In de val.

Donovan liep door de vochtige, donkere gangen van de kerkers. Ze waren perfect voor zijn plan. Hij kwam hier nu al een aantal dagen zodat hij zijn hele plan had uitgewerkt. Een plan om eindelijk van Diva af te komen. Inmiddels waren zijn haatgevoelens enorm voor haar gegroeid. Maar dat hoefde nu niet lang meer te duren. Hij wist dat ze zo zou komen en dan zou Donovan klaarstaan.

(Enkel ik en Diva. Later mogen er ook andere mensen posten hier)

Diva liep met korte en onzekere passen richting de kerkers. Ze had een brief gekregen van Celedë waarin stond dat ze Diva weer eens wou zien nu ze terug was. Ze had in haar brief gezegd bij de kerkers op haar te wachten. Toch was Diva hier niet zo zeker over. Haar visioen bleef in haar hoofd tollen als een soort waarschuwing. Uiteindelijk kwam Diva bij de kerkers aan. Ze deed de deur open en haar ogen moesten even wennen aan het donker. Toen ze de muren van de vloer kon onderscheiden liep ze verder. ''Celedë?'' vroeg ze onzeker. Haar stem weergalmde in de vochtige gangen.

Toen Diva ver genoeg van de deur verwijdert was sloot Donovan deze. Hij legde zijn hand tegen de muur en ontstak de fakkels. ''Sorry Diva, maar die is niet hier'' grijnzde hij kil. Hij greep Diva`s arm en draaide die op haar rug. Als hij nog iets verder door zou duwen dan zou hij haar arm breken. Met zijn andere hand hield hij Diva`s nek stevig vast en kneep die een beetje dicht. ''Wees nu maar heel lief en volg me'' fluisterde hij dreigend in haar oor. Hij trok Diva mee een cel van de kerker in. Haar polsen ketende hij vast aan ijzeren ketens die in de muur zaten en haar enkels in de ketens die in de vloer zaten. Met zijn magie zette hij de ketens in lichterlaaie maar smolt ze niet. Hierdoor zouden Diva`s polsen en enkels verbranden.

Diva keek even angstig om toen ze de deur achter zich hoorde sluiten. Haar felblauwe ogen lichtte op in de duisternis. Ineens werd een kant van de muur verlicht door brandende fakkels en zag Diva het silhouet van Donovan. Nog voor ze iets kon doen greep hij haar vast en brak zowat haar arm terwijl hij haar bijna met zijn andere hand wurgde. Ze hoorde zijn woorden en liet zich gedwee mee voeren dieper de kerkers in. Hij ketende haar vast net als in haar visioen. Pas toen hij de ketens vlam liet vatten schreeuwde Diva het uit van de pijn. Haar polsen en enkels waren verbrand door het vuur en de gloeiend hete ketens. Met tranen in haar ogen keek ze naar Donovan.

Donovan lachte zachtjes en vals toen Diva het uitschreeuwde. Ze mocht van hem veel pijn lijden. Dat zou haar leren. Hij keek recht in die felblauwe ogen met haat en minachting. ''Weet je waarom ik dit doe Diva?'' grijnzde hij kil terwijl hij op haar afliep. ''De enisgte reden dat ik je dood wil hebben is omdat als ik je niet kan krijgen, niemand dat zou kunnen'' grijnzde hij. Hij greep haar bij haar kraag en trok haar naar zich toe zodat hij stukken van haar jurk scheurde en verbrandde. ''Ik zal je een beetje uitleggen wat de bedoeling is van deze kamer. Zometeen zal deze kamer zich helemaal met water vullen. En aangezien jij vast zit kan je nergens heen'' zei hij kil. Op weg naar de uitgang knipte Donovan in zijn vingers. Met duistere magie gingen twee luiken open en stroomde het water eruit. Donovan verdween en sloot de deur achter zich.

(Nu mogen er ook andere mensen posten)

Diva keek met angstige ogen op naar Donovan. Hij wou haar laten verdrinken?! Even later liet Donovan Diva in de kamer achter terwijl die zich in een rap tempo met water vulde. Diva begon te zingen. Iemand moest haar horen. Haar heldere stem galmde door de kerkers heen. Nadat ze klaar was met zingen reikte het water inmiddels al tot haar nek. Met moeite kon Diva haar hoofd boven water houden. Steeds hoger kwam het water en ze moest nu haar adem inhouden.

(Het lied dat Diva zong: https://www.youtube.com/watch?v=eZsm0W-hnNQ )

Zoals in iedere kerker had ook deze een ventilatiebuis. Al die jaren zijn er ook planten gegroeid en dit was een voordeel voor Norwood. Hij had via de planten gehoord wat er beneden gebeurde en rende door de gangen. Hij stootte een paar leerlingen bijna omver. Hij keek even om en knikte als een sorry en rende verder. Hij moest niet te laat komen. Toen hij in de gang stond hoorde hij zacht gezang. "Diva!!!!" riep hij. Hij liep richting het gezang. Ze moest ergens zijn. Hij klopte op iedere deur tot er een wat hoger klonk en wat betekende dat het minder hol was. Hij keek naar de deur en maakte zijn hand van zand en planten groter en begon tegen de deur aan te slaan. Deze was wat sterker vanwege de zwarte magie.

Diva liet haar adem ontsnappen en probeerde om boven water te blijven. Ineens hoordeze de onmiskenbare stem van Master Norwood haar naam schreeuwen. ''Master, kijk uit. Hierbinnen bevind zich heel veel water. Als U de deur open ramt dan wordt U verzwolgen onder een vloedgolf'' riep Diva uit. Ze hoestte wat water uit dat ze binnen kreeg en hield opnieuw haar adem in.

Ook Savador was zich ervan bewust wat er op dit moment met Diva gebeurde. Hij was zo snel als hij kon naar de kerkers gesneld. Toen hij Norwood daar aantrof betrok zijn gezicht wat, maar hij had nu geen tijd om hem de grond in te stampen. Hij bonsde hard een aantal keer tegen de deur. 'DIVA!'
Savador duwde in zijn haast Norwood opzij en legde zijn beide handen tegen de deur. Hij sloot zijn ogen om te concentreren. Achter de deur hoorde hij het gevaarlijke water al stromen. Zijn vuurmagie zou er weinig effect tegen hebben. 'Acerbus Obfirmo!' bleef hij zachtjes herhalen. Hij was aan het proberen de deur met duistere magie te openen, maar hij had eerlijk geen idee of het enig effect had.

Norwood stopte even bij het horen van Diva's woorden. Hij werd ineens ruw weggeduwd. Hij ging voor Savador staan en dacht na en knikte toen. Langzaam kwamen er uit de grond lianen die zich om zijn benen wikkelde en in de grond schoten wortels. Hij ging verder met slaan en langzaam kwamen er scheuren in de muur. Hij kon maar 1 iemand indenken die hier verantwoordelijk voor was. "Donovan..." mompelde hij en keek rond. Hij zag hem hier niet. Het eerste straaltje water begon al te komen en Norwood keek glimlachend. "Diva hou je vast het water zal zo weg gaan..." zei hij en ging verder.

Donovan verscheen ineens in een steekvlam naast Master Savador en Master Norwood. Hij keek met een valse grijns naar de twee. ''Hoor al dat water stromen. Zou ik onderweg naar buiten de luiken misschien hebben opengelaten? Wat stom van me'' grijnzde hij sarcastisch en kil. ''Maar Master, zo is er toch helemaal geen lol aan'' zei hij kalm tegen Norwood. Hij greep een liaan beet en zette die in de brand. Donovan verdween in een steekvlam en kwam nu weer tevoorschijn achter Savador. ''Tik tak. De tijd dringt Master Savador. En het water blijft stromen'' grijnzde hij.

"Jij..." bracht Norwood uit. Hij merkte een liaan die in brand stond. Deze brokkelde uit een en de rest hield hem nog steeds op zijn plek. Hij bleef slaan. Opnieuw kwamen er meerdere scheuren. "Euh...Diva we hebben een klein accefietje hier..." zei hij om haar niet ongerust te maken. Langzaam groeide er uit de grond een boom die levend werd. Deze liep richting Donovan. "Vuur haalt niets uit hij heeft een soort van schild om zich heen." zei hij. Hij bleef slaan. Zweetdruppels kwamen op zijn hoofd. Hij moest opschieten. Al drie straaltjes lieten water door de deur. "Savador!!! Hou Donovan tegen...Je moet nu samenwerken...." zei hij.

Savador voelde het zweet over zijn voorhoofd parelen. Als hij niet opschoot..!
Hij zag Norwood vanuit zijn ooghoeken hem te hulp schieten. Dit zou vast één van de weinige keren zijn dat hij hem dankbaar zou zijn voor zijn hulp. Zelf concentreerde hij zich weer op zijn ontgrendelingsspreuk, maar zag in dat het weinig effect had. Savador schrok toen hij Donovans opmerking hoorde. Met een kreet gaf hij een krachtige elleboogstoot naar achteren, maar miste. 'Ik vermoord je!' riep hij hysterisch. 'Je zult hier spijt van krijgen, Donovan!'
Hoe kon hij ooit zo stom zijn geweest om zo kalm te doen toen Diva het visioen kreeg?
'Ik werk al samen! Let op je eigen bezigheid Norwood, en vertel me de les niet!' schreeuwde Savador laaiend richting Norwood.

Donovan sprong opzij en miste net aan de elleboog van Savador. Hij keek even naar Norwood. ''Tja over Diva gesproken. Je had haar moeten horen gillen toen ik haar polsen en enkels in de fik zette. Waarschijnlijk de eerste en de laatste keer dat ze de hoge c haalt'' grijnzde hij kil. Hij dook weer op naast Norwood. ''Wie zegt dat ik vuur ga gebruiken Master. Het was ook met behulp van zwarte magie dat Miss Madeline nu ziek is en die sukkel van een Kale de baas is'' grijnzde hij. Hij legde een hand op de boom en brak met zwarte magie door de muur heen. Hij legde zijn hand op de stam en liet de boom van binnen helemaal rotten en doodgaan. Hij sprong gauw weg voordat Master Norwood hem zou kunnen grijpen.

"Pardon...Savador...." zei hij. "Dat was niet mijn bedoeling." Hij keek naar de deur. Veel tijd zou hij niet hebben. Hij liet de handen verdwijnen en maakte een paar zegels en nu kwamen er lianen via de muur naar de deur en begonnen zich samen te spannen. Daardoor zou de deur langzaam uit elkaar worden getrokken. Hij merkte Donovan op en keek hem aan met grote ogen toen hij zijn woorden hoorden. "JIJ...!!!" schreeuwde hij uit. Hij sloeg richting Donovan maar miste hij moest zich concentreren. De boom ging dood. "Damn.." zei hij. Ook nu liet Norwood zijn handen verschijnen en begon te slaan. Inmiddels begonnen er een paar steentjes af te brokkelen en stroomde het water nog wat meer naar buiten. "Kom opp..." zei hij.

'Je bent een misselijk onderkruipsel van het allerlaagste niveau,' hijgde Savador tussen zijn spreuken door. 'Ik had je meteen moeten doden toen ik er de kans voor kreeg. Een verwaand rotjoch als jij verdient geen leven!'
Hij keek Donovan over zijn schouder kwaad aan en gaf woest een stomp tegen de deur. Waarom ging die nou niet open? Misschien was er een spreuk over uitgesproken. 'Acerbus Oris!' siste Savador buiten adem. Even kwam er een zwarte rookachtige substantie uit zijn handpalmen, maar ook dat had geen effect op de deur. Hij knarsetandde en beet vervolgens hard op zijn tanden. 'Doe dan iets!' beval hij Norwood nijdig. Het drong niet tot hem door dat Norwood allang druk bezig was om de deur open te krijgen. Savador gaf nog een stomp tegen de deur en schreeuwde: 'Hou vol, Diva! Ik ben zo bij je!'

Norwood reageerde niet op Savadors reactie. Hij was kwaad en bezorgd en dus zag hij niet in dat hij druk bezig was. Hij sloeg nogmaals en langzaam brokkelde nog een paar stukjes van de deur. Hij keek nijdig. Hij sloeg met volle kracht waardoorde muur even naar binnen brak maar daarna al snel naar voren klapte waardoor het water als een golf naar voren kwam. Norwood had zich goed vastgezet en pakte daarom ook Savadors arm vast. Savador zou daardoor niet tegen de wand aanklappen. Toen het water eenmaal wat minder stroomde hapte Norwood naar adem. Hij liet de lianen verdwijnen en keek naar Donovan. Hij keek hem nijdig aan.

Nadat Savador een harde stoot tegen de deur had gegeven, merkte hij dat er stukjes begonnen af te brokkelen. Niet lang daarna brak de muur naar binnen maar klapte al snel naar voren zodat het water zich als een vloedgolf boven op hen zou storten. Hij zag niet echt in dat het niet door hem was gekomen dan het water vrij kwam, maar door Norwood. Hij voelde hoe iemand zijn arm vastpakte en kon nog net voordat ze overspoeld werden zien dat het Norwood was. Savador sloeg zijn armen om zijn middel en klampte zich stevig aan hem vast, zodat hij niet door het krachtige water meegevoerd zou worden. Op het moment dat het water minderde hoeste Savador wat water op. Hij merkte dat hij Norwood nog vasthad en liet hem met een betrokken gezicht los, alsof hij één of andere enge ziekte had.

Donovan zag de muur instorten. Hij trok zich met behulp van duistere magie omhoog. De gangen van de kerkers waren vrij smal en als Donovan zich helemaal uit strekte kon hij zijn handen en voeten plat tegen beide muren leggen. Hij keek naar het water dat onder hem doorstroomde. Toen het water weg was liet Donovan los en belande keurig op zijn voeten op de vloer die helemaal blank stond. ''Kale en Selavin zullen blij met me zijn'' grijnzde hij even. Daarna keken de donkere ogen van Donovan naar binnen om te zien of Diva dit wel had overleeft.

Diva kon de geluiden van buiten niet meer horen. Het water was inmiddels zover dat het tot boven haar hoofd reikte. Ze hoorde enkel wat dof gebonk. Uiteindelijk liet Diva haar adem ontsnappen. Ze kon het niet langer meer inhouden. Niet lang daarna brak de muur en spoelde al het water weg. Diva werd door de sterke stroming meegesleurd maar doordat ze vastgeketend zat werd ze tegen gehouden. Toen bijna al het water weg was zakte Diva ineen op de grond. Natte slierten haar hingen langs haar gezicht.

Savador huiverde even toen de meeste waterchaos voorbij was. Hij merkte dat hij nog natrilde en Norwoods arm beetpakte. Hij had een afschuwelijke angst voor water, en dit zou hij Donovan nooit meer vergeven. Donovan had zich zoals meestal in veiligheid weten te brengen. Savador knarsetandde en beukte hem ruw omver toen hij de ruimte binnenstormde waar Diva gevangen werd gehouden. Hij voelde een koude rilling over zijn rug lopen bij elke spattende stap die hij zette in het kleine beetje water dat nog over was in de ruimte. Hij tilde Diva's gezicht met twee trillende vingers onder haar kin op en gaf haar een paar zachte tikken tegen haar wang. 'Diva!' bracht hij schor uit. Ze zag er flink toegetakeld uit; ze was helemaal doorweekt en op haar polsen en enkels zaten brandwonden. Savador tilde haar voorzichtig op en hield haar stevig in zijn bevende armen. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg, weg van Donovan en weg van dat vreselijke water.

Diva hield haar ogen gesloten. Ze had dat laatste stuk veel water binnen gekregen. Enkel aan het feit dat haar borstkas zachtjes op en neer ging van het ademenen concludeerde dat ze nog leefde. De ketenen protesteerde een moment toen Master Savador Diva optilde. Ze zat met haar polsen nog steeds vastgeketend aan de muur en met haar enkels aan de vloer.

Savador beefde zo hevig dat hij Diva bijna uit zijn armen liet vallen. Hij knielde en kreeg een misselijk gevoel toen het water onder hem zijn voeten omringde als een vloeibare kooi. Hij liet Diva tegen zich aanleunen en plaatste een hand op één van de ketens. 'Acerbus Obfirmo!' bracht hij struikelend over zijn woorden uit. Door zijn zwarte magie liet hij de keten openknallen. Eén voet van Diva was al vrij. Savador ging bevend alle ketens af en kwam weer overeind, met Diva in zijn armen. Het werd duizelig voor zijn ogen toen hij zich een weg door het water terugbaande naar Norwood en Donovan. Door zijn angst was hij totaal vergeten dat hij, Diva en Norwood nog ernstig gevaar konden lopen met Donovans gezelschap.

Donovan keek even verbaasd naar Master Savador maar grijnzde daarna vals. ''Kijk eens aan. De grootste leraar vuurmagie is bang voor water'' zei hij vals. Hij lachte even en trapte met zijn voet door het water zodat een beetje daarvan opspatte naar Master Savador en Diva. ''Hmm het lag voor de hand dat iemand haar zou redden. Al had ik het van jullie sneller verwacht. Kom op zeg. Jullie lieten je vertragen door een vijfde jaars die volgens jullie niks meer is dan een onderkruipsel van het laagste niveau. Vertel me eens. Waarom is Diva dan bijna verdronken?'' zei hij. ''Maar ja, ik heb nu natuurlijk altijd Madeline nog om me mee te vermaken'' zei hij daarna met een kille blik op Master Norwood gericht. Daarna verdween Donovan in een steekvlam zodat er enkel nog een schroeiplek overbleef.

Norwood keek Donovan kwaad aan. "JE LAAT HET..!!!" Hij sprong richting hem maar die verdween in een steekvlam. Hij keek even om. "Savador je redt het wel, toch?" Norwood keek om en verdween in een stel bladeren. Hij wilde die Donovan tegenhouden. Hij bleef van Madeline af.

PROFILE MAGICIAN