De vrouw draaide zich om in haar bed, de lakens om haar lichaam gewikkeld, terwijl haar ijsblauwe ogen zich geïrriteerd openden. Een rammelend geluid rees op vanuit haar buik en ze veegde peinzend met haar platte hand over de plek waar haar maag zat. Had zij weer; haar eerste nacht op deze academy en ze kreeg midden in de nacht honger. Normaal zou ze dan haar bed uit kruipen voor een midnight snack - een gebruikelijk ritme waar ze waarschijnlijk aan gewend was geraakt - maar er lagen geen snacks op haar kamer. Just her luck. Zou de deur naar de keuken open zijn? Hmmm. Waarschijnlijk niet. Maar ze kon op zijn minst een poging wagen? Of misschien lag er nog wat in de lerarenkamer wat ze mee kon smokkelen, dan zou ze het de volgende dag wel vervangen voor de desbetreffende persoon die het had achtergelaten. Maar eerst de keuken proberen. Ze klom uit haar bed en trok een sweater over haar shirt heen, haalde een hand door haar haren - zodat ze er nog enigszins oké uit zag - en besloot haar slaapvertrek te verlaten. Time to find snacks.

De gangen waren duister en de vrouw moest haar best doen om nergens tegenaan te lopen en per ongeluk alle studenten op de slaapzaal te wekken. Dat was het laatste wat ze nodig had op haar eerste nacht hier op Starshine Academy; boze Erd studenten. Het was haar uiteindelijk gelukt om zonder enig storend geluid te maken de trap naar beneden af te lopen. Met stille passen liep ze door de gang heen, in de richting van waar zij dacht dat de eetzaal moest zijn. Nog een gang door en dan..

Een gedempte gil schoot uit haar keelgat toen daar opeens een duister figuur in de gang zag staan, totaal niet verwacht dat er nog iemand wakker zou zijn op dit ungodly uur. Verstard, met haar hand voor haar mond, bleef ze even stil staan. Narah knipperde wat verdwaasd met haar ogen, waarna ze kort lachend met haar hoofd schudde. “Stupid me, it’s just a statue.” Ze moest nog heel wat wennen aan dit kasteel. Yikes. Ze haalde even diep adem en begon weer te lopen, echter niet doorhebbend dat het geen standbeeld was, maar een.. Alpha.


Alpha first!

Haar schouders ophalend en met haar hoofd schuddend, besloot de blondine om door te lopen. Wat onnozel van haar om te schrikken van een standbeeld - maar hoe typisch ook. Ze was enkele passen verder, toen ze zich besefte dat er eerder die middag geen standbeeld had gestaan. Een vreemde rilling gleed over haar rug heen bij die gedachte, haar hoofd wat naar de zijkant draaiend zodat ze vanuit haar ooghoeken naar het standbeeld kon kijken. Of was het wel een standbeeld? Zonder zich om te draaien zette ze drie grote passen terug, zodat ze weer op dezelfde lijn stond als het duistere figuur. Ze hield haar hoofd wat schuin en vernauwde haar ogen. Nee. Dit was geen standbeeld. In deze doodse stilte bleef ze staan, met de hoop dat er een antwoord kwam of dat de ander zou bewegen. Was het een student die gewoon een grapje uit zat te halen? Nee, daar leek het niet op. Een nachtmerrie misschien? Ze hief haar hand wat op en kneep in haar andere arm, hmmmn, nope, still here.

Na enige tijd was daar dan eindelijk de moed om te spreken. “You’re not a statue.” Concludeerde ze. De schrik leek weg te ebben en plaats te nemen voor een zekere nieuwsgierigheid. Want wat was het duistere figuur dan? Een leraar die net zoals haar niet kon slapen? Een student die zin had om even uit het raam te kijken? Het klonk allemaal vrij onwaarschijnlijk, vandaar ook dat ze zich volledig naar het figuur toe draaide en haar stem de stilte weer verbrak. “Who are you?” Or what?

Toen hij zich langzaam een beetje naar haar omdraaide, kon ze zijn figuur iets beter waarnemen. Hij had een masker op, dat er niet al te gezellig uit zag, en het viel haar op dat hij een staart had. Niet bepaald iets wat je zou zien bij mensen. Misschien had hij een vreemde mutatie van Gren? De vrouw haar lippen krulden wat op bij die gedachte, maar ze wist haar gezicht weer strak te trekken. Nee. Serieus blijven. Dat deed hij immers ook. Een van haar wenkbrauwen schoot omhoog bij zijn opmerking. Oh? “I’m sorry, it’s late. Most of them are still asleep.” Kinda true. Ze was immers gewoon opgestaan voor een midnight snack, daar hoefden niet al haar breincellen voor wakker te zijn, toch? Een zucht rolde over haar lippen bij zijn antwoord. Natuurlijk, wat had ze verwacht van een raar figuur die in het midden van de nacht gezellig naar buiten stond te staren - een fatsoenlijk antwoord? Nee dat was blijkbaar teveel gevraagd. “Alright then, simple soul, my name is Narah. What a pleasure to meet you.” Yeah. Right.

Ze rechtte haar rug wat, terwijl ze haar ijsblauwe ogen over de vreemdeling heen liet gaan. Er was iets onmenselijks aan hem. De houding. De staart. Het masker. Maar ook zijn stem klonk off. Bijna alsof er geen geluid werd geproduceerd en het allemaal maar in haar hoofd zat. Ze besloot dat het echter niet de moeite was om haar hoofd erover te breken. En wellicht was het stellen van meer vragen niet wijs in haar positie. Haar maag maakte een klagend geluid toen hij haar terugbracht naar het feit waarom ze überhaupt deze nacht uit haar bed was geklommen. Oh ja. Eten. “I was looking for a midnight snack. Do you perhaps know if the kitchen doors stay open at night?” Probably not. Ze kon zich er iets bij inbeelden dat de kok ze het ‘s nachts op slot deed, voor alle hongerige studenten en mensen zoals haar die nog even een late-night snack nodig hadden en daarom maar de keuken gingen plunderen. Als iedereen dat deed, zou er in de ochtend niets meer over zijn voor het ontbijt.

Hij was een apart figuur, dat ging ze niet ontkennen. Haar ijsblauwe ogen waren strak op hem gericht, maar niet omdat ze hem uit angst in de gaten wilde houden. Het was pure nieuwsgierigheid die ervoor zorgde dat ze hier nog steeds stond. Menig ander persoon zou waarschijnlijk zich al uit de voeten hadden gemaakt voor de bijzondere verschijning. Maar niet Narah. Hij stelde zich voor als Alpha en wellicht zou die naam haar iets moeten zeggen. Maar ze was nooit zo’n werelds persoon geweest; en wellicht het feit dat ze nieuw was op deze school speelde ook een grote rol in het feit dat de naam geen belletje deed rinkelen. “Alpha..” Liet ze zijn naam weerklinken. Een aparte naam, want ze kende nog geen ander met een naam gelijk aan die van hem.

Bij zijn voorstel glinsterden haar ogen geïnteresseerd op. Hij kon haar er wel naartoe brengen? Oh? “You can? And how were you planning on doing that?” Ze hield haar hoofd wat schuin, de ander een nadenkende blik gevend. “You’re not going to break the door, are you?” Please no. Ze kon op haar eerste avond toch niet al betrapt worden voor een inbraak in de keuken van de school. Hmpf. Dan was ze de mogelijkheid om ooit leraar gym te worden al helemaal kwijt. Net zoals ze het worden van een technician ook al kwijt was geraakt. Maar toch, bleef ze geïnteresseerd naar de ander kijken. Roekeloos? Naïef? Misschien. Maar voor een avontuur stond ze altijd open.

Have a little faith. De woorden brachten haar wenkbrauwen wat dichter bij elkaar in een frons. Not sure about that, anymore. Maar veel tijd om een andere keuze te maken kreeg ze niet, want de ander legde een hand - nee, een klauw - op haar schouder en voordat ze het wist stond ze niet meer in de gangen van de school. Zacht stamelde de blondine terug, haar achterste stootte tegen het keukenaanrecht, wat ze met een hand stevig vastgreep om houvast te krijgen. “Oof..” Kwam er in een fluistering uit, waarna haar blauwe ogen omhoog schoten naar Alpha. “What the hell was that?” Ze kon de magie nog navoelen en voor een persoon die al zeven jaar niet meer in direct contact was geweest met magie, was het zeker even wennen. Zachtjes haalde ze een hand door haar haren, waarna haar vingers langs de muur voelden om zoek naar een lichtknop.

De knop werd behendig omlaag gedrukt, waardoor het licht in de ruimte plotseling aanschoot. Haar ijsblauwe ogen vernauwden zich even door de plotselinge inval van het licht. Oof. Niet haar slimste plan. Ze verstarde kort toen ze Alpha nu in zijn volle glorie kon zien. Nope. Clearly not human. Ze draaide zich van hem weg om een kast open te trekken, een handeling die ze meer uitoefende om haarzelf een houding te geven dan om het eten te zoeken waar ze zo naar snakte. “Soo..” Begon ze. “You’re clearly not a student and I don’t believe you’re a teacher.” Ze keek vanuit haar ooghoeken naar het figuur. “Advisor?” Stupid of her, er had waarschijnlijk al een belletje moeten gaan rinkelen bij zijn naam.

De blondine schoof enkele spullen die voorin de kast stonden aan de kant, in de hoop dat op de achterste planken nog iets lekkers te vinden was. Wellicht zou het de kok dan niet zoveel opvallen dat er iets miste uit de kast. Hmmm. Ze trok een pak koekjes naar voren en draaide het om, om naar de houdbaarheidsdatum te kijken. Will do. Ze legde het neer op het aanrecht en keerde haar hoofd wat naar de demon toen deze in zijn handen klapte. “Hmpf, whatever makes you feel better about yourself.” Sprak ze, terwijl ze zacht lachend met haar hoofd schudde. Het maakte haar niet zo heel veel uit. Ze was nou eenmaal niet helemaal boeken-slim, haar talenten lagen ergens anders. En als de ander zichzelf beter voelde door een opmerking te maken over haar langzame conclusie, dan deed hij dat maar.

Hij bleek de advisor te zijn van Alandria, waarna ze zacht knikte. “That name does ring a bell.” Zei ze, haar tong naar de ander uitstekend. Misschien als hij daarmee was begonnen, had ze hem wel herkend. Haar blik gleed naar de fles drank in zijn handen en de simpele manier waarmee hij een van zijn nagels gebruikte om het te ontdoen van de kurk. Wow. Dat was nou eens een handige manier om snel en gemakkelijk een fles open te trekken. Hij nam een grote slok ervan, na de conclusie te hebben genomen dat ze een Trainee was. “Correct. I’m the new Gym trainee.” Ze glimlachte. “I haven’t officially started yet, though.” Het was immers haar eerste nacht hier. “Anyways, are you going to finish that all by yourself?” Maybe she was in for a drink as well.

Met enige tegenzin werd de fles aan haar overhandigd, waarna ze een zoete glimlach richting de ander werpte. “That’s very kind of you.” Bracht ze uit, maar het klonk eerder sarcastisch dan oprecht. Uit een van de kasten haalde ze een glas, welke ze inschonk. Dan hoefde hij tenminste zijn fles niet lang met haar te delen. Ze schoof de fles over de counter weer richting hem, waarna ze het glas in haar handen vastpakte en haar ijsblauwe ogen weer op hem richtte. Er kwam een comment over haar baan, en deels ook over haar opleiding, waardoor de vrouw haar hoofd iets kantelde. Hmm. Ze bekeek de demon wederom van top tot teen, zichzelf overtuigend dat hij waarschijnlijk nooit veel aan sport hoefde te doen. For all she knew, kwamen wezens van zijn soort nooit aan en bleven ze altijd in shape. Helaas was dat voor mensen een heel ander verhaal. Zou ze zichzelf twee weken laten gaan, dan kon ze waarschijnlijk al gedag zeggen tegen haar redelijk afgetrainde lichaam. Spieren moesten immers goed onderhouden worden. Natuurlijk dat hij het nut van sporten niet zou begrijpen.

“There’s more to it than just sports.” Reageerde ze koeltjes, een slok van de drank nemend alsof het haar niks deed. “It helps a lot of people get their shit together, you know. A healthy body means a healthy mind.” Ze grijnsde wat, zacht met haar hoofd schuddend. “And I already have a diploma anyways, I majored in technology.” Laten we wel even terzijde houden dat ze op de blacklist stond van meerdere Erdse bedrijven - if not all - en daarom niet meer aan de bak kwam en daarom maar een opleiding tot gymleraar had opgenomen. Ondertussen had ze ook gesolliciteerd om mee te helpen het kasteel te onderhouden. Haar achtergrond in technologie en het feit dat ze vroeger altijd in haar vader’s winkel had gewerkt, hielp uiteraard mee in het feit dat ze heel handig was in het fixen van dingen die kapot waren. Gelukkig voor haar, had een kasteel zoals die van Starshine Academy dat enorm nodig. Ze kon de bijverdiensten wel gebruiken, immers.  

De vrouw knikte toen de demon haar woorden herhaalde. Het was waar. Sporten was ook gunstig voor je hoofd, vooral voor de onstuimige tieners van deze school. Ze kon zelf nog herinneren hoe het was om een tiener te zijn; onstuimig, rebels, vol frustraties. Sporten was daar goed voor. Een boksbal kon immers wonderen doen (en voorkomen dat een andere student de boksbal werd). Helaas durfde ze te wedden dat de Dark Advisor daar waarschijnlijk anders tegenop keek, maar hey, that’s his opinion and this is hers. Ze bracht het glas naar haar lippen, maar bleef stil staan in die beweging toen de ander een opmerking maakte over technologie. Een wenkbrauw schoot omhoog. Oh? Ging hij nou werkelijk het beste wat deze wereld te bieden had beledigen? “As if majoring in magic is any better.” Hmpf. Technologie was veel beter dan magie, in haar ogen. Bovendien; zoveel meer mensen wisten magie te besturen dan technologie te ontwikkelen. Wilde ze een earth leraar worden moest ze aanschuiven in een rij van zoveel anderen die precies hetzelfde willen en geen baan kunnen krijgen, omdat er maar een beperkt aantal banen beschikbaar zijn. Hell no. Al was haar toekomst als gymlerares wellicht ook niet helemaal rooskleurig op dat gebied.

Ze nam een grote slok van de drank, voordat ze het glas op het aanrecht waartegen ze leunde neerzette. “There’s so much technology that has helped Kovomaka so greatly. Shuttles, for example.” Stateerde ze duidelijk. “You might be able to travel to anywhere you want with your magic - or are you? - but people like me can’t.” People like her. Mensen die niet graag met magie werkten. Ze haalde haar schouder wat op, het glas weer naar haar lippen brengend en deze leeg te drinken. Right. Dat ging snel. “So you’re an advisor..” Sprak ze toen geïnteresseerd. “How’s that like?” Ze kantelde haar hoofd wat, liefjes glimlachend. Hij klonk immers alsof hij het niet zo geweldig vond hier - maar hey, misschien schatte ze dat wel verkeerd in. 

Magie had haar gevormd. De vrouw snoof haar ademhaling diep door haar neus naar buiten. Wat een onzin. Ze schudde zacht met haar hoofd. “Perhaps yes.” Weerklonken haar woorden. “But all magic ever did was bring me anger, frustration, confusion and pain.” Ze haalde haar schouders wat op. Magie maakte haar een andere persoon. Hebberig. Alsof niets ooit genoeg was. Dat was uiteindelijk ook een van de redenen waarom ze het niet meer gebruikte. Hell, ze wist niet eens meer of ze het nog zou kunnen. Wellicht was magie wel zoiets dat je ook moest blijven trainen, net zoals je een lichaam ook in vorm moest houden. Wellicht was het wel zoiets wat je nooit verleerde, zoals fietsen. “Magic never gave me something worth keeping, why should I care?”  De vrouw haalde haar schouders op, waarna ze zich afzette van het aanrecht en zocht naar een fles die ze zelf kon openen. Ze keek even op naar Alpha. “I mean, you didn’t claim all the drinks in here, right?” Beter van niet. Ze haalde een fles eruit en trok stevig aan de kurk. Not moving. Shit. Waar was een opener.

Haar zoektocht werd gestaakt toen Alpha begon te praten over zijn baan. Ze grinnikte zacht bij zijn laatste woorden. “You can piss everyone off ánd get paid? Sounds like a good job-” Ze fronste vervolgens na haar woorden. Hij werd betaald, toch? Hmm, wat zou het haar uitmaken. Ze besloot het pak koekjes te openen en er een uit te nemen, zich weer realiserend dat ze hier niet was gekomen om te drinken, maar om te eten. Goddamnit, Narah, get your shit together. Terwijl ze een grote hap nam van het koekje, schoten haar ogen op naar Alpha. Oh, wat onbeleefd van haar! Ze pakte het pak en stak het uit richting Alpha. “Need any?” Sprak ze, nadat ze moeizaam haar grote hap zo snel mogelijk had doorgeslikt. Ze had geen idee of het vreemde figuur voor haar koekjes at, hij leek haar meer zo’n type dat ‘duistere zielen opzoog’ - en hopelijk was dat oordeel dat ze over hem maakte fout, want ze wilde haar zielletje graag behouden.

De blondine leek enige interesse bij zijn woorden te krijgen, want ze klonken logisch. Er waren echter iets meer breincellen wakker dan eerder, waardoor ze haar schouders simpel ophaalde. “What if I think the thing it wants from me is not worth giving away?” Ze vond haarzelf leuker zonder magie, in ieder geval. Nieuwsgierig keek ze de demon voor haar aan. “And you? Do you think it was worth it?” Ze vond het een slim idee; zijn woorden omdraaien en terugkaatsen. Niet dat ze hem per se wilde overtuigen dat technologie veel beter was, want geen van de twee was het best. Het was altijd goed een combinatie van beiden te hebben. Ze grinnikte zacht toen hij opmerkte dat hij hier regelmatig kwam. “And the kitchenlady hasn’t tried to chase you away yet?” Ze liet een betekenisvolle blik op Alpha vallen. Natuurlijk niet. Wie durfde nou een adviseur Dark magic weg te jagen. Zij zou het in ieder geval waarschijnlijk niet doen. Zolang het enkel de glazen wijn die hij leeg zoop waren en hij geen dingen beschadigde.

“Too bad you’re not getting paid, although, I assume that where you're from you don't need talons anyways?” Ze haalde haar schouders wat op, weer een van die oordelen. Ze wist niet waar hij vandaan kwam, maar het was waarschijnlijk niet de wereld die zij kende. Bij zijn opmerking over de koekjes knikte ze, de doos terug op het aanrecht plaatsend en zacht slikkend. Alright. Dat antwoord had een stuk minder beleefd kunnen zijn, probably. “More for me, then.” Herpakte ze zich echter, haar lippen wat opkrullend. Dankbaar nam ze de wijn aan die hij voor haar had opengemaakt. “Thanks, must be rather helpful having claws like those.” Ze grinnikte, terwijl ze het glas weer vulde.

Blijkbaar miste een hoop zonder magie. Hmmhmm. Waarom geloofde ze daar niks van? Wellicht was dit een punt waar de twee het niet snel eens over zouden worden, beiden te koppig om de goede kanten van de oppositie te kunnen zien. Misschien, héél misschien, als iemand ooit met een echt geldig argument kwam, dat ze magie een tweede kans zou geven. Maar die kans was wel heel klein. Alpha maakte die kans nog een heel stuk kleiner, door te vertellen dat het niet waard was geweest. Kijk. Dat was nou precies haar punt. Waarom zou ze haar leven verpesten voor iets dat het niet waard was?

Haar andere breincellen leken langzaamaan toch een beetje wakker te worden, want toen hij meldde dat zijn soort lang voor de talons bestond en daarom een andere wijze van betaling had, leek ze niet direct geneigd te vragen wat. Ze knikte zachtjes, terwijl ze nog een koekje uit de verpakking haalde - wat? ze had honger en dit waren chocolate chips! “I have a feeling I don’t want to know what your form of payment is, so I’m not going to ask.” Yet, kon ze het niet laten om er toch een opmerking over te maken. Typisch Narah. Ze grijnsde bij zijn opmerking over de klauwen. “Yes, of course, I can imagine it’s hard to blend in with those.” Maar hey, at least waren ze handig.

“Well..” Ze schraapte haar keel wat, nadat ze een flinke slok van de drank in haar glas had genomen. “Unlike your kind, my kind values Talons very highly.” Grinnikte ze, haar hoofd schuddend. Jep, dat was de waarheid, de harde waarheid. Ze was ontslagen omdat ze iets heel duurs stuk had gemaakt en dat had het bedrijf een hele hoop Talons gekost, wellicht ook een goede reden voor andere bedrijven om haar niet aan te nemen. “I accidently let something explode, causing the company I worked for to lose a lot of Talons. I guess they didn’t appreciate it very much..” Nope, not at all. Vervolgens leek ze haar focus te richten op het pak met koekjes, die ze langzaam sloot en weer terug plaatste waar het hoorde. Ze had er ondertussen wel genoeg gehad voor een midnight snack - en daaraan denkend, ze kon het zich waarschijnlijk niet veel langer veroorloven om wakker te blijven. Haar eerste dag als stagiaire zou anders een ramp zijn.

De vrouw nam een grote slok nadat de demon uitlegde over hun vorm van betaling en dat datgene waar zij over dacht wel eens voorkwam, maar werd afgekeurd onder de mensen.. uh, demonen. Het leek er echter niet zo op dat de vrouw er ongemakkelijk van werd. Natuurlijk was het duister om erover na te denken, maar Narah was zo’n persoon die dan besloot dat het misschien niet goed voor haar was om er teveel over na te denken. Dus liet ze het hier gewoon bij. Zo makkelijk was dat. Al was het natuurlijk goed om te weten en over na te denken de volgende keer dat ze een demon ontmoette; het zou immers wel een beetje jammer zijn als ze haar ziel opeens per ongeluk verkocht aan een demon.

En toen, out of the blue, besloot de ander dat het tijd was om te vertrekken. Ze duwde zich af van het aanrecht waartegen ze leunde. “Wait a second the door is loc-” Ze kon haar zin niet afmaken, voor de demon uit haar zicht verdween. “Well god fucking damnit.” Vloekte ze, het glas wijn met een klap op het aanrecht terugzettend. Nu zat ze toch weer eens mooi in de nesten. Ze stapte naar de deur en voelde aan de klink, maar die gaf niet toe. Op slot. Natuurlijk. Ze gaf er een duw aan, maar afgezien van een beetje gekraak, leek het slot niet in te geven. Een diepe zucht volgde, terwijl de vrouw nadenkelijk tegen de deur aanleunde. Alright. Ze had twee keuzes: Of ze wachtte tot de kitchenlady aan haar ochtenddienst begon, in de hoop dat de vrouw haar uitleg zou begrijpen. Of ze brak de deur en ontsnapte, zodat niemand hier achter kwam.. maar ze morgenochtend wel met een gebroken deur zat. Natuurlijk vond de blondine dat laatste een véél beter idee. Ze kon gewoon doen alsof ze onschuldig was, toch? Het was niet alsof Starshine Academy zo’n geavanceerde technologie had dat ze camera’s overal hadden hangen. Ze grinnikte. Thank god.

Op dat punt nam de vrouw een zo groot mogelijke afstand van de deur. Ze nam een aanloop en toen het tijd was sprong ze half in de lucht en knalde haar voet met alle kracht tegen de houten deur. Die met een .. hoop geluid uit zijn oude scharnieren brak en met een klap op de grond terecht kwam. Oh well. Those needed fixing anyways. Ze rende de kamer uit, maar staakte haar vlucht toen ze plots bedacht dat ze wel een hoop clues had achtergelaten voor mensen om de dader te vinden. Snel ging ze terug, het glas waaraan ze had gedronken van het aanricht op pakkend en de open doos koekjes uit de kast weghalend (niet echt een clue, maar .. ze had honger gekregen van deze inspanning). Zo snel als ze kon maakte ze zich uiteindelijk weer uit de voeten. Terug naar haar slaapvertrek. Wetende dat ze de volgende ochtend waarschijnlijk wakker werd gemaakt omdat er wonderbaarlijk een deur kapot zou zijn. Hoe zou dat nou zijn gekomen?

Goddamnit Alpha.