Misschien was de Waterval geen plaats voor mensen zoals zij, van Puffoon en Razen. Geen plaats voor Vuurmagie, geen plaats voor mensen die niet van zwemmen hielden. Toch was ze er, vandaag, gekomen over het dorre gras. Er lag geen sneeuw vandaag, alhoewel het nu ook weer niet warm was. Wren glimlachte naar haar zwarte kat, die haar op de voet volgde. Siri, ze zou haar nooit kwijt willen raken. Overal lagen stenen, stukken rots die er op onverklaarbare wijze terecht gekomen waren. Wat deed ze hier? Wren hield niet van water, het was dat ze het nu nodig had. Ze ging haar Vuurmagie oefenen. Over het algemeen gebruikte ze alleen haar Luchtmagie.. ze was bang voor vuur. Wat moest je met die krachten als je ze niet durfde te gebruiken? Het was bijna windstil, wat ze aan de ene kant wel fijn vond, aangezien het vuur dat ze ging proberen op te roepen niet zou meereizen op de wind, maar het gaf haar ook een soort gevoel van leegte en een onmenselijke stilte. Ze liep door tot de oever van de rivier die zich vormde vanaf de waterval en staarde in het water, probeerde tot rust te komen. Vandaag moest ze het proberen, vandaag moest het goed gaan. Wren aaide Siri nog een keer en keek toe hoe de poes zich omdraaide en verdween uit haar zicht, naar een plaats vlakbij, wachtend tot haar baasje weer terug zou komen. Ze moest het nu doen, anders zou ze het nooit durven. Er was water in de buurt, alles zou goed komen, er kon niets misgaan. Wren slikte even en haalde zichzelf over het niet langer uit te stellen, niet opnieuw. Ze hield haar handen voor zich in een soort komvorm en sloot haar ogen. Haar concentratie en haar verbeelding werkten samen om beelden van vuur op te roepen; een flakkerende kaarsvlam, een knetterend haardvuur, zonnevlammen van intense hitte. Ze probeerde hun sensatie te vangen, zoals haar leerboek zei, en die sensatie om te zetten in magie. Heel voorzichtig voelde ze de warmte opbloeien, door haar hele lichaam, alsof ze iets geactiveerd had. Nu moest het lukken, ze kon het.. Wren stuurde de magie nog wat onhandig naar haar handen, stelde zich een vlam voor die boven haar handpalmen zweefde. Voorzichtig deed ze haar ogen op een kiertje open en beet gespannen op haar lip. Was het gelukt? In een reflex sloot ze haar handen zodra ze het kleine vlammetje zag, plots overvallen door haar angst voor vuur. Het doofde net zo snel als het gekomen was. Wren keek teleurgesteld naar haar handen en probeerde zichzelf eroverheen te zetten. Niet die angst.. ze moest het kunnen. Ze zag dat ze trilde. Waarom wilde ze haar grenzen verleggen? Voor ze af kon dwalen haalde ze opnieuw de kaarsvlam erbij, hield haar handen wat verder bij haar vandaan. Een zacht briesje, dat ze ongemerkt had aangewakkerd, ruiste langs haar, fluisterend. Opnieuw deed ze haar ogen een stukje open. Die rode flikkering, de sensatie van het vuur.. Het was haar gelukt! Haar handen begonnen heftiger te trillen, ze deed haar uiterste best om de vlammen erop te houden. Het moest kunnen, ze moest niet alles in de fik zetten.. Voorzichtig liet ze de vlam wat groeien, om haar krachten te testen. De angst begon weg te ebben en haar handen werden stabieler. De kleine vlam groeide. Opgewonden keek ze ernaar; ze kon het, ze kon Vuurmagie! Ze had haar vader niet teleurgesteld.. Haar Luchtmagie was soms te erg op haar emoties afgestemd. Het briesje werd een kort moment sterker, blies recht tegen de vlam aan. De vlam wakkerde aan, vlamde op in haar handen. Wren gilde en liet de vlam los. De hitte begon langzaam te vallen. Haar hand uitsteken, tegenhouden.. de vlammen bleven zweven. Haar ogen waren groot van schrik, terwijl ze wat stappen achteruit zette om bij de vlam weg te komen. Ze moest hem doven.. 'Aah!' Haar voet stootte tegen één van de talloze stenen bij de waterval. Plots verdween haar evenwicht , veranderde haar beeld van de wereld. In haar schrik loste de grip op de vlammen die ze had willen doven op, al was het nog maar een klein vlammetje. Wrens hoofd knalde op de grond, de lucht werd uit haar longen geklapt. Langzaam begon het vlammetje te vallen, ontdaan van de banden van haar magie. Zacht knetterend raakte het het gras, leek een moment lang te doven.. voor het weer op vlamde, gevoed door de zuurstof en de brandstof die het gevonden had. Het vlammetje werd langzaam groter, begon het gras te verteren en breidde zich uit, steeds dichter naar Wren toe, die bewusteloos op de grond lag. Als het zo doorging, zou alles nog afbranden, steeds sneller en feller werden de vlammen. Een hoge mauw doorboorde de stilte. De mauw van een kat die doorhad wat er ging gebeuren maar die het niet tegen kon houden. Een mauw om hulp, hulp die ergens, onzichtbaar, in de buurt moest zijn..

[Open voor Iedereen] Sorry als het vervelend lezen is! Ik wiste per ongeluk alles wat ik getypt had en het moest overnieuw..

Tomari was op wel geweest naar de waterval om te trainen met luchtmagie toen hij een gil had gehoord. Tomari rende richting de plek waar hij het geluid vandaan had horen komen en werd plotseling overvallen door de walm hitte die hem in het gezicht sloeg. Tomari concentreerde zich en richtte al zijn aandacht op lucht die hij opriep en waarmee hij een windvlaag veroorzaakte die alle vlammen zou doven, in elk geval lang genoeg om hem de kans te geven goed te zien wat er aan de hand was. Tomari deed zijn ogen weer open en zag het nog smeulende gras waar hij snel met aardemagie grond over heen gooide. Tomari keek nu iets beter rondt, die gil had toch van iemand moeten komen, en ja hoor, na even goed kijken zag hij even verder een meisje liggen, zo te zien bewusteloos en daarnaast een kat die mauwde. Tomari liep richting de waterval en hield met magie een beetje water in een bel luchtmagie vast die hij richting het meisje stuurde waar deze uit elkaar spatte bij haar gezicht en het water dat kort daarvoor nog vast zat in de magie over haar gezicht heen spatte. Misschien niet de prettigste manier om gewekt te worden, maar hij was in elk geval effectief. Tomari kwam iets dichterbij maar hield op ongeveer anderhalve meter stil en wachtte tot Het meisje hem op zou merken waarna hij vroeg "gaat het?" en haar een doekje reikte om zich weer droog te vegen

Vaag voelde ze de hitte om zich heen, zwevend in een grijs gebied tussen waken en slapen. Ze kon niet bewegen, voelde zich als verlamd, alsof ze niet bij haar lichaam hoorde maar alleen kon voelen wat er om haar heen gebeurde. Ze zakte steeds verder weg, als in een slaap.. Wat was er gebeurd, hoe kwam ze zomaar hier? Het was compleet stil in haar gedachten, alsof zelfs dat niet meer mogelijk was om vol te houden, alsof zelfs dat stil gevallen was in de bewusteloosheid waarin ze nu verkeerde. Geen.. vuurmagie meer. Ze moest wakker worden.. hoe.. Moest het eigenlijk wel..
Haar ogen vlogen open. Wat? Druppels water gleden over haar gezicht en hals, koelden razendsnel af. Wren schoot overeind en greep direct naar haar hoofd, terwijl ze haar ogen weer samen kneep vanwege de duizeling die haar overviel. Oww.. hoofdpijn.. Haar enkel bonsde ook. Wat was er? Ze deed haar ogen wat verder open, herinnerde zich de vlammen, de hitte, de angst.. waar was alles? Het gras om haar heen was geblakerd, al was het niet zo'n groot stuk. Waarom was zij niet verbrand? Een zachte vacht streek langs haar heen. Siri! Wren negeerde de kat even, zo verbaasd was ze. Zij had de vlammen niet gestopt, zij had zichzelf niet gewekt.. 'Gaat het?' Een zachte stem bereikte haar. Langzaam draaide ze haar hoofd en zag een jongen staan, met zwart haar en een bleke huid. Ze kende hem niet.. hij zag er even oud uit als zij was, 16, of was hij jonger? Had hij haar geholpen? Ze pakte het doekje wat hij haar reikte aan, nog steeds lichtelijk overdonderd. 'Ehm.. Bedankt..' stamelde ze, nog steeds niet helemaal genezen van de angst die ze had ervaren. Wie was hij eigenlijk? Ze was nieuw hier en kende hem nog helemaal niet. 'Ik had ook niet moeten oefenen,' beschuldigde ze zichzelf daarna, onopzettelijk hardop.

Tot Tomari's opluchting leek het meisje ongedeerd te zijn en voelde ze zich kennelijk goed genoeg om zichzelf te beschuldigen. Tomari schudde zijn hoofd licht en zei "Het is nooit verkeerd om te oefenen, het is alleen misschien iets verstandiger om dat samen met iemand anders te doen". Tomari keek naar het meisje en schatte haar rondt zijn eigen leeftijd, misschien net iets ouder en toen pas besefte hij zich dat hij zich nooit had voorgesteld, misschien door de ietwat dringendere zaak van het vuur. Tomari wist nu echter wel meteen dat ze een vuurelement was, of in elk geval voor de helft. "Ik ben trouwens Tomari" stelde hij zichzelf voor waarna hij zijn hand uit stak, deels om haar hand te schudden, deels om haar omhoog te helpen als ze dat nodig had. Tomari dacht een ogenblik terug aan het vuur en besefte zich dat ze elkaar misschien konden helpen, ze waren hier ten slotte allebei om te trainen in een bepaald element. "Wil je anders samen trainen?" vroeg Tomari dan ook meteen "ten slotte ben ik hier ook om te trainen en misschien kunnen we elkaar helpen" voegde hij daaraan toe om haar te overtuigen. Misschien was het niet helemaal eerlijk om haar zo ergens in te lokken om een oogje op haar te kunnen houden en zeker te weten dat het geen tweede keer fout ging, maar aan de andere kant was wat hij zei ook waar en kon hij de hulp van haar misschien ook wel gebruiken. Zijn controle over lucht was namelijk niet op zijn best, maar als vuur een ding goed kon dan was het zuurstof weg nemen en daarmee wind. In elk geval zouden ze er beide van kunnen profiteren en misschien kon Tomari wel voorkomen dat nog zo'n ongeluk in de toekomst voorkomen kon worden.

Wren propte het verfrommelde doekje in haar vestzak en zette haar andere hand op het gras. Meteen vertrok haar gezicht en trok ze haar hand terug. Waarom deed het pijn? Ze draaide haar hand om om op de handpalm te kunnen kijken.. die rood was. Misschien kwam dat omdat ze haar handen samengeknepen had om de vlammen te doven? Kon dat? Het brandde wel. Loos blies ze er wat op, ze moest het toch afkoelen.. Het blazen kostte best veel moeite. Daarom riep ze een zacht windvlaagje op, om haar hand wat te koelen. Water hielp waarschijnlijk beter, maar dan moest ze eerst opstaan. Goed idee, trouwens. Ondertussen luisterde ze naar wat de jongen vertelde. Licht knikte ze. Hij had gelijk, hoe stom het ook klonk. Zij, samen met iemand anders, oefenen? Kom op! Type rebel en eenling. Op haar vorige school wilde niemand met haar omgaan, vanwege haar tegendraadse karakter en totaal eigen mening. Niet handig als je erbij wilde horen. Daarom had ze dat maar opgegeven en was haar eigen weg gegaan. Met als gevolg dat ze van school getrapt was. Nou en, ze kon op SSA nog een poging wagen. Hij stelde zich voor als Tomari en stak zijn hand uit. Wren checkte haar andere hand even, de rechter. Daar was niets mee aan de hand. Waarom haar linker nu wel! Ze pakte zijn hand dankbaar vast, omdat ze nog wat wankel op haar benen stond en schudde hem. 'Ik ben Wren Máraz,' stelde ze zichzelf voor, haar achternaam er onbewust bij zeggend. Dat had ze zichzelf zo'n beetje aangeleerd. Meteen volgde er een andere vraag, iets wat ze niet direct verwacht had. Zoals eerder gezegd, ze was niet gewend dat mensen meteen aardig deden. Hij stelde voor om samen te trainen.. wat wel goed kon, misschien. Wat voor magie had hij eigenlijk? Anders kon ze hem niet echt helpen. 'Ehm.. we kunnen het altijd proberen,' stemde ze wat aarzelend in. 'Wat voor magie wil je oefenen? Ik probeerde Vuurmagie te oefen, wat misschien wel duidelijk was.. maar voor mijn Luchtmagie is wat oefening ook niet mis.' Haar luchtmagie was het verst ontwikkeld, vooral omdat ze te bang was geweest om haar vuurmagie daadwerkelijk te gebruiken. Nu kon ze dat veranderen.. Wren liep naar de rand van het riviertje dat van de waterval afkwam en stopte haar hand erin, om hem te laten koelen. Dat moest je doen bij brandwonden, toch? 'Waar wil je mee beginnen,' lachte ze daarna, om de training te openen.

Tomari glimlachte toen het meisje zichzelf voorstelde als Wren Máraz, waarschijnlijk zou hij haar achternaam niet kunnen onthouden, maar hij vond het altijd beleefd klinken als het er bij werd gezegd. Pas nu zag Tomari dat Wren last leek te hebben van haar linkerhand, maar het leek gelukkig niet ernstig. Tomari was in elk geval blij met haar antwoord en gaf dan ook met alle plezier antwoord "Ik wou mijn luchtmagie trainen aangezien ik wat mijn magie betreft achter ben gaan lopen in verhouding met mijn aardemagie, dus daar wou ik in elk geval mee beginnen. Ik kan je helpen met je vuurelement als je wilt, hoewel ik het zelf niet gebruik weet ik er misschien wel genoeg van af om je te helpen. Zou jij me dan willen helpen met luchtmagie?" legde hij uit, hopend dat Wren zou begrijpen wat zijn plan was en er mee in stemde. Tomari zou in elk geval zijn luchtmagie moeten trainen om die weer te balanceren met zijn aardemagie, als het goed was zou hij als die gelijk waren zijn vleugels beter kunnen gebruiken, of dat was in elk geval de hoop die Tomari vestigde. In elk geval kon het niet echt kwaad om met zijn luchtmagie te trainen en van wat hij had gezien kon het voor Wren niet bepaald kwaad om meer te oefenen met haar vuurmagie. Nu hij beter na dacht had Wren tot nu toe waarschijnlijk haar luchtmagie als basis gebruikt en haar vuurelement laten verslonzen zoals Tomari dat eerst had gedaan met zijn luchtelement alleen een stapje erger. Tomari vroeg zich af waarom, maar daarnaast vroeg hij zich eigenlijk ook af of Wren net als hem vleugels had. Tomari wist dat het niet bepaald gebruikelijk was voor een kind met gemengd bloed om vleugels te hebben -en al helemaal functionele- maar het was het vragen waard. Die vraag zou hij echter wel bewaren voor bij het trainen of erna, Tomari wou ten slotte niet al te opdringerig over komen.

Ze haalde haar hand weer uit het water, het zou waarschijnlijk weinig uitmaken nu. Ze had het direct aan moeten pakken en ze kon toch geen genezende magie. Ze liep weer terug naar Tomari, die antwoord gaf op haar opmerking. Hij wilde zijn Luchtmagie trainen.. kwam hij ook van Puffoon? Leuk! Zij had het grootste deel van haar leven op Puffoon gewoond, slechts in haar kinderjaren even op Razen. Daar was vast iets gebeurd wat ervoor gezorgd had dat ze zo bang was voor vuur.. ze was het alleen vergeten. Misschien was het verdrongen, of echt vergeten, ze wist het niet meer, maar.. nu even verder luisteren naar Tomari, niet? Hij had dus ook aardemagie, wat niet echt goed moest werken met Luchtmagie tot je het in balans had. Ze knikte, dat ze hem tot zover volgde. Ze wilde graag met Vuur trainen.. ze werd er alleen doodsbang van. Dat moest ze misschien vertellen als hij uitgepraat was. Hij kon altijd proberen haar te helpen. Wren knikte. 'Ik wil je wel helpen en alvast bedankt,' antwoordde ze. Ze kon altijd proberen haar Vuur onder controle te krijgen, misschien kon ze haar karakter dan ook wat meer onder controle krijgen.. Ze had praktisch nooit wat met haar Vuurmagie gedaan, alleen kleine dingetjes, als het echt moest. Hij kon haar waarschijnlijk wel helpen, ze was compleet hopeloos op dit gebied. Ze slikte even en keek naar het gras, wat geblakerd was. Nee.. vuur had training nodig. 'Wat wil je oefenen met luchtmagie?' vroeg ze. Ze kon hem niet echt helpen met vliegen.. Haar kat kon net zomin vliegen als zij. Hoewel de Puffoonkant wel overheerste bij haar, had ze geen vleugels, of ze had ze nooit gezien en wist niet dat ze er waren. Het eerste leek haar handiger. Trouwens, ze kon toch niet vliegen, maar ze kon altijd proberen hem te helpen.

Tomari glimlachte toen Wren hem leek te begrijpen en hem zelfs bedankte ondanks dat hij er ook bij zou profiteren. "Jij ook bedankt hoor, dit helpt mij ten slotte ook" zei Tomari met een glimlach op zijn gezicht. Wren vroeg hem wat hij wou oefenen met luchtmagie en daar moest Tomari even over denken, ten slotte had hij daar nog niet over nagedacht. Een moment later had hij echter zijn antwoord "Ik wil controle leren, het besturen is niet het probleem, maar de precisie en kracht wel bij mij. En jij, wat wil jij oefenen met vuur?" antwoorde en vroeg hij Wren enthousiast. Dit was dan ook een buitengewoon goede kans voor hen beide om zichzelf te verbeteren op het gebied van magie, of dat hoopte Tomari althans. Ten slotte wou hij zijn soorten magie zo snel mogelijk weer in balans hebben zodat hij weer meer kon leren en opnieuw vooruit kon. Voor Tomari zou de hulp van Wren hem in elk geval ver op weg kunnen helpen naar zijn doel, Tomari kon alleen maar hopen dat hij hetzelfde voor Wren kon betekenen, hij zou dat toch in elk geval proberen.

~sorry, beetje inspi-loos op het moment~

Ze knikte, nog steeds met een lichte glimlach, op het bedankje dat ze terug kreeg. Dit kon wel lukken. Ze had tenslotte al 4 jaar onderwijs over luchtmagie achter de rug, dus ze wist er wel wat van. Tomari leek enthousiast, wat altijd wel fijn was. Mensen die snel opgaven, daar had ze een hekel aan! Zo'n iemand was hij vast niet. Dit was een perfecte kans om iemand te helpen, om niet direct vermeden te worden op deze school en om haar eigen skills te testen. Controle.. zijn aardmagie was dus sterker. Daar bakte ze helemaal niets van, aardmagie. Het paste gewoon niet bij haar. In ieder geval, dat kon hij al, dat was mooi. Ze knikte en probeerde een aanpak te verzinnen. 'Daar kun je gelukkig goed mee oefenen..' Wat wilde zij? Niet bang zijn voor vuur.. maar daar kon niemand wat aan doen. 'Ik wil graag oefenen vuur te maken en het niet direct los te laten, van schrik,' zei Wren. 'Maar laten we eerst met jou beginnen,' vervolgde ze snel. Ze moest nog even bijkomen van dat gedoe van net, wat haar bijna het leven gekost had. Siri mauwde naast haar. 'Het is weer goed, meisje, ga maar rondkijken,' glimlachte Wren. Ze sprak nooit tegen Siri op een kinderachtige toon, gewoon alsof ze tegen iemand praatte. Siri bleef haar kat. 'Dus je kunt gewoon windvlagen en dergelijke oproepen maar ze niet helemaal onder controle houden. Roep eens zomaar een windvlaag op?' vroeg Wren. Als het misging kon zij het altijd nog stoppen. Kon ze gelijk zien waar het mis ging.

Tomari was blij dat Wren zou dat er op het gebied van controle goed te trainen was met lucht. Hij was echter verbaasd toen Wren vertelde wat zij wou oefenen, niet meteen los laten van schrik, waarschijnlijk wat het vuur daardoor ontstaan, maar dat deed er nu niet echt veel toe. Tomari verbaasde zich meer over het feit dat Wren totaal geen training leek te hebben gehad voor vuur en zelfs bang leek te zijn voor dat deel van haarzelf. Wren stuurde haar kat weg en zei hem een poging te doen, wat Tomari wel goed vond. Tomari concentreerde zich even en 'greep' de lucht om zich heen die hij daarna in een windvlaag stuurde, ten minste dat was de bedoeling geweest. Ten resultaat was echter even wat minder controleerbaar dan dat, het was bijna een storm die Tomari aanstuurde, onbedoeld hard en wild. Tomari probeerde het nog te temmen, maar de kracht was al te veel voor hem, Tomari wist dat het vanzelf wel zou gaan liggen als hij het uit liet razen en er geen magie meer naar toe stuurde, maar hij vermoedde dat Wren het eerder onder controle zou hebben dan dat. Tomari kon zich in zo'n harde wind eigenlijk niet verstaanbaar meer maken, maar zou zijn excuses aanbieden als die was gaan liggen, het was ten slotte zijn schuld dat zijn controle zo slecht was.

De verbazing die zich korte tijd op Tomari's gezicht tekende maakte dat ze zich enigszins schaamde. Het was onzin, ze moest niet bang zijn voor vuur.. maar iedere keer als ze het probeerde op te roepen begon ze te trillen en als het dan eindelijk lukte.. ja, hij had gezien wat ervan gekomen was. Ze had het gewoon niet moeten zeggen, maar.. dan had het wel weer erg opgevallen als ze het ging proberen. Het was vast beter als hij het wist, maar het kwetste haar trots. Als je er vaak alleen voor staat bouw je wel een zekere trots op, om jezelf niet teveel in het nauw te laten drijven. Wren concentreerde zich weer op Tomari, die een duidelijke poging deed om de lucht om zich heen op te roepen. Haar haren begonnen rond haar hoofd te wapperen toen de wind gehoorzaamde. Een storm volgde bijna direct, nauwelijks onder controle van de jongen. Wren kneep haar ogen dicht en hief haar handen toen ze voelde dat hij losliet en zijn magie terugtrok. Ze probeerde de kern van de wind te vinden. Die bevond zich vlakbij Tomari. Daar moest ze beginnen. Wren probeerde de wind 'te kalmeren' en bewoog haar armen langzaam naar beneden. Terwijl ze dat deed werd de wind minder, tot het een zachte windvlaag was. Haar ogen glommen, dit kon nog leuk worden. 'Jij hebt zeker veel kracht,' grijnsde ze. Hij moest het leren controleren, maar goed.. Ze moesten met kleine dingen beginnen dus.. 'Kun je proberen wat bladeren te laten zweven?' stelde ze voor. Het klonk misschien stompzinnig, maar goed. 'Dat is niet erg als die wegwaaien en dan kun je gelijk kijken hoe goed je controle bij een klein beetje lucht is. Ik help wel,' vertelde ze. Er lagen wat laat afgevallen bladeren op de grond en er was ook wel wat losgeraakt gras wat kon zweven. 'Zoiets als dit,' zei Wren, terwijl ze de wind weer begon te 'commanderen'. Een zacht briesje maar, ze moest er niet haar hele magie tegenaan gooien. 'Gewoon een heel klein beetje magie loslaten,' gaf ze nog als tip. Wanneer je al je magie in één keer losliet, dan kwam er veel te veel kracht vrij.

Tomari was een moment bang geweest dat zijn storm te veel zou zijn voor Wren, maar haalde opgelucht adem toen hij haar magie de storm voelde kalmeren en opheffen tot maar een zachte windvlaag. Tomari keek Wren aan en hij wou zijn excuses aanbieden, maar zag toen een glinstering in de ogen van Wren die duidde op dat ze het juist leuk vond, ze complimenteerde hem zelfs op zijn kracht. Ze vroeg hem daarna om een oefening te doen waarbij hij losse blaadjes moest laten zweven waarna ze het verder uit legde en liet zien. Tomari knikte dat hij het snapte en nam haar tip in zich op. Dat was namelijk waarschijnlijk wat hij fout had gedaan tot nu toe. Hij was het met aardemagie gewend geraakt zijn magie in alle kracht los te laten en dan te vormen, maar bij luchtmagie was de hoeveelheid magie samen met een constante stroom belangrijk, oftewel dit kon nog best wel moeilijk worden om die omschakeling te maken. Tomari pakte wat losse bladeren en wat los gras van de grond en probeerde zich te concentreren om met een klein beetje magie de lucht te beheersen. langzaam maar zeker lukte dat toen Tomari langzaam de magie op bouwde die hij gebruikte, beginnende bij maar een fractie en langzaam opbouwend tot de kracht die Tomari dacht nodig te hebben. De bladeren en het gras kwam hierbij inderdaad los van zijn handen door zijn magie, maar zijn moeite werd daarna zo goed als meteen weg geblazen door de wind die Tomari niet met magie had beïnvloed. Tomari keek naar Wren en vroeg zich af of hij ook zo bij haar zou kunnen helpen waarna hij zich bukte om nieuwe bladeren en gras te pakken.

Waarschijnlijk had hij een veel te goede aardemagie, als hij lucht niet goed onder controle had. Wren probeerde niet te denken aan de vlammenzee die zij veroorzaakt had, nee. Hij zag er wel leergierig uit, dus waarschijnlijk nam hij haar tips ter harte en ging hij er wat mee doen. Ze bleef oplettend toekijken, want het kon zomaar misgaan.. en ze had geen zin om in een hele orkaan terecht te komen. Nee, niet zo'n goed idee. Zo sterk was ze nu ook weer niet! Gelukkig leek Tomari dat niet van plan te zijn, dus dat kwam wel goed. Hij pakte wat losse bladeren en wat gras en concentreerde zich. Dat was meestal al een goed teken. Langzaam maar zeker begon het te werken, leek zijn concentratie het vol te houden en zijn vruchten af te werpen. Een windvlaag vaagde zijn inspanningen echter weg. Ach.. hij kon het. Met een glimlach knikte ze. 'Daar zat het probleem dus, denk ik,' zei ze. Vliegen zou vast moeilijk voor hem zijn, zo.. alhoewel, als hij al vleugels had. Dat was de vraag dan natuurlijk. Nou, dat hoefde ze niet zo nodig te weten. 'Wil je nog meer oefenen, of..' Ze brak zichzelf af. Nee, ze wilde niet oefenen.. Vuur was haar grootste angst, vanwege dat ongeluk.. Ze kreeg al rillingen als ze er alleen maar aan dacht en dat was zeker niet positief. Misschien kon hij haar wel helpen maar.. Wren slikte. Hopelijk ging hij het eerst zelf proberen, ze had er niet zoveel zin in. Ze wilde het wel kunnen maar.. of ze het ook durfde.

Tomari had naar Wren gekeken en zag dat ze knikte en ook zijn vermoeden bevestigde, zijn probleem lag dus echt daar, in hoe hij zijn energie had gebruikt en dus glimlachte Tomari, nu zou hij waar en wanneer hij wou kunnen trainen wetende waar hij op moest letten. Tomari zag ergens in Wren haar uitdrukking ook dat ze een vraag had voor hem die ze er niet uit liet. Voordat Tomari er echt meer achter ging zoeken vroeg Wren hem echter wat. Namelijk of hij verder wou oefenen of dat hij iets anders wou. Tomari wist dat hij nu kon oefenen wanneer hij wou, dus hij wou nu liever Wren helpen met haar training op het gebied van vuur "Ik zou jou liever willen helpen met je training. Of wil je eerst die vraag stellen die je jezelf iets te duidelijk stelt?" antwoordde Tomari Wren. Tomari zag duidelijk dat Wren best wel bang was, maar ze zou het toch eens moeten leren en nu was een neg zo goede tijd als elk ander, bovendien had ze als ze de basis had waarschijnlijk geen reden meer om echt bang te zijn en uitstellen zou het waarschijnlijk alleen maar erger voor haar maken. Terwijl Tomari op haar antwoord wachtte probeerde Tomari zich te bedenken waar hij het beste kon beginnen als ze met vuur-training zouden beginnen en hoe hij haar daarbij zou kunnen helpen

Jammer dat ze haar gezichtsuitdrukking niet helemaal onder controle kon houden bij dit soort dingen. Ze probeerde haar hand te negeren, die nog steeds zeer deed. Gelukkig verdoofde de pijn zichzelf, dus dat was niet zo'n probleem. Ze keek Tomari afwachtend aan, probeerde allerlei gedachten uit haar hoofd te bannen. Niet bang zijn. Niet laten merken dat je het echt niet wil.. Te laat. Hij had het allang door, wat ook wel te verwachten viel. Hij haalde adem om iets te zeggen en.. Aww.. jammer. Hij wilde haar helpen. Wren beet zachtjes op haar lip. Een vage glimlach tekende zich af rond haar lippen. 'Ik geloof dat ik die al geraden heb..' verzuchtte ze. Ze wist nu echt niet wat te zeggen. Bedankt? Of moest ze gillend wegrennen? Ze had het zelf voorgesteld, zonder woorden, maar toch.. het was zo.. zo.. moeilijk om niet bang te zijn, om op het laatste moment niet toe te geven aan haar emoties. Wren slikte en probeerde zich te vermannen. 'Oké.. Hoe zouden we het best kunnen beginnen?' Ze praatte onbewust in de 'wij'-vorm, bijna zelfs te bang om het onderwerp vuur totaal op zichzelf te projecteren. Dat werd leuk met de volgende lessen vuurmagie.. Wren voelde zich zenuwachtiger worden. Wat moest ze nu doen? Hopelijk wist Tomari wat hij aanmoest met een training, anders zou ze nog helemaal flippen..

[Sorry, rotpost! Ik hoop dat je er wat mee kunt ^^
En btw, ik zal minder snel reageren volgende week, i.v.m. toetsen. Geld ook voor Kijito, dus alvast sorry]

[niet echt een rotpost, kan er meer dan genoeg mee]

Tomari had Wren aan blijven kijken voor haar reactie, ze was overduidelijk bang, maar had toch besloten ermee door te gaan. Tomari glimlachte en opeens schoot ook een idee naar binnen van met wat ze zouden kunnen beginnen. "Aangezien je bang bent voor vuur" begon Tomari terwijl hij naar de rand van het water liep en een aantal stenen pakte en naar de plek liep waar het gras verbrand was. "kunnen we denk ik het beste beginnen met een deel controle" ging hij verder terwijl hij de stenen in een kring op het verbrande gras neer legde en daarna los gras en bladeren samen met wat kleine takjes verzamelde en daarna ook terug liep. "dus wil ik beginnen met een oefening om vuur te doen krimpen" maakte hij zijn zin af terwijl hij een vuur-piramide bouwde met het verzamelde materiaal binnen de steen cirkel die hij net gemaakt had. Tomari keek om naar Wren en klopte op de grond naast de kring in gebaar dat ze daar kon gaan zitten "geen zorgen, ik kan je helpen met doven als het mis gaat en het vuur zal niet op het gras verspreiden sinds het al verbrand is" stelde hij haar gerust waarna hij zelf met een beetje moeite het vuur aanstak en even liet branden zodat het iets groter werd. Nu het kampvuurtje liep keek hij naar Wren, hij wist dat het vuur niet meer groter zou worden en dat ze niet echt bang hoefde te zijn, maar dat was ze waarschijnlijk wel. Tomari ging naast haar zitten en vertelde nog "de sleutel bij alle magie is het zien van het doel als deel van jezelf. Ik snap dat het moeilijk voor je kan zijn, maar wil je proberen iets te vinden dat deel van jou is, een positieve herinnering of iets dergelijks, dat je voor jezelf kan verbinden aan vuur?". Tomari keek naar Wren hopend dat ze begreep waarom hij zoiets van haar vroeg. Als het teveel voor haar zou lijken te worden dan zou hij het vuur meteen doven en er niet meer over beginnen tot Wren dat wou.

Nu moest ze laten zien dat ze echt durfde, dat ze niet het zoveelste kind was dat zo'n grote bek had maar niets durfde. Nu kwam het erop aan. Wren kreeg het niet eens voor elkaar om een lichte glimlach te produceren. Ze merkte dat haar handen licht trilden; altijd een slecht voorteken. Ze was zichzelf gek aan het maken. Verkeerd.. niet aan denken.. Jammer genoeg ging je dan altijd aan iets denken, vooral als je het niet wilde. Tomari liep naar de rand van het water, zij bleef staan, proberend zichzelf te kalmeren. Hij begon rustig te praten en pakte een aantal stenen, die hij in een kring op het verkoolde gras schikte. Controle. Klonk als een zeer logisch begin. Vuur doen krimpen. Dat klonk al veel minder eng dan het laten groeien, je kon het uitmaken en zorgen dat het niets deed. Ze knikte lichtjes, blij met deze oefening. Daarna reageerde ze op zijn gebaar en ging op de grond rond de cirkel zitten. Hij had gelijk. Ze moest het proberen. Wren dwong zichzelf te kijken naar het kampvuur, wat op zich nog niet zo angstaanjagend was. Het was een deel van haarzelf. Fijn, een fikkend deel. Een positieve herinnering.. Wren knikte lichtjes en probeerde zich iets te herinneren. Niet de angst, niet de gil.. Het haardvuur thuis, in de woonkamer. Waar ze vroeger altijd met Robin, haar broer, zat, lachend, grappen makend. Dat was zonder twijfel positief. Een lichte glimlach krulde, ondanks haarzelf, om haar lippen, bijna onzichtbaar. 'Oké.. dat is gelukt,' zei ze zachtjes. Robin was zeker een positieve herinnering, haar lieve oudere broer. Hoe zou het met hem gaan? 'Dus nu moet dit vuur.. krimpen,' stelde Wren. Hoe ging ze dat doen? Ze had er iets over gelezen.. maar.. 'Hoe moet je daaraan beginnen?

Tomari bleef Wren aan kijken, half bang dat ze weer bang weg zou duiken voor het vuur of zoiets dergelijks. Ze bewees hem echter het tegendeel en er kwam zelf een kleine glimlach op haar gezicht. tomari knikte tevreden en legde verder uit "Nu werkt het eigenlijk vrijwel hetzelfde als lucht, maak het vuur deel van jezelf door het met je energie te 'grijpen' en 'kalmeer' het vuur dan zoals je ook bij die storm deed". Hoewel Tomari nog nooit les had gegeven en niet helemaal zeker was van zichzelf op het gebied van vuurmagie liet hij daarvan niks merken aan Wren. Als hij in paniek raakte dan zou Wren dat namelijk bijna zeker ook doen, dus nu was de truc kalm blijven en zelfverzekerd lijken, het zou haar heust wel lukken en desnoods kon hij aardemagie tegen het vuur gebruiken. Tomari had vertrouwen in Wren wat betreft magie, ze had tenslotte die storm ook gestopt, dit zou haar vast ook lukken en dan was ze misschien een stap dichter bij het overwinnen van haar angst

Ze was niet weggedoken, niet in de rivier gesprongen en ze had Tomari ook geen mep in zijn gezicht gegeven. Positief, toch? Nou ja, het kon slechter, dat was in ieder geval waar. Wren keek, nog steeds met een lichte, toch gespannen glimlach op haar gezicht, naar Tomari, wachtend op de rest van de uitleg die snel volgde. Het werkte hetzelfde als lucht, het was alleen zoveel enger.. Nee, het was gewoon een element en ze moest zich zeker niet aanstellen. Punt. Het vuurdeel vinden, bij z'n kladden grijpen en dan kalmeren. Als ze een storm van Tomari's kaliber kon kalmeren, waarom brak het angstzweet haar dan uit als ze een kaarsenvlam moest doven met haar krachten? Tomari straalde zelfverzekerdheid uit, hij wist waarschijnlijk wel waar hij het over had, het kon dus goed komen.. nee, het kwam goed. Dat moest ze gewoon zeker weten, net zo zelfverzekerd zijn als hij. 'Oké,' zei ze zachtjes, na geslikt te hebben. Wren sloot haar ogen en hief haar handen een klein stukje, niet te dicht in de buurt van het vuurtje. Net zoals de storm.. net zoals de storm.. Een soort klik was voelbaar toen ze naar haar 'vuurgedeelte' probeerde te reiken, net zoals ze met de lucht gewend was. Het ging lukken.. Wren ademde langzaam uit en 'greep' de energie. Als lucht haar gehoorzaamde, dan deed vuur dat ook maar, bedacht het opstandige stuk van haar karakter, iets wat haar broer haar 'vuurkant' noemde. Het ging lukken. Wren ademde weer in en concentreerde zich uit alle macht op het vuur, haar ogen stevig dichtgeknepen. Het voelde alsof het werkte.. 'Lukt het?' vroeg ze zachtjes, hopend dat de klik die ze gevoeld had echt was, niet fake.

Tomari was nu eigenlijk zelf degene die een beetje bang was al liet hij dat niet merken. Hij keek toe hoe Wren zich concentreerde zoals ze bij zijn storm had gedaan, ondanks dat ze zelfverzekerd leek bleef hij wat angstig. Dat kwam door wat hij over vuur had gelezen, in tegenstelling tot de andere elementen leefde vuur daadwerkelijk, het zou degene die het meester waren branden, maar als je twijfelde aan dat vermogen of er bang voor was dan zou het zich meester over jou maken en je branden. Dat was gelukkig niet het geval bij Wren door wie het vuur nu langzaam maar zeker kromp, toen kwam de vraag van Wren en hij moest glimlachen "Het lukt zeker, je doet het beter dan ik verwacht had" zei hij terwijl hij naar de vlam keek die nu nog maar de grootte had van een kaarsvlam en ongeveer daar bleef hangen. Tomari kon die grijns maar niet van zijn gezicht af krijgen, hij had wel verwacht dat Wren het zou kunnen, maar hij had niet verwacht dat het zo snel en goed zou gaan. "Als je wil kan je je ogen waarschijnlijk wel open doen hoor, dan kan ook jij zien hoe goed je het doet" stelde hij voor terwijl zijn blik weer naar het vuurtje gleed.

Ze kwam zelfverzekerder over dan ze was, maar dat had ze altijd al geprobeerd. Geen zwakte tonen, nooit. Dat kon ze niet van zichzelf accepteren, dus dat zou ze ook niet doen. Waarom maakte het vuur haar zo bang? Ja, het kon branden, vernietigen, maar het kon ook vruchtbare grond creëren. Vuur was niet per definitie slecht, maar toch maakte het haar bang. Gelukkig was Tomari niet bang, anders had ze het niet uitgehouden. Beter? Dus.. het werkte. Dat was definitely positief! Wren opende haar ogen op een kiertje en zocht naar de vlam. Het was nu een soort kaarsenvlam. Zelfs kaarsenvlammen konden dat doen; iets in de brand zetten, iets vernietigen.. Ze slikte, merkte dat de vlam begon te flakkeren omdat ze haar concentratie verloor. Misschien werd het weer zo'n uitslaande brand. Zou ze meer kunnen? Dat ging vast mis, haar angst begon haar bij een minivlam al parten te spelen. Dat moest ze niet laten merken. Wren dwong het vuur nu helemaal uit te gaan. 'Dit is in ieder geval minder eng dan het maken van vuur,' merkte ze op, zich er niet van bewust dat ze nu echt uitsprak dat ze bang was voor het element. Het was een deel van haar. Waarom kon ze er niet gewoon normaal mee omgaan?

Tomari zag vanuit zijn ooghoek dat Wren haar ogen op een kiertje openen en naar de vlam kijken. Ze leek echter niet meer zo rustig als net en dat kon tomari ook zien aan de vlam die vlakkende en langzaam weer groeide. De vlam sloeg uit en een kleine lijn rook rees op waar net nog de vlam had gebrand, waarschijnlijk was Wren degene geweest die de vlam uit had gedwongen, maar als ze dat niet had gedaan dan had de vlam waarschijnlijk weer gegroeid tot een echt vuur. nu zei Wren ook dat dit in elk geval minder eng was dan vuur maken. Tomari had dus gelijk gehad, ze was echt bang voor vuur en volgens hem niet zo'n beetje ook, hoe zou dat eigenlijk komen vroeg hij zichzelf af. het had toch iets behoorlijk ergs moeten zijn om haar bang te maken voor een van haar eigen elementen. "Mag ik vragen waarom je eigenlijk bang bent voor vuur?" vroeg Tomari misschien ietwat te direct, maar hij wou het gewoon graag weten, misschien kon hij haar dan beter helpen ook. Dat was in elk geval de gedachtte dat hij het vroeg, ze had best ok geleken tot ze haar ogen had geopend en de vlam daadwerkelijk zag. Hij zou haar maar niet vragen om de oefening te herhalen, voorlopig niet in elk geval, misschien zometeen iets anders maar niet met daadwerkelijke vuur, misschien wat magisch vuur, maar niet zo'n vuur als net en niet als Wren daar niet mee in zou stemmen.

De vlam was uit. Niets aan de hand, geen problemen. Geen herinneringen aan dat moment, die boven kwamen drijven, geen gedoe. Wren ademde diep uit en probeerde zichzelf te kalmeren. Ze wilde er niet aan denken, al moest ze het onder ogen komen.. ooit. Waarom zat het als vast vak in haar pakket? Ja, ze zou het ooit moeten kunnen.. ooit.. ooit, ergens ver weg in de tijd die ze niet kon zien. Maar nee, het lot had het weer anders met haar voor, zoals altijd. Het lot verpeste de dingen weer een beetje. Leuk, had zij niet gewoon alleen Luchtmagie kunnen hebben, net als Robin? Haar karakter was wel meer Vuurmagie; impulsief. Nou en! Nee! De herinneringen.. ze mochten niet terug komen. Wren voelde het bloed bijna wegtrekken uit haar gezicht, al kon ze het zich ook verbeelden. Tomari's vraag kwam ertussendoor, alsof hij precies op dit moment getimed had. Ze bleef haar blik strak op de cirkel gericht houden, waar enkele tellen geleden nog vlammen geflakkerd hadden. Ze kon hem niet aankijken. Zou ze het vertellen? Hij was de eerste die überhaupt al wist dat ze bang was van vuur. 'Je bent de eerste die het weet,' begon ze maar, haar stem zoveel zachter dan normaal. Als hij het maar niet aan iemand doorvertelde.. maar in zoverre vertrouwde ze hem dan nog wel. 'Het ging allemaal mis,' mompelde ze, nu eerder in gedachten verzonken dan een verhaal aan het vertellen. 'Ik wilde het zo graag kunnen, echt heel graag,' vervolgde ze, nu met een bitter soort glimlach op haar gezicht. 'Vuurmagie, bedoel ik. Dus ik ging oefenen. Het regende alleen buiten, maar ik kon niet wachten.. Ik wilde het onder de knie krijgen, zodat ik later op school minder moeite had. Vuurmagie was altijd al moeilijk, ik had het nooit geprobeerd. Binnen oefenen, dan maar. Ik riep het vuur op, het ging goed, al had ik mijn ogen dicht, net als net, toen ik hier ging oefenen.. Het vuur groeide ineens, ik schrok.. Vlammen, het huis stond in brand, rook..' Haar herinneringen werden vager, bevlekter, al kwam dat omdat er nu voorzichtig tranen in haar ogen begonnen te komen. 'Door mij,' kwam er nog net uit, verstikt. Door haar was het huis in de fik gegaan, door haar moesten ze verhuizen. Door haar was van alles verbrand en door zichzelf was ze bijna levend gekookt. Haar stem was weggevallen, ze kon niet goed meer praten. Beschaamd wendde ze zich af. Waarom durfde ze zich dat niet eens te herinneren? 'Sorry,' mompelde ze, terwijl ze ruw de tranen weg begon te vegen, al leek dat onbegonnen werk.

Tomari merkte op datWren er ietwat bleekjes uit zag op het moment dat hij vroeg waarom ze eigenlijk bang was voor vuur. Ondanks dat ze hem niet aan keek begon ze langzaam te spreken. Hij was de eerst die wist dat ze bang was voor vuur vertelde ze en vertelde toen hoe ze aan haar angst gekomen was. Voor Tomari die zo goed als hij kon had geluisterd klonk het als een fout die iedereen gemaakt kon hebben ondanks dat deze iets te groot was uitgevallen. Tomari dacht na over hoe hij haar kon proberen te troosten toen ze plots haar excuses aan bood en haar tranen ruw weg veegde. "Je hoeft je excuses niet aan te bieden, dat zou ik eerder moeten doen voor het vragen naar zo'n verhaal en het je te laten herbeleven. Het spijt me. Ik wou je proberen te helpen, maar nu weet ik wel dat de enige die dat echt kan doen jij zelf bent. Ik ben er voor je om mee te praten of bij uit te huilen als je het nodig hebt, ik zal er voor de rest ook met niemand over spreken" zei hij zacht, maar wel zo hard dat Wren het goed zou kunnen verstaan. Ergen voelde hij zich schuldig dat hijj het gevraagt had, maar hij was blij dat ze hem genoeg vertrouwde om het hem te vertellen en dat hij het nu wist.

Ze hoorde zijn excuses en probeerde de woorden niet te horen. Ze moest alles alleen doen, de dingen zelf onder ogen zien en ze overwinnen. Niet als het een of andere mietje in janken uitbarsten. Toch hadden zijn woorden een enigszins kalmerend effect, omdat hij het leek te menen. Omdat hij niet onverschillig deed of haar uit ging lachen. Hier was alles zoveel anders. Aan de ene kant slechter, aan de andere kant beter. Waarom? Kon ze niet gewoon normaal doen? Misschien was het wel beter geweest als de vlammen haar te pakken gekregen hadden.. 'Ik had het dan niet moeten vertellen,' antwoordde ze, met een stem die alweer iets aan kracht gewonnen had. 'Wil je nog met je luchtmagie oefenen?' vroeg ze, proberend een glimlach tevoorschijn te halen. Als het misging kon ze hem altijd helpen. Hopelijk ging het niet mis, want de beste manier om zuurstof weg te nemen was vuur, om de lucht stil te houden dus. Dat zou ze niet durven. 'Misschien kan ik zo nog verder oefenen, maar het lijkt me beter als jij eerst even gaat, als je nog wil,' zei ze, met enige zelfspot. Als hij weg wilde rennen, best, ze kon het begrijpen. Wie wilde er nu met haar opgescheept zitten? De tranen wilden nog niet opdrogen, maar dat kwam zo wel. Alhoewel ze wist dat ze van zichzelf zou eisen dat ze vandaag verder wilde gaan met oefenen, wist ze ook dat het nu nog niet het juiste moment was, nog niet.. haar handen trilden nog steeds en het zou nog wel enkele minuten kosten om erbovenop te komen.