Yamato stond buiten op het grasveld, niet ver van de school af. Hij had pas net door gekregen dat hij aangenomen was als stagiaire en was nu dus blij dat hij eindelijk bericht had gekregen en weer een baan had. Dat vond Yamato ook wel een sigaret waardig voordat hij bij de hoofdmeester ging vragen naar zijn rooster en contract. Hij haalde uit zijn zak het pakje sigaretten en haalde er een uit. Yamato deed de rest van het pakje weer terug en stak de sigaret in zijn mond waarna hij die aan stak met vuurmagie. Niet dat hij echt veel vuurmagie kon of er ook maar aanleg voor had, maar zoveel was nog wel te leren, zelfs zonder aanleg en dat was verdomd handig als je rookte zoals hem. Hij haal een flinke haal en ontspande, hij zou in de school wel niet mogen roken aangezien hij wel het goede voorbeeld moest geven aan leerlingen, maar nu kon het nog wel. Yamato kalmeerde, hij wou ook wel rustig en ontspannen zijn als hij bij de hoofdmeester een kwam. Op het moment dat hij daar over na dacht voelde hij echter via de grond, zijn element, trillingen van iemand die achter hem liep, Yamato draaide zich dan ook om om te zien wie er stond.

De lente. In de ogen van Ephony het meest mooie wat moeder Natuur kon maken. Evenals het altijd gebeurde als ze een stap buiten het kasteel zette werd ze vergezeld door Ené. De blauwe draak bewoog zich nu hoog in de lucht rustig voort, verdween af en toe tussen de wolken om dan tevoorschijn te poppen. Het dier, met de afmetingen van een flink paard waarbij haar staart en vleugels in verhouding tot haar lichaam eigenlijk veel te groot waren hield ongemerkt haar baasje in de gaten. Ephony zelf liep met vrolijke passen over het grasveld. In haar handen hield ze het dikke en te grote boek tegen haar borst aan gedrukt, waar achter nog een klein boekje mee ging. Een woordenboek. Oud Puffoons om precies te zijn. Ze had dan wel in haar jaren op Puffoon zelf zoveel energie gestoken in het begrijpen en lezen van de taal, ze beheerste hem nog steeds niet. Haar blonde haren deinde speels mee op de zuchtjes wind, waarbij haar pony meerdere malen vrolijk omhoog wapperde of haar zicht werd ontnomen door een paar verwilderde lokken. Haar grijsblauwe ogen dreven af naar de lucht, zocht het gestalte van Ené ergens tussen de wolken. De diepblauwe kleur stak af tegen het wit, maar was lastig te vinden als deze witte, donzige wolkjes er niet waren. Zodra ze haar kin weer naar beneden bracht viel haar oog op de rug en de blonde haren voor haar. Pardoes bleef ze stil staan toen ze merkte dat haar eigen blik met die van de man gekruist was. Starend bleef ze voor een aantal seconden staan, waarna ze doorkreeg wat ze deed en ze haastig haar ogen naar beneden liet schieten. Haar wangen die de bijna gebruikelikje, blozende kleur kregen en haar ongemakkelijke houding gaven al genoeg aan. 'Sorry. Was niet mijn bedoeling om te staren,' murmelde ze, waarbij haar blik even omhoog schoot en de rookkringeltjes opvingen. Daarbij verandere haar blik in iets vragens bij het zien van zijn gehele gelaat. 'U bent geen leerling,' klonk het bijna verbaast, alsof ze vergeten was dat er ook nog stagaires waren op deze school. Met het zware boek nog tegen haar borst aan geklemt bleef ze op het afstandje staan. 'Ik zal u verder met rust laten,' mompelde ze weer, besefde dat ze misschien wel hoogst ongepast in het moment was gekomen en daarbij weer eens heerlijk intelligent over kwam.

Yamato zag nu hij zich om had gedraaid het blonde meisje staan, ze bleef zo een moment staan, met een dik boek tegen haar borst gedrukt, tot ze kennelijk door kreeg wat ze aan het doen was en blozen haar blik naar de grond richtte. Dat samen met haar houding gaf wel aan dat ze zich ongemakkelijk voelde al wist Yamato niet zo goed waarom, ze zou toch wel vaker mensen tegen het lijf lopen die ze niet kon? Ze bood haar excuses aan voor het staren ook al had hij er zelf geen bezwaar op gemaakt en dus zij hij ook rustig "Geen probleem, niks om je excuses voor aan te bieden". Zelf zette hij nu een glimlach op en nam een laatste haal van zijn sigaret voordat hij die uit drukte en in een zakje stopte. Dat hij rookte wou nog niet zeggen dat hij niet netjes was en als Yamato ergens een hekel aan had dan was het wel vervuiling. Zijn eerste indruk van het meisje was echter wel heel goed, beleefd, ietwat verlegen, maar scheen aardig en over het algemeen vrolijk. Alhoewel ze misschien ietwat dromerig was voegde Yamato daar bij zichzelf aan toe toen ze nu pas opmerkte dat hij geen leerling was, Yamato kon het niet laten om een lichtte grijns op zijn gezicht te laten glijden en zei daarna "Dat klopt, ik ben vanaf nu de nieuwe stagiaire Aardemagie, Yamato Kaze" waarmee hij haar opmerking bevestigde en zich meteen voor stelde. Het meisje hield het boek stevig tegen haar borst geklemd en blijf op een kleine afstand staan terwijl ze mompelde dat ze hem voor de rest wel met rust zou laten. Yamato bedacht zich dat het meisje inderdaad wel heel erg beleeft was en zei met een vriendelijke glimlach "Kon nu, je bent hier niet voor niks gekomen lijkt mij, bovendien vind ik het persoonlijk niet erg om wat gezelschap te hebben". Hij keek haar nog even aan en glimlachte weer vriendelijk waarna hij doordat hij dacht een schaduw te zien omhoog keek, hij kon wel iets zijn bewegen, maar echt goed viel niet te zien wat als de zon zo scheen, ondanks het aantal wolken dat nog rond dreef

Even waren haar sprekende ogen terug geschoten bij het horen van zijn stem en zijn woorden. Een ietwat kleine, moedige glimlach sprong even op haar lippen, om daarna haar blik weer neer te slaan. Wat twijfelend maar toch concluderend had ze haar gedachtes hardop uitgesproken. Hij oogde veel te oud voor een leerling, hoewel hij natuurlijk ook een zittenblijver kon zijn. De grijns op zijn lippen was voor haar een teken om haar schouders iets meer te laten zakken, en verlegen terug te lachen. Alleen al bij zijn woorden werden haar ogen wat wijder, om hem verbaasd aan te staren. 'Tuurlijk,' klonk droogjes. Meer in de zin van; dat ik dat zelf niet had gezien. 'Aangenam, meneer Kaze,' glimlachte ze hem toe, op de een of andere manier nu zekerder ogend dan daarvoor. Met haar armen nog om de boeken en de vrolijke tint weer terug in haar grijsblauwe ogen had ze hem uiteindelijk maar weer half gedag gezegd, zich realiserend dat ze hem misschien gestoort had. Ené was nergens meer te bekennen, iets wat Ephony eigenlijk niet eens meer opviel. Toch kwam de verlegen tint weer terug op haar gezicht bij zijn reactie om daarbij even haar ogen neer te slaan. Wat houterig liep ze naar hem toe, om tegenover hem haast voorzichtig door haar knieën te zakken en te gaan zitten op haar onderbenen. Haar armen waren moe van het boek, iets wat niet gek was als je hem ging wegen. Het boek had zowat haar gehele bovenlichaam in beslag genomen toen ze hem in haar armen had geklemd, en leek nu nog groter terwijl het naast haar op de grond lag. Haar ogen vonden zijn gezicht terug, waarbij haar handen op haar bovenbenen terrecht kwamen. 'Aardmagie, zei u toch?' herhaalde ze het voor de zekerheid. Aangezien zijn krachtbron groter was dan de zijne voelde ze hem als een vaag iets zoals bijna iedereen dat kon waarnemen. Daarbij merkte ze de rare afstotende en aantrekkende kracht van de twee tegenpolen in de magie. In een flits vroeg ze zich af hoe dit gevoel zou zijn als ze de krachtbron van de Vrouwe van de Lucht zou hebben, of dit dan zo groot zou zijn dat je er gek van zou kunnen worden. 'En, bevalt het u op Starshine? Hoe lang bent u hier al?' met de vrolijke en levendige glimlach op haar lippen was haar nieuwsgierigheid weer omhoog gekomen.

Yamato kon voor zijn gevoel bij haar reactie weinig meer dan glimlachen al was Meneer Kaze wel iets te formeel naar zijn smaak. "Noem me maar gerust Yamato hoor, anders voel ik me ook zo oud" zei Yamato zacht lachend. Iets later trad ze toch iets dichterbij en ging zitten terwijl ze het boek naast zich op de grond neer legde. Ook Yamato liet zich nu naar de grond zakken om te zitten in de voor hem gebruikelijke lotushouding. Terwijl hij daarmee bezig was kreeg hij ondertussen een vraag. Toen Yamato zat knikte hij en zei "Dat klopt, maar ik gok er zomaar op dat je die les niet volgt, jij lijkt mij meer het type voor lucht of lichtmagie is het niet miss..?" vroeg hij waarmee hij ook direct antwoord gaf en een niet zo subtiele aanwijzing dat hij haar naam zou willen weten. ondertussen hield hij de vriendelijke glimlach die al zo vaak op zijn gezicht stond vol en keek haar rustig aan terwijl hij nog een aantal vragen kreeg. "Om eerlijk te zijn ben ik pas net aangekomen, al was dat vandaag vrij vroeg. Ondanks dat weet ik dat het een leuke school is en dat ik me hier wel thuis zal kunnen voelen, ik ben hier ten slotte al eens eerder geweest" antwoordde Yamato vriendelijk in de hoop da dit antwoord voldoende uit zou leggen aan de iets nieuwsgierige leerlinge, al vond hij dat absoluut niet erg, vertrouwen en respect moet ten slotte van twee kanten komen, niet me macht of kracht afgedwongen

Zacht en kort schoot ze in de lach bij zijn woorden, een zacht lachtje wat duidelijk niet naar buiten had moeten komen. 'Okee,' lachte ze naar hem, had het zich gemakkelijk gemaakt op de grond voor hem, vergezeld door het boek naast haar. Ze glimlachte bij zijn goede gok, om daarbij te knikken. 'Ik kom zelf van Puffoon, en heb daarbij ook meer aanleg in luchtmagie. Aardemagie is voor mij zo... compact. Er zit in mijn mening te weinig vloeiende beweging in, als je begrijpt wat ik bedoel,' probeerde ze wat houterig uit te leggen, haar blik eerst bedachtzaam naar beneden gericht om bij het laatste deze weer op te richtten in zijn ogen. 'Het zal waarschijnlijk wel aan mij liggen,' lachte ze daarna wat ongemakkelijk om een blonde lok achter haar oor te stoppen. 'Ooh, Ephony. Ephony Duvessa,' stelde ze zichzelf voor met een wapperend handje, had zijn laatste woorden bijna niet opgevangen door haar eigen gedachtes. De vragen waren uiteindelijk vaker over haar lippen gekomen, voelde de ongemakkelijke spanning langzaam weg ebben. Met de vrolijke en levendige glimlach op haar lippen bleef ze hem geïnteresseerd aankijken toen hij haar vraag zonder enige tegenwerking beantwoorde. 'Anders kan ik wel... Ooh,' klonk het laatste wat onintelligent, wilde hem voorstellen als hij een gids nodig had dat zij hem met al het plezier de school rond wilde leiden. Hoe vaak ze in tussen uren niet naar rustige plaatsjes had gezocht om te kunnen lezen of leren. Iets wat tot het resultaat had geleid dat ze ruimschoots alles wel wist te vinden. Onhandig grijnsde ze naar hem, om even met haar blik de lucht in te schieten; op zoek naar het gestalte van Ené. 'Heeft u hier op school gezeten?' vervolgde ze alsof haar blik nooit weg was geschoten, haar aandacht alweer op Yamato gericht. 'Ik stel te veel vragen, sorry,' murmelde ze, keek weer naar het gras onder haar benen, haar handen op haar knieën tot vuisten gebald. Weer schoten haar grijsblauwe ogen de lucht in, bleven hier nu wat langer hangen. Enkel de wind beantwoorde haar zoekende ogen, deden haar blonde haren speels even opleven.

Yamato keek het meisje nog steeds aan terwijl ze er mee in stemde hem gewoon Yamato te noemen, ze had gelachen, maar dat ook wel begrijpelijk bij zo'n opmerking. Zijn gok was goed geweest, ze kwam van Puffon, luchtmagie dus en dat was precies zijn tegenpool, hij begreep haar opmerking dan ook wel, net als dat voor hem lucht nogal onsamenhangend voelde, te moeilijk om vast te houden. Net als hun magie voelde het element dus ook precies het tegenovergestelde voor hun. "Ik begrijp het al denk ik niet dat het alleen bij jouw licht, de soorten magie zijn nu eenmaal totaal verschillend" zei Yamato tegen haar waarna hij haar naam te horen kreeg, Ephony Duvessa, ergens achter in zijn hoofd deed de naam Duvessa een belletje rinkelen al had hij geen idee waardoor. Yamato besloot om maar niks te zeggen, als er echt iets was dan zou het hem vanzelf wel weer te binnen schieten. Zo te horen had Ephony haar hulp aan willen bieden, maar stopte maar met haar zin bij het horen van zijn toevoeging. Of hij hier op school had gezeten, hoe moest hij dat nou weer uitleggen zonder verwarrend over te komen? Nou ja, hij kon gewoon een poging wagen "Ik heb hier een paar maanden lessen gevolgd, maar ik heb voornamelijk op een privéschool op Erd gezeten" legde hij uit waarna ze zei dat ze te veel vragen stelde en bood daarvoor haar excuses aan "het is niet erg om vragen te stellen hoor, als ik bezwaar zou hebben zou ik dat heus wel zeggen" zi hij terwijl Ephony haar blik weer liet wegschieten. "Maar vertel eens, hou lang zit jij hier al op school?" vroeg Yamato, deels ook om de spanning weer op te heffen die langzaam ontstond

Ze knikte enthousiast op zijn woorden. 'Dat is het mooie van alles. De tegenhang kan of je grootste vijant woorden, of het gene waar je je het meest tot voelt aangetrokken,' glimlachte ze bijna dromerig, duidelijk even afgeleid. Midden in haar woorden was ze blijven hangen, om ietwat beschaamd en verlegen haar eigen fout weg te lachen. Haar vraag was er weer voorzichtig uitgekomen, om hem toch wat nieusgierig aan te blijven kijken. 'Dat ken ik,' beantwoorde ze hem glimlachend, had zelf grotendeels ook haar schooltijd op Puffoon doorgebracht waarbij ze maar in kleinigheid de andere magiesoorten was bijgeleerd. Maar om dit alles toch te vergroten had ze haar ouders overgehaald haar op SSA te plaatsen, gewoon om ook de andere kanten verder te ontwikkelen. Een leergierig persoon als zij kon soms een beetje door schieten, maar haar ouders hadden haar gewoon laten gaan. Dankbaar maar kleintjes richtte ze haar blik weer op naar Yamato, blij dat hij het niet te zwaar nam. 'Gewoon zeggen als ik mijn mond moet houden,' murmelde ze alsnog, waarbij haar ogen even de lucht in gingen. Bij zijn vraag keek ze hem weer aan, tikkeltje afgeleid omdat ze zich nu bezorgt ging maken waar de draak uit kon hangen. 'Hoe lang?' herhaalde ze wat pardoes zijn vraag, merkte dat ze voor een moment afgedwaald was om daarna wat ontwijkend te grijnsen. 'Bijna een jaartje volgens mij,' beantwoorde ze hem uiteindelijk bedachtzaam, waarbij haar vinger tegen haar kin stond en ze hem aanstaarde alsof hij het goede antwoord wel wist. 'Maar er gebeuren hier zoveel dingen dat je soms de tijdlijnen nogal kwijtraakt,' grinnikte ze onsamenhangend, haar gedachtes terug naar het eerste moment hier op school. Weer schoten haar grijsblauwe ogen de lucht in, staarde over Yamato's hoofd heen waarbij ze wat toeknepen. In een seconden verwijdde ze zich om de uiterst geschokte uitdrukking op haar gezicht te voltooien. 'Pas op!' gilde ze met half overslaande stem terwijl haar lichaam in een reflex naar voren kwam. Het suizende geluid van een groot gestalte kwam een fractie van een seconden daarna. Ené was in stilte haar energie op weze bouwen, om deze nu "vrolijk" te uitte op de vreemde man. Voordat Ené Yamato van achteren een gebroken nek kon bezorgen was Ephony naar voren geschoten. Haar handen tegen zijn borst om hem in dat zelfde reflex op zijn rug te duwen, waarbij ze haar eigen evenwicht vergat en boven op hem landde. Vlak over hen heen scheerde de blauwe draak, die een paar meter verder op haar pad met een flinke dreun landde, haar te grootte vleugels nog eens krachtig sloeg om ze daarna tegen haar lichaam aan te vouwen. Ter bescherming had ze Yamato geheel tegen de grond aan gedrukt, haar handen nog op zijn borst waarbij ze zich nu omhoog drukte. Haar nog verwijdde ogen staarde voor een moment in die van hem, haar blonde lokken vielen langs haar en zijn gezicht naar beneden. 'Het spijt me zo erg,' met een hese fluistering drukte ze zich op, nog te beduust van de actie van haar draak. In houterige bewegingen kroop ze omhoog, haar houding van de eeuwige vrolijkheid en spontaniteit overgeschakeld in een ongelovig overkomende woede. Ze kwam nou niet zo sterk over als ze boos was, iets wat gelukkig niet echt nodig was bij de draak. Het beest, met de afmetingen van een flink paard en de te grote staart en vleugels had zich rustig omgedraaid. Haar lange nek gedraaid, haar inktblauwe ogen voor een moment op Yamato gericht waarna ze doorschoten naar de woedende ogen van haar baasje. Wat beduusd bleef de draak hier in staren, terwijl Ephony met bijna stampende voeten naar het beest toe beende. 'Enémarilda Obxecto Voador Duvessa,' haar stem haast schreeuwend en woedend, hoewel haar gehele houding wat onhandig boos over kwam. 'Waar denk je dat je mee bezig bent, jij... jij ontgroeide hagedis,' haar handen naast haar gebald tot een paar trillende vuisten, het schaamte gevoel nog schaamrood te zien op haar wangen. 'Dit was leuk toen je... je nog niet groter was dan mijn arm, je wéét dat dit geváárlijk is. Barl nogantoe, Ené!' gefrustreerd staarde ze naar het dier dat haar kop langzaam had laten zakken evenals haar massieve lichaam. De blauwe schubben blonken in het zonlicht, haar lichaam haast plat tegen de grond aan gedrukt, haar inktblauwe ogen kleintjes omhoog gericht in die van haar baasje. Het zag er eigenlijk belachelijk uit; een blondharige tiener die duidelijk niet goed woede kon uitte en nogal onhandig overkwam die stond te schelden op een grote draak met scherpe klauwen en kaken die zich als een bang haasje tegen de grond had aangedrukt. Uit pure onwetendheid wat ze moest doen nam ze haar neusbotje tussen duim en wijsvinger om voor een moment haar ogen te sluiten en haar andere hand op te richtten om naar Yamato te wijzen. 'Je gaat nu je verontschuldigingen aanbieden,' fluisterde ze hees, haar wangen nog steeds rood uit pure schaamte van wat er net was gebeurd.

Hmm, inspiratie + vrolijkheid van de schrijfster hierro brengt een onmogelijke situatie voor Eph naar boven Ö

~Eph boos, was dat mogelijk Ö ?! In elk geval genoeg inspiratie c: ~

Yamato's glimlach werd breed bij het zien van het enthousiasme van Ephony bij haar woorden, hier lag precies de reden dat hij leraar wilde worden en waarom hij nu hier dus stagiaire was geworden. Het enthousiasme en de blijdschap in die blik van leerlingen als ze iets nieuws ontdekte of als ze ergens echt blij mee waren voelde goed voor hem, het maakte dat hij zich tevreden voelde als mens als hij de oorzaak daarvan was en leraar worden was dus perfect voor hem. Bij zijn uitleg over zijn scholing was hij even verbaasd over haar antwoord, zij kon het, hoe was dat zo? Misschien in dezelfde situatie gezeten als hem gokte hij, eerst alleen op je eigen planeet les krijgen en daarna pas overgestapt op SSA, dat was de situatie geweest voor Yamato tenminste, al was het ondanks zijn enthousiasme over de school niet gelukt om zijn ouders over te halen hem hier naar school te laten gaan, het bleek namelijk een poging van zijn ouders te zijn geweest om hem te laten zien hoe veel beter gericht onderwijs was, al was in de geest van Yamato precies het tegenovergestelde als de waarheid naar boven gekomen. In de kleine tijd die hij op SSA had doorgebracht had hij namelijk verschrikkelijk veel geleerd over de andere elementen, al liep hij destijds zwaar voor met aardemagie, dat had destijds ook een interesse gekweekt voor vuur, iets wat hij nog altijd een klein beetje had, al kon hij er nog maar weinig mee. Ondertussen mompelde Ephony dat hij het maar moest zeggen als ze haar mond moest houden al dacht hij dat die situatie hoogstwaarschijnlijk niet aan bod zou komen. Het antwoord op zijn vraag volgde daarna, bijna een jaar had Ephony hier al op school gezeten al leek ze daar niet al te zeker over te zijn, iets waarbij Yamato het niet kon helpen dan zich af te vragen hoe dat zou komen. Gelukkig legde ze dus zelf al meteen uit, kennelijk had Ephony het in haar tijd hier wel heel erg druk gehad als er zo veel gebeurd was dat ze de tijdlijn een beetje kwijt was geraakt. Zijn aandacht werd echter meer getrokken door Ephony haar blik die toegeknepen over zijn hoofd heen leek te staren, waar keek ze naar, vroeg Yamato zich af. Maar voor Yamato dat kon vragen of zich om kon draaien zag hij haar ogen verwijden en schreeuwde ze 'pas op!'. Voordat Yamato echter echt de tijd had om goed en wel te proberen te bedenken wat er in godsnaam aan de hand was leek alles heel snel te gebeuren. Ephony schoot naar voren en duwde hem zo snel achteruit tegen de grond dat hij niet eens echt kans had om te blijven zitten, het suizende geluid achter hem bereikte plots zijn oren, landde Ephony boven op hem en scheerde een grote blauwe gestalte vlak over hen langs op de hoogte waar eerst zijn hoofd had gezeten. Hij voelde door de aarde heen de dreun van de gestalte die nu neer kwam op de grond even wat verder, Ephony drukte zich vervolgens omhoog terwijl Yamato nog meer verbaasd was over wat er nou net gebeurde, wel besefte hij zich dat Ephony net waarschijnlijk had gered van wat minstens een hele harde klap was geweest, zelfs voor iemand die zo robuust was als Yamato, al mocht hij er misschien niet bepaald zo uit zien. Nog altijd plat op de grond liggend keek hij richt in de nog verwijdde ogen van Ephony die haar verontschuldiging aan bood, Yamato trok verbaasd een wenkbrauw omhoog "Waar heb je het over, jij wist toch ook niet dat zoiets ging gebeuren? Ik zou je eerder moeten bedanken dat je me ervan gered hebt" zei hij waarna Ephony zichzelf omhoog werkte. Toen ze dit gedaan had kwam ook Yamato omhoog waarbij hij een eerste goede blik kreeg van wat hem net bijna zijn kop had gekost, namelijk een blauwe draak ten grootte van een fors paard. Half ongelovig keek hij even naar het beest waarna zijn blik weer naar Ephony ging. Het was wel duidelijk te zien dat ze niet goed was in boos over komen, of boos te zijn als hij het zo bekeek. Toch werd ze het, al was het ietwat onhandig, tegenover het dier. Ephony liep stampend op de draak af en schreeuwde een behoorlijk lange volledige naam waarbij Yamato er van uit ging dat die van de draak was en waarmee hij ook meteen wist dat zij dan het baasje van de draak was. Ondanks dat de kleur op haar wangen aan gaf dat ze zich schaamde gaf ze het dier een behoorlijke preek waarbij Yamato verbaasd toe keek hoe de grote, zo te zien sterke en gevaarlijke, draak ineen kromp van angst hierbij. Ephony leek even niet te weten wat ze moest doen, maar wees toen richting Yamato en beval Ené om bij hem zijn excuses aan te gaan bieden. Yamato zag dat ze zich schaamde, maar kon moeilijk nu iets doen, hij had nog maar nauwelijks verwerkt wat er in godsnaam was gebeurt, en wat moest hij zich nou voor stellen bij een draak die haar excuses aan bood, Yamato hoopte niet op zijn schoot zitten en om vergiffenis smeken, want dat was nogal zwaar bij een draak al was het in zijn gedachten een nogal komisch gezicht. "Wacht even" zei Yamato waarbij hij nu zelf zijn ogen sloot en met zijn vingertoppen even over zijn slapen wreef "Ephony, zou je eerst even uit willen leggen wat er net in ERD-NAAM is gebeurd?" vroeg hij nog steeds ietwat verward over de hele situatie en het schouwspel dat zich net voor hem ontvouwen had.

~inspiratie zet aan tot inspiratie ~

In een haast panische handeling had ze haar handen tegen zijn borst aan gezet, hem achterover geduwd waarbij ze zelf vol op hem viel. Haast als een hopeloze tiener die haar geheime vlam in een opwelling wilde laten weten hoe zij ervoor stond. Ené was onvoorzichtig over hun heen geschoten, haar hem en haarzelf plat gedrukt in een poging de zwaaiende staart te ontwijken. Haar hoofd naast die van hem, haar eigen ogen voor een moment dichtgeknepen waarbij haar voorhoofd haast op de grond leunde. Haar blonde haren in een wild patroon over haar rug en Yamato heen gedrappeerd, weerspiegelde de plotselinge beweging nog van daarnet. Uiteindelijk toen de dreun ook haar oren had bereikt had ze zich wat moeizaam en diep beschaamd omhoog gedrukt. Haar wangen verkleurd, haar grijsblauwe ogen boven die van hem hangend in het moment dat ze de woorden zocht om haar verontschuldigingen aan te bieden. Ze merkte amper hoe haar hart een sneller ritme had aangenomen, dat zijzelf nog op hem zat waarbij ze eindelijk de woorden sprak om zichzelf daarna geheel op te drukken. 'Ik had het kunnen voorspellen,' fluisterde ze hees, haar blik teneergeslagen waarbij haar lichaam van hem af kwam en ze onhandig opstond. Al even houterig draaide ze zich om, om daarna geheel onhandig tegen de grote draak uit te vallen. Ondanks het koppige en bijna arrogante karakter van Ené was Ephony toch de enige die haar zo nederig tegen de grond aan kon drukken zonder haar ook maar met een vinger aan te raken. De lange, blauwe staart lang doodstil en gestrekt achter het dier, de vleugels tegen haar lichaam aangedrukt waarbij de inktblauwe ogen schuldbewust omhoog blikte in die van haar baasje. Uiteindelijk, toen ze de goede woorden niet meer uit haar keel kreeg had ze haar hand opgeheven en naar Yamato gewezen waarbij de inktblauwe ogen van het dier ook naar de jongeman schoten. Haar eigen hand kwam weer naar beneden toen Ené tot een halt werd geroepen nog voordat het dier in beweging had kunnen komen. Ephony's hoofd draaide zich daarbij ook naar Yamato toe, waarbij zij en de draak hem beide aankeken. Haar hand bleef nog doelloos in de lucht hangen, om zich daarna bij de andere voor zicht te voegen. 'Het spijt me heel erg,' begon ze half fluisterend, haar beschaamde blik gericht op het gras voor haar voeten. 'Deze uitgegroeide hagedis-' de irritatie in haar stem was nog steeds te horen, als de woorden al niet van zichzelf spraken, '-is Ené. Een Puffoonse luchtdraak die nog steeds af en toe heel toevallig vergeet dat ze binnen een jaar van kleine draak in een mega groot ding kan groeien,' haar lichaam was naar het dier toe gedraaid, had doelloos met haar handen staan wapperen om Ené aan te geven. Het dier had haar kop opgetild, om even met een emotieloze en ietwat droge blik naar haar baasje te kijken bij het horen van de woorden. 'En mevrouw hier vond het vroeger altijd ontzetten leuk om in een spontane energieuitbarsting de mensen om zich heen te trakteren op een verrassingsaanval. Maar het detail erbij was dat ze toen nog niet langer was dan mijn arm en nog gemakkelijk rond mijn schouders kon zitten. Alleen mevrouw híer vergeet heel toevallig dat dat niet meer zo ís,' dat ze in de herhaling viel had ze amper door, tierde nu wat minder boos door waarbij haar armen zich krachtig over elkaar sloegen. Met een mokkend gezicht keek ze weg van het dier, waarbij Ené zelf ook weer terugviel in haar koppige houding en evenals haar kop afdraaide van haar baasje. Een beeld alsof twee kleine peuters allebei vonden dat de ander het had gedaan. 'Het spijt me van haar gedrag, normaal kijkt ze vreemde mensen alleen vuil aan en probeert ze ze half te verbranden. Maar zoiets doet ze eigenlijk nooit,' haar armen minder strak over elkaar, meer afwerend met haar beschaamde blik. 'Ené?!' klonk haar plotselinge harde stem meer als een bevel dan een vraag, waarbij de kop van de draak bijna komisch snel terug schoot naar het gezeldschap om Ephony wat verdwaasd aan te kijken. Vervolgens zag je de haast duistere schaduw over de inktblauwe ogen zakken, waarna de draak opstond en in een enkele pas naar Yamato liep. Met een sikkeneurige uitdrukking op haar kop - waarvan ze wist dat Ephony deze niet zag en dat hij maar al te duidelijk zichtbaar was voor Yamato. Als teken dat ze dit niet deed omdat ze het zo graag wilde en dat er nog niets goeds was aan haar - zakte ze door een van haar voorpoten. Niet veel, het was en bleef Ené. Haar kop kwam lager naar de grond, op de hoogte van zijn knieën als hij stond om haar ogen voor een seconden naar beneden te richten. Haar manier om excuses aan te geven, iets wat Ephony haar onder dwang had aangeleerd vroeger. Uiteindelijk kwam haar kop weer omhoog, om haar ogen in die van hem gericht te houden. Een koude tint, haast streng als teken dat hij het maar beter moest accepteren of dat hij anders een verbrand kapsel had. Een zachte zucht was van Ephony te horen, opgelucht dat de draak het tenminste gedaan had.

Tijdens een hese fluistering van Ephony had hij kunnen verstaan dat ze het wel had kunnen voorspellen al was het volgens Yamato toch echt onmogelijk om een dier als Ené echt goed te doorgronden, toch had hij er niet op gereageerd en had hij maar simpelweg zichzelf mee laten stromen met hoe de gebeurtenissen liepen, toen hij vroeg wat er nou aan net gebeurd was legde Ephony het gelukkig keurig geordend uit zodat Yamato nu ten minste begreep wat er net was gebeurd waarna ze Ené alsnog beval haar excuses aan te bieden, wat ze ook wel zo'n beetje deed, al deed ze dat met een blik en houding waaruit je duidelijk op kon maken dat het met tegenzin was in haar ogen was een tint te zien waaruit bleek dat Ephony haar opmerking over Ené die mensen half verbrandde nog waar was ook. Yamato keek het dier in de ogen en liet een moment aan de draak voelen wat voor macht hij had, simpelweg door de grond onder Ené te laten schudden op een manier die zelfs voor haar intimiderend moest zijn, dat in een poging haar de waarschuwen dat ze er maar niet aan moest denken met in de fik proberen te zetten. Ondertussen hield hij echter een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en toonde beheersing waardoor hij wist dat Ephony niks had gevoeld. "Het is al goed, maar probeer in het vervolg je in te houden oké Ené?" zei hij waarna hij zich weer op Ephony richtte, die draak zou zo wel een lesje nederigheid hebben geleerd al kon Ephony dat misschien niet zo snel zien, niet aan Yamato in elk geval. Hij Liep om de draak heen weer richting Ephony en bleef iets van haar af stil staan terwijl hij zich weer bedacht waar ze het net over hadden voordat Ené er tussen was gesprongen, school... Hoe lang ze op school had gezeten, dat was het, maar of dat nu nog echt interessant was... Een ander onderwerp dan, het meest voor de hand liggende was Ené Een Puffoonse luchtdraak zei je toch? Zijn die niet meestal wit of zilverkleurig? bovendien, hoe ben je ooit aan zo'n dier gekomen?" vroeg hij wel geïnteresseerd in het verhaal achter het gigantische beest. het was niet zo dat deze soort beschermt was of zeer zeldzaam, of in elk geval niet voor zover Yamato wist, maar om er daadwerkelijk aan te komen was volgens hem best moeilijk sinds het niet zo was dat zomaar elke dierenwinkel zich aan welke draak dan ook zou wagen, naast kleine huisdraken misschien, en zelfs die lang niet altijd. Zelf had hij ook verschrikkelijk veel moeite moeten doen voor zijn huisdier al was die even wat zeldzamer, zeker op Erd waren ze moeilijk te vinden buiten dierentuinen al waren ze niet bepaald zeldzaam.

Ené had met een arrogante houding toch nog degelijk haar excuses aangeboden. Toch schoot haar hoofd omhoog, verwijdde haar ogen zicht voor een moment waarbij ze op Yamato gekluisterd bleven. Alleen zijn vriendelijke glimlach deed zichtbaar haar humeur dalen. Ephony zelf echter had zachtjes gezucht en weer opgekeken naar Yamato. De ogen van de draak keken, tot tegenstelling van de wat opgeluchte ogen van haar baasje, als twee donderwolken op de jongenman neer. Onhoorbaar snoof het dier zacht, waarbij de zwarte rook vanuit haar neusgaten omhoog kringelde. De kaken van het dier klapte met een hoorbare maar zachte knal op elkaar bij de woorden van de jongeman. Ephony daarintegen glimlachte naar Yamato, opgelucht dat hij niet boos was geworden door de houding van de draak. Ené daarintegen keek vanuit haar ooghoeken Yamato na, duidelijk de vurige woede in de inktblauwe ogen te zien. Haar geest werkende als een sneltrein, de gronstrillingen doorvertaald in de magische vermogens die niets zouden uithouden zolang zij in de lucht was. De staart van het dier zwiepte krachting heen en weer, de kop draaide langzaam mee toen Yamato langs haar heen liep. Ephony keek wat verdwaasd van Yamato naar Ené, wist niet zo zeker of zijn woorden wel zo waar waren. Ze sprak niet, liet het rusten. Haar ogen schoten weer naar Yamato toen deze sprak, waarbij Ené op het zelfde moment een zacht en zware grom liet horen tussen haar tanden door. 'Ené, ga Laurens zoeken okee,' mompelde Ephony met haar ogen strak op de blauwe draak gericht. Het dier stond op springen, iets wat voor Ephony duidelijk af te lezen was van haar gespannen spieren en blik. 'Ja, een verre afstameling van een van de beste Luchtdraken. Nja, hele verre afstammeling, vandaar haar vleugels en staart die groter zijn dan normaal,' beantwoorde ze Yamato's vraag half waarbij ze even verontschuldigend naar hem opkeek en daarna naar Ené liep. Deze schudde grommend haar hoofd, had haar lichaam gedraaid waarbij haar staart zich al even krachting heen en weer bewoog. Haar vleugels licht opgeheven, een snauwende grom die nu door de geopende kaken naar buiten kwam. 'Ené, alsjeblieft,' vroeg ze het dier zachtjes, liep zonder angst op het woedende dier in waarbij haar handen op de zijkanten van de schuddende kop kwamen te liggen. Het harde gesnuif van het dier toonde aan dat het grote moeite kostte niet uit te vallen, hoewel Ephony dit geheel negeerde. Met haar handen bracht ze de kop naar zicht toe, legde haar voorhoofd tegen die van Ené en sloot haar ogen. Een lichtte siddering leek door de lichaam van de draak te gaan, waarbij de vleugels langzaam zakte evenals Enés oogleden. 'Het is goed, neem niet alles zo persoonlijk op maffie,' Ephony's fluisterende stem was geheel gericht op het dier. Als klein meisje had ze zich al tegen de kop van de draak aan gedrukt als ze zichzelf verdrietig of boos voelde. Een houding van vertrouwen en steun, iets waardoor uiteindelijk ook Enés staart stil kwam te hangen. Uiteindelijk leken de twee samen op het zelfde moment uit de stilte en de stilgestaande tijd te ontwaken, bracht Ephony haar hoofd terug om in de inktblauwe ogen terug te kijken. Zonder Yamato een blik waardig te gunnen opende de draak haar grote vleugels, om zich soepeltjes af te zetten en meteen te draaien. Op enkele centimeters afstand raakte de vleugels en het puntje van de staart Ephony niet, al leek deze het totaal niet door te hebben. Haar grijsblauwe ogen waren op het snel verwijderende dier dat steeds hoger klom in het luchtruim. Met een zachte zucht draaide ze zich om naar Yamato. 'Sorry voor haar gehele gedrag. Ze is nogal snel op haar teentjes getrapt,' mompelde ze om een blonde pluk haar achter haar oor te stoppen die in de wind die Ené had veroorzaakt los was geraakt en verwilderd had rondgezweefd voor haar ogen. Haar ogen kwamen weer omhoog, om vervolgen haar schouders naar achter te kantelen en een kleine glimlach op haar lippen te toveren. 'De meeste Luchtdraken zijn inderdaad in de lichtere kleuren te vinden. Maar dit ras had de kenmerkende, blauwe kleur,' met een lichte glimlach die meer kracht leek te vertonen dan die van daarnet toonde ze onbewust aan dat alleen het praten over het dier al haar vreugde kon opwekken. 'Mijn moeder wilde een typisch, Puffoons dier. Iets wat je kan verwachten als volbloed Puffoon, haar gehele hart ligt bij die planeet. Na lang zoeken hebben we een fokker gevonden, waar we uiteindelijk uit een van de laatste jongen Ené hebben gehaald. Dit ras is loyaal en liefdevol naar zijn verzorgers, ze was en is nog steeds het oogappeltje van onze familie. Alleen Ené heeft een nogal... eigen karakter,' wat verlegen blikte ze weer naar beneden om haar armen om haar middel te laten glijden. 'Wat je misschien ook net wel gemerkt hebt. Ze is nogal koppig en achterdochtig naar vreemde. Daarbij is haar ego bijna het grootste aan aan. Maar ze heeft een hart van goud als ze je eenmaal vertrouwd. En sommige mensen mag ze nou eenmaal meer, gewoonweg omdat ze veel aandacht van die mensen krijgt,' de grijns die omhoog kwam was wat waterig, haar hoofd bij Laurens. Ené had hem meteen gemogen, gewoonweg omdat hij haast om was gevallen van bewondering en haar in de eerste minuten van de kennismakening zó had geprezen dat Enés ego gelijk gestreeld was. 'Hoewel ze eigenlijk voor het gehele gezin Duvessa was bedoeld, begon ze zich al gauw te hechten aan mij en luisterde ze eigenlijk alleen vlekkeloos naar mij,' murmelde ze het laatste wat beschaamd, hoewel ze er niets aan had kunnen doen.

Ené was overduidelijk niet geammuseerd geweest met zijn actie, ze leek namelijk in tegenstelling tot haar baasje op een boze donderwolk. De zwarte rook kwam zelfs haar neusgaten uit in overduidelijke irritatie. Yamato hoorde de kaken van het beest nog op elkaar klappen maar reageerde verder niet meer op haar en als Ené verstandig was deed zij hetzelfde want als ze hier op de grond een gevecht met hem zou zoeken zou ze het verliezen. In haar domein, de lucht, zouden de rollen misschien omgekeerd zijn, maar hoe wou Ené hem ooit de lucht in lokken als hij niet kon of wilde vliegen. Ephony beval het dier nu naar ene Laurens te zoeken, waarscijnlijk een vriend van haar, waarna hij antwoord kreeg, nou ja, eigenlijk maar half. Een afstammeling van een van de beste luchtdraken, grappig om te weten, maar er lag weinig interessants in die woorden, Ephony keek hem aan en liep toen naar Ené die nog steeds aan de grond stond ondanks het order van haar baasje, overduidelijk pissig en wantrouwend tegenover hem. Yamato had duidelijk niet goed op het dier gereageerd, hij was het gewend met dieren van Erd dat je ze het best eerst kon intimideren om ze iets aan gehoorzaamheid af te dwingen voordat je ze tot je vrienden kon maken. Dat was met dieren van andere planeten echter duidelijk niet zo en dus had Yamato ondanks goede bedoelingen een vijand van het dier gemaakt. Yamato besloot een poging te doen om zijn excuses ook nog aan het dier aan te bieden al wist hij niet of het dier zijn poging wel zou begrijpen, terwijl ook Ephony hem rustig probeerde te krijgen stuurde hij via de grond zachtte trillingen naar het dier, trillingen die zich in spraak zouden moeten kunnen omzetten in haar hoofd, al wist hij niet zeker of het ook bij dieren wekte die niet van Erd kwamen. De trillingen waren goedaardig, dus het zou in elk geval niet meer kwaad aan kunnen richten dan al was geschied, de woorden die hij stuurde waren ook simpel 'Het spijt me van mijn behandeling eerder, dat was mijn poging tot communiceren en vriendschap al zie ik nu dat het een tegenovergesteld effect heeft, als ik je later nog tegen kon zal ik je willen vragen mij een tweede kans te bieden. Ik wil geen vijand maken van zo'n prachtige draak als jijzelf'. Misschien kon ze de woorden niet verstaan, zelfs de betekenis niet begrijpen, maar in elk geval had Yamato nu een poging gedaan. De draak leek in elk geval te kalmeren, al wist hij niet of dat door hem kwam of door Ephony. In elk geval verdween ze daarna het luchtruim in al kwam ze daarbij wel gevaarlijk dichtbij Ephony. Die draaide zich nu weer naar Yamato toe en bood haar excuses aan voor het gedrag van de draak al had hij die waarschijnlijk wel niet verdient "Het geeft niet, waarschijnlijk was het ook mijn eigen schuld dat ze zo reageerde" zei hij terwijl hij met een hand iets beschaamd over zijn achterhoofd wreef. Ephony vervolgde daarna haar uitleg over Ené wat nog best interessant bleek te zijn. Het was interessant om te horen hoe 'pure' families van andere planeten bijna dezelfde gewoontes bleken te hebben als die op Erd, ook zijn ouders hadden zo geleefd, typisch Erd's, levend alsof die traditie en cultuur bijna het belangrijkste was om te hebben, gefascineerd door alles wat er gebeurde en was gebeurd op de planeet. Ook met dieren waren ze hetzelfde geweest, zijn ouders hadden bijna de dieren verzameld al had Yamato nu een exemplaar waar zijn ouders nooit aan hadden kunnen komen en wat hij ook weigerde aan ze af te geven. Misschien wel een beetje rebels, maar dat was puur omdat hij het dier gewoon te graag mocht, al lag dat misschien aan het begin anders. "Ik weet wel hoe dat kan zijn" zei hij met een glimlach, het was echt verrasend hoe weinig verschillen er in de praktijk tussen de planeten lagen al leken ze van buiten zo verschillend

Ené humeur was er niet beter op geworden, waarbij de draak in eerste instantie de nakomende trillingen niet opmerkte. De schuddende kop, de woedende inktblauwe ogen op de rug van de man gericht. Haar soort was geen vechtsoort, zoals vele draken werden gebruikt in de illegale sporten op Puffoon. Maar haar brandbare karakter en te grote ego kon haar aardig op het randje brengen. Haar lichaam leek plots de trillende bewegingen te stoppen, haar ogen nog steeds strak op de man gericht waarbij haar aandacht plots naar de onnatuurlijke factoren gingen. Ondanks dat deze anders voelde dan de andere nam de koppigheid het over, waarbij Ephony insprong om het dier te kalmeren. Door het vertrouwen tussen die twee was er geen angst, had Ephony het eigenlijk gewoon niet door, toen de draak rakelings langs haar heen schoot de lucht in. Ze had zich weer omgedraaid naar de man, had in Enés bewegingen gezien dat het dier nog steeds niet geheel gekalmeerd was. Maar ze zou zich nu ergens in het hoekje van het duistere bos opbergen om daar een uurtje te gaan mokken. Ephony had de schuilplaats van het dier nog steeds niet gevonden, maar er was geen enkele kans dat zij vrijwillig nog een stap in dat bos zou zetten. Ze had al doodsangsten uitgestaan met het halloweenfeest toen ze erachter kwam dat ze door het bos moesten lopen. Ephony glimlachte naar Yamato bij zijn ontwijkende woorden waarbij hij duidelijk maakte dat hij misschien zelf ook fout had gezeten. Hoewel Ephony zich vaak ongemakkelijk voelde bij de houdingen en reacties van de draak, het bleef een eigen persoon en karakter. Vervolgens had ze rustig zijn vragen verder beantwoord, verteld over hoe Ené in de familie was gekomen. 'Tja, dat waren de invloeden van mijn moeder. Mijn vader wilde meer een vast dier, dan een springerige, uit de klauwen gegroeide salamander die bij elke slag van haar vleugels spontaan vuur braakte. Maarja, ga maar eens tegen een volbloed Puffoonse in,' grinnikte ze zachtjes, het beeld van haar vader weer in haar hoofd van toen. Rennend achter de kleine Ené aan omdat ze weer eens iets kapot gemaakt had, waarna het diertje trillend tussen de haren van Ephony was gekropen. Zijn mening was voornamelijk gevormd omdat haar pa van Gren kwam, en daarbij zijn familie grotendeels ook op Gren geboren was. Echt zuivere bloedlijnen in een familie waren nog zeldzaam, net zoals haar moeder die eigenlijk gebroken had. Iets wat haar vader en Ephony's opa niet prettig had gevonden. Maar oma had het probleem niet gezien. Die vrouw zag je eerder in een dansclub zitten dan in een bejaardentehuis zitte te klaverjassen. Ephony's ogen lichtte op bij zijn woorden. 'Echt waar?' lachte ze vrolijk en hartelijk, onder de schittering in haar ogen de nieuwsgierigheid licht zichtbaar. 'Heeft u zelf ook een dier?' vroeg ze terwijl haar ogen op haar boeken vielen, waarna ze terug schoten naar Yamato. Ze wist niet of het nu wel goed overkwam als ze weer terug ging zitten, waarbij ze haar handen op haar rug in elkaar sloeg en maar tegenover Yamato bleef staan.


[ Kweet niets nieuws ]

Toen Ené we was gevlogen had ze er nog steeds niet helemaal gekalmeerd uit gezien waardoor Yamato vermoedde dat zijn bericht niet over was gekomen. Maar het leven ging ook verder na slechte acties en dus praatte hij gewoon verder tegen Ephony waarbij bleek dat kennelijk alleen haar moeder volbloeds was al zei ze er niet bij wat haar vader dan was. Hij wist echter wel hoe de man zich gevoeld moest hebben, ondanks dat hij namelijk zelf volbloed Erds was had hij vaak genoeg tegen zijn ouders in willen gaan over sommige tradities waarbij hij het eigenlijk nog nooit had gewonnen. Maar zelf was hij niet van plan de traditie van volbloed voort te zetten, tenzij dat per puur toeval zou gebeuren, wat zijn ouders overigens wel eens niet zo leuk zouden kunnen gaan vinden, maar die bepaalde dan ook zijn leven niet meer. Bij Ephony's 'echt waar' knikte hij "Mijn hele familie is volbloed, eigenlijk een van de laatste op Erd, en mijn oeders waren nogal fanatiek op het gebied van verzamelen van alles wat maar genoeg met Erd te maken had, inclusief dieren" antwoordde hij rustig waarbij hij de ogen van Ephony even nar achter hem schieten waar ook de boeken nog lagen en haar ze net gezeten hadden. Bij de volgende vraag knikte hij en ging hij maar weer gewoon zitten zoals ze eerst ook hadden gedaan "Ik heb zelf ook een dier inderdaad, een Erdse modderkikker, al ziet het dier er een stuk smakelijker uit dan de naam doet vermoeden" zei hij grinnikend terwijl hij dacht aan de beschrijving die de meeste mensen probeerde te geven als ze er nog nooit van gehoord hadden. Mizu (de kikker) was nu nog maar vrij klein en had de grootte van een flinke kater, maar als hij voledig opgegroeid was zou het beest Yamato op zijn hoofd mee kunnen dragen in principe, wat op Erd ooit wel was gedaan als sport hoewel het gestopt was vanwege nieuwe regels voor dierenmishandeling een lange tijd terug. Het dier was nu op Erd vrij lastig te vinden aangezien het zich nestelde in vochtige gebieden en zich in graaft in de modder, maar dat vond Yamato het zeker waard, momenteel bevond het dier zich bij het stille meer waar het zich had ingegraven in de modder op de bodem van het meer, dat was de tijdelijke plek vaan het dier tot Yamato in zijn kamer een goede leefomgeven voor het dier na kon bootsen

[ Sorry voor de late post *^* ]

Geïnteresseerd luisterde ze naar zijn verhaal zodra ze hoorde dat zijn familie volbloed Erds was. Hier en daar vloog er een lonk langs haar gezicht door de zuchtende lentebries, waarbij ze enkel haar hand omhoog bracht om de ontsnapte lok weer achter haar oor te stoppen. Toen hij eenmaal ging zitten voelde ze de druk niet meer op haar schouders, zakte zelf weer neer op de plek naast haar boeken. Met haar ene hand ontspannen op de geheel oude en verkleurde kaft van het dikke boek bleef ze ontspannen zitten met haar benen omgevouwen naast zich zodat ze half schuin zat. 'Wauw,' klonk het verbaasd bij het horen van zijn dier, kon eerlijk gezegd totaal geen plaatje erbij maken. Zachtjes grinnikte ze vrolijk om zijn woorden. 'Luchtdraak verteld ook niet alles,' haalde ze het feit naar boven dat de naam niet altijd alles zei over iets of iemand. Ze was al lang niet meer verbaasd over de huisdieren die iemand kon hebben. Voor zover ze zo gauw kon opnoemen had ze de meest uitgebreide dieren ontmoet. Ené natuurlijk, poxi de egel van Laurens, het vliegende paard van Romance, Saethion van Savador. Even leek er een bedachtzame blik in haar ogen te komen bij haar eigen gedachtes. Er was nog iemand geweest met een musje, Sam natuurlijk met Sjoers. De witte wezel die vanuit het niets kon komen aan ploepen. 'Hoe ziet hij eruit?' vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig naar de kikker van Yamato. Haar grijsblauwe ogen gleden door naar de lucht alsof ze in stilte nog naar het gestalte van Ené zocht. Ze hoopte maar dat het dier dit alles niet teveel zou aantrekken. Ené kennende kon ze hier twee maanden om mokken als ze wilde. Met haar hand nog op het boek kwamen haar lippen van elkaar, haar ogen nu op de verkleurde kaft gericht. 'Ik vraag me altijd af waar de leraren en stagaires slapen. Ik bedoel, niet in de stalkerige manier...' ongemakkelijk schoten haar ogen omhoog, merkte de foutheid van haar eigen woorden op om daarna haast schichtig weer weg te kijken. 'Maar Savador heeft zijn kantoor, en ik weet van Sam.. Ik bedoel Xavier Samuel dat hij in het kleine kamertje naast de luchtetage slaapt. Maar waar de rest van de leraren slapen is me altijd een wonder,' de ongestelde vraag in haar woorden leek voorzichtig omhoog te kruipen, evenals haar ogen die al even voorzichtig naar die van hem gingen.

Toen Yamato was gaan zitten na zijn verhaal deed Ephony dat ook zodat ze weer naast haar boeken zat. Pas nu keek Yamato er eiegnlijk echt goed naar en zag dat het boek oud en versleten was en zelfs verkleurd door de tijd. Bij Ephony haar opmerking moest hij haar wel gelijk geven, een naam zij inderdaad vaak maar weinig over het beest zelf al beschreef het vaak wel een aspect ervan. Ephony vroeg naar een beschrijving van het dier, maar dat was niet bepaals makkelijk voor Yamato om te geven, dus bedacht hij iets anders. Hij zou wel een spreuk gebruiken om het beest nar hem toe te halen, een spreuk waar Yamato al een tijdje mee aan het oefenen was. "Ik zal hem wel hier heen halen" zei Yamato met een grijns waarna hij een hand op de grond legde en een ietwat lange spreuk opnoemde. De aarde onder zijn hand bolde vervolgens op en begon scheuren te vertonen waarna die open spleet en Mizu er uit sprong, luid kwakend van verontwaardiging dat hij zo ruw naar Yamato toe was geroepen. "Rustig maar" zei Yamato tegen Mizu waarna hij het beest op pakte en vast hield zodat het niet meteen verontwaardig weg ging voor hij uit kon leggen waarom hij hier eigenlijk was. "Mizu, dit is Ephony, Epnony, dit is Mizu" stelde hij ze aan elkaar voor waarna Mizu een kwaak liet horen en een kleine buiging naar Ephony maakte. Yamato had alweer een lach op zijn gezicht en liet Mizu nu weer los waarbij deze meteen van de schoot van Yamato af schoot en onderzoekend richting Epony sprong. Bij Ephony haar maar half gestelde vraag antwoorde hij kalm en simpel "Eigenlijk heb ik ook geen idee waar de leraren slapen, heb ik ook nooit gevraagt, maar de stagiaires slapen allemaal op een aparte kamer op de verdieping van hun element". Na antwoord te hebben gegeven op de vraag van Ephony was hij eigenlijk zelf ook wel beniewd waar de leraren sliepen, voor zo ver hij wist was er in elk geval in het openbare gedeelte van de school heet extra ruimte meer over, net als bij de lerarenkamers of onder de school, maar waar zouden ze dan nog kunnen zitten, een aparte verdieping of toren misschien? Veel zin om er over na te denken had het echter niet, hij zou het wel eens een keer aan een van de leraren vragen als het hem niet ontschoot of hij zijn interesse in het onderwerp verloor.

(afbeelding van Mizu)

Na haar vraag gleden haar ogen ietwat vragend over Yamato heen. Maar uiteindelijk leek de vrolijke tint weer terug te komen in de grijsblauwe ogen en vormde de energieke glimlach zich weer op haar lippen. 'Okee,' klonk het vrolijk en bevestigend om zijn woorden. Ze vroeg zich af hoe hij dat voor elkaar zou krijgen, iets waardoor ze op haar knieën verschoof en haar handen op haar bovenbeende plaatste. Gespannen en niewsgierig keek ze naar zijn handen, luisterde alleen maar naar zijn gemompel. Een verrukte uitdrukking kwam spontaan op haar gelaat, waarbij haar mond zich opende in de geluidloze lach, toen de kikker uit de aarde kwam omhoog springen. Als Laurens deze spreuk zou zien zou hij waarschijnlijk voor het eerst werkelijk proberen iets te perfectioneren. Ze zag hem al zitten met een verhit hoofd terwijl hij Poxi probeerde op te roepen, terwijl de egel achter hem heen en weer hobbelde zonder dat zijn baasje het door had. Alleen al de verontwaardigde uitdrukking en houding van het beestje deed haar aan Ené denken toen deze klein was, iets wat naast de verschijning het meisjeshart deed smelten. Haar ogen op het diertje gelijmt terwijl deze opgetild werd. Haar ogen schoten even omhoog naar die van Yamato toen ze aan elkaar voorgesteld werden, om daarna met een brede glimlach weer op de kikker neer te kijken. Haar handen schoten naar haar borst toen het diertje een buiging maakte, haar ogen verbaasd en bijna verschrikt alsof hij de eerste was die dat ooit voor haar gedaan had. 'Aaah,' klonk het zachtjes, meer klinkend als een zucht. Het kikkertje sprong naar haar toe, waarbij ze voorzichtig haar hand uitstak om over zijn kop te aaien. 'Jij bent schattig,' murmelde ze lievelijk, bracht haar andere hand naar het diertje om deze vervolgens op te tillen en wat boven zich te houden. Spontaan klonk haar vrolijke lach even uit haar keel, waarna ze haar armen boog en het diertje dichter bij haar gezicht bracht. 'Je bent werkelijk een prachtig diertje,' vervolgde ze, waarna ze haar eigen vraag eigenlijk al lang weer vergeten was. Toch schoten haar ogen over Mizu heen naar zijn baasje toen Yamato weer sprak. 'Hmm, dus toch,' knikte ze bedenkelijk waarbij haar ogen langzaam weer terug gleden naar de kikker in haar handen. 'Misschien moet ik het Savador maar vragen. Stom dat ik dat eigenlijk nooit gedaan heb,' gedachtengangen weer aan de buitenlucht gebracht, iets wat een hinderlijke tik was. Soms wilde ze nog wel eens elke handeling die ze deed hardop zeggen, gewoonweg omdat het zo in haar hoofd voorbij kwam. 'Hoe heb je hem gevonden,' de kikker was nu veel interessanter dan het feit waar de leraren eigenlijk hun onderkomen hadden. Ze had het beestje op haar schoot neer gezet, om met de kinderlijke blijheid het beestje de aaien en de gekleurde lijnen op het lichaam te volgen.

Yamato had zich volledig op de spreuk moeten concentreren en had de bewegingen en het enkele woord van bevestiging dus totaal niet opgemerkt. Hij had alleen de gevolgen ervan gezien toen de spreuk klaar was en Mizu al vrij gekomen was uit de aarde. Ephony leek in elk geval een en al enthousiasme al kon Yamato niet goed zien of dat door Mizu of door de spreuk gekomen was. Bij de buiging was het echter aan haar reactie wel overduidelijk dat ze in elk geval Mizu helemaal geweldig vond want haar houding alleen al zei dat ze helemaal weg was van het beest zoals alleen meisjes konden zijn. Yamato had er dan, net als Mizu, totaal niks op tegen dat het beest geaaid werd of zelfs opgetild. Een lach ontsnapte Ephony's lippen waarna mizu nog meer geprezen werd waardoor hij vrolijk kwaakte. De opmerking van Ephony verbaasde hem, niet zo zeer omdat het een rare reactie was, maar meer op de manier hoe de stelling er uit kwam. Master Savador was namelijk ook hoofdmeester en zou het naar wat hij had gehoord niet tolereren dat hij zonder titel werd aangesproken door een leerling, zelfs over hem gesproken. Daarbij was het niet bepaald een man die zo vriendelijk met mensen om ging dat hij zomaar zo'n nutteloos praatje met hen aan ging. Dat leek voor haar anders te liggen en Yamato vroeg zich af waarom. "Wat is jouw verstandshouding tegenover Master Savador eigenlijk?" vroeg hij dus maar vrij direct, niet om de zaak heen willend draaien. Iets later kwam de vraag van Ephony waar hij Mizu vandaan had. Yamato kreeg een brede glimlach op zijn gezicht en begon het verhaaal maar meteen te vertellen. "Sinds ik mijn zinnen had gezet op een van de weinige dieren die mijn ouders niet hebben ben ik met een gids afgereisd naar het regenachtige woongebied van zijn soort. Daar was het een kwestie van wachten of en wanneer ik de kans zou krijgen om er een te vangen. Normaal zou de grootste kans daarop de tijd voor de voedselverzameling van de dieren zijn waarbij de jongen een tijdje op hunzelf aangewezen zijn. Maar toen we die nacht net nadat we een slaapplaats op hadden gezet begon te regenen kwam er één modderkikker vrolijk uit een leeg hol kruipen en begon in de regen te springen terwijl alle andere in hun hollen bleven. Toen bleek dat het kleintje geen ouders had hebben we die ene kikker die anders waarschijnlijk gestorven was gevangen en verzorgt. Wat er daarna met hem gebeurd is kun je denk ik wel raden" vertelde Yamatovrolijk terwijl hij aan het evenement terug dacht. Dat was nog best leuk geweest en het had hem Mizu opgeleverd. In de ogen van Yamato dus best een verhaal dat het vertellen waard was. Bovendien toonde het de betekenis van de naam van het beest sinds het een vorm was van het oude Erdse woord voor water waar Mizu zo veel meer van leek te genieten dan de andere van zijn soort.

Vrolijk lachte Ephony met het kikkertje hoog in haar handen, de brede lach op haar lippen doordat het diertje al even vrolijk terug gekwaakt had. De verbazing die ze had opgeroepen bij Yamato kwam niet tot haar door, had gewoon gesproken zonder het idee te hebben dat haar woorden misschien een beetje onwerkelijk klonken. Wie ook verwachtte dat een meisje zoals zij zo'n dichtte band had met het norse schoolhoofd. Haar grijsblauwe ogen schoten over de kikker naar zijn baasje bij het horen van zijn vraag. De brede lach op haar lippen maakte klaar voor een klein glimlachje, bedacht zich de situatie waarbij ze Mizu langzaam liet zakken totdat het diertje weer op haar benen zat. 'Het klinkt misschien ongelovig, maar hij is heel dierbaar voor mij. Je zou hem bijna een vaderfiguur kunnen noemen,' beantwoorde ze zijn vraag rechtstreeks zonder omwegen, haar ogen neergeslagen en gericht op de kikker met het afwezige glimlachje op haar lippen. Haar ogen schoten omhoog, vestigde zich even snel in die van Yamato. 'Hij is misschien een norse man, maar diep van binnen is hij ontzettend lief,' haast alsof ze hem wilde verdedigen had haar stem gehaast geklonken. Het was altijd moeilijk mensen over te halen dat Savador een zachte kant had, iets wat ze ook niet bij Laurens erin gekregen kreeg. Niet dat Savador daarmee hielp, doordat hij bot bleef doen zodra Laurens erbij was. Geen wonder dat die jongen doodsangsten voor die man had. De vraag waar Mizu vandaan was gekomen was over haar lippen gerold, was nieuwsgierig naar het verhaal achter het kleine beestje. Geïnteresseerd en haast dankbaar luisterde ze naar Yamato's verhaal, liet af en toe haar ogen afdwalen naar de kikker. 'Je bent dus letterlijk op jacht gegaan?' glimlachtte ze breed waarbij haar tanden zich ontblootte en ze opkeek naar Yamato. Mizu kwam weer op ooghoogte te hangen, waarbij Ephony zelf haar gezicht dichterbij bracht. 'Ze hebben gewoonweg op je gejaagt. Arm diertje dat je bent,' haar verzoette stem duidelijk overdreven, waarna ze grijsend over de kikker heen keek naar Yamato.

Ephony zette Mizu neer voor ze antwoordde. Savador was dus een soort stiefvader voor haar als hij het goed begreep. Daarna zei Ephony nog verdedigend dat hij diep van binnen nog lief was, wat ondanks haar overduidelijke overtuiging licht onwerkelijk klonk door de timing van de opmerking gecombineerd met wat hij al gehoord had over de man. In elk geval leek Ephony heel eerlijk te zijn, dus hij nam haar woord er maar op dat hij in elk geval lief 'kon' zijn en besloot daarbij er niet verder op in te gaan. Bij de opmerking over jagen had Yamato verbaasd naar Ephony gekeken, jagen had hij het zelf eigenlijk nooit willen of kunnen noemen, maar ergens kon hij ook niet goed tegen die redenering in gaan doordat dat zo'n beetje wel het originele doen was geweest van het reisje waarmee hij Mizu had gered van een hongerdood. Bij haar opmerking tegen Mizu moest hij lachen, puur omdat het best komisch was zoals de situatie nu was. Bovendien was het door de stem van Ephony duidelijk een grap geweest, althans dat dacht (en hoopte) Yamato van wel, ten slotte had Ephony net het verhaal gehoord. "Ik zou een kikker redden van een hongerdood geen jagen noemen" zei hij waarbij hij Ephony aan keek. Als ze nu heel verbaasd keek dan zou hij waarschijnlijk nog een kleine les moeten geven over modderkikkers ook. Niet dat hij dat echt erg vond als stagiaire, maar toch

Vrolijk had ze Yamato's woorden verdraait en Mizu lievelijk toegesproken. Arm diertje dat het was. Haar eigen talent in toneelspelen zo groot als haar kleine teen, iets waardoor zelfs liegen moeilijk werd voor haar. 'Mjaa jaaa,' klonk het nog na grappend, waarbij haar ogen omhoog schoten naar die van hem. Zachtjes kuchtte ze, herinnerde zich dat ze tegen een leraar-achtig-figuur sprak waarbij ze Mizu weer rustig op haar schoot zette en haar blik weer naar beneden liet schieten. 'Maarja, veel van dieren weet ik niet af. Daarvoor moet je bij andere zijn,' glimlachte ze, had haar ogen op het kikkertje gericht waarbij haar vinger weer zachtjes het koppetje streelde. Even werd haar glimlach breder, waarna ze haar kin oprichtte en Yamato aankeek. 'Ik zal u verder maar weer met rust laten. Ik hoop dat Ené u niet teveel heeft laten schrikken enzo. Misschien moet ik haar ook maar even zoeken, voordat het Bos weer een paar bomen mist,' mompelde ze het laatste wat zachter, kende de scenario's van vroeger die zich thuis hadden afgespeeld nog heel goed.

met een kleine grijns en met Mizu nog altijd in haar handen had Ephony op zijn verhaal gereageerd met maar enkele grappende woorden waardoor en een lach op Yamato zijn gezicht krulde. Ephony zette Mizu weer op haar schoot neer waar deze zacht kwaakte en waarna Ephony zei dat ze niet veel over dieren wist. Yamato haalde hierbij zijn schouders op en zei "Ach, iedereen heeft dingen die ze beter en minder goed weten dan andere toch?". Het was eigenlijk een retorische vraag dus hij verwachtte er niet echt een antwoord op, in elk geval niet veel meer dan misschien een bevestigende knik of zoiets dergelijks. Mizu genoot duidelijk van de aandacht die hij kreeg terwijl Ephony verder sprak terwijl ze zich weer op hem richtte. Het was duidelijk dat ze wou vertrekken en dus zou Yamato haar niet langen vast houden hier. Overigens hoorde hij de ietwat zachte toevoeging van Ephony wel waardoor hij even na dacht over waarom Ephony onmiddellijk vermoedde dat Ené brand zou stichten wat overigens niet al te vrolijke ideeën bracht. Yamato knikte en zei "Dan zal ik je niet langer op houden. In elk geval succes met Ené en maak je geen zorgen, zo snel schrik ik niet" zei hij, het laatste deel ietwat vertraagd terwijl er een lichtte glimlach op zijn mond speelde. ondertussen stond hij op en stak meteen ook Ephony een hand toe om haar omhoog te helpen mocht ze die hulp aan willen nemen al deed Yamato het meer uit gewoonte dan uit principe al was het tweede de reden dat het überhaupt een gewoonte was geworden. "vergeet ook je boek niet" zei hij nog waarna hij wachtte op de reactie van Ephony. Als ze uit zicht was zou hij wel naar binnen gaan om te doen wat hij nog moest voordat zijn werk hier daadwerkelijk zou beginnen.