Aaah. Pauze. Het heerlijke gevoel van vrije tijd, ook al was het maar drie kwartier lang. Rae had haar afspraak expres een half uur later dan dat haar pauze zou duren, geplanned, zodat ze nog even wat extra rust kon pakken en Toadstool ook even kon uitlaten. Ze had zich verbaasd over hoeveel ze had weggewerkt bij haar lunch, maar werken op een lege maag ging niet. Dat hadden meer mensen gedacht toen ze de zaal had rondgekeken. Ondertussen op haar kantoor was alles weer opgeruimd en spik en span. Wellicht dat sommige mensen dachten dat ze een versie van opruimwoede had, maar voor Rae was schoon- en netheid een belangrijk aspect van haar werk.

De volgende persoon, of eerder gezegd personen, was opmerkelijk. Misschien dat een van de twee niet durfde en dat de ander mee kwam voor steun, maar zo afschrikkwekkend was een klein, medisch onderzoek toch niet? Maar Rae kon niet de gedachten van andere mensen lezen, gelukkig niet, en ging er zo open mogelijk in. De namen die op de lijst stonden waren alles behalve normaal, dus er zou vast een verhaal achter kunnen zitten. Maar misschien moest ze ook maar niet zo oordelend zijn. Rae was tenslotte een dokter en zo kon pas een oordeel vellen als ze het gezien had. Zoals ze nu ging doen. Haar laarsjes klakten op de vloer terwijl ze naar de wachtkamer liep en haar ogen de twee wachtende vonden. 'Oriël tá Suïl en Geralt.. of Rivia?' Oh jee. Bij het zien wie er zaten te wachten.. kon dit nog wel even wat langer als een half uur duren.

Zijn knokkels maakten een luid, huiveringwekkend geluid terwijl hij ze met een neutrale blik kraakte, tot zichtbaar ongenoegen van zijn gehele omgeving. Schichtige blikken werden hier en daar door de andere wachtenden zijn kant op geworpen, soms geïnteresseerd -zoals van de beduidend kleine man naast hem- of eerder… wantrouwig (als hij het zo mocht interpreteren) van de Grootmeesters. Voor Geralt was het allemaal hetzelfde en hij leek er verre van voor terug te schrikken net zo hard terug te staren en zijn ondoorgrondelijke, gouden ogen recht in die van de ander te pinnen, net zolang tot zij uit puur ongemak wel weg moesten kijken...
Een voelbare stilte heerste inmiddels in de wachtkamer, hier en daar onderbroken door zijn weinig verborgen gezucht en gebrom wat hij in plaats van gewone woorden hanteerde, als een heimelijk, laatste protest. De reden voor zijn… huidige gemoedstoestand? Van alles, zoals gewoonlijk. De stoel waar hij gedwongen zijn imposante lijf in had geperst was duidelijk te klein voor zijn gestalte, het wachten duurde hem veel te lang (waardoor hij ondertussen minstens tien redenen had kunnen bedenken hoe hij de tijd veel nuttiger had kunnen besteden), de starende blikken rondom begonnen hem mateloos te vervelen, oh en… hij haatte medische onderzoeken tot in het diepst van zijn verdorven ziel. Het enige lichtpuntje in het geheel keek hem momenteel strak aan, iedere beweging van hem duidelijk nauwlettend in de gatend houdend. Het was werkelijk de enige reden waarom hij zijn mond nét niet had opengetrokken op het moment dat de docent watermagie ongevraagd zijn knie beetgreep als één of andere steunpaal. Wel alle…! Zijn lippen vormden één horizontale streep, sperden zich uiteindelijk iets van elkaar, maar… daar waren de kolkende, blauwe ogen voor hem die hem acuut het zwijgen op legden weer. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar.
Verdomme.
Zwijgend staarde hij de kleine man dan maar na, als een roofdier op jacht. Hij kon het niet helpen. Het ging… automatisch.

De jonge vrouw die tenslotte voor de zoveelste keer bij de deur verscheen had niet later moeten komen of hij had zijn derde ontsnappingspoging van de dag gewaagd. “Lieverd… Ik ben oké. Ik heb zo’n onderzoek echt niet nodig.” Het had niet mogen baten. Oriël was vastbesloten om hem deze… marteling te laten doorstaan. Uit… liefde. Maar het was pas toen ze dreigde zijn dochter erbij te halen dat de docent vuurmagie zich toch zuchtend en steunend naar de deur had gesleept.
Al met al best braaf voor zijn doen, …maar dat betekende niet dat hij volledig mee hoefde te werken tíjdens het onderzoek… Hehehe. Zijn raadselachtige, katachtige ogen schoten dan ook doelgericht naar het onbekende gezicht wat zijn naam op pijnlijke wijze had uitgesproken. Voor een goede halve minuut… zei hij niets, deed niets en… staarde enkel op een manier die je bijna de vertwijfeling bezorgde of hij niet stiekem wat in je eten had gestopt.
Uiteindelijk stond de Witcher tergend langzaam op en rees zo naar zijn volledige lengte, zodat hij met gemak met kop en schouders ruim boven alle andere aanwezigen uitstak, inclusief de arts waar hij zeker een paar koppen mee scheelde. Wederom zonder een woord te spreken of ook maar een begroeting te uiten, stampte hij linea recta naar haar toe met de beheerstheid van een jager, klaar voor de genadeklap. Hierdoor moest hij, zodra hij… vlak voor haar… stilstond, zijn kin bijna geheel op zijn borst laten steunen om haar überhaupt nog aan te kunnen kijken… en kijken… en kijken.
Tenslotte scheurde hij zijn indringende blik enkel los om vluchtig achterom te kijken naar Oriël en de deur voor beide vrouwen open te houden, voor hij als laatste mokkend naar binnen stapte en met zijn getrainde armen krachtig over elkaar geslagen bleef afwachten wat de blonde dokter in godsnaam dacht van plan te zijn met hem.

Ze kon het eerlijk gezegd nog steeds niet geloven dat ze hem zover had gekregen om mee te gaan. Misschien was het feit dat ze zijn steun bij een dergelijke check wel kon gebruiken het argument geweest wat hem uiteindelijk toch over die streep getrokken had om zelf ook te gaan. Buiten dat het haar ook meer gerust zou stellen om te weten dat alles in orde was. Wellicht was het eerder haar dreigement om zijn dochter te contacteren geweest wat hem echt zover had gekregen. Maar hij was er niet blij mee, en dat was aan alles te merken. Oriël durfde er veel om te verwedden dat, als ze nu weg zou kijken, hij binnen enkele seconden door het raam verdwenen was. Ze kende Geralt nu lang genoeg om te weten hoe bizar snel de man kon zijn als hij wilde. Ongeacht de imposante lengte die enkele andere wachtenden erg ongemakkelijk deed voelen. Haar blik werd gelukkig door hem opgemerkt waarbij ze hem stilletjes een kleine glimlach schonk. Ook haar ontging het vertrek van de watermagie docent niet, die met een klein hupsje over haar benen zich uit de voeten maakte. Haar blik leek zich als een afgevuurde pijl uit een boog op Geralt te planten en hem zwijgend te vragen om er niet op in te gaan. Ze zouden hier geen uren zitten.

Haar blik maakte zich pas van hem los toen de deur opnieuw open ging en een jonge blonde vrouw verscheen die hun namen, of wat daar voor door moest gaan, omriep. Geralt stond al op, hetzij langzaam. Ze had nu al medelijden met de vrouw en voelde zich bijna schuldig dat ze hem meegesleept had. Oh Ger… don't scare her like that. It's her first week
Ze maakte echter wel gebruik van zijn onbedoelde afleiding om voorzichtig, en met zorg, van de stoel op te staan en proberend om daarbij zo weinig mogelijk te bewegen. Ze weerhield zich ervan haar gezicht te vertrekken, of een hand op haar ribben te leggen en zich zo normaal mogelijk naar te deur te begeven. Maar ze kon niet verbergen dat het met enige moeite ging. Toen ze Geralt naar haar om zag kijken fabriceerde ze een snelle glimlach die meteen weer verdween toen hij zich omdraaide. Vluchtig streek ze even met haar vingers langs zijn hand toen hij de deur open hield voor haar en de arts om daarna naar binnen te gaan. In tegenstelling tot Geralt liep ze op de blonde vrouw af om zich aan haar voor te stellen. Haar ogen boorden zich in die van de arts. Het blauw van haar irissen leek haast te leven en te kolken als de zee. Ze leek dwars door de vrouw heen te kijken. 'Aangenaam kennis te maken dokter Althea. Oriël Tá Suíl,' stelde ze zichzelf aan de vrouw voor.

Het kolossale gevaarte, nee verbetering, de kolossale man, was het eerste wat haar opviel. Zijn blik, die nog niet eens in de buurt kwam van vriendelijk- en openheid, was het tweede. Rae's hart sloeg even een slag over en dat was niet omdat deze man er zo prachtig geweldig uit zag, no hard feelings, maar meer omdat het haar angst inboezemde. Angst die ze als dokter niet eens zou moeten hebben. Hij was een leraar, niet een uit-een-zwaar-bewaakte-overheidsgevangenis-crimineel. Daar ging ze vanuit tenminste. Haar glimlach was zwak toen haar ogen de andere persoon vonden die ook opstond. Ze leek haast het tegenovergestelde van Geralt, ze ging er maar vanuit dat de grote man Geralt was, want als hij de naam Oriël droeg zou Rae met alleen maar meer vragen komen. Ze was een stuk kleiner, haar uitdrukking was zachter. De dokter begreep de combinatie niet, maar aangezien zij al een aantal jaren niet achter de liefde was aangerend maar eerder achter haar werk, besloot ze die vraag in ieder geval niet te stellen.
De manier waarop de grote leraar op haar afstampte, liet haar instinctief een stapje achteruit zetten. Hij leek op iemand die haar met een vuist of voet gelijk kon vermorzelen. En gezien het pas Rae's eerste week was, wilde ze dat liever niet zien gebeuren. Aan manieren kwam hij in ieder geval niet tekort, hij hield de deur immers open. Rae hield haar kin hoog, proberend niet geïntimideerd te lijken, er waren immers meer dan vier paar ogen op haar gericht, terwijl ze door de deur wandelde, iets verder de kamer in, voordat ze zich omdraaide naar de twee. Het lukte haar om de zwakke glimlach op haar gezicht te verbreden. Geralt bleef stil, Oriël stelde zich voor. Hoewel Geralt imposant was met zijn gestalte, waren het Oriëls ogen die haar licht van haar stuk lieten brengen. Rae haalde stilletjes diep adem. 'Aangenaam kennis te maken Oriël, zeg gerust Rae.' Sprak ze vriendelijk, proberend haar sterke accent zoveel mogelijk achterwege te laten. Vervolgens keerde de dokter zich naar Geralt en stak ze haar hand uit. Op zo goed mogelijke voet beginnen was ook een van de belangrijkste dingen tijdens dit soort gesprekken. 'Ga gerust zitten,' sprak ze verder naar de twee terwijl ze naar twee stoelen bij haar bureau wees. 'Kan ik jullie iets aanbieden? Thee, water? Ik bied liever geen koffie aan gezien het de hartslag verhoogd waardoor het simpele onderzoek wellicht wat andere resultaten toont die niet helemaal juist zijn.' De blonde vrouw draaide zich weer om, streek een haar achter haar oor en liep terug naar het bureau, waar ze de dossiers van Oriël en Geralt tevoorschijn haalde en wachtte tot de twee antwoord hadden gegeven en waren gaan zitten.