Met haastige voeten ging Delaija naar de lerarenkamer. Het was niet de eerste keer dat ze werk voor de boeg had om na te kijken. Eigenlijk was het best sneu om te beoordelen op de meningen van anderen. Sommige meningen sloegen echt helemaal nergens op, waaraan je ook heel duidelijk kon zien dat ze snel en simpel waren opgeschreven, anderen waren weer wat uitgebreider en mooi uitgelegd, waarvoor ze dan ook een hoger punt moest geven. Het ergste was nog altijd de punten afgeven en de teleurgestelde, boze of zelfs haatvolle blikken te ontvangen. Ze kon zich nog herinneren dat ze een jongen een zesje had gegeven en dat hij haar toen had aangekeken alsof hij haar wou vermoorden. Ja... Lesgeven was niet altijd even fijn, vooral niet als je leerlingen je daarom op een onrechte manier gingen haten. Maar... De aanpak van Delaija werd door vele leerlingen gewaardeerd, merkte ze wel. Ze vond het wel leuk. Het vak geven bleef gewoon leuk, ondanks leerlingen die de les een beetje probeerden te verknallen. Ze schudde haar hoofd. Nu moest ze zich focussen op het nakijkwerk, niet aan wat ze wou verbeteren aan haar leerlingen. Trouwens, daar was ze ondertussen ook wel mee bezig. Als iemand iets ongepast deed, zei ze daar ook iets van, ongeacht de blikken die dan op haar geworpen werden. Leerlingen dachten ook vaak dat ze iets konden uitspoken achter haar rug om. Dat was dan wel het laatste wat je van haar kon verwachten. Ze had je sowieso altijd door. Nou ja, bijna altijd. Ze dacht aan Akito, de dans en het uitstapje voor leraren. Met een wee gevoel dacht ze eraan hoe Savador had gekeken toen hij met Malaika, haar vriendin, gedanst had. Malaika bleek het niet eens erg te vinden. Tenminste, op die avond toch niet. Ze zou Malaika daar toch eens voor moeten waarschuwen. Met een zucht opende ze de deur en ging zitten op een stoel. Ze wreef door haar ogen en keek naar haar blote voeten, waar inmiddels het verband nog steeds aanzat. Dat rotglas van Savador dan ook. Savador was misschien ook gewoon een rotvent. Oké, dat was op z'n zachtst gezegd. Misschien was ze wel zo pissig op hem omdat hij het nodig vond charmant te doen tegen Malaika, terwijl dat eigenlijk helemaal nergens voor nodig geweest was. Ze herkende Savador nou niet bepaald als een eenzaam man, nee, totaal niet. Veel van zijn geschiedenis kende ze niet, wat misschien maar goed ook was. De eeuwige dreiging die rond hem heen ging, was dan ook vervelend om aan te zien. Delaija liet zich er niet echt door beïnvloeden. Dat was een van de goede eigenschappen aan haar, vond ze. Ze schoof een stoel achteruit en ging zitten. Eigenlijk was het een routine, van hoe ze hier elke dag zat om huiswerk na te kijken. Een gesprek met Malaika zou wel leuk zijn, op dit moment. Ze zuchtte en bladerde door de papieren, om die vervolgens na te kijken.

- Delaija's come back -

Waar zou Delaija zijn? Ze had haar al een hele tijd niet gezien en om eerlijk te zijn wilde ze nog wel eens een goed gesprek met haar hebben. De vrouw was toch een vriendin van haar geworden, ondanks het feit dat ze hier nog niet lang was. Aarde en licht hadden dan ook geen problemen met elkaar en hun karakters hadden ook weinig botsende kanten. Één van de laatste keren dat ze haar echt gezien had, was dat lerarenuitje. Het was op zich wel gezellig geweest, al had het Madeline wel een rotgevoel gegeven. Ook Savador had vreemd gedaan. Iedereen hier leek hem te haten, behalve zijn pleegdochter dan, En met dat lerarenuitje was hij nog aardig geweest.. Ook was hij een keer schreeuwend in discussie geraakt met Norwood, hier in de lerarenkamer. Nee, ze wist niet wat ze nu van hem moest denken. Maar zo erg kon het toch niet zijn? Of had ze echt alles gemist? Nou ja, ze moest Savador maar een soort van kans geven en gewoon aardig doen, dat leek wel het beste. Misschien mocht hij haar niet, maar ja.. Ze was te naïef om te bedenken dat iedereen misschien wel een goede reden had om hem te haten. Ze wilde geloven dat mensen aardig konden zijn ten alle tijde, dat iedereen het verdiende om aardig gevonden te worden. Misschien kwam het omdat ze zijn verleden niet wist? Nou ja, van het huidige wist ze ook vrij weinig.
Malaika hing haar tas over haar schouder en liep richting de lerarenkamer. Een goede espresso kon ze nu wel gebruiken.. Het lesgeven was vanochtend vroeg al begonnen met zo'n heerlijke drukke klas. Heerlijk als in; de propjes vliegen rond je oren. Ze was blij ervaring te hebben met verschillende drukke kleuterklassen, dat hielp hier verrassend goed, al waren de kinderen ouder. De deur stond een stukje open en ze kon zo naar binnen lopen, hoefde de deur maar een klein stukje open te doen. 'Hallo!' riep ze vrolijk bij binnenkomst. Niet dat er veel mensen zaten, maar toch. Delaija zat er, en Savador. In zijn rolstoel zag hij er veel kleiner uit.. Malaika zette haar tas op de stoel naast die van Delaija en haalde er wat documenten uit die in haar lade moesten. Ze moest altijd even zoeken tussen al die lades, tot ze degene met haar naam gevonden had. Savador zat daar ook, in zijn rolstoel. Hij straalde gewoon uit dat hij niets meer wilde doen, dat hij zich gebroken voelde. Ze kon het zich niet voorstellen, hoe het moest voelen als je nog maar wat dagen te gaan had. Als je alles letterlijk af kon tellen op je vingers en iedere ochtend wakker werd met de gedachte 'Hé, ik leef nog.' Dat moest verschrikkelijk zijn.. Pas toen ze haar lade gevonden had en weg wilde lopen zag ze dat er aan de andere kant van de stoel allerlei documenten op de grond lagen. Savador staarde er nogal hulpeloos naar, voor zover hij er zo uit kon zien. Malaika besloot hem te helpen, of hij dat nu zou waarderen of niet. Ze pakte die met een glimlach voorzichtig bij elkaar, zodat er niets uit zou vallen en gaf ze toen weer aan Savador. 'Alstublieft,' zei ze, om daarna terug te lopen naar haar tas en naast Delaija te gaan zitten. 'Hoe gaat het met jou?' vroeg ze vrolijk, met een glimlach. 'Ik heb je al veel te lang niet meer gezien!'

Eerst was het Delaija niet opgevallen dat er iemand binnenkwam, omdat ze nogal ijverig aan het pennen was en aan het nakijken was, maar toen het geluid klonk van vallende mappen, schrok ze op. Vervolgens kwam ook nog eens Malaika binnen, die hun uitgebreid begroette en hielp Savador, waarna Malaika zich naar haar toe richtte. Verbaasd schudde Delaija even haar hoofd om in haar hoofd te krijgen wat er net gebeurd was. Ze keek om naar Savador. Zijn haren zaten helemaal niet zoals eerst en hij had ook geen norse trok om zich heen, wat hij normaal wel had. Wat had hij? Ze wou dat ze het wist. Misschien was hij ziek. Hij zat niet voor niets in een rolstoel. Als Delaija hem zo zag zitten, kreeg ze bijna spijt dat ze deze man ooit boos aangekeken had. Aan de andere kant kende ze hem langer dan vandaag. Hij had Malaika voor haar neus overmeesterd voor zo'n dans met het lerarenuitje en had haar hiermee erg geïrriteerd. Die man zou blijven leven, dat was zeker. Of het nu in je dromen was of hier, in het echt, hij zou blijven leven. Toch voelde het raar om hem zo te zien. Ze wist dat Akito nu ook niet bepaald een fan van hem was, eigenlijk bijna niemand. Ze zou toch weinig mensen kennen die hem aardig vonden. Savador maakte het er zelf ook naar, met zijn asociale gedoe. Hij zei allemaal dingen die je konden kwetsen en deed ook dingen die je konden kwetsen. Ze had expres niet gezegd tegen Akito dat Savador haar aan het treiteren was. Ze wou niet zwak overkomen op Akito, dat wou ze gewoon niet.

Ze keek naar Malaika en probeerde haar aandacht naar Malaika te richten, wat haar nog redelijk goed afging. Een grote glimlach kwam op haar gezicht, terwijl ze haar collega aankeek. Malaika was in korte tijd haar beste vriendin geworden, alsof ze nog allebei kleine schoolmeisjes waren die nodig opgevoed moesten worden. De laatste keer dat ze samen waren geweest, was toen ze geroddeld hadden over Savador die toen op een cruciaal moment binnengekomen was. Haar voet was toen onder het glas en ze had er verband rond moeten doen. Kleine littekentjes waren er nu nog zichtbaar, maar Delaija schonk er niet tot nauwelijks aandacht aan. 'Goed hoor. Bij mij ook lang geleden! En met jou?' vroeg Delaija vrolijk. Savadors onhandigheid met de mappen bleef maar in haar hoofd spoken. Zou het nu niet gek zijn als ze opeens aardig ging doen tegen hem? Wacht eens... Ze had nooit anders gedaan. Ze had altijd aardig proberen te doen tegen hem, of in elk geval kalm proberen te blijven. Ze keek naar Savador. 'Kan ik u misschien een kopje koffie aanbieden?' vroeg ze zachtjes. Diep vanbinnen had ze medelijden met de man en werd ze zelf gewoon troebel als ze hem zo zag zitten, ondanks dat ze dit echt niet graag wou hebben.

Lag het aan haar of had hij nu dankbaar gekeken? Maar toen ze weer even opkeek nadat Delaija haar vrolijk begroet had, zag hij er weer even gebroken uit als eerst. Het was altijd erg om een collega zo te zien, zeker als je nog in zijn goedheid geloofde. Malaika kon zich gewoonweg niet voorstellen dat iedereen iemand zou haten.. Delaija leek met hetzelfde te zitten als zij, zelfs al kende ze hem beter. Malaika vroeg zich af hoeveel van het verleden ze gemist had om er een andere mening op na te houden dan de rest. Misschien was het niet zo aardig geweest om direct weg te lopen, maar ze had er eigenlijk niet op gerekend dat hij haar zelfs ook maar een beetje dankbaar zou zijn voor haar hulp. Ziektes deden iets met je, ja, maar je kon nooit weten of dat ten goede of ten kwade was. Malaika begon wat te bedenken om tegen Delaija te zeggen. Misschien kon ze haar vertellen over Norwood.. zij zou het wel begrijpen, dan hoefde ze zich niet te schamen.. Maar Savador was erbij en om over dat soort dingen te beginnen als hij erbij was.. Nou ja, het zag ernaar uit dat hij weg wilde gaan. Om alleen op zijn kantoortje te zitten waarschijnlijk. Zouden ze moeten voorstellen of hij hier wilde blijven? Of had hij daar geen zin in? Malaika stond op en liep naar de automaat om voor zichzelf wat koffie te halen. Delaija hakte ondertussen de onzichtbare knoop voor haar door. 'Mag ik u een kopje koffie aanbieden?' Malaika's vinger zweefde net voor de knop toen er een korte stilte viel, waarin een antwoord zou moeten komen. Het bleef even stil, maar uiteindelijk stemde Savador in. Misschien was hij niet zo ongezellig als hij leek? Malaika drukte op de knop en liet een bekertje vollopen. Dit herhaalde ze nog een keer, zodat ze met twee bekertjes terugkwam bij de tafel. Savador had zijn rolstoel gedraaid en zat aan de tafel. Malaika zette het bekertje voor hem neer en glimlachte vrolijk naar hem, waarna ze haar eigen bekertje neerzette en zelf ging zitten. Lag het nu aan haar of zag hij er zelfs een beetje.. blij uit? Oké, nu moest ze nog een gespreksonderwerp vinden dat zowel Delaija als Savador aan zou spreken. En je kon haar niet wijsmaken dat die dezelfde interesses hadden. Ze pakte haar koffie en blies er een beetje op, nog niet in staat iets te bedenken. Ze zat ook precies tussen Savador en Delaija in, lekker handig. Dan kon ze maar één van de twee tegelijkertijd aankijken. Dat werd een hernia van het draaien van haar hoofd.. voor één keer kon dat wel, zolang duurde een tussenuur nu ook weer niet, toch?

'Goed, ik zal het direct voor u... Ah, Malaika heeft het al,' zei ze licht verbaasd en glimlachend naar Malaika. Ze schoof zijn koffiekopje wat meer naar hem toe, omdat ze niet precies wist waar hij ging zitten. Ze zette het zo dicht mogelijk en vroeg zich af waar ze nu over moest beginnen. Malaika was erbij en Savador was erbij en je ging haar niet vertellen dat ze over hetzelfde zouden willen praten. Misschien een klein grapje, zoals ze wel vaker deed als het niet zo gezellig en ongemakkelijk was? Ze wou Savador niet het gevoel geven dat ze hem negeerde, niet in die toestand. Wat je collega ook had of wat hij ook gedaan had in het verleden, dat telde niet. Iedereen verdiende een goed en eerlijk leven, ook Savador. Ze probeerde wat hij gedaan had bij het lerarenuitje diep in haar hoofd te duwen, zodat ze Savador toch geen toevallige, onbewuste hatelijke blikken zou toewerpen, want dan zou al die vriendelijkheid zo weer voorbij zijn en kwam de rivaliteit weer terug. Ze keek hem vriendelijk aan, terwijl ze ondertussen een zo goed mogelijk onderwerp probeerde te verzinnen in haar hoofd. Ze krabde even over haar arm, die gevaarlijk rood en opgezweld uitzag en verstopte die in haar schoot. 'Zijn er nog veel inschrijvingen geweest van leerlingen?' vroeg ze toen maar. Het was een vraag zowel naar Malaika als naar Savador gericht. Malaika kon misschien nog inschrijvingen hebben gekregen voor haar lessen en Savador voor nieuwe leerlingen op de school. 'Het valt me op dat de klaslokalen sneller vollopen als een paar maanden geleden, dat betekent goed nieuws voor Starshine,' zei ze glimlachend, terwijl ze van haar koffie nipte.

Ze had in ieder geval iets gezegd, waar ze wel blij om was. Ze had gesproken en had hiermee de ongemakkelijke knoop tussen hun verbroken. Misschien moest ze gewoon maar aan de goede kanten van Savador denken, hoe moeilijk dat ook zou gaan, aangezien ze in zijn bijzijn niet veel goeds had meegemaakt. Dan moest ze zich maar houden aan haar eerdere stelling. Dat mensen een goed en eerlijk leven verdienden. Ja, dat moest ze in haar hoofd houden. Ze kreeg er automatisch een vriendelijke glimlach door en dat was wat ze nodig had. Ook al was Savador niet haar beste vriend, misschien zelfs een rivaal, zoals hij er nu toe was, ging ze echt geen stomme opmerkingen maken en zou ze de leraren beschuldigen die dat wel zouden doen, alhoewel ze het van Norwood en Madeline wel kon begrijpen. Ze dronk van haar koffie. In ieder geval accepteerde Savador de hulp en dat was genoeg. Ze was binnen een paar minuten een zacht eitje voor hem geworden, wat haar wel verbaasde. Het maakte haar niet zoveel uit. Dat zachte ei gedoe kon er ook nog wel bij en ze vond het bovendien een goede eigenschap van zichzelf, dus had ze niet te klagen. Ze dronk nog een keer en keek geïnteresseerd van Savador naar Malaika en weer terug.

- Delaija is een zacht ei :O -

- Sorry D: -

Gelukkig besloot Delaija wat te zeggen.. Malaika ademde zacht uit, blij dat zij geen gespreksonderwerp had hoeven te bedenken. Als ze dat deed.. Nou ja.. Dan was het of afgezaagd of slecht. Of het sloeg nergens op. Delaija was er duidelijk beter in. Inschrijvingen? Malaika dacht daar even over na terwijl ze een slokje van haar koffie nam. Ze was dol op het goedje, in tegenstelling tot Savador blijkbaar. De man staarde naar zijn bekertje, nam een klein slokje en leek er niet echt gelukkiger van te worden. Ze keek naar de tafel en bedacht zich dat het wel meeviel met de inschrijvingen voor Light Magic. Maar een paar mensen, eigenlijk, hoewel de oude club het goed volhield. Moest je haar nu horen. De oude club. Ze werkte hier nog niet zo lang en toch voelde ze zich hier al thuis. Met Delaija als vriendin en Norwood als.. meer, had dat niet lang geduurd. De omgeving was hier over het algemeen vriendelijk en integratie had niet voor problemen gezorgd. Ze miste bijna Savador's antwoord, wat snel na de vraag van Delaija kwam. Sneller vollopen.. Zij zou daar niet over kunnen oordelen; ze wist niet hoe het hier eerder geweest was en om eerlijk te zijn had ze er ook geen zin in om naar de statistieken van de voorgaande jaren te vragen. Dankje vriendelijk. Ze had genoeg te doen met nakijken en lessen voorbereiden. Zolang de rest vond dat het goed ging met Starshine, vond zij dat ook.
'Bij Light Magic gaat het geleidelijk aan, maar er zijn wel wat meer inschrijvingen,' antwoordde Malaika op haar beurt. 'De leerlingen zetten zich goed in, daar ben ik wel blij om,' voegde ze er nog aan toe. Het gesprek begon eindelijk een beetje op gang te komen. Nou ja, zo voelde het. Savador keek beide dames aan en vroeg nu op zijn beurt iets. Het eerste zakelijk, het tweede.. was dat een grapje? Daar zou ze het maar voor aannemen. Wie zou de kinderen nu echt in kerkers willen stoppen? Dat was toch ondenkbaar! Dus glimlachte ze maar. 'De lessen gaan prima, maar als er iemand vervelend doet zal ik ze met alle liefde naar je doorsturen,' zei ze. Daarna keek ze naar Delaija. 'Hopelijk heb jij ook niet teveel klierende studenten?'

'Nu je het zo zegt, nee, ik heb geen lastige leerlingen. Bij mij weten ze dan ook wat ze kunnen verwachten als ze lastig zijn. Als ik vriendelijk ben, zijn zij ook vriendelijk, zo is het altijd al geweest. En volgens mij gaat het ook over op respect van vak tot vak. Ik denk dat als iemand veel van aarde houdt en minder van duistere magie, dat diegene zich sowieso meer inzet voor aarde dan voor duistere magie. Dat is logisch en ik heb het vroeger ook gedaan, alhoewel het wel minder respectvol is naar de leraar toe voor het mindere vak,' sprak Delaija rustig. Ze keek met grote ogen opzij. Savador was even stil geweest, maar nu hij sprak, sprak het haar totaal niet aan. Meende hij dat nou? Gezien de laatste keer vond ze het niet zo geweldig toen Savador Malaika uitvroeg. Nou ja.. Dat was eerder de dans zomaar nemen, ook een soort van vragen. En dat was om Madeline weer terug in zijn handen te krijgen. Uit de handen van Norwood. Wat dat betrof, was het aardig gelukt, ook al was dat niet Savadors schuld. Als ze Malaika moest geloven, ging het niet meer goed tussen Norwood en Madeline. Nou ja, dat waren hun zaken. Savador vroeg echt niet zomaar iemand uit. Of hij wou iemand weer kwetsen, Delaija bijvoorbeeld, of hij wou Norwood pesten. Ze trok een wenkbrauw op, met moeite proberend het gesprek te behouden voor Savador. Hij zat immers in een rolstoel en was invalide. Trouwens, zo leuk was het niet als Malaika het aanbod zou afslaan omdat zij zich ermee bemoeide. Maar hoe wist ze zo zeker dat Savador deze keer wel de juiste rechten had om Malaika uit te vragen? Was dit gewoon een zielig etterig spelletje om haar eerst in zijn ban te krijgen door zielig te doen, om vervolgens haar te pesten? Ze legde haar handen in elkaar, met haar hand naar zich toe gericht, zodat Savador niet zou merken hoe wit haar knokkels werden. Dit meende hij echt niet! En het ergste was nog, Savador zou krijgen wat hij wil. Delaija kende haar vriendin al goed genoeg dat ze zoiets echt niet zou afslaan. Niet verkeerd bedoeld, hoor, maar soms was Malaika iets te naïef. Ze keek naar Malaika, wist niet goed wat ze moest doen en keek weer naar haar handen.

Eigenlijk zou ze nu de tafel overhoop moeten gooien en schreeuwen naar Savador waarvan ze hem verdacht. Maar ergens was dat zo min respectvol als wat. Misschien moest ze het gewoon maar accepteren en Malaika haar eigen keuzes laten maken. Maar als zij gevraagd werd door Savador, dan zou zij nooit 'ja' hebben gezegd. Maar zij was dan ook niet echt Savadors type, dat wist ze zo al. Zo charmant kon hij wel zijn. Dat had ze wel gemerkt op het uitstapje. Ze keek Savador aan. 'Is dit een truc?' vroeg ze zacht aan hem, zodat Malaika het net niet kon horen.

- Sorry voor laat postje -

- Nou Delaija, je kent Malaika al goed :3 Waarom heb ik ook alweer zo'n naïef persoontje gemaakt xD -

Savador kreeg gelijk het idee een nieuwe straf in te voeren omdat leerlingen te weinig naar lessen kwamen. Die gevolgen had ze nu ook weer niet precies bedoeld toen ze begon mee te doen aan dit gesprek.. Nou ja, het was nog maar een idee. Het zou nog wel even durven voor zoiets ingevoerd werd, hopelijk voor de leerlingen. Delaija onderbrak gelukkig haar gedachtengang met een antwoord waar ze bij op moest letten, vooral omdat het lang was en daardoor gecompliceerder. Zeker omdat ze continu af dreigde te dwalen naar Norwood. Hoe zou het met hem zijn? Zou hij nu nog les hebben of zou hij ook naar de lerarenkamer komen? Malaika nam een slok koffie in de hoop wat alerter te worden, al wist ze dat het niet veel zou gaan helpen. Norwood spookte gewoon de hele tijd door haar hoofd, al vond ze het niet zo erg. Gelukkig wist Delaija het al; haar kon ze vertrouwen. Een vriendin vinden was soms zo moeilijk, maar tussen hen was er in één keer die klik geweest. Ze zette net het bekertje aan haar lippen en wilde een slok nemen, toen Savador begon te praten. Malaika merkte niet dat hij naar hen opkeek tot hij haar naam noemde en begon over een wonder. O, dat zou wel leuk zijn voor hem! Het was altijd zo ellendig als iemand overleed. Je wist nooit precies hoe je ermee om moest gaan. Niet dat ze Savador nu echt kende, maar op het lerarenuitje was hij nog best aardig geweest, toch? Hij had zelfs zijn excuses aangeboden voor dat voorval in de lerarenkamer. In de stilte die hij liet vallen nam ze een slokje van de zwarte koffie. 'Wil je dan met me uit?' Malaika had moeite om de koffie die ze net in haar mond genomen had binnen te houden, gewoon uit verbazing. Wat? Uitgaan? Huh? Malaika slikte de koffie door en probeerde de verbazing in haar blik in te perken. Ze snapte niet veel van wat er met Savador, Norwood en Madeline aan de hand was geweest, maar ze kreeg het idee dat het hier wel een beetje op leek. Het was toch nutteloos om zoiets opnieuw te beginnen? Dat wilde Savador vast niet doen. Misschien bedoelde hij gewoon uitgaan als in 'vrienden'! Ja, dat zou het wel zijn, bedacht Malaika zich. Gewoon, gezellig uitgaan. Het was vast niet zo vreemd als het klonk, toch? Ze merkte niet op dat Delaija wat tegen Savador zei en er verder nogal stil bijzat, aangezien ze met zichzelf aan het praten was over het antwoord dat ze moest geven. Nee was nooit haar woord geweest. Ze was zo slecht in het weigeren van dingen, dat ze daar wel vaker problemen mee kreeg. Maar in ieder geval, hij was vast niet op iets vaags uit, het was misschien gewoon iets wat vrienden ook deden. Niet dat ze nu echt bevriend met hem was, maar dat moest het toch wel zijn. Trouwens, alsof ze Norwood ging verlaten. Het kon vast wel, en Savador was invalide, wat het best gemeen zou maken als ze in één keer ging weigeren. Toch?
Op momenten als deze, was 'ja' de enige optie die aardig en goed klonk, hoewel later 'nee' meestal beter bleek te zijn. 'O, ja hoor, lijkt me gezellig,' antwoordde ze dus maar. Misschien was zo'n cursus om 'nee' te leren zeggen toch niet zo'n slecht idee, maar hij bedoelde het vast goed. Wie bedoelde het nu niet goed? De mensen waren gewoon goed, in dat opzicht was Malaika het met de Verlichtingsdenkers eens. Iedere mens was goed en werd alleen maar slecht door te weinig kennis en dergelijke. Je moest geloven in het goede van de mensen, dan kwam dat vanzelf wel boven. Hopelijk.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Zoals er van haar verwacht werd gaf Delaija haar antwoord op de vraag die naar haar toegericht was, maar Savador luisterde er niet echt naar. Daarvoor was hij te diep in gedachten gezonken. Voor een klein moment van de wereld om zijn eigen malende gedachten in zijn achterhoofd te overdenken en te verwerken. Maar zijn besluit stond vast, en zijn slangachtige ogen zochten die van Malaika met een al net zo vastberaden blik op. De kalm gestelde vraag die je ook weer niet iedere dag hoorde was er al uit voor hij er zelf erg in had, maar hij voelde nergens iets van spijt. Afwachtend bleef hij Malaika roerloos aanstaren, razend benieuwd naar haar antwoord. Hoezeer ze het ook wilde onderdrukken, de verbazing op haar gezicht was voor hem niet te missen. Ze wilde toch wel uit met een man als hij? Hij was hier de Hoofdmeester en opvolger an de Heer van het Duister, ze zou zichzelf in een helderlicht daglicht stellen en onbewust haar imago verbeteren als ze met een persoon die beschikking had over een aantal belangrijke titels uitging. Daar zou ze nog enig profijt uit kunnen maken als ze slim was. Dat hooghartige punt stond nu centraal in zijn gedachtengang. Onder tafel balde hij een vuist krampachtig samen. Het was niet dat hij nerveus was voor haar antwoord, maar dat hij wist dat hij kwaad zou worden als hij werd afgewezen. Hij zag Delaija hem naast zich met grote ogen aankijken, maar hij lette er nauwelijks op. Zijn vastgelijmde blik en volle aandacht bleef strak op Malaika gevestigd. 'Is dit een truc?' hoorde hij zacht vragend naast zich. Traag scheurde hij zijn blik van Malaika los en draaide zijn hoofd om Delaija onhartelijk aan te kijken. Tussen zijn donkere wenkbrauwen had zich een diepe ontevreden frons gevormd. 'Truc?' vroeg hij zacht. Zijn toon was griezelig kalmpjes. 'Truc?' herhaalde hij luider en met lichte spot. Zijn stem beefde een beetje. Onbeweeglijk bleef Savador de vrouw naast hem aanstaren, de nijdige blik in zijn slangachtige ogen steeds verder ontplooiend en overschakelend naar furieus. Plotseling sloeg Savador het bekertje in zijn handen met een klap op de tafel neer, waardoor de koffie wild in het rond spatte en een grote donkere plas op het tafelblad vormde. 'Kan een stervende man dan geen laatste verheugende zaken hebben om naar op uit te kijken? Is mijn poging om mezelf te verbeteren door hier aan tafel te komen zitten en interactie met mijn collega's te delen soms niet goed genoeg? Ben ik dan altijd de slechterik hier?!' barstte hij uit in de opgekropte woede. 'Het kan zo zijn dat je me liever ziet gaan dan komen, maar dít, Delaija, dít gaat te ver! Bij Medusa..' Savador had zijn bleke gebroken gezicht half onder een hand verborgen waarmee hij vermoeid zijn zwarte sluike lokken uit zijn gelaat streek. Weer diep teleurgesteld door een besluit die hij met tegenzin had uitgevoerd. Om hier te komen zitten en zich meer onder zijn collega's te mengen. Het was om te lachen en te janken tegelijk, wat had het ook voor zin? 'O, ja hoor, lijkt me gezellig,' klonk het plotseling door de stilte. Savador bleef een momentje stijfjes zitten, maar haalde toen de hand voor zijn gezicht weg om Malaika wat verrast aan te staren. Dat was.. een instemming? Langzaam krulden zijn mondhoeken om tot een voldaan klein grijnsje. Ze ging met hem uit, het leek haar zelfs gezellig. Natuurlijk ging ze me hem uit, wie zou een charmante man van hoge stand zoals hij nu weigeren? Bijna arrogant leunde hij met de brede grijns op zijn gelaat wat achterover in zijn rolstoel en wierp Delaija vanuit zijn ooghoeken een geniepige blik toe. Een truc, alsof achter alles wat hij deed een kwade bedoeling zat. Wat dacht ze wel niet. Kennelijk wilde ze het gewoon weer voor hem verpesten. Zijn blik gleed weer terug naar Malaika. 'Schitterend. Dus dat is een volle ja,' sprak hij op een weer geheel kalm toontje. Even bleef Savador haar nog glimlachend aanstaren. Na een tijdje kwam hij langzaa in beweging en werkte hij zich voorzichtig uit zijn rolstoel omhoog om zich over de tafel naar haar toe te buigen. Met zijn blik in Malaika's ogen gericht hief hij een hand op. 'Ik verzeker je..,' zijn bleke vingers streken zacht over haar perzikzachte wang, 'Dat wij het heel gezellig zullen maken samen,' maakte hij zacht zijn zin af. Zijn vingers gingen dichter naar de tafel toe en zijn warme hand sloot zich uiteindelijk om de hare. Zijn blik dwaalde zichtbaar af naar Malaika's lippen voor die weer omhoog schoot naar haar ogen en Savador haar glimlachend aankeek. Uiteindelijk liet hij zich met een aura van tevredenheid weer terugzakken in de rolstoel en zette het van de rem. 'Wel nu, het is voor mij weer tijd om aan het werk te gaan. Er zijn nog een hoop zaken die ik moet afhandelen,' zei hij terwijl hij de rolstoel draaide en het met de mappen en documenten op zijn schoot al richting de deur toerolde. 'Dames,' hij draaide zijn hoofd nog eens om om zowel Malaika als Delaija een blik over zijn schouder toe te werpen en ze een groetend hoofdknikje te schenken. Daarna zette Savador de rolstoel in beweging en verdween met een bredere glimlach die hij zichzelf ook maar had kunnen veroorloven in de afgelopen dagen uit het zicht.

- Saf is het topic uit

Delaija’s hoofd schoot opzij. Het was nu niet bepaald de eerste keer dat ze de woede van Savador onder ogen zag en deze keer naar haar gericht. ‘Van jou kun je tegenwoordig alles verwachten,’ zei ze fel en ze keek hem recht aan. Ziek of niet, het was op het lerarenuitje ook al zo geweest dat hij Malaika met de nodige arrogantie had meegevoerd. En dat was om haar te pesten geweest. Ze wist het wel. Ze keek Savador al even nijdig aan. Daarna boog ze zich dichtbij hem en keek hem recht in zijn slangachtige, goudachtige ogen aan. In tegenstelling tot vele anderen werd Delaija hier niet geïntimideerd van. Als je een leven op de straten van Shadra gehad had, was je tegenwoordig nergens bang voor. ‘Of je nu op sterven staat of niet, je hebt het recht niet om Malaika’s hart te kwellen met je domme spelletjes om Norwood en Madeline te pesten. En mij. Geloof me, als je niet voorzichtig met haar bent op dat uitje, ben ik dat ook niet met jou,’ fluisterde in zijn oor, waarna ze hem even aankeek en weer terugzakte. Haar ogen stonden dreigend, maar kregen algauw weer een zachte tint. Ze balde haar vuisten opnieuw en beet op haar wang om Savador niet om de keel te vliegen. Dat Norwood hem al zo’n akelige vlegel vond. Norwood had groot gelijk. De slangenzak was geniepiger dan je zo op het eerste zicht zou zeggen, dat was dan wel weer een feit. En die glimlach op zijn snoet beviel haar al helemaal niet. Delaija verbeet zich en keek opzij naar Malaika. Die leek er niet zoveel problemen mee te hebben, of durfde geen nee te zeggen. Stiekem gokte Delaija op het tweede. Savador was nu eenmaal bekend om zijn woedeaanvallen als iets hem niet zint.

Delaija keek naar Savador. ‘Veel beterschap nog,’ zei ze zo liefjes mogelijk, maar ergens moest ze moeite doen om niet op te staan en om hem een handje te helpen om hem sneller uit de lerarenkamer te krijgen. Het was gemene gedachten, maar Delaija vond het niet veel meer gemener dan de truc die Savador uithaalde. Ongerust keek Delaija opzij naar Malaika. ‘Wees alsjeblieft voorzichtig als je met hem gaat stappen. Je weet wie hij ermee probeert te kwellen,’ zuchtte ze en ze keek Malaika veelbetekenend aan. Zou Malaika er iets van weten dat Savador Norwood al vaker had proberen te kwellen door met Madeline te dansen? Malaika was niet blind. Die zou ook wel bij het lerarenuitje hebben gekeken. Ze zuchtte zachtjes en keek naar Malaika, niet goed wetend wat te zeggen.


- Excuses voor de late post! -