Het was vroeg in de morgen. De zon was nog net eens volledig over de boomtoppen in de verte gekropen. Het deed het uiteinde van zijn peuk om de zoveel seconden warm gloeien in het halfduister als hij een trekje nam. Vlak daarvoor hadden zijn handen zich er als een kommetje omheen gevouwen, zodat hij het met een klik van zijn aansteker kon ontbranden. Een oeroud automatisme. Kringeltjes rook bedwelmden de vochtige lucht rondom hem. Donkere kringen stonden onder zijn oogleden geschreven, al leek het hem verder weinig te interesseren dat hij op ongoddelijke tijden zijn bed was uitgerold. Leunend tegen de buitenmuur van het grote gebouw, staarde hij met een afwezige blik uit over de grasvelden.

“Smoking is bad for you, you know.” Zonder op of om te kijken richting de hoge stem, ademde hij nu wat rook uit door zijn neusgaten. “Well,” Nog een trekje werd kalm genomen, “We’re all gonna die someday, one way or another.” Dat liet de leerling even stil vallen. Hij schatte haar een jaar of veertien. Waarschijnlijk had ze hem willen passeren om naar haar eerste les te gaan. Buiten zijn droge opmerking deed de jongeman verder geen enkele moeite de stilte te doorbreken, al kon hij haar eigenwijze puberblik nu op zich voelen branden.

“What happened to your hand?” klonk het tenslotte. Er waren zeker vier minuten voorbij gegaan. Nu pas was er enige beweging in het grote lijf zichtbaar in de vorm van zijn gezicht wat zich apathisch opzij draaide naar zijn rechterarm en enkele donkerbruine lokken voor zijn hemelsblauwe ogen liet dwalen. “My fist accidentally jammed into some guy’s jaw last week.” Ze veerde ietwat op. “No, I meant your other hand. The… metal one.” “Oh.” Een nieuwe stilte… waarin hij zijn achterhoofd tegen de muur liet steunen. Zijn jas voorkwam dat ze de rest van zijn al even metalen arm kon waarnemen. Misschien maar beter ook. Luchtig werden zijn schouders opgehaald. “Went swimming on Cassia. Shark got me.” “Really?!” “No.” De gefrustreerde frons in haar voorhoofd liet een stiekeme grijns rond zijn lippen verschijnen, welke deels verborgen ging achter een rookwalm. Eikel. “So, who are you anyway?” Het was hoorbaar dat haar geduld rap begon te slinken inmiddels. “Me?” Het laatste trekje van zijn peuk werd genomen voor hij deze op de grond tikte en met zijn kist uittrapte. “I’m…” Zijn lichte ogen schoten even op in de richting van de klokkentoren. “.. late for my appointment,” maakte hij gemompeld af. Zonder er verder nog een woord aan vuil te maken, maakte hij zich vervolgens traag van de muur los om op zijn gemakje weg te slenteren. “Oi! You didn’t answer my question!” Met een kort gebaar van zijn hand wuifde hij het gekwetter weg, alvorens de hoek om te verdwijnen.

Het was een minuut of tien later dat hij zijn bestemming had gevonden. Hij was benieuwd of zijn nieuwe mentor al zo vroeg uit de veren zou zijn, maar hem storen bij zijn persoonlijke vertrekken wilde hij liever niet. Werk was werk.
Zijn rug rechtend had hij tenslotte driemaal luid en duidelijk aangeklopt voor hij even aan de deurklink voelde. Open. Top. Kalm werd de deur daarop een stukje geopend, net genoeg voor hem om naar binnen te kunnen stappen en met zijn handen in elkaar gevouwen op zijn rug te blijven staan. “Sir.”

- Gereserveerd