De blondine had de brief meerdere keren gelezen, om er zeker van te zijn dat ze de woorden die er op geschreven stonden goed had begrepen. Was ze werkelijk aangenomen? Wow, ze had niet gedacht dat ze van alle mensen die graag naar Starshine Academy wilden, zij juist degene zou zijn die werkelijk mocht gaan. Geweldig. Een trotse grijns rolde rond haar roze lippen, waarna ze de brief achterliet op haar bureau en direct een koffer uit haar kast tevoorschijn haalde. Een koffer die ze eerder die week al had ingepakt. Misschien een beetje overenthousiast - maar hey, go big or go home! De blondine gooide nog wat extra spullen in een reistas, waarna ze deze op haar koffer plaatste bij de deur. Neuriënd pakte ze het briefje weer op, haar ijsblauwe ogen nog een keer over de woorden glijdend. Trainee Gym. Starshine Academy. A new adventure, here she came. Ze vouwde het blaadje netjes op en stak het in de achterzak van haar broek, waarna ze haar tas om haar zij sloeg en de deur opende. Time to go. Ze trok de koffer achter haar aan en sloot de deur achter haar rug, niet meer terugkijkend.

De reis naar de dichtstbijzijnde shuttlebaan duurde een halve dag, maar de blondine vond de reis niet onaangenaam. De zon stond al op het punt om onder te gaan toen ze aankwam op de shuttlebaan en naarmate de planeet langzaamaan donker werd, werd deze ook steeds stiller. De blonde vrouw moest nog enkele uren wachten totdat haar Shuttle zou vertrekken, dus plaatste ze zich in een van de vele stoelen. Enige zenuwen voor het vliegen zorgden ervoor dat de vrouw deze uren frutselend aan een oude horloge, die al jaren zijn werk niet meer deed, spendeerde. Toen werd omgeroepen dat de Shuttle naar Starshine Academy gereed was om over een uur te vertrekken, stond de vrouw op en ging ze in de rij staan die haar uiteindelijk naar de shuttle zou leiden. Voor haar stonden een hoop jongere kinderen, wellicht studenten. Een grijns verscheen op haar gezicht bij de gedachte dat ze deze kinderen later wellicht nog eens zou tegenkomen, maar dan in een andere situatie; wellicht een les of wellicht in het immense kasteel waar ze over had gehoord. Haar ijsblauwe blik viel uiteindelijk op de shuttle die nu in beeld kwam; dit zou haar vierde keer vliegen zijn; de eerste keer was van Shadra naar Erd toen ze drie maanden oud was, de tweede keer was in haar tienerjaren toen ze naar Shadra was gereisd op zoek naar haar moeder. Elizabeth. Een naam die helaas zoveel voorkwam dat de jonge tiener amper vooruitgang had weten te boeken in de zoektocht naar de vrouw die haar ter wereld had gebracht, en uiteindelijk na het ontmoeten van de zoveelste Elizabeth die haar niet kende, had opgegeven.

Het was een relatief lange reis naar Starshine Academy. De shuttle landde vroeg in de ochtend en met de opkomende zon stapte de Erdse vrouw naar het grote kasteel. De kinderen wisten snel hun weg te vinden, terwijl ze daar wat gepuzzeld stond te staren naar de plattegrond die ze ergens had weten te verschaffen. Hmm. Was het nou links of rechts? Welke trap moest ze op? Ze draaide de plattegrond in meerdere keren, totdat ze door had hoe ze moest kijken. Want daar was de grote ingang van het kasteel - door die ingang was ze naar binnen gekomen. En dan moest ze.. zo lopen en.. ja! Deze trap moest ze hebben! Trots op haar vindingrijkheid zette ze grote stappen terwijl ze de trap beklom. Haar koffer met gemak opgetild en haar tas nog steeds om haar schouder geslagen. Echt veel trappen hoefde ze niet te beklimmen, however, ze stond immers zo op de aarde afdeling. Wow! Zachtjes - maar toch ook iets te luidruchtig voor de leerlingen die nog lekker probeerden te slapen - probeerde ze haar kamer te vinden. Eenmaal bij de juiste deur aangekomen, drukte ze de klink omlaag en stapte ze naar binnen. “Wow…” fluisterde ze, terwijl ze haar tas van haar schouder liet zakken en haar koffer losliet. “I have a view!” Yay! Met de deur van haar kamer nog steeds open, ging ze voor het raam staan. Hier kon ze wel aan wennen, ja! Het mocht dan wel niet een enorm indrukwekkend uitzicht zijn, maar voor een vrouw zoals Narah was elk uitzicht adembenemend. In haar jeugd was ze immers opgegroeid in een ondergrondse stad, een uitzicht zoals deze kon je daar natuurlijk niet vinden.

Open~