Waarom deed ze dit eigenlijk, ze kende die hele Gebbeth niet eens. En dan nog… Zij had ook zelf moeten uitzoeken waar de slaapzalen waren. Oké, een Cassiaan had de trap gewezen. Maar, dat was het. De rest had ze zelf moeten uitzoeken, waarom zou zij nu iemand helpen? Nors keek ze achter zich… Zo gezegd, sleurde ze Gebbeth met zich mee… Ook al liep hij een paar treden, achter haar. Ze wou bijna roepen dat hij door moest lopen. Maar hield zich in, wat moeilijk ging. Nors keek ze weer voor zich. Ze zag diezelfde muur van steen, voorbij flitsen. Dezelfde raampjes, die nauwelijks licht gaven. Toen zij hier liep, voor het eerst. Zag ze dezelfde trappen – ‘toren’, een paar dagen geleden. Maar die ‘eerste keer’ was allang voorbij, zins voort liep ze hier nu elke dag… Ze kende de etage en de trap, van binnenste, buiten. Ze wachten ongeduld, boven aan de trap, bij de deur. Zijzelf was nog sneller met haar koffer, en gitaartas, de eerste keer. ’Hèhè, je bent er. Zullen we naar binnen gaan, of is deze toren te interessant voor je?’ Vroeg ze op een sarcastische toon, en keek hem doordringend aan. Hopelijk verdween hij snel weer uit haar ogen, die nog steeds niet de normale paarse kleur hadden. Dat kleffe gedoe van Yara had ze wel door… Die was verliefd, of zoiets… Op dit, dit hier. Shemoa moest niets hebben van verliefdheid. Haar vader had het laatste beetje liefde, wat nog in haar zat, weg ‘geslagen’. Zins dien moest Shemoa niks hebben van ‘klef’ gedoe, en stelletjes… Als ze er al aan dacht, kreeg ze braak neigingen. Ze gooide de deur open en liep naar binnen. ‘Daar is het jongens vertrek…’ Zei ze nors. En ging zitten, op de bank, bij de openhaard, in het midden van de ruimte. Ze kreeg Shanira in het oog, die de meiden slaapzaal uit rende. ‘Shanira!’ Gilde ze blij, en sprong vrolijk op. En liep op een rustige pas naar haar hond toe. ‘Waarom ging je weg?’ Ze bukte en aaide haar hond over haar hoofd. ‘Wat heb je uitgespookt?’ Toen ze de twinkeling, in haar ijsblauwe ogen zag. Ze haalde lachend haar schouders op, en liep weer naar de bank toe. Ging erop zitten en riep Shanira bij zich. Gebbeth was wel erg stil… Opeens. Ze keek achter zich, naar de deur waar door ze binnen gekomen was. Daar stond Gebbeth nog… 'Kom maar, Gebbeth... Ze bijten niet...' Riep ze aarzelend naar hem. Wat was er toch met hem?

[Eerst, Gebbeth. Bedankt! =D]

[Btw: Insp - loose titel.. I know...]

Gebbeth was blij dat Shemoa hem helpte. Hij had het zelf nooit gekund, alles zoeken en zoeken. Daar zou hij heel lang over gedaan hebben als hij Shemoa niet tegen was gekomen. Ze liepen door allerlei gangen met beelden en kandelaars. Gebbeth probeerde voor hemzelf een paar herkennispunten ze zoeken, zodat hij de volgende keer zelf naar de slaapzalen kon lopen. Afentoe kwamen ze langs kleine vierkante raampjes. Bij elk raampje keek hij eventjes naar buiten, kijken wat er rondom het kasteel allemaal wel niet was. Hij zag een groot bos, toen weer een meer. Toch zou hij eens rond moeten lopen op het terrein. Een beetje een verkennistocht voor hemzelf. Maar dat kwam later wel. Ze kwamen bij een grote trap uit en Shemoa liep meteen naar boven. 'Aah nee, helemaal omhoog?' Dacht hij bij zichzelf. Alsof hij nog niet genoeg had geschouwd met al zijn spullen. Toch moest hij naar boven en liep achter Shemoa aan. Maar Shemoa ging een stuk sneller als hij. En dat was ook niet zo raar, want hij droeg al zijn spullen alleen. Hij hoorde Shemoa op een ongeduldige en sarcastische toon wat zeggen, maar toen zag hij de toren en bleef eventjes staan. Hij ontwaakte uit zijn gedachtes en liep verder. Ze gingen een grote houten deur door en kwamen uit in een klein zaaltje. ‘Daar is het jongens vertrek…’ Zei Shemoa nors. 'Hartelijk bedankt hè' En hij keek blij naar Shemoa.'Je hebt me echt geholpen'. Hij zetten zijn spullen eventjes neer in de deuropening en keek eens goed rond in de kleine zaal. Het was een mooie kamer, en Gebbeth zal zich er wel thuis voelen. Opeens hoorde hij dat Shemoa begon te praten, hij keek naar haar, en zag dat haar hond Shanira eraan kwam gerent. Shemoa was zo te zien heel gek met haar hond. Gebbeth keek toe hoe ze de hond vertroetelde. Ze liep naar een bank en draaide zich om en zei tegen Gebbeth dat hij gewoon naar binnen kon komen. Gebbeth pakte zijn spullen op en liep de kleine zaal in. Nietszeggend keek hij rond. Alles zag er wel netjes uit. Dus de ene deur aan de linkerkant was die meisjesslaapzaal, en aan de rechterkant was die voor de jongens. Hij zette zijn spullen langs de bank en ging langs Shemoa zitten. 'Zo.. eventjes uitrusten en dan ga ik mijn spullen maar eens wegzetten' Zei hij op een nuchtere toon. Hij zag Shanira plaatsnemen op Shemoa's lap en ging achterover hangen. En dadelijk moest hij weer de weg terug vinden om weer bij Yara uit te komen. Hij dacht na welke route ze ookalweer waren gelopen. Maar daar kwam hij straks wel achter. 'Wat vind je tot nu toe van deze school?' En hij keek Shemoa vragend aan.....