Being New?

'Waarom ga je van me weg? Ik doe je toch geen pijn?.... Laat ook maar! Verdwijn, rot kind! En neem dat mormel mee.... En waag het om terug te komen!'

De woorden die haar vader naar haar toe schreeuwde... Waren pijndelijk, maar haar eigen schuld om te horen, toen ze op het punt stond weg te lopen. Het was vrijwillig wat ze deed, en dat ze naar deze school ging, Starshine Academy. Waarom ze hier heen ging, wist ze niet. Iets trok haar aan... Veertien jaar lang, hield haar vader, haar binnen. Opgesloten, als.. Als... Een gevangenen, iemand die... Geen leven had, geen ziel. Ze had er geen spijt van! Ze was er helemaal zeker van, die man, die zich haar vader noemde, hoefde ze ook nooit meer te zien.

Ze zuchte eens diep en keek, hoe de raket, die haar hier had gebracht, weg vloog. Ergens, diep in haar, was ze blij dat ze het gedaan had, maar ook ergens, kon ze het wel uithuilen van verdriet. Ze had nu echt niemand meer, die om haar gaf. Enkel haar Huskey, Shanira, die ze in haar armen droeg. Naast haar stond een grote koffer, met enkel wat kleren die ze vonden kon. De rest zou wel in de was zitten, ofzo. Op haar rug, hing ook een tas, met daarin haar gitaar. Ze hield ervan om gitaar te spelen, ze kon het al aardig goed. Ze keek rond en zag allemaal verschillende mensen lopen. Jong en oud liep door elkaar. Voor het eerst, zag ze weer eens mensen! Ze slikte, dit kon nog eens moeilijk gaan worden. Ze keek Shanira even aan en fluisterde in haar oortje: 'Ben je er klaar voor, om een nieuw begint te maken?' Ze zag hoe de fel blauwe ogen van Shanira haar aankeken. Ze zag er een duidelijke 'ja' in. Ze pakte haar koffer op, die helemaal niet zwaar was. En liep richting de school. Ze zag hoe verschillende 'mensen', haar aanwezen en 'dom' gingen giechelen. Shemoa bloosde en trok haar cappeshon nog dichter op haar hoofd. Ze zag zo vrij weinig en liep perongelijk tegen iemand op... Alles viel uit haar handen, de Huskey, Shanira, en de koffer, die open sprong. 'Sorry, sorry..!!' Riep ze uit, snel deed ze haar cappeshon af, en dook op de grond af. Om haar spullen bij een te zoeken. Hopelijk was de persoon, waar ze tegen op knalde, een beetje aardig en hielp haar...

(Bedankt voor de bevestiging... Hopelijk doe ik het een beetje goed.. =3)

Fainn had zwijgend in een hoekje van de Raket gezeten met zijn trouwe viervoeter Pacco. Fainn had er weininge zin in. Met een wat treurige blik keek hij door de ruimte en zag de ze allemaal oudere waren dan hem. Hij weet nog goed wat Lissa had gezeg toen hij op het punt stond om in te stappen. 'Alles komt wel goed jongen, Je hebt Pacco nog.' Er kwam een glimlach op zijn gezicht, en keek even naar zijn Huskey. Dat klopt hij had zijn trouwe vriend nog zolang hij Pacco had kon er niks met hem gebueren en was hij niet allemaal alleen. Pacco leek er ook geen zin in te hebben, Fainn zuchten nog eens. Waarom moeste hij weg van zijn planeet, hij had er een goed leven en vrienden nou leek het wel als of hij opnieuw moet beginnen. Hij kende zijn ouders dan niet en wist niet of hij broers of zussen had. Nee hij was opgevoed door een aardie en lieve mevrouw die al behoorlijke op leeftijd was. Toen de Raket landen en de mensen konden uitstappen. Pakte hij zijn rugzak met wat kleren, Veel had Fainn niet. Lissa leefde in armoede maar was toch gelukkige en Fainn was dat ook, Fainn keek met een glimlache naar Pacco en fluisterde in zijn oor. 'Klaar om weer opnieuwe te beginnen.' Pacco blafte luid en vrolijke, die was duidelijk blij dat hij uit de Raket mocht en weer de frise en veillige op de grond was. Met slomme passen liep hij richting de school hier en daar hoorde hij kinderen en tieners vrolijk praten en lachen. Fainn stond even stil en voelde een duw in zin rug met een sorry er achter aan. Fainn draaide zich verbaast om en keek even naar het oudere meid die voor hem stond Zijn Huskey Pacco ging meteen achter een ander huskey aan en blafte vrolijke en spel naar de andere hond. Die waarschijnlijk van haar moest zijn, Fainn keek even naar haar en hulp haar toe meteen mee met opruimen van haar spullen en zei met een verlegen en vriendelijk stem. 'Hoi, ik ben Fainn en het geeft niet hoor.Ik ben ook een beetje zenuwachting.' Fainn liet zijn blik gleden over het meisje en het viel op dat ze helemaal in het zwart was.

'Hoi, ik ben Fainn. Het geeft niet, hoor. Ik ben ook een beetje zenuwachting.' Hoorde ze een jonge jongens stem zeggen. Ze schrok en bevroor voor een paar minuten. Geen geschreeuw en gescheld. Een rustige stem... Ze knipperde met haar ogen, en keek diep in een paar fel groene ogen. Ze werd weer zo rood als een tomaat en greep naar haar cappeshon. 'Shanira, kom hier...' Verfluisterde ze zacht.. Haar blik wierp ze op de grond, alsof die heel intressant was. Ze had bijna al haar spullen, slordig in de koffer gegooid. Hier en daar laggen nog wat t-shirts, pennen en muziek cd's van bekende metal/rocks bands. 'Uhm.. Be - Be...' Ze kuchte een keer, en probeerde het opnieuw. 'Be - Bedankt..!' Haar gezicht lag half in de schaduw van haar cappeshon. Toch, probeerde ze een klein glimlachje op te zetten... Wat er nog dommer uitzag, omdat ze kuiltjes in haar wangen had. Toen ze de laaste dingen ook in haar koffer had gedaan, stond ze vlug op. En bekeek de jongen die voor haar stond, en hielp... Hij was een stuk kleiner dan haar, dus jonger. Hij had zwart (?) haar en fel groene ogen. Er liep een andere hond los, rondom hun, Shanira kroop tussen Shemoa's benen. Ook zij was dit niet gewend. 'Uhm.. Ik heb.. Ik ben Shemoa..' Suf stak ze haar hand uit. 'Ook nieuw hier?' Vroeg ze uit nieuwsgierigheid. Haar ogen twinkelde op bij de gedachte dat ze niet als enige nieuw was op deze Academy. De Academy was al een paar weken bezig, dus het was haast onmogelijk om meer nieuwe leerlingen te ontmoeten. 'Sorry dat ik dit vraag, maar... Waarom help je me eigenlijk. De helft van de Academy lacht me nu al uit!' De laaste zin rolde verdrietig over haar tong. Uit gelachen worden, liet haar aan haar vader denken. Ze keek de andere kant op en keek naar de 'groepjes', die wijzen en lachend naar hun keken. Wat zou Fainn hiervan vinden..?

Het meisje keek op en knipperde een paar keer met haar ogen, ze leek wel verbaast dat ze geholpen werd. Al gauw werd ze rood, zo rood als een tomaat. En trok snel haar cappeshon op, Fainn kon nog net een grinnikje onderdrukken. Ze fluisterde tegen haar hond die Pacco maar niet met rust kon laten en graag met haar wou spelen. Het meisje had haar blik op de grond geworpen die heel interessant leek te zijn, het verbaast dat ze zou veel spullen had en hij alleen maar een rugzakje met kleren en wat potloden en een gum en puntenslijper. Snel raapte ze de laatste spullen op en mompelde een bedankje,Fainn knikte alleen maar en stond alvast op. Fainn schaamde zich een beetje toen en dacht , Ben ik zou arm opgegroeide?, Fainn schudde die gedachte meteen weer uit zijn hoofd en richte zijn blik weer op het meisje en riep streng. ‘Pacco kom hier en blijf.’ Pacco keek meteen op maar gehoorzaamde meteen en liet een zielige jankje horen. Het hond van het meisje was tussen haar benen gaan zitten. Toen ze haar laatste spullen had stond ze snel op en keek even rond en bekeek hem. Ze stelde zich voor als Shemoa en stak haar hand uit, Fainn schudde netjes haar hand en ze vroeg meteen of hij nieuw was. Fainn knikte een ja en keek even naar de grond, Fainn had de twinkeling in haar ogen gezien. Maar hij zelf was liever op zijn planeet gebleven bij zijn vrienden die nog jonger dan hem waren en bij zijn pleegmoeder. Fainn keek nogal op van haar vraag die er verdrietige uit kwam, Fainn keek even rond en zag de groepen jongens en meiden lachen en lachende hun kant op wijzen. Er was een hele opstopping ontstaan door hun en de groepjes. ‘Ik weet niet ik help gewoon graag andere mensen. En maak je maar niet druk over een paar dagen zijn ze het vergeten en lachen ze wel om iemand anders’ Fainn keek vriendelijk naar de blauwe ogen van Shemoa en glimlachte vriendelijk naar haar. 'Dus jij bent ook nieuw hier Shemoa?' Fainn keek even naar Pacco die rustige langs hem zat, maar met een speelse blik naar de hond van Shemoa keek en daarna omzich heen. 'Pacco je laat het he?' Zei Fainn streng tegen Pacco, Pacco liet een zeillige piepje horen. Fainn wist dat hij nou even wou spelen en wild wou doen hij had al lang genoeg stil gezeten.

Fainn had ook door dat ze uitgelachen werden. Shemoa draaide haar hoofd weer richting Fainn, die haar vriendelijk aankeek. De andere leerlingen konden barsten... Hopelijk waren ze het snel vergeten, zoals Fainn zei. 'Dus jij bent ook nieuw hier, Shemoa?' Hoorde ze, de jongens stem zeggen van Fainn. Het dringde langzaam tot haar door... Maar er werd normaal tegen haar gepraat en gedaan. Geen geschreeuw, geen scheldwoorden, geen pijn... Ze knikte twijfelachtig. 'Eigenlijk, ben ik wel blij... Dat ik weg ben... Daar' Ze boog haar hoofd af, naar de grond gericht. Langzaam rolde er een traan van haar wang af. Shanira begon tegen haar been op te springen. 'Het is goed, Shanira...' Shemoa klaarde op, toen, Fainn iets tegen zijn hond, Pacco, zei. 'Dus... Die hond is van jou? Hij is een stuk groter dan dees hier..' Shemoa tilde Shanira op, en liet haar goed aan Fainn zien. Shanira piepte beangstig.... Ook zij was amper met mensen of andere dieren in contact gekomen. 'Dit is Shanira, een blauwe baby Huskey. Ze zeggen dat ze magisch zijn... Maar ik heb tot nu toe niks ontdekt' Ze hield Shanira's oor dicht bij haar mond en verfluisterde: 'Jij moet ook opnieuw beginnen. Laten we starten met vrienden maken...' Ze zette Shanira weer op de grond neer, die meteen weer achter haar benen verschool voor Pacco. 'Het is goed, Shanira. Pacco doet je niks, hoor.' Ze duwde, met haar voet, haar hondje richting Pacco en gaf d'r een bemoedig knikje toe. Langzaam ging Shanira naar Pacco toe, en ging langs hem zitten. Shanira hield zich onderdanig en ging al snel liggen. Shemoa zuchte en vroeg: 'Zullen we verder lopen, ofzo?' Ze wist niet waar ze heen moest, of welk klaslokaal. Alles was nieuw voor haar... De Academy, de mensen... De contacten met mens en dier... Het meest waar ze aan moest wennen, was dat... Er aardig tegen haar gedaan werd, ondanks het gelach van de 'groepjes' meiden en jongens. Ze vond het niet zo heel erg, alleen storend. En het liet haar blozen. En als ze bloosde, werd ze zo rood als een tomaat. Wat was ze blij dat ze een cappeshon ophad. Ze keek weer naar Fainn, die rustig aan het rond kijken was. Ze tikte hem aarzelend aan. 'Uhm... Fainn...?' En zette een glimlach op. Ze pakte haar koffer op en liep alvast voor...

Shemoa draaide haar hoofd weer richting Fainn, en Shemoa knikte wat twijfelachting naar hem toen Fainn vroeg of ze hier ook nieuw was. 'Eigenlijk, ben ik wel blij... Dat ik weg ben... Daar' Zei ze en ze boog haar hoofd weer naar de grond, Fainn keek haar verbaast aan toen er een traan van haar wang af rolden. De kleinere husky begon tegen haar op te srpingen en Shemoa zei dat het al weer goed was. Fainn keek haar nog even verbaast aan en langzaam drongen haar woorden zijn oren binnen. Fainn schudde even met zijn hoofd en knikte. ‘Ja dat is Pacco mijn trouw vriend of niet jongen?’ Pacco blafte luid en Fainn gaf hem een aai over zijn bol. De blauwe kleine huskey Piepte wat angstige en fainn glimlachte vriendelijk naar haar. Die Shemoa in haar armen had, 'Dit is Shanira, een blauwe baby Huskey. Ze zeggen dat ze magisch zijn... Maar ik heb tot nu toe niks ontdekt' Fainn knikte, Pacco was een gewone husky althans hij had nog niks magisch of iets specials gedaan gedaan. ‘Pacco is een gewone husky mar jou hond heeft wel een aparte kleur blauw ja.’ Shemoa fluisterde nog wat in Shaniras oor en zette haar toen weer op de grond en ze duwde haar richten Pacco. Die een vriendelijk en wat speels op haar afkwam lopen en haar een likje gaf. ‘Pacco is alleen erg speels en vriendelijk.’ Fainn keek met een glimlachje naar Pacco die vrolijke naast Shanira zat die zich onderdanige hield. ‘Het lijkt er wel op dat Shanira nooit met andere honden heeft gespeeld.’ Zei Fainn wat verbaast, en richte zijn aandacht weer naar Shemoa en keek haar vragend aan. Fainn hoorde haar zuchte en zei toe, of ze beter niet verder konden lopen. Fainn knikte en liep ook aan, maar waar naar toe wist hij niet of waarheen. Misschien dat een leraar ons kan helpen, dacht Fainn. ‘Weet jij waar we naar toe moeten, Shemoa? Ik heb echt geen idee, dat is het nadeel van nieuw zijn.’ Zei fainn wat sombertjes, hij miste nou al zijn thuisplaneet en vrienden. Nou kan hij weer opnieuw beginnen, Shemoa was al een stukje door gelopen. Fainn ging snel naast haar lopen en keek weer wat sombere naar de grond. Hij had hier echt geen zin in, gelukkige heb ik al een aardige iemand ontmoet, dus het zal vast wel allemaal mee vallen, dacht Fainn bij zich zelf.

Sorry voor late reactie zal wat meer online komen zusje van me Smile

Shemoa stopte, plotseling, toen ze de opmerking van Fainn hoorde. Verschrikt keek ze hem aan... Haar hond heeft, inderdaad, niet veel met andere honden gespeeld. Maar ging dat hem iets aan? Dacht het even niet, schoot er door Shemoa's hoofd. Hij kwam wel aardig over... Maar hoefde niet gelijk haar verleden te weten, ookal keek hij nog zo vragend. Stug draaide ze zich om en liep door, met flinke passen. Waarheen... ?? Net alsof Fainn haar gedachten kon lezen, want hij vroeg namelijk waar ze heen moesten. ‘Weet jij waar we naar toe moeten, Shemoa? Ik heb echt geen idee... Dat is het nadeel van nieuw zijn.’ Ze haalde haar schouders op en zei stilletjes. 'Dat valt wel mee... Beter hier, dan... Dan thuis.' De laaste zin, kwam nog zachter uit haar keel. Ze was zo, maar dan echt zo blij, dat ze niet meer in die donkere, akelige, koude kelder zat. Ze was zo blij, dat ze nu in de zon liep, en ervan kon genieten. En ze was ook blij, dat ze nu een vriend had, die ze 'vriend' kon noemen. Dan alleen Shanira. 'Laten we, het vragen aan iemand.' Zei ze uit eindelijk om de nare gedachtens uit haar hoofd te bannen. Er viel een lange stilte... Shemoa keek naar Fainn en vroeg zich af, waar hij vandaan zou komen. Als hij het zo goed naar zijn zin had... Wat Shemoa lichter jaloers maakte. Met een duidelijke aarzeling in haar stem, vroeg ze: 'Waar.. Waar kom.. Jij vandaan?' Ze stopte en keek hem doordringend aan. Ze was altijd al, nieuwsgierig geweest...

[Maakt niet uit, hoowr...]
[Sorry, dat tie zo kort is.... HW te maken.. Razz

]

Shemoa stopte ineens en keek hem verschrikt aan, Heb ik iets verkeerd gezegd, dacht Fainn. Daarna draaide ze zich stug om en kiep met flinke passen door. Fainn moest flink door stappen om haar bij te houden en riep wat schuldige naar haar. ‘Het spijt me als ik iets fouts heb gezegd.’ Hij wou geen ruzie of al vijanden maken op zijn eerste dag hier. Toen fainn vroeg waar ze naar toe moesten haalde ze haar schouders op en Shemoa mompelde wat hij niet kon verstaan. 'Laten we, het vragen aan iemand.' Zei ze uitenindelijk en Fainn knikte goedkeurend, en keek om zich heen er veil een lange stilte omdat niemand hen even wou helpen of de weg wou vertellen. Ineens hoorde ze Shemoa vragen met een duidelijk aarzeling in haar stem. 'Waar.. Waar kom.. Jij vandaan?' Fainn draaide zich met een ruk om en keek even verdrietig naar Shemoa. Die hem doordringend aan keek, ze bedoelde het vast niet zo maar hij wou er liever niet over praten. En zei met een zachte en sombere stem. ‘Van Cassia. Maar ik wil er liever even niet over praten.’ Hij was misschien niet rijk hij was daar in tegen in armmoede opgegroeid maar was toch ziels gelukkige met wat hij had en er was elke avond toch eten op tafel en ook eten voor Pacco. Pacco kroop dicht tegen hem fainn aan en blafte hem gemoedelijke toe. En keek naar Fainn met een blik van het komt allemaal wel goed Fainn. Fainn zakte naar de grond en aaide Pacco over zijn hoofd en Pacco gaf hem gemoedelijke likjes. Fainn richte zijn aandacht weer op Shemoa en zei toen met een sombere ondertoon. 'Zullen we maar verder gaan.' En stond weer op en liep alvast verder even keek hij achterom om te zien of Shemoa. Hem achter na kwam.

‘Het spijt me, als ik iets fouts heb gezegd.’ Hoorde ze Fainn zeggen. Somber zei Shemoa. 'Het is niet jou schuld...' Ze stopte niet met lopen, ze liep nog steeds vooruit... Maar of ze de goede kant op liep? Dat wist ze zelf ook niet. Langzaam kwamen ze bij een groot kasteel - achtig gebouw uit. Ze nam halt en keek naar het gebouw en de omgeving voor haar. Ze keek, haar ogen uit. Alsof ze, zoiets, nog nooit gezien had. Wat ze eigenlijk ook nooit gedaan had. Dit was nieuw voor haar, alles was nieuw voor haar. Het leek wel, of ze nu pas haar ogen opende. En de wereld voor het eerst zag. Ze zag, hoe heel het kasteel, omringt was door bomen, planten en fleurige bloemen. Fleurige bloemen... Veel mensen, zeiden dat ze lekker konden ruiken... Shemoa wist het niet, ze had nog nooit een bloem, of iets in die richting, in haar handen gehad. Ze schrok op, toen Fainn begon te spreken. Hij leek opeens erg 'down'... Ze keek hem schuin, achterom kijkend aan. Met een blik van: 'Wat is er, opeens, met jou?' Hij vertelde dat, hij van ''Cassia'' kwam. ''Cassia...'' Herhaalde Shemoa een keer, in haar gedachtens. 'Water, toch?' Vroeg ze nog onzekerder. Maar keek weer snel naar de bloemen. Waarom zou hij er niet over willen praten? Zou.. Hij ook verwaarloosd zijn? Ze hoorde hoe Pacco, een paar keer luid blafte. Shanira zat onderdanig naast Shemoa's benen. Shemoa keek van de bloemen, opzoek naar de ijsblauwe ogen van Shanira. Ze bukte ook, om haar hond(je) te aaien. Ze verfluisterde, Shanira iets toe. 'Het komt wel goed... We zijn net pas van start...' Stiekem wierp ze blikken, richting Fainn. En vroeg zich af, wat hij aan doen was....

[Niet lang... Insp - loos]

Shemoa liep rustige door en Fainn hoorde haar zeggen. 'Het is niet jou schuld...' Fainn knikte alleen en liep haar achterna benieuwd of ze wel de goede kant op gingen. Ze waren allebie nieuw hier en dat maakte het wel verveeld. Ineens stopt Shemoa valk voor zijn voeten en Fainn struikelde er bijna over. Shemoa had al een paar keer een blik naar hem toegeworpen van wat is er met jou. Terwijl hij naar haar toe liep, Fainn liep snel langs haar heen en ze hoorde haar onzeker vragen. 'Water, toch?’ Fainn knikte en keek even naar Shemoa, ze leek dit wel voor het eerste te zien allemaal. Fainn stopte een paar meter verder en liet zijn blik even over de bloemen gaan. Fainn had wel vaker bloemen gezien, maar die zaten in bakken onder een lamp en stonden binnen. In een warme kas of gewoon in poten en dan thuis in de woonkamer. Wat in zijn planeet was het te koud om bloemen buiten te laten groeien, er groeide alleen bomen buiten. Fainn bekeek het gebouw die veel weg had van een kasteel en de omgeving even. Pacco liet hij maar even zijn gang gaan, Fainn draaide zich om en keek met een sombere blik naar Shemoa en vroeg toen met een zachte stem. ‘Van welke planeet kom jij, Shemoa.’ En keek even naar Pacco die door de bloemen aan het rennen was, maar richten toen snel zijn blik weer naar Shemoa.

PROFILE MAGICIAN