♫ LES: Echolocatie 1

Het is vroeg in de morgen wanneer Aido zijn ogen opent. Door de kleine portie zenuwen slaagt hij er niet meer in om nog even in slaap te vallen, dus beslist hij zich uitgebreid klaar te maken. Vandaag zal hij zijn eerste les hebben, waarbij hij drie studenten een toch wel simpele spreuk zal aanleren. Het is wel één van zijn favorieten, gebaseerd over hoe nachtdieren kunnen vliegen zonder ergens aan te botsen en succesvol jagen. Na een lange douche kijkt hij naar buiten en ziet hij dat dit het begin is van een prachtige dag. Zal wel een probleem zijn voor zijn les, maar goed dat kan hij zonder probleem oplossen.
Zoals gewoonlijk schenkt Aido zich weer een mok hete thee en loopt hij door de drukke gangen. Aan de deuropening kan hij toch blijven staan en de frisse lucht in zich opnemen. De meeste studenten gaan nog even naar buiten om nog te praten met vrienden, wakker te worden of om nog eens te roken. Als ze nu eens wisten hoe makkelijk je je stem kan vernielen door die rook. Wel, hij heeft het zelf een lange tijd gedaan, dus hij is niet echt de juiste persoon om ze te beoordelen. Met een lach kijkt hij zijdelings naar de geeuwende student naast hem. De haren nog in de war en ogen die elk moment kunnen dichtvallen. Aido's lessen zullen nooit zo vroeg beginnen. Twee redenen: hij is geen ochtend mens en zijn stem is nutteloos in deze vroege uren. Toch leuk om docent te zijn, je kan je eigen uren regelen.
Zacht neuriënd loopt hij nog rond het kasteel voor de lange benen zich weer naar binnen leiden, richting het muzieklokaal.
Daar zet hij zich eerst neer aan de vleugelpiano en warmt hij zijn stem op. Nu is de schorre klank tenminste verdwenen.

Het lokaal bevat nu een klein podium, niet al te hoog want het is meer om de studenten die willen een idee te geven hoe het voelt om hoger te staan dan de mensen voor hen. Dat podium zullen ze vandaag niet nodig hebben. De ruimte daarvoor is helemaal vrij gemaakt door de banken en stoelen tegen de muur te zetten. Zo hebben ze genoeg plaats en minder kans dat de studenten zich bezeren door ergens tegenaan te lopen.
In zijn handen houdt hij een plastieken bal die hij van het ene hand naar de andere gooit. Hij neemt plaats op de grote vensterbank en kijkt naar buiten. De deur staat open en bij het horen van de eerste voetstappen draait hij zich om. "Een goedemorgen," groet hij met zijn lage, serene stem.

@Mordecai
@Mayla
@Freddy

De eerste zonnestralen wekte een klein fairy draakje die aan het voeten einde was gaan liggen voor Mayla was gaan slapen. Chibi rekte zich uit met een vrolijke geeuw. daarna stond hij op en wankelde nog half slaap dronken naar het hoofdeind toe en plofte naast het gezicht van zijn bazinnetje. Daarna begon hij Mayla zachtjes over haar neus te likken. Langzaam werd Mayla wakker en ze opende haar ogen en glimlachte zachtjes naar Chibi. 'Goede morgen Chibi.' begroeten ze het diertje en aaide het draakje over zijn koppie. Daarna draaide ze zich om en klom uit bed. Daarna stapte ze richting de badkamer en friste zich even op voor May zich aan ging kleden. Haar school spullen had ze straks wel nodig al pakte ze wel in. Chibi was er inmiddels aan gewent om overdag alleen te zijn al ging hij vaak genoeg nog met haar mee. Zo ook nu. Toen Mayla klaar was en de deur uit wilde lopen sprong Chibi op en fladderde naar haar toe en plofte weer op haar hoofd tussen haar haren. Mayla grinnikte even zachtjes en sloot de deur achter zich. Chibi krulde zich heerlijk op al keek hij wel naar iedereen die langs hen heen liep. Zelf was ze het gewent, maar voor nieuwe gezichten was het toch altijd weer vreemd om een dier op iemand zijn of haar hoofd te zien. Ze zou ruim op tijd zijn dus liep Mayla eerst naar de grote zaal om daar even te gaan ontbijten. Chibi at ook mee al at hij enkel fruit. Banaan was zijn lievelingskorstje. Al pakte ze dat niet elke dag voor hem. Na hun ontbijt liep Mayla meteen naar boven toe. Buiten had ze nu toch nog niets te zoeken. Daar had ze nog geen les en naar Oak's Field hoefde ze ook nog niet naar toe. pas aan het einde van de week weer om het publiek te vermaken met haar muziek. Iets wat ze ook graag deed. Met ritmische passen op een liedje in haar hoofd danste Mayla door de gangen en de trappen op tot bij het muziek lokaal waar ze vandaag wezen moest. Ze werd al vriendelijk begroet door een mannelijke stem. Mayla stapte door de deur heen en in een oud gebruik stopte ze even om een kleine buiging voor hem te maken. 'U ook een goede morgen master. Mayla lance, meneer.' begroeten ze de man die op de vensterbank en glimlachte hem vriendelijk toe en keek even snel rond. Geen plek om te gaan zitten? Maar de piano zag er prachtig uit. Ze legde haar tas op een van de tafels die het dichtbij het grote instrument stonden. Het was een van de weinige instrumenten die ze nog nooit bespeelt had. Wel tempel had dan ook een piano???

Hij klapt rustig de pootjes van zijn zwarte bril in voordat hij het ding zorgvuldig opberg in de daarvoor bestemde koker. Zijn ogen, ijsblauw als de eerste vorst in de prille winter, keken door de zaal. Het was redelijk rustig. Rustiger dan Mordecai gewend was van de grote zaal. De meeste leerlingen waren al naar hun eerste lessen van die dag. Zijn eigen les die vandaag bovenaan het rooster stond, muziek, begon pas over een goede vijftien minuten. Hij had de nieuwe muziekdocent nog niet gehoord al had hij begrepen dat het dit keer een man was.
Het boek wat voor hem op tafel had gelegen naast zijn opzij geschoven bord waar alleen nog het klokhuis van een appel op te vinden was, sloeg hij langzaam dicht nadat hij zijn boekenlegger ertussen had geschoven. Hij kon wel wennen aan het later beginnen van de lessen zoals deze Master Aido ze had ingepland. De eetzaal werd er een stuk beter van als hij niet tussen de schreeuwende en krijsende medestudenten zat.
Langzaam stond hij op om zijn bord weg te zetten en het boek wat hij tijdens zijn rustige ontbijt gelezen had in zijn tas te laten glijden. Hij had er vanochtend op zijn kamer nog even over getwijfeld of hij zijn cello mee zou nemen naar de les. Uiteindelijk had hij de koffer en het instrument maar op de etage achter gelaten. Voor zover hij wist zou hij het niet nodig hebben tijdens de les. Met nog snel een hand door zijn lichte blonde lokken om ze weer een beetje uit zijn gezicht te strijken verliet hij de zaal en liep naar het lokaal.

Hij was niet de eerste. Dat had hij ook niet verwacht. Hij was niet erg vroeg. Het eerste wat hem opvalt, buiten de andere leerling, waren de tafels en stoelen die tegen de kant waren geschoven. Zwijgend trok Mordecai een wenkbrauw op maar besloot voor nu zijn mond erover te houden. Het zou wel een reden hebben. Hij stapte verder het lokaal in, gaf een kalme knik naar het meisje wat achter de piano was gaan zitten en richtte zijn ogen toen op de man in het lokaal. 'Goedemorgen,' sprak hij hem kort en bondig maar duidelijk toe. 'Mordecai Celestin,' vervolgde hij met zijn naam waarna hij voor zichzelf maar een plek bij de muur zocht met gebrek aan stoelen en tafels vandaag.

Haar slanke vingers streken soepel langs de snaren van een paars gekleurde akoestische gitaar. Duidelijk met ervaring, te zien aan de lichte eeltbollingen die zich op haar vingertoppen hadden gevormd. Maar op het moment klonken de warme klanken nog wat... bij elkaar geraapt. Er zat nog niet echt een duidelijke samenhang in. Niet dat dat hoefde. Freddy kon uren jammen als ze de tijd had. In haar eentje of met vrienden. Gewoon een beetje pingelen op de snaren van haar gitaar of ukelele. De slaapzaal was niet compleet leeg, maar ze speelde zacht genoeg om niemand te storen. En jammer genoeg kon ze niet erg lang door spelen. Over een half uurtje zou haar eerste les beginnen, want ja... ze had zich eindelijk ingeschreven voor een les.
Er was maar één enkele reden voor. Ze was in de veronderstelling dat dit een gewone magie vrije les zou zijn. Want muziek had toch niks met magie van magiërs te maken? Muziek bezat al magie van zichzelf. Daar hoefde mensen niks aan toe te voegen.
Al sinds ze hier op school was gekomen had ze elke les met magie vermeden. En tot nu toe was het nog niet opgevallen. Ze hoopte dat het de komende tijd ook zo zou blijven. Dat geen enkele leraar, of haar mentor Master Shong, erachter zouden komen. En dat zij rustig haar gangetje kon gaan. Haar tijd hier uit kon zitten en tijd met Demise kon spenderen. Maar voor vandaag hoefde ze zich geen zorgen te maken om magische fratsen. Ze had gewoon een fijne les zonder wat voor ellendige magie dan ook.

Ze liep, voor haar doen dan, ook aardig relaxed naar het lokaal, zo'n 25 minuten later. De meeste lessen waren al begonnen dus het was erg rustig op de gang. Freddy kon dat wel waarderen, want zo nu en dan liepen er wel eens leerlingen over de gang te spelen met hun magie. Dat vermeed ze ook liever. Ze kon het maar moeilijk begrijpen.. dat mensen dit vrijwillig deden. Soms vond ze het ook erg moeilijk te accepteren dat haar zusje er op zijn minst meer interesse in had dan zij ooit zou hebben. Nope! Freddy moest er niks van weten... Maar ze had veel over voor D. Dus dit ook. Vooral als het haar gelukkig maakte.
Freddy wist niet hoeveel leerlingen zich hadden aangemeld voor de klas, maar de eerste was ze niet. Ze was nog niet eerder bij het muziek lokaal geweest dus ze bleef voor een moment wat onwennig in de deuropening staan. Haar grijze ogen de kost geven aan wat het lokaal allemaal te bieden had.
Ze begon zich af te vragen of ze een instrument mee had moeten nemen..
Geen van de andere leerlingen scheen er een bij zich te hebben. Al werden haar ogen wel iets groter toen ze een meisje met een of ander reptiel in haar haren zag. Ze klemde haar vingers is strakker om haar tas voor ze de drempel over stapte. Rare magiërs...

Het blonde meisje schraapte haar keel toen ze naar binnen stapte en de leraar aan keek. "Goedemorgen, dit is de muziek les toch?" Voor hetzelfde geld zat ze in een compleet verkeerd lokaal.
Al leek haar dat sterk bij het zien van de piano en het kleine podium...

Zijn donkere, maar vriendelijke ogen kijken naar de eerste studente en, mh, een zeer geïnteresseerde en bestuderende blik onderzoekt het klein blauw wezentje dat op haar hoofd ligt. Aha, Mayla, de persoon met de opvallende inschrijving. Hij zegt voorlopig niks over de buiging, het zal wel meer uit gewoonte zijn. Met een beetje tijd zal ze het misschien afleren om dit bij hem te doen. "Aha, de veelzijdige student. Ik moet wel toegeven dat ik ontgoocheld was dat je ze niet allemaal tegelijk kunt bespelen," Een grote grijns, gevolgd door een knipoog, "En wie is dit kleintje?" vraagt hij met een hoofdknik richting het draakje. Het valt hem op dat ze meteen richting de piano loopt, maar kan er niet meer op reageren want daar komt de volgende student. Aido knikt de jongen stralend toe, "Goedemorgen Mordecai," begroet hij de jongen. Als laatste hoort hij nog een zachte stem in de deuropening. "Ja zeker. Jij bent vast Marie-frederique." De onopvallende reactie op het draakje was zijn oplettend oog niet ontgaan. Hij heeft er zelf geen problemen mee om extra toeschouwers te hebben, maar hij beseft ook wel dat er nog andere zijn die daar wel een probleem mee hebben.
Nu zijn drie studenten er zijn, gaat hij in het midden van de ruimte staan en spoort hij iedereen aan bij hem te komen. "Zoals jullie wel al zullen weten ben ik dus Master Aido, maar noem mij maar gewoon Aido." dan is die kloof tussen student en docent al verlaagd. "Vragen en opmerkingen zijn altijd welkom," Dit is ook wel de eerste keer dat hij buiten een opleiding zelf les geeft, dus het kan nooit kwaad om meningen te krijgen van anderen. Dat gezegd zijnde kan hij meteen aan de les beginnen.
"Alles wat we doen zorgt voor een tegenreactie. Zoals als je met iemand in gesprek gaat," waar hij met elk student even oogcontact houdt om zeker te zijn dat ze mee volgen, "zal je altijd een respons krijgen. Geen respons is ook duidelijk genoeg: 'laat me met rust', 'ik ken je niet' of 'ik negeer je gewoon'." Zegt hij humoristisch. Nu houdt hij de bal die al die tijd tussen zijn handen wisselde omhoog, "Bij deze bal juist hetzelfde. Als ik hem nu tegen die muur gooi" met een sierlijke zwaai met zijn arm gooit hij de bal tegen de muur achter de studenten, net boven hun hoofd. Zonder enig probleem kan hij die dan ook weer opvangen. "dan zal die terugkomen. Naargelang van hoe ver de afstand is, zal het langer duren voor die weer in mijn handen komt," nog even kijkt hij elke persoon aan, zien of ze vragen hebben. Wel, ze zullen misschien toch wat in de war zijn van zijn uitleg. "Er is wel één probleem," zonder te verwittigen gooit hij de bal in een klein boogje richting Mordecai. "Dit is een tastbaar object. Geluid is onzichtbaar, maar gelukkig kan je het wel voelen" Hij strekt zijn hand uit om de bal weer terug te krijgen. "Hetgeen dat je voelt is wat we geluidstrillingen. Ik kan nog uren praten over de wetenschappelijk uitleg, maar daar hebben we vandaag geen meerwaarde aan," uitleg die hij wel heeft gekregen in zijn opleiding, iets dat redelijk onbelangrijk is voor nu, "Het belangrijkste is, is dat we vandaag met die trillingen gaan werken." Hij neemt weer een stap achter uit. Met een diepe zucht strekt hij zijn arm richting de studenten, zijn middenvinger en duim tegen elkaar gedrukt, "Ik stel voor dat jullie eerst eens aanvoelen hoe je zo'n trilling kunt waarnemen. Strek jullie armen maar uit met jullie handpalm naar mij gericht,"

@Mayla
@Mordecai
@Freddy

Master Aido bestempelde haar als een veelzijdige studente... Hm, misschien was dat ook wel zo, maar toch had Mayla zichzelf nog nooit zo bekeken. Al klonken zijn volgende woorden vreemd in haar oren? Al haar instrumenten tegelijk bespelen? Was dat mogelijk dan? Maar bij het zien van zijn grote grijns merkte May dat hij haar probeerde beet te nemen. Er een lichte blos op haar wangen. 'Misschien dat u me dat bij kunt brengen? Al ben ik wel heel goed in geluiden produceren tijdens mijn muzikale stukken.' antwoorden ze waarheidsgetrouw. Mede dankzij de magische bollen die aan haar luid vast zaten. Zijn vraag over Chibi liet haar even naar het draakje reiken. Deze maakte een zacht geluidje, maar gaf gelijk een kopje tegen haar hand aan. Ze glimlachte zacht en wilde net antwoorden toen een jongen binnen kwam gelopen. Hm... Hij leek haar niet echt een vriendelijk type. Maar daar liet Mayla zich niet door afschrikken. Al gaf hij haar een kalme knik ter begroeting. May gaf eenzelfde begroeting terug en stond op van de zitting waar ze eerder even op was gaan zitten. 'Hij heet Chibi meneer, maar als u wil kan Chibi ook buiten het lokaal wachten? Hij geeft immers geen last, maar ik kan me best voorstellen dat de andere leerlingen zich aan hem kunnen storen.' zei Mayla terwijl ze het kleine blauwe fairy draakje een kriebel gaf. Een nieuwe leerling kwam binnen en Master Aido begon daarna met de les. Ze luisterde aandachtig en knikte bij zijn woorden en demonstratie. Chibi was even diep weg gedoken toen hij de bal op hen af zag schieten, maar reageerde er verder niet op. Ze gingen dus met trillingen werken. Mayla wist dat muziek niet veel meer waren dan trillingen, maar toch was ze gefascineerd over hoe ze het nog meer zou kunnen verbeteren? Je wist immers maar nooit. Dus deed ze wat er van hen gevraagd werd en Mayla strekte enthousiast haar armen uit. Ze was immers een leergierige leerling zoals haar vaders haar altijd noemde.

Een rustige "goedemorgen" was het antwoord wat hij terug kreeg waarop Mordecai een korte knik gaf. Vrijwel meteen nadat hij zich met zijn rug tegen de muur had laten vallen was een ander meisje binnengekomen. Marie-Frederique volgens Master Aido die haar ook begroette en de laatste persoon waar ze op gewacht hadden voordat de les kon beginnen. Langzaam maakte hij zich weer los van zijn plek bij de muur om binnen gehoorafstand van Master Aido te gaan staan die met dat simpele gebaar had aangegeven de les te willen starten.
Hij weerhield zich ervan enige reactie te geven op zijn mededeling. Waarschijnlijk zou hij daar nog wel een aantal keer aan herinnert moeten worden. Een leraar, of elke volwassene, bij de voornaam noemen dat was... onbeschoft. Tenminste, zo was het hem aangeleerd. Als Master Aido liever had dat ze hem wat informeler aanspraken...
Hij liet de gedachte voor nu varen en probeerde zich te concentreren op de uitleg die vooraf aan de les gegeven zou worden. Zijn blik was strak gericht op de docent. Zijn handen, die zich in elkaar geschoven op zijn rug bevonden, maakten zich alleen los van elkaar om even een lok blond haar achter zijn oor te strijken voordat ze zich opnieuw met elkaar vervlochten. Afstand van geluid stond gelijk aan snelheid gedeeld door massa. Dat muziek soms zo nou verbonden met wiskunde kon zijn.
Zijn gedachten die inmiddels formule na formule aan het uitwerken waren werden ruw onderbroken door de bal die ineens op hem af kwam. Zijn handen maakten zich los van elkaar en vingen de bal op. Met een gecontroleerde, onderhandse gooi verliet de bal hem weer toen hij hem terug gooide naar Master Aido. Trillingen dus. Als aardmagiër werkte hij in het dagelijks leven regelmatig met trillingen van de aarde. Dit moest niet veel ingewikkelder zijn. Voor zover hij het nu kon inschatten dan. Al snel werd duidelijk dat deze trillingen moeilijker op te vangen zouden worden. Ze gingen waarschijnlijk verplaatst worden via de lucht, en niet de aarde. Misschien had hij dit toch onderschat.
Nog altijd zwijgend volgde Mordecai Mayla's voorbeeld en deed wat hem gevraagd werd.

"Ahum.. Freddy.. zeg maar Freddy.." corrigeerde ze de man, die waarschijnlijk Master Aido was. Er was nog een andere man.. jongen? Jongeman?.. En ookal gaf hij de indruk dat hij.. erg serieus was. Hij had niet echt dat bekende leraar type. In tegenstelling tot de donker harige man die haar zo direct had aangesproken. Freddy stapte het lokaal binnen en wilde eigenlijk plaats nemen maar kwam tot de ontdekking dat er niet echt.. plaats was. Al het meubulaire was opzij geschoven om ruimte te maken in het midden van lokaal. Daarbij kwam dat Master Aido ze al bij zich wenkte in het midden van het lokaal. Blijkbaar was dit geen "Zit op je kont en luister naar theorie"-les. Freddy zette gauw haar tas op een lege stoel en kwam dichter bij de leraar staan. Hij begon met zichzelf voorstellen. Aha.. dus hij was zo'n type leraar. Voor een moment schoven haar lippen in een kleine glimlach. Aido was gelijk aan ons enzo. Freddy had eerder zulke leraren gehad. Soms pakte het zonder problemen uit. Maar de meeste kregen toch autoriteitsproblemen met sommige leerlingen. Die hadden juist die grens van student & teacher nodig. Maar goed! Hij leek het fijner te vinden en voor Freddy was dat niet zo'n probleem. Aido vertelde verder reacties en tegenreacties. Of juist geen reacties. En gebruikte als voorbeeld een bal. Toen hij de bal hun kant op gooide week Freddy in een reflect opzij. Niet dat de bal haar daadwerkelijk geraakt had. In stilte luisteren de blondine naar Aido's uitleg. Al begreep ze niet precies waar hij uiteindelijk heen wilde met de les. Ja, dat muziek met trillingen te maken had was overduidelijk, maar wat zou hun einddoel in een muziek les daarmee zijn dan? Zouden ze meer leren over de werken van trillingen in een instrument ofzo? Uiteindelijk gaf de man hen de opdracht om met gestrekte armen naar hem toe te staan. Freddy had inmiddels duidelijk een uitdrukking van verwarring op haar gezicht. Niet dat ze niet snapte waar hij het over had. Maar eerder waar hij naartoe wilde. Toch deed ze wat er van haar gevraagd werd en ook zij volgde het voorbeeld van de leraar. Ze liet nog kort haar blik over de andere twee leerlingen gaan, in afwachting wat Aido van plan was.

Hij zag de verwarring op Mayla's gezicht, waardoor zijn grijns weer wat groter werd. Pas begonnen en nu al zijn studenten voor de gek houden. Zijn speelse gedachten worden abrupt opzij geduwd door haar interessante opmerking. Een student die zeker al van wanten weet. Eens benieuwd hoe makkelijk het nu zal gaan voor haar.
Nadat Mordecai binnen wandelt en zijn groet ontvangt draait hij zich weer om naar Mayla als hij haar stem hoort. "Zelf heb ik er geen probleem met Chibi, maar het is misschien best dat je hem voor groepslessen op je kamer houden. Voor nu mag hij blijven tot we weten hoe de anderen erop reageren,"
Wanneer Freddy, zoals ze liever genoemd wordt, er ook bij komt kan hij er meteen aan beginnen. Elk gezicht goed onderzoekend tijdens zijn uitleg. Hij zag zeker de verwarring, maar dat houdt iedereen tenminste bij de les. Hij zal later wel uitleggen wat de voordelen zijn van deze spreuk.
Voor hij hen zelf laat proberen, wilt hij ze eerst een idee geven van hoe het juist aanvoelt. Nog even kijkt hij elk gezicht in en neemt dan een stap achteruit. Direct na het knippen van zijn vingers, zou de lichte trilling tegen elk handpalm moeten aankomen. Zijn hand die hij net gebruikte om de trilling te veroorzaken houdt hij zijn handpalm naar zijn studenten toe om de terugkomende trilling weer te ontvangen.
Zijn hand weer omlaag en met de andere achter zijn rug vouwen houdt hij een korte tijd de stilte in de ruimte om zeker te zijn dat de studenten het tot zich kunnen laten bezinken. "Er zijn heel veel mogelijkheden met deze spreuk. Vleermuizen en dolfijnen gebruiken dit ook, al zijn hun oren veel scherper dan die van ons. Ze gebruiken dit om te jagen of om ervoor te zorgen dat ze weten dat hun omgeving veilig is. Trillingen zullen zich altijd verder produceren tot die een obstakel tegenkomen, om dan teruggekaatst te worden. Dit is ook de reden dat je een herhaling van je stem zult horen als je in een holle ruimte spreekt. Deze worden door geluidsgolven verplaatst. Het is de bedoeling om die golven te versterken en aan te voelen. Dat kan met elk soort geluid, maar hoe beter je deze spreuk beheerst, hoe zachter het geluid kan zijn zoals een vingerknip. Voor nu is het best dat jullie het eens proberen door in je handen te klappen." Hij draait zich om en neemt twee stoelen die tegen de muur staan.
"Mayla, begin jij maar eens. Jullie twee mogen plaats nemen op deze stoelen," informeert hij de studenten en zet de stoel neer en kijkt hij Mayla vervolgens aan. "Als watermagiër zal het misschien makkelijk zijn om jezelf te zien als een insect die op het wateroppervlakte neerkomt. Zoals je wel zult weten zorgt dit voor kleine golven rond het insect, maar die zullen verder van je verwijderen tot ze ergens tegenkomen. Voor jullie twee," waarbij hij weer naar Mordecai en Freddy draait, "Als aardmagiër kan dit al makkelijker gaan sinds jullie denk ik wel vaker met trillingen bezig zijn. Dan moet je de aarde ook een bepaalde richting duwen door die trillingen."

@Mayla
@Mordecai
@Freddy

Gelukkig had Master Aido er geen moeite mee dat Chibi bij haar in de les was, maar ze knikte begrijpend bij zijn woorden. Dat moest de kleine dondersteen voortaan maar buiten blijven. Of buiten de muren gaan ravotten. Nadat alle leerlingen er waren ging Master Aido meteen van stof en begon over hoe vleermuizen en dolfijnen echolocatie gebruikte om hun omgeving waar te nemen. Nadat ze zelf hun handen moesten uit houden en Master Aido het de spreuk voor deed. voelde Mayla een trilling tegen haar huid komen alsof er een vlieg over haar huid liep. Daarna mochten ze de spreuk gaan uit voeren na nog wat uit leg. Master Aido zetten twee stoelen tegen de muur die zij moest waarnemen. Hm... Mayla knikte en wist hoe ze vaak genoeg over het water heen geschoten was en hoe ze daarbij golven maakte. ; Dat klopt ik oefen vaak op het water.' zei ze en luisterde nog even naar wat Master Aido tegen de andere leerlingen zei voor ze zich concentreerde op wat haar opdracht was. Ze had de docent ook zijn hand op zien houden toen hij in zijn vingers had geknipt. Dus moest zij zelf ook haar hand of handen op houden. Mayla klapte in haar handen en hield haar ogen gesloten terwijl ze haar handen voor zich uit hield om te voelen wat ze net had gevoeld. Het duurde even voor de geluidstrilling weer terug kwam. Deze keer was het tintelende gevoel minder krachtig dan eerst, maar het bracht een vrolijke glimlach op haar lippen. Ze zag nog niet precies hoe ver de afstand tussen haar en de stoelen met de muur waren, maar ze had gevoeld hoe de tinteling over haar huid was terug gekomen. 'Het is nu nog een groot vlak, maar ik kon wel de meest uitstekende punten sterker terug kwamen wel beter voelen dan de rest.' zei Mayla en ze keer de docent aan terwijl ze dit zei.

(sorry voor de late reactie, wegens een familie lid die naar het ziekenhuis moest heb ik nu pas kunnen reageren. Gelukkig is ze al weer thuis en gaat alles goed met haar.)

PROFILE MAGICIAN