Mizore liep nog wat houterig naar het kantoor van Savador. In haar handen die zich voor haar kruis bevonden had ze een leeg potje. Met haar ogen langs alle details kwam ze dichter bij het kantoortje van Savador. Haar gedachte gingen terug naar toen ze daar half bevroren binnen kwam vallen. Ze moest nog steeds iets terug doen voor savador, dat was ze niet vergeten, maar dat ze gezoend hadden was ze al helemaal niet vergeten. Bij die gedachte begonnen haar lippen weer te tintelen maar haalde zich zelf al snel van die gedachte af. Haar paarse ogen gleden naar het potje in haar handen. Het was een vreemd goedje geweest wat er in zat, maar wat het ook was het had geholpen. Bij de deur van Savador hield ze hald. Het was nog vroeg in de morgen en ze vroeg zich af of hij wel wakker was. Nog wat twijfeldend stond ze voor de deur. Zachtjes en voorzichtig deed ze uitendelijk de deur open en keek naar binnen. Snel en schichterig schoten haar ogen van hot naar her om Savador te zoeken. Pas op het moment dat ze dacht dat hij er niet was zag ze wat bewegen in zijn bed. hij licht nog te slapen, schattig. Een klein glimlachtje kwam op haar mond. Voor zichtig deed ze de deur weer dicht en liep bijna geluidloos naar een stoel en zette die een stukje van zijn bed af zodat ze naar hem kon kijken. Met een klein piepje die de stoel gaf ging ze op de stoel zitten en keek naar de gestalte van Savador in zijn bed. Saethion zag ze zo gouw niet, maar die zal daar ook vast wel ergens liggen. Het was nog redelijk donker in de kamer maar na eventjes te hebben gezeten zag ze weer wat meer. Haar ogen gingen terug naar het potje die ze met bijden handen vast had en op haar schoot had. Hier en daar zat er nog een restje maar verder was het leeg. Half doezelend bleef ze zitten wachten tot Savador wakker zou worden.

Savador had er nauwelijks iets van gemerkt dat er iemand zijn kantoor was binnengeglipt. Hij had tot diep in de nacht doorgewerkt aan werk dat al dagen op hem wachtte en wat zich in de tussentijd flink opgestapeld had. Hij was, toen het tegen vieren in de ochtend dan toch eindelijk gedaan was, direct naar zijn bed gegaan en was daarbij vergeten de deur van zijn kantoor op slot te draaien. Dat deed hij altijd, voor het geval het weer voor zou komen dat er iemand tussen zijn persoonlijke spullen zou snuffelen en het mee zou jatten, zoals al eens eerder was voorgevallen. En dat wilde hij niet nog een keer. Hij was voor het slapengaan met behoorlijke rugpijn naar bed gegaan, had van tevoren nog besloten de volgende morgen niet uit zijn bed te komen. Misschien was het een doodnormale periode van rugklachten die steeds vaker de kop op staken, of was het gewoon de leeftijd. Tegen het einde van de oktobermaand zou hij ook verjaren, iets waar hij helemaal geen zin in had. Hij voelde zich al oud zat. Ondanks de steken in zijn rug die met de dag erger leken te worden, was hij als een blok in slaap gevallen en had zijn rust in die vaste trent genomen. Normaal sliep hij altijd erg licht en werd van het minste of geringste wakker, maar dat was deze keer niet het geval. Op zijn rug, om de pijn zo veel mogelijk te minderen, lag Savador languit op zijn rug. Zijn ogen gesloten en haast onbeweeglijk, zodat het haast leek alsof hij dood was. Duidelijke tekens dat hij diep in slaap was. Saethion lag opgerold op zijn borst en leek al net zo uitgeput te zijn als zijn meester. Beiden hadden ze de slaap hard nodig. De zachte geluiden die de deur maakte ontgingen ze allebei geheel, evenals Mizore's onverwachte aanwezigheid. De heersende stilte die in de kamer hing nu Mizore zat en hem vanaf een stoel bekeek, was sereen. Het werd echter even verstoord door een zacht geluid uit Savadors keel, dat nog het meeste weghad van een schorre kreun van pijn. Zijn gezicht leek in het duister ook even te betrekken in zijn slaap. En als je goed keek, kon je zweet op zijn lijkbleke huid zien parelen. De sluike donkere lokken die in zijn gezicht hingen waren al helemaal nat van het zweet. Met een zucht die hij met tegenzin leek te slaken, opende Savador vermoeid zijn ogen en staarde roerloos naar het plafond. De slaap brandde nog achter zijn ogen en hij voelde zich helemaal niet uitgerust of beter. In een langzame beweging draaide hij zich op zijn andere zij, met zijn rug naar Mizore toe, en merkte haar nog niet eens op. Zijn doffe lokken gleden tijdens het omdraaien langs zijn schouders en vielen op zijn rug. Savador sloot zijn ogen weer om de slaap opnieuw proberen te vatten, aangezien hij het nu echt nodig dacht te hebben.

Mizore zat half slapend in de stoel. haar hoofd hing naar beneden en haar grip op het legen potje was verwakt. Een soort kreungeluid klonk door de kamer waardoor Mizore weer allerd wakker schoot en haar ogen nu wijd open had. Een paar keer knipperde ze met haar ogen en zag nu duidelijk Savador te liggen. Er leek zweet op zijn voorhoofd en de rest te zitten. Was hij ziek? Had hij koords? er was ook een pijnlijk uitdrukking op zijn gezich te herkennen. Al half opstaand zag ze het potje pas op haar schoot liggen die nu half naar de haar knieën rolde en op het punt stond te vallen. Met een snelle beweging pakte ze van haar schoot voordat het gevallen zou zijn. Savador had zich omgedraaid. Staand keek ze hem een poosje aan, waarna ze maar weer ging zitten. Het zelfde piepgeluidje weer klonk weer toen ze ging zitten. Rustig bleef ze hem aan kijken. Al dat werk die hij nu deed. Alles wat hij nu in zijn leven had kon zij alleen maar wensen. Tranen schoten in haar ogen bij deze gedachten. Alleen met Savador had ze geen moeite haar emotie's te laten zien. Haar gedachte gingen terug naar vroeger, naar de dingen die ze zich nog kon herinneren. De dag dat ze Marcus zou vermoorden. Dat ze thuis kwam en hij al dood op de vloer had gelegen. Was dat het moment dat ze niet meer het voorbeeld van Savador was? Een traan gleed over haar wang en viel op het dekseltje van het potje waardoor een *kling* geluidje te horen was. Mizore zat starend naar de onderste rand van Savador's bed te staren. Schuddend met haar hoofd probeerde ze de gedachte weg te smijten. Een zachte bijna onhoorbare zucht verlied strelend haar lippen. Als ze ergens een hekel aan had was het wel stille ruimtes. Haar gedachte raakte dan altijd op de loop, over dingen waar ze niet meer over wilde denken. Voorzichtig gleden haar ogen weer naar het postuur van Savador. Voor zichtig ging ze half schuin op de stoel zitten zodat ze haar hoofd op de rugleuning kon leggen. Ze sloot voorzichtig haar ogen en viel met tranen stomend langs haar wangen in slaap.

Hoe graag hij nog even wat slaap wenste in te halen, het leek niet te lukken. De vermoeidheid was slopend, maar de ergerlijke steken hielden hem wakker steeds wanneer hij op het punt stond uiteindelijk weer in slaap te vallen. Een combinatie die niet samenging. Met een kleine kreun die meer iets weghad van een hese zucht omdat zijn stembanden nog niet helemaal ontwaakt waren, opende Savador zijn ogen weer en staarde futloos naar de muur. Hij voelde Saethions koude lijf soepel onder zijn kin doorglijden en het dier zachtjes sissen. De slang moest inmiddels ook voelen dat er iets niet helemaal in orde was met zijn meester. Hij kon onmogelijk weer terug in slaap vallen met de steken die de kop weer op staken. Voorzichtig kwam hij overeind en streek met een hand over zijn gezicht zodra hij rechtop zat. Die was direct vochtig. Had hij zoveel gezweten? Saethion kronkelde zich via zijn arm een weg omhoog toen hij de dekens van zich aftrok en op de rand van het bed ging zitten, om het plekje om zijn schouders in te nemen. Pas toen zag Savador een gestalte op een stoel vlakbij zijn bed zitten. Hij staarde er een tijd naar, maar herkende al gauw de vage contouren van Mizore in de duisternis. Ze moest hier vast al een tijdje zitten, want toen hij beter keek zag hij dat ze in slaap was gevallen. Met veel steun van zijn vuisten op het matras, hielp hij zichzelf overeind, pakte de deken en legde die om Mizore's schouders. Hij had haar aanwezigheid niet gevoeld en had al helemaal niet door gehad dat ze binnen was gekomen. De pijn belemmerde het helder kunnen nadenken kennelijk ook. Savador wilde naar de deur lopen, maar zijn pas ging van stille stappen over naar sloffend gestrompel, waardoor hij halverwege met een hand op zijn bureau steunde en voorovergebogen met zijn andere hand tegen zijn rugholte moest blijven staan. Resoluut draaide hij zich om om weer terug naar zijn bed te keren. Dit was niet normaal meer. Hij kon nog niet eens tien stappen zetten, of een scherpe pijn alsof iemand hem in zijn rug stak, schoot direct door zijn lijf. Savador zette zijn knieën op de rand van het bed en ging op die manier voorzichtig weer terugliggen, zonder dekens en zonder nog de behoefte te hebben aan slaap. Niet met deze pijn.

Mizore lag niet zo heel diep in slaap. Ze werd een beetje wakker bij het voelen van de warme deken om haar heen, maar duimelde daarna weer een beetje in slaap. Wat gestommelde voetstappen waren te horen. Loom gingen haar ogen open zodat ze net door haar wimpers heen kon kijken en zag nog net Savador die terug in zijn bed ging liggen. Wat met waterige ogen keek ze Savador nu vanuit haar ooghoeken aan. Zijn gezicht stond pijnlijk. Half uitrekkend kwam ze voorzichtig om hoog en keek Savador aan. Het glazen potje wat ze vast had zetten ze op het stukje stoel wat vrij was gekomen in de posietie waar in ze nu hing. 'Alles goed?' klonk het schor uit haar keel. Een paar lokken waren aan haar wang vast geplakt door de tranen die er gelopen hadden. Zachtjes stond ze op en pakte de deken die om haar heen lag en legde die teder om Savador heen. Even voelde ze met haar handen waar savador niet lag en ging op het rantje van het bed zitten. 'Je ziet er niet al te best uit.' Haar ogen keken nu bezorgt naar Savador, wat niet zo goed zichtbaar was door de donkerte die in de kamer was.

Met tamelijke voorzichtigheid ging Savador op zijn zij liggen. Plat op zijn rug zou zijn spieren teveel belasten. Zijn ogen waren in een fronsende gelaatsuitdrukking gesloten, want de pijn was bij lange na nog niet weggeëbt. Nooit gedacht dat dit op deze leeftijd al zou komen. Vijftig vond hij zelf er nog een te ontoepasselijke leeftijd voor. Zulke dingen behoorden vanzelf pas op te komen dagen wanneer hij in zijn bejaarde fase zat, niet nu. Hij had nog een gezin en een school te onderhouden, dat zou niet optimaal meer lukken met een beperking. Het was te hopend dat het niet blijvend was. Hij moest en wilde in zijn leven nog veel dingen doen, compleet maken. Doordat hij zijn ogen nog gesloten had, merkte Savador niet dat Mizore overeind kwam. Pas bij het horen van haar stem gingen zijn ogen loom open en keken haar eerst een tijdje aan voor het helder tot hem was doorgedrongen. Zijn mondhoeken krulden om tot een zwakke glimlach. 'Allicht. Alles is prima,' loog hij zacht. Zijn ogen zakten uit vermoeidheid weer traag dicht toen Mizore de deken weer om hem heen sloeg en hem zachtjes toedekte. Met zijn ogen nog dicht, glimlachte hij weer als reactie op haar woorden. 'Wanneer zie ik er wel al te best uit? Ik word eng gevonden,' zei hij er met een zachte, zwakke stem achteraan waarna hij zich forceerde zijn ogen weer open te doen en Mizore vanuit zijn ooghoeken een blik toe te werpen. Savador ging met een hand over zijn gezicht, deels om het zweet wat zijn huid deed glimmen weg te vegen en deels om de droevige uitdrukking voor Mizore te verbergen. Hij wist dondersgoed dat hij zichzelf nu een masker opzette om zijn ware gevoelens verborgen te houden. En hij wist ook dondersgoed dat er wel iets ernstigs aan de hand moest zijn, aan de erge pijnscheuten te merken.

Mizore luisterde naar zijn woorden. heel lichterlijk had ze op zijn eerste woorden nee geschud. Kalm en rustig zei ze 'Eng? De leerlingen hier kennen je zachte en zorgsamen kant niet. De meeste gaan simpelweg op uitlijk en gezichts uitdrukking uit.' Voorzichtig boog ze wat voorover om een lok uit zijn gezicht te strijken zodat ze hem beter kon zien. Een flauw glimlachtje en een bezorgde uitdrukking kwam op haar gezicht. De sluike natte lok haar gleed moeizaam weg. 'Waar heb je last van?' Met een wat stregere blik keek ze Savador aan terwijl ze met haar hand die net de natte lok weg had gehaald onder zijn kin dook en tegen zijn kaakbot aanduwde zodat ze hem nu dwong haar aan te kijken. Haar blik bleef primend op ze zijne. 'Ik wil dat je eerlijk tegen me bent Savador. Net als jij mij niet kwijd wil raken wil ik jou ook niet kwijd raken.' Ze bleef hem tegen zijn kaakbot aan duwen en wachte tot antwoord.

(sorry voor de korte post ik ben ff inspi loos )

Hij had langzaam zijn hand weer weggehaald en te rusten naast zich op het matras gelegd. Zijn mondhoeken waren naar beneden gezakt en zijn ogen waren weer gesloten bij de al net zo pijnlijke nasteken die zijn rug week maakten. Toch kon Savador het niet laten zacht te lachen om Mizore's woorden. Met zijn ogen nog gesloten, weliswaar. 'Dus jij vind me ook al eng?' zei hij glimlachend, doelend op haar laatste zin die hem dat wel deed laten denken. Niet dat hij er nu zulke erge problemen mee had. Hij haatte het wel, maar aan de andere kant werkte het ook in zijn voordeel als meest gevreesde persoon hier rond te lopen. Dan werd er in ieder geval beter naar hem geluisterd dan dat hij zich als een softie ging opstellen. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij Mizore een zijdelingse blik toe toen ze zorgzaam een natte lok uit zijn bezweette gezicht streek. Maar hij wendde zijn blik van haar ijzige ogen af toen ze hem tegen zijn kaak duwde, zodat hij wel gedwongen was haar aan te blijven kijken, en hem op strenge wijze vroeg waar hij last van had. Liever beantwoordde hij die vraag niet. Hij wilde geen onnodige bezorgdheid wekken, dat was het allemaal vast niet waard. Zijn slangachtige ogen gleden weer terug naar Mizore's afwachtende blik bij haar verdere woorden. Hij vestigde zijn blik op een bepaald punt in de kamer en slaakte een zachte zucht. 'Niets meer dan enkel last van mijn rug. Gewoon de leeftijd. Het is niets om je zorgen over te maken. Ik heb al een afspraak staan bij een Shadraanse kliniek spoedig,' vertelde Savador uiteindelijk eerlijk, maar met volle tegenzin.

Mizore keek vreemd op bij zijn reacite. 'Nee, natuurlijk vind ik je niet eng. Hoe kom je daar nu bij.' Haar ogen vingen een glimp op van Savadors ogen toen ze zijn lok weg streek, maar die gleden weer weg zodra ze tegen zijn kaak aan duwde. Na zijn antwoord te hebben gehoord verzwakte haar hand. Voorzichtig zetten ze haar rechter knie op bed zodat ze half over Savador heen kon hangen. 'Je rug? Daar had je de laatste keer ook al last van.' Ondanks dat hij gezecht had dat het niets was maakte ze zich toch zorgen. Voorzichtig gleed ze met haar vrije hand naar de onderrug van hem toe en gleed er vorzichtig met haar hand onder zijn shirt. Liefelijk wreef ze over zijn onderrug. Het zal waarschijnlijk niet helpen. Maar ze probeerde een warme plek te vinden om te kijken of er een ontsteking zat. Ondertussen bleef ze zorgzaam Savador aan kijken om te zien of hij ergens een reactie op gaf. Goed of slegt dat maakte niet uit.

Met een kleine tevreden glimlachje had Savador zijn ogen even gesloten bij Mizore's reactie op zijn eerdere opmerking. Het was fijn te weten dat zij hem in ieder geval niet eng vond. Want hij wilde alles behalve boosaardig of intimiderend overkomen tegenover de personen die hij liefhad. Dat was ook de reden dat op zulke momenten vaak zijn zachtere kant naar boven kwam drijven. Hij opende zijn ogen weer en keek Mizore tussen een paar al net zulke natte lokken die weer eigenwijs in zijn gezicht waren gaan hangen aan toen hij haar hand voelde verslappen. Savador hield zijn blik op haar gericht toen ze een knie op zijn bed liet rusten en half over hem heen helde. Met een verontschuldigend glimlachje toen ze opmerkte dat hij de laatste keer ook al last had gehad van zijn rug, draaide hij zijn blik van haar af. 'Mannen van mijn leeftijd blijken daar vaker last van te hebben,' probeerde hij Mizore met een snel verzonnen theorie haar op de gedachten te brengen dat het inderdaad niets ongewoons was. 'Het is niets ernstigs,' herhaalde hij vervolgens zacht. Savador kneep met een vuist krampachtig in de stof van het matrasovertrek om de pijn te verbeten toen Mizore met een hand richting zijn onderrug gleed. Alsof er plotseling duizenden grote naalden in gestoken werden en de pijn via zijn ruggenwervels omhoog kroop en zelfs diep tot in zijn nekwervels nestelde. Hij had de grootste moeite de verbeten trek op zijn gezicht te verbergen en zijn ogen niet stijf dicht te knijpen. Verrast leek hij opeens even licht op te veren bij het voelen van Mizore's hand die nu onder zijn kleding doorgleed en hem zorgzaam over zijn onderrug wreef. Met een lichte glimlach was zijn blik in eerste instantie naar haar gezicht gegleden om haar zijn dankbaarheid te tonen. Het was erg lief van haar. Maar Savador kon niet voorkomen dat zijn gelaat alsnog betrok van de pijn, en hij met dichtgeknepen ogen een luide kreet slaakte, waarbij hij de dekens wat optrok alsof hij op die manier nog kon voorkomen dat Mizore wist dat hij pijn had.

Mizore trok ongeloof waardig haar wenkbrouwen om hoog bij de reden die hij haar gaf. 'En vrouwen krijgen dat niet?' Maar blik verstrengde zich wat. 'De waarheid graag.' Weer consentreerde zich weer op de blik van Savador toen ze met haar hand over zijn onder rug gleed en dacht een onderdrukking te zien. Met een bezorde blik bleef ze hem aan kijken tot hij een luid gekreun uitslaakte. Zijn gezicht vertrok naar pijnlijk en hij trok de dekens weg. Uit reactie had ze haar hand terug getrokken. Even bleef ze hem aanstaren. 'Saf?' Ze wachte even en bleef naar de dekens kijken. 'Ben je al bij een arts geweest?' zei ze voorzichtig maar met bezorgde woorden terwijl ze voorzichtig de dekens wat opzij deed en Savador's ogen zocht. Zacht streelde ze zijn wang. 'Ik maak me zorgen om je.'

Savador had vreugdeloos gelachen als reactie op Mizore's vraag. Met veel moeite, omdat er haast niets te lachen viel. 'Vrouwen vast ook. Maar ik ben geen vrouw, weet je nog?' deed hij een tevergeefse poging er wat pret in te houden. Hij deed zijn ogen dicht en deed alsof de vermoeidheid hem bijna overviel, al was dat alleen maar om niet op haar doodserieuze woorden daarna te hoeven antwoorden. De waarheid, die wist hij zelf ook nog niet eens. De dekens waren even over zijn hoofd getrokken toen hij zichzelf even niet meer in had kunnen houden. Gelukkig ebde de pijn vanzelf weer weg zodra Mizore uit reflex haar hand had teruggetrokken. Licht hijgend, aangezien het zweet nu weer net zo erg op zijn voorhoofd parelde, liet hij de dekens weer zakken. Savador bleef strak naar een punt in de nog verduisterde kamer kijken toen Mizore hem aansprak met een afgekorte versie van zijn naam. Een naam die alleen personen mochten gebruiken die dicht bij hem stonden. Hij deed allereerst een poging het zweet van zijn gezicht te vegen voor hij op Mizore's vraag antwoordde, maar het was zinloos. 'De afspraak bij de kliniek staat voor spoedig gepland,' ontweek hij een direct antwoord op haar vraag. Haar strelende hand over zijn gezicht was als een kleine verkoeling voor zijn gloeiende huid. Met een klein dankbaar glimlachje keek hij Mizore aan en draaide zijn hoofd wat naar haar toe. 'Dat is niet nodig,' zei Savador zacht op haar woorden dat ze zich zorgen om hem maakte. Nauwelijks zichtbaar schudde hij zijn hoofd om zijn woorden kracht bij te zetten.