Basis
Volledige naam: Leandra Anselma Kirsa Wolfhart
Betekenis naam: Leandra [Leeuwin] Anselma [Beschermd door de goden] Kirsa [Kers] Wolfhart [Hard Wolf]
Roepnaam: Leandra of Andra
Leeftijd: 408 jaar - in uiterlijk lijkt ze eind twintig/begin dertig
Afkomst: Nova
Magie: Haar primaire magie is licht. Daarbij heeft ze van Ferost ook woudmagie geleerd, al is ze hier minder bekwaam in.
Familie:
Harald Wolfhart [vader: gestorven aan ouderdom]
Phaedra Dryden-Wolfhart [moeder: gestorven aan de griep toen Leandra één jaar oud was]
Partner: Geen.
Geaardheid: Ze weet dat ze op mannen valt, maar weet niet zeker of ze dezelfde gevoelens voor een vrouw zou kunnen hebben. Dat heeft ze in ieder geval nog niet mogen ervaren.
Huisdieren: Haar merrie Hestia (een zwarte Arabier)
Dierlijke vormen: Een sneeuwuil en wit hert
Theme:

-Klik!:

Uiterlijk
Lengte: 1,74 meter
Gewicht: 68 kg
Bouw: Leandra heeft een typisch zandloper figuur met smalle taille, bredere heupen en buste. Daarnaast heeft ze lange benen en lange, smalle vingers die gemaakt lijken een instrument te bespelen of inktveer vast te houden.
Haarkleur: Tussen donkerblond en lichtbruin in. In het juiste licht wil het ook donkerder ogen.
Haarstijl: Lang en golvend. Haar lokken reiken ongeveer tot haar onderrug en zijn in laagjes geknipt. Meestal draagt ze het opgestoken, afhankelijk van hoeveel moeite ze er die dag in wil steken.
Oogkleur: Wisselend. Van nature heeft Leandra hazelnootbruine ogen met tinten groen, maar dankzij haar magische energie willen haar irissen soms goud lijken.
Overig: Leandra heeft haar oude verlovingsring aan een zilveren ketting om haar hals hangen. Soms kiest ze ervoor deze thuis te laten, maar op dagen dat ze het zwaar heeft, wil ze deze nog weleens dragen.
Haar kleding is overwegend modern, maar kan ook als “alternatief” of “boheems” omschreven worden.
Of ze tatoeages heeft, wil ze meestal in het openbaar niet over uitweiden.

Innerlijk
Karakter: Leandra kan het beste omschreven worden als een wijze, geduldige en vriendelijke vrouw. Ze draagt al wat leeft een warm hart toe en is lastig boos te krijgen. Of dit enkel te danken is aan haar persoonlijkheid of ook aan het feit dat ze al vele eeuwen door het universum zwerft, is een raadsel. Toch is ze ook een speelsere, menselijkere kant in haarzelf niet verloren. Vaak wanneer je het het minst verwacht, laat ze plots een kinderlijke ondeugendheid zien, welke vaak gepaard gaat met haar koppigheid en leergierige aard. Een duidelijke, eigen mening heeft ze zeer zeker en ze is niet bang deze te uiten.
Aan Leandra heb je een vriendin voor het leven, maar ook je ergste vijand wanneer je bij haar alle grenzen ben overgegaan. Haar geduld kan zich vlijmscherp tegen je keren als ze dit eindelijk is verloren. Het kan dan vrij lastig zijn het vertrouwen en goedlachse terug te winnen. Eveneens kan ze het af en toe lastig vinden mensen toe te laten en het achterste van haar tong te laten zien door haar ervaringen in het verleden, maar dat maakt het des te meer belonend als ze je wel dichterbij laat komen.
Likes: Magie, lezen, schrijven, onderzoeken, lesgeven, muziek, paardrijden, discussiëren, thee, shuttle races en astrologie.
Dislikes: Dwang, arrogantie, anijs, ongegronde negativiteit, kortzichtigheid.
Angsten: Eeuwige duisternis, alleen achterblijven, Neh’ria verliezen, haar verstand verliezen.
Wensen: Ferost terugvinden, van betekenis zijn voor Nova.

Magie
Light Magic:
- Solis Armis: Met behulp van puur zonlicht, kan Leandra magische wapens creëren, zoals de pees van een boog gesponnen uit zonnestralen. Deze vergaan wanneer de zon ondergaat.
- Solis Res: Met behulp van de maan kan Leandra objecten creëren uit gesponnen of geweven maanlicht. Het maanlicht neemt hierdoor de vorm van een soort witzilver metaal aan, maar dit vergaat weer als de zon opkomt.
- Reflective shield: Door haar lichtmagie te bundelen, kan ze een krachtig magisch schild voor zichzelf creëren wat met name magieaanvallen kan blokkeren.
- Colour Manipulation: Door het licht te manipuleren, is ze in staat door middel van gezichtsbedrog kleuren te veranderen. Groen naar rood, blauw naar paars… Handig als ze een keer haar haar anders wil doen bijvoorbeeld.
- Luminiscence: Het opwekken en verspreiden van magisch licht. Indien gewenst dermate krachtig dat het iemand tijdelijk kan verblinden. In theorie zou ze in staat kunnen zijn iemand permanent te verblinden, maar ze heeft dit nog niet eerder gedaan.
- Bioluminiscence: Het laten lichtgeven van zichzelf, een object of levend wezen

Overig:
- Lezer: Als Lezer kan Leandra aura’s waarnemen bij levende wezens, zo ook mensen. Deze aura’s vertellen haar iets over iemands gemoedstoestand, huidige emoties en magische energie. Hoe krachtiger de magie en/of emoties, hoe beter het aura zichtbaar is voor haar.
- Truth Seer: Haar training als Lezer stelt haar bovendien in staat te kunnen bepalen wanneer iemand liegt. Logischerwijs wordt dit bemoeilijkt als iemand een goede leugenaar is.
- Healing Crystals: In de loop der eeuwen en dankzij vele studies heeft Leandra geleerd Novaanse kristallen te hanteren, voornamelijk voor geneeskrachtige doeleinden.


Geschiedenis:
[0 – 5 jaar]
Leandra werd geboren als de enige dochter van Phaedra en Harald op haar thuisplaneet Nova. De jeugdgeliefdes hadden een gelukkig huwelijk en een nog gelukkiger gezin. Haar vader was werkzaam als soldaat in het leger van de koning. Haar moeder bleef thuis om voor Leandra te zorgen. Al was goed en wel… tot de oorlog uitbrak. Het was niet ongewoon dat de verschillende Novaanse koningen en hun edelen met elkaar overhoop lagen in hun honger naar macht. Noch was het de eerste keer voor Phaedra dat haar echtgenoot maanden aaneen van huis weg was, vechtend aan het front. Met angst in het hart wachtte ze samen met hun één jaar oude kind op zijn terugkeer.
Het bleek echter niet Harald voor wiens leven gevreesd moest worden. De slopende oorlog bracht meer gevolgen met zich mee. Door uitputting van grondstoffen en mankracht teisterden meerdere griepepidemieën het land. De gewone burger viel als eerste ten slachtoffer bij gebrek aan medische zorg (voor zoverre dat er in deze tijd überhaupt was). Zo ook Phaedra. Na een ziektebed van ruim zeven maanden, had ze de strijd verloren. Leandra bleef moederloos achter bij een behulpzame buurvrouw. Het was pas enkele weken later dat het bericht van zijn vrouw’s dood Harald eindelijk bereikte. Verteerd van verdriet was de man linea recta teruggekeerd naar huis. Dagen spendeerde hij aan het graf wat voor haar gemaakt was. Zijn dochter had hij nog geen blik waardig kunnen gunnen.
Een week ging voorbij voor de verloren man zijn gezicht weer liet zien en zijn vaderlijke plicht nakwam. Zijn hart was en bleef echter gebroken. Ondanks Harald pogingen om over zijn dochter te waken en voor haar te zorgen, gingen zijn eigen emoties met hem op de loop. Hoge pieken gingen gepaard met eindeloos diepe dalen. Hoe langer, hoe erger. In de loop der jaren leverde het hem de nodige gekscherende bijnamen op. Dit liep zodanig uit de hand dat mensen begonnen te wantrouwen of de beste man nog wel in staat was voor zijn eigen kind te zorgen. Genezers en geestelijken werden erbij gehaald, maar niemand leek hem te kunnen herstellen tot de krachtige, stabiele man die hij ooit was geweest.
Achteraf gezien kan Leandra zich de meeste van deze gebeurtenissen niet meer herinneren. Pas vanaf haar vierde jaar lijken enkele herinneringen te zijn blijven hangen. Splinters van beelden en geluiden. Haar vader die huilde in de kamer naast de hare. Zijn plotseling overdadig blije buien die andere dorpelingen liet fronsen. Het fascineerde haar en beangstigde haar tegelijkertijd, omdat ze nooit zeker was welke vader ze die dag te zien zou krijgen…
Maar waar die gekke vader haar soms nog aan het lachen kreeg met het spontane plan ineens hun hele huis om te gooien, werd alleen het wantrouwen in hun omgeving versterkt. Grapjes werden zorgen. Zorgen werden geruchten. De gevaarlijkste soort… Men fluisterde over duivels en vreesde voor demonen die Harald na de ongelukkige dood van zijn vrouw hadden gegrepen. Het leidde tot die ene nacht. In haar gedachten is het wazig als ze eraan terug probeert te denken. Haar vader’s stem is het enige wat ze kan onderscheiden in het onrustige gemompel om haar heen. Hij verzet zich. Waartegen? Dat weet ze niet precies.
Het eerstvolgende wat ze zich herinnert zijn de warme armen van haar buurvrouw om zich heen terwijl ze op een wagen wordt weggereden, weg van het dorp en weg van haar vader…

[6-15 jaar]
Het had ruim een jaar geduurd voordat de kleine Leandra eindelijk haar plek had weten te vinden in [naam weeshuis]: een weeshuis voor meisjes tot zestien jaar. Het tehuis was ooit een gift geweest van heer Jörg, één van de machtigste edelen in het gebied. Dertig geestelijken, ook wel de “Vrome Vrouwen” genoemd, waren aangesteld om zich over de weeskinderen te ontfermen en hen te helpen zich te ontplooien tot veelbelovende, jonge vrouwen. Heer Jörg erkende de meerwaarde van goede educatie, dus stimuleerde hij de geestelijken hun pupillen te onderwijzen in lezen en schrift. Anders dan bij vele kinderen van gewone burgers en boeren het geval was. Op haar zestiende zou een meisje dan mogen kiezen of zij zich bij de Vrome Vrouwen voegde, aan het werk ging voor één van de edelen of zich aansloot bij één van de plaatselijke gildes. Dit ging echter niet zo gemakkelijk als het klonk. In de loop van het leven van het meisje werd zij al nauwlettend in de gaten gehouden en mocht zij zelfs geweigerd worden in haar keuze als men een bepaalde positie niet voldoende bij haar vond passen. Het was om deze reden dat Leandra al vanaf jonge leeftijd een gedreven leerling bleek in haar voorbereiding tot haar eigen Kiezing. Waar klasgenoten hun boeken net openden, had Leandra deze allang verslonden. Ze wilde zelf de vrijheid behouden te kunnen kiezen en bleek daarbij intelligent genoeg om wel degelijk aanwezig kattenkwaad voldoende voor de leiding te verbergen…

Eén van haar meer… rebellerende acties, was de kortstondige, maar niet minder hartstochtelijke relatie die ze in het geheim aanging met de staljongen van heer Jörg. Als vijftienjarige had haar eerste vriendje een grote indruk achtergelaten en leerde haar de waarde van vrijheid en van het leven genieten. Lange dagen van studie en gehoorzaamheid gingen steeds vaker gepaard met langere nachten vol passie, mede en dans. Zelfs nu nog, zoveel jaren later, denkt ze nog weleens smachtend terug naar de zwoele zomerdagen verborgen in het gras nabij het kasteel. Wat hadden ze eindeloos geleken…
Maar net als de seizoenen ging ook deze kalverliefde tenslotte voorbij. Na enige wilde haren kwijt te zijn geraakt, was ze klaar voor haar Kiezing.

[16-20 jaar]
Twee maanden na haar zestiende verjaardag was het eindelijk zover: de dag van de Kiezing was aangebroken. Samen met zeven leeftijdsgenoten werden de meisjes uitgenodigd op het kasteel van heer Jörg. Geheel volgens traditie was er een ware feestdag van gemaakt, mede om de reputatie van de edelman hoog te houden. In gekleurde jurken gehuld, werden de zeven verwelkomd in de Grote Zaal tezamen met afgevaardigden van alle betrokken gildes, van de Vrome Vrouwen en de hofhouding van de adel. Een toespraak werd gegeven door heer Jörg in hoogsteigen persoon, waarna er een officiële voorstelronde volgde van alle aanwezigen.
Het spannendste moment was aangebroken… Eén voor één werd de weeskinderen gevraagd hun naam te vertellen en de positie die zij wensten te verkrijgen. Het was vervolgens aan de betrokken leermeesters of zij akkoord gingen deze nieuwe leerling aan te nemen. Als jongste van het stel was Leandra als laatste aan de beurt. De andere zes was het gelukt hun gewenste plek te verkrijgen. Maar waar zij voornamelijk vroegen om posities in de hofhouding of bij de Vrome Vrouwen, wist ze van zichzelf dat haar wens net iets groter was en de kans om afgewezen te worden daarmee nog aanweziger… Het had niet lang geduurd voor ze haar keuze had gemaakt. Al sinds ze haar lerares erover had horen vertellen zeven jaar geleden, wist ze het zeker: Ze wilde een Lezer worden. Het Lezersgilde was mager vertegenwoordigd in deze streken door de nog sporadische aanwezigheid van magiërs op de planeet, maar toch hadden ze iemand bereid gevonden vandaag aanwezig te zijn. De man in kwestie werd dan ook verwachtingsvol aangekeken op het moment dat de stamelende Leandra haar keuze eindelijk bekend maakte. In tegenstelling tot vele van de andere vertegenwoordigers, had de man haar niet zelf meegemaakt de afgelopen jaren en kon daarom alleen maar afgaan op het oordeel van anderen. Een ware discussie volgde, waarna werd besloten het verrassende meisje een proeftijd te gunnen van drie maanden. Als zij zich binnen deze tijd zou bewijzen als leerlingen van het Lezersgilde, dan mocht ze blijven. Zo niet, dan zou haar een positie in de hofhouding van heer Jörg geboden worden.

Zo gezegd, zo gedaan. Nog dezelfde avond na het feestmaal was Leandra met haar nieuwe mentor vertrokken. Om haar de beste kans, maar ook de grootste uitdaging te bieden reisden de twee af naar de toenmalige Novaanse hoofdstad [naam hoofdstad] waar het hoofdkwartier van het Gilde zich bevond. Hier werd ze direct in het diepe gegooid samen met andere, overwegend oudere jaargenoten. Gedurende drie maanden werd het meisje onderworpen aan ellelange studies, dikkere boeken dan ze ooit voor mogelijk had gehouden en eindeloze discussies. Alles in het teken van magie en de beginnende wetenschap. Maar ze had talent, zo bleek. Met name tijdens discussies wist ze haar mannetje te staan met rake argumenten en snelle reacties. Een “diplomatieke geest”, noemde haar mentor het. Het leverde aan het einde van haar proeftijd haar gewenste plaats binnen het Gilde op. Nu was haar studie pas echt begonnen.

Jaren van studeren, leren en experimenteren gingen voorbij. Praktijklessen in de kenmerkende lichtmagie werden veelvuldig afgewisseld met excursies naar alle uithoeken van de planeet, wetenschappelijke projecten en het schrijven van stukken. Al was er bij het Lezersgilde nooit echt sprake van “afstuderen”, aangezien men van mening was dat een mens feitelijk nooit is uitgeleerd, klom Leandra langzaam maar zeker op van beginnend student tot pupil met potentie. Tegen de tijd dat ze twintig jaar was, was ze door drie verschillende mentoren onder hun vleugel genomen om haar steeds meer uitdaging en ruimte tot exploratie te bieden. Maar het was nooit voldoende. Ze wilde meer! Met name een specifieke stroming binnen het Gilde verwierf haar aandacht. In de volksmond kende dit vele benamingen, maar het Gilde zelf noemde het “Studium Aurum”, Studie der Aura’s. Deze stroming richtte zich specifiek op het gebruik van lichtmagie om de energieën van een object of persoon te lezen, oftewel het “aura”.

[21-25 jaar]
Het kiezen van een specialisme binnen het Gilde opende nieuwe deuren voor haar. Aangezien de Studie der Aura’s een vrijwel geheel nieuw terrein was in die tijd, was er weinig over bekend en een des te grotere behoefte aan onderzoek. Leandra’s eigen theses over het betreffende onderwerp leverde haar tenslotte rond haar drieëntwintigste levensjaar een kostbare plaats als student bij leermeesteres Clera op. Eén van de inmiddels befaamdste leden binnen het Gilde. Haar studies naar de Novaanse kristallen waren baanbrekend en daarmee inspirerend voor de jonge Leandra. Met een opstel van ruim vijf stukken perkament vroeg ze haar om toestemming samen met haar het verband tussen Novaanse kristallen en aura’s te onderzoeken. Na hun eerste, succesvolle werk samen, week Leandra niet meer van haar zijde.

Jaren gingen voorbij en Leandra bevond zich opweg naar het hoogtepunt van haar carrière als Lezer. Dit alles werd echter abrupt gepauzeerd toen het nieuws van de oorlog hen bereikte. In eerste instantie leek er weinig paniek onder de Novaanse bevolking, maar het Lezersgilde vreesde de vervolging van magiërs binnen het universum. Het kostte zelfs de beginnende studenten maar even om zich te beseffen dat de oorlog zich vroeg of laat ook naar Nova zou verspreiden. Het was hierdoor weinig verrassend dat Clera tenslotte bericht ontving de Novaanse lichtmagie veilig te stellen, ergens verborgen op een kleine planeet. Enkele studenten werden uitgekozen haar bij te staan bij deze belangrijke taak, onder wie Leandra. Na jarenlange samenwerking waren de twee zodanig met elkaar verbonden professioneel en persoonlijk dat het niet in haar hoofd opkwam Clera alleen te laten gaan. Samen met haar nieuwste en, zoals later zou blijken, ook laatste mentor vertrok ze naar de plek waar ooit Starshine Academy zou komen.

[26-30 jaar]
Dit was wanneer haar leven een ommekeer maakte, in meerdere opzichten. Onuitputtelijk sleet Leandra haar dagen Clera en de andere aanwezige grootmeesters van alle planeten bij te staan om de magie te preserveren en een school te bouwen, zodat kennis en magie nog altijd doorgegeven zouden kunnen worden aan jonge magiërs. Samen met andere vertrouwelingen en studenten nam ze de taken op zich waar hun mentoren niet aan toe kwamen. Zo ontmoette ze ook de jonge Ferost, toentertijd een vertrouweling van Vrouwe Milena, Beschermvrouwe van Gren. Min of meer genoodzaakt samen te werken, brachten de twee veel tijd samen door. Maar.. het begon anderen al snel op te vallen dat noodzaak niet meer de enige reden leek dat Leandra en Ferost elkaar bleven opzoeken…  Al heeft Leandra het in feite nooit hardop toegegeven, dan nog staat zelfs in enige geschiedenisboeken vermeld hoe de twee geliefdes van elkaar werden. Achteraf noemt ze deze periode ook wel de drukste, maar ook gelukkigste tijd in haar lange leven.

Na vier jaar van hard werken leek het eindelijk beloond te worden. Nu de oorlog al twee jaar was geëindigd, gaf dit ruimte tot groei. Wat begon als een noodplan, was uitgegroeid tot een bron van magie en kennis. Een school waar alle magiesoorten en planeten konden samenkomen. Ook in haar persoonlijk leven was het één en ander veranderd. Een huwelijk zat eraan te komen na één van de gelukkigste avonden in haar leven tijdens een weekend op Gren. Haar leven kon niet beter worden. Ze wist het zeker. Het was slechts een kwestie van tijd dat zij en Ferost het juiste moment zouden vinden in het huwelijksbootje te stappen, om daarna een leven tegemoet te gaan als collega’s en partners. Samen zorgend voor harmonie tussen magie en al het leven in het universum. Hij, de nieuwsgierige avonturier en zij, de leergierige onderzoeker.

Veel bitterder had het noodlot dan ook niet kunnen smaken. Des te hartverscheurender was haar eigen lot. De gelukkigste periode in haar leven werd afgesloten met de donkerste op het moment dat Deshas aanviel. Zijn plan om alle andere grootmeesters te verstenen, onder wie haar geliefde Ferost, wierp een schaduw over het universum. Genoodzaakt te vluchten en haar mentor en verloofde achter te laten, vertrok Leandra halsoverkop terug naar Nova. Al betwijfelt ze of haar eenzelfde lot was ontvallen als een medestudent haar niet letterlijk mee had gesleept…

[31-99 jaar]
Eenmaal weer op haar eigen planeet was er geen twijfel over mogelijk wat haar volgende stap zou zijn: Hoe dan ook, wanneer dan ook, zou ze een manier vinden Ferost, Clera en de andere grootmeesters te bevrijden. Al het andere moest wijken toen Leandra zich volledig begon te focussen op het onderzoeken van een mogelijkheid Deshas’ spreuk teniet te doen. Oude geschriften haalde ze tevoorschijn, reizen werden gemaakt en vele mensen ondervraagd. Het mogelijke antwoord presenteerde zichzelf uiteindelijk in één van de allereerste werken van haar mentor: een boek over geneeskrachtige, Novaanse kristallen. De oerbouwstenen van de lichtplaneet leken in theorie krachtig genoeg om zelfs deze spreuk teniet te doen. Maar een theorie ombouwen tot een daadwerkelijk product was zo makkelijk nog niet…
Ruim een half jaar ging voorbij eer Leandra tijdens de diepste opgraving in de geschiedenis van Nova eindelijk een kristal ter grootte van haar hand had weten te bemachtigen met de potentie om magische energieën tegen te gaan en kwaadaardige spreuken te genezen, maar het zou zeker nog een half jaar duren voor het kristal klaar was om getest te worden.

Vele succesvolle tests en experimenten later achtte ze het in staat voor de laatste test: één op zichzelf. Voor geen goud zou ze willen riskeren de grootmeesters met haar kristal te verwonden, dus bedacht ze in het geheim een laatste experiment met een studiegenoot. Het idee was simpel: Zijn magie zou voor een kortdurende, vergelijkbare werking zorgen als Deshas’ spreuk, waarbij Leandra’s arm voor enkele seconden in steen zou veranderen. Net genoeg tijd om haar kristal er op los te laten en het resultaat te aanschouwen. Ondanks de vele waarschuwen en vragen of ze dit wel zeker wist, zette ze door. Het was nu erop of eronder.
Nog geen minuut later ervoer ze de ergste pijn van haar leven. Eerst door de spreuk en al snel door de werking van het kristal. Waar je misschien zou verwachten van genezende magie dat het kalmerend aanvoelt, voelde dit eerder als de bliksem die door haar aderen werd gezonden en haar hele gelaat in vuur en vlam zette.
Bewusteloos geslagen is het eerstvolgende wat ze zich herinnert te ontwaken op de ziekenzaal een maand later. Het bleef dat haar lichaam de overbelasting aan magie nauwelijks had overleefd en ze al die tijd op het randje van de dood had geschommeld. Het kristal uitproberen op de versteende grootmeesters was daarmee uitgesloten.

Maar ze liet het hier niet bij zitten. Na dit ene mislukte experiment, volgde een nieuwe reeks. En nog één en nog één. Er ging geen dag voorbij dat Leandra niet bezig was met haar werk en werd er volledig door verzwolgen. Mede hierom begon ze pas vijf jaar later iets te beseffen… Haar geliefde collega’s, die in tegenstelling tot haarzelf wel verder waren gegaan met hun leven, werden zichtbaar ouder. Rimpels begonnen te verschijnen, grijze haren op te duiken, een buikje of andere bouw. In het begin had ze het als een compliment gezien als mensen opmerkten dat ze er goed uitzag voor iemand van in de dertig (wat omgerekend in die tijd voor ons nu iemand van in de vijftig is). Naarmate de tijd vorderde, werd het vooral verbazing dat ze er nog zo jong uitzag. Tenslotte… wantrouwen. Ondanks de stress en drukte was er in die vijf jaar tijd niet één rimpel op haar gezicht verschenen en niet één grijze haar tussen haar lokken. Ondanks de opmerkingen was ze het nog enige tijd blijven ontkennen, voor ze tenslotte besloot een bezoek aan de Novaanse geneesheren te brengen. Na verschillende onderzoeken werd het verbluffende resultaat met haar gedeeld: Ze werd niet ouder. Haar ontwikkeling stond letterlijk stil op de leeftijd van een eenendertig jarige. Bij de geschatte leeftijd, begon het haar eindelijk te dagen. Herinneringen van haar allereerste experiment met het kristal doemden in haar op. Het kristal had niet alleen de spreuk bij haarzelf verbroken, maar ook haar natuurlijke verouderingsproces geheel stil gelegd.

Haar wereld stortte voor een tweede keer in. In tegenstelling tot sommigen had ze nooit de wens gekoesterd voor eeuwig te leven of voor altijd jong te blijven. Ondanks het verlies van Ferost, wilde ze niets liever dan een gewoon leven leiden, mét hem als het kon. Als ze hem alleen maar kon terugbrengen. Maar met het verlies van haar verloofde, dreigde ze nu ook zichzelf en de grip op haar leven voorgoed kwijt te raken. Nog meer dan voorheen, nog uitputtender, nog slopender stortte ze zich volledig op haar onderzoeken, nu voor zichzelf én de grootmeesters.
Maar een antwoord op beide problemen… bleef uit.

[100-407 jaar]
Het was pas tegen haar honderdste verjaardag dat de acceptatie langzaamaan begon in te dalen. Wat ze ook probeerde, hoezeer ze zichzelf nagenoeg doodwerkte, zíj zou niet in staat zijn Ferost terug te brengen, noch zou ze zichzelf kunnen genezen. Inmiddels had ze een eindeloze reis achter de rug, dwalend van plek naar plek, en tijdig vluchtend, zodat mensen haar geheim niet zouden ontdekken. Wie weet wat dit voor gevolgen zou hebben… Iedere bekende die ze ooit had gehad was ze allang verloren, dus was er geen reden meer voor haar ergens te blijven. Het universum was haar thuis en haar hel. Haar uitgestrekte gevangenis.
Het was ook het punt dat ze het gevecht met zichzelf verloor. Als er geen antwoord was op haar pijn, waarom zou ze dan voor eeuwig leven? Wat was het nut? Deze vragen waren er al enige tijd ingeslopen en bereikten nu hun diepste en donkerste punt. Er toe leidend naar die ene dag dat ze zichzelf staande op een klif bevond, niets dan diepte en zoete verlossing onder zich. Scherpe rotsen zouden de werking van het kristal tegengaan… voorgoed.
Voor de laatste keer sloten haar ogen zich. Hier ging ze dan. Als Ferost was gestorven in zijn stenen gedaante, zou ze hem in ieder geval in een volgend leven tegenkomen.
Een laatste zucht… een paar zoute tranen… voor ze zichzelf liet vallen…

Wat als een snelle duikvlucht had moeten voelen, werd eerder dan verwacht tot een abrupte halt gebracht. Haar ogen flitsten open toen ze niet het snijden van de rotsen voelde, maar… aarde? Steen? Wat… Wat was het? Geschrokken had ze opgekeken recht in… een gezicht. Maar niet zoals ze deze kende van andere mensen, noch van welk dier ze ooit had mogen aanschouwen. Groter dan bomen en harder dan steen. Een geheel nieuw wezen. Gefascineerd en tegelijkertijd doodsbenauwd kon ze de eerste minuten niets anders dan staren, haast vergetend wat ze hier had willen doen. Tot het wezen zelfs begon te spreken. Haar stem was… vreemd. Anders dan ze ooit gehoord had. Wacht… Vroeg ze nou echt… of ze pijn had?

Haar ontmoeting met haar engel, haar redder in nood. Ze zou het nooit vergeten. Toentertijd had ze Neh’ria simpelweg geen andere omschrijving kunnen geven en oogde haar menselijke naam niet meer dan passend. Het kostte hen de nodige tijd om überhaupt te achterhalen wie de ander was. Een manifestatie van de planeet zelf… Levend geworden kristallen vervuld van magie. Het was alsof de goden een tartend spel met Leandra uitvoerden. Eén waarbij ze op de rand van waanzin werd gedreven om te zien hoe lang ze het trok. Maar het was deze bewuste ontmoeting die haar leven redde, in meerdere opzichten. Al wat er voor nodig was geweest daarmee die ene vraag: “Heb je pijn?” Zo… oprecht. Zo kinderlijk haast. Oprechte genegenheid en zorgen. Een warme vriendschap werd gesmeed voor ze het beide beseften. Een samenspel van pure fascinatie, nieuwsgierigheid en genegenheid. Neh’ria leerde haar misschien wel een paar van de belangrijkste lessen in haar leven. Voornamelijk: om te leven. Ondanks haar verdriet, de pijn, het leed. Ze moest het leven vieren, juist omdat ze de kwetsbaarheid mistte die haar soortgenoten wel bezaten.
En dat besloot ze vanaf nu te doen met haar nieuwe vriend aan haar zijde, niet langer eenzaam en alleen.

“Vanaf nu” bleek een periode van meer dan driehonderd jaar te zijn. De helft van deze tijd spendeerde ze met haar geliefde vriendin. De andere helft besloten ze beiden hun eigen weg te gaan. Nu ze zichzelf hervonden had en daarmee de wil te leven, besloot Leandra op tweehonderdvijftigjarige leeftijd terug te keren naar haar oude beroep als Lezer. Nu ze alle tijd van de wereld had, kon ze zich in alle rust focussen op onderzoeken en haar eigen, uitgebreide kennis verspreiden. In gesloten kringen van het Gilde, durfde ze zichzelf zelfs voor te stellen en haar verhaal te vertellen. Binnen de kortste keren leefde ze op als onderzoeker en lerares, met name rond haar oude specialisme.

[Nu]
Het zou hierbij gebleven zijn ware het niet voor Neh’ria. Aangezien tijd voor hen beiden maar een begrip was geworden, hielden ze sporadisch contact. Ze was dan ook blij verrast na dertig jaar weer iets van haar vriendin te horen, al had ze wel degelijk stiekem op de achtergrond gevolgd hoe Neh’ria het op haar aanraden had geschopt als adviseur van de Vrouwe van het Licht: Evelynn.
Na Neh’ria, twee raadsmannen, zeven soldaten en een hofdame binnen te hebben gelaten in haar huis op deze bewuste dag, werd het grote nieuws gedeeld: Vrouwe Evelynn had besloten dat haar familie belangrijker was dan haar plichten en deed respectvol afstand van haar positie. Wat betekende.. dat Nova vanaf dat moment een Beschermvrouwe of heer mistte…
Wacht… Ze had direct naar Neh’ria gekeken die haar triomfantelijk en steunend toelachte.
Oh nee. Nee nee! Echt niet!

Vijf dagen gingen voorbij. Vijf dagen waarin Neh’ria elke ochtend enthousiast terugkwam met de koninklijke stoet om de vraag opnieuw te stellen. Vijf dagen… waarna ze zich tenslotte bij het voorstel neerlegde. De objectieve argumenten vóór wogen nou eenmaal zwaarder dan haar persoonlijke argumenten tegen. Dat kon ze als wetenschapper gewoonweg niet ontkennen. Haar leeftijd, levenservaring, liefde voor Nova en training bij Clera maakten haar een logische keuze als opvolger van Evelynn. Misschien wel de meest logische op het moment.
Vandaar dat ze tenslotte het besluit nam de volgende Vrouwe van het Licht te worden.