Verdriet

Daisuki liep stilletjes over het grasveld en door het bos naar het stille meer, alles om zich heen negerende en zich stil houdend met haar ogen op de grond gericht. Bij het stille meer ging ze zitten, in het hoge gras, achter een steen, half verschonen en onzichtbaar tenzij je er echt naar keek. Op die plek stortte ze bijna in terwijl ze begon te huilen, ze kwam net van een moeilijk gesprek af en had haar emoties al die tijd opgekropt gehouden, tot nu dan. Nu liet ze al die pijn en verdriet met haar tranen mee naar buiten stromen terwijl ze slikte en haar tranen haar kniekousen begonnen te doorweken. Ze had gelukkig niemand in de buurt gezien, ze wou nu eigenlijk een beetje alleen zijn, maar zeker weten of ze alleen was deed ze niet, ze had alleen een snelle blik geworpen en niks gezien al hoopte ze dat ze het goed had. Al die pijnlijke herinneringen waren nu naar boven aan het komen, waarom was het haar telkens overkomen? Waarom kon ze niet eens een keer gewoon echt geluk hebben, maar dat zat er nu helemaal niet in en zoals ze er nu uit zag, zo zwak en verdrietig had ze al helemaal geen zin om gezien te worden, al wist ze dat ze eigenlijk ook wel steun nodig had om hier doorheen te komen en zich weer blij te gedragen zoals ze bijna altijd deed. Half hopend op troost, half dat niemand haar zag bleef ze daar zitten huilen met al het verdriet en pijn in haar hart, snikkend van verdriet.

Het stille meer was vandaag werkelijk zo stil als de naam insinueerde. Malaika had nog weinig toetsen om na te kijken en sinds haar stagiaire Libby er was werd het voorbereiden van de lessen ook steeds minder werk. Niet dat ze er problemen mee had, in tegendeel! Nu kon ze heerlijk rustig gaan wandelen, het terrein verkennen bijvoorbeeld. Malaika stak haar armen even in de lucht en rekte zich uit. De zon was wat waterig vandaag, maar ze had nog geen behoefte het licht wat feller te maken. Ze hoefde de natuur niet zo nodig te manipuleren en anders kon het altijd nog. Ze merkte wel dat er wat wolken aankwamen, maar of die voor slecht weer gingen zorgen wist ze nog niet. De stilte was bijna ultiem, bijna volmaakt. Met een zachte zucht sloot ze haar ogen even en concentreerde zich op het niets. Nou ja.. een zacht geluid bereikte haar nu, een wanhopig geluid. Bezorgd schoten haar ogen weer open en ze keek rond. Een eenzame steen, in de buurt van nog een paar anderen, deed weinig moeite een kleine gestalte erachter te verhullen. Malaika liep zacht naar haar toe, probeerde weinig geluid te maken om haar niet te laten schrikken. Ze had al snel gezien dat het een meisje was, die daar zat te huilen. Wat zou er zijn? Ze zat ineengedoken, zag er vermoeid, zwak en ontzettend gepijnigd uit. Malaika hurkte naast haar en legde zacht een hand op haar schouder. Ze besloot nog even niets te zeggen, omdat een vraag als 'gaat het' nu weinig zin had.

Daisuki huilde bijna haar hart eruit in de stilte van het meer, alleen en pijnlijk als ze zich voelde. Dat dacht ze ten minste en dus sprong ze ook bijna uit haar vel van schrik toen ze opeens een hand op haar schouder voelde. Ze had niks gehoord of gezien en was zich dus echt rot geschrokken, tijdens die schrik had ze zich omgedraaid en keek nu recht in het gezicht van een vrouw, zo te zien een lerares. Dat moest zei weer hebben, nou ja, het was in elk geval beter dan een of andere willekeurige leerling waarbij ze de kans had dat de roddels door de hele school gingen. Zo leek deze vrouw niet, ze leek trost te willen geven, of dat dacht Daisuki ten minste doordat ze haar hand op haar schouder voelde. Tijdens die blik naar de vrouw stroomde de tranen echter nog steeds over haar wangen ondanks de schrik en de plotselinge versnelling van haar hart en de adrenaline die vrij was gekomen en dus keek ze al snel weer naar beneden en deed nogal tevergeefs een poging om de tranen weg te vegen, maar die werden binnen zeer korte tijd alweer vervangen door nieuwe tranen. Zelfs als ze goede troost kreeg zou het nog wel even duren voordat ze zou kunnen stoppen met huilen, zelfs als ze dat wou want de pijn in haar hart was op dit moment nog te groot

Het meisje keek naar haar op, duidelijk geschrokken. Misschien had ze iets moeten zeggen, maar daar dacht Malaika nu niet echt over na. De tranen die over het gezicht van het meisje liepen schetsten de pijn die ze moest voelen en maakte dat Malaika zich nog bezorgder voelde. Ze negeerde het ietwat tintelende gevoel in haar benen en bleef zitten. Het meisje bleef ook zitten, maar kreeg de tranen niet weg. Dit moest echt diep zitten.. Malaika slikte even. Wat nu? In zo'n geval zou zij het liefst naar haar moeder willen, maar die was er natuurlijk niet.. Ze gaf een zacht kneepje in haar schouder en fluisterde zacht tegen haar. 'Wat er ook is, het is goed om het eruit te huilen.. Ik blijf wel bij je,' zei ze zacht. Wat moest ze dan zeggen? Iemand dwingen te vertellen wat er was? Ze zou het wel vragen, maar zo pas. Malaika sloeg voorzichtig een arm om het meisje heen en keek naar haar, terwijl de tranen maar bleven komen. Toen het wat minder leek te worden vroeg Malaika even voorzichtig; 'Denk je dat het je op zou luchten als je vertelde wat er is?' Haar stem was zacht en bleef zacht, ze wilde het meisje niet bang maken of opdringerig overkomen. Ze wilde haar alleen maar troosten, al was ze daar niet zo ontzettend goed in.

Daisuki kreeg van de lerares een zacht kneepje in haar schouder en een advies dat het beter was om alles er uit te huilen, samen met de geruststelling dat zij bij haar zou blijven. Er werd een arm om haar heen gelslagen en instinctief hield Daisuki zich aan haar vast terwijl ze weer begon te snikken en de tranen weer even hand stroomde tot haar ogen volledig rood waren van het huilen, haar hoofd dof aan voelde en haar tranen opdroogde. Nu pas drong het geloof van schaamte ligt tot haar door, al voelde ze zich nu al aardig verdoofd. Niet echt gek dat je je schaamde als je niet in de armen van een lerares had liggen janken, maar op dit moment voelde dat niet echt als een zorg aan. Daisuki liet los en kreeg de vraag die ze eigenlijk vanaf het begin al verwacht had kunnen hebben te horen, namelijk wat er aan de hand was. Daisuki werd een beetje rood, aan de ene kant was ze wel dankbaar dat de lerares die vraag tot nu toe nog niet gesteld had, maar ze schaamde zich ook wel een beetje voor de reden tot haar pijn en verdriet. "Het is een beetje moeilijk om er over te praten, ik schaam me er voor" zei ze zacht en ietwat schor terwijl ze haar ogen van de lerares af wendde. Misschien wou ze er wel over praten, maar het was moeilijk en ergens bleef ze toch bang dat er roddels zouden ontstaan over haar en dat zou alleen maar toevoegen aan die pijn in haar hart

Het meisje reageerde zoals je normaal zou doen wanneer tranen je verblindden. Malaika hield haar voorzichtig vast en bleef zo stil mogelijk zitten, om het meisje de kans te geven alle tranen eruit te huilen. Haar ogen zagen er helemaal rood uit, wat aangaf dat ze al een tijdje had zitten huilen voor Malaika kwam. Na nog eventjes verminderden de snikken en liet het meisje haar los, ietwat beschaamd leek het wel. Haar stem was wat schor toen ze zei er liever niet over te willen praten. Malaika knikte begrijpend. 'Dat hoeft niet als je het niet wil,' glimlachte ze. 'Ik ben Malaika, trouwens,' stelde ze zichzelf voor. Dat was wel zo beleefd, niet? 'Als je ooit een probleem kwijt wil, kun je altijd bij mij komen,' zei ze rustig, met haar stem nog steeds zacht. 'Ik beloof je dat ik niemand iets zal vertellen,' voegde ze er nog aan toe. Misschien zag Savador haar dan wel als een roddelend kreng, dat maakte nog niet dat ze het was! Malaika ging even verzitten, aangezien haar benen verschrikkelijk tintelden nu. Nu zat ze op één knie, het kon haar toch niet schelen dat haar broek groen werd. Vriendelijk keek ze het meisje aan en bedacht zich opeens iets. Uit haar vestzak haalde ze een pakje zakdoeken tevoorschijn. 'Dat heb ik altijd bij,' zei ze, terwijl ze er eentje uithaalde en die naar het meisje stak.

de vrouw voor haar bleef heel kalm en begrijpend, ondanks dat ze geen antwoord kreeg op haar vraag wat Daisuki zeker nu wel zo prettig vond. De lerares stelde zich voor als Malaika al zette ze haar titel en niet voor en zei dat Daisuki met problemen altijd wel naar haar toe kon. Er kwam door die vriendelijkheid een kleine waterige glimlach op het gezicht van Daisuki, en ze keek op bij de belofte van de vrouw. Ze nam de zakdoek van de vrouw aan en veegde de half opgedroogde tranen weg waarna ze ook even haar neus snoot. Daisuki schraapte haar keel om de schorheid uit haar stem te krijgen en zei toen "Bedankt, mijn naam is trouwens Daisuki". Ze was altijd nog een heel klein beetje rood van schaamte en keek nog ietwat verlegen naar de grond. Ze kon de vrouw nu wel in alle details gaan uitleggen wat er aan de hand was, maar dat durfde ze ondanks de belofte van de vrouw toch nog niet helemaal, maar ze kon toch wel iets vertellen zonder zich te hoeven schamen, toch? Daisuki begon dus voorzichtig en ietwat zacht uit te leggen terwijl ze nog iets roder werd "Het komt door mijn situatie in de liefde" zei ze dus, hoewel dat niet erg specifiek was. Dat wou ze echter ook niet echt zijn, ze kon er nog niet heel goed over praten, zelfs niet als dat met haar moeder zou zijn, maar misschien kwam dat nog wel, je wist maar nooit hoe iets liep toch? als Malaika genoeg begrip tonen zou ze misschien wel meer vertellen dan dat voor nu in haar gedachte lag haar bedoeling te zijn.

Het meisje pakte haar zakdoek aan en stelde zich voor als Daisuki. Malaika bleef glimlachen, in de hoop haar voldoende gerust te stellen. Als ze mensen zag huilen voelde ze altijd een steek in haar hart en wilde ze helpen. Hoe? Dat wist ze vaak niet, alhoewel ze geloofde dat troost ook een helpende factor was. Misschien loste het niets op, maar gaf het je wel de kracht om door te gaan tegen iets te strijden. Malaika wachtte even tot de nog steeds wat schorre en trillerige stem van Daisuki opnieuw begon te spreken. Malaika knikte even. Dat kende ze wel, wie had dat nu niet? Malaika gaf opnieuw een zacht, bijna onmerkbaar kneepje in haar schouder. 'Daar heeft iedereen wel eens last van, niet? Helemaal niets om je voor te hoeven schamen.. Maar bij jou lijkt het wel serieus,' zei ze. Het was een wat vage aanduiding, maar als zij Daisuki geweest was had ze ook niet over de daken geschreeuwd dat er iets met haar was. Kom op zeg, wat had dat nu voor zin? Malaika stopte de zakdoekjes weer terug in haar zak, maar als het meisje er nog één nodig had mocht ze het gerust vragen. 'Als je nog een zakdoek nodig hebt, dan zeg je het maar hoor,' bood Malaika aan, al was een zakdoek wel het laatste waar Daisuki zich zorgen om hoefde te maken.

Daisuki kreeg na haar verlegen uitleg, al was die nog zo vaag, een klein kneepje in haar schouder en al waren de troostende woorden goed bedoeld, ze troffen niet echt doel, liefdesproblemen had iedereen wel eens ja, en ze waren bij haar inderdaad wel behoorlijk serieus, maar op de manier hoe zij er last van had werd het wel wat om je voor te schamen, alhoewel misschien niet voor iedereen, maar op deze manier toch zeker wel iets om verdrietig om te zijn. Ze keek nog iets meer weg van Malaika, instictief eigenlijk, puur om haar schaamte ergens achter te willen verbergen. Bij het aanbod knikte ze alleen maar ten bevestiging dat ze het gehoord had al was een zakdoek op dit punt wel een van haar minste zorgen al was het lief van de vrouw om het aan te bieden. Zou ze dan toch maar meer vertellen, iets meer kon geen kwaad, dacht Daisuki en opende haar mond weer na een keer te slikken en vervolgde zachtjes "Ik ben tot nu toe afgewezen door iedereen die ik leuk vond, stuk voor stuk en elke keer achteraf hetzelfde verhaal, buitengesloten door de hele vriendengroep, alleen achter blijvend met een hol pijnlijk gevoel in mijn maag terwijl ik elke keer als ik weer terug naar het oude probeerde te komen enkel spottende woorden, beledigingen of zelfs erger te horen kreeg, soms zelfs gewoon uitgelachen of uitgesloten van een halve school alleen omdat ik de moed had om te bekennen wat ik voelde". Daisuki voelde zich pijnlijk in haar hart, ze had het gevoel alsof ze weer bijna moest huilen maar de tranen bleven uit, misschien was ze gewoon opgedroogd. Ze was echter niet meer zo rood, dat was ze waarschijnlijk wel geweest als ze er ook bij had verteld dat het een meisjesschool was, al had Malaika dan waarschijnlijk wel meteen haar probleem gezien. Dat durfde ze echter nog niet te zeggen, ze had het nooit echt hardop gezegt, hooguit in een omweg, zelfs niet in haar hoofd. Misschien omdat ze bang was dezelfde reactie opnieuw en opnieuw te krijgen, misschien omdat ze bang was het ook van zichzelf te accepteren al had ze het feit allang al onder ogen gezien, al wist ze zelf niet eens zeker waarom, gewoon een gevoel misschien, waarschijnlijk echter gewoon angst.

Malaika kreeg de neiging Daisuki te knuffelen, al betwijfelde ze of het echt zou werken. Ze wist niet of ze echt iets voor haar kon doen. Per slot van rekening kende ze haar net.. een halve minuut, als je nog even door telde? Het enige wat ze echt kon doen was luisteren en hopen dat alles goed kwam.. Malaika sloeg haar arm toch maar om haar schouders, al wist ze niet of het echt zou helpen. Waarschijnlijk niet, maar ze vond het al best als het meisje haar niet eng vond. Malaika luisterde naar de zachte stem van het meisje, terwijl ze vertelde wat er nu eigenlijk aan de hand was.. gedeeltelijk. Ze wilde haar niet dwingen alles te vertellen, al was ze nog zo nieuwsgierig, maar dat was nu niet goed. Het deed haar zoveel pijn.. Tenminste, die indruk kreeg Malaika. Ze trok haar een beetje tegen zich aan na haar verhaal. 'Ze zouden het eens moeten weten,' mompelde Malaika. Dat die.. die rotkinderen dat durfden! Een eerlijk iemand uitlachen, buitensluiten.. maar een tirade zou Daisuki geen stap verder helpen, dus hield Malaika het voor zich, al klonk haar stem verontwaardigd. Erg verontwaardigd. Maar vond Daisuki het zo erg dat ze vaak afgewezen werd? Ze leek niet alleen dat erg te vinden.. maar om er nu op in te gaan? Erg onbeleefd. 'Dus nu durf je dat niet meer zo goed,' zei Malaika zachtjes.

Daisuki voelde de arm van de lerares om haar schouders, maar vond het absoluut niet erg, het werkte juist wel troostend om te weten dat er toch iemand bij haar was al had ze zich misschien voor het aanzicht ervan geschaamd in een andere situatie. Ze slikte nadat ze klaar was met deze uitleg even, de mogelijke tranen weg slikkende en hopend dat ze iets van de pijn weg kon slikken al wist ze dat dat niet zo werkte. De woorden van Miss Malaika op zich betekende weinig, maar de toon waarop ze het zei betekende alles, ze leefde echt met haar mee. Daisuki wist niet echt wat ze moest zeggen, wist niet hoe ze haar gevoel verder uit zou moeten leggen, dat veranderde echter bij de vraag van Malaika of ze nu niet meer durfde. Dat wist Daisuki niet echt nu, ze had nog niemand op het oog ook, voordat ze haar hart zo ver zou laten komen zou ze waarschijnlijk eerst zichzelf moeten begrijpen. "Dat weet ik niet, het is eerder.. eerder de vraag of mijn gevoelens wel goed zijn of normaal, of ik dat zelf wel ben" antwoordde Daisuki terwijl ze naar de grond keek, ze liet een snik horen terwijl de tranen weer langzaam kwamen, dit was hoe ze zich nu echt voelde, misschien had ze dat zonder Malaika niet eens beseft, maar dat besef deed haar tegelijk ook pijn. Was ze echt wel normaal, zo wel waarom was er dan nooit iemand op die manier voor haar geweest, iemand die haar verdedigde ondanks dat zij of hij wist hoe ze was. zachtjes stroomde de tranen over haar wangen terwijl ze blij was dat ze op dit moment steun van iemand had, al kende ze die totaal niet, anders was ze misschien echt al ingestort van de pijn en verdriet.

[Sorry voor de late reactie!]

Het liefst wilde ze Daisuki tegen zich aandrukken en haar troosten tot ze niet meer hoefde te huilen.. De pijn zat alleen dieper en daar kon zij vrij weinig aan veranderen, hoe graag ze dat ook wilde. Daisuki's stem was nog steeds fluisterzacht, toen ze haar vertelde of misschien wel vroeg of ze normaal was. De tranen begonnen weer te komen, tenminste, zo klonk het. Het was een last die zo ontzettend zwaar op de schouders van het meisje leek te drukken, dat Malaika er niet goed mee om kon gaan. 'Het is niet fout,' zei ze, zo zeker van die woorden dat ze voor haar al een feit waren. 'Je bent zoals je bent. Geloof me, zoals je bent zul je je het gelukkigst voelen. Als je niet voor je gevoelens uit was gekomen, hoe had je je dan gevoeld? Misschien juist ontzettend verdrietig, omdat je het antwoord nooit zou weten,' zei Malaika zacht. Had dit meisje niemand om tegen te praten? Zo'n iemand verdiende ze zeker weten, iedereen verdiende zo'n iemand.. maar als ze dat nu allemaal ging zeggen, klonk het alsof ze ijlde en waarschijnlijk zou het het meisje niet echt helpen. Dus bleef Malaika zitten, met een arm om haar heen geslagen. Ze zou hier als het moest tot de nacht blijven zitten, haar kon het niet schelen. 'Huil alles er maar lekker uit,' zei ze zachtjes.

Daisuki liet zacht de laatste tranen die nog in haar lichaam over waren over haar wangen rollen. Ze luisterde naar de woorden van Malaika, die er wel heel erg van overtuigd leek te zijn dat zij het echte antwoord had, zo erg dat Daisuki het niet kon helpen om in elk geval naar haar woorden te luisteren en er over na te denken. Dat denken ging echter maar traag aangezien ze ook het verdriet en de pijn nog in haar hoofd had. Toch verlichtte die woorden een deel van de last op haar hart. Malaika had in elk geval wel deels gelijk, waarschijnlijk had het ook pijn gedaan om nooit haar gevoelens zo uit te spreken, misschien zelfs meer dan dat ze nu had al klonk dat voor Daisuki wel heel onwaarschijnlijk nu. Daisuki ontspande zich en liet Malaika haar arm weer om haar heen gaan terwijl ze zacht de laatste tranen weg liet glijden. Daar voelde ze zich nu meer dan genoeg op haar gemak voor, zelfs als ze nu niet zo emotioneel zou zijn en dat was speciaal voor haar. Bij haar liefdes had ze dat natuurlijk ook gevoeld, maar zo ver was het nooit gekomen en dit soort vertrouwen en gesprekken had ze eigenlijk alleen een paar keer met haar moeder gehad al was die misschien iets doordringender dan Malaika was, want die wou meteen alles weten, elk detail horen, en dat was zeker niet prettig als je emoties je al overweldigen. Wie kon ze nou met haar geheimen vertrouwen dan? Haar broer misschien, maar die was op het gebied van emoties alles behalve expert, nee dan had ze liever iemand als Malaika aan haar zijde. Toen de laatste tranen gevallen warne keek Daisuki even naar Malaika, misschien kon ze haar ook wel om advies vragen, ze had nu toch zo'n beetje het hele verhaal gehoord -al miste ze dan een sleutelelement- en had haar de hele tijd ondersteund zonder iets van haar terug te vragen. "Ehm.." Begon Daisuki iets onzeker, niet goed wetend hoe ze haar vraag precies moest stellen "Wat vind u dat ik moet doen als ik weer verliefd word? Moet ik het haar dan gewoon zeggen of niet?" vroeg ze dus maar gewoon, zelf niet eens door hebbende dat ze haar geheim net mogelijk verraden had door 'haar' te zeggen in plaats van iets in de zin van 'diegene'.

De tranen van het meisje droogden uiteindelijk op, al leek het verdriet in haar er nog steeds te zijn. Malaika was blij dat ze overtuigend kon klinken, hoewel ze geen liefdesgoeroe had en bar weinig verstand had van zaken in de liefde. Vooral nu.. Ze slikte even, daar hoefde ze niet met een leerling over te praten. Malaika bleef dicht bij Daisuki zitten, die het vooralsnog nodig leek te hebben.Ze hoopte dat haar woorden toch een klein beetje effect hadden, dat ze meer waarheid bevatten dan sommigen wilden geloven. Liefde was gecompliceerd en de enige weg om je eruit te vechten, was eigenlijk alleen. Toch was een arm om je schouders niet zo'n groot probleem, hopelijk. Het meisje keek op en begon onzeker te spreken. Malaika keek terug en zei niets, wachtte rustig tot ze de woorden over haar lippen gekregen had. Malaika dacht even na, zei niets over het feit dat ze 'haar' in Daisuki's zin hoorde. Ze had niets tegen mensen die op het andere geslacht vielen, al deelden sommige sadistische mensen die mening niet met haar. 'Ik denk dat je eerst heel zeker moet zijn van je gevoel en misschien wat moet weten over de ander. Misschien dat je uit kunt vinden, via via, hoe diegene over jou denkt,' stelde Malaika voor. 'Of deed je dat in het verleden ook al?'

Daisuki luisterde hoopvol naar Miss Malaika, hopend op advies en/of wijze woorden terwijl ze zelf niet eens door had dat haar geheim niet meer zo geheim was. Helaas werd er door de vrouw niets buitengewoon speciaals gezien al had Daisuki dat ook niet heel erg verwacht. Ze had er echter wel op ghoopt en was dus een heel klein beetje teleur gesteld al was dat niet de schuld van Malaika. Zeker weten moest ze sowieso voordat ze ook maar de moed op kon brengen om ook maar iets er over te vragen en wat informatie winnen betreft, ze had het een paar keer geprobeerd, maar werd dan of meteen afgeschoten, of meteen verbannen uit de groep omdat het werd door-geroddeld. Voor informatie over de persoon in kwestie niet natuurlijk, maar over gevoelens wel. Daisuki keek maar gewoon voor zich uit terwijl ze zei "Ik heb het wel geprobeerd, maar het is moeilijk te vragen zonder meteen beoordeeld te worden en er is nog nooit iets goeds uit gekomen". De toon waarop ze dat zei was iets zacht, maar zeker nog wel te verstaan voor Malaika. Daisuki wist nu alleen niet meer hoe ze zich over de situatie moest voelen, haar situatie. Maar daar zou ze vanzelf wel achter komen als het zo ver kwam dat deze zaak weer erg relevant was. In elk geval was het voor nu fijn om te weten dat in elk geval iemand hier haar wou troosten en achter haar stond. "Bedankt voor wat u voor me gedaan heeft" zei ze toen, een beetje rood van schaamte dat ze daar nu pas aan dacht

PROFILE MAGICIAN