Op het dak.

Donovan was van de etage van Shadra terug gestrompeld naar die van Razen. Hij was uit het raam op het dak geklommen en zat daar nu. De pijn in zijn rug was grotendeels verdwenen van zijn klap tegen de muur maar de smaak van bloed van Imeth`s vuistslag lag nog altijd in zijn mond. Donovan nam een grote slok uit een fles wijn die hij uit stiekem uit de keukens onder de academie had meegesmokkelt. Vanaf waar hij zat kon je prima het hele terrein zien al zag het er allemaal hetzelfde uit nu er overal sneeuw lag. En als Donovan goed keek zou hij zweren de ruines te kunnen zien.

Antony was het gebouw opgeklommen met behulp van zijn spreuken en zat op het dak.
Hij merkte Donovan op en liep naar hem toe. Hij ging naast hem zitten en glimlachte even. "Gaat het met je"vroeg hij aan hem. Tuurlijk niet domme vraag dacht hij. "Trouwens bedankt,dat je me hielp op de Shadra etage"zei hij tegen hem en keek even naar de grond.

Donovan keek op toen hij Antony`s stem hoorde. Hij glimlachte even flauwtjes naar hem en nam nog een slok wijn. Hoe sneller hij dronken was hoe minder pijn hij zou voelen. ''Het gaat wel. Een beetje rugpijn en ik denk dat die bloedsmaak me nog wel even zal bij blijven maar verder niets. Gelukkig had Imeth haast anders was ik er misschien minder goed vanaf gekomen'' zei hij. ''Ik kon een vriend toch niet veraden'' zei hij daarna en keek Antony even aan waarna nog een slok uit de fles wijn volgde.

''Ik denk niet dat Imeth nog erg veel haast gaat hebben de komende tijd'' zei een zachte stem opeens. Enma stond ook ineens op het dak met haar rug naar de jongen toegekeerd. In haar handen had ze het zwarte stropoppetje. Ze speelde een beetje met het rode lint dat om zijn nek gebonden zat. Toch was haar gloeiende rode blik niet gericht op de pop maar keek doelloos en strak voor zich uit.

Donovan keek verschrikt op toen hij ineens een zachte stem hoorde. Hij liet de fles wijn bijna omver vallen maar wist hem nog net vast te grijpen. Daarna keek hij om naar het meisje. Zijn blik ging even over haar heen ookal stond ze met haar rug naar hen toe. Wie was zij? Waar kwam ze zo ineens vandaan? ''Hoe bedoel je?'' vroeg hij daarna toen haar woorden pas goed tot hem doorgedrongen waren.

Antony keek naar Enma en wist wel waar ze het over had. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek dan weer voor zich. "Ga toch naar de ziekenboeg"zei hij tegen hem. Hij keek hem even aan en grijnsde kort. Zijn gedachtes zaten nu nog bij Celedë en Diva. Toch wou hij ook de uitleg van Enma horen.

''Imeth zal de komende maanden wel in zijn eigen wereld verzonken blijven. Zijn geest en ziel zijn bloot gelegd aan zijn grootste angsten en nachtmerrie`s voor het tweede maal. De kans dat hij nooit meer normaal wordt is hierdoor erg groot'' zei Enma. Nu draaide ze zich om naar de jongens. ''Jij bent Donovan Revas niet?'' vroeg ze ineens. Enma was over het algemeen ontschuldig tot ze je naam kende. Ze kon haar mentale krachten enkel gebruiken als ze iemands naam wist.

''Nee bedankt, ik heb het niet zo op doktoren en daarbij is mijn wijn veel te lekker'' grijnsde Donovan. Dit was bedoeld als grapje op het doktoren gedeelte na dan. Hij keek nu weer naar het meisje toen ze het begon uit te leggen. Donovan slikte even onhoorbaar. Dat klonk best heftig. Toen ze zich omdraaide zag hij voor het eerst haar ogen. Rood gloeiend als een zonsondergang. En een emotieloze uitdrukking die hem het gevoel gaf alsof het meisje dwars door hem heen kon kijken. Maar dat ze zijn naam wist gaf hem echt de kriebels. ''Dat klopt'' antwoorde hij enkel en zo kalm mogelijk.

PROFILE MAGICIAN