De zon was onder. De dag liep op zijn eind. Sneeuw viel eindeloos achter de ramen en bekleedde alles in een glinsterend wit laken. Toch kon de kou niet door de ramen dringen. Niet op de vuur magie etage. Daar brandde zoals elke avond een warm vuur in de haard. Een vuur die uitnodigde. Een vuur die huislijkheid gaf. Een vuur die er voor zorgde dat enkele van de studenten hadden besloten om zich te nestelen op de brede banken en de zachte fauteuils. Lezend in boeken. Lerend voor school. Kletsend met hun vrienden. Een absoluut aangename en rustige sfeer. Ik keek dan ook absoluut niet op van het handje vol dat zich in de "huiskamer" van mijn woonetage had verzameld. Ik stapte van de gang, naar mijn gedeelde kamer, de huiskamer in en liet voor een moment de sfeer over me heen vloeien. Een koppel zat dicht bij het vuur romantisch met elkaar te fluisteren en te grinniken. Hij diep weggezonken in het rode fluweel van een fauteuil met haar op zijn schoot en haar arm om hem heen geslagen. Op de vloer, voor de haard, zag ik een paar eerste jaars puzzelen. Aan de andere kant van de kamer zat er nog een meisje, haar boek te lezen. Alles in volkomen rust. Ik keek om me heen, mezelf afvragend hoe ik me eens zou gaan vermaken. Het boek dat ik onder mijn arm droeg verraadde mijn initiële plan. Maar nu ik onder mijn mede studenten was, leek dat plan opeens te verwateren. Toen viel mijn blik op de nieuwe piano. Ik was er de afgelopen dagen al een paar keer langs gelopen en had, van wat leerlingen op de gang, vernomen dat ze op elke woon etage nu een piano hadden staan. Met dank aan de muziek afdeling van de school. Als ik Master Aido tegenkwam deze week moest ik hem maar eens bedanken.

Het ding stond te glanzen in de vlammen en aangezien toch niemand aan het spelen was... ik bedoel.. waarom niet. Het boek onder mijn arm kreeg een tijdelijk plekje op het bladmuziek statief. Ik zou er toch geen gebruik van maken zonder bladmuziek. Toen ik plaats nam zag ik hoe een van de twee eerste jaars nieuwsgierig mijn kant op keek. Ik schonk hem enkel een vriendelijke glimlach, maar focuste me toen op de piano zelf. Mijn vingers gleden langs de toetsen. Uitproberend en het gevoel van het instrument zoekend. Ik drukte enkele toetsen in en een helder diep geluid klonk door de kamer heen, wat enkele mede studenten op deden kijken. Gelukkig klonk hij gestemd. Nu was het alleen nog de vraag.. wat wilde ik spelen. Ik kende een hoop muziek stukken uit mijn hoofd. Muziek stukken van hoog geprezen componisten door heel kovomaka. Toch kwam niks in me op. Dus ik sloot mijn ogen en liet me leiden door mijn gevoel. Een herinnering vormde zich achter mijn gesloten oogleden. Een herinnering van vele levens geleden. Klotsende zwarte golven in het maanlicht... het krakende hout van een schip voor anker... een met kaarsen verlichte kapiteinshut... en de silhouet van een jonge vrouw... haar naakte huid gloeiend in het gedimde licht. Ik kon me haar herinneren. Als de dag van gisteren. Zoals ik altijd deed. Haar prachtige volle lokken. Zachte lippen als rozen. En haar blik... Ik had die nacht voor haar gespeeld. Voor haar gecomponeerd. Een muziekstuk die mijn visie van haar probeerde te vormen in de prachtige klanken van de piano. Ik opende mijn ogen en ontdekte dat ik al was begonnen met spelen. Mijn ogen keken ontspannen neer op de toetsen. En pas toen ik mijn handen van de piano af haalde, nadat de laatste toon was uitgestorven, toen pas keek ik op naar de persoon die achter me was komen staan. Het was me niet ontgaan tijdens het spelen, absoluut niet, dat er iemand over mijn schouder mee was komen kijken. Gelukkig was deze persoon fatsoenlijk genoeg geweest om me niet te storen tijdens mijn spel. Dus ik glimlachte uit dankbaarheid. "Can I help you? Or do you like to make a request?"