Miss Madeline?

Alwir liep met langzame passen naar de ziekenzaal. Bij elke stap die hij verzette voelde het als zijn voeten steeds meer en meer van lood waren gemaakt. En steeds dieper zonk zijn moed weg in die loden voeten. Hij voelde de ketting die hij in zijn zak had tegen zijn huis branden dwars door de stof heen. Voor de deur van de ziekenzaal haalde Alwir even diep adem. Het was nu of nooit. Hij duwde de deur open en glipte naar binnen. Het was beter als anderen hem niet zagen anders kon hij later ervan beschuldigd worden dat hij als laatste in de kamer van Madeline was voordat ze vreemd ging doen. Alwir had onderweg naar de ziekenzaal al helemaal bedacht wat hij tegen haar zou gaan zeggen. Hij zou zeggen dat de ketting een cadeau van Norwood was maar omdat hij les had en Alwir nu even niet, had gevraagd of Alwir de ketting wou afgeven. Zo goedhartig als Alwir was had hij dat natuurlijk wel over voor de vrouw van zijn broer.
Alwir liep verder naar het einde van de zaal, daar waar de kamer van Madeline was. Hij klopte kalm op de deur maar keek angstig om zich heen. Zolang hij niet ongezien binnen was gekomen en weer ongezien weg was, voelde hij zich niet veilig.

Madeline stond in haar eigen kamer. Voor het eerst sinds tijden had ze weer eens tijd om het vioolspelen op te pakken. Sinds de geboorte van haar zoon had ze amper nog tijd gehad voor zichzelf. De treurige tonen van de viool vulde de kamer maar stopte abrupt toen ze hoorde dat er op de deur geklopt werd. Madeline legde de viool en de strijkstok zachtjes neer op een tafel en liep naar de deur. Ze trok hem open en keek naar de jongen die voor haar deur stond. Het duurde even voor ze hem herkende als Alwir, het jongere broertje van Norwood. Ze had hem op de bruiloft en de begrafenis van hun vader ontmoet. Een leuke jongen, al kwam hij soms wat verlegen op haar over. Madeline schonk hem een warme glimlach. 'Hallo Alwir, kom binnen' zei ze terwijl ze opzij stapte en de deur uitnodigend open hield zodat hij naar binnen kon komen.

Alwir had zijn hoofd een beetje schuin gehouden toen hij zacht achter de gesloten deur vioolspel hoorde. Alwir wist niet dat Madeline zo mooi kon spelen. Hij wist niet eens dat ze viool kón spelen. Hij keek weer recht voor zich uit toen dat stopte en hij voetstappen richting de deur hoorde komen. Hij keek even op toen Madeline open deed en hem even later met een warme glimlach verwelkomde. Ze maakte het hem nog moeilijker om zijn opdracht uit te doen door zo vriendelijk te zijn. 'Bedankt' zei Alwir kleintjes terwijl hij verder liep. Dit was de eerste keer dat hij in Madeline's kamer was. Hij keek goed rond, wou zich deze kamer herinneren. Misschien dat het hem ooit nog van pas kwam. Daarna draaide Alwir zich om naar Madeline. Hij voelde de ketting branden in zijn broekzak. 'Ik kom iets brengen van mijn broer' bracht hij er zenuwachtig en meteen met de deur in huis vallend uit. Alwir stak zijn hand in zijn zak en haalde de ketting eruit. 'Norwood is les aan het geven dus kon hij hem persoonlijk langs brengen. En omdat ik toch een tussenuur heb, heb ik hem aangeboden om hem te brengen' zei hij terwijl hij zijn hand met de ketting naar Madeline uit.

Toen Alwir binnen was sloot Madeline de deur achter hem. Ze liep naar het tafeltje met haar viool en de strijkstok en borg beide op in een kast. Ze wou Alwir net vragen wat hij kwam doen en of hij misschien iets te drinken wou maar hij was haar voor door meteen maar te vertellen wat hij kwam doen. Het verbaasde haar dat hij zo zenuwachtig was. Zo eng was ze toch niet? Madeline liep richting Alwir toen hij iets uit zijn broekzak haalde. Ze nam de ketting aan toen Alwir zijn hand uitstak. 'Ik vind het lief dat je dit doet voor je broer. Niet iedereen heeft zo'n goede band met zijn familie. Dank je voor het brengen Alwir' glimlachte ze terwijl Madeline de ketting om deed. Maar toen hij eenmaal vast zat leek het alsof er iemand een knop omzette. Het werd even zwart voor haar ogen en Madeline viel op de grond. Hijgend, alsof ze gerend had probeerde ze zichzelf trillend overeind te helpen, haar blik zoekend voor hulp naar Alwir.

Alwir stopte zijn hand terug in zijn broekzak toen Madeline de ketting aannam. Hij wende zijn blik af toen ze hem omdeed. Hij wou het niet zien. Maar toen hij een doffe klap hoorde keek Alwir toch tersluiks naar Madeline. Hij zag dat ze op de grond was gevallen maar weer overeind probeerde te komen. Alwir knielde bij haar neer en haalde even diep adem. Nu moest hij zijn loyaliteit aan Finnegan bewijzen. Hij pakte Madeline's gezicht met twee handen beet en dwong haar om hem aan te kijken. 'Luister goed. Ik wil dat u naar het kantoor van Master Savador gaat. Doe alles wat mogelijk is om hem te verleiden zodat hij alles verteld wat u van hem weten wilt. U moet erachter zien te komen wat zijn zwaktes zijn. Het liefst zijn fysieke. En zijn diepste geheimen, geheimen waarmee hij gechanteerd kan worden. Ga nu maar' zei Alwir en stond weer op. Hij wou hier niet langer blijven. Hij had gedaan wat Finnegan hem had gevraagd. Hij liep naar de deur en keek om het kiertje. Toen hij niemand zag sprintte hij weg, de ziekenzaal af.

Madeline probeerde rechtop te blijven zitten maar haar armen voelde als water. Ze merkte niet dat Alwir bij haar neer knielde. Ze kon hem zich nu niet eens meer herinneren. Maar toen hij haar gezicht beet greep moest ze wel naar hem opkijken. Ze wist niet waarom maar zijn woorden waren als bedwelmende parfum. Ze moest er wel naar luisteren. Madeline knikte vaagjes op Alwirs woorden. Toen hij weg was kwam ze weer een beetje bij positieven. Voorzichtig stond ze op, niet goed wetend wat ze precies aan het doen was. Toen herinnerde ze zich dat ze naar Savador toe moest.

PROFILE MAGICIAN

» Madeline!
» Killing Miss Madeline.
» Madeline....how are you doing?
» Op zoek naar Miss Madeline
» Alvast gefeliciteerd Miss Madeline.

Miss Madeline?

Miss Madeline?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen