Wat moet ik doen?

Veel meer dan iets ongemakkelijk liep Emily richting het kantoor van de hoofdmeester, naar geruchter Master Savador genaamd. Ze was nog maar net aangekomen, maar had nu al ontdekt dat ze een probleem had, ze moest namelijk een Etage kiezen en niemand kon haar nu vertellen op welke punten je die moest kiezen. Voor de meesten was dat dan ook niet echt een probleem, die gingen toch studeren voor de magie voor wat ze aanleg hadden of vandaan kwamen, in elk geval deels. Maar voor Emily lag het anders, ze kwam van oorsprong waarschijnlijk van Razen en natuurlijk had ze aanleg voor vuurmagie, alleen had ze daar zelf totaal niks mee. Het enige wat vuur kon was vernietigen, verbranden, weg vagen, eigenlijk zo goed als niks goed zonder risico's op gevaar en daar zag Emily totaal niks in, ondanks dat ze er in haar jeugd toch een paar lessen gedwongen in had gevolgd. Wat ze echter wou was lichtmagie waarbij puurheid en genezing juist de eerste dingen waren waar ze aan dacht, wat ze wou doen en wat ze, door veel oefenen, uiteindelijk ook al een beetje kon doen. Ze wou licht en verlichting brengen, niet pijn en schade, daar had ze in haar nog maar korte leven al veel te veel mee te maken gehad. Uiteindelijk kwam ze aan bij het kantoor van de hoofdmeester die volgens het naambordje inderdaad Master Savador heette, ze was er in gedachte verzonken zoals ze was bijna langs gelopen, maar stond er nu toch voor. Zonder gedachte om haar af te leiden sloeg de nervositeit echter des te harder toe. Hoe moest je aan de man die les vuurmagie gaf uit leggen dat je het vak niet wou volgen en daarbij eigenlijk ook nog naar de etage voor light magic wou in plaats van die voor fire magic ondanks dat ze Raziaans was en er eerder Shadraans dan Novaans uit zag. Ondanks dat klopte ze uiteindelijk toch op de deur, bang om tegen uitgevallen te worden of uitgelachen te worden, nerveus om zijn mening en oordeel te horen, maar nog het ergst zou zijn als al haar voorkeuren in de wind zouden worden gegooid, haar hoop verpletterd en zijzelf gedwongen om zich te gedragen als iemand die ze niet was, maar dat zou waarschijnlijk niet gebeuren, zo erg kon een hoofdmeester niet zijn, toch?

These || T E A R S || I cry ;;
For all sad words of tongue and pen, the saddest are those "that might have been."
And even though the moment just passed me by, I still can't turn away
„What's still worth the try?"
~

Zwijgend zat Savador in de zijkamer van het kantoor die sinds korte tijd als kinderkamer diende, in zijn rolstoel voor het raam. Zijn slangachtige ogen keken futloos uit over het buitenterrein van de school dat spoedig niet meer van hem zou zijn. Hij had er immers weinig aan als hij dood was. In zijn armen lag een klein meisje, zijn dochtertje Asema. Ze was al in de beginfase van haar peutertijd, maar kon nog steeds niet lopen of spreken. Een kind met een waarschijnlijke late ontwikkeling, zoals bij hem zelf het spreken ook pas veel later was gekomen. In een bleke hand hield Savador een fles waarmee hij haar voerde, maar zijn blik bleef afwezig naar buiten gericht. Normaal zou hij vertederd op Asema blijven neerkijken omdat ze verrassend veel weg had van haar vader; dezelfde slangachtige ogen, een lijkbleke huid en zwarte lokken - daarbij was ze stil en staarde ze mensen, vooral degene die ze niet kende, lang en roerloos aan. Maar niet vandaag. Hij baarde zich grote zorgen of hij het eerste woordje en de eerste stappen van zijn kinderen nog wel zou kunnen meemaken. Of hij het allemaal zou missen hoe ze van kleine peuters tot zelfstandige kinderen opgroeiden. Savadors blik gleed langzaam af naar de foto van de moeder van zijn kinderen op de vensterbank. Op de foto lachte Diva hem toe alsof ze hem wilde zeggen dat ze er altijd voor hem zou zijn, maar hij had nu al een veel te lange tijd niets meer van haar vernomen. Zelfs in deze tijd niet, nu het bekend was dat hij nog maar een aantal dagen te leven had. Hij slaakte een zachte trieste zucht. Waarom het allemaal weer zo gecompliceerd moest zijn. Het kon nooit eens op de makkelijke manier, en dat frustreerde hem. Elwin, zijn zoontje van dezelfde leeftijd als zijn zusje, lag nog in de box en stootte een ongeduldig geluidje uit. Savador scheurde zijn blik van de foto los en sloeg zijn blik op Asema neer. 'Jij komt straks aan de beurt, jongen,' sprak hij zijn zoontje zacht toe. Nu hij er alleen voor stond moest hij ook de hele opvoeding van de kinderen op zich nemen. Iedere dag weer hetzelfde ritueel, en met alle problemen erbij was dat een hele opgave. Als vader was hij verplicht er dagelijks de tijd vrij voor te maken, zo ook nu. Daardoor hoorde Savador nauwelijks dat er in de kantoorkamer op de deur werd geklopt.

S E R P E N T;;

Zwaar zenuwachtig wachtte Emily voor de deur, wachtend op antwoord terwijl haar gedachten door haar hoofd bleven gieren, wat als ze een slechte indruk maakte, wat als de hoofdmeester gemeen was, zoveel 'Wat als' situaties dat het haar nog erger nerveus maakte terwijl minuten wel uren leken te duren, en ondanks dat ze van binnen de kamer zacht gemompel hoorde kwam er nog geen antwoord dat haar weg stuurde of haar vroeg binnen te komen. Minuten verstreken terwijl Emily wachtte voordat ze nogmaals klopte, dit keer harder, bijna niet te missen voor de hoofdmeester die zo te horen daadwerkelijk wel binnen was. Ze had maar een paar geruchten gehoord over de man, maar de meeste waren niet echt veelbelovend, er was er zelfs een met het gerucht dat de man binnenkort zou sterven, maar dat zou waarschijnlijk wel alleen een gerucht zijn, hoe kon je anders de orde houden als je toch maar nog even te leven had, voor de meeste wangedragers zou dat ten slotte een grote reden zijn om de boel op stelten te zetten en zo ver ze wist was er geen tweede of plaatsvervangend schoolhoofd aanwezig die de orde hield. Maar zou welk dan ook van de geruchten waar zijn? Zo medegeloos en harteloos als in de geruchten kon een hoofdmeester toch niet zijn, hoe kon je dan ooit daadwerkelijk hoofdmeester worden? Honderde vragen en gedachte spookte zo door haar hoofd terwijl ze vurig hoopte dat haar klop dit keer wel beantwoord zou worden, hij moest die nu immers och wel gehoord hebben, maar of hij wel iemand zou willen zien was natuurlijk maar de vraag, hoewel, waar zou ze anders heen moeten met zulke vragen.

These || T E A R S || I cry ;;
For all sad words of tongue and pen, the saddest are those "that might have been."
And even though the moment just passed me by, I still can't turn away
„What's still worth the try?"
~

Zijn bleke hand streek zacht een aantal van Asema's zwarte lokken uit haar gezichtje weg. Het meisje lette er niet op; haar aandacht ging alleen uit naar de fles. Savador slaakte nogmaals een kleine zucht terwijl hij op haar neerkeek. Hij wilde nog veel langer van zijn kinderen genieten, tot hij alles had gedaan wat hij nog wilde doen in zijn leven en een vredige natuurlijke dood kon sterven. Het was te vroeg. Alles gebeurde zo snel en hij wilde het nog helemaal niet. Hoewel het vaak niet aan de buitenkant te merken was, was hij er haast zelfs bang voor.
Er stond een aanwezigheid voor de deur van de kantoorruimte die zijn slang Saethion normaal wel allang aan zijn meester had verkondigd, maar de slang was al sinds vroeg in de ochtend weg om in het duistere bos te jagen. Met onbesef van de wachtende gast rolde Savador zijn rolstoel naar de kinderbox toen Elwin plotseling in een luid gejengel was uitgebarsten. 'Shht..,' probeerde hij zijn zoontje weer tot stilte te manen. 'Stil maar.' Zijn bleke hand ging over het gave huidje, veegde zachtjes de traantjes van zijn wangen. Hij boog zich half over de rand om Asema terug te leggen en Elwin nu op te pakken. Door hem in zijn armen zacht op en neer te wiegen hoopte hij hem nu wel stil te kunnen krijgen; het hielp voor geen ene meter. Alsof het nog niet genoeg was hoorde hij de tweede poging van luider geklop op de deur dit keer wel door het gebrul heen. Er gleed een snelle wanhopige trek over zijn gelaat toen Savador noodgedwongen de nog oorverdovend wenende Elwin weer terug in de box moest leggen en zijn in beweging moest komen in zijn rolstoel om ter zake te komen. Met moeite reed hij tegen de hoge drempel in de deuropening die de twee kamers van elkaar scheidden op, maar hij slaagde erin om zijn kantoor te betreden. Langzaam zwaaide de deur open en staarde een slangachtig oog van een ergerlijk fronsende Savador en met nog het luide getier van een huilend kind op de achtergrond door de kleine kier. Zijn blik gleed kritiserend over het zwartharige meisje dat er stond.
'Ja?' klonk het op een langzame, onhartelijke toon.

S E R P E N T;;

Wat hoorde Emily nou toch van binnen, was dat nou gehuil? Misschien had Master Savador al iemand bij zich op kantoor, maar waarom zou ze dan gehuil horen, misschien gewoon de wind dan, ze hoopte in elk geval dat het zoiets was en haar oren gewoon een vergissing maakte, maar het maakte haar wel nog zenuwachtiger dan ze al was, en het was daarvoor al best erg. Haar hoofd was dan ook zo ergens anders dan haar hart van schrik een klein sprongetje maakte toen ze plots de deur hoorde open gaan. Snel zette ze haar emotieloze masker weer op terwijl de deur open ging wat door haar nervositeit was afgegleden en keek naar de opening van de deur. Lager dan ze verwacht had zag ze de hoofdmeester met zijn slangen-achtige ogen naar haar kijken, hoorde de onhartelijke, bijna kille toon in zijn stem en het gehuil van een kind op de achtergrond. Haar hart schreeuwde haar toe dat ze eigenlijk zou moeten maken dat ze weg kwam uit angst terwijl het angst-zweet haar bijna uit brak en haar masker dat normaal hard en bijna onbreekbaar was nu maar zwak aan voelde. Haar verstand wist echter dat ze vroeg of laat toch bij deze man aan moest kloppen en dat ze dan haar angst onder ogen zou moeten zien, dus dan kon je het naar beter zo snel mogelijk achter de rug hebben. "Sorry als ik U stoor Master, maar ik heb iets met u te bespreken in verband met mijn lessenpakket en de etage die ik moet kiezen" zei ze met haar normale stem wat zonder haar masker nooit gelukt was. Ze beschouwde het masker dan ook vaak als een redding en zette het dan ook niet af tenzij het niet anders kon, het toch zou breken onder de omstandigheden, wat nu ook bijna gebeurde door het geluid van het huilen van een kind op de achtergrond wat nu eigenlijk onmogelijk was om te vergissen met wind en de angstaanjagende blik van de hoofdmeester die haar kritiserend aan staarde.

- Pardon voor het late antwoord

These || T E A R S || I cry ;;
For all sad words of tongue and pen, the saddest are those "that might have been."
And even though the moment just passed me by, I still can't turn away
„What's still worth the try?"
~

Het meisje voor de deur schrok in eerste instantie toen Savador die opende, maar hij had het al niet eens meer gezien. Door de kleine opening van de deur loerden zijn slangachtige ogen haar een langere tijd strak aan. Hij moest wat hoger opkijken dan normaal nu hij in een rolstoel zat, nog niet zichtbaar door de minuscule centimeters in hoe de deur geopend was. Het gehuil en getier van Elwin ging op de achtergrond gewoon door en het jongetje wist met zijn schallende gebrul zelfs tot in de lange grote gang achter het meisje te reiken. Savador lette er nu niet op. Zijn stem klonk onhartelijk en nors zoals hij zo goed als vroeg wat het meisje van hem moest, zijn toon langzaam en geen brutaliteit duldend. Respect en regelmaat was wat hij verlangde te zien, en vaak kon hij al uit de allereerste indruk van een langskomende leerling opmaken of diegene de aspecten bezat waarbij het zeldzame gevolg kon komen dat hij een student voor de verandering eens prees in plaats van af te snauwen. De strakke gezichtsuitdrukking van het meisje voor hem leek even te betrekken, maar veranderde nauwelijks aan de buitenkant. Knap; vele anderen voor haar losten het liever op door het aan medeleerlingen of helpende leraren te vragen en vermeden ook maar de vreemd genoeg veel killere gang dan de rest van de gangen in het kasteel die naar het kantoor van de Hoofdmeester leidde. 'Sorry als ik U stoor Master, maar ik heb iets met u te bespreken in verband met mijn lessenpakket en de etage die ik moet kiezen,' sprak het meisje uiteindelijk. Niet eens eerst een beleefd voorstelpreekje, mooi was dat. 'Is dat zo,' reageerde Savador met een onblije frons. Even bleef hij nog roerloos zitten waarin in het moment het onophoudelijke geblèr alles even overstemde, maar uiteindelijk bracht hij met moeite de rolstoel in beweging. Hij deed de deur verder open en reed schuin een stukje achteruit om het meisje binnen te laten. 'Zitten en zwijgen tot ik achter mijn bureau zit,' beval hij streng. Voor zijn bureau stond al een hard en klein krukje klaar waar eventuele gasten direct konden plaatsnemen.

S E R P E N T;;

PROFILE MAGICIAN

» Wat doen we er aan?
» Ik ben nieuw, wat te doen?
» Boodschappen doen
» Onderzoek doen.
» Laten we dit opnieuw doen, Margelique poging numero 2!

Wat moet ik doen?

Wat moet ik doen?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen