Met een rustige pas liep Cecil door de gangen. Hij was pas net aangekomen en zijn spullen had hij al op de etage achtergelaten. Buiten de deur van de etage had hij zijn sigaret aangestoken en was op zijn dooie gemak richting het kantoor van de hoofdmeester gelopen. Eerst zou hij zijn rooster ophalen, daarna zou hij de school een beetje gaan verkennen om zichzelf wegwijs te maken. Hij keek goed om zich heen tijdens zijn weg. Elk detail namen zijn glazig blauwe ogen in zich op. Cecil had aparte ogen. Ze leken wel van een lichtgekleurd blauw glas. En met zijn lichte lokken zou je niet zeggen dat hij van Shadra kwam. Maar het toeval liet zich nou net voordoen dat dat wel het geval was. Cecils ogen volgde een groepje leerlingen die hem voorbij liepen. Kennelijk was hij hier niet de enige met aparte ogen. Ondertussen, had hij er wel meer gezien. Mooi. Dan zou hij ook niet opvallen. Want dat was iets waar hij totaal niet op zat te wachten. Kalm blies hij de witte rook uit terwijl hij zijn weg vervolgde. Naarmate hij steeds dichter in de buurt van het kantoor kwam merkte hij dat hier minder leerlingen waren. Vermeden ze het kantoor met opzet? Cecil had wel vele kleurrijke verhalen over het schoolhoofd gehoord. Maar als hij dit zo zag zouden die geruchten nog eens verbijsterend goed kunnen kloppen ook.
Voor de grote dubbele deur van het kantoor bleef Cecil even staan. Hij blies voor de laatste keer rook van zijn sigaret uit en drukte de peuk uit onder de zool van zijn schoen. Hij kneep zijn hand dicht en sprak in gedachten een spreuk uit. Toen hij zijn hand weer opende was de peuk niks anders dan kleine schilfers grijs stof dat hij van zijn hand af blies en die hand daarna afklopte aan zijn broek. Cecil trok zijn kleding recht, fatsoeneerde zijn haar en klopte daarna driemaal op de deur.

Achterover in zijn stoel leunend had Savador zijn benen schuin te rusten gelegd over het houten tafelblad van zijn bureau. Niet recht erover heen, omdat zijn bureau bezaaid was met allerlei documenten en mappen en andere administratieve zaken. Op de linkerhoek stond een halfvol glas wijn. Enkel het andere rechterhoekje was nog vrij om zijn benen op te leggen. Zwijgend volgden zijn slangachtige ogen een kleinschalig aantal muisjes die over zijn buik trippelden of zich nietsvermoedend op zijn schouder hun vacht en snuitjes wasten, speelde ermee alsof de kleine beestjes zijn prooien waren. Zijn grote paarse slang Saethion helde met zijn kop over zijn andere schouder en hield de kleine diertjes met zijn felle turkoois-gekleurde ogen strak in de gaten. Af en toe sloeg hij in een snelle onverwachte flits toe en werd het al kleine groepje muizen nog kleiner. Savador leunde met een elleboog op de armleuning en ondersteunde daarbij zijn kin, verveeld pakte hij één van de muizen op aan het dunne wormachtige staartje. Het beestje begon schel te piepen en wurmde zich in allerlei posities in de hoop weer vrij gelaten te worden. Als vanzelf sloeg Saethion opnieuw toe, maar hij slikte zijn prooi niet in één keer door zoals gebruikelijk. In plaats daarvan hield hij de gedode muis tussen zijn kaken en liet het uiteindelijk vallen om zich uit het niets dreigend sissend op de deur te richten. Wat alerter keek Savador op om zich ook op de deur te richten, zich nu niet ontfermend over de muizen die over zijn borst en buik trippelden. 'Wat is er, Saethion?' vroeg hij zacht. Niet lang erna klonk er een driemalig geklop op het hout en werd het hem al duidelijk. Ongetwijfeld een nieuwe leerling, eentje die er was uitgestuurd of met vragen of problemen kwam. Afwezig pakte Savador weer één van de muisjes op en hield het op zijn opgeheven handpalm om toe te kijken hoe het diertje op zijn achterpoten ging staan, rondsnuffelde en steeds van de ene naar de andere kant van zijn hand liep om een mogelijke uitweg te vinden. 'Binnen,' zei hij pas enkele seconden later.

Cecil bleef wachten. Hij had zijn blik op de vloer onder hem gericht terwijl hij overdacht wat hij zou gaan zeggen als hij eenmaal binnen was. Het was van groot belang om bij de allereerste indruk de goede gedragscode te hebben. Maar naar de verhalen stelde deze man daar grote eisen aan. Er waren zoveel manieren om het fout te doen. Pas zodra hij een gedempte ''Binnen'' hoorde ontwaakte Cecil uit zijn stenen positie. Hij haalde nog een keer diep adem en legde zijn hand toen op de deurklink. Hij duwde hem naar beneden en deed de deur open. Het eerste waar Cecils oog op viel was de grote slang die zich kennelijk tegoed deed aan een paar muizen. Hij was van binnen blij dat hij Nifterick op de etage had achtergelaten. Cecils blik gleed ook kort, haast onmerkbaar over de man achter het bureau heen. De man die ongetwijfeld Savador moest zijn. Zijn uiterlijk klopte met alle geruchten en informatie die Cecil van te voren verkregen had. Zelfs de gouden kleur van zijn irissen.
Cecil sloot de deur achter zich maar kwam nog niet verder. 'Goedemiddag meneer,' begon hij op kalme toon met een beleefde hoofdknik. Cecil begon niet met praten, hij kwam ook niet verder zolang hij daar geen toestemming voor had. Als Savador hem wilde laten spreken zou hij dat vast gauw genoeg merken.

Zijn aandacht was nog steeds gevestigd op de onrustige muis die onophoudelijk in de weer was, zelfs toen de deur werd opengedaan en voetstappen verriedden dat degene die zojuist nog had aangeklopt zich nu in de deuropening moest bevinden. Pas enige tijd later scheurde Savador zijn blik van het kleine diertje los en richtte zich tot de jongen die was binnengetreden. Direct gleden zijn kritische ogen over hem heen. Heel licht haar, glasachtige ogen. Een nieuweling, dat kon hij direct concluderen. Hij had nog maar net zijn aandacht van de muis afgewend of Saethion schoot in een snelle beweging al naar voren, hapte bijna in de hand van zijn meester bij zijn onverwachte aanval. Savadors ietwat spottende geluid was nauwelijks te horen, het gesis van Saethion overstemde voor een moment alles tijdens het verorberen van zijn prooi. Zoals inmiddels wel gebruikelijk was werd hem een goedemiddag gewenst, maar daar ging hij niet echt op in. Zijn aandacht werd naar andere kleine details getrokken. Iets waardoor hij nu een andere uitdrukking op zijn gezicht toverde. Zijn mondhoeken lichtjes omgekruld, zijn ogen wat toegeknepen in de aangenamere blik. 'Kom toch verder, jongen,' sprak Savador zacht in een nu duidelijk zichtbaar verschenen nietig glimlachje. Het was iets wat er vreemd uit bleef zien, aangezien hij enkel gemeende glimlachjes toonde aan mensen die hij kon waarderen en zijn gelaat anders nors en hard bleef. In een zwiep van zijn hand werd de deur achter de jongen zachtjes gesloten en schoof zich als vanzelf een stoel langs de muur een stuk zijn richting in zodat hij het meubilair in handbereik had en er op kon plaatsnemen.

Cecil zag de gouden ogen die hem nog het meeste aan die van slangen deed denken over hem heen gleden om hem te bekritiseren. Net zoals Cecil daarvoor zelf had gedaan. Alleen was dit uitgebreider, alsof de man speurde naar een minuscuul foutje in Cecils gedrag of houding. Hij liet het toe, bewoog geen spier en liet zich gewoon bekijken door de man alsof hij gekeurd moest worden. Voor andere mensen zou het misschien ongemakkelijk gevoeld hebben. Voor Cecil kwam het nog het dichtste in de buurt van gewenning. Het enige wat Cecil bewoog waren zijn ogen die naar de slang toegetrokken werden toen die razendsnel zijn prooi verorberde en zijn meester daarbij bijna van zijn hand ontnam. Maar de blik in zijn ogen was veraf van geschokt. Eerder gefascineerd. Na de woorden van de man die hem geboden verder te lopen boog Cecil eerst een klein beetje zijn hoofd en liep daarna met afgemeten passen naar de stoel voor het bureau. 'Sta mij toe om mezelf voor te stellen meneer. Mijn naam is Cecil Fearden. Ik ben nieuw op de academie en ben hier om me te melden,'
Pas zodra hij zich netjes had voorgesteld ging hij zitten en zweeg hij weer. Hij zat niet nonchalant in zijn stoel maar recht, met zijn rug tegen de leuning.

Het was meer tot Savadors tevredenheid dat de jongen geen kick gaf toen hij hem op zijn eigen rustige gemak tot in de kleinste details bekeek vanuit zijn luie stoel. Hij deed daarbij geen enkele moeite om in een fatsoenlijkere houding te gaan zitten, zijn benen bleven nog gewoon over het tafelblad rusten. Vaak genoeg kwam het voor dat de meeste brutale nesten van nieuwe leerlingen uitgebreid zijn kantoor bekeken alsof het een museumstuk was en daarna hem alsof hij daarbij hoorde. Natuurlijk kon hij wel begrijpen dat het nu eenmaal zo was dat je niet iedere dag een hoofdmeester met de opvallende en kenmerkelijke uiterlijke eigenschappen als hij bezat iedere dag tegen het lijf liep die dan nog vaak aan de wijn zat of met een flinke joekel van een slang om zijn nek zat, maar toch. Ziek werd hij ervan. Deze jongen deed het goed. Zwijgen en stil blijven staan terwijl je bekeken werd, voldoen aan alle onuitgesproken eisen die hij stelde - haast alsof het een streng militair kamp was. Voldaan liet Savador zich weer wat achteruit zakken, leek er totaal niet van op te kijken dat hij een lelijke bijtwond was opgelopen en tegelijkertijd een vergiftiging was opgelopen als Saethions kop zich twee centimeter naar rechts had bevonden tijdens zijn aanval. Niet dat dat laatste nu zo erg was, zelf droeg hij immers ook altijd gif in zich die hij gebruikte wanneer hij in zijn eigen slangenvorm was. De jongen stelde zich voor als Cecil Fearden vooraleer hij plaatsnam. Keurig, netjes. Dat was wat hij wilde zien. Op zijn verzoek ging Cecil daarna gehoorzaam op de stoel zitten, eveneens naar zijn tevredenheid. Er stond zelfs een klein glimlachje op zijn gelaat. Dit zag hij maar al te graag.
Een langere tijd bleef Savador hem enkel met dezelfde vage glimlach aankijken, tot hij op een zeker moment langzaam zijn benen van het bureau haalde en moeizaam uit zijn stoel overeind kwam. Hij lette amper op een paar muizen die geen grip meer op zijn lichaam hadden en daardoor een flinke smak tegen de grond maakten, gevolgd door een hongerige Saethion. 'Natuurlijk kom je hier om je aan te melden, daarvoor ben je hier immers gekomen, nietwaar?' sprak hij kalmpjes terwijl hij langs de boekenkasten tegen de wanden liep en zijn wijsvinger langs de ruggen van allerlei mappen en boeken liet gaan. Waarschijnlijk was hij op zoek naar het leerlingendossier van Cecil, het moest hier toch ergens bijstaan. 'Zoals je hoogst waarschijnlijk al weet spreekt men mij aan met Savador, indien je onder de leerlingen valt met "Master" Savador. Ik ga sinds een langere periode al over deze school en heb zo mijn eigen regelementen en eisen opgesteld. Tucht.. orde.. discipline. Dat zijn de dingen waar ik me op richt. Evenals oog voor detail, zodat het behalve hier ook in orde wordt gehouden er met fatsoenlijke maten worden omgegaan. Zodat we niet buiten het bootje vallen en deel uitmaken van de 'lagere' scholen. We willen immers niet vallen onder de lagere kwaliteit en de kleinschalig opgebouwde reputatie..' Op een zeker moment stopte hij, hij bevond zich nu vlakbij Cecils stoel. 'Dus - wat.. is dit?' Met een geheel verharde uitdrukking had Savador zich naar de jongen omgedraaid en greep met een volle hand plotseling naar zijn lichte lokken. Met zijn neus er vlak boven snoof hij de geuren even op, streek daarna pienter met zijn duim over een opvallende veeg op Cecils broek. 'Je haar stinkt naar rook, deze vlek oogt eigenaardig - buiten heb je niet je eigen ontspanning kunnen verschaffen met rookwaren, de buitenlucht had de geuren al lang vermindert, al was het dan dat je het buiten al in je bezit had en die nutteloze bezigheid binnen de schoolmuren vervolgde,' hij sloeg zijn strenge blik weer op naar Cecils glasachtige ogen. 'Jij hebt binnen mijn school gerookt,' stelde hij uiteindelijk op een zachte sissende toon zijn vaste conclusie. Savador liet Cecil weer los en ging langzaam weer recht staan, maar bleef met dezelfde opbouwende woede in zijn slangachtige ogen op hem neerkijken. 'Complete faal. Denk je echt dat dit genoeg is om me tevreden te stellen? Je zult toch echt met wat beters moeten komen,' voegde hij er nog zachter aan toe, zijn omvang in gedrag nu helemaal omgeslagen.

Deshas had al een tijdje de gebeurtenissen gevolgd vanuit de schaduwen. Enkel zijn felle, rode ogen. Zonder pupil of wit gekleurd hoornvlies. De felle kleur weliswaar gedempt om niet op te vallen. Zijn blik gleed naar de jongen die binnen kwam. En vervolgens naar Savador. De knul wist zichzelf nog bijzonder lang staande te houden maar toen Savador hem bij zijn haren greep moest Deshas ingrijpen. Hij maakte zich los van de schaduw en nam zijn materiële gestalte aan. 'Savador, rustig,' begon hij kalm. 'Laat die knul gaan. Je zult hem nog wel dankbaar zijn voor zijn aanwezigheid,' vervolgde hij met een kleine grijns. Zijn blik ging hierna naar de jongen. 'Fearden. Als je Nifterick niet had gestuurd had ik niet geweten dat je al gearriveerd was. Je bent snel. Daar hou ik van,' begon hij tegen Cecil. Hij keek vervolgens weer naar Savador terwijl hij tegen de rand van het bureau leunde. 'Ik zal het je maar meteen uit gaan leggen Savador. Ik heb aan Cecil gevraagd of hij hier kwam. Zie je, Cecil hier wordt Diva's werk partner. Als het voor haar te chaotisch is neemt Cecil haar taken over. Hij is een van mijn best afgestudeerde Suasama. Gedisciplineerd, nauwkeurig en heeft oog voor detail. Gelukkig was hij net terug van Razen waar hij het laatste halfjaar gezeten heeft in verband met een nieuw project daar. Dit hield in dat ik een nieuwe Suasama beschikbaar had en Diva dus van de helft van haar taken kan verlossen. Ik zei je toch dat ik het voor je zou regelen,' zei Deshas kalm terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Zijn zwarte ogen gingen nogmaals terug naar Cecil. 'En Fearden. Roken doen we voortaan buiten. Dat moet ik immers ook,' zei hij tegen hem.

(Cecil!!! Je bent te snel met dit topic xD)

(Sorry!!!!! Jij was te langzaam met dat andere topic)

Cecil bleef ontspannen zitten in zijn stoel. Hij bleef naar het bureau kijken, ondanks dat Savador op was gestaan. Dit ging de foute kant op. Cecil voelde het aan. Dat eeuwige fluisterende stemmetje dat hij intuïtie noemde tikte hem op zijn schouder en waarschuwde hem. Dat ging niet goed. Cecil bewoog nog steeds geen spier toen Savador hem naar zijn lokken greep en de sigaretten rook kon ruiken. Natuurlijk, die sigaret. Hij had dat ding niet mee naar binnen moeten nemen. Hij had er niet over nagedacht dat het zoveel zou uitmaken. Maar voor iemand als Savador natuurlijk wel. Dat had Cecil al gemerkt op het moment dat hij binnen was gekomen. Die man zocht op elke mogelijke manier waar je zwakheden zaten. Roken was dan niet bepaald iets wat Cecil een zwakte wou noemen want verslaafd was hij zeer zeker niet. Maar het klopte dat roken het enige was wat hij had overgehouden aan zijn verleden. 'Ik ontken niet dat ik inderdaad gerookt heb Master...,' begon hij kalm maar zweeg toen hij een bekende stem hoorde. Vrijwel onmiddellijk ging Cecil staan, uitkijkend dat hij Savador niet perongeluk een duw gaf. Zijn houding leek wel een beetje op dat van een militair. Zijn blik was strak naar voren gericht. Zijn armen los langs zijn lichaam en zijn benen bij elkaar. Hij stond stijf rechtop. Alleen zijn ogen keken naar Deshas. Hij voelde van binnen opluchting toen hij hem zag. 'Uiteraard Heer. De orders waren duidelijk. Zo snel mogelijk en bij aankomst direct melding maken,' sprak hij enkel. Daarna liet hij Deshas uitleggen aan Savador waaróm Cecil hier was. Pas toen Deshas zijn woorden weer naar hem richtte keek Cecil weer terug naar de Heer der Duisternis. 'Natuurlijk Heer. Het zal niet meer gebeuren,' zei hij.

Het was Savador niet opgevallen dat Cecil al aanvoelde wat er stond te gebeuren, dat deerde hem nu ook niet. Roken was sowieso al iets wat hij smerig vond, typisch iets 'stoers' om erbij te horen, anders hoorde je nergens bij, kon je jezelf zonder sigaret geen houding vergen en was je maar een mislukking. Maar het stonk, was nutteloos en vergeelde je tanden. Naar zijn gevoel was het iets waar je zelf aan toegaf, zwak zoals je was als je er eenmaal niet meer uit wist te komen. Zoiets hoefde hij niet te zien hier, buiten misschien, maar niet hierbinnen. Kom nou.
De geur kon hij nog sterk ruiken, afslaand van Cecils aanwezigheid. Eigenlijk al bij binnenkomst. Saethion had het waarschijnlijk ook opgevat toen de slang nog voordat Cecil zijn bezoek had aangekondigd luid gesist had, alsof het dier recht door de deur had kunnen zien hoe hij de sigaret had uitgemaakt. Soms dacht Savador ook dat zijn slang dat daadwerkelijk kon. Hij had Cecil bij zijn haren gegrepen en kort de geur van zijn lokken opgesnoven, gevolgd door een gebruikelijke afkeurende preek. 'Wee je gebeente als je lafhartig genoeg was geweest om het wel te ontkennen!' had hij snauwend gereageerd op Cecils woorden, maar ook hij zweeg abrupt toen zich plotseling een derde persoon aanwezig stelde. De stem herkende hij direct. Met een ruk had hij zijn hoofd in de richting gedraaid en staarde Deshas voor een moment kil tussen zijn sluike lokken door aan toen deze hem tot rust maande, alsof het nog tot hem door moest dringen dat het Deshas was. Hij had overhaast een stap achteruit gezet als het het geval was geweest dat Cecil in de zelfverdediging schoot, maar de jongen sprong enkel statig overeind alsof er zojuist één of andere koning was gearriveerd. Savadors nog wantrouwende blik gleed weer terug naar Deshas toen hij weer tot hem sprak. Hij deze knul dankbaar zijn? Hij kon zich niet indenken waarom, eveneens dat hij er geen vinger op kon leggen wat Deshas hier eigenlijk plotseling deed. Waarschijnlijk kende hij Cecil al, dat was niet moeilijk op te maken aan de manier waarop hij tegen de jongen sprak. Ook Cecil leek Deshas al te kennen. Hij wist niet wat hier precies gaande was, maar hield zich bewust zwijgende. Zijn blik bleef emotieloos maar met een licht zichtbare vragende glans bij Deshas hangen, die tegen de rand van zijn bureau leunde en hem uiteindelijk een ophelderende uitleg verschafte. Savador liet zijn blik weer afdwalen naar Cecil toen hij hoorde dat deze jongen een werkpartner van zijn Diva zou worden en daarmee vast en zeker ook vele taken van Diva op zijn schouders zou nemen. Nog even bleef hij Cecil wantrouwig aanstaren, maar al gauw krulden zijn mondhoeken daarna om tot een voldane glimlach op zijn smalle lippen. Een echte deze keer. 'Werkelijk,' kwam er glimlachend uit. Zijn verontschuldigingen aanbieden voor zijn eerdere ondoordachte acties liet hij opzettelijk achterwege. 'Dan hoop ik dat wat je zegt ook waar is. Oog voor detail hebben en nauwkeurig werken houdt niet echt in dat je met asresten op je broek langskomt, wel dan?'
Zijn stem klonk monotoon, maar zijn nog aanwezige glimlach toonde aan dat Savador het dit keer niet op een bestraffende, afkeurende of kleinerende toon bedoelde.

Deshas had Savadors kilte genegeerd. Hij had wel direct opgemerkt Cecil overeind was gesprongen. Die scheen hem wel direct te herkennen. Deshas had het zichzelf ondertussen gemakkelijk gemaakt in een van de stoelen die in het bureau stonden. Savadors vragende blik beantwoorde hij met zijn uitleg over Cecil. Hij toonde een nauwelijks merkbare glimlach bij Cecils woorden die ondertussen rechtop was gaan staan zoals iemand van zijn rang betaamde. 'Dat is fijn om te horen Cecil. Maar vergeet niet. Verder ben je hier ook gewoon een leerling. Dat houd in dat je je gewoon aan de schoolregels moet houden, maar ook dat Savador je mag straffen als je het niet doet. Daar heeft hij van mij alle toestemming voor,' sprak Deshas kalm en bijna vriendelijk al waren zijn woorden angstaanjagend voor iemand die Savadors reputatie kende als het om straffen ging. Deshas' ogen gleden even door naar Savador toen hij zijn monotone woorden hoorde. 'Hij moest toch een overtuigend leerling spelen? Volgens mij is dat hem aardig gelukt. Zelfs jij trapte erin,' zei hij grijnzend. Of Cecil het expres gedaan had wist hij niet maar dat zou Deshas Savador echt niet vertellen.

Hij had er geen woorden of opmerkingen over gebroken toen Deshas het zich zonder pardon even makkelijk had gemaakt en zichzelf een plek verschaft had op één van de stoelen. Juist omdat het Deshas was die het deed, als zijn vriend en leermeester mocht hij bijzonder veel doen en laten in zijn gezelschap. Savador richtte zijn aandacht tot Cecil bij Deshas' kalme en haast vriendelijke woorden. Zijn slangachtige ogen fonkelden, zijn houding bleef doodstil - als een jachthond naast zijn baas, in dit geval nu Deshas -, maar aan alleen de hardheid van zijn blik al was op te merken dat hij er wel degelijk achteraan zou gaan mocht het zo zijn dat ook Cecil zich ooit misdroeg. Daar had hij inmiddels zijn vak van gemaakt. Zijn uitstraling helderde op en zijn mondhoeken krulden om tot een brede grijns toen hij zich vervolgens zacht grinnikend weer op Deshas vestigde. 'Goed dan, ik geef toe. Hij had me. Maar wees in het vervolg wat meer op je hoede, jongen. Als Deshas niet op was komen dagen had je nu al met strafwerk of erger gezeten,' sprak hij eerst deels tot Deshas, daarna tot Cecil. Glimlachend legde Savador zijn hand op Deshas' schouder en gaf er een klein vriendschappelijk kneepje in. 'Wijn?' bood hij zacht aan.