En weer vrij...

Delaija was erg vermoeid en wreef door haar ogen. Ze was benieuwd hoelang ze dit nog ging volhouden. Ze sliep 's nachts niet echt geweldig en 's morgens moest ze haar les zo goed mogelijk voorbereiden. Tja... Ze wou deze baan natuurlijk niet kwijtraken wegens slapeloosheid. Trouwens, Delaija was nooit echt chagrijnig of agressief, dus vandaar dat het misschien goed uit te houden viel, die slapeloosheid. Delaija wreef nogmaals door haar ogen, waardoor ze niet goed keek en struikelde. Met een harde klap kwam ze op haar zij neer. Delaija schoot in de lach en kwam weer overeind. Snel keek ze rond of niemand het had gezien. Toen dit het geval niet leek te zijn, liep ze verder. Ze liep op blote voeten. Dat, omdat ze anders de aarde niet kon voelen. Ze wou haar magie zo goed mogelijk beheersen en dat kon alleen als ze de aarde letterlijk voelde. Delaija besloot er niet langer over na te denken en zette zich neer, met voor zich een prachtig uitzicht op de waterval. Delaija wreef nogmaals door haar ogen. Zou het erg zijn als ze hier heel even in slaap viel? Nee! Straks kwam een leraar haar tegen en dan moest ze een excuus verzinnen. Trouwens, slapen bij dit gebied was meer iets voor de leerlingen, niet voor een leraar. Toch legde Delaija haar hoofd in het zachte gras neer. Voor de verandering had Delaija een witte jurk aangetrokken. Tja... Het was een nieuwe geweest en Delaija wou hem gewoon is even uitproberen. Normaal droeg ze altijd een broek en een bloes of zo, maar deze keer niet. Delaija sloot haar ogen even. Wat een leven...

Delaija&Elatha

Elatha was al eerder die nacht naar de waterval gegaan. Hij had niet kunnen slapen en had een tijdje bovenop zijn bureau in het atelier gezeten. Maar ook dat had niks uitgehaald. Zijn tweede optie was daarom om naar de waterval te gaan. Het ijskoude water was goed voor de bloedsomloop en misschien kon hij daarna wel weer slapen.
Dus nu stond hij, op blote voeten en met niets anders aan dan een donkere spijkerbroek, op een rots onder de waterval. Hij had zijn ogen gesloten en voelde de enorme druk waarmee het water op zijn schouders neerviel. De kippenvel van de ijzige kou stond op zijn lijf maar Elatha bleef dapper staan. In het donker stak zijn witte shadraanse huid fel af. Vanaf zijn linkerschouder tot halverwege zijn onderarm was een zwarte, gedetailleerde tatoeage van een adelaar goed zichtbaar. Elatha legde zijn hoofd even in zijn nek en voelde de waterstralen pijnlijk in zijn gezicht prikken als ijskoude, scherpe naalden. Maar het hielp.
Elatha had zijn ogen een klein beetje geopend toen hij ineens een witte verschijning zag staan. Het duurde even voor het tot hem doordrong dat het een vrouw was. Zijn halfgeopende groene en blauwe oog bleven haar even zwijgend aankijken.

De stilte was vredig voor Delaija. Ze schrok zich toen ook rot toen ze een 'plons' hoorde. Met een ruk kwam ze overeind. Ze was bijna in slaap gevallen! Delaija kroop naar de rand van de waterval toe. Ze herkende de persoon niet goed, die daar stond. Hij was in elk geval redelijk groot. Wie nam er nu op dit uur een duik in zo'n koud water? Delaija herkende hem nog steeds niet goed, maar geïnteresseerd bleef ze hier even kijken. Als dit een leerling was, dan was ze echt zo... stom. Het maanlicht scheen plotseling op haar, waardoor dus ook de persoon onder haar een beetje verlicht werd. Een schrok ging door Delaija heen met de naam van de persoon onder haar. Was dat niet haar collega Elatha, die atelier gaf? Ze wist niet precies wat ze moest doen. 'Hallo, Elatha. Delaija hier,' zei ze daarom dus maar zachtjes tegen hem. Tja... Wat kon ze anders zeggen? Delaija keek even naar onder. Hij was niet lelijk, moest ze toegeven. Haar groene ogen bleven hem even aankijken, toen er een vraag in haar hoofd schoot. 'Lekker zo, een duik nemen op dit uur?' vroeg ze zachtjes, waarna ze haar witte tanden even bloot lachte. Ze wierde haar benen over de rand van de waterval en leunde een beetje vooruit, maar net niet genoeg om te vallen. Wel om Elatha zo goed mogelijk aan te kijken. Nu het maanlicht op hem scheen, zag ze zijn huid pas goed. Ze leek één moment even verbaasd, maar herstelde zich weer. 'Ik kon niet slapen, vandaar dat ik hier ben,' legde Delaija haar situatie uit. Tja... Dan was het ook weer wat duidelijker voor Elatha!

Het was pas later tot Elatha doorgedrongen dat de vrouw in het wit Delaija moest zijn. Ze gaf lessen in aard-magie als Elatha het zich goed kon herinneren. Op dat ogenblik begon Delaija zelf ook te spreken. 'Een goedenavond,' sprak hij tegen haar. Met een duik sprong Elatha het water in. Het was nou eenmaal erg ongemakkelijk praten als hij onder een waterval stond en Delaija boven hem. Los van het feit dat hij haar niet goed zou kunnen verstaan en andersom, was het zo onbeschoft om maar te blijven staan. Eenmaal bij de rand vaangekomen hees Elatha zichzelf zonder moeite op de kant met armspieren die verrieden dat hij niet altijd een penseel had vastgehouden. Dat was ook niet zo. De schilderkunst en alle andere vormen van kunst waren later pas in zijn leven gekomen. Toen hij het gras, dat al omhoog aan het komen was, onder zijn voeten voelde ging er een ijskoude rilling over zijn lijf. Hij moest zich eigenlijk maar snel weer aankleden. De stof van de donkere spijkerbroek die nu nog eens extra verzwaard werd door het water trok zijn broek op zijn heupen. Niet dat het veel uitmaakte, erg veel hoger zat dat ding normaal gesproken toch nooit. Met zijn bovenkleding in zijn hand begon hij de klim naar boven om Delaija daar tegemoet te lopen. Toen hij binnen gehoorafstand was begon hij pas antwoord te geven op haar woorden daarvoor. 'Ik kan de slaap vanavond ook niet echt vatten. Ik hoopte dat dit zou werken,' vertelde hij haar zachtjes. Een paar druppels water die over zijn huid gleden glinsterden nog na in het maanlicht terwijl hij zijn witte overhemd weer aantrok en dichtknoopte. De adelaarstatoeage was nu niets meer dan een onduidelijke afdruk die wazig door de witte stof te zien was. 'Jij gaf toch aard-magie? Vergeef me mijn vraag maar mijn geheugen laat me soms wel eens in de steek,' zei hij toen zachtjes.

Delaija schoot in de lach en haar ogen fonkelden vrolijk. 'Ja, dat je dat niet vergeet,' zei ze plagend, maar ze grijnsde er wel even bij. 'Gaf? Nee, ik ben nog niet van school gestampt, net niet,' zei ze, terwijl ze Elatha even aankeek. Toen begon ze hem te vertellen over wat er bij Malaika gebeurd was. 'Ik zat dus bij Malaika, een nieuwe collega, in de lerarenkamer en ik had het over Savador, dat hij soms niet erg sympathiek was en Savador kwam binnen,' zei ze, terwijl ze Elatha aankeek en grinnikte. Eigenlijk was het niet grappig en had ze zich eruit moeten redden, maar ja, zo achteraf klonk het wel leuk. 'Hier voel ik me eerlijk gezegd pas echt jong,' zei ze tegen Elatha. Ze sprak zachtjes, maar dat had niet veel gescheeld. Dat, omdat ze het soms erg leuk vond om grapjes te maken en het fijn vond om tegen iemand te praten die hetzelfde werk als haar beheerste. Soms was dat makkelijker praten, alhoewel Delaija het met een leerling ook goed kon. Ze keek richting Elatha. Er was iets wazigs op zijn arm te zien, iets zwarts, waarschijnlijk een tatoeage. Delaija keek er maar niet te lang naar, dat was onbeleefd. Tja... Nu veranderden ook wel een paar dingen. Je moest goed nadenken voor je iets deed, anders deed je misschien iets wat onbeleefd was. Delaija keek richting Elatha. 'De waterval zal wel ijskoud zijn,' merkte Delaija op, met iets van bewondering in haar stem voor Elatha. Zijzelf zou het nooit durven, in de waterval springen, midden in de nacht. Delaija keek naar de waterval. Een rilling ging door haar heen en rustig keek Delaija Elatha aan, niet echt wetend wat ze moest zeggen. Ze wist welk vak hij gaf, dus dat zou weer een vraag minder voor hem zijn. Voor de rest leek het haar een beetje onbeleefd als je je collega van alles ging zitten te vragen, dingen die je al wist, maar toch probeerde te vragen om een gesprek aan te knopen. Nee, dat zou ze niet willen. Ze keek richting Elatha. 'Het maanlicht is wel mooi.' Ja, Delaija, dàt was echt fantastisch! Ugh... (xD) Wel natuurlijk, typisch iets voor haar. Zei ze niks of vroeg ze niks, begon ze over de hemel, hoe die eruitzag. Delaija keek een beetje beschaamd glimlachend richting Elatha, wat er vast nog raarder uitzag. Goed zo, Delaija, klap klap...

Elatha grijnsde even kort op Delaija's plagende woorden. 'Geeft natuurlijk,' verbeterde hij zichzelf zachtjes toen ze daarover begon. Hij ging in het gras zitten toen Delaija daarna een heel verhaal over Malaika, kennelijk een nieuwe collega, en Savador. 'Ik denk dat de meeste leraren die hier nieuw zijn hun sollicitatie bij Savador nog wel herinneren. Ik in elk geval wel,' sprak hij met een kleine glimlach. Hij had Delaija's blik wel opgemerkt. Hij volgde haar blik naar zijn arm waar de tatoeage onder de kleding verstopt was. Eveneens zag hij dat ze ook weer weg keek. 'Geloof me, je bent niet de eerste die naar m'n tatoeage aan het staren in Delaija,' zei hij terwijl hij zijn overhemd weer losknoopte en zijn linkerarm ontblootte. 'Als je eenmaal aan het koude water gewend bent voel je dat niet meer. Je voelt het pas weer als je het water uit komt en de lucht je op probeert te drogen,' vertelde Elatha als reactie op Delaija's opmerking terwijl hij zijn overhemd weer dicht knoopte. Hij liet zich op zijn rug in het gras vallen toen ze het over de maan had. 'Je hebt gelijk. Vannacht is hij echt erg mooi,' mompelde hij zacht. Dit moest hij onthouden. Dit was geweldige inspiratie.

Beschaamd keek Delaija Elatha aan. Het was weer eens opgemerkt dat ze naar iets had zitten staren. Misschien moest ze in het vervolg gewoon iets voorzichtiger zijn? Delaija ging naast Elatha liggen en keek naar de maan. Hij leek haar opmerking niet eens stom te vinden. Dat was mooi meegenomen. Delaija liet haar blik opzij glijden, naar Elatha. Zou hijzelf de maan als een soort object bevatten om te schilderen of zo? Een vak gaf je niet zomaar, er zat altijd wel een geschiedenis achter. Bij Delaija in elk geval toch wel. Delaija keek opzij naar Elatha. Ze legde haar beide handen op haar buik. 'Excuseer me dat ik naar je tatoeage keek. Ik vind het wel een mooi ding, mocht ik eerlijk zijn,' zei Delaija hem, wat ze trouwens ook echt meende. Ze had het nooit eerder gezien, maar dat was dan ook wat het juist bijzonder maakte. Delaija keek weer even opzij naar Elatha, geen idee hebbend waarom ze dat deed en geen idee hebbend waarover ze kon praten. Misschien was een stilte juist goed? Toch zou ze ergens over moeten beginnen. Tegelijk besefte ze dat de tatoeage wat zij net 'dat ding' had genoemd, vast niet zomaar op Elatha's arm terecht gekomen moest zijn. 'Sorry, ik bedoel een mooie tatoeage natuurlijk,' zei ze, waarna ze weer even beschaamd keek. Maakte je van moe zijn ook veel fouten of zo? Of was er iets anders? Delaija verwierp de gedachte. Er was geen tijd om zich zorgen te maken over haar onzinnige gedachten. 'Ik ben een beetje moe denk ik, alhoewel ik de slaap niet kan vatten,' zei ze, terwijl ze weer even Elatha's richting inkeek. Toen giechelde ze. 'Ik voel me net een schoolmeisje dat de zaal is uitgeslopen en hier stiekem is gaan liggen.'

Elatha had zijn handen onder zijn hoofd gevouwen. Hij voelde Delaija's ogen in zich branden waardoor hij het niet kon laten om ook opzij te kijken en haar daarmee recht in haar gezicht keek. Zijn blauwe en groene oog keken haar aan terwijl een kleine glimlach zijn gezicht sierde. 'Het geeft niet. Hij is nou eenmaal vrij groot en opvallend. Dan vraag je erom,' wuifde hij haar verontschuldiging weg. Hij richtte zijn blik weer op de hemel boven hem. 'Dank je,'klonk zijn zachte en late reactie op haar compliment dat ze de tatoeage mooi vond. Het was een hel geweest toen ze dat ding gezet hadden. Maar het was het wel meer dan waard geweest. Hij keek Delaija vanuit zijn ooghoeken aan toen ze opnieuw over zijn tatoeage begon. 'Wil je weten hoe ik eraan kom?' vroeg hij zacht terwijl hij zijn hoofd een beetje draaide. Om haar laatste woorden lachte Elatha ook even zachtjes. 'Als jij je als een schoolmeisje voelt wat maakt dat mij dan?' vroeg hij grijnzend.

(Ben even eten)

Grijnzend keek Delaija opzij naar Elatha. 'Ja, hoor. Ik wil wel is wat meer over je weten,' zei ze, terwijl ze haar grijns vermande en zich op haar zij naar hem toe draaide. Een geniepig glimlachje kwam over haar gezicht. 'Een schooljongen natuurlijk,' zei ze, terwijl ze hem aankeek en een knipoog gaf. Toen boog ze zich naar zijn oor toe. 'En een knappe ook,' fluisterde ze in zijn oor. Ze gaf hem nog een knipoog. Ai ai... Ze was in een gekke bui. Dat had ze soms wel eens. Maar het was voor Elatha een vraag en voor haar een weet of ze al deze dingen meende. Ze bleef op haar zij gedraaid, terwijl ze hem geïnteresseerd aankeek en nu een serieus gezicht trok, wat nog redelijk moeilijk was. Er was geen een blosje of schaamte te zien bij Delaija. 'Wat is dat verhaal over je tatoeage dan?' vroeg Delaija, terwijl ze Elatha aankeek en lichtjes glimlachte naar hem.

- Inspiriatie loos. Ik heb het interessant gemaakt, anders is het zo saai xd -

'Dat zou dan ook voor het eerst zijn,' mompelde Elatha zachtjes in zichzelf toen Delaija zei dat hij dan een schooljongetje zou zijn. Hij slikte haast onhoorbaar toen hij haar zachte woorden erachteraan hoorde. Hij was het niet gewend dat vrouwen op die manier tegen hem spraken. Los van het feit dat hij nooit zo veel met vrouwen opgetrokken had. Zelfs hier op school waren merendeel van zijn collega's mannen. Hij probeerde te verbergen dat hij zich hier toch wel een beetje ongemakkelijk onder voelde door zijn gedachten ergens anders op te richten. En het verhaal waar ze naar vroeg was een prima afleiding. 'Ik heb niet altijd met kunst gewerkt. Ik ben vroeger zelfs niet eens erg veel naar school geweest. Ik ging op jonge leeftijd werken in de scheepvaart. Het begon met kleine reizen maar naarmate ik ouder werd ging ik ook wel verder. Ik heb zo'n beetje overal wel gevaren inmiddels. Shadra, Cassia, overal waar water was heb ik gezeten. Uiteindelijk werd ik zelfs gepromoveerd tot stuurman. Ik was eenentwintig jaar toen ik werd overgehaald om me aan te sluiten bij mannen die in de piraterij zitten. Ik was de normale regels en strenge disciplinaire houdingen van de kapitein zat. Ik heb van alles gedaan, zelfs op Puffoon al is het in de lucht toch anders dan in het water. Bliksem jagers waren we toen. Dat verdiende nog verrassend veel. Al prefereer ik liever een schip in het water dan in de lucht. Maar goed, het was op één van die schepen dat we last kregen van concurrentie. Midden in de storm met alleen een kruisboog tot je beschikking. En toch is het mij als eerste gelukt de kapitein neer te schieten. Vandaar dat ik de bijnaam de zwarte adelaar kreeg. Meteen toen we aan de grond waren besloot de hele bemanning om mijn halve arm onder te kalken als herinnering aan dat moment. Het zetten van die tatoeage deed zo ontzettend veel pijn. Ik was allang blij dat ze niet halsoverkop het idee kregen om me in die storm te tatoeëren,' lachte Elatha.

Grinnikend merkte Delaija op dat Elatha zich niet geweldig voelde, maar vermande zich, door aandachtig naar zijn verhaal te luisteren. Het verhaal maakte indruk op Delaija, dat kon je zien. Ze knikte af en toe, met de boodschap dat ze het wel begreep. Ze luisterde en lachte mee. Toen keek ze Elatha aan. 'Uhm... Ik heb niet zo'n geweldige geschiedenis. Ik ben vroeger als kind al erg geobsedeerd door de aarde geweest en liep als klein meisje al op blote voeten rond,' begon Delaija, waarna ze naar haar blote voeten wees. 'Het enige wat pijnlijk was was dat daar keien lagen die heel je voet open konden maken, waar ik altijd stunteling instapte,' lachte Delaija. 'En ik deed vroeger ook rare kunstjes met aarde, gewoon, om meer te ontdekken dan dat je op een school zou leren. Uiteindelijk ben ik toch naar school gegaan, waar ik heel vaak uit de klas werd gestuurd omdat ik meestal de stenen liet ontploffen met een harde knal,' zei Delaija, terwijl ze Elatha aankeek en grinnikte. 'En mijn verhaal is hier geëindigd, als lerares van Starshine,' besloot Delaija haar verhaal. Delaija keek Elatha aan. 'Dus, het grote mysterie achter Delaija voor jou is tenminste opgelost, nu de rest nog,' grapte Delaija, terwijl ze zich weer terug op haar rug legde en richting het maanlicht keek. Over haar broer zei ze niks. Nee, daar had niemand iets mee te maken. Delaija keek opzij naar Elatha.

PROFILE MAGICIAN