Showing the School

Ze had beloofd Daisuki de school te laten zien, dus dat was ook de belofte waar ze zich aan ging houden. Vanuit de Geheime Tuin waren ze naar de aula gelopen en vanaf daar konden ze de rest van het gebouw wel een beetje verkennen. De buitengebieden waren op zich minder belangrijk om te weten, daar kwam je vanzelf wel achter. Belangrijk was het wel om te weten waar je les had en waar niet, dat was misschien nog wel belangrijker, en waar je etage was. In ieder geval, ze zou het allemaal wel laten zien. Daisuki was het zusje van Tomari, wat ze eerlijk gezegd niet zomaar geraden had. Zoveel leken ze niet op elkaar. Ach, had zij maar een zus of een broer, een ouder iemand die er voor haar was.. Nou ja, dat was ook niet aardig om te wensen. Dan had er nog iemand met haar ouders opgescheept gezeten. Kijito keek om, of Daisuki haar nog wel volgde. 'Hier is de aula, hier kun je ook tussen de middag en 's avonds eten en in tussenuren rondhangen om te kletsen,' lichtte ze kort toe, al praatte ze met al die mensen erbij wat zachter, dus hoopte ze dat ze gehoord zou worden. 'Vind je het er tot nu toe leuk uitzien?' glimlachte ze. Persoonlijk had ze het wel leuk gevonden om de school te zien, maar ze had het zelf uit moeten zoeken. Misschien dat ze daarom mensen wel hielp. In ieder geval, ze had hier toch een soort plekje gevonden, dus dat was positief. 'Nog voorkeuren voor we verder gaan?' informeerde ze daarna, nogmaals omkijkend naar het meisje dat haar als het goed was volgde.

- Eerst Daisuki&Tomari ^^ -

Daisuki was rustig achter Kijito aan de aula in gelopen waar ze even stil bleef staan om rond te kijken, het was op het moment niet echt druk, maar dat zou waarschijnlijk wel vaak gebeuren. Dit was ten slotte namelijk wel de plek waar bijna iedereen het meeste kwam, nou ja op de eigen etages na dan. Na even rod gekeken te helpen liep Daisuki weer dichter naar Kijito toe en luisterde naar haar extra uitleg waarna ze begrijpend knikte en "van wat ik tot nu toe heb gezien wel" antwoorde Daiuki bij de vraag van Kijito. Ze was nu blij dat ze niet alles zelf hoefde te ontdekken, maar in plaats daarvan een rondleiding kreeg. Kijito vroeg waar ze hierna heen wou, maar om eerlijk te zijn had Daisuki op het moment best wel trek, ze had ten slotte alleen 's ochtens vroeg even iets gegeten en zo vroeg was het niet meer. "Vind je het erg om nog heel even hier te blijven, ik heb best wel trek" legde ze uit, hierna wou ze wel zien waar ze les zou krijgen in de toekomst, maar voor nu wou ze toch wel even wat eten, hopelijk zou Kijito het daar wel mee eens zijn.

Tomari was deze ochtens eens een keer vroeg op gestaan ondanks dat het een van zijn vrije dagen was. vanaf dat moment had hij getraind op zijn luchtmagie die voor zijn gevoel nog steeds niet zo goed was als hij gewenst had, ondanks dat hij ondertussen wel aardig in de buurt aan het komen was. Doordat hij veel magie had verbrijkt had hij ondertusen wel een grommende maag gekregen die schreeuwde voor voedsel. Hij ging dus de trap op en opende de deur van de aula waarna hij nog even door de aula keek om te zien of er iemand was die hij kende. Daar in de deuropening bleef hij toen verbaasd staan, zo verbaast dat hij zijn honger spontaan even vergat. Zijn ogen werden even groot en hij bleef kijken naar het meisje dat nog naast Kijito stond. Tomari schudde even zijn hoofd dat kon bijna niet, toch liep hij er op af en bekeek haar eens beter, het was haar wel! "Daisuki, wat doe jij hier?" vroeg Tomari verbaast, hij had niet verwacht zijn zusje hier tegen te komen, zeker nu nog niet. Zo verschrikkelijk lang was hij er zelf nog niet eens en Daisuki was toen hij naar school op weg ging nog bezig met thuisscholing die Tomari een halfjaar daarvoor al af had gemaakt. verbaasd en nog steeds half met ongeloof in zijn gezicht keek hij Daisuki aan, toen verschoof hij even zijn blik naar Kijito, hoe lang zou zij hier al van weten?

Gelukkig, ze vond de school wat! Dat was altijd beter. Kijito voelde zich hier ook wel fijn, dus het was leuker als anderen zich hier ook konden handhaven, niet? Daarna schudde de blondine haar hoofd. 'Nee, natuurlijk niet! We hebben alle tijd,' glimlachte ze. 'Nou ja, dan sluiten we aan, niet?' Kijito pakte een dienblad en gaf dat aan Daisuki. Nu kon ze zelf ook net zo goed wat nemen. Plots hoorde ze een andere stem, niet totaal vreemd. Verbaasd draaide ze zich om. Krijg nou wat! Kwamen ze hem nog tegen ook! Kijito glimlachte. 'Hoi Tomari! Ik ben Daisuki net tegen gekomen. Je zou echt niet zeggen dat ze familie van je is,' zei ze rustig. Dit had ze niet helemaal verwacht, al was het geen onplezierige gebeurtenis. 'Kom je zo bij ons zitten? Wij gaan even wat eten,' sprak ze verder. Normaal praatte ze niet zoveel, maar bij mensen als Tomari en Daisuki voelde ze zich genoeg op haar gemak om vrijuit te praten, over van alles en nog wat. Trouwens, straks kon ze sowieso nog genoeg praten, met de rondleiding van Daisuki. Gezellig, dat Tomari erbij was!

Daisuki glimlachte bij Kijito haar antwoord, gelukkig vond ze het niet erg. Ze pakte het dienblad van Kijito aan en glimlachte, ze wist nog niet echt wat de kantine voor aanbod aan eten had, maar ze had best wel trek, dus alles wat ze lustte was welkom. Net toen ze naar de kant wou lopen waar het eten lag klonk van achter haar een maal al te bekende stem. Daisuki draaide zich om en zag daar inderdaad Tomari staan. Daisuki was eigenlijk ietwat verbaasd, ze had ondanks haar hoop niet echt verwacht hem tegen te komen, zeker niet nu al. "Hey Tomari, dit is vanaf nu ook mijn school" antwoorde en groette ze hem vrolijk. Als ze het dienblad niet vast had gehad dan had Daisuki Tomari misschien zelfs omhelst, normaal durfde ze dat bij niemand, maar dit was haar grote broer, die situatie lag anders. Ze bleef staan met een glimlach op haar gezicht, half het eten alweer vergeten. Kijito herinnerde haar er echter weer aan en ze hield blozend haar dienblad tegen haar maag gedrukt toen die hardop knorde.

Tomari was nog steeds ietwat verbaasd, maar besloot het maar over zich heen te laten komen. Daisuki antwoordde dat dit nu ook haar school zou zijn, dat was wel te raden aan het feit dat ze hier was. Kijito reageerde daar te vertellen wat hierin haar rol was en te zeggen dat je niet zomaar zou raden dat ze familie van elkaar waren. "Dat zeggen de meeste mensen, we lijken ook totaal niet op elkaar, hé Suki?" legde hij uit waarna hij Daisuki dus om bevestiging vroeg en met zijn linkerhand over haar hoofd wreef en haar haar in de war bracht waarbij hij licht moest grijnzen. Kijito vertelde dat ze wat wilde gaan eten en nodigde hem uit om er bij te gaan zitten "graag, ik heb zelf ook best honger" vertelde hij toen zijn honger zijn aandacht weer volledig trok. Kennelijk had Daisuki ook honger want haar maag begon te grommen, ze werd rood en Tomari grinnikte "Ik zie ook dat jouw maag nog net zo uitgesproken is als altijd" vermelde hij grijnzend waarna ook hij een dienblad pakte en Kijito en Daisuki voor ging om wat eten op zijn bord te verzamelen.

Kijito pakte voor zichzelf ook een dienblad en bleef even kijken hoe Daisuki haar broer vrolijk begroette. Daarna bleek hoe erge honger ze eigenlijk had. Kijito grinnikte een beetje, maar verhulde dat achter een onschuldige glimlach. Zo erg was het nu ook weer niet. Ze glimlachte even naar Tomari toen hij opmerkte dat niet veel mensen hen als familie aanzagen. Het was waar, ze zagen er ook zo anders uit! Daisuki's haar werd nog even overhoop gehaald voordat Tomari in de rij ging staan. 'Wat willen jullie nemen?' vroeg Kijito, die achter Tomari ging staan en bedenkelijk naar het eten keek. Voor een middaglunch, wat zou dat lekker zijn.. Uiteindelijk pakte ze een kaas-sandwich, een blikje Fanta Orange en nog wat salade. Daarna ging ze een tafeltje zoeken waar ze met z'n drieën konden zitten, al viel het haar op dat de aula best vol zat. 'Is het al pauze, of heeft iedereen uitval?' vroeg ze zich hardop af. 'Nog iets leuks te vertellen?' vroeg ze daarna, terwijl ze haar dienblad op de tafel neerzette en een stoel naar achteren schoof. Over de aula was niets meer uit te leggen.

Daisuki knikte terwijl ze de hand van Tomari van haar hoofd probeerde af te schudden, daar was het echter al te laat voor. Haar haar zat al door de war, ze deed het even snel wat beter en volgde Kijito en Tomari de rij in. Waarna ze tegen Tomari zei "En noem me alsjeblieft geen 'Suki' meer, ik ben geen 5 meer. Of moet ik Kijito beschamende dingen over je vertellen" dreigde ze met een grijns op haar gezicht. Bij de vraag van Kijito keek ze even uit over het aanbod van de kantine, maar er zat niet veel tussen dat haar echt trok "Ik denk dat ik gewoon een sandwich neem met wat melk" antwoordde ze waarna ze dat ook daadwerkelijk pakte. Daisuki volgde hierna Kijito door de aula op zoek naar een tafeltje, ze kon echter geen antwoord gaven op de vraag die Kijito stelde doordat ze daar zelf te kort nog op Starshine was. Ze bleef dus stil en volgde Kijito naar het vrije tafeltje waar ook zij aan ging zitten. Nog iets leuks te vertellen? Ze zou niet weten wat, ze was hier nog maar net en was nog niet eens op gang gekomen met lessen. "Ik denk dat het enigste dat ik te melden een boodschap is voor Tomari van mam" even schraapte ze haar keek en deed haar best om de stem van hun moeder na te doen "Ik hoop dat je jezelf goed vermaakt op school, je kan maar beter snel je arme moeder weer komen bezoeken. Je kan maar beter goed leren of ik kom persoonlijk naar je toe om je te straffen". Dat was het einde van de boodschap, ze richtte zich weer op Tomari en wachtte op reactie. Tomari zou zich er waarschijnlijk weinig van aan trekken, die had altijd meer naar hun vader dan naar hun moeder geluisterd. Alhoewel dat voor zijn dood was. Daisuki had hem nooit echt goed gekend, maar ze was wel heel erg verdrietig geweest toen hij plots weg was. Ze had er ondertussen mee leren leven, maar ergens vroeg ze zich af of Tomari dat ook had gedaan.

Tomari zag dat Kijito en Daisuki hem de rij in volgde waarbij hij van Daisuki af het dreigement hoorde. Hij huiverde even, op de een of andere manier leek de normale speelse grijns van Daisuki bij dat dreigement duivels en welgemeend hard. Tomari besloot haar maar gewoon weer Daisuki te noemen en het niet meer af te korten naar Suki, gewoon voor de zekerheid en om te voorkomen dat ze beschamende dingen over hem los zou laten tegen bijvoorbeeld Kijito, voor het moment was hij blij dat Lynn er niet was geweest om dat te horen want dan zou de hel echt voor hem los hebben gebroken. Ondanks dat hij een klein beetje in gedachte verzonken was pakte hij eten en drinken waarna hij de vraag van Kijito hoorde "Een paar broodjes kaas en een cola" antwoordde hij waarna hij Kijito de weg liet leiden naar een vrij tafeltje waar ook hij zijn bord neer zette en plaats nam. Na de vraag van Kijito antwoorde Daisuki als eerste, omari lette eerst even niet op terwijl hij probeerde met vuurmagie zijn broodjes kaas in tosti's probeerde te veranderen, maar zodra haar antwoord tot hem door drong stopte hij en keek haar geïnteresseerd aan. Bij de boodschap rolde hij met zijn ogen en zei als reactie "typisch mam". Nu besefte hij zich dat hij hiermee ook meteen aan de beurt was "Ik heb eigenlijk een beste drukke tijd gehad, heel veel studie en training, onder andere met vliegen" zei hij terwijl hij naar Daisuki keek waarvan hij wist dat ze al wist dat hij vleugels had, maar ze nooit had leren gebruiken. Hierna vervolgde Tomari met "En naast lessen en slapen vul ik mijn tijd door zo veel mogelijk bij Lynn te zijn". Daarmee had hij eigenlijk een heel lang verhaal heel kort gemaakt maar alles zat er in, hij had er alleen even niet aan gedacht dat Daisuki natuurlijk niet , of in elk geval nog niet, wist dat Lynn Tomari's vriendin was. Dat drong ook even niet tot hem door terwijl hij verder ging met het maken van zijn tosti en aan Kijito vroeg "En hoe staat het bij jou qua nieuws?". Tomari schoot het daarna pas te binnen dat Daisuki het niet wist, maar als ze geïntereseerd was zou die vraag ook vanzelf wel komen.

Kijito liet haar tas met een zachte plof op de grond vallen en grijnsde met Daisuki mee toen ze droog de boodschap voor haar broer overbracht. Had zij maar een moeder die om haar gaf.. Ze ging de sfeer hier niet verpesten! Kijito zette haar tanden in haar sandwich en verdrong gedachten aan zichzelf. Nu moest ze het gezellig maken met Daisuki en Tomari en aangezien de twee grappig en aardig waren ging dat wel lukken. Ze begon haar fanta op te drinken toen ze de sandwich op had, wat wel even gekost had. Kijito at niet zo snel, al was ze ook niet extreem langzaam. Kijito knikte. 'Kun jij al vliegen!' zei ze verbaasd. Ze had van iemand gehoord dat dat heel moeilijk was en eerlijk gezegd was vliegen een heel abstract begrip voor haar, iets wat alleen vogels en vliegtuigen konden. Toch, mensen van Puffoon schenen het te kunnen. Van Lynn had ze al gehoord. Ze had het meisje een keer geholpen en was toen wat met haar gaan praten. Daardoor was ze erachter gekomen dat Tomari haar vriendje was, al had ze er nooit verder over nagedacht. Dat moest wel een nieuwtje zijn voor Daisuki! 'Je broer is al best wel ingeburgerd,' grinnikte ze naar Daisuki, met een glimlach op haar gezicht, toen ze de laatste slok fanta achterover sloeg en het lege blikje voorzichtig terug plaatste op haar dienblad.

Daisuki was iets teleur gesteld door de magere reactie van Tomari op haar bericht, elkaar een flauwe opmerking en met de ogen rollen, daar had ze minstens nog wel een kreun of steun bij verwacht of een serieus antwoord of een brede grijns en een super-flauwe opmerking. Die pret werd haar kennelijk dus niet gegunt en ze liet het onderwerp varen terwijl ze haar sandwich at en wat van haar melk dronk en Tomari vertelde over school. Daisuki had even verbaasd gekeken toen tomari begon over vliegen, maar werd toen meer overspeold door de vraag wie Lnn in Puffoonsnaam was, zeker toen Kijito ook nog grinnikte en vertelde dat Tomari 'best wel ingeburgerd' was. Daisuki kon het dan ook niet laten om de vraag te stellen "wat? wie is Lynn?". Tijdelijk was ze gestopt met eten en drinken waardoor ze nog een half glas en een kwart sandwich in haar handen had die ze nu neer zette om zich te concentreren op Tomari's antwoord. De afstraffing van Tomari voor het plagen met zijn vliegen terwijl hij wist dat het haar droom was om vrij te vliegen terwijl ze het nog lang niet kon. Daisuki trok een pruillipje "Je gaat toch geen geheimen bewaren van je lieve zusje toch?" vroeg ze zo lief en schattig mogelijk, hopend dat het nu wel eens op Tomari zou werken, ze had gemerkt dat het meestal wel werkte op oudere jongens, maar haar broer was dan ook wel een totaal ander verhaal.

Na zijn verhaaltje kreeg hij meteen reacties van zowel Kijito als Daisuki en hij begon maar met antwoorden bij Kijito sinds zij eerder was geweest met haar opmerking. "Eigenlijk kan ik nog niet echt vliegen, niet naar wens in elk geval, ik ben het nog aan het leren" antwoorde hij waarmee hij meteen verklapte dat hij er les in had. Toen de tweede opmerking kwam van Kijito moest hij grijnzen, zeker toen hij ook de uitdrukking op het gezicht van Daisuki zag, de pure verbasing op haar gezicht vond hij gewoon geweldig. Toen kwam de vraag die hij wel had verwacht van Daisuki, wie was Lynn. Tomari grijnsde opnieuw en plaagde haar een beetje door te zeggen "Kom je waarschijnlijk vanzelf achter" en er verder niks na te zeggen. Toen Daisuki al haar charmes leek te proberen in te zetten om het uit hem te krijgen moest hij zich in houden om niet te lachen en zei simpelweg "Ik heb altijd wel geheimen voor je bewaard, maar sinds waneer ben jij eigenlijk lief?". Met die vraag verwachtte hij eigenlijk een stomp of een trap te krijgen, maar dat was het plagen zeker waard, bovendien was ze toch niet sterk en zou het waarschijnlijk nauwelijks pijn doen, als het al pijn deed. Zijnn broodje kaas was ondertussen in een warme tosti veranderd en Tomari begon te eten waarna hij zijn cola open maakte en daar rustig van dronk. Stilletjes vroeg hij zich af hoe lang hij het plagen zou kunnen rekken en hoe lang het zou kunnen duren voordat ze er achter zou komen wie Lynn was en wat ze voor hem was.

~vinden jullie het erg als ik Lynn ook hier voor uit nodig? Tot ze hier is zouden we zoiezo altijd nog door kunnen gaan~

Nog aan het leren.. Hoe cool was dat! Zij had niet eens vleugels.. Kijito keek weer even naar Daisuki, zag haar uitdrukking, die best grappig was. 'Nou Tomari, je moet je zusje wel op de hoogte houden!' lachte ze, vrolijk. Het gevoel dat ze er een nieuwe vriendin bij had was meer dan welkom. 'Ze is heel lief!' protesteerde Kijito daarna, nog steeds lachend. Hoe geweldig moest het zijn om een broer of zus te hebben? Zij was helemaal alleen.. en een beetje jaloers op deze twee. Ze was zo blij dat ze Roxas had.. Ze verschoof haar etensresten wat op haar dienblad in een poging iets te verzinnen om te zeggen, inspiratie te vinden in het geschraap van aluminium over plastic. Hij zou zijn zusje eens op de hoogte moeten houden, bedacht ze met een halve grijns, hoewel het resultaat van zijn geplaag grappig was om als buitenstaander te zien. Daisuki die hem probeerde te overtuigen, Tomari die er alleen maar om moest lachen.. Geen echte haat, gewoon plagen. Geen pesterijen, het was allemaal vriendelijk en grappig bedoeld en het voelde eerder gezellig dan bedreigend. 'Hoe gaat het eigenlijk met Lynn? De laatste keer dat ik haar zag lag ze in de ziekenzaal,' vroeg Kijito, geïnteresseerd. Zo vaak zag ze Lynn niet, laat staan dat ze dan met haar kon praten.

[Geen probleem ^^]

*wat mij betreft juist wel grappig*

Daisuki voelde een grijns op komen toen Tomari zei dat hij nog niet echt kon vliegen maar er wel les in kreeg, dan kon ze hem dus nog inhalen dacht ze. Die grijns verdween echter als sneeuw voor de zon toen bleek dat Tomari het haar niet zo snel zou vertellen. Daarbij begon Kijito ook nog een te lachen. Toen Tomari ook nog eens vertelde dat hij altijd al geheimen voor haar had bewaard en toen vroeg sinds wanneer ze eigenlijk lief was trapte ze hem onder tafel tegen zijn scheen, niet echt hard natuurlijk, maar genoeg dat Tomari het wel goed kon voelen. Gelukkig verdedigde Kijito haar wel door Tomari te zeggen dat ze haar wel op de hoogte moest houden en dat ze wel lief was. Toen vroeg Kijito hoe het eigenlijk ging met haar sinds de laatsste keer dat zij haar had gezien in de ziekenzaal was. Daisuki leerde hiermee in elk geval dat Lynn een meisje was, misschien zelfs, nee het was vrij onwaarschijnlijk dat Tomari hier nu al een vriendin had, toch? "Kom op vertel nou, ik word steeds nieuwsgieriger. Vertel in elk geval iets" vroeg ze van hem, normaal was ze niet zo nieuwsgierig, dat was altijd meer het vlak van Tomari geweest, maar op deze manier zou iedereen nieuwsgierig worden.

Tomari hoorde nu de protesten van Kijito dat hij het Daisuki moest vertellen en dat ze wel lief was, ondanks dat wou hij haar toch nog even plagen. Tomari deed met een grijns op zijn gezicht alsof hij de trap van Daisuki niet voelde. en at rustig de rest van zijn lunch terwijl hij Kijito aan keek tijdens haar vraag. "Ik heb haar daarna nog opgezocht, ze was je trouwens heel dankbaar voor de redding. Voor de rest hersteld ze nog, maar ze is de ziekenzaal weer uit en voelt zich volgens mij al een stuk beter" antwoordde hij. Daarna vroeg Daisuki heb om in elk geval iets te vertellen over Lynn. Tomari zuchtte en zei "Je ontmoet haar vanzelf wel en ik weet zeker dat mam haar uiteindelijk ook wel ontmoet" antwoordde hij. Tomari wist niet zeker of ze hier voldoende uit kon halen om te zeggen dat ze zijn vriendin was, maar het idee om Daisuki met een bepuzzelde blik in het duister te laten tasten was te grappig om niet te proberen. Bovendien voldeed hij zo ook aan haar eis, in elk geval een beetje. Daarna richtte Tomari zich echter weer op Kijito "En hoe gaat het bij jou Kijito? Het is niet eerlijk als we alleen maar over ons twee praten" zei hij in de hoop ook Kijito meer actief het gesprek in te trekken.

Kijito glimlachte toen ze de bedankjes kreeg die via Tomari vanaf Lynn naar haar gestuurd waren, al was het niet echt een letterlijk bedankje als meer een gevoel. Kijito knikte. 'Gelukkig, ze zag er toen echt ellendig uit,' zei ze, nu niet meer zo bezorgd. O, wacht! Hier snapte Daisuki natuurlijk niets van! 'Lynn was in het water gevallen, ze had haar hoofd gestoten. Door mijn watermagie kon ik haar helpen, dus ze kon naar de ziekenzaal om te herstellen,' legde ze snel uit, om Daisuki niet met een vraagteken te laten zitten. Dat was best gemeen, meer iets voor broers en zussen die daar een monopolie in hadden. Tomari buitte dat nu totaal uit. Tomari vroeg nu wat aan haar. Kijito dacht even na alvorens ze antwoord gaf. 'Gaat goed, ik vind het hier echt gezellig. Veel beter dan thuis sowieso. En op school gaat het ook goed, thuis gaat het z'n gangetje,' vertelde ze kort even. Zou ze vertellen over Roxas? Hmm.. ze kon hem in ieder geval kort even noemen. Wist Tomari eigenlijk dat ze verkering had? Nou ja, ook geen vitale informatie. 'Met Roxas gaat het ook goed en ja.. wat kan ik nog vertellen?' vroeg ze daarna. Misschien wilde hij nog specifiek iets weten, maar dat ontglipte haar dan nu even.

Met dit gesprek tussen Kijito en Tomari waar ze moeilijk tussen kon komen doordat ze geen kennis had van de situatie, gecombineerd met de vage hint die Tomari gaf deed haar nog nieuwsgieriger worden, maar dat zou zijn bedoeling ook wel zijn, alleen maar haar plagen. Eigenlijk wou ze hem nog wel een trap geven, maar dan zou hij weten dat het werkte en die lol zou ze hem niet gunnen, Ze hield zich wel stil, ze zou Lynn uiteindelijk toch wel ontmoeten, ze zaten ten slotte ook nog op dezelfde school. Toen Tomari het onderwerp echter naar Kijito veranderde werd het weer interessant voor haar. Daisuki luisterde mee en kreeg nu nog te horen dat Tomari en Kijito kennelijk weer gingen praten over iemand die zij niet kende. Nu kon ze echter nog wel een keer proberen te vragen wie het was, misschien zou Kijito wel direct antwoord geven. "Wie is Roxas?" vroeg ze dus voordat er een gesprek van start zou kunnen gaan tussen Tomari en Kijito waar ze zich niet in kon mengen omdat ze niet wist over wie het ging.

Tomari zag duidelijk de opluchting in de blik van Kijito toen hij antwoord had gegeven op haar vraag. Hij luisterde rustig toen Kijito even voor Daisuki uit legde wat er precies gebeurt was, hoewel ze er volgens Tomari nog niet verschrikkelijk veel van snapte aangezien ze nog steeds niet leek te weten wie Lynn was, dat nam hij ten minste aan toen ze er niet meer naar vroeg. Toen Kijit begon met vertellen knikte hij alleen bij het eerste deel, bij de toevoeging die ze er aan gaf wist hij echter ook niet wie Roxas was. Voordat hij die vraag echter kon stellen kwam Daisuki er tussen en vroeg dat al voor hem, dus hij knikte alleen en zei "Dat wil ik eigenlijk ook wel weten". Aangezien ze het net hadden over zijn vriendin nam hij een beetje aan dat Roxas het vriendje was van Kijito, maar dat durfde hij niet met zekerheid te zeggen en bovendien had hij de naam bovendien nog nooit gehoord.

Het was wel grappig om Daisuki vreemd te zien kijken, al wist Tomari er dit keer ook niets van. Waarom maakte ze mensen altijd per ongeluk nieuwsgierig? Daisuki vroeg als eerste naar Roxas. Kijito had het idee dat ze een beetje begon te blozen en richtte haar blik naar beneden, naar het opeens zo interessante tafelblad. Van Lynn naar Roxas. Ze was er niet aan gewend om echt mee te doen aan een gesprek, zeker niet met meer dan twee mensen. Vooral niet als ze dan ook zelf iets uit te leggen had. Tomari was het voor één keer met zijn zusje eens en vroeg ook om opheldering. 'O, jullie kennen hem dus niet,' begon ze, een constatering van iets wat ontzettend duidelijk was. 'Nou, hij is.. we hebben een soort van verkering, zeg maar,' stamelde ze. Hij had haar eigenlijk nooit echt gevraagd of ze verkering met hem wilde, het was er gewoon. Vreemd maar waar. Misschien moest ze meer uitleggen? 'Nou, hij zit in de eerste net zoals wij,' ze duidde op haar en Daisuki, 'en hij komt van Nova. Verder weet ik niet zo heel veel over hem en dingen als z'n achternaam zijn nu niet echt interessant,' sloot ze af, nog steeds naar het o zo geweldige tafelblad starend. Zo vreemd was het niet, maar het was onwennig om erover te vertellen.

Daisuki keek een moment verbaasd Tomari aan die kennelijk ook niet wist wie Roxas nou precies was en hij zelf in een keer met haar mee in stemde om Kijito te laten vertellen wie het was. Niet dat dit zwaar ongebruikelijk voor hem was, maar het kwam niet heel vaak voor dat Tomari meteen toe gaf als hij het met haar eens was, zeker als hij haar daar net voor nog zat te plagen. Maar dat was op het moment niet zo interessant als het verhaal dat komen ging van Kijito en dus richtte Daisuki haar aandacht weer terug op Kijito die daarna verlegen leek te worden en naar de tafel staarde. Daisuki luisterde aandachtig naar het verhaal van Kijito en was om eerlijk te zijn nog behoorlijk jaloers op haar ook, Daisuki wou namelijk maar al te graag ook iemand hebben voor haar alleen. Bij dit besefte ze wel eindelijk dat Lynn hoogstwaarschijnlijk wel echt de vriendin van Tomari was, fijn, was zij hier de enige zonder een speciaal iemand in haar leven. "Ik wou dat ik ook een verkering had" zei Daisuki meer bedoelt voor in zichzelf dan voor hardop waardoor ze bij besef daarvan ietwat ongemakkelijk kuchte en zich naar Tomari richtte "En jij had ook best meteen mogen zeggen dat Lynn je vriendin was hoor" zei ze terwijl ze deed of ze boos was, meer bluffend dan zeker wetend ofdat Lynn daadwerkelijk zijn vriendin was.

Kijito keek verlegen naar de tafel toen hij en Daisuki naar Roxas vroegen, dat was echter niet snel genoeg gedaan om Tomari te laten missen dat Kijito aan het blozen was. Ook was de ietwat vreemde blik van Daisuki hem opgevallen al wist hij niet zo verschrikkelijk goed waarom ze zo verbaasd was. Tomari besloot echter om van beide niks te zeggen en gewoon naar de uitleg van Kijito te luisteren. Ze vertelde wat ze over Roxas wist, inclusief dat hij in hetzelfde jaar zat als Daisuki en haarzelf. Daisuki reageerde na haar uitleg als eerste met de wens dat zij ook iemand voor zichzelf wou. Pas nu bedacht Tomari dat ze zover hij wist nog nooit een vriendje had gehad "Dat komt vanzelf nog wel" stelde hij haar met een glimlach gerust waarna hij van haar de opmerking kreeg dat hij het meteen had moeten zeggen. Tomari trok een grijns en zei "Maar dan is de lol van jou plagen er af". Tomari keerde zich daarna weer naar Kijito waarna hij zei tegen haar "Je hoeft ook maar weinig te weten van hem om je gelukkig te voelen bij hem hé?". Tomari trok een vriendelijke glimlach terwijl hij ook terug dacht aan zijn momenten met Lynn.

~Van plan om Roxas hier uit te nodigen Kijito?~

- Nee, hij/zij heeft het een beetje druk ^^ -

Kijito keek even opzij naar Daisuki toen zij verzuchtte dat ze ook wel verkering wilde hebben. Dat kwam vast nog wel, als zelfs zij aan een vriendje kon komen! Daarna richtte Daisuki zich weer tot Tomari. O, hij had nog niet echt duidelijk gezegd dat ze zijn vriendin was. Daisuki was in ieder geval slim genoeg om dat zelf te verzinnen. Kijito knikte op Tomari's woorden. 'Je bent hier ook nog maar net, dus, dat lukt wel hoor! Als zelfs ik iemand kan vinden,' lachte ze. Nu richtte Tomari zich weer tot haar. 'Dat is waar,' beaamde ze. Ze hoefde niet meer te weten dan dat haar hart haar vertelde. Gelukkig wisten niet veel mensen met wie ze had, ze had er echt geen behoefte aan dat het de hele school door geschreeuwd werd. Niet echt haar idee van leuk. Er was halleluja nog niemand die dat in zijn of haar hoofd gehaald had, dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. In een onhandige beweging mepte Kijito haar lege bekertje van het dienblad af, wat op de grond stuiterde en wegrolde. Snel schoof ze haar stoel achteruit en begon het te zoeken. Waar was dat ding nu weer naartoe? Ondertussen dacht ze na over iets om te zeggen. 'Bij Lynn heb je dat waarschijnlijk ook wel, toch?'

Daisuki keek enkel ietwat verlegen naar de tafel bij de geruststellende woorden van zowel Tomari als Kijito, hoewel ze Tomari een zachte stomp tegen zijn schouder gaf bij het maken van de opmerking 'de lol er af'. Voor Daisuki zou het waarschijnlijk anders liggen en moeilijker zijn om iemand te vinden waar ze van hield die haar ook zou accepteren voor wie en hoe ze was, dat zou ze er echter maar niet bij zeggen, dat zou de sfeer alleen maar verpesten. Nu moest ze echter wel dingen aanhoren over het liefdesleven van haar broer en Kijito terwijl zij terug moest denken aan haar oude liefdes. Sinds haar hoofd al iets voorover gebogen was ging het echter makkelijk om haar hoofd iets verder te buigen en het haar dat naar voren viel haar tranen te laten verbergen, hoewel ze onder afel wel haar handen half tot vuisten balde om zich in te spannen de tranen liet te laten vallen of een snik te laten horen. Ze wou ten slotte de vrolijke bui van Tomari en Kijito niet verpesten omdat zij nu een behoorlijk treurig liefdesleven had gehad.

Tomari kreeg een stomp op zijn schouder bij zijn opmerking en hoorde aan hoe Kijito Daisuki ook wat probeerde op te vrolijken al leek dat niet heel erg veel effect te hebben. Kijito bevestigde daarna zijn stelling waarna ze ietwat onhandig haar bekertje van de tafel af veegde waardoor ze er onder moest kruipen om het weer te pakken. Ondertussen bleef Daisuki verdacht stil, maar daar besteedde Tomari niet veel aandacht aan, ze had het altijd zelf gered en het was vast niet heel prettig voor haar om hun over hun relaties te horen praten terwijl ze er zelf zo graag een wou. Kijito vroeg hem op dat moment echter of hij hetzelfde voelde voor Lynn en er kwam spontaan een glimlach op zijn gezicht "Inderdaad, bovendien leer je toch steeds meer over elkaar terwijl je bij elkaar bent" antwoordde hij. Hij keek even naar Daisuki, misschien was het maar beter om voorlopig even niet over hun liefdes te praten, ze zag er zo namelijk niet bepaald gelukkig of blij uit

Ze zag Daisuki haar hoofd buigen, al duurde het even voor de betekenis door de waas in haar hoofd doordrong. Zo lastig was het nu ook weer niet, waarom had ze het niet gewoon gezien? Ze zweeg weer, knikte op Tomari's antwoord. Wat was er met Daisuki? Ze kende haar nog maar net, maar ze wilde niet dat ze verdrietig was. Kijk, dat kon ze natuurlijk niet voorkomen, maar dan hoefde ze er nog niet aan mee te werken. Eindelijk had ze het bekertje weer te pakken, toen ze voor de tweede keer onder de tafel getuurd had. De emotie die Daisuki voor haar probeerde te verbergen kon ze gemakkelijk aanvoelen. Soms voelde ze zich een indringer in iemands privé-wereld, maar dat gevoel probeerde ze te vergeten. Ze keek bezorgd naar Tomari's zusje. 'Gaat het?' Haar stem klonk iets bezorgder dan ze wilde. Dat had ze echt zo vaak, vooral omdat ze andere mensen meer aandacht wilde geven dan haar ouders haar gegeven hadden. Natuurlijk kon ze dat niet, maar dat was moeilijk te bedenken.. Kijito zette het bekertje terug op het dienblad, voelde zich plots alsof ze te nieuwsgierig gedaan had. Ze besloot er niet meer over te praten, over Roxas, dat kon ze nog genoeg doen en Daisuki leek er niet zo blij mee.

PROFILE MAGICIAN

» Showing Off
» Showing The Way~ || Alvaro
» Showing her the way - Melody
» ~Showing you Around [Layla]
» Na school

Showing the School

Showing the School

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen