Servatius liep door het duistere bos, het was allang al donker maar dat maakte voor hem weinig uit, hij zou zich toch makkelijk kunnen verdediggen tegen alles hier, hij had ten slotte niet voor niks vroeger in het leger van de Shadraanse koning gezeten. Eigenlijk hoopte hij zelfs dat iets hem zou proberen aan te vallen, dan wist hij in elk geval zeker dat hij niet roestig werd. Ondanks dat hij niks hoorde of zag bleef hij toch op zijn hoedde. De meeste mensen zouden die spanning ten alle kosten vermeiden, maar Servatius hield juist van die spanning. Hij had dan ook een grijns op zijn gezicht en zijn hand op zijn zwaard. Plots hoorde hij inderdaad wat en onmiddelijk schoot Servatius stil weg de schaduwen in. stiekem gluurde Servatius naar waar het geluid vandaan was gekomen, maar hij zag en hoorde even niks meer. Net toen Servatius weer verder wilde hoorde hij echter wel weer wat, hij spande zich in en luisterde, hij herkende het geluid als.. voetstappen? Servatius besloot dichter naar de bron van het geluid toe te gaan en sloop dus stukje bij beetje stil dichterbij op een manier die alleen door intensieve training geleerd kon worden. Toen hij dichtbij genoeg was om een gestalte te zien stopte hij weer in de schaduwen en luisterde en keek hij stilletjes. Hij kon niet meer zien dan een gestalte, maar kon nu naast voetstappen ook gemompel horen. Servatius focusde zich op het gemompel, probeerde het te verstaan, maar hij ontdekte iets wat hij niet verwacht was, dat was de universele taal niet, dat was oud-Shadraans, maar het was Deshas niet, die stem zou hij makkelijk herkent moeten hebben. Toch wist hij op het moment niemand anders wie op Starshine Shadraans sprak, zeker niet met zo'n zwaar accent. Servatius was nu nog achterdochtigger en sloop zo voorzichtig mogelijk dichterbij. Toen hij in bereik was om hem als het moest uit te schakelen overviel een herinnering hem. Ja, hij leek er precies op, maar dat kon niet, toch? nou ja, Servatius zelf was ook uit de dood herrezen maar dit? "Hunter é go bhfuil tú?"('Hunter ben jij dat?' in het oud-Shadraans) vroeg hij verbaasd met voor de zekerheid toch zijn zwaard getrokken in zijn hand. Servatius had geen enkele intensie om Hunter te doden, maar hij wist dan ook niet van de misdaden die hij had gepleegd, daar had Deshas namelijk nooit over gesproken en zelf was hij er niet bij geweest.

Hunter had allang gemerkt dat er iemand anders behalve hij door het bos sloop. En nu hij die grot net verlaten had kon hij het zich niet riskeren om weer opnieuw opgesloten te worden. Het was een kleine kans, niemand wist immers dat hij vrij was. Niemand behalve Nina. En hij hoopte maar dat zij niet uit de school had geklapt. Nu zou dat niet veel uitmaken met de leugens die hij had verspreid, maar hij bleef liever nog even onopgemerkt. Vandaar dat hij een nep-Hunter had gemaakt. Hij zag eruit als de echte hij. Hij voelde zelfs zo aan. Hij kon hem zelfs in het oud- Shadraans laten spreken. Maar het enige verschil waren hun ogen. Hunters ogen waren helder groen van kleur. Die van zijn kloon waren vurig rood. Hunter had dat expres gedaan. Mensen mochten best weten dat er rare dingen aan de hand waren hier. Dan gingen ze misschien wel weg en kon Hunter hier zijn gang gaan. Er was nog iets aparts aan de nep-Hunter. Zodra hij andere levende wezens zag zou hij helemaal doordraaien en aanvallen als een wild beest.
De echte Hunter zat boven in een boom en keek toe hoe zijn prooi naderde. Maar toen herkende hij de stem. Los van het feit dat de stem in het oud- Shadraans sprak kon Hunter hem onderscheiden als die van Servatius. Die bemoeizuchtige neef van Deshas. Vroeger had Hunter hem wel aardig gevonden. Maar nu, wist hij niet zeker wat hij van Servatius kon verwachten. Het beste was maar om niet te laten merken dat hij hier was. Hunter sloot zijn ogen en haalde diep adem. Het was tijd om te zien of hij zijn oude trucjes nog niet verleerd was. Hij moest iets hebben wat geen argwaan zou wekken. Uiteindelijk wist Hunter precies wat voor uiterlijk hij zou nemen. Hij slonk en zijn spieren verdwenen tot hij ongeveer de omvang had van een zeventien jarige. Zijn korte, vuurrode lokken groeide, krulde en werden blond. Zijn ogen kleurde zacht blauw. En zijn kleding werd een stuk eleganter. Hij was totaal het tegenovergestelde van zichzelf. Nu kon hij zich wel tonen. Geruisloos gleed Hunter uit de boom en stapte op de grond. Hij trok zijn kleding recht, streek met een hand langs zijn zachte, blonde haar om het in model te brengen en trapte toen expres op een takje om Servatius' aandacht te krijgen. Zijn eigen reactie was direct verschrikt, alsof hij Servatius net pas gezien had. Hunters ogen gleden naar het zwaard wat Servatius in zijn handen had. 'Ik neem aan dat ik hier niet mag zijn,' sprak hij kalm. Hij had een zachte, haast charmante stem. Hij kon zelfs zijn accent verbloemen ermee. Hij was het nog niet verleerd dus.

(Hunters nieuwe uiterlijk: http://fc09.deviantart.net/fs70/f/2010/053/5/1/anthony_professor_layton__3_by_specter_fangal.jpg )

Servatius wist niet waarom, maar het voelde of er iets mis was. Hunter reageerde niet zoals hij had gemoeten, reageerde zelfs niet ondanks dat hij werd aangeroepen. En nog wel van zo dicht bij, misschien had Hunter hem al lang al opgemerkt, hij was ten slotte samen met deshas leerling geweest voor heer der duisternis voor zover Servatius wist, maar dat betekende niet dat hij zomaar iemand zou negeren, zeker niet als diegene zo dichtbij was dat hij in een ogenblik aangevallen kon worden. Servatius werd uit zijn gedachte getrokken toen hij een takje achter zich hoorde breken en draaide zich snel om, wel zo dat hij zich ook meteen uit het bereik van 'Hunter' stelde. Servatius zag nu een jongen staan, zo te zien een leerling en een moment vermoedde Servatius niks, ook niet toen hij de excuses van de jongen hoorde. Maar toen drongen pas een paar dingen tot hem door, ten eerste was de leerling behoorlijk dichtbij getreden zonder dat hij het merkte, wat de meeste mensen niet eens konden als ze het probeerde, ten tweede was de kleding van de jongen iets te elegant en te oouderwets voor de gemiddelde leerling, hoewel het nog wel zou kunnen. Ten derde en als laatste zag Servatius na even goed te kijken dat het uiterlijk wel dat van een normale leerling was maar dat de hoeveelheid duistere energie die hij uit stootte niet bij welke leerling hier dan ook zou kunnen horen. Waarschijnlijk was dit Hunter in vermomming, of daar gokte hij in elk geval op, Die vermomming had waarschijnlijk op elke normale leerling gewerkt en ook op de meeste leraren, misschien zelfs op de legendarische magicans als die niet op hadden gelet. Maar Servatius was dan ook geen normale leerling en ondanks dat hij bleef twijfelen zei hij "Leuk geprobeerd Hunter, kom uit die vermomming". Hij hoopte dat Hunter zichzelf nu zou verraden of dat de jongen zo reageerde dat hij overtuigd was dat het echt Hunter niet was. In elk geval stopte hij voor het moment zijn zwaard weer in zijn schede, maar hield voor het geval dat toch maar zijn hand op zijn zwaard, meer uit gewoonte dan uit een gevoel dat hij gevaar liep of de neiging om aan te vallen.

Hunter keek Servatius niet begrijpend aan toen hij begon met spreken. Die jongen moest eens weten hoe goed hij de vinger op de zere plek legde. Maar met geen mogelijkheid ging Hunter hem dat laten vertellen. 'Het spijt me, maar ik weet echt niet waar je het over hebt,' hield hij met veel overtuiging vol. 'Mijn naam is Antony, maar iedereen zegt Anton,' vervolgde hij met een beleefde hoofdknik die helemaal paste bij zijn uiterlijk en houding. Het was gewoon veiliger om nog maar even in vermomming te blijven. Hunter was er niet helemaal zeker van wat Servatius wel en niet wist. Het zou hem niets verbazen als Deshas hem alles verteld had over zijn gevangename. Die twee deelden bijzonder veel met elkaar. Hunter keek langs Servatius heen naar zijn gemaakte kloon. Die zat nog altijd braaf een stukje verderop. 'Wat is dat?' vroeg hij zachtjes. Hij moest Servatius ervan zien te overtuigen dat hij alles behalve zichzelf was. En dat kon het beste door te laten zien dat hij ook een vijand was van de namaak Hunter. Hij kromde zijn vingers tot een vuist en ontspande ze weer. Een actie die iedereen had kunnen doen zonder dat het verdere gevolgen had. Maar de nep-Hunter had het kraken van zijn botten gehoord op het moment dat Hunter het deed. Hij draaide zich met een ruk om. Zijn felle rode ogen gloeide vervaarlijk en met een dierlijke gil viel de kloon aan. Hunter gaf Servatius een harde zet en duwde hem aan de kant waarna hij zelf achteruit sprong en zichzelf tegen de stam van een boom aandrukte. Hierdoor schoot de namaak Hunter verder en raakte hen niet. Met gebalde vuisten waar zwarte rook met grijs gekleurde spikkels omheen zweefde stond Hunter klaar om te vechten. De substantie was een bepaalde spreuk om dingen in stof te veranderen. Een van de weinige dingen die hij onthouden had van zijn lessen van Delahin.

Servatius bleef de jongen aan kijken, observerend of hij tekenen van leugens of stress vertoonde. Toen de jongen echter zichzelf voorstelde zag hij geen enkel teken dat zijn woorden tegen sprak, dus besloot Servatius hem voorlopig te vertrouwen, op dit gebied in elk geval. Er was wel iets vreemds aan de jongen, maar iedereen was ook anders, toch zou hij Anton wel voorlopig in de gaten houden. Bovendien wist Servatius niet waarom Hunter hem er in zou proberen te luizen en als het een grap was dan was hij wel te voorschijn gekomen uit zijn vermomming toen hij die troef gokte. 'wat is dat?' vroeg de jongen en Servatius draaide zich half om zodat hij 'Hunter' weer zag, maar Anton ook in de gaten kon houden. 'Hunter' had op dat moment echter de overhand met zijn aandacht vanwege dat die zich plots om draaide en hen hem een dierlijke gil aan viel, zijn rode ogen vel op hen gericht. Wacht, dacht Servatius bij zichzelf, Hunter's ogen waren groen en als hij zijn oude vorm had gehouden dan bijna zeker toch ook wel zijn oogkleur. Di was dus iets anders een soort kloon of zoiets dergelijke. Daar kreeg Servatius echter maar verdomd weinig tijd voor om over na te denken want de 'Hunter' stormde op hen af. Net voor hij aan de kant wou springen werd hij echter al aan de kant geduwd door Anton die daarna zelf ook aan de kant sprong. Nu wist Servatius in elk geval zeker dat het ding dat op Hunter had geleken hem niet was, dan was er ten slotte minstens wel een spreuk gebruikt. De eerste spreuk die hier werd geactiveerd was van Anton, een die Servatius niet echt kon, dus het was of nieuw, of heel gevaarlijk. Servatius dacht echter dat hij de stijl werkende en de jongen gebruikte het als aanvalsspreuk, nu schoot hem weer een aantal demontraties van Deshas te binnen van dingen die hij van Delahin had geleerd. Dit was geen gewone jongen, dit hele soort spreuken leerde ze hier niet eens. Nu wist Servatius echt zo goed als zeker dat 'Anton' in het echt Hunter was. Maar voor nu zou hij wel eerst hem die kloon uit de weg laten ruimen. "Je vroeg toch wat het was Anton, dit is een kloon, en zo te zien een die alles aan valt wat hij kan zien" legde hij uit ondanks dat hij wist dat het voor hem wel meer dan duidelijk moest zijn. Servatius trok nu zelf zijn zwaard en versterkte die met spreuken zodat die zwarte rook uit stootte. Het zwaard zou wonden maken die niet op zouden houden met bloeden en zelf met magie niet makkelijk te genezen waren. "Ben je klaar?" vroeg Servatius misschien ietwat overbodig terwijl de kloon zich om aan het draaien was voor nog een aanval

Hunter had opzij geblikt naar Servatius toen hij hem hoorde praten. 'Ik denk eerder dat hij alles aanvalt wat beweegt. Kijk maar, hij is volledig op ons geconcentreerd en nergens anders op,' sprak hij zacht. Hij liet Servatius toeslaan. 'Ik ben al klaar vanaf het moment dat dat ding aanviel,' zei hij. Daarna zette hij zich af. De kloon kwam hem al tegemoet rennen. Hunter dook weg voor de arm van zijn kloon die hem met gebalde vuist tegemoet kwam. In het gat dat daardoor in zijn verdediging ontstond sloeg Hunter toe. Hij raakte de kloon hard tegen zijn arm waarna hij direct afstand nam. De arm van de kloon werd eerst zwart. Daarna kwamen er kleine scheurtjes in en brokkelde in kleine stukjes af. Het stof waar de arm in veranderd was werd door de wind weggeblazen. De kloon werd hierdoor razend. Hij werd helemaal gek en kwam schreeuwend op Hunter af. Soepel dook Hunter opzij. Dat was een voordeel aan dit lichaam. Hij was een stuk soepeler en eleganter. Hij kon makkelijker wegduiken voor iets. Ook zijn voet werd omvat door dezelfde stof spreuk. Hunter gaf de kloon en stevige trap waardoor hij voorover viel. Wankelend kwam de kloon overeind en draaide zich om naar Hunter. Precies op dat moment raakte Hunter de kloon recht in zijn maagstreek. De hele kloon veranderde in stof en woei weg. De spreuk om Hunters handen en voeten verdween. Hij knielde neer bij het kleine hoopje stof dat overgebleven was. Hij liet het door zijn vingers glijden. 'Wie zou zoiets maken? En beter, met welk doel?' vroeg hij zachtjes en meer aan zichzelf dan aan Servatius. Hij had niet gemerkt dat de kloon de stof bij zijn arm had opengescheurd en er nu stukje bij beetje bloed vloeide uit zijn wond.

Servatius luisterde naar 'Anton' en knikte, hij had gelijk, hij viel alles wat bewoog aan. Daarna bevestigde hij dat hij klaar was en dat was maar goed ook, want die kloon was dat ook duidelijk. Servatius stond klaar om aan te vallen maar dat bleek niet nodig te zijn, 'Anton' was met behulp van zijn spreuk de kloon al aan het afmaken. Servatius bekeek de techniek en bevestigde het in zijn hoofd, dit soort dingen leerde je hier niet, dit was echt hoogstwaarschijnlijk Hunter. Maar dat zou hij waarschijnlijk niet zo bekennen, hij had ten slotte ook de moeite gedaan om te vechten met een kloon van zichzelf die hij waarschijnlijk elk moment gewoon uit kon schakelen met maar een knip in zijn vingers. Servatius wist niet waarom hij zo achterdochtig was, maar dat zou vast wel een goede reden hebben bedacht hij zich. Voorlopig zou hij zijn spelletje dus wel mee spelen en kijken waneer hij uit gleed en echt kon bewijzen dat hij het was. Ondertussen had 'Anton' de kloon tot stof verwerkt en knielde naast wat er nog over was terwijl hij vroeg wie zoiets gemaakt had en waarom. "Laten we daar dan achter komen Anton, dit soort klonen kan meestal niet lang mee zonder dat degene die ze gemaakt heeft in de buurt is, dan zou de magie ervan veel te snel op raken" legde hij uit. Zowel Hunter als hij zouden weten dat het zoeken nutteloos zou zijn aangezien iedereen die in staat was zo'n ding te maken ook zou weten waneer hij verslagen was en dus waarschijnlijk al weg zou zijn. Maar in de huidige tijden werden klonen zo goed als niet meer gebruikt omdat ze alleen simpele orders uit konden voeren en dus leerde ze er hier weinig over. De vraag waar 'Anton' zijn spreuk vanddan had lag echter nog steeds op zijn lippen aangezien Servatius zich echt af vroeg hoe snel hij daarvoor een excuus zou kunnen bedenken. Toen hij echter even beter naar 'Anton' keek zag hij dat diens arm bloedde. "Je arm bloed trouwens" meldde Servatius aan hem waarna hij merkte dat hij zelf nog zijn zwaard in zijn hand had. Die stopte hij weer terug in de schede na de magie ongedaan te maken en hij keek naar De jongen voor hem terwijl hij zich af vroeg waarom Hunter dit deed

Hij begon de geloofwaardigheid van Servatius te verliezen. Hunter voelde het maar al te goed aan. Hij was sowieso een moeilijke geweest omdat Servatius hem beter kende. Maar hij zou dit niet verliezen. Dat weigerde hij. Hij was Heer der Illusies verdorie. Hunter stond weer op en keek nog even naar het stoffelijke overschot van zijn kloon. Toch wel zonde, hij had best goed geleken. 'Waarschijnlijk is die zoektocht nutteloos. Zou jij niet allang weggevlucht zijn als je had gezien wat er met je kloon was gebeurd?' vroeg hij zacht en keek Servatius vanonder zijn blonde lokken even duister aan. Misschien iets te duister. Hij moest hier weg. Hij moest een schuilplaats vinden waar hij een tijdje ongezien op het terrein kon verblijven. Niemand hoefde te weten dat hij hier was. Althans, nog niet. Hunter keek om toen hij de stem van Servatius weer hoorde. Zijn blik ging vervolgens naar zijn arm en zag het donkerrode bloed uit de wond sijpelen. Het zat gevaarlijk dicht in de buurt van zijn tatoeage, het enige wat niet verdween als hij een andere vorm aannam. Dat, en zijn fysieke kracht. Zelfs al had hij het uiterlijk van een klein kind, hij bleef altijd dezelfde fysieke kracht houden al was die niet altijd zichtbaar in de vorm van spieren.
Hunter drukte zijn hand op de wond. 'Het is maar een kleine snee meer niet. Ik verbind het op de etage wel,' sprak hij zonder Servatius aan te kijken.

'Anton' had wel degelijk gelijk met zijn opmerking toen hij zei dat als degene die de kloon had gemaakt wel was gevlucht als hij het gezien had en had daarmee een gat gezien waardoor Servatius niet wist of hij daar nou echt kennis voor nodig had van klonen of niet. De duistere blik van de 'jongen' maakte echter dat hij alleen maar erger vermoedde dat dit echt Hunter was. Bij zijn opmerking drukte hij snel zijn hand op de wond terwijl Servatius alleen toe keek, verbinden op de etage? Dan had de jongen hem net de kans geboden om volledig door zijn leugens heen te prikken "Dan loop ik wel mee, aan je magie te zien heb jij ook duidelijk Shadraanse magie en hoor je ook op die etage thuis. Alleen raar dat ik je dan nooit daar heb gezien" zei hij met een lichte grijns. Hij was benieuwd of en hoe Hunter zich hier uit probeerde te redden. Bovendien zou hij die tatoeage van hem moeten laten zien als hij het moest verbinden, zelfs als hij hier ter plekke verband vandaan haalde. Servatius zag niet hoe Hunter zich hier uit zou kunnen redden, maar Hunter misschien wel, hij was ten slotte altijd glibberig geweest om te vangen, misschien zou hij zich helen met duistere magie of aan hem 'bewijzen' dat hij niet op de Shadraanse etage thuis hoorde, maar dat leek Servatius persoonlijk onwaarschijnlijk.