Noah sjokte voort. Sinds ze hier gekomen was, had ze zich alleen nog maar meer "verwilderd" gevoeld. Alles was ook zo anders! Thuis was het simpel: jij kende iedereen en iedereen kende jou. Daarnaast had men dezelfde Erd gewoonten en tradities, maar hier..hier was alles anders. Haar handen staken in de zakken van haar veels te dunne vest voor dit jaargetij, ze was immers niet gewend aan kou. Op haar thuisplaneet was het altijd zomer en warm. Een voorzichtige ademwolk kringelde omhoog eenmaal uit haar mond ontsnapt. De plotselinge, immense stilte van het enorme grasveld dat ze had bereikt omklemde haar, maakte haar ongemakkelijk. Het was alsof de vreemde wereld haar in zijn greep hield en een bittere eenzaamheid over haar uitstortte. Noah rilde. Dit was toch wat ze altijd had gewild? Hoelang had ze niet gezeurd en gewenst om een avontuur? Een reis naar nieuwe, onbekende plekken? Eindelijk was haar tijd gekomen, alleen was ze daar zelf wel klaar voor? Deze angstige gedachtes spookten door haar hoofd, tot ze er zelf een eind aan maken. Nee! Zo mocht ze niet denken! Ze moest juist haar kans omarmen en er wat van maken op deze plek. Het enige wat ze nu moest doen om zichzelf een beetje af te leiden, was een bezigheid zoeken. Maar wat viel er te doen? Ineens kreeg ze een idee: ze kon best nog wat oefening gebruiken! Haar krachten waar nog lang niet zo goed en volleerd als dat van haar familieleden, maar daar zou snel verandering in komen. Ja, dat klonk goed. Met een hernieuwde levenslust hief Noah haar handen en liet een groot rotsblok, dat vlak voor haar had gestaan, omhoog komen waarna ze het met alle kracht kilometers verder, maar nog net in haar gezichtsveld, liet neerkomen. Dit voelde goed! Dit voelde echt goed! Opnieuw liet ze een brok gesteente omhoog zweven, dit keer een iets kleinere, en schoot het weg. De adrenaline gierde door haar lijf. Haar krachten gaven haar nieuwe moed.

~Ben nieuw en ken eigenlijk nog niemand, dus..feel free to reply! ~~

Zijn armen om de kip heengelegd, hield de vleugels zo drukkend naar beneden dat het niet kon wegspartelen en doen. Dicht hield hij het beest tegen zijn borstkas, hield het bij zich alsof het zijn geliefde was. Zijn blik omlaag gekanteld, op het dier gericht dat dom uit zijn kraaloogjes keek en zijn koppie rond liet schieten om de voorbijgaande omgeving te bekijken. ‘En gisteren toen was ik buiten en toen was het helemaal niet zulk mooi weer..’ Doelloos brabbelde hij tegen de kip aan, vertelde hem dingen waarnaar niemand wilde luisteren. Alleen Poxi, ook al leek deze meestal ook niet echt te luisteren. Of anders sliep hij wel. Voorzichtig haalde hij een arm rond het dier vandaan, misschien iets onhandig, en aaride vervolgens over diens veren heen. ‘Morgen als ik weer kom neem ik brood mee, oké? Vind je vast lekker,’ Vertelde hij weer wat nieuws. Hij was totaal in zijn kip&ik-wereldje tot dat een schaduw opeens met een enorme snelheid over hen heen vloog. Met een ruk keek hij op, zocht met zijn blik de oorzaak in de lucht. Zijn hoofd draaide om, zag nog net een zwart, aardig groot punt, verdwijnen in de bossen. Vervolgens keek hij weer om; voor zich uit, de richting waar het blok vandaan gekomen was. Zijn ogen vergrootte lichtjes toen hij een stuk verder op een meisje zag staan die moeiteloos een rotsblok omhoog wist te halen. Zou ze luchtmagie gebruiken? Of was ze erds? Nieuwsgierig bleef hij staan, afgeleid door het aanzicht. Tot dat hij besefte dat hij waarschijnlijk méér te weten zou komen als hij op het kind af zou stappen. Vandaar ook dat hij uiteindelijk doorliep, nadat hij doelloos een tijdje had gestaan. Het duurde even voordat hij het stuk had overbrucht, hield nog altijd de kip in zijn armen; vlak bij zich. Deze pokte een keer luid toen hij eenmaal bij het meisje was en zij net opnieuw met een onzichtbare kracht het rotsstuk wegslingerde. Vanzelf volgde zijn ogen het ding, om hierna weer terug te kijken naar het meisje. ‘Hé,’ Begroette hij droogjes, glimlachtte haar breed toe. ‘Ook de eerste keer dat ik iemand buiten zie staan die een beetje rotsblokjes staat te werpen,’ Zijn glimlach ging over in een grijns, vriendelijk bedoeld. ‘Pas op dat je de school niet raakt,’ Losjes knikte hij een keer richting de school. ‘Waarschijnlijk laten ze het onder natuurrampen vallen zodat ze niet verzekerd en schuiven vervolgens alle schuld op jou.. zodat jij je spaarpot kan openen. Savador kennende..’ Hij glimlachte lichtjes, maar bedoelde zijn woorden wel serieus.