Vrolijk sleurde ze Laurens mee aan zijn hand. Ze wist niet of dit wel zo nodig was, maar het kon nooit kwaad. Met soepele passen rende ze de lange, stenen wenteltrap op. 'Ik weet niet precies hoe dit gaat. Als ik eerlijk ben heb ik mezelf nooit voorgesteld toen ik hier kwam,' klonk het bedachtzaam. 'Maaaar, het zal zo voorbij zijn denk ik,' even grijnsde ze over haar schouder naar hem, waarna ze de laatste treden aflegde en de grote, eikenhoute deur alweer zichtbaar was. Ze liet Laurens los en liep erheen, om vervolgens met haar vuist op de deur te kloppen. 'Iemand in leven?' riep ze vrolijk vanachter het hout naar Savador, wachtend op antwoord. Ze sloeg haar handen op haar rug in elkaar en wiebelde van de bal van haar voet naar haar hielen, ongeduldig wachtend totdat de stem van Savador zou zeggen dat ze binnen mocht komen.

Na voorgesteld te zijn aan de puffoonafdeling had Ephony, nadat ze hem beloofd had dat hij Ené nog wel een keer te zien zou krijgen, mee genomen naar Savador. Ze had bebabbeld over 'voorstellen', 'nieuw zijn op deze school' en andere dingen in die trant. Niet goed wetend wat hij er over moest denken had hij maar gewoon achter Eef aan gehobbeld die zonder moeite door het gebouw heen slingerde en duidelijk leek te weten waar ze heen ging. ‘Jij hebt het niet gedaan?’ Klonk het iets verward, waarom moest hij het dan wel doen? Hij plukte aan zijn shirt en trok deze weer naar beneden, niet dat hij zenuwachtig was; het ding zat gewoon niet lekker. ‘Oké,’ Mompelde hij maar zachtjes toen Ephony vrolijk tegen hem aanpraatte. ‘Savador is de naam he? Van die man?’ Hij wees een keer kort naar de deur waar ook nog het naampje zelf op hing. ‘Oh,’ Klonk het iets dommig toen hij het zag staan. Opnieuw plukte hij aan zijn shirt, rot ding. Hij trok het naar beneden, zijn hals vervolgens iets omhoog en wiebelde met zijn schouders. Waarom moest dat ding zo nodig spastisch zijn? Zijn ogen rolde geërgerd weg toen zijn shirt nog niet meewerkte, een gegrom kwam over zijn lippen en zijn bewegingen werden steeds wurmender en kriebeliger. ‘Sjesus, Spástisch ding.’ Vervloekte hij zijn shirt. ‘Werk mee, néé.’ Zijn gezicht vertrok gespannen, ‘Verdómme,’ Een hardgrondige hijs aan zijn shirt maakte het af en deed zijn woede uitte; Uit frustratie leek het wel stampte hij hard op de grond waarna een windvlaag opdook van beneden, zijn broekspijpen deed wapperen en heel zijn shirt omhoog liet vliegen. Losjes wiebelde het weer terug, hij schudde zijn hoofd weer zodat zijn haren netjes terug vielen en schraapte zijn keel een keer. Een ontspannen houding nam hij een en droogjes keek hij naar de deur alsof hij al de hele tijd kalmpjes stond te wachten. Vanuit zijn ooghoeken keek hij een keer naar Ephony waarna een grijns tevoorschijn ploepte en weer rustig naar de deur keek.

Wat kan ik me hier goed inleven met Laurens ~ ruzie hebben met kleren.

In een gebruikelijke lugubere sfeer zat Savador voorovergebogen aan zijn bureau. De gordijnen waren dicht zodat er geen lichtstraaltje binnen kon vallen, Saethion had zijn vaste plaats om de schouders van zijn meester ingenomen en rustte met zijn kop op diens borst, de kaarsen die her en der verspreid stonden in kandelaars waren aangestoken en wierpen trillerige schaduwen op de wanden en een doodse stilte was heersend. Op de zachte flakkerende geluidjes van de kaarsen en het gekras van een schrijfveer na. Perkament na perkament werkte hij netjes af door hier en daar het benodigde in te vullen, handtekeningen te zetten en dingen aan te kruisen. Administratief. Eronder lag een bundeltje perkamenten dat een werkstuk van een leerling vormde. De laatste die hij nog moest nakijken. Hij wisselde steeds van het ene werk naar het andere in de hoop het ergens tegelijkertijd af te kunnen krijgen. Wetend dat dat onmogelijk was, deed hij het toch rustig aan, nam af en toe kalm een slok uit het glas wijn dat op de hoek van zijn bureau stond, in de buurt van een potje inkt en een gekrompen kaars die haast verdween in het druipende kaarsvet. Zijn sierlijke handschrift had al de helft gevuld van een open plek waar hij iets in behoorde te vullen op een vraag, toen geklop op de deur de stilte verbrak. Zoals gewoonlijk schoot Saethion luid sissend overeind, en moest Savador de slang vastgrijpen om het in bedwang te houden. Nors was zijn blik op de deur gericht, vervloekte de persoon erachter die een ongepast moment uitgekozen had om langs te komen. Maar toen Ephony's stem haar aanwezigheid verkondigde, verdween de frons tussen zijn wenkbrauwen en werd Saethion weer rustig. Langzaam kroop er een kleine glimlach op zijn bleke gelaat. 'Voor jou blaas ik mezelf weer wat leven in,' riep hij kalm terug, ten aantoning dat ze vrij was om binnen te komen. Immers was Ephony nu soort van als een pleegdochter voor hem, en wilde hij net zoveel tijd voor haar vrijmaken als dat hij voor zijn eigen kinderen zou doen. Wat Savador echter nog niet wist, was dat ze onverwacht gezelschap meegenomen had.

Ephony knikte even, waarbij ze een blik over haar schouder naar Laurens wierp toen hij vroeg of Savador, Savador heette. Grijnzend wierp ze weer een blik over haar schouder toen de geïrriteerde stem van Laurens haar bereikte, waarna ze met een brede grijns zijn handelingen bekeek in zijn ruzie met zijn kleding. Met een doodnormaal gezicht, alsof er niets gebeurd was kruisde hun blikken elkaar, waarna haar hoofd terug schoot toen Savadors stem hoorbaar werd. Met een grijns greep ze al even snel Laurens hand weer vast, en druke met haar andere hand de deurklink naar beneden. Als eerste piepte haar hoofd om de hoek, waarbij haar blonde lokken en haar gezicht in eerste instantie als enige te zien waren. 'Altijd goed om te weten,' grijnsde ze haar antwoord naar Savador, waarbij haar blik daarna even door het kantoor gleed. De donkere sfeer deed haar mondhoeken ietsjes zakken. 'Leuk dat... sfeerlicht,' sprak ze, doelend op de kaarsjes en de gesloten gordijnen, terwijl ze naar binnen stapte en Laurens bijna overenthousiast meesleurde. De vrolijke uitdrukking verscheen al gauw weer op haar gelaat toen ze achterom keek, en hierbij tegelijkertijd naar het bureau van Savador liep, om te checken of Laurens mee liep. 'Ik weet niet of het precies de bedoeling is voor nieuwe leerlingen om zich hier te melden. Maar ik dacht dat het misschien wel slim was,' glimlachte ze nu naar Savador. 'Ik hoop dat we niet te veel storen,' kwam het er wat kleintjes uit toen haar blik op de hopen opgestapeld papier viel. Ze had Laurens losgelaten en haar handen voor zich in elkaar geslagen. Door haar lichaam die bomvol energie zat, wat ook te zien was aan de overvrolijke uitdrukking in haar ogen en op haar mond, kon ze niet stil blijven staan. Het was duidelijk aan haar te zien dat ze blij was met haar fonst; Laurens. En nu, als een klein meisje die een wonderbaarlijk gevormde schelp had gevonden en aan haar vader liet zien was ze met Laurens hier gekomen. Vluchtig ging de gedachten door haar heen dat Savador hem misschien totaal niet zou mogen, en ze hoopte maar dat hij aardig bleef. Maar desondanks bleef haar grijnsende blik van Laurens naar Savador gaan, om die beweging telkens weer te herhalen.


[ Vanavond laat weer terug, nadat ik meneer Langbeen ingemaakt heb met Wii-en ^^ ]

Vaagjes was zijn blik nog afwezig iets weggeleden op het moment dat ze hadden staan wachten maar deze schoot terug toen hij de stem van de man achter de deur hoorde. [klinkt lekker onheildspellend :')] Hij glimlachtje vaagjes, wist zich zelf totaal geen houding te geven bij de freaky woorden die de man had gezegd. Hij besloot maar er niet langer overna te denken en volgde Ephony, gedwongen, mee naar binnen die er overduidelijk behoorlijke zin in had. ‘Romantisch,’ Voegde hij er nog ongegeneerd en droogjes aan toe toen Eef haar commentaar gaf over het 'sfeer' licht. Eenmaal zijn blik op Savador gericht versmalde zijn lippen alsof hij in een zure citroen gebeten had en staarde een tijdje naar het donkere gestalte. Juist ja, misschien had hij beter maar gewoon niks kunnen zeggen. Hij kon zijn blik niet meer ergens anders op richtten, gewoon omdat Savador alles behalve was wat hij had verwacht. 'Het is een schat!' De woorden galmde nog na in zijn hoofd, Ephony haar woorden. Woorden die helemaal niet paste bij het plaatje wat hij nu voor zich had. Zijn blik schoot pas omlaag over het bureau van Savador die hij ook vluchtig in zich opnam toen hij Ephony hoorde over 'storen' en andere dingen. Omdat hij zichzelf geen houding wist te geven keek hij maar op naar Ephony waaraan hij zag dat deze nog net zonet naar hem gekeken had en nu weer om keek naar Savador dus keek hij daar ook maar naar. Zijn blik schoot enkel weer terug toen hij voelde dat Eef weer keek en keek hij weer om net op het moment dat deze wegkeek. Uiteraard keek hij weer weg op het moment dat Eef weer naar hem omkeek waardoor zijn blik gelijk weer terug schoot en zelfs Eefs blik nu ook weer miste. Een tijdje ging het door tot dat een grijns tevoorschijn kwam en hij Ephony eindelijk aan keek. Heerlijk debiel, zijn concentratie ging weer naar Savador waarbij hij, terwijl hij de man aankeek, hij zijn haren iets te wijvig wegvreef.

Savador tikte de punt van de schrijfveer tegen de rand van het inktpotje om geen vlekken achter te laten en legde zijn veer te rusten naast het schrijfwerk. Hier zou hij toch niet meer aan toekomen, Ephony kennende. Hij vouwde zijn beide handen onder zijn kin en hield zijn slangachtige ogen afwachtend gericht op de deur, die niet veel later daarna geopend werd. Zijn mondhoeken krulden omhoog in een kalme glimlach toen hij haar blonde hoofd om de hoek tevoorschijn zag piepen. Hij reageerde niet op haar woorden, maar trok in plaats daarvan lichtelijk zijn wenkbrauwen wat op toen ze haar blik door het kantoor liet glijden waardoor haar glimlach iets leek te verslappen. 'Dan had je ook maar op Shadra ter wereld moeten zijn gekomen,' reageerde hij glimlachend op haar woorden, wetend dat ze de verduisterde kamer waarschijnlijk helemaal niet zo gezellig vond. Savadors glimlach verdween meteen toen ze een onbekende jongen als een hond achter zich aansleurde zodra ze geheel binnenkwam. Dat was nogal onverwachts. Hij hoorde de jongen nog een opmerking aan toe voegen over de sfeer, maar zijn aandacht werd teveel naar zijn uiterlijk getrokken om dat tot hem door te laten dringen. Zijn goudkleurige slangachtige ogen, die plotseling een veel strengere uitstraling hadden aangenomen nu hij wist dat Ephony niet alleen gekomen was, gleden van Ephony naar de jongen en weer terug. Vlak naast zich hoorde hij Saethions dreigende gesis in zijn oor haast de woorden van Ephony overstemmen. Natuurlijk, de slang kende dat andere gedaante nog niet. Wie dat ook mocht zijn. Zijn strakke blik bleef hangen op het gezicht van de jongen bij het opmerken van zijn verzuurde uitdrukking. Er verscheen langzaam een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen waarna hij al net zo zuur terugkeek. In de tussentijd kirde Ephony vrolijk door, en nam hij maar vaagjes de helft op van wat ze tegen hem babbelde. Langzaam gleed zijn blik weer naar haar toe, om op haar glimlachende lippen te blijven hangen. 'Nee.. je stoort niet,' kwam het er na een tijd nogal korzelig uit, al was dat niet zo bedoeld. 'Tenzij dit overduidelijke tijdverspilling is,' voegde hij er nog norsiger aan toe terwijl zijn blik weer even naar de jongen gleed. Zijn onbetrouwbaarheid voor personen die hij nog niet kende kwam veelal in de vorm van kilheid. Nu was dat ook het geval. Met een achteloos gebaar van zijn bleke hand wuifde hij naar de stoelen langs de wand. 'Neem plaats,' beaamde hij kalm, al was aan zijn strakke gezicht te zien dat hij niet al te blij was dat Ephony een nieuwe leerling meegenomen had alsof het haar nieuwe huisdier was. Savador vestigde zijn blik op de deur en liet die met een klein wenkgebaar dichtslaan.

Ze grijnsde geamuseerd op Savador reactie. Tja, hoewel de sfeer als je lang genoeg er over nadacht om een positief iets ervan te krijen opzich wel knus zou kunnen noemen, had zijzelf toch liever iets meer licht. Zeker als het buiten gewoon nog licht was, wat het op een middag grotendeels van de tijd ook was ;D. Haar vrolijkheid bleef, ondanks dat ze de minder vrolijke uitdrukking op Savador gezicht zag toen ze Laurens de kamer insleurde. Bij het harde gesis trok haar blik even naar Saethion, waarbij ze zelfs een warme glimlach naar de slang schonk. Haar glimlach werd opgeluchter toen Savador bevestigte dat ze niet stoorde, hoewel ze uit het werk op zijn bureau een ander verhaal vond. Ze zou dit snel afhandelen, zodat hij weer verder kon. 'Ondanks, we zullen het snel maken,' sprak ze hierbij haar gedachtes hardop uit, als teken dat ze wist dat Savador niet geheel de waarheid sprak. Toen Laurens zichzelf niet voorstelde besloot ze het zelf maar te doen. Maar eerst greep ze de twee stoelen, zette ze vrolijk naast elkaar voor het bureau en ging zitten. 'Dit is Laurens Wildukind. Puffoon,' het laatste kwam er als een tevreden zucht uit, alsof het haar levenswerk was geweest iemand anders van haar thuisplanneet hier op SSA te vinden. 'Ik vond hem voor de schooldeur. Mag ik hem houden?' kwam het er eerst droevig uit, waarna haar stem smekend klonk. Ze wierp een onschuldige blik naar Laurens, alsof ze hem daarnet totaal niet als een verloren en uitgehongerd beestje op straat die ze net van de hongersnood had gered, had beschouwd. Met haar handen plat tegen elkaar tussen haar knieën geklemt keek ze Savador stralend aan.

Stijfjes ging hij op de stoel zitten die Ephony voor het bureau had neergekwakt, niet wetend of Savador er wel zo blij mee was. Hij schraapte een keer lichtjes zijn keel, trok zijn shirt goed en legde zijn handen op zijn schoot. Zijn blik bleef hangen op Savador terwijl Ephony hem voorstelde aan de man. Dit was het schoolhoofd? Drie keer raden waar die vandaan kwam. Het lukte hem uiteindelijk niet meer om zijn blik ergens anders op te richten, vooral door de blikken die hij kreeg van de man. Uitschot, Leek erin te lezen. Spontaan ontstond er een frons in zijn voorhoofd toen hij de woorden hoorde van Ephony en vaagjes keek hij om, keek vanuit zijn ooghoeken weer terug naar Savador om diens reactie te peilen en daarna weer om naar Ephony. Deze keek hem aan en hij trok beide wenkbrauwen op als teken dat hij niet begreep waarom ze zo over hem sprak. Wat was hijt? Een hondje? Toen ze haar blik afwende bleef hij nog een tijdje naar haar kijken, zijn blik nu leeg. Langzaam draaide hij zijn hoofd weer om, terwijl dit gebeurde viel zijn blik op de slang maar deze drong niet door. Pas toen hij Savador weer aankeek was de opheldering in zijn ogen te zien. Lightning bolt ! Zijn blik vloog weer terug en met gigantisch grote ogen keek hij naar het wezen dat zich vlak langs Savador bevond. Hij moest moeite doen om zijn gezicht in bedwang te houden maar zijn ogen begonnen te glimmen. De neiging op Ephony aan te stootten en haar aandacht ook te laten richtten op de slang door spastisch te gaan wijzen was gigantisch. Dwingend wende hij zijn blik weer op Savador, hij was nu hier ergens anders voor. Lichtjes schraapte hij zijn keel om de aandacht te trekken van de man, ‘Ik ben hier vandaag aangekomen. Ephony had me meegenomen omdat ik me aan moest melden?’ Het laatste gezegd met een licht vraagteken, omdat hij zelf niet wist of het nou nodig was of niet. Spastisch vloog zijn blik nog een keer terug naar de slang, weer terug naar Savador, weer naar de slang. ‘Maarja,’ hij rukte zijn blik weer los. ‘Hier ben ik dan,’ Hij schudde zijn haren nog even weg, wat zijn woorden alleen maar benadrukte.

Savador trok even een wenkbrauw op, blikte op Ephony en vroeg zich af of ze die woorden ook zou nastreven. Leek hem sterk. Puffoonse waren nogal praatgraag, een feit waar hij uit ervaring achter was gekomen, en twee van zulke luchtige types zouden ongetwijfeld het dubbele van normaal aan tijd in beslag nemen. Althans, de bron aan magie die hij bij de jongen kon voelen, kwam nog wel het dichtst bij luchtmagie in de buurt. Nee, aan werken zou hij vast en zeker niet meer aan toekomen. Er gleed even een klein afkeurend trekje over Savadors lijkbleke gelaat toen Ephony met alle opgetogenheid de twee stoelen naast elkaar neerkwakte en er leutig op neerplofte. Téveel vrolijkheid. Altijd nog iets aan haar waar hij als volbloed Shadraan nodig aan moest wennen, pleegdochter of niet. Zijn goudkleurige ogen gleden weer terug naar de jongen, die Ephony met blijkbaar veel trots voorstelde als Laurens Wildukind. Zijn vermoeden over welke magiesoort deze jongen bezat werd juist bevestigd toen hij hoorde dat hij afkomstig was van Puffoon. Hij ging niet in op Ephony's grapje, had daar geen goesting in. Haar overduidelijke uitstralende vrolijkheid leek geen enkel aanstekelijk effect op zijn stugge monotone Shadraanse gedrag te hebben. Rigide liet hij zijn blik even over Laurens glijden alsof hij een eng parasiet was in plaats van een leerling die zich wilde aanmelden. De jongen leek met overdreven grote ogen ergens naar te kijken; hij begon zich nu toch echt af te vragen of overdreven uitdrukkingen alledaags waren voor Puffoonse magiërs. Kennelijk wel. Het was niet moeilijk te beseffen dat Laurens' aandacht vol enthousiasme gericht was op Saethion, waardoor de slang iets spottends in het Raziaans siste en ijzig terugstaarde. Savador wist niet wat er zo bijzonder aan was. Hij ging al zowat zijn hele leven met Saethion om, was in zijn jeugd al gewennig vaak in contact met slangen gekomen. Zelfs zijn hele familie was één van de weinige op Shadra geweest, veeluit de enige, die bestond uit mensen die zelf overduidelijke slangachtige trekjes hadden. Hij was niets anders gewend. Savador werd weer uit zijn gedachten getrokken toen het geluid van iemand die zijn keel schraapte de stilte verbrak. Onmiskenbaar Laurens, aan de mannelijke toon te horen. Hij keek hem weer met diezelfde starende blik in zijn ogen aan toen hij begon te spreken. Zonder onderbreking liet hij hem uitpraten, reageerde ook niet in de kleine pauze die de jongen na zijn woorden inlaste. 'Ja... dat zie ik,' antwoordde Savador uiteindelijk op zijn gebruikelijke norse toon op zijn 'hier ben ik'. Hij leunde wat achterover in zijn stoel en sloeg langzaam zijn armen over elkaar, scheurde hierbij zijn blik niet van Laurens los. 'Sinds kort ben ik het schoolhoofd hier. Ik heb de voorkeur voor een harde aanpak en optreden met de ijzeren vuist. Leraren mogen doen en laten en zeggen wat ze willen, leerlingen mogen dat echter niet. Doen ze dat toch, dan worden ze welliswaar gestraft, in de hoogste gevallen met een wekenlange opsluiting in de kerkers. Alhoewel ik de martelkamer ook nog eens wil opengooien zo nu en dan. Wil je je nog steeds aanmelden?' vertelde Savador doodkalm, eindigend in een ironische vraag, alsof het allemaal maar één grote grap was. Zijn mondhoeken krulden zich geamuseerd om tot een koud glimlachje.

Glimlachend ging haar blik van Laurens naar Savador, terwijl Laurens sprak. Haar blik bleef uiteindelijk, met die zelfde lach op haar lippen, bij Savador hangen toen hij begon te spreken. Langzaam, terwijl Savador achterover in zijn stoel leunde en ze de blik van hem onderzocht die hij op Laurens gericht had zakte haar mondhoeken naar beneden. De eerste zinnen van hem had ze al geweten, het gehele 'harde aanpak is beter' gedoe van hem had ze wel vaker gehoord. Maar haar mondhoeken bereikte het dieptepunt, haar ogen wat vergroot waarbij ze Savador ongelovig en bijna geschokt aankeek, toen hij zonder enige hapering over de kerkers sprak. Onwillekeurig moest ze slikken, was opeens ontzettend blij dat zijzelf nooit dit gesprek had gevolgt. Eerst draaide haar hoofd richting Laurens, pas op het laatste moment ging haar blik ook mee waarbij ze hem met een moeilijke uitdrukking aankeek. Een uitdrukking alsof ze wilde zeggen 'Tja het spijt me, had hier ook niet op gerekend'. Ze wist nu weer dat ze Savador liever privé bezocht, dan in deze staat. Opgelaten draaide ze haar hoofd terug, richtte haar blik maar op Saethion om Savador niet aan te hoeven kijken, evenals Laurens.

Hij probeerde zijn blik koel te houden en zijn hoofd kalm, iets wat allebei erg lastig was als er een persoon zoals Savador recht tegenover je zit en weigert je blik los te laten. Dat was de reden dan ook dat hij af en toe iets zenuwachtig zijn lippen bevochtigde of voor de zoveelste keek zijn haren uit zijn gezicht wegwreef. De stilte die na zijn woorden kwam bezorgde hem ongemakkelijke rillingen. Het is een schat! Waarom bleef dit laatste zinnetje zich toch herhalen door zijn hoofd? Alles leek te langzamerhand te verdoven in zijn lichaam totdat hij zich niet meer bewust was van zijn armen, zijn benen, zijn handen of ook maar ieder ander lichaamsdeel. Zijn blik starend gericht op Savador die op een luchtig toontje dingen over de school vertelde alsof het in het foldertje vermeld stond. Dit meende hij niet? Nee, natuurlijk meent hij het niet. Hij wilde lachen, op een luchtige manier en de woorden op die manier van zich af schuiven maar zijn lichaam werkte niet mee. Hij leek zijn longen, zijn stem, niet meer te kunnen vinden. Fijn, dalijk weten alle leraren hoe debiel zijn eerste reactie was toen hij hier op school aan kwam. Uiteraard had Savador weer een lachertje in de lerarenkamer en kreeg hij het van Ephony over zich heen voor de rest van het jaar. Deze laatste gedachte deed hem weer iets wakker schudden en moeizaam fronsde hij zijn wenkbrauwen. ‘Haha,’ Kwam er nogal flauwtjes uit waarna hij op een zeer sarcastische en moeizame manier begon te lachen. Langzaam draaide hij zijn hoofd om richting Ephony, hopend op een blik dat hem zou kalmeren. Maar net op het moment dat hij zijn zuchtende, ‘Hehè,’ liet horen om zijn lach af te ronden waarbij zijn blik in een nogal triestige uitdrukking veranderde, zag hij ook hoe ze naar hem keek en trok er spastisch één ooglid bij hem omhoog toen ze eenmaal weer wegkeek. Hij slikte, trachtend zijn nu uigedroogde keel te besmeren. Het werkte niet. Zijn blik verzuurde weer enigszins en het duurde een tijd voordat het hem weer lukte om om te kijken naar Savador. Gewoon.. doe gewoon. ‘Jaa,.. natuurlijk wil ik blijven.’ Een glimlach kroop aarzelend omhoog. Wilde hij dat? Had hij een keus? Op die laatste vraag was sowieso een dikke nee te beantwoorden, maar op die eerste? Hij meent het niet, hield hij zichzelf vol. En als je niks doet gebeurt er ook niks, als je niks doet, gewoon doen.. Soortgelijke zinnen bleven zich herhalen in zijn hoofd. Juist ja, nooit meer zal hij mee gaan als Ephony nog is voorstelde om naar Savador te gaan. Het is een schat! Argh, hou toch is op. Het mens, het wezen meer met zo'n hoofd, is alles behalve. Hij snoof, meer als koppige reactie op zijn eigen gedachtengangen.

Savador negeerde Ephony's ontzette woordloze reacties op zijn 'verwelkomende' woorden, die hij vanuit zijn ooghoeken opgevangen had. Hij bleef Laurens in een langdurig gestaar enkel aankijken. De kleine glimlach die uit pure amusatie over zijn gelaat gegleden was, verdween langzaam maar zeker weer toen de jongen een flauwe 'haha,' over zijn lippen liet komen, waarna hij warempel moest lachen. Het leek in ieder geval geforceerd op de manier hoe hij het deed, maar dat nam niet het feit weg dat Savador minachtend een enkele wenkbrauw optrok en gekrenkt wachtte tot Laurens genoeg met zijn geduld had gespeeld door het luchtige lachje te beëindigen. Zijn bleke vingers tikten ongeduldig tegen zijn arm terwijl hij wachtte tot dat laatste zou gebeuren, hij keek norsig toe hoe Laurens zich tot Ephony richtte en iets van een steuntje leek te verwachten of iets dergelijks. In ieder geval waarschijnlijk een vergelijkbare reactie met de zijne. Blijkbaar zat dat er niet in, waardoor hij zich eindelijk bewust leek te worden van zijn lompe gedrag. Savador vond het in ieder geval alles behalve lachwekkend. Toen er eenmaal een gunstig antwoord uit Laurens' mond kwam na heel die affaire, ging zijn opgetrokken wenkbrauw weer naar beneden om een lichte frons te vormen. 'Natuurlijk wil je blijven?' herhaalde hij zijn woorden zacht, alsof hij zojuist iets vreemds gezegd had. Hij negeerde Laurens' glimlachje daarbij volkomen. Aan vrolijkheid had hij niets. Het was discipline die hij wilde zien. 'Goed dan. Dan is de keuze gemaakt. Al ben ik niet aansprakelijk wanneer je je studie hier eindigt met één of twee ledematen minder,' sprak Savador nors, dat laatste op een luchtig toontje alsof dat op iedere andere school eveneens het geval was.

Bij Laurens bevestigende antwoord kroop er een klein, twijfelend glimlachje bij Ephony omhoog. Het was een tijdje geleden dat ze Savador in deze stemming had meegemaakt, echt gericht in haar richting. Hoewel het meer op Laurens was gericht voelde ze zich mede beïnvloed, zij was noueenmaal de genen geweest die hem hierheen had mee gesleurd. Zelfs zij werd zwaar zenuwachtig onder Savador starende blik, en dan was hij nog niet eens op haar gericht geweest. Wat onhandig blikte ze strak op haar eigen handen die ze op haar schoot had gelegd. Maar bij Savadors kalme woorden schoot haar blik weer omhoog. 'Master,' begon ze schor, waarbij ze probeerde hem duidelijk te maken dat hij niet zo... gruwelijk hoefde te doen. 'Uhm, is het misschien goed als ik Laurens zometeen een kennismaaktour rond de school geef, en misschien daarbij eventjes gauw in een paar klaslokalen blik. Ik bedoel, dan kan je in de meeste gevallen het telaat komen proberen te voorkomen, zodat hij weet waar de meeste lokalen zich bevinden. Het is af en toe nogal zoeken om de goede te vinden, weet ik uit ervaring,' vroeg ze Savador met een zwak glimlachje, waaruit bleek dat ook hij haar behoorlijk in het nauw had gedreven. Met Savadors woorden liet hij niet echt blijken dat de school blij was met nieuwe leerlingen. Nouja, ze wist dat Savador uberhaupt niet blij was met elke vorm van 'kind'. Maar hij bleef het schoolhoofd, en aan die kinderen verdiende hij zijn geld.

Jongens, das niet leuk meer ó.ò..*pruillip*

Opnieuw haakte zijn blik vast in die van Savador, die hem aankeek met lege ogen. Totaal geen intresse, eerder geïrriteerd dat ze hem überhaupt kwamen storen. Zijn glimlach verslapte, zijn mondhoeken hadden, in tegenstelling tot net, nu meer de neiging om omlaag te trekken. Vandaar dat hij zijn lippen iets beter op elkaar perste, maar zijn blik kreeg hij niet meer los. Dus daar zat hij, verstijfd, starend te kijken in de ogen van Savador. De enige reactie die hij gaf op Savadors woorden waren dat zijn ogen nog iets ronder werden en dat zijn vingers zich langzaam als een bankschroef rond de randen van het zitvlak van zijn stoel sloten. Hij was niet verantwoordelijk als wat? Panisch gingen beelden van zijn armen en benen door zijn hoofd. Zijn been kwijt? Nee dat wilde hij niet! En zijn arm dan? Zijn arm was zijn alles, wat moest hij nou weer zonder zijn arm? En zijn.. zijn ogen werden nog iets groter, als dat nog kon. Nee! Nog panischer. Nee, dat nooit! Die man was gek, en hij werd gek in zijn hoofd door alle dingen die door zijn eigen hoofd heen gingen. De woorden van Ephony ving hij niet op, zijn eigen blik nu ook leeg. Alsof een vloek van totale verstijving over hem uitgesproken was, zo zat hij erbij. Nooit meer wilde hij Savador tegen komen, nooit meer.. En dit was het schoolhoofd? Misschien moest hij toch maar weer terug gaan, misschien wat dat niet zo'n slecht idee. Het oude vertrouwde, geen nieuwe ervaringen opdoen. Iets waar hij zo naar uitgekeken had.. Maarja, zulke ervaringen hoefde hij ook niet op te doen.

- Niet zo miepen, is hartstikke leuk

Een vlaag van tevredenheid ging als een opklarende vloedgolf door hem heen, wat ook de geamuseerde glans in zijn goudgekleurde slangachtige ogen opleverde. Laurens' verwijdde ogen was precies de reactie die Savador had willen zien op zijn alles behalve moed insprekende woorden. Mooi, dat het er vast maar goed in ging zitten. Uit genoegen kon hij een kleine sinistere grijns niet langer meer onderdrukken toen Laurens' ogen nu meer iets weghadden van twee grote theeschotels. Voldaan leunde hij wat naar achter, zijn armen in een over elkaar geslagen positie, en scheurde hierbij zijn blik niet van Laurens los. Blijkbaar was hij nu van besef hoe de vork hier precies in de steel zat. Het gehele schoolsysteem viel daaronder. 'Wel wel,' begon Savador zacht te spreken zonder zijn intimiderende blik ook maar één seconde van de vergrootte ogen van Laurens los te scheuren. 'Kennelijk is het dan toch tot je minuscule hersenpan doorgedrongen dat het leven hier niet alleen maar uitbundigheid en vrolijkheid is. Dat komt tot uiting in hoe alles hier eraan toegaat, jongeman.' Dat laatste er op een spottende wijze aan toevoegend, werd zijn onaangename grijns een tikkeltje breder. 'Ik zou me vast voorbereiden, Wildukind. Een vreselijk opgelaten joch als jij kan het nog eens behoorlijk moeilijk krijgen in de zwarte tijden die nu onder mijn leiding over de school heersen.' Even bleef hij Laurens nog grijnzend aanstaren, maar zijn mondhoeken zakten abrupt naar beneden toen Ephony tot hem sprak. Langzaam dwaalde zijn blik van Laurens af naar de grijsblauwe ogen van Ephony, om nu haar een lange tijd ongeplezierd aan te blijven staren. Zwijgend luisterde hij naar haar opperende voorstel om Laurens voor de gewenning eens rond te leiden en daarbij wenste ook in een paar lokalen te blikken. 'Zolang je niets sloopt,' luidde zijn antwoord, alsof Ephony zo'n wild beest was. 'Wellicht is het ook een verstandig voorstel je nieuwe vriend de kerkers en de martelkamer te laten zien, zodat hij weet wat hem te wachten staat wanneer hij zich niet orderlijk gedraagt. Laten we zeggen; een klein voorproefje op dat wat onvermijdelijk nog komen gaat?' Savador zei het op een vragende toon alsof hij gewoon doodnormaal vroeg of iemand suiker bij de koffie wilde, zijn wenkbrauwen daarbij eveneens vragend opgetrokken en zijn bleke hand die het afsloot met een klein suggererend gebaar.

- Eph knijpt hem ook Ö

Ze slikte moeizaam, ervaarde weer het gevoel dat bijna elke leerling had zodra deze in aanraking kwam het het schoolhoofd. Het liefste verontschuldigte ze zich nu en zou ze de kamer uitsprinten, desnoods het raam uit springen; wat haar maar hier weg kreeg. Maar dat kon ze Laurens niet aandoen, en ze hield daarbij steenvast het beeld van de aardige, lieve en medelevende Savador voor haar ogen. Bij de waarschuwende woorden van Savador verspande haar blik die op haar knieën was gericht nog wat meer. Wild, uitbundig, vrolijk; alles van dat was zij ook. Na haar vraag durfte ze haar blik niet op te slaan. Pas toen Savador antwoorde tilde ze met moeite, die duidelijk zichtbaar was van haar gehele gelaat, haar kin op om haar grijsblauwe ogen op die van Savador te richtten. Bij zijn volgende woorden vloeide de angst in haar ogen langzamerhand naar binnen, zat ze even verstijfd als Laurens in haar stoel. Hij meende dit alles, dat wist ze. De levendigheid in haar ogen was verdwenen, waarbij ze Savador constant met een doodse en angstige blik bleef aankijken. Voor het moment speelde het gehele scenario weer af bij de ruïnes, zag de Savador voor zich waar ze doodsbang voor was. Het leek bijna of het blauwige in haar ogen afzwakte, werd overmand door het grijze waarbij haar blik zich nog meer tegen haar normale vrolijkheid keerde. 'Dan zullen bij nu gaan, Master. D-dank u voor uw tijd,' de gehele warmte waar ze normaal mee sprak zodra ze bij hem was was weg, haar stem monotoom alsof ze de hoffelijkheid herhaalde en herhaalde als een gedreelde soldaat. Langzaam, krampachtig alsof hij zojuist wel dat zwaard tussen haar ribben had gestoken stond ze op, keerde zich naar Laurens. 'Ga je mee?' fluisterde ze op hese toon, waarna ze zonder verdere blik over haar schouder naar de deur toe liep.

"Op zijn alles behalve moed insprekende woorden" Nee dat kan je wel zeggen, ja. Jemig de pemig :')

Het lukte hem niet. Hij kon niet wegkijken. Knipperen leek zelfs met moeite te gaan, laat staan zijn blik afwenden. Met moeite wist hij nog net zijn ademhaling op een redelijk niveau te houden. Langzaam in, vervolgens rustig uit en weer opnieuw. Hij wilde zijn hoofd schudde, Savador gelijk geven toen hij hem toesprak, meegevend in zijn antwoord. Maar het lukte niet. Verstijfd, totaal verstijfd. Zijn spieren uiterst gespannen om het continu in deze houding vast te houden. Zodra Savador zijn naam uitsprak klonk een slikkend geluidje vanuit zijn keel, trachtend deze te smeren. Droogte heerste hier, schurend werden zijn ademhalingen dan ook. Langzamerhand was ook het kleur uit zijn gezicht weggetrokken, tot dat hij bijna door kon gaan als Casper de tweede. Hij kon nog net voorkomen dat een piepend geluidje van dieponder in zijn keel te horen was zodra het woord 'Kerkers' viel en 'martelkamers'. Ze hadden hier wát? Diep ademde hij in, waarbij heel zijn borst mee omhoog veerde. Ondanks dat hij nu bevrijdt was van Savadors blik lukte het hem nog steeds niet deze ergens anders op te richtten. In plaats daarvan volgde ze de lelijke trekken van de oudere man, misvormd zoals zijn gezicht eigenlijk was. Zijn lelijkheid was hem in eerste instantie niet echt opgevallen, maar hoe meer deze bolleboos zo praatte.. hoe enger en lelijker hij werd. Ergens deed het hem denken aan een verre oom van hem, alhoewel deze lang niet zo eng was. Ome perri. Dik, mollig, wrat op zijn wang en altijd gemeen lachend. Als klein jongetje had hij in zijn broek gescheten om deze man.. nu met zijn 17 jaar, deed hij dit ook tegenover Savador. Eindelijk, daar was het moment. Zijn blik schoot naar zijn knieën. Hij wist niet hoe het kwam, of hoe het opeens gelukt was, maar hij was bevrijd van het tergende beeld wat hem de hele tijd lastig viel. Oh.. hier ging hij nog nachtmerries meekrijgen. De woorden van Ephony drongen voor het tweede maal niet door, ook niet dat ze opstond. Pas toen hij, weer niet wetend waarom, opzij keek richting Ephony's stoel vanuit zijn ooghoeken en zag dat deze leeg was stond in een reflex nogal spastisch op. Hierbij zijn stoel luid schrapend naar achterend verplaatsend waar hij zelf ook nog is van schrok. Panisch ging zijn blik nog een keer naar Savador om zich vervolgens zo snel mogelijk om te kunnen draaien en naar Ephony toe te lopen die al in de dooropening stond. LOOP! Schreeuwde zijn blik alsof ze renden voor hun leven.

- Fuhuhuhuhu

Na het suggererend gebaar bleef zijn hand in dezelfde positie doelloos op schouderhoogte zweven, zijn blik met licht gefronste opgetrokken wenkbrauwen gericht op Ephony. Nu Savador het kritisch bekeek zaten ze nu allebei als een stel dode zombies op hun stoeltjes, bekrompen en beangstigd. Zelfs Ephony, die anders haar overdreven vrolijkheid zonder pardon ook altijd in zijn aanwezigheid uitte, of hij nu in een slechte bui was of niet. Was hij zo eng? Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine voldane grijns. Behalve de machtigste zou hij ook de meest gevreesde worden, daar was hij nu al zeker van. Zelfs Deshas kon kinderen niet zo erg angst inspreken en op de kast jagen als hij kon. Standvast. Wat een mooie baan had hij toch. Zijn blik vestigde zich weer op de emotieloze ogen van Ephony, die op een onbekende monotone toon tegen hem sprak die hij van haar kant niet vaak hoorde. 'Zo'n plotselinge haast,' zei Savador kalm terwijl hij toekeek hoe Ephony op een langzame en krampachtige manier van haar stoel opstond. 'Ik zou bijna denken dat jullie weg wíllen .. om de één of andere reden.' Met een glimlach waarbij hij duidelijkmaakte dat hij zelf ook heel goed wist dat die één of andere reden op hem wees, haalde hij zijn opgeheven hand langzaam uit zijn positie weer naar beneden om die steunend onder zijn kin te plaatsen. Zijn slangachtige ogen gleden weer terug richting Laurens zodra Ephony hem vroeg om mee te gaan en de jongen geen aanstalten leek te maken op te staan. Misschien vond hij het hier toch gezellig. Hij leek het eindelijk pas door te hebben toen hij opzij blikte naar Ephony's, inmiddels, lege stoel. Nog een laatste keer vergde Laurens de moed hem recht in de ogen aan te kijken, waarbij Savador in alle griezelige kalmte terugstaarde. Met een vernoegend glimlachje liet hij zich met zijn rug geheel tegen de leuning zakken en keek zwijgend toe hoe de twee zich zo snel mogelijk uit de voeten leken willen te maken.