in contact te kunnen komen. Dat vond Laiq er zo mooi en bijzonder aan.

Laiq bleef Axew aankijken. Ze trok lichtelijk haar wenkbrauw op toen hij haar wist te vertellen dat Savador niet zo hartelijk was. Ze durfde Axew maar niet te zeggen dat ze, toen zij haar rooster op ging halen, zelfs iets te drinken aan kreeg geboden. ‘Het is geen alledaags figuur dat zeker,’ sprak ze daarom maar op zijn woorden over Master Savador.
Vrijwel direct daarna excuseerde Axew zich. Laiq had niet echt de kans om erop te reageren toen hij weg zwom. Haar meest logische gedachte was dat hij zijn kleding ging halen of eventueel meteen aan zou trekken. Terwijl hij weg was gingen Laiqs vingertoppen naar de camee die om haar nek hing. Ze streek over het gladde oppervlak maar voelde aan de andere kant van de hanger de ruwe gravering van Catelijne in haar huid drukken. Het leek een beetje alsof ze kracht uit de camee wilde putten op deze manier. Haar hand trok zich redelijk snel terug toen ze Axew vanuit haar ooghoeken weer opmerkte. Het eerste wat haar opviel toen hij dichterbij kwam, was de ketting om zijn nek en de slang die zich daar omheen had gekruld.
Op Axews woorden die volgde zodra hij bij haar stond schonk Laiq hem een klein glimlachje. Toen hij plots tegen haar zei dat ze niet moest schrikken schoten haar ogen met verbazingwekkende snelheid alert opzij. Ze schrok een beetje. Niet zozeer van de slang, maar van haar eigen reactie. Onwillekeurig zette ze een stap achteruit, haar blik daarbij strak gericht op de cobra kop, maar ondertussen hield ze haar oren open voor de rest van de omgeving. Toen ze besefte waar ze mee bezig was dwong ze om haar blik los te scheuren van de slang en in Axews ogen te kijken. ‘Excuseer me. Het is niet dat ik niet van dieren houd maar ik heb een hele nare ervaring met ze gehad,’ zei ze stilletjes.
Ze moest haar best doen om niet naar de slang te blijven kijken. Ze deed haar best om Axew met oprechte interesse aan te kijken toen hij haar de naam van zijn slang vertelde. ‘Wat een toepasselijke naam. Maar wel een mooie,’ zei ze zacht. Op zijn vraag of ze nog meer wilde weten schudde ze haar hoofd. In elk geval niet iets wat er nu in haar opkwam.

(Sorry voor de late reactie. Maar ik kon niks bedenken)

'Serpent!' wei hij en hij trok zijn slang aan zijn lijf terug, waarmee hij zelf een stapje achteruit deed. Hij was erg geschrokken, maar Serpent ook, dankzij Laiqs reactie. Serpent, die sowieso al niet het volle vertrouwen in Laiq gehad had, was naar voren geschoten, maar Axew had hem nog net op tijd kunnen grijpen. Serpent verstopte zijn kop in de nek van Axew, maar de woede van de slang was voelbaar. Nou, Axews woede was ook opgewekt, maar niet naar Laiq toe. Zijn slang had steeds een raarder beeld gegeven van zichzelf naar Axew toe. Hij kende zijn slang zo helemaal niet, die bij het kleinste met opengesperde bek op iemand af vloog. Gelukkig had Axew Serpent in bedwang kunnen houden. Hij zou niet weten of hij Serpent via gedachten zijn kaken had kunnen laten dichtslaan voor die Laiqs vel hadden gehaald. 'Dat geeft niet. Hij doet de laatste tijd wat raar. Waarschijnlijk om de nieuwe omgeving. Ik ben vroeger nog nooit zo in contact geweest met mensen, dus dat is een heuse verandering, dus ik zal mijn excuses ook moeten aanbieden voor zijn gedrag,' zei hij glimlachend, maar zijn hart ging als een razende te keer. Hij bleef zich afvragen wat er gebeurd zou zijn als Laiq toch geraakt zou zijn. Serpent had - naast een rotjoch van de straat die Axew bedreigde met een mes - nog nooit echt zijn kaken in iemands vel gezegd om de opzettelijk pijn te doen en dit zou bijna de zoveelste keer zijn, maar de eerste keer voor een onschuldig iemand. Hij keek naar Laiq en hoopte dat die meer op haar gemak was dan hij. Zij had immers de slang recht in de bek gekeken. Nou, hij ook toen hij bij Savador gekomen was en die slang was toch zeker iets groter.

'Dankjewel. De naam schoot me zomaar binnen. Serpents naam is ook naar mijn achternaam vernoemd, aangezien ik van Savador niet weg mocht zonder een achternaam te hebben,' zei hij vriendelijk tegen Laiq, waarna hij zich de blik herinnerde van de hoofdmeester toen hij de naam van zijn slang opgenoemd had. Hij had al direct geweten dat Savador het wel wist dat het zijn slang de naam was, maar had er zelf niet veel woorden aan vuil gemaakt. Hij keek kalm naar Laiq, zijn mond een streep, maar hij zag er niet nors uit of boos. Gewoon... normaal. Van de schrik op zijn gezicht van daarnet dankzij Serpent was ook niks meer van te zien. 'Wat wil je gaan doen?' vroeg hij vriendelijk en hij keek haar rustig aan. Zijn ogen volgden de lengte van haar haren, maar hij hield daar algauw mee op. 'Jij hebt het voor het zeggen.'

- Geen probleem hoor Ben niet echt inspiloos met Axew, maar wel met Viva, een ander account, dus ik weet hoe je je voelt -

Het was dat Axew Serpent gegrepen had, maar anders had Laiq zelf niet voor de gevolgen ingestaan. Ze moest de instinctieve nijging onderdrukken om niet naar de cobra te grommen. Dat was iets wat een net opgevoede jongedame niet deed. Laiq bleef staan op kleine afstand van de slang. Haar blik was hem blijven volgen toen hij zich in de nek van Axew verstopt had. Ook in haar blik huisde een zekere woede. Als twee dieren die tegenover elkaar stonden die paar seconden voor ze elkaar naar de keel vlogen.
Toen ze haar blik van de slang had afgesleurd en haar verontschuldigingen tegenover Axew had gemaakt bleef de verleiding om zich tegen de slang te richten groot. Ik ben een dame. Een welopgevoede, nette jongedame bleef het maar door Laiqs gedachten galmen.
‘Het geeft niks,’ ze kalm op Axews excuses. ‘Waarschijnlijk was het gewoon dierlijk instinct. Ik blijf per slot van rekening een vreemde voor Serpent niet waar?’ zei ze met een klein glimlachje.
Op hetzelfde moment dat Axew zich probeerde te bedenken wat er gebeurd zou zijn als Serpent wel was doorgeschoten bedacht Laiq hoe ze had moeten uitleggen dat ze de slang makkelijk had kunnen vloeren. Haar gedrag had dan wel enige uitleg gevergd. Uitleg die ze niet kon of mocht geven. Laiq deed haar ogen even dicht. Nee! Ze wilde er niet aan denken.
Zodra ze haar ogen geopend had, was ze weer redelijk zichzelf. Ze had Axew gecomplimenteerd met de naam van zijn slang. Toen hij haar vertelde dat hij de naam van Serpent als achternaam had gebruikt schoot een van Laiqs wenkbrauwen verbaasd omhoog. ‘Je bedoeld dat je geen achternaam hebt?’ vroeg ze zachtjes. Voor de meeste mensen was het een beetje raar om daar verbaasd over te zijn aangezien het wel vaker voor kwam. Maar in de ogen van Laiq was het vreemd. Ze dacht dat elk mens een achternaam had. De verbazing verdween langzaam van haar gezicht toen Axew haar vroeg wat ze wilde doen. ‘Heb ik het voor het zeggen?’ herhaalde ze zijn woorden. Daar moest ze even over nadenken. Het was nog vroeg. ‘Heb je misschien zin om winkels te gaan bekijken. Ze zullen nog wel dicht zijn maar ik hoorde dat hier een terrein was waar we naartoe mochten. Oak’s Field geloof ik. Jij zal er vast al vaker geweest zijn dan ik,’

Rustig keek Axew naar Laiq. Hij had ergens wel verwacht dat ze lichtelijk verbaasd zou zijn over het feit dat hij geen achternaam had, maar naar zijn weten waren ers wel meer mensen hier die geen geldige achternaam hadden. Maar hij moest van Savador een achternaam en Serpents naam was de enige die hij zo snel had kunnen verzinnen. Hij negeerde het feit dat Laiq zijn slang niet echt fijn vond - wat ook logisch was omdat Serpent nu niet bepaald goed naar zijn zin reageerde - en keek haar rustig aan, waarna hij maar besloot te antwoorden op haar vraag. 'Nee. Geen achternaam. Een heel verhaal, hoor. Ik denk niet dat je het geduld zou hebben om er naar te luisteren,' zei hij gauw en hij glimlachte. Het laatste wat hij wou hebben was dat iemand iets over zijn straatleven wist. Hij had tot nu toe het nog goed verborgen weten te houden en dat wou hij ook graag zou houden. Hij keek rustig naar Laiq en knikte. 'Tuurlijk. Ik nodig je immers uit,' zei hij vriendelijk en hij glimlachte. Hij was wel benieuwd wat ze zou kiezen, maar hij gokte - deels omdat het ook een vrouw was en vrouwen bleven nu eenmaal vrouwen, welk soort uiterlijk of innerlijk ze nu ook hadden - dat het op de winkels aankwam. Zijn gelijk werd algauw een feit toen hij Laiq hoorde. Hij knikte. 'Ja hoor. Ach, waarom ook niet?' vroeg hij glimlachend, alhoewel hij zich wel afvroeg wat er leuk kon zijn aan etages bekijken. Als dat nog kon, tenminste. Hij had al eens winkels gezien waar een heel groot rolluik voor hing, zodat je zelfs de spulletjes op de etalages niet kon bekijken. Alsof ze bang waren dat je die met je ogen zou kunnen wegnemen of zo. Ja, dat zou wel grappig zijn. Dan keek je met je ogen naar een of ander spulletje en dan was het even later weg. Hij moest bijna grinniken maar hield zijn fatsoen. Hij wou niet dat Laiq dacht dat hij haar uitlachte, want dat zou hij nooit doen. Hij vond het sowieso niet echt gepast om iemand uit te lachen, hoe erg die er dan ook uitzag. Hij merkte van zichzelf dat hij het ook niet echt deed, zelfs niet als zijn vrienden het zouden doen.

Axew schudde zich wakker en keek weer naar Laiq. Hopelijk had ze in de tussentijd niks gezegd, anders had hij het weer eens niet gehoord. Hij probeerde zich te focussen op haar en op haar antwoorden. 'Nou ja, laten we dan maar gaan. Ik denk dat er op dit tijdstip niet zoveel mensen daar zijn, dus dat is voor ons dan ook weer een pluspunt om fijntjes rond te gaan kijken,' zei hij en hij glimlachte vriendelijk naar Laiq. Zijn haren dropen nog van het natte water. Hij liet een bolletje van zijn hand naar boven schieten. Met zijn Novaanse krachten kreeg hij zichzelf wel weer droog. Het bolletje begon onmiddellijk te werken en even later voelde hij geen water meer in zijn nek druipen. Hij keek naar Laiq en wachtte af tot ze een teken gaf dat ze gingen vertrekken.

- Moet er nu een topic bij Oak's Field aangemaakt worden? -
- Sorry voor late reactie! -