Tomari liet zijn vingers over de kaften van de boeken glijden terwijl hij snel de titels las, deze zacht mompelend als het ietwat leek op wat hij zocht. Tomari had tot nog die nog maar een boek gevonden dat een beetje voldeed, maar hoe veel boeken waren er ook die de theorie bespraken en vleugels en hoe je ze moest gebruiken. Tomari was de laatste tijd vrij geïnteresseerd geraakt in de zijne sinds hij al een paar keer leerlingen ze echt had zien gebruiken, maar hij had een zeer apart soort vleugels en was ergens bang dat ze niet goed zouden werken dus had hij besloten eerst wat theorie op te zoeken voordat hij zou beginnen met daadwerkelijk ook maar wat dan ook te proberen naast ze te beheersen wat betreft in- en uitklappen, maar dat had hij vele jaren geleden al geleerd. Zijn leraar destijds was echter te bang geweest om hem meer te leren, destijds was hij boos geworden, maar nu zat hij met hetzelfde probleem, maar ja hoe groot was de kans ook dat hij hier een expert zou vinden op vleugels. Opeens gleed zijn blik over een titel die wel heel erg overeen kwam met wat hij zocht, Tomari las hem nogmaals op, nu hardop, hoewel zacht "Typen vleugels en invloeden die magie op ze kan hebben". Dit was precies wat hij hebben wilde, alleen het boek stond zo'n drie planken hoger dan hij kon reiken. Zijn vleugels gebruiken voor een boost bij een sprong durfde hij al helemaal niet, maar hij zag dat de ladder al in gebruik was aan het andere uiteinde van de kast, en zo te zien aan de stapel boeken die degene die hem gebruikte vast hield en hoe hoog hij zat zou het nog wel even duren voordat de ladder weer vrij kwam. Tomari peinsde even over een andere methode, aarde-magie was niet echt relevant hier tenzij hij eerst de vloer zou slopen, zijn lucht-magie was nog niet beheerst genoeg om een enkel boek van een plank te kunnen tikken. Tomari's gedachte werden echter verbroken toen hij vlak achter zich voetstappen hoorde, Tomari besefte dat hij erg in gedachte gezonken waas geweest want de voetstappen klonken nauwelijks een meter afstand en alleen omdat de plank eronder had gekraakt, Tomari draaide zich om en keek wie achter hem stond

Een kleine stapel boeken, zo bestaande uit drie, droeg hij in zijn armen. Zoekend liep hij door de bibliotheek, probeerde de juiste secties te vinden waar hij ze weer terug moest leggen. Eindelijk weer de juiste plaats te hebben gevonden voor het boek 'Leven en de onderwaterwereld 2; basis der onderwaterplanten' was de rest gemakkelijk voor hem. Uiteraard gingen deze boeken enkel over luchtmagie, en dit gedeelte was hem nu onderhand wel aardig bekend. Ondanks dat hij hier maar pas was, de bieb had hij al een beetje uit lopen pluizen. Zijn voetstappen stiller dan voor een gewoonlijk persoon van zijn leeftijd liep hij door, terug naar het vak waar hij zijn boek kon terug plaatsen. Bij de eerste kast bracht hij het boek omhoog, liet het los waarna het terugzweefde naar zijn gebruikelijke plaats. Nu alleen nog zijn laatste boek. Hij sloeg rechtsaf, een gang in waar enkel twee andere mensen waren. Nieuwsgierig trok als eerste zijn blik nu naar de man aan het einde van de gang, balancerend op een trap die hem hoog bracht bij de bovenste planken van de boekenkast. Vervolgens naar een jongere knul, dichterbij hem die er een beetje wazig voor zich uitstarend bij stond. Voor een moment bleef hij staan, vervolgens kwam hij weer in beweging. ‘Onmogelijk een keuze te maken uit zoveel boeken?’ Zijn stem kalm en beheerst, een vlinderlicht glimlachje zichtbaar op zijn lippen. Hij kwam naast de jongen staan, bracht zijn laatste boek omhoog waarna het geluidloos terug zweefde naar een plekje wat typisch zo'n 'net niet bij kunnen' geval was geweest. Hierna draaide hij zich weer tot de jongen, plukte zijn lichte brilletje van zijn neus en vouwde hem in om hem aan zijn borstzakje te kunnen hangen. Een hand ging kort door zijn lokken, deze gekleurd met een zacht rode tint. Iets vragend bleef hij de jongen voor hem aankijken.

Tomari zag dat degene die hij had gehoord een man bleek te zijn, zo te zien een stagaire of leraar. Maar wel een die Tomari nog nooit had gezien, misschien nieuw? dacht Tomari terwijl hij de vraag van de man hoorde "eigenlijk wel, maar ik kan er niet bij" antwoorde hij de man eerlijk terwijl hij naar het boek wees dat ver buiten zijn bereik stond en zo te zien ook uit het bereik van de man. Als hij geluk had was het de stagiaire luchtmagie, maar hoe groot was de kans daar nou op? Kennelijk groot genoeg besefte hij zich toen de man het boek dat hij vast had terug naar zijn plek niet zweven. De man leek ten minste aardig, misschien zou hij wel hulp van hem krijgen en niet hoeven te wachten op die vervloekte ladder. Dit boek zou hem in elk geval ietwat verder helpen, ten minste dat hoopte hij. Het was waarschijnlijk te veel gevraagd om meteen een goede leraar voor vliegen te vinden die ook nog eens wist wat hij met zijn vleugels wel en niet kon

~sorry, wat inspi loos~

Voor een kort moment had hij de jongen met een niet-begrijpende blik aangekeken. Hij stemde er mee in dat het voor hem onmogelijk was een keuze te maken, maar vervolgens beweerde hij dat hij er niet bij kon? Verward knipperde zijn ogen enkele keren, tot dat hij maar besloot dat de jongen voor hem zijn vraag vast verkeerd begrepen had. Zijn woorden die gevolgd hadden gaven toch duidelijk aan dat hij wél een keuze had gemaakt. Vaagjes krulde zijn mondhoeken nu om. ‘En de ladder..’ suggurerend wilde hij zich omdraaien, om de jongen zijn aandacht te kunnen vestigen op de ladder, aantonend dat hij deze kon gebruiken misschien. ‘Is bezet.’ Maakte hij zijn eigen zin af. Maar natuurlijk. Hij had net nog een man balancerend aan de top van het ding zien staan. Hij draaide zich weer terug, zodat hij de jongen kon aankijken. ‘Wellicht kan ik mijn hulp dan aanbieden,’ Een lichte glimlach was weer omhoog gekropen terwijl zijn warmbruine ogen vriendelijke blikte in die van de onbekende. ‘Welk boek moet je hebben?’ Nadat hij de titel gezegd had ging zijn blik omhoog, zoekend over de ruggen van de boeken; opzoek naar de juiste naam. Hij fronste, ‘En waar.. staat het ongeveer?’ Een kleine kans dat hij het dan eerder vond, misschien. Zijn blik volgde de aanwijzingen van de jongen, om vervolgens bij een bepaalde plank aan te komen en- ‘Aha!’ Daar stond hij, zo duidelijk als maar kon. Simpeltjes ging zijn hand omhoog, alsof hij het zo kon pakken van de plank zelf. Het boek schoof naar achteren, geluidloos, en zakte toen langzaam omlaag; zo in zijn hand. ‘Type vleugels.. en invloeden die magie op ze kan hebben.’ Zijn toon had bedachtzaam geklonken. Een tijdje keek hij naar het boek, om vervolgens op te kijken naar de jongen. Hij reikte het boek de jongen blindelings aan, ‘Alsjeblieft,’ terwijl hij hem in de ogen aan bleef kijken; iets vragend en bedenkelijk. Een stilte ontstond. ‘Ben je puffoons?’ Zijn vraag had iets ongelovigs, iets raars, alsof hij het van zichzelf raar vond dat hij het vroeg. Hij kon zijn eigen suggurerende woorden namelijk nauwelijks geloven. Meestal als hij langs een volbloed puffoonse liep kon hij duidelijk diens auro voelen, en enkel volbloed, hooguit hálfbloed die zich meer ontwikkeld had richting de luchtmagie, waren in staat tot het uitklappen van diens innerlijke vleugels tot de fysieke wereld rond hen heen. Maar deze jongen, hij had geen greintje luchtmagie bij hem opgevangen. Het enige wat hij kon bedenken daarvoor was dat het inderdaad een halfbloed moest zijn. Maar dat hij zijn andere magie soort zo ver ontwikkeld had dat het de luchtmagie geheel vertroebelde, zo erg vertroebelde dat het helemaal niet hoefte te betekenen dat hij zijn luchtmagie helemaal niet ontwikkeld had.

Tomari keek naar de man die even verbaasd had gekeken, te laat besefte hij zich pas dat hij zijn antwoord verkeerd geformuleerd had, nou ja niks meer aan te doen. De man bood in elk geval zijn hulp aan na gezien te hebben dat de ladder bezet was. Hij haalde het boek na zijn aanwijzingen soepel uit de kast en las de titel op waarna hij er even naar bleef kijken om het vervolgens aan te reiken aan Tomari die het met alle plezier aan pakte "Hartelijk bedankt" zei hij met een grijns op zijn gezicht terwijl hij het boek bekeek. Zijn blik schoot weer omhoog naar de man toen hem gevraagd werd of hij Puffoons was. Tomari knikte ligt en zei toen "half-bloed, ik vrees alleen dat ik mijn Erd kant iets te veel heb laten overheersen de laatste tijd" antwoordde hij eerlijk, hij had de laatste tijd pas gemerkt dat hij eigenlijk altijd aarde gebruikte en daar ook veel meer van wist, dus wou hij dat weer recht trekken, te beginnen bij zijn vleugels. Nu besefte hij zich goed dat dit de stagiaire luchtmagie was en dus hoogstwaarschijnlijk veel meer over zijn kracht wist dan hijzelf, inclusief zijn vleugels. Even twijfelde Tomari "Mag ik u iets vragen? Hebben alle vleugels de kracht om te vliegen of zijn er ook bij die dat niet kunnen?" vroeg hij, hij was vrij onzeker over zijn eigen vleugels die van gruis of zand gemaakt leken te zijn ondanks dat ze altijd een vaste vorm hadden. De vleugels die hij tot nog toe had gezien waren namelijk altijd een soort engelen vleugels of vleermuis vleugels waarvan je eigenlijk altijd meteen wel kon zien dat ze bedoelt waren voor vlucht

~er staat trouwens een plaatje van mij met vleugels op mijn profiel~

‘Vandaar,’ Zachtjes mompelend in zichzelf had hij gereageerd op de jongen zijn uitleg. Zijn ogen schoten over de jongen heen, haast onopvallend, met een kritische blik hierin zichtbaar. Een tijdje bleef hij de jongen aankijken met een bedachtzame blik nog steeds zichtbaar in zijn ogen. De jongen was een halfbloed. Erd x Puffoon. Heerlijk fijn, twee tegenpolen. Hij had het vaker fout zien gaan, dat de geest meer richting één van de soorten magie trok terwijl de persoon zelf het andere wilden. En dan gebeurde het geen wat je het minst verwachtte: De persoon had geen enkele aanleg voor deze magie, kon misschien zelfs nog beter een ander soort magie kiezen om te gaan studeren naast zijn wel ontwikkelde magie. Xavier werd uit zijn eigen gedachtenkronkel getrokken toen de jongen hem weer iets vroeg. Zijn blik helderde op. ‘Natuurlijk,’ Mompelde hij zachtjes, wachtend op de vraag die gelijk al kwam. Zodra hij uitgesproken was kwam er in eerste instantie totaal geen reactie vanaf zijn kant. De vraag die de jongen zonet gesteld had was zó onverwachts dat hij totaal niet leek te weten hoe te reageren. Uiteindelijk haalde hij een keer diep adem, ‘Lastig,’ Had hij in zichzelf gemompeld. ‘Als je het niet erg vind,’ Zei hij maar eerst. ‘Kunnen we misschien even gaan zitten.’ Hij haalde een vage glimlach te voorschijn. Zijn woorden gaven al aan, dit onderwerp lag heel wat ingewikkelder dan de meeste mensen dachten. En het lág sowieso al heel erg ingewikkeld in elkaar, het onderwerp vleugels. Nu ook nog is een zijtak, een specialicatie. Hij wilde de jongen wel helpen, maar veel kon hij niet beloven. Enkel theorieën die het meest voor de hand zouden liggen. Eenmaal bij de tafel aangekomen zakte hij op één van de stoelen neer, draaide zich naar de jongen om die naast hem kwam zitten. ‘Ik neem aan dat het hier gaat over je eigen vleugels?’ Vroeg hij maar gelijk recht voor zijn raap. ‘Je moet wel weten, voordat we dit onderwerp zullen aansnijden, dat we het over iets heel complexs hebben en ik niet alles met zekerheid kan zeggen. De standaard informatie over vleugels kan ik je wel geven, ik heb het dan ook als vak gehad, maar gespecialiseerd ben ik er niet in. Alsnog wil ik je proberen te helpen,’ Hij glimlachte lichtjes, was zelf stiekem ook gewoon onwijs nieuwsgierig. ‘Laten we het eerst hebben over je afkomst: Erd en Puffoon. Twee tegenpolen van elkaar. Je geest wilt eigenlijk twee kanten opgaan, en zoals je net al zei: je hebt je Erdse kant aardig veel laten overheersen de laatste tijd.’ Een draaiende beweging van zijn pols veroorzaakte een onzichtbare luchtstroom. Zijn tas klikte hoorbaar open waarna pen en papier kwamen aan zweven. Het papier legde hij op tafel waarna hij met de pen een rondje tekende. ‘Zie dit voor je als je geest. Het onmogelijke, geest in fysieke vorm,’ Vaagjes grijnsde hij. ‘Maar ik kan het niet anders uitleggen.’ Hij tekende een lijn recht door het rondje heen, zodat twee halve manen zich vormde. ‘Een normale halfbloed,’ Hij wees beide kanten aan. ‘De geest heeft beide magieën aangeboren meegekregen, heeft dus talent voor beide. Maar jij bent anders, jij hebt twee magieën geërfd die elkaar in natuurlijke staat afstoten. Dus al uit zichzelf willen deze niet samen werken, dit is het eerste wat waarschijnlijk tegen werkt.’ Hij keek op, keek de jongen aan terwijl hij zijn theorie toe vertrouwde. ‘Nu zei je zelf ook nog dat je erdse kant een stuk verder ontwikkeld is dan je luchtmagie. Ik denk dat dit het grootste probleem is.’ Hij kleurde het rondje nu in, verder over de helft todat uiteindelijk nog maar een kwart wit bleef. ‘Je erdse kant overheerst.. houdt je zo mogelijk op de grond. Het verbaasd me eerlijk gezegd dat je je vleugels überhaupt hebt kunnen uitklappen.’ Hij keek de jongen nu aan, zijn nieuwsgierigheid overduidelijk zicthbaar. ‘Maarja.. dit is de oorzaak, geen oplossing.’ Hij glimlachte de jongen toe. ‘Ik denk dat de simpelste oplossing is je twee magiën weer in balans proberen te krijgen. Iets wat lastig voor je zal worden, aangezien het nu een gewoonte van je geworden is om erd magie te gebruiken,’ Zijn blik werd bedenkelijk, alsof hij ergens over twijfelde. Uiteindelijk kon hij het toch niet laten, te nieuwsgierig. ‘Zou ik je vleugels mogen zien?’

Tomari had zijn vraag gesteld en de Stagiaire leek even niet te weten wat hij moest zeggen. Toen hij toch reageerde begon hij met 'Lastig', was dit zo'n moeilijk onderwerp dan? vroeg Tomari zich af waarna heb gevraagd werd of hij wou gaan zitten, hij knikte en volgde de stagiaire naar een van de tafels waar ze gingen zitten, Tomari tegenover de stagiaire. Tomari knikte bevestigend toen de man vroeg of hij het had over zijn eigen vleugels, daarna legde hij uit dat hij geen expert was op het gebied van vleugels, maar toch wou proberen te helpen. Tomari was al blij genoeg dat hij hulp kreeg dus zou hij niet kunnen klagen. De stagiaire begon eerst over zijn afkomst, twee tegenpolen die elkaar probeerde te overheersen, dus was de sleutel in balans blijven tussen de elementen. In elk geval jou de leraar zijn vleugels zien "Ehm, ok" stemde hij in waarna hij opstond en achter de stoel ging staan waarna hij even rondt keek of hij niemand anders zag, wat gelukkig het geval was, en spreidde toen zijn vleugels. Hij had het al een tijdje niet meer gedaan, maar het gaf altijd een gevoel van opluchting en vrijheid. Tomari keek de leraar aan en liet zijn vleugels voor het moment gewoon hangen terwijl hij vroeg "wat denkt u?". Daarna schoot het idee van balans zijn hoofd weer in "oh ja, bedoelt u de balans tussen de elementen ongeveer zo?" waarna hij zijn handen boven elkaar hield en daartussen een soort kleine zandstorm maakte die Tomari bedwong tussen zijn handpalmen en na een paar seconde weer liet verdwijnen waarna hij zijn aandacht weer richtte op de stagiaire hopend op een positieve reactie

Hij schoof zijn stoel verder naar achteren zodat het mogelijk voor hem werd om hier zijdelings op te draaien zich geheel tot Tomari te richten die nu opstond. Zijn warmbruine ogen hielden zijn bewegingen strak in de gaten, zag hoe hij om zich heen keek en vervolgens zijn vleugels uitklapten. Zijn ogen vlogen van de linker naar de rechter kant, beide iets ronder dan hiervoor. Stilletjes stond hij op, liep naar Tomari toe zonder hem aan te kijken. De buitengewone vleugels lieten zijn aandacht niet los. Uit zijn zakje haalde hij frummelend en blindelings zijn bril te voorschijn om hem weer op zijn neus te drukken. ‘Buitengewoon..’ Mompelde hij zachtjes terwijl hij de apparte textuur van naderbij bekeek zonder het aan te raken. Hij fronsde diep. Nog nooit eerder had hij zulke vleugels gezien. En hij maar denken dat hij de meeste bizarre vleugels al had meegemaakt. Dit stond nu toch wel aan zijn persoonlijke lijstje boven aan. Het leek geen geheel te zijn, terwijl het duidelijk samen de vleugels vormde. Broos en zwak uitziend, iets wat schijnbaar dus ook zo was. ‘Ik.. ik weet het niet,’ Beantwoorde hij de jongen zijn vraag, ‘Ik heb werkelijk geen idee, zoiets heb ik nog nooit eerder gezien. Het enige wat ik kan bedenken is dat je ersde kant inderdaad heel veel impact heeft.. Iets waardoor het eigenlijk onmogelijk voor je moest zijn om je vleugels überhaupt uit te kúnnen klappen. Maar je puffoonse kant moet wel sterk zijn, want het is je toch gelukt. Maar hieruit is wel gelijk te zien wat voor impact je erdse kant heeft.. ’ Hij bracht zijn gezicht nog dichterbij. ‘Kan je ze strekken? Heb je er gewoon controle over zoals je arm of been?’ Vroeg hij terwijl zijn blik de vleugels nog steeds niet los lieten. Pas toen de jongen begon over een balans tussen beide magieën richtte hij zijn aandacht weer op hem. Hij keek om, zag de kleine miniatuur tornado die hij liet ontstaan. Hij glimlachte afwezig. ‘Bijna,’ Zei hij waarbij hij een hand op diens schouder legde. ‘Dat is voor later, maar je begrijpt me wel. Denk ik. Nu is je erdse kant in groot overvloed.. Ik denk, als je je vleugels ooit weer vol op wil kunnen gebruiken, je vanaf nu enkel moet storten op luchtmagie. Beginnende bij de basis, en dan bedoel ik letterlijk de basis. Zo door oefenen tot dat je op het niveau bent waar ook je aardmagie niveau is. En vanaf daar pas beide weer volop kunnen gebruiken.. maar altijd die balans behouden.’ Hij schonk de jongen nu een halve glimlach, ‘Je ouders hebben het lastig voor je gemaakt,’ Zijn glimlach zakte weer af. ‘Maar dan alsnog.. mijn woorden zijn maar theoriën mijn jongen. Zo veel weet ik er niet vanaf. Ik heb ook discussies gehoord over vleugels dat je grotendeels je karakter weerspiegelen, nou wil ik nu niet zeggen dat dit hier het geval is,’ Hij grijnsde de jongen toe, ‘Maar zo zijn er meer verhalen. Achter vleugels schuilt veel meer dan enkel.. tjah, vleugels. Het is een gigantisch uitgebreide zijtak van de luchtmagie. Een zeer interessante zijtak, erg diepgaand.’

Tomari bleef naar de man kijken toen die zijn vleugels bestudeerde. De man bevestigde wat hij al dacht, dit kwam maar heel weinig voor. Het werd Tomari verteld dat het verbazingwekkend was dat hij zijn vleugels kon spreiden. Zijn afkomst had hem dus niet bepaald geholpen wat betreft vleugels, maar in elk geval was zijn Puffoonse kant sterk genoeg om zijn vleugels mogelijk te maken. Toen werd hem gevraagt of hij controle had over zijn vleugels, net als over andere ledematen. Tomari spreidde zijn vleugels wat uit en zei "Ik kan ze wel bewegen en strekken, maar even makkelijk als een ander lichaamsdeel gaat dat niet". In elk geval had hij wel begrepen wat de stagiaire ongeveer bedoelde met balans tussen de magiën. De stagiaire zei dat zijn ouders het hem niet makkelijk hadden gemaakt en Tomari liet zijn hoofd zakken, hij dacht niet graag aan zijn ouders aangezien hij nog steeds de dood van zijn vader voor hem zag elke keer dat iemand over hem sprak, zijn moeder ging wel, maar dat herrinnerde hem eigenlijk automatisch aan zijn vader. De stagiaire had het over theoriën waaronder dat je vleugels je karakter zou weerspiegelen. Misschien was dat zo, in elk geval had zijn zusje het wat dit betreft beter getrovven dan hem, zij had ten slotte alleen Puffoonse magie en had de dood van hun vader niet gezien. Tomari slikte die negatieve gedachte weg en haalde even diep adem, nu was niet het moment om zijn leven te overdenken, hij wou gewoon zijn vleugels kunnen gebruiken en dan zou hij toch even wat meer op lucht-magie moeten trainen de komende tijd tot hij dacht dat zijn beide kanten weer in balans waren "Wat moet ik eigenlijk doen als ik wel gebalanseerde magie heb? hoe kan ik leren vliegen? als dat al kan met mijn vleugels ten minste" vroeg Tomari, hij wilde eigenlijk zo snel mogelijk beginnen met trainen, maar eerst wilde hij wel wat meer weten

‘Hhmm,’ Had hij weer iets vaag als antwoord gegeven op Tomari zijn woorden. Hij had er dus alleen al moeite mee om ze te kunnen strekken. ‘Dus naast het feit dat ze erg verzwakt zijn, zijn ze ook nog stroef.. alsof je spierpijn hebt? Of alsof het niet goed doorontwikkeld is? Kan je misschien iets specifieker zijn?’ Somde hij zijn vragen achter elkaar op. ‘Heb je er problemen mee als ik ze aanraak?’ Vroeg eerst netjes toestemming, hij wilde het andersom ook niet hebben. Hij keek de jongen nu weer aan, zijn brilletje nog steeds op zijn neus rustend. Dit laatste liet hem er veel ouder uitzien, bijna alsof hij thuis hoorde bij de leraren. Zonder had hij een veel jongere uitstraling, een nonchalantere. Lichtjes ontstond er een frons. ‘Jongeman.. ik weet het eerlijk gezegd echt niet.’ Gaf hij toe. ‘Zelfs áls je magie weer in balans is, beide op elkaars niveau, weet ik niet of het voor jou mogelijk is om te kunnen vliegen. Je vleugels zijn bijzonder, zeldzaam, ik durf niet te zeggen uniek.’ Daar wist hij er te weinig vanaf. ‘Maar als ik jou was zou ik eerst maar gewoon beginnen bij de basis van luchtmagie. Het gaat je namelijk wel even duren voordat deze bijgetrokken is.’ Puur omdat hij al heel erg achterliep, en dan had hij óók nog eens zijn erdse kant tegen. ‘Daarna zullen we pas weer kunnen kijken naar je vleugels, of ze überhaupt geheeld zijn. Maar ik vraag me af of ze werkelijk zullen.. veranderen. De conditie waar ze nu in verkeren is me echt geheel onbekend.’ Hij had niet verwacht zoiets aan te treffen, zijn vleugels leken geen eens uit één vaste massa te bestaan. Het was meer gruis en stof, bij elkaar gehouden door.. tjah, door wat? ‘Misschien hebben jouw vleugels hele andere doeleinden,’ Opperde hij. Zijn nieuwe ideeën hardop uitsprekend. ‘Ik heb nog nooit meegemaakt dat erds x puffoonse mensen hun vleugels hebben uitgeklapt. Dit is werkelijk iets heel nieuws voor me,’ En effect dat het heeft gehad, absurd. Uiteindelijk slaakte hij een dieppe zucht. Hij was nieuwsgierig, wilde met iemand er uitgebreid op in kunnen gaan, maar Tomari leek hem hiervoor niet de geschikte kandidaat. ‘Ben je nog van plan langs Master Akito te gaan?’ Hij haalde zijn brilletje weer van zijn neus, keek vragend naar de jongen voor hem. Natuurlijk wilde hij dan mee, hij wilde ontzettend graag de theorieën en de ideeën van de leraar luchtmagie hier horen. ‘Maar zover ik nu kan zeggen, is enkel dat je aan je luchtmagie moet werken. Voor de rest weet ik het voor nu ook niet. Zelf zou ik ook wel even rondvragen,’ Een lichte glimlach ontstond, gaf zo aan dat hij haast even nieuwsgierig was als de jongen hier tegen over hem. ‘Ik ben mezelf helemaal vergeten voor te stellen,’ Besefte hij opeens. ‘Xavier Samuel, pas aangenomen als stagiaire luchtmagie. En jij bent?’ Een lichte, vriendelijke glimlach was zichtbaar op zijn lippen.

Tomari werd een moment verbluft door het aantal vragen dat over hem heen werd gespoeld en moest er een moment over nadenken. Na een paar seconde gaf hij antwoord met "Het is niet echt als spierpijn, meer alsof je gewrichten tegen elkaar schuren en tegenhouden, maar dan even wat erger" legde hij uit. Daarna kreeg hij de vraag of de stagiaire Tomari zijn vleugels aan mocht raken, Tomari moest daar toch even over denken, niemand had dat eigenlijk ooit bij hem gedaan en omdat ze zo broos leken was Tomari best een beetje bang. Ondanks dat wist Tomari wel hoe het zat met hoe zijn vleugels in elkaar zaten; Het gedeelte wat bij normale vleugels kraakbeen was leek bij Tomari op een soort hol, luchtig graniet, waar het normaal vel was hier een sluier van grof zand en gruis. Pas nu Tomari er op lette merkte hij dat zijn vleugels vroeger veel lichter en minder dik hadden gevoeld, maar toch steviger hadden geleken, maar toen kon hij ze volgens hem ook vrijer bewegen. Tomari besloot uiteindelijk dat het wel kon, hij zou het altijd nog kunnen stoppen als het niet goed voelde en zei dus "je mag ze van mij wel aanraken". Tomari bleef de man volgen toen de stagiaire weer begon te praten, Tomari bleef de man aan kijken en luisterde naar zijn woorden die hem ditmaal vertelde dat hij toe gaf dat hij te weinig wist om een uitspraak te doen over de vleugels, al kon hij nog steeds aanraden hem zijn Puffoonse kant bij te trekken, of zo klonk het in elk geval voor Tomari. De man zuchtte en deed toen een interessante suggestie, Tomari kon inderdaad ook nog langs Master Akito, de leraar lucht-magie, die zou er ook veel meer van af weten, bovendien wist Tomari dat het lokaal van Master Akito vol stond met boeken, daar zou hij vast wel iets kunnen vinden "Dat is wel een goed idee, ik denk dat ik dat beter zometeen kan doen ja" antwoordde hij waarna de stagiaire zichzelf voorstelde, dat waren ze allebei vergeten kennelijk "Ik ben Tomari Reaper, aangenaam meneer Samuel" stelde Tomari zich al glimlachend voor aan Xavier Samuel, de nieuwe stagiaire voor de lucht-magie