(Alleen Mitsu, Thora, Finnegan en Alwir)

Thora had Mitsu meegenomen naar de etage van Shadra. Als het goed was hoorde Finnegan hier te zijn. Of Alwir erbij was wist ze niet zeker maar waarschijnlijk wel. Tenminste, Thora zou hem niet meer zo veel alleen laten na zijn laatste falen. Thora keek even opzij naar Mitsu. 'Waarom ben je eigenlijk bij de Organisatie gegaan?' vroeg ze plots uit pure nieuwsgierigheid. Ze zag hem niet bepaald als iemand die snel naar een plein zou gaan om te luisteren naar Finnegan als die daar zijn ideeën stond te vertellen. Thora was elke keer als hij stond te vertellen heen geweest. In haar ogen was Finnegan een ware held. De overtuiging die zijn stem met zich meedroeg en de vastberadenheid. Maar ook de kracht die op zo'n moment weerspiegelt in zijn ogen lag. Dat was de blik en de houding van een ware leider en die was het waard om te volgen. Uiteindelijk kwamen ze bij de etage aan. Thora deed de deur open en keek even of zich leerlingen op de etage bevonden. Maar kennelijk was hij leeg. Des te beter. Ze liep door naar de jongens slaapzaal en klopte kalm op de deur. Wachtend tot iemand aan zou geven dat ze naar binnen mochten.

Mitsu keek strak voor zich uit en had zijn handen in zijn zakken gestopt. Hij hield af en toe zijn ogen gesloten en bedacht kalm hoe Re Eneas er uit zou zien. Hij zweeg en liep rustig mee naar de etage van Shadra. Dus Re Eneas was een shadraan? Niet dat Mitsu het veel kon schelen. Misschien had hij het wel lichtelijk verwacht. Hij opende zijn ogen toen ze een vraag stelde. "Kori..." zei hij kalm. "De heer van het duister heeft een stap de verkeerde richting in gezet. En ik wil er alles aan doen om hem te laten boeten..." sprak hij kalm. "Kori, ze is mijn vriendin. En was zowat leeggezogen door Deshas..." sprak hij. "Ze had het maar net gered..." sprak hij nu. Er was ondertussen een schaduw over zijn ogen gevallen en zijn hand trilde in een vuist. Hij was woedend, nee ziedend over het feit dat zelfs de heer van het duister er toe in staat was. Hij zuchtte kort. "En daarbij, het geeft me de kans om mezelf te ontwikkelen..." sprak hij. Zijn ogen gingen daarna weer voor zich. Hij had niet door dat het teken bij zijn rechteroog langzaam lichtpaars opgegloeid was tijdens zijn woedende woorden. Zijn ogen richtte zich weer op de deur van de jongensslaapzaal wachtend op reactie.

Alwir zat stil in een hoekje van de jongens slaapzaal. Finnegan had hem flink te grazen genomen voor het verraad aan Norwood. Alwir had zijn straf zwijgend ondergaan. Het was het risico dat hij genomen had toen hij Finnegans plannen aan Diva had verraden. Hij nam dan ook de volledige verantwoording voor zijn acties en daden. Dus nu hield hij zich in dit hoekje liever gedeisd tot hij van Finnegan weg mocht of tot Finnegan een andere opdracht voor hem had. Toen er op de deur werd geklopt krabbelde Alwir dan ook overeind en liep ernaartoe om hem te openen. Hij drukte de klink naar beneden en trok de deur naar zich toe. De eerste die voor de deur stond herkende hij. De laatste keer dat hij Thora gezien had was op Shadra, op het hoofdkwartier. Hij had niet geweten dat ze ook naar Starshine zou komen. Maar de jongen achter haar was hem onbekend. Zelf zag hij er niet bepaald gezong uit. Op sommige plaatsen was zijn kleding een beetje gescheurd en overal had hij sneeën en schrammen. Het was nog een wonder dat zijn bril nog helemaal heel was. 'Vil Vexön, dat is best een tijd geleden. Ik neem aan dat jullie naar Re Eneas willen' sprak zacht en schor.

Thora keek Mitsu niet aan toen hij antwoord gaf op haar eerdere vraag. Ze knikte enkel. 'Velen die bij de Organisatie zitten hebben zo hun eigen ervaringen met de Heer van het Duister. Je bent heus niet de enige' sprak ze kalm. Deshas was een van de meest gehaatte van alle legendarische magicans. Met een karakter en reputatie als die man had was dat ook niet bepaald vreemd. Naar zijn tweede reden luisterde Thora maar met een half oor. Haar aandacht was ondertussen op het teken op Mitsu's wang gericht. Zij had namelijk wel gezien dat het begon te gloeien. Ze keek om toen de deur open ging. Het verbaasde haar niet dat Alwir daar stond, wél hoe hij eraan toe was. Finnegan was meestal niet zo van geweld, maar kennelijk had Alwir het voor elkaar gekregen om Finnegan tot het uiterste te drijven. 'Re Aston, wat zie jij eruit. Ik hoorde over je falen. Geen slimme zet. Ik neem aan dat Re Eneas in een rothumeur verkeerde toen hij het hoorde' sprak ze kalm. 'Dat klopt. Is hij beschikbaar momenteel?' vroeg ze op zijn conclusie.

Zijn ogen sloten zich voor kort. Hij dacht na. Hij verbeelde zich hoe Re Eneas er uit zou kunnen zien. Hij hoorde dat er iemand dichterbij kwam en de deur opende. Hij opende zijn ogen. Als dat Re Eneas was had hij een ander beeld gehad. Al deden de wonden er duidelijk op duiden dat hij had gevochten en dat het Re Eneas zou kunnen zijn. Echter bleek het Re Aston te zijn. Mitsu keek naar de wonden. Dat zou vast de straf zijn geweest die Re Eneas had gegeven. Hij slikte even. Hij hoopte maar wat graag dat hij zelf niet teveel zou falen. Echter zou de informatie die hij had misschien wel goed doen bij Re Eneas. Zijn ogen sloten zich kort wachtend op een reactie van Alwir of misschien zelfs Re Eneas.

Als Alwir niet hoger in rang had gestaan dan Thora dan had hij graag zijn blik afgewend. Op het moment voelde hij zich een beetje verslagen. Zijn bruine ogen bleven haar nu echter strak aankijken. 'Zo'n beetje. Maar ik kom er wel overheen' antwoordde Alwir kordaat op Thora's woorden over zijn uiterlijk. Zijn blik gleed even naar de andere jongen waarna hij weer naar Thora keek. 'Als het goed is heeft hij nu wel tijd' zei hij kalm terwijl hij de deur verder open deed en een stap aan de kant zette zodat Thora en de andere jongen erlangs konden. 'Is dat die nieuwe waar Re Eneas het over had?' vroeg hij zacht aan Thora zodat Mitsu hem met geen mogelijkheid kon verstaan. Alwir had wel zoiets gehoord als een nieuwe aanwinst voor de Organisatie.

Finnegan had niet op Alwir gelet toen hij naar de deur was gelopen. Dit meer omdat hij druk in gesprek was. De zwarte mouw van zijn trui had hij opgestroopt zodat een gouden polsband zichtbaar was om zijn bleke pols. Er zat één enkele groene steen in die een al net zo groene vloeistof leek te bevatten. Het was een combinatie aan spreuken van verschillende soorten. Het resultaat van die combinaties was dat ze op afstand konden communiceren met een ieder die zo'n zelfde armband had en een code woord om die armband op te roepen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Thora en een onbekende jongen voor de deur staan. Maar veel tijd om erop te letten had hij niet omdat hij zijn aandacht bij het gesprek moest houden. 'Nee, dat weet ik. Dat is ook niet mijn probleem. Jij runt de zaak daar Vil Aston. Ik kan niet alles voor je regelen. Ik heb niet één basis waar ik op moet letten, ik heb er vijf!' riep hij uit terwijl hij zich met zijn rug naar het gezelschap toedraaide, naar de tafel waar lijsten, brieven en kaarten van planeten op uitgespreid lagen. Hij verschoof er een paar zodat een kaart van Erd boven lag en een lijst met tijden ernaast. 'Goed, over drie dagen komt er een voedseltransport langs richting de dichtstbijzijnde stad. Naar mijn weten hebben ze het daar amper nodig aangezien de zaken daar beter gaan dan ooit. Kaap hem, haal de helft leeg, wis het geheugen van de chauffeur en verander de aantallen op zijn lijsten. Dan moeten jullie weer een tijdje vooruit kunnen. Over een week kan ik hier pas weg. Dan kom ik je helpen' verzuchtte hij tegen zijn pols. Hij drukte op de met vloeistof gevulde steen waardoor deze niet meer gloeide en de communicatie verbroken was. Finnegan schoof zijn mouw naar beneden en wachtte tot Thora en de onbekende binnen zouden komen. Op het eerste gezicht leek Finnegan een lange, slungelige jongeman. Maar als hij dat masker liet vallen kreeg hij gek genoeg ineens scherpere trekken. Maar het was niet te verbergen hoe afschuwelijk mager hij was. Zelfs door zijn zwarte trui heen kon je zijn ribben nog tellen als je goed keek. Zijn felle gele ogen richtte zich als eerste op Thora. Hij liep op haar af en nam haar hand waar hij zacht een kus op drukte ter beleefdheid van begroeting. 'Vil Vexön. Het is goed je hier te zien' begroette hij daarna toen hij zijn rug weer rechtte. Daarna ging zijn blik naar de onbekende. 'Ik neem aan dat jij Mitsu moet zijn. Re Eneas' stelde hij zichzelf voor terwijl hij zijn hand uitstak.

Thora's groene ogen keken Alwir tersluiks aan toen hij beweerde er weer bovenop te komen. 'Waar heb ik dat eerder gehoord?' vroeg ze zacht en met een lichte glimlach terwijl ze verder liep. Thora knikte enkel kort op Alwirs vraag waarna ze Mitsu wenkte en verder liep. Toen Finnegan op haar af kwam gelopen kwam ze hem halverwege tegemoet. Ze bleef hem zwijgend met een vage glimlach op haar gezicht aankijken toen hij een zachte kus op haar hand drukte als vorm van beleefde begroeting. 'Het is goed om hier te zijn. Hier kan ik tenminste iets doen. Op Razen voelde ik me zo....nutteloos' zei ze tegen hem. Ze keek even naar Finnegans borstkas. 'Eet je wel genoeg? De Organisatie is belangrijk, maar dat is hun leider ook Re Eneas. En nu kun je nog meer xylofoon op spelen dan anders' zei ze tegen hem waarna ze langs hem liep en tegen de tafel met alle lijsten, kaarten en brieven. Ze liet Finnegan zijn zaken met Mitsu verder afhandelen.

Mitsu zijn ogen gingen van Thora naar Alwir. Daarna ging hij naar binnen, na Thora. Hij keek naar de magere jongen en zweeg. Hij werd om een of andere rede onzeker. "Aangenaam Re Eneas.." sprak hij en maakte een kleine buiging door zijn rug te krommen als beleefdheid en respect voor een hogere rang. "Re Eneas? Ik wil gelijk wat doorgeven..." sprak hij ineens serieus. Zijn blik ging even naar Alwir daarna terug naar Re Eneas. "Ik heb met Norwood gesproken, een bekende van mij. Hij had van het voorval verteld..." sprak hij kalm. "Ik heb geprobeerd het gesprek onopgemerkt over Savador te laten gaan. En ik heb misschien informatie die je zal interreseren..." sprak hij kalm en zweeg kort. Hij dacht na over de woorden. "Savador, heeft een onstuitbare angst voor water..." sprak hij toen en keek schuin naar de grond. Direct in de ogen van zijn leider wilde hij niet kijken. Hij zag het als een teken van ontzag en keek kort naar Thora. Hij wist niet hoe Re Eneas zou reageren en wachtte gespannen af.

Finnegan trok even een lichte wenkbrauw op. 'Nutteloos? Thora, nutteloos ben je als ik je met een gebroken been laat touwtje springen. Er is altijd wel iets te doen zolang je kerngezond bent. Maar dat was niet echt de reden waarom ik je in eerste instantie op Razen gestationeerd had' sprak hij beheerst. Zijn blik ging even naar beneden en hij legde kort zijn bleke hand op zijn maagstreek. Zodra Thora het onderwerp eten aansneed hoorde en voelde hij zijn maag even protesteren. Maar hij negeerde het en schoof zijn handen op zijn rug ineen. Dit terwijl hij zijn rug rechtte. ‘Misschien heb ik de laatste tijd een paar essentiële maaltijden overgeslagen. Maar sommige dingen hadden nou eenmaal voorrang’ zei hij koppig waarna hij zijn blik van Thora afwendde. Hij richtte zich weer tot Mitsu toen zijn stem Finnegans oren bereikte. Als Mitsu zo boog en Finnegan op deze manier zo recht bleef staan, leek zijn lengte nog imposanter. Finnegan was van zichzelf al behoorlijk lang, op tien centimeter na was hij twee meter lang. En hoewel hij het onderhand wel gewend was dat, vooral nieuwelingen, voor hem bogen, voelde het nog steeds raar. Al was hij van een aantal anders gewend waaronder Thora. Maar Thora kende hij ondertussen al behoorlijk lang, net als Alwir trouwens. En in tijden als dit had hij graag bondgenoten om hem heen. Finnegan kwam terug uit het land waar hij zijn gedachten op de beloop liet gaan en focuste zich weer op Mitsu toen hij zijn rang naam vragend uitsprak. Zonder het zelf echt door te hebben fronste Finnegan zijn wenkbrauwen een beetje. Dat Norwood een bekende was van Mitsu, dat was iets wat hij nog niet wist. ‘Dat een van onze doelwitten een bekende is zal hopelijk niet in de weg staan zoals bij sommigen het geval was’ zei Finnegan met zijn scherpe blik even kort op Alwir gericht waarna ze weer rustig terugkeerde naar Mitsu. Maar Finnegans aandacht was aangeflakkerd toen Mitsu ineens over Savador begon. De opdracht van Alwir. Finnegans pupillen, die een al bijna net zo lichte kleur geel hadden als zijn irissen, vernauwden zich iets bij het horen van de informatie die Mitsu verzameld had. ‘Water’ herhaalde hij zacht. Aan zijn aanwezige stem was duidelijk te horen dat hij in gedachte was. Finnegan sloeg een arm voor zijn borst en liet zijn elleboog van zijn andere arm erop steunen terwijl zijn hand naar het platina ringetje in zijn rechteroor. Hij concentreerde zich op het gladde, gepolijste oppervlak. Het hielp hem om te ontspannen en om na te denken. Ineens keek hij met een ruk om naar Thora. ‘Eens zien wat we hebben. Twee woud magiërs, een duistere magiër en eentje die over lucht magie beschikt’ zei hij alsof hij verwachtte dat Thora dit op een bepaalde manier zou noteren. Finnegan liep om de tafel heen waar ze stond en keek even kort op de lijsten, kaarten en brieven. ‘Dit is hoe we het gaan doen’ sprak hij daarna terwijl hij zijn blik kort op de drie overige aanwezigen richtte. ‘Re Aston, De Bhail, jullie maken een soort gevlochten mand van lianen, planten, wat je er maar voor kunt gebruiken. Die vullen we met water. Vil Vexön, als Savador eraan komt en het water over zich heen krijgt moet jij met lucht magie ervoor zorgen dat het water als een tornado om hem heen blijft cirkelen. Ik leid hem af en lok hem jullie kant op. Onze eerste intentie is niet het doden van Savador. Maar het gek maken van zijn gedachten. Zo raakt hij mentaal uitgeput. Als hij kan geloven dat wij op elk moment hem kunnen terroriseren met zijn grootste angst, dan zal zijn verbeeldingskracht die hem door zijn trauma geschonken is de rest doen. Hij wordt zijn eigen ondergang. De eerste stap lijkt me in elk geval zijn macht wat verkleinen. Kortom, Madeline moet weer schoolhoofd worden’ zei Finnegan terwijl hij iedereen in het vertrek voor even aankeek vanonder zijn zwarte lokken. Ze bleven even hangen bij Mitsu. ‘Dat doet me eraan denken…’ mompelde hij zachtjes. Hij ging weer recht staan, nadat hij de hele tijd gebogen had gestaan door middel van zijn handen op de tafel te laten steunen, en liep naar zijn eigen bed. Uit de lade van zijn nachtkastje wat ernaast stond haalde hij een klein pakket dat ingewikkeld was in een zwarte lap stof. Met dat pakket liep hij naar Mitsu. Toen hij weer voor Mitsu stond sloeg hij de stof terug en werd het pakket zichtbaar. Het was net zo’n soort armband als waar Finnegan zo-even nog in had staan praten. ‘Dit is een communicatie armband. Iedereen die bij de Organisatie hoort heeft er zo een. Hiermee kunnen we met elkaar praten, maakt niet uit op welke planeet we zijn. Het werkt heel simpel. Je drukt de groene steen in. De vloeistof in de steen licht een beetje goudkleurig op, dan zeg je het codewoord van de armband die je wilt bereiken. Als de vloeistof groen kleurt maak je contact met de andere armband en kun je met de drager praten. Als je zelf opgeroepen wordt zal de vloeistof blauw kleuren. Eveneens druk je de steen dan in en kun je praten. Als je een gesprek wilt beëindigen zeg je het codewoord achterstevoren en druk je opnieuw de steen in. Iedereen in de Organisatie heeft een eigen codewoord. Daar krijg je straks een lijst van mee als je hier vertrekt. Ook zal jouw codewoord aan de lijst toegevoegd worden’ vertelde Finnegan terwijl hij Mitsu de armband aanreikte. Hij keek even over zijn schouder naar Thora. ‘Ik wil trouwens wel dat die vernieuwde lijst naar alle subkampen gestuurd wordt’ zei hij. Daarna draaide hij zich weer terug naar Mitsu. ‘Dan wil ik je verzoeken de armband om te doen, een codewoord te bedenken en je andere hand uit te steken’ zei hij kalm. Die armband moest immers wel geactiveerd worden.

Mitsu zweeg en keek naar Finnegan en luisterde. Hij vond het onnodig er tussendoor te zitten. Hij hield een rollende ogen tegen. Een bak maken kon hij met gemak alleen. Mitsu knikte als teken dat hij de opdracht begreep. Deze zal hij alles behalve falen. Zijn ogen gingen daarna naar Re Aston. Snel schoot zijn blik naar Finnegan die een armband liet zien. De uitleg was niet moeilijk. Goud, codewoord, groen, praten. Ging hij het lijstje na. Blauw indrukken en praten. Check. Mitsu knikte en stak zijn hand uit. "Ik hem mijn codewoord..." sprak hij kalm. "Certa..." voegde hij er aan toe ter uitleg. Hij zweeg en keek daarna naar de armband en wachtte geduldig af wat Finnegan zou zeggen. Ineens schoot er hem iets te binnen. Een klein vals grijnsje kwam op zijn gezicht te staan. Hij kwam ineens op een andere informatie bron. "Finnegan, na Savador heb ik misschien al een idee voor ons volgende doelwit...' sprak hij kalm. "Althans ik weet het zwakte van een bepaalde opvolger. En ik weet zeker dat Re Aston dat ook weet..." sprak hij kalm en keek kort naar Alwir. "Geef me de tijd om het voor te bereiden en ons volgende slachtoffer zal net zo mentaal gebroken worden dan Savador." sprak Mitsu. Daarna zweeg hij. Misschien had hij iets teveel tegen Re Eneas gezegd. Aangezien hij namelijk een lagere rang was wist Mitsu nog niet echt zeker of hij werkelijk zoveel mocht praten tegen Re Eneas.