Kallista Mevolent is rond de honderdzeventig jaar. Maar heeft van al deze jaren, zestien jaar bewust meegemaakt. Alle andere jaren zijn zo ongeveer 'non-actief' geweest.
Ze is geboren en getogen op Shadra, op een klein eilandje. Daar was een stad op gevestigd genaamd, Yahar'gul.
Ze is op 17 augustus geboren.
Kallista spreekt een taal die is uitgestorven en ze heeft een jaar geleerd om Kovomakaans onder de knie te krijgen. Iets wat ze beter kan verstaan dan zelf spreken.

History


Het was lang geleden, toch voelt het voor haar nog steeds als de dag van gisteren. Zij en haar moeder maakte deel uit van 'The hunters', zo werden ze genoemd. De jagers die ervoor moesten zorgen dat er geen beesten en monsters hen lastig kwamen vallen. Op jonge leeftijd werd haar dan ook geleerd hoe met wapens om te gaan en werd ze getraind, ze gingen ervoor zorgen dat er niks meer ging gebeuren. Deze stad, genaamd Yahar'gul had zo zijn eigenaardigheden. The old ones waren een soort obsessie voor 'The hunters' ze verwachtte dat als ze het bloed van deze 'goden' dronken, ze krachtiger werden. Hieruit zijn dan ook enkele rituelen ontstaan, zowel voor hunters, dan voor de gewone mensen. Deze kregen namelijk ook het bloed en het werd dan ook voor gebruikt doordat het genezende krachten had. Ze struinde de ondergrondse tombes af, zochten naar de overblijfselen en namen zo bloed mee terug. Niemand wist echter precies wat het bloed deed. Toch dronken ze het, want hoewel de echte goden niet rondliepen, waren er een hoop vreemde wezens met vreemde krachten waar ze bloed van konden meenemen. De sterkste wezens zouden de afstammelingen waren van de goden en daar werd dan ook het bloed van meegenomen. Zo leerde ze ook Kallista als jong meisje de kneepjes van het vak.
Hoewel de jonge Kallista op dertien jarige leeftijd deel uitmaakte van de Hunters en ook zij bloed had gedronken, was zij nog geen volwaardig lid. Toch had zij een behoorlijke hoeveelheid bloed binnen gekregen voor haar leeftijd.
Toen het meisje net zestien was geworden, kwam er een ander probleem bij, bandieten. Deze hadden gehoord van de goden en de kracht die ze daarvan kregen. Fabels, maar de bandieten wilde het toch onderzoeken en gingen daarom naar het kleine eilandje waar Yahar'gul bevestigd was. Maar de bevolking vocht terug, 'The Hunters' hadden nog nooit zoveel bloed gedronken en inderdaad, ze waren sterker, maar ze hadden niet in de gaten dat dit bloed veel meer teweeg bracht dan enkel krachtiger worden. Toch was de verandering nog niet in werking en was nu enkel de kracht die overheerste en met die kracht wisten ze de de bandieten de baas te zijn.
De bandieten kregen in de gaten dat ze geen kans hadden om dit land over te nemen. Als zij de tombes niet voor zichzelf konden hebben, dan kon niemand het hebben. Ze gingen Yahar'gul met de grond gelijk maken, de stad die op het water rustte en makkelijk vanaf schepen beschoten kon worden. De geschiedenis van de oude stad, de boeken, de geschriften, de tombes die onder de stad liepen. Alles ging vernietigd worden, natuurlijk wilde The Hunters daar iets aan doen. Ook Kallista was niet van plan om te blijven rusten en te wachten op haar dood. Vandaar dat ze, zoals de andere, op pad ging om de bandieten tegen te werken.
Het lukt ze om op een van de schepen te komen, waar een heftig gevecht uitbrak. Kallista had wat duistere krachten, maar ze was altijd beter met haar wapens. Dus dat was iets wat ze het meest gebruikte. Toch waren de bandieten met teveel, ze hadden versterking gekregen en 'The hunters' werden langzaam minder en minder. Zo was ook Kallista gewond geraakt, maar ze had het tot noch toe overleefd.
"Ga. Overleef." Haar moeder drukte enkele glazen flesjes in haar hand en wees richting de zee. Niet begrijpend keek het meisje naar haar moeder, maar voordat ze iets kon zeggen, werd ze tegen haar borst geduwd. Ze tuimelde achterover, de schreeuw van haar moeder weerklonk in haar oren, terwijl ze met grote ogen achterover de reling van het schip viel. Haar moeder hing over de reling, haar handen uitgestoken en voordat alles zwart werd, zag ze hoe haar moeder onthoofd werd. Hoewel The hunters gestorven waren, was het dorp nog steeds vol met mensen. Dus de bandieten zetten hun plan verder, bombardeerde de stad totdat er enkel ruïnes en vuur op de plek overbleef. Zo is Yahar'gul in vergetelheid geraakt en is er maar weinig over terug te vinden.

Ze was gehuld in ijs, haar moeder, die ook over waterkrachten beschikte had ervoor gezorgd dat voor haar de tijd stil stond. Ze was in ijs gevroren, haar hartslag had moeten stoppen. Maar het amulet van haar kleding was door een krachtige man beïnvloed. Deze hield haar in leven, hoewel het minimaal was en er enkel voor zorgde dat haar hart niet geheel stopte met kloppen, was haar lichaam verder gestopt met functioneren. Dit was het voorbedachte plan van haar moeder geweest, als het mis ging, kon ze haar dochter zo nog een kans geven op overleven. Al was het niet nu, met wat geluk werd ze gevonden, konden ze haar uit het water halen...

De golven speelde met het ijsblok, namen het mee van land naar land. De zee bracht haar onbewust van plaats naar plaats, totdat ze aanspoelde. Het blok, waar het meisje in een vallende houding in zat, werd gevonden. Het eerste wat ze deden, was ervoor zorgen dat het ijs ging smelten. Hoewel het meisje haar ogen open had, hadden ze niet kunnen bedenken dat ze nog leefde. Eenmaal uit het ijs, plofte het meisje roerloos op de grond, maar de hap lucht die ze binnen kreeg, zorgde ervoor dat haar lichaam weer begon met functioneren. Haar hart begon sneller te kloppen en haar lichaam begon te trillen van de kou.
Hoeveel jaren later dat het was, wist ze niet. Maar ze werd wakker in een kleine kamer, waar enkele verbaasde ogen op haar neer keken. Hoe had dit meisje kunnen overleven in het ijs? Zelfs Kallista kon daar geen antwoord op geven. Al haar kleding, sieraden en zelfs de buisjes bloed waren in een doos gelegd. Hoewel het vreemd voor ze was, had het meisje de flesjes zo vastgeklampt, dat ze het niet aandurfde om ze weg te gooien. Het wapen wat ze bij had werd bestudeerd, vakmanschap was het te noemen en toen het meisje naar het weeshuis ging, was dat ook iets wat ze niet mee mocht nemen. Hoewel ze de persoon niet kon verstaan die haar wapen in bewaring nam, leek het erop dat hij van plan was het wapen terug te geven. Maar wanneer, dat wist ze niet. Met behulp van plaatjes en gebaren was het geprobeerd om haar duidelijk te maken.
De taal die zij sprak was bij de meeste mensen een raadsel, een oude taal die enkel nog in vreemde geschriften voorkwam en waar niemand iets vanaf wist. Dit zorgde voor een hoop verwarring, het soms vreemde gedrag van het meisje zorgde ervoor dat ze verwachtte dat ze iets had opgelopen toen ze in het ijs zat. Maar wat ze niet wisten, was dat het bloed wat ze altijd had gedronken, haar had aangetast.
Niemand die wist van Yahar'gul en wat zij ermee bedoelde. Hoewel enkele mensen nog van de stad weten uit boeken en geschriften, lijkt het erop dat de meeste geschiedenisboeken hier niet meer over vertellen. Het was een zwarte dag uit de geschiedenis en omdat het een vrij klein eiland was, waren er maar weinig boekwerken van.
Dat het enkele honderden jaren geleden was dat dit alles gebeurde, maakte het er niet makkelijker op.



Mevolent

Quinn Mevolent had dit eiland gevonden. Het was achter gebleven en de mensen die er ooit waren leken allemaal te zijn verdwenen. Op enkele monsters na en de tombes onder de grond was het een prachtig gebied om een nieuwe beschaving op te richten. De oude huizen waren in verval geraakt en de meeste moesten dan ook worden gesloopt. De spullen die in de huizen lagen, werden allemaal netjes opgeborgen en doorgelezen. Dit zorgde er dan ook voor dat Quinn Mevolent beschikte over veel informatie. Informatie over goden, beesten en bloed. In eerste instantie dacht hij dat het om een grap ging. Maar er waren echt ondergrondse gangen en de wezens waar ze in de boeken over spraken bleken echt te zijn. Het bloed, het bloed gaf kracht. Een traditie die was verdwenen, werd weer opnieuw leven in geblazen. Een traditie die ervoor had gezorgd dat de mensen op dit eiland verdwenen waren na tweehonderd jaar te hebben geleefd op het bloed van deze wezens. De mensen hadden elkaar uitgemoord, waren voor het daglicht gevlucht en bewandelde nu zelf ook de tombes.
Maar dat stuk van de geschiedenis was niet opgeschreven, enkel hoe speciaal het bloed was en hoe te bemachtigen. Welke beesten je beter met rust kon laten en van welke beesten je wel bloed moest hebben. Want niet ieder wezen in de tombes stamde af van The old ones. Quinn raakte gefascineerd door dit alles en besloot het over te nemen. Besloot het bloed te drinken en voelde zichzelf inderdaad krachtiger worden. De besmetting werd overgedragen van ouders naar kind en het klopte inderdaad dat de mensen in fysieke kracht toenamen, maar ook dat de duistere magie makkelijker voor hen te handhaven was. Maar de duistere magie had hen tegelijkertijd ook in hun macht. Ze konden niet meer zonder en omdat ze zichzelf over hadden gegeven aan het bloed, hadden ze hun eigen graf gegraven. Hij zocht mensen over heel Shadra die hem wilde helpen deze stad opnieuw leven in te blazen en hij vond dan ook mensen die met hem mee wilde.
Honderd jaar later was de familie Mevolent er nog steeds, hoewel ze niet meer de leider waren van het eilandje, bleven ze een belangrijke rol spelen bij 'The hunters' en hoe deze zich vormde. De moeder van Kallista was dan ook de leider van 'The hunters' en de affaire die zij met de burgemeester van het eiland had, was voor een hoop mensen een goed teken. Vooral toen het bleek dat de vrouw zwanger was. Beide families waren oud, dus daar konden enkel betere kinderen uit ontstaan. Vooral omdat de twee families altijd al bloed hadden gedronken.
Dat is dan ook de rede waarom Kallista ook zonder het drinken van het bloed, nog steeds is aangetast en daarom de schizofrenie niet makkelijk onder controle te houden is. Door dit bloed heeft ze inderdaad meer aanleg voor snelheid, kracht en magie. Maar in plaats daarvan moet ze wel inleveren op haar geestelijke gezondheid. Ze is een slimme jongedame en heeft een liefde voor geschiedenis en lezen. Maar het kan best zijn dat ze zonder hulp op latere leeftijd veranderd in een beest of zichzelf op een bepaald moment niet meer bewust is van wat ze nu eigenlijk doet. Dus of de voordelen de nadelen overtreffen? Waarschijnlijk niet...

Family


Haar vader had altijd weinig met haar te doen en ook de familie van vaders kant wilde maar weinig met haar te maken hebben. Voor hen bestond ze eigenlijk niet. Toch was Kallista te jong om haar vader te missen toen hij besloot om de zee over te varen.
Haar moeder was hoofd van The Hunters en hoewel ze Kallista lief had, was ze vaak ook streng te noemen. Ze leerde Kallista wat nodig en als het mogelijk was, dan maakte ze ook tijd vrij om met haar dochter leuke dingen te doen.
Haar oma was een uitstekende wapensmid en ook een van de weinige die goed was in het maken van 'trick-weapons' wapens die nodig waren om de verschillende beesten te lijf te gaan. Als jong meisje kwam ze vaak naar het vuur kijken en vond ze het prachtig om te zien wat haar oma gedaan had. Ze werd er zo erg door gefascineerd dat ze op haar elfde begon met leren hoe deze te maken en mocht ze ook af en toe een hamer vasthouden om te helpen slaan. Natuurlijk met weinig succes, maar ze werd beter en beter en begon ook steeds meer te begrijpen wat de bedoeling was. Totdat ze op haar veertiende haar eerste eigen Wapen maakte met behulp van haar oma.
Haar opa was een bekende Hunter, hij leerde het meisje hoe de beesten eruit zagen en wat hun sterke en zwakke kanten waren. Ze werd erdoor gegrepen en de verhalen smaakte naar meer. Ze wilde zelf haar steentje bijdragen.
Wat iedereen van de familie mee kreeg, kreeg ook Kallista mee; de liefde voor The old ones. Het werd door iedereen zo normaal gevonden, dat ook zij daarin is meegegaan en ze eert voor de kracht en bloed die zij hen hadden gegeven.


SSA

Sommige familieleden van haar zijn op SSA terecht gekomen. Al waren het er niet veel en was dat honderden jaren geleden geweest. Omdat het eiland waar ze op zaten nog steeds magisch en krachtig was, zijn er enkele dingen over gebleven uit de tijd dat enkele familieleden op de school zaten. Zo liggen er in de bibliotheek nog enkele achtergebleven boeken in deze vreemde taal, is er een magische cirkel gelegd met stenen uit de tombes en slingeren nog enkele tekeningen rond van de vreemde wezens die haar familie ooit had gezien. Want ook op deze school was hun obsessie niet uit hun leven te halen. Dat was ook de reden dat haar familie het niet langer dan 3 jaar op deze school vol hebben gehouden. Daarna gingen ze weer terug naar Yahar'gul om daar hun leven uit te zitten.



Yahar'gul

De stad Yahar'gul was zevenhonderd jaar terug een bruisende stad. Er waren haast geen zieken, want de meeste mensen dronken het bloed van The old ones. Alles leek goed te gaan, totdat de rode maan (Blood moon) aan de hemel stond. De mensen die al wat vreemder waren geworden, veranderde in beesten. Ze vielen elkaar aan, zochten naar de mensen die nog niet veranderd waren. Toch was niet iedereen veranderd. Het groepje mensen wat had overleeft, was op twee handen te tellen. Ze hadden besloten om alle herinneringen aan deze plek van de kaart te vegen. Niemand sprak erover, niemand mocht hetzelfde lot meemaken. Maar hoewel er een jager mee was gevlucht, waren ze niet van plan om terug te gaan.
Er niet over praten leek hen de beste optie. In al de jaren dat ze daar leefde, hadden ze namelijk weinig tot geen bezoek gehad. Het was dus enkel hopen dat er niemand langs kwam en met een beetje "geluk" zou deze een van de monsters tegen komen, zodat deze het verhaal niet verder kon vertellen. Niet dat ze mensen de dood in wilde jagen, maar het was gevaarlijk als de mensen met deze gewoonte opnieuw zouden beginnen. De geschiedenis mocht zich niet herhalen.
Wat ze echter niet wisten, is dat er vierhonderd jaar later, een van de nazaat van de jager aangetrokken zou worden door het eiland. De jager had natuurlijk ook bloed gedronken en hoewel het niet zoveel was om te veranderen, was het genoeg om over te dragen op zijn kinderen. Hoewel verder geen van de kinderen op onderzoek uit was gegaan, leek het erop dat het bij Quinn Mevolent heftiger was en dat deze zijn gevoel achterna ging en de zee over trok naar het eiland. De boeken die hij vond waren in een vreemde taal, het duurde dan ook enkele jaren totdat hij deze vreemde taal onder de knie had. Al snel leek hij te begrijpen dat het om het bloed ging, ook door de gebouwen die toch een vrij grote voorraad hadden. Hoe meer bloed hij dronk, hoe makkelijker hij het begon te vinden om de vreemde taal te begrijpen. Alles leek sowieso een stuk makkelijker te gaan. Maar alle huizen die in verval waren geraakt moesten opgeknapt worden. Iets wat hij niet alleen kon doen, dus ging hij opnieuw de zee over, vond mensen die met hem mee wilde en vooral: vrouwen die met hem mee wilde. Want hij was er al snel achter gekomen dat de naam Mevolent erg belangrijk was voor dit eiland. Dat de familie Mevolent een lange geschiedenis had op deze plek en hij dus afstamde van iemand die op dit eiland geleefd had. Hij wilde de familie naam daarom ook in ere houden en werd iedereen de nieuwe taal aangeleerd en werd zo het Kovomakaans zo'n beetje verbannen. Quinn Mevolent vond zichzelf ontzettend geweldig en interessant; in plaats van te regeren en 'The hunters' weer nieuw leven in te blazen, vond hij het belangrijker om in de spotlight te staan. Zijn zoon besloot om het aan te pakken. Deze was van plan om voor meer bloed te zorgen en zo de traditie in ere te herstellen. Allemaal hebben ze geholpen om Yahar'gul te maken tot opnieuw een levendige stad. Hoewel het misschien wat duister was door de gotische gebouwen, was het een thuishaven voor vele mensen en ze waren er gelukkig. Het stokje van burgemeester werd over gedragen aan een andere welvarende familie. Deze er ook al was vanaf het begin en zo kon de familie Mevolent zich richten op 'The hunters'.  

Personality

Ze is rustig, praat niet al te veel en heeft soms wat rare stuiptrekkingen. Kallista is iemand die graag kijkt wat er gebeurt en soms er een vreemde opmerking over geeft. Zij is met hele andere normen en waarde groot gebracht en dat is dan ook te merken. Ze is vrij zelfstandig en soms zelfs iets afstandelijk. Toch gaat ze mensen niet uit de weg en kan ze glimlachen als iemand haar begroet. Of je een hoi terug krijgt hangt van haar humeur af. Kallista is zelfverzekerd, maar schreeuwt dit niet van de daken. Ze weet haar kracht, maar voelt zichzelf niet geroepen om dit te laten zien aan andere zonder reden.
Ze is nieuwsgierig en hoewel ze dat niet altijd door laat schemeren, is het makkelijk om haar over te halen om het onbekende te onderzoeken. Ze zal misschien enkele vragen stellen en dan kan het lijken alsof ze er weinig interesse in heeft. Maar ze is zeker over te halen om de regels te verbuigen. Haar neutrale gezicht kan vrij chagrijnig te noemen zijn, waardoor het kan lijken dat ze ongeïnteresseerd is. Dit is dan ook een reden waarom mensen haar soms ontlopen.
Hoewel haar houding over het algemeen afstandelijk is, komt dit meer omdat ze nog niet alles verwerkt heeft wat er met haar is gebeurt. Alle dingen die op haar af komen zijn nieuw en vreemd voor haar, dat is dan ook de reden waarom zijzelf niet al te snel een gesprek aan gaat. Maar ook waarom alle informatie haar soms te veel word. Alles is te veilig en te rustig, ze kan niet altijd tegen de drukte. Alle prikkels kunnen haar dan ook teveel worden en dan moet ze er even op uit. Op deze momenten kan ze wat gevoeliger zijn voor de rare waanbeelden die ze heeft.
Kallista is erg ongeduldig, meer naar zichzelf toe dan naar andere toe. Frustratie komt dan ook bij haar naar boven als ze niet snel genoeg is of dat ze nog steeds niet over het overlijden van haar moeder is. Bij andere kan ze traagheid meer waarderen, al is ze nooit heel goed geweest om lang te wachten.
Ze is erg loyaal, mag je haar een vriend noemen, dan doet ze er alles aan om klaar te staan voor die persoon. Dan is ze zelfs zorgzaam en lief te noemen.

Wartaal, het kan voorkomen dat Kallista in een soort bubbel komt te zitten. De besmetting wil soms namelijk nog de overhand nemen. Ze is dan agressiever, kan in haar oude taal brabbelen en kan niet altijd fantasie en werkelijkheid gescheiden houden. Het is een soort schizofrenie, waarbij ze soms momenten heeft dat ze geheel in een andere wereld is en mensen kan aanvallen als ze denkt bedreigt te zijn.

Kallista heeft altijd een klein flesje met bloed om haar hals hangen. Dat flesje heeft ze als klein meisje van haar moeder gekregen en omdat het bloed van de The old ones is, is het haar dierbaar. Althans, dat is wat er gezegd word. In de tombes onder de stad waren altijd vreemde wezens die afstamde van de The old ones, werd er gezegd. Vandaar dat ze het ook dronken en hoewel het misschien zorgde dat ze meer kracht hadden, was de besmetting die ze erbij kregen genoeg om je in een monster te laten veranderen. Hoewel de bandieten Yahar'gul hebben vernietigd, had de stad het nooit overleefd. De stad zal zijn overspoeld met monsterlijke wezens en de mensen die er ooit woonde zouden elkaar te lijf zijn gegaan. Iets wat Kallista niet van het bloed weet natuurlijk en zij ziet het bloed nog steeds als iets belangrijks. Ze is geen vampier, verre van, maar tweehonderd jaar terug was dit een opvatting van Yahar'gul. Het drinken van normaal bloed werd niet gedaan, maar het bloed van de The old ones had 'genezende krachten' en werd dus gedronken. Toch vind ze de smaak van bloed niet vies en heeft ze er een vreemd soort verlangen naar.

De taal heeft ze nog niet geheel onder de knie, dat is ook een rede waarom ze zo rustig is en weinig zegt. Verstaan vind ze sowieso makkelijker dan praten. Ze heeft ook een overduidelijk accent dat ze de taal niet gewend is. Als het gesprek in de buurt komt van haar ouders, dan zal ze ook proberen het ergens anders over te hebben. Het beeld van haar moeder staat nog steeds in haar geheugen gekerfd. Haar vader heeft ze nooit goed gekend, hij was de burgemeester en het was niet de bedoeling dat de twee een kind kregen. Hij is van het eiland gegaan toen ze twee was om het groter aan te pakken en heeft Kallista en haar moeder achter gelaten op Yahar'gul. De man heeft de tocht op zee echter nooit overleefd en heeft op zee zijn graf gevonden.
Met haar moeder had ze een goede relatie en ze is liefdevol opgevoed. Hoewel de opvoeding niet altijd even onschuldig was en ze op jonge leeftijd leerde om te gaan met wapens, heeft haar moeder haar altijd lief gehad.

Yahar'gul was een plek waar het onbekende veel aandacht kreeg. Dingen onderzoeken was iets wat normaal leek te zijn en daarom houd Kallista ook van lezen en op onderzoek uit gaan. Ook heeft ze veel interesse in geschiedenis. Maar ze is ook niet onbekend met het zelf maken van wapens. Ze kan aardig wat wapens maken en houd ervan om te experimenteren en 'trick weapons' te maken. Wapens die van vorm kunnen veranderen en soms zelfs een ander soort wapen kunnen vormen.

Ze kan de orde en regelmaat van de school dan ook niet altijd goed bijhouden. Hoewel haar dingen geleerd zijn, was het vaak een beetje een eigen invulling. Er waren natuurlijk wel scholen en zij ging daar ook naartoe, het vechten en jagen is zo normaal voor haar geweest, dat ze haar energie maar moeilijk kwijt kan. De boeken die hier zijn vind ze soms wat moeilijk om te begrijpen, dus het is niet makkelijk voor haar om een boek uit de bibliotheek te pakken en deze rustig door te nemen.
Ook over de dood van haar moeder heeft ze nooit veel kunnen zeggen, in het weeshuis waren genoeg kinderen zonder ouders, dus zij moest zich niet zo aanstellen. Vandaar dat ze wat meer afstandelijk is geworden en ze niet verteld wat er met haar gebeurt is.

Hunters

The hunters, een groep jagers die in de nacht op de vreemde beesten jagen die door de stad struinden, maar ook de tombes in gingen om bloed te bemachtigen. Dit bloed werd gebruikt om helende rituelen uit te voeren en de zieke mensen beter te maken. Het meisje zag haar moeder in de avond vertrekken en in de ochtend terugkomen met een gewaad vol bloed. Hoewel het niet is toegestaan om kinderen onder de tien jaar bloed te geven, gaf haar moeder dit stiekem regelmatig toen ze vijf jaar was. Het meisje werd ondertussen opgeleid door Vaurian, een oudere man die ooit les had gevolgd bij de voorgaande leider van The Hunters, Willhelm Mevolent.
De man was vriendelijk, maar was ook iemand die het niet waardeerde als je afgeleid werd. Als klein meisje werden fysieke trainingen dan ook afgewisseld met het leren in boeken. Geschiedenis, archeologie, beestenkunde en dan werd wiskunde en wapensmid ook nog aangeleerd, maar het bleef niet enkel bij deze vakken. Als jong meisje had ze niet altijd zin in de "strenge" regels die haar opgelegd werden en het kwam dan ook regelmatig voor dat ze ervandoor ging en zelf de stad in ging. Zo kwam ze op een aangename dag bij de ingang van de tombes uit. Vol enthousiasme was ze naar binnen gelopen, haar moeder moest hier zijn! Al snel kwam ze erachter wat voor vreemde wezens daar liepen. Ze botste er haast tegen een op en het meisje van zeven had geen idee wat haar overkwam. De schreeuw en de voetstappen van het meisje echode door de gangen van de tombe heen, terwijl ze huilend weg probeerde te komen van het beest. Echter was het veel sneller dan zij was en werd ze al snel op de grond gedrukt, nagels drukte zich door de huid van haar rug heen. Wanhopig probeerde ze het dier van haar rug te slaan, enkel om de tanden in haar onderarm te voelen. Vele voetstappen kwamen haar kant op en The Hunters waren op tijd om haar te redden, op het nippertje. Haar moeder had haar jas om het meisje gewikkeld en samen met de andere rende ze richting de uitgang om daar het meisje te behandelen.
Kallista wist nu wat er aan de hand was, waarvoor ze moest trainen. De beesten, het bloed, alles werd haar op deze jongen leeftijd steeds meer duidelijk. Maar dit was ook het moment dat ze een stortvloed aan bloed binnen kreeg van The old ones. Ze moest gered worden en met moeite wisten ze het meisje dan ook 'stabiel' te krijgen. Lichamelijk dan, geestelijk was ze nog nooit zo ver weg geweest. Ze hielden haar in een kamer, deze ze de eerste dag al geheel overhoop had gehaald. Maar de mensen dachten dat dit door een infectie kwam, doordat het beest haar had gebeten. Dat het bloed hiervoor had kunnen zorgen, kwam niet bij hen op. Het duurde dan ook twee maanden totdat ze geheel genezen was en ze de studie weer terug op kon pakken. Dit deed ze met hervonden moed, zoals de meeste mensen uit haar familie, kreeg ook zij vrij snel verslaving van het bloed. Haar studie nam ze serieus en veel tijd voor leuke dingen en sociale gebeurtenissen gaf ze zichzelf niet. Toen ze de leeftijd van dertien bereikte, mocht ze als scholar toetreden tot The Hunters. Het ritueel werd gehouden en zij kreeg het teken van The Hunters in haar nek gesneden met een dolk. Een litteken dat haast onopvallend op haar huid ligt en enkel te zien is als ze haar haren in een staart heeft. Doordat ze het in de huid sneden, leerde je omgaan met de pijn die de snijwonden van de beesten je aan zouden doen. Dat was de gedachten er achter, maar ook dat je loyaliteit aan The Hunters had. Door de pijn die het snijden met zich meeneemt, werd je in je onderbewustzijn naar de duisternis getrokken. Het teken is op de huid zichtbaar, maar zal zichzelf ook in je brein nestelen. Vooral omdat je tegelijkertijd bloed binnen krijgt van The old ones. Ook werd dit tegen de open wond aangehouden en werden er gebeden gemijmerd zodat de kracht door je bloed zal stromen. Hoewel dit ritueel al vrij heftig zou zijn voor enkele. Was dit niet het echte ritueel wat je kreeg als je volwassen zou zijn. Het ritueel wat ze had meegemaakt was dan ook niet de laatste, meerdere tekens staan in haar lichaam gesneden en ieder teken was om haar weer een beetje sterker te maken. Om meer van deze tekens haar brein te laten beïnvloeden om zo dichterbij The old ones te komen. Soms twijfelt ze eraan om dit ritueel op zichzelf uit te voeren, de obsessie heeft ze namelijk nog steeds en The old ones zijn nog steeds erg belangrijk voor haar.  
Op achttien jarige leeftijd zou ze het werkelijke inwijdingsritueel hebben gehad. Liggend in het bloed van The old ones, zouden de belangrijkste en sterkste tekens op haar lichaam worden gesneden. Haar hoofd zou onder het bloed worden gehouden, net zolang totdat ze zou "sterven". Maar in plaats van werkelijk te sterven, werd je door je meester door je brein begeleid. In deze vreemde droom werd je getest of je het kon. Zo niet, stierf je, zo wel, werd je wakker en was je een van The Hunters. Werd je als het ware "herboren" uit het bloed van The old ones. Sommige dachten zelfs dat een van hen je beschermer zou zijn, andere dachten weer dat een van hun zielen zich zou vestigen bij die van jou. Je krachten konden optimaal benut worden, terwijl het ook de kans weer groter maakte om in een beest te veranderen. Toch was dat tot nu toe nog niet gebeurd en was het iets wat zeker in de toekomst zou zijn gebeurt.

Littekens:
                                                         
Boven op haar linker voet


Rechter sleutelbeen

                                                                                   
Op de bovenkant van haar linker pols.


Rechter bovenarm

                                                           
bovenkant van haar rechter hand.


Op de borst, net onder haar hals.


Rechter schouderblad


Onderrug


Links onder de elleboog holte op haar onderarm.


Hunters mark - op haar nek net onder haar haargrens.

Ook heeft ze nog het litteken op haar arm van de beet, dus dit litteken is haast als een brede armband om haar onderarm. Op haar rug heeft ze ook nog de diepe klauwen gehad. Verder over haar lichaam sneeën en klauw strepen verspreid van de gevechten die ze heeft gehad.


Lil weirdnessess

Maar wat houd het bloed van de The old ones in? Zoals eerder aangegeven, wat het doet is je veranderen in een monster/beest. Wanneer de rode maan aan de hemel staat en je genoeg bloed op hebt zul je veranderen. Maar omdat dit bloed al zo lang in de familie Mevolent zit, zijn er ook blijvende veranderingen die zijn overgedragen van kind naar kind.
Zo zijn haar hoektanden en kiezen behoorlijk scherp voor een 'mens' ook haar behendigheid, snelheid, kracht en uithoudingsvermogen zijn in topconditie. Op felle dagen zijn haar pupillen wat katachtig en ovaal in plaats van rond te noemen. Hoewel ze het zelf niet doorheeft, kan ze beter in het donker zien dan normale mensen. Duistere magie is misschien meer binnen handbereik, maar dat houd in dat andere krachten haar veel en veel meer moeite kosten om te kunnen beheersen. Het is zelfs vrij onmogelijk te noemen voor haar om een tweede element te beheersen. Dan hebben we de dierlijke vorm, ze heeft er geen. Ze heeft het nooit geleerd en hoewel ze met wat moeite een dierlijke vorm aan zou kunnen nemen, zal dit altijd een wat 'monsterlijke' versie zijn. Ook zal ze veel moeite hebben om deze onder controle te hebben. Zoals aangegeven heeft ze schizofrenie doordat het beest en de mens nog wel eens kunnen botsen.
Dit is mede door de rituelen het geval, deze onderdrukken krachten, terwijl ze tot andere juist meer toegang bieden.  Zo zijn haar zintuigen scherp en heeft ze geleerd haar omgeving goed in haar op te nemen. Geluiden, geuren en bewegingen kan ze dan soms ook erg snel opmerken. Hoewel dit haar is aangeleerd, komt het ook omdat ze het bloed van The old ones heeft gedronken en haar zintuigen simpelweg sterker zijn geworden daardoor en dit is hetzelfde met haar kracht en uithoudingsvermogen.

Dierlijke vorm:

Hoewel ze op dit moment nog geen dierlijke vorm heeft, kan deze ieder moment de kop op steken. Haar dierlijke vorm is wolfachtig, haast zo groot als een paard, met een groot donker gewei. Haar witte haren zijn lang en haar klauwen zijn donker en scherp.
Ze is meer een weerwolf te noemen, hoewel ze niet iedere maan zal veranderen. Er is een speciale bloedmaan voor nodig. Een maan die rood kleurt en haar dierlijke vorm oproept. Ze heeft weinig tot geen controle over deze vorm en ze zal alles willen verslinden wat in haar pad loopt. Herkenning van vrienden is niet meer aanwezig en ze zal dan ook haar best doen je iets aan te doen.