Myst had, na een middag lekker luieren, zin om weer gedichten te schrijven. Maar dat ging het best als je je alleen voelde. Dus ze wandelde het schoolgebouw uit, op zoek naar een plaats vol magie en inspiratie. Ze hoefde niet lang te zoeken. In de verte zag ze een hoop oude stenen, nog enigszins gearrangeerd. Ruïnes! Dacht ze enthousiast. In een vlotte looppas wandelde ze, met het dikke zwarte boek onder haar arm, richting de ruïnes. Eenmaal daar aangekomen, wandelde ze er even rond. Keek grondig om zich heen en genoot van het gevoel van het verleden. Vanitas. Na even ronddolen kwam ze in een soort kamer, althans dat moest het ooit geweest zijn. Ze sloot haar ogen en snoof de lucht vande natuur op. Ook rook ze de kracht die de oude stenen ooit hadden gehad, komend uit de aarde. Ze glimlachte gelukkig en opende haar ogen. Een twinkeling van inspiratie schoot erdoorheen. Ze liep naar de hoogste muur die er nog was, en liep door de opening. Ze vond er een restant van een trap, dat tot ongeveer borsthoogte kwam. Ze ging op de bovenste trede zitten met haar rug tegen de naastliggende muur. Ze sloeg haar benen over elkaar en frummelde even aan haar rokje, zodat ze er fatsoenlijk aangekleed uitzag. Ze opende haar boek en frummelde er wat blaadjes uit. In haar snelle, slordige handschrift kwamen lange, diepzinnige zinnen. Ze sloot haar ogen en leunde achterover, terwijl ze de woorden in haar hoofd herhaalde.



-Please, only Laurens and Me!-

Zijn ogen scheel, puur omdat hij zijn gezicht zo dicht bij het punt had waarnaar hij keek dat hij gedwongen was om scheel te kijken. Gefacineerd stond hij er zo al een tijdje bij, helemaal in het kleine wondertje der natuur dat hier voor hem plaats naam. ‘Hop,’ Mompelde hij zachtjes terwijl de spanrups voor hem een nieuwe stap nam. Heel het lijf krulde omhoog, waarna hij zijn voorpootjes verplaatste en zijn achterlijf weer naar zich toe trok. ‘Hop..,’ Murmelde hij weer. ‘Hop,... hop...’ Hij schoof iets opzij toen de rups de doorsnede van de muur gepasseerd had en nu met de afdaling langs de muur begon. Hij hield zijn hand eronder zodat de rups, stom als het was, simpeltjes zijn hand op'hopste'. Hij glimlachte beest toen het zijn voorlichaam iets optilde en de nieuwe omgeving bekeek. Vervolgens veerde hij overeind, zijn kuiten brandde van het lange tijd op zijn hurken zitten. Hij strekte zijn benen afwezig terwijl hij zijn aandacht op de rups hield die hij nu weer dichter naar zijn gezicht bracht. Altijd leuke beestjes, rupsen. Vooral de grote beer en de miriansborstel, dat waren zijn favoriete. Droogjes liep hij nu weer verder, de rups nog op zijn handen die hij nu als kommetje hield. Hij wist niet hoe hij hier verzeild was geraakt, waarschijnlijk was hij gewoon afgedwaald en hier 'perongelijk' terecht gekomen. Maar het was wel mooi, beetje griezelig zo eenzaam als het er stond terwijl er overduidelijk leven was geweest.. en magie. Hij glipte door poortjes heen, tussen muren door en volgde paadjes, tot dat hij opeens uit het niets tegenover iemand stond die hij nog niet zolang geleden voor het eerst had gezien. Een kamer, met maar twee ingangen, ze zat tegen de achterste muur en leek totaal in haar eigen wereldje te zijn met gesloten ogen. Hij grijnsde vrolijk, blij haar weer te zien. Stilletjes liep hij op haar af, zijn passen gedempt. Hij hurkte langs haar neer en hield vervolgens zijn hand voor haar ogen zodat ze de rups goed kon zien. ‘He, moet je kijken. Die heb ik net gevonden,’

In een ruk ademde ze in, zo schrok ze van de plotse nabijheid van de hand van de jongen. Het duurde even voordat haar ogen scherp waren gesteld op het kleine beestje zo vlak bij haar neus. Haar ademhaling werd weer normaal en ze glimlachte. 'En het is een?' Zei ze zachtjes, al wist ze dat hij haar kon horen. Ze hoefde hem niet aan te kijken, want ze herkende zijn stem, maar ze wílde hem aankijken. Ze wílde zien hoe zijn intelligente ogen zich in de hare branden, en ze wilde zien hoe diep ze kon kijken in zijn ziel, met alleen zijn ogen als deuren. Zodra ze zijn ogen vond bloosde ze licht, al kon ze niet uitleggen waarom. Dit was één van de mensen van die ze na de eerste aanblik al kon vertellen dat ze hem mocht. Ze stopte alle losse papieren terug in haar boek en sloot het. Ze fatsoeneerde haar kleren en draaide zich toen zo dat ze vrijwel naast hem zat. Geïntereseerd keek ze hem aan, wachtend op zijn antwoord.

‘Spanrups,’ Maakte hij gelijk haar zin af, op zijn eigen gezicht sierde ook een glimlachje, maar dat kwam enkel omdat deze glimlach er altijd wel leek te zitten. Hij haalde zijn voeten onder zijn kont vandaan en ging er ook bij zitten om het wat gemakkelijker te maken, zijn benen in kleermakerszit. ‘Later ontpopt'ie zich in de kleine wintervlinder, niet zo'n mooie vlinder. Maar als rups zijn ze wel leuk, kijk,’ Hij hield zijn hand weer iets omhoog die hij onder zijn gebabbel naar beneden had laten zakken. ‘Ze lopen nogal debiel,’ De rups showde zijn manier van lopen en kroop krullend met zijn rug over zijn hand. Hij glimlachte vaagjes en richtte vervolgens zijn blik weer op Mystralic. ‘Vervolgens mij was deze verdwaald,’ Zei hij zo serieus dat het droog klonk. ‘Zet 'm dalijk wel bij de bosjes,’ Hij liet zijn hand weer zakken en keek weer op, zijn mondhoeken nog steeds omgekruld tot een glimlach. ‘Stoor ik eigenlijk?’ Dit laatste bedacht hij zich nu pas. Hij had gezien hoe ze erbij had gezeten, maar hij had totaal niet bedacht dat ze misschien wel ontzettend graag alleen wilde zijn of iets,

Wilde ik alleen zijn? Het was wel mijn doel vanaf het begin... maar ik zit hier al een tijdje, toch? Hoeveel heb ik eigenlijk geschreven. Ze haalde diep adem en blies hem langzaam weer uit. 'Neuhh. Je stoort niet.' Was een vaag mompelend antwoord, nog steeds in gedachten verzonken. Ze deed haar mond open om iets te vragen, maar bedacht zich toen en sloot hem weer. Even fronste ze en keek naar de grond. 'Ik... mag ik je een paar dingen vragen? Ik ben behoorlijk nieuw hier en... nou ja... het is nogal anders... dan mijn vorige school, zegmaar.' Ze fronste nog steeds toen ze opkeek, maar daarna glimlachte ze en bedacht zich dat hij haar vast niet zou haten om haar stuntelig praten. Ze was niet onzeker, maar ze was wel érg nieuw hier, echt totaal een groentje. Dus voelde ze zich toch in de 'underdog'-positie gesteld. Om even weg te kunnen kijken, keek ze naar het rupsje. Hij trok zijn achterlijf naar zich toe en... 'hop'. Ze giechelde even binnesmonds. Toen hij het bleef herhalen probeerde ze haar giechelbui binnen te houden door op haar lip te bijten. Daarna keek ze weer naar de grond, naar haar benen. God, was haar kous weer naar beneden geschoven. Geïrriteerd schoof ze hem heel hoog terug, zodat het hopelijk langer zou duren voor hij weer naar beneden zakte. Maar dat stond ook weer niet leuk, dus bleef ze er maar een beetje zenuwachtig aan frummelen, wachtend op zijn antwoord.

Hij glimlachte breed, ‘Oké gelukkig,’ Grijnsde hij vervolgens naar haar. Totaal niet doorhebben dat ze het misschien zei om beleefd te zijn, maarja.. dat soort subtiele dingen had hij nooit door. Echt een man. ‘Jij,’ Antwoorde hij droogjes toen het meisje begon met 'ik'. Hij keek op en bleef haar met licht opgetrokken wenkbrauwen en zijn mond een tíkkeltje open aankijken terwijl ze door hakkelde en deed. Toen ze klaar leek te zijn ploepte er weer een grijns tevoorschijn. ‘Maar natuurlijk,’ Was zijn enthousiaste antwoord. ‘Maar,’ voegde hij er maar aan toe, beter ervoor zeggen dan dat hij er dalijk bij zat met een grijns en zonder antwoord. ‘Ik ben hier sinds zes daagjes geleden ongeveer, dus verwacht niet te veel van me.’ Vertrouwde hij haar toe. ‘Ik weet ook nog niet alles,’ Hij richtte zijn blik op zijn hand en zette de rups op zijn knie waarna hij een keer zachtjes met het topje van zijn wijsvinger over het beestje heenging wat weer verder wiebelde. Zijn blik ging weer naar Mystrallic, volgde haar blik en keek droogjes mee terwijl ze met haar sok bezig was. ‘WEetje,’ Klonk het na een lange minuut. ‘Je kan hem ook gewoon uit doen?’

Ze glimlachte breed toen hij vertelde dat hij ook redelijk nieuw was. Dat was fijn om te horen. Langzaam haar veters losmakend begon ze haar vragen te stellen. 'Nou... om te beginnen... Waar moet ik slapen? Ik had op de kaart iets gelezen over elke kracht een etage ofzo... maar ik ben niet zo goed met kaarten.' Ze bloosde licht. 'En waar kan ik douchen en dergelijke? En waar zijn de klaslokalen?' Ze kwam helemaal op gang en klonk zelfs een beetje gefrustreerd, dat ze zo weinig wist. 'Welke vakken moet ik persée volgen? Of moet ik naar alle vakken op mijn rooster? Zijn de mentorlessen verplicht? Krijg ik straf als ik te laat kom?' Ze sloot even haar mond en haalde diep adem, beseffend dat ze nogal hard van stapel liep. Ze glimlachte verontschuldigend en haalde een hand door haar lange, groene lokken. Haar schoenen en kousen waren uit en langzaam begon ze haar kousen op te vouwen en netjes in haar schoenen te stoppen. Ze strekte haar benen en trok haar rokje recht. Ze vouwde haar handen in haar schoot en keek hem aan. 'Zo schoenen en kousen uit.' Zei ze knipogend. WTF ik knipoogte. That's so not me. Alweer bloosde ze, een beetje opgelaten.

Hij trok zijn shirt aan de achterkant iets naar beneden, had zovaak ruzie met zijn kleren, terwijl hij luisterde naar het meisje die rustig begon maar met een vragenstroom eindigde. Opnieuw trokken vaagjes allebei de wenkbrauwen op, dit was écht teveel in een keer. ‘Uhh,’ Klonk het iets stom toen ze blijkbaar klaar was met al haar vragen op te noemen. ‘Wat was je eerste vraag ook alweer?’ Hij grijnsde vaagjes naar haar. ‘Nee, sorry. Ik, eh, ik zal je vertellen wat ik weet.. en dat is niet zo belachelijk veel.’ Vertrouwde hij haar toe. ‘Je hebt op de begaande grond niet zo heel veel, alleen de aula is eigenlijk belangrijk. Dan boven heb je het kantoor van het schoolhoofd, voor de rest weet ik het niet en dan daarboven zijn de klassen. Voor de rest heb je hélemaal boven, dus in de hoogste torens, de Puffoon etage. Dat is onze kamer, voor alle leerlingen van Puffoon. Daar heb je een jongens slaapzaal, een meisjes slaapzaal, een badkamer en een soort algemene woonkamer. Ik heb geen idee waar jij vandaan komt?’ Besefte hij zich opeens, ‘Maar ja, ik neem aan dat het op alle leerlingen etages wel ongeveer het zelfde zou zijn, heb tot nu toe alleen Puffoongedeelte gezien.’ Hij glimlachte naar haar toen hij even viel stil. ‘En qua lessen, de lessen van je eigen opleiding zijn natuurlijk verplicht en voor de rest mag je lessen volgen van andere soorten magie.’ Hij haalde lichtjes zijn schouders op. ‘Had je nog meer vragen?’ Was nu echt de rest vergeten. Zijn blik was onder het vertellen af en toe naar haar voeten geschoten waarbij ze de schoenen en alles uittrok. Vaagjes grijnsde hij nu naar haar, ‘Pas op dat je geen koude voeten krijgt,’ Waarschuwde hij haar waarna hij dieper inademde en een koude luchtstroom richting haar voeten blies. :')

'Ik kom van Nova. Dit is de eerste keer dat ik daar weg ben. Heel vreemd eigenlijk.' Haar glimlach betrok iets. Het was niet zozeer dat ze thuis miste, en het was hier ook niet echt donker, maar toch. Nova was zó veel lichter. Alles was wit, licht, eigenlijk altijd dag, leek het. 'En ik denk dat je zo'n beetje al mijn vragen wel heb beantwoord. Dankjewel.' Ze glimlachte lief naar hem. Iets aan zijn grijns was anders... en toen huiverde ze. Ze trok even een gezicht naar hem en lachte toen zachtjes. Ze vouwde haar voeten onder zich. 'Zo zal dat niet gebeuren. Puffoon, hè?' Zei ze bedenkelijk. Langzaam vormde in haar hoofd woorden voor een gedicht. Gedicht. Oh, shit. Had hij iets kunnen lezen daarstraks? Ze klemde even haar kaken op elkaar. Niet zo panisch doen. Als hij je raar had gevonden had hij niet zo vriendelijk gedaan. Ze ontspande iets. Ze draaide haar hoofd naar een groot gat in een van de muren van de ruïnes. Langzaam begon de zon te zakken. Rode slierten sierden de lucht, de wolken aan de horizon kleurden van paars tot roze, tot oranje en geel. De rozerode gloed vervormde alle kleuren tot warme, vrolijke kleuren. Ze glimlachte breed, sloot haar ogen en leunde tegen de muur, genietend van het zonlicht.

‘Nova?’ Vroeg hij gelijk geïnteresseerd toen ze dat liet vallen. Hij grijnsde vaagjes, ‘Ik begrijp wat je bedoeld,’ Hij zelf was ook nooit eerder weggeweest van huis, en het was inderdaad anders. ‘Een light magican.’ Hij glimlachte naar haar. ‘Nog nooit eerder heb ik iemand ontmoet van Nova,.. Op school hebben ze wel uitgelegd over de magie die ze daar beheersen, maar gezien of wat.. dat niet.’ Zijn hoofd kantelde iets schuin en hij bekeek haar voor een moment alsof hij haar pas écht voor het eerst zag. Maar het was gewoon een heel ander soort intresse dat hij nu voor haar voelde. Hij had lichtmagie nooit begrepen, vandaag waarschijnlijk. ‘Graag gedaan,’ Glimlachte hij vriendelijk. Hij grijnsde vrolijk bij het zien dat ze haar voeten onder haar kont schoof om ze te beschermen tegen zijn plagerij. Alsof dat hielp als hij er echt op door had willen gaan, maar hij hield zich netjes in. ‘Jup,’ Klonk het met een ploppende P toen ze het woord 'pufoon' liet vallen. ‘De Puffoon afdeling is bijna uitgestorven hier, de meeste komen van Shadra.’ Vertelde hij haar, zonder te weten of het haar interesseerde of niet. Hij volgde haar blik en richtte deze op de zonsondergang. ‘Mis je je thuis al?’ Vroeg hij haar zonder zijn blik van de zon af te wenden.

Heel even schoten haar ogen verder open bij het woord Shadra. Ze ontspande zichzelf meteen weer. Niet zo paranoia doen. Kom op zeg, dat ze aan duistere magie doen, betekent nog niet meteen dat ze niet aardig zijn! Daarna dacht ze rustig na over zijn vraag. Het duurde even voor ze een correct antwoord kon formuleren, verschillende emoties schoten door haar hoofd. Missen? Nee. Of... Anders. Zeker. Behoefte aan licht? Vooral verwarring schoot over haar gezicht bij dit laatste. Ze opende haar mond maar wachtte nog even met praten, ze ademde de lucht in die om hen heen hing. Ze kon de natuur en de bloemen proeven, zo sterk waren ze hier aanwezig. Er verscheen een kleine rimpel tussen haar wenkbrauwen, die deed denken aan een frons, maar dan niet boos, maar meer nadenkend. 'Nee. Ik mis thuis niet. Ik was toe aan iets nieuws. Ik werd er een beetje oppervlakkig van. Alles werd dagelijkse routine. Alles was standaard, er gebeurde nooit iets waarvan ik het waard vond om het aan anderen te vertellen. Dus nee, ik mis mijn thuis niet. Er is maar 1 ding dat ik echt mis...' Het laatste was meer een bijna-onverstaanbare mompeling. Nu veranderde het streepje toch echt in een frons, en haar mond veranderde in een norse streep. Toch viel aan de manier waarop ze haar mond bewoog te zien dat ze een grapje maakte. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en kuchte, om zijn aandacht te krijgen. Ze keek hem nors aan. 'Zo kijkt bijna iedereen hier. Ik snap het niet. Is dat de invloed van Shadra?' Ze sloot haar ogen en haar gezicht werd neutraal. Ze ging even verzitten en toen verscheen op haar gezicht de meest warme, gelukkige glimlach. 'En zo ben ik het gewend. Ik bedoel, zie je het verschil? Dit mis ik. De warmte, het licht in mensen hun ogen.' Ze zuchte langzaam en sloot haar ogen, in de hoop nog zo veel mogelijk zonlicht te kunnen vangen op haar gezicht.

Pas na een tijdje richtte hij zijn blik weer op het meisje dat nog steeds geen antwoord had gegeven op toch wel een best wel simpele vraag. Vaagjes ging zijn blik over haar gezicht terwijl hij in alle stilte geduldig bleef wachten. Iets wat hij waarvan hij normaal gesproken niet zoveel bezat; geduld. Maarja, nu ze hier toch zo loom zaten bij een mooie zonsondergang en een spanrupsje op zijn knie - zodra hij zich dit bedacht schoot zijn blik naar zijn knie en kon hij weer gerustgesteld zijn blik op Mystralic richten. De spanrups leek ook te genieten van de zonsondergang en zat stilletjes op zijn been, niet meer op zijn knie dat wel. Hij luisterde terwijl Mystrallic aan het woord was en bleef dan ook stil toen zij stilviel, duidelijk nog niet klaar met haar antwoord. Vanzelf kwam een grijns tevoorschijn en begon hij zelfs zachtjes te lachen bij het zien van haar chagerijnig gemaakte kop. ‘Ik heb geen idee,’ Beantwoorde hij haar suggestie. Glimlachend keek hij haar aan, ‘Wil je daarmee beweren dat op Nova helemaal geen depressie voorkomt?’ Hij grijnsde naar haar terwijl hij in ging op haar woorden, ze deed alsof alle mensen op Nova intens gelukkig waren. En dan waren alle mensen van Cassia zeker een stelletje natte zeikers, van Puffoon droogkloten, shadra duistere dictators, erd de zware typjes en gren allemaal natuurfreaks. Daar geloofde hij niet in. ‘Het voeld haast aan als een belediging,’ Babbelde hij verder. ‘Ben ik dan niet .. 'licht' genoeg?’ Gebruikte hij haar termen. Hij keek haar aan en haalde expres, toen ze hem observeerde, een veels en veels te brede grijns tevoorschijn zodat zijn gezicht in tweeën leek te splijten.
‘Ik moet toegeven dat ik ook moet wennen, daarom is het ook fijn dat er voor elke planeet een eigen afdeling is; daar voel je je toch nog een beetje thuis.’ Praatte hij rustig door. ‘Kan je je terugtrekken in je eigen wereldje, je oude wereldje. De nova etage zal je vast wel herrineren aan thuis.’ De puffoon etage deed dat tenminste grotendeels bij hem.

'Natuurlijk komt er wel depressie voor. Het is ook eigenlijk een stom vooroordeel. Misschien heb ik gewoon nog te weinig mensen gezien.' Even dwaalde haar blik af naar de rups, die steeds verder omhoog op zijn been hopste. Toen hij weer begon te praten keek ze langzaam naar hem op, en lachte vrolijk terug naar zijn grijns. 'Jij... bent anders. Jij hebt iets vrolijks, maar ook iets... okee dit gaat waarschijnlijk heel stom klinken, vooral omdat je van Puffoon komt, maar je hebt toch iets luchtigs. Je komt over alsof je over de meeste dingen niet zo zwaar nadenkt, en makkelijke beslissingen neemt. Alsof je koel blijft in lastige situaties. Al denk ik niet dat je zo... luchtig en oppervlakkig bent als je doet ogen.' Haar ogen versmalden iets. Zenuwachtig keek ze naar haar handen en begon weer aan haar rokje te frummelen. In een slechte poging de stemming te verlichten begon ze over een makkelijker onderwerp. 'Ja, de etage is zeker licht.' Ze grinnikte. 'Het is goed ingericht, veel wit, veel lampen, zachte, warme stoelen en banken, een héél mooi wit balkon...' Ze grinnikte even in zichzelf omdat er een enorm slechte grap in haar op kwam. 'Maar ik neem aan dat op de Puffoon etage niet alleen maar ballonnen en wolken te vinden zijn, wel?' Daarna werd haar gezicht weer iets serieuzer. 'Maar ik denk ook dat veel van de stemming gespeeld is op Nova, dat mensen meer doen wat er van hun verwacht wordt dan dat ze allemaal echt gelukkig zijn. We kunnen nou eenmaal niet allemaal het zonnetje in huis zijn.' Ze glimlachte klein, terughoudend. Toen het rupsje bijna van zijn been af kroop schoof ze het met een elegante beweging op haar hand, en ze bloosde diep rood toen ze zijn been aanraakte. Die niet zo opgelaten... Ze trok haar mond in een verontschuldigende glimlach, aaide het rupsje even en plaatste het toen terug op zijn knie. 'Maar ook denk ik dat je stemming toch wel bepaald wordt door je omgeving. Ik zou echt niet met het goede been uit bed stappen als ik op de Shadra afdeling wakker zou worden, jij wel?' Ze trok een wenkbrauw op en ging weer terug in haar eerdere, ontspannen positie zitten.

Hij moest opnieuw lachen toen hij haar woordgebruik hoorde, ‘Luchtig hea?’ Mompelde hij grijnzend terug. Langzaam zakte zijn grijns weer iets weg en keek haar weer met een serieuze blik in zijn ogen aan zodra ze gelijk haar meningen over hem vertelde. Hij antwoorde niet, bevestigde het niet, richtte alleen zijn blik ergens anders op en dacht er zelf nog overna. Vaagjes keek hij weer op toen Myst nogal onhandig en misschien iets klungelig overging op het andere onderwerp om de situatie iets gemakkelijker te krijgen, de stilte te verbreken. Hij glimlachte bij haar woorden, grijnsde zelfs bij haar opmerking over Puffoon. ‘Nou nee,’ Sprak hij haar tegen. ‘We hebben ook regenwolken, maar dat komt omdat de Cassia etage onder ons zit, al die damp weetje wel..’ Praatte hij maar een beetje mee met haar. Zijn grijns zakte weer iets af toen Myst weer door sprak, glimlachte enkel af en toe om haar woordgebruik. Vaagjes haalde hij zijn schouders op, hij wist het niet. ‘Ik denk wel dat ieder van een eigen planeet zo zijn standaardheden heeft, wat zich dus vormen tot vooroordelen, maar dat komt door de verschillende samenlevingen waar je dan leeft en zo dus ook de verschillende ideeën krijgt. Klinkt allemaal best wijs he?’ Weer was zijn grijns terug, zijn gepraat werd even te serieus en te slim voor zijn doen. ‘Maar natuurlijk klopt het dat op Puffoon allemaal luchtige mensen zijn,’ Zei hij vervolgens gespeeld nuchter alsof het de volkome waarheid was. Zijn blik ging mee met haar beweging toen ze opeens voorover schoot en wat vaagjes keek hij op. Oohw, de rups. Haar reactie was alsof de spanrups in levensgevaar had verkeerd. Zijn blik bleef enkel op haar gezicht hangen toen hij zag dat deze geheel verkleurd was, toen hun blikken kort kruisden glimlachte hij iets onhandig naar haar. ‘Dankje,’ Mompelde hij maar toen hij de rups weer terugkreeg. Wieweet was hij anders wel ontsnapt en had zijn doodgevonden in deze eenzame ruines. ‘Nee, maar zoiets is ook onmogelijk. Vrolijkheid wordt niet getolereerd op Shadra, wil je daar spioneren? Volgens mij moet je dan echt een frons in je voorhoofd kweken.’ Lichtjes schraapte hij zijn keel om een gekriebel hier weg te krijgen. ‘Zullen we Rupsie zijn vrijheid terug gaan geven?’ Stelde hij voor, moesten ze wel even naar een bosje toe gaan waar het beestje zich vol kon gaan vreten.

Ze lachte om zijn houding bij de opmerking over Puffoon. Even keek ze heel geconcentreerd, en vervolgens verscheen er een diepe frons in haar gezicht. Maar al snel schoot ze in de lach. 'Ik zou falen als spion.' Mopperde ze, quasi-gefrustreerd. In een soepele beweging sprong ze op, en draaide ze zich naar hem op. 'Dus, waar wou je deze... spanrups... zijn vrijheid gaan geven?' Ze keek even rond, draaide zich toen om en liep langzaam richting de zon, naar de opening in de muur. 'Hierbuiten staan wel wat struiken... denk ik.' Ze keek even om om te kijken of hij volgde, en liep toen door de opening heen. Ze keek even om zich heen en een moment werd haar de adem benomen door de schoonheid van het bloedrode licht, gereflecteerd door deze magische Ruïnes. Ze streelde langzaam met haar handen langs de stenen, om de structuur te voelen, de kracht te voelen die deze muren ooit bezaten. Compleet vergeten wat ze eigenlijk gingen doen, liep ze onbewust weer door een andere ingang naar binnen. Daar was ook een grote open ruimte, maar twee van de vier muren waren vervallen. Ze balanceerde over een muur, met haar armen wapperend om zich in evenwicht te houden. Toen er een lok voor haar gezicht waaide, door een klein zuchtje wind, verloor ze haar evenwicht. Ze viel naar links, maar de muur was niet hoog. Net op tijd kon ze haar been op de grond plaatsen zodat ze niet echt viel, en toen stond ze naast de muur. Vlak voor haar vloog een grote, rode vlinder op. 'Laurens! Laurens!' Begon ze te roepen, maar ze kon haar ogen niet van de vlinder afwenden. 'Wat voor vlinder is dit?' Zei ze, betovert door de schoonheid van het fladderende beestje.

Hij lachte vrolijk om het mislukte toneelspel van Myst, ‘Hmhm,’ Stemde hij met haar in. ‘En niet zo zacht ook,’ Ging hij er plagend en grijnzend nog even op door. Zodra Mystralic zich overeind drukte nam hij Rupsie in zijn hand en kwam vervolgens overeind. Niet met moeite, haast zwevend eerder. Enkel zijn shirt gaf aan dat hij luchtsturing gebruikte, deze wapper namelijk zachtjes mee. ‘Bij een bosje.’ Weerklonk zijn antwoord droogjes. Hij klopte met zijn vrijehand zijn kont nog een beetje af en volgde vervolgens Myst die al vooruit liep. Op een afstandje bleef hij haar volgen, hield zijn blik op haar gericht terwijl ze opeens helemaal in zichzelf gekeerd was. Hij glimlachte vaagjes, de roodgekleurde lichten van de zon gaven haar huid een zachtere kleur, maakte haar haren een stuk donkerder zodat het nauwelijks meer groen leek. Gefascineerd haast bleef zijn blik hierop hangen, volgde haar bewegingen zodat hij langzaam met haar meeliep. Hij nam de moeite geen eens om de ruimte te bekijken waar Myst hem, hoogstwaarschijnlijk onbewust, naar toe heen geleid had. Pas na een tijdje, terwijl Myst nu bezig as haar balans te trainen ofzo, richtte hij zijn aandacht weer op het rupsje. ‘Even een nieuwe thuis voor jou vinden, vriend.’ Hij keek rond, opzoek naar klimop of iets dergelijks. Al gauw zag hij in één van de hoeken een lang stuk gras, vervuld met onkruiden en zelfs verder op een plantje wat zich dwars door de stenen nara boven had geperst. Hij liep er naar toe, zakte door zijn hurken en lepelde het diertje over. ‘Vaarwel,’ Mompelde hij. Hij gaf nog vaagjes en heel voorzichtig een sterling met zijn vingertop over het inimini diertje en bekeek het hoe het weg 'hopste'. Een glimlach sierde zijn lippen, totdat hij opeens een noodkreet achter zich hoorde. In een ruk keek hij om, iets waarbij hij zijn nek verdraaide en hij dus zacht kermend zijn hand in zijn nek legde. Met een draaiend hoofd om de pijn weg te kijken keek hij om naar Myst, ‘Tisser?’ Vaagjes volge hij haar blik en bleef deze hangen op het vlindertje wat door de lucht zweefde. ‘Hm,’ Klonk het bedenkelijk, hij fronsde lichtjes. ‘Volgens mij een dagpauwoog.’ Hij ademde in, haalde zijn hand omhoog en maakte een toehalende beweging met zijn hand. Hij liet het diertje mee vliegen met een bepaalde luchtstroom en haalde het vervolgens naar zich toe. Eenmaal dichtbij stak hij zijn hand uit en wachtte geduldig totdat het neerstreek. Vaagjes keek hij toe, glimlachte vervolgens toen de vlinder haar vleugels spreidde. ‘Een dagpauw oog, ja.’ Vier ogen op de bloedrode vleugels sierde er als tekeningen. Zijn andere hand, degene die nog steeds in zijn nek lag, masseerde het daar nu zachtjes. Hij kantelde zijn hoofd terwijl het vlindertje weer weg vloog en liet zijn nu vrije hand zakken. Hij trok overdreven zielig een pruillip terwijl hij Myst aankeek. ‘Auw,’ Klaagde hij. Zijn nekje deed pijn xd.

Nadat hij had verteld wat hij dacht dat het was, knikte ze langzaam en bedenkelijk. Dagpauwoog... onthouden! Ze keek geconcentreerd en prentte de vlinder in haar gedachten. Genietend van zijn handige manier van luchtsturen, bekeek ze hem met glinsterende pretoogjes. Toen hij het bevestigde grinnikte ze zacht, nauwelijks hoorbaar voor hem. Alsof ik twijfels gehad zou hebben over zijn kennis. Hij wist zelfs wat die rare rups voor een beestje was! Pas toen het vlindertje weg vloog kwam ze erachter in wat voor rare positie hij stond. Enigszins verward bleef ze naar hem kijken, en toen hij een pruillip trok en 'Auw,' zei, lachte ze. 'Nek verdraaid?' Vroeg ze vriendelijk. Langzaam liep ze op hem af, en keek hem even diep in de ogen. 'Laat mij maar.' Ze draaide een pirouettje om hem heen, en pakte zacht zijn hand vast, leidde hem tot hij terug hing naast zijn zij en liet hem toen met een sip gezicht, wat hij gelukkig niet kon zien, los. Toen bracht ze haar hand naar zijn schouder en vouwde haar andere om zijn nek. Ze begon eerst met met die op zijn schouder zacht te masseren. 'Doet dit pijn?' Daarna met die in zijn nek. 'Of deze?' Ze sloot haar ogen en glimlachte. Ze voelde al meteen waar het zat, bij de pees tussen de monnikskapspier en het sleutelbeen. Zachtjes begon ze met beide handen te masseren. Wel zo hard dat de verstijving eruit ging, hopelijk net niet hard genoeg om hem pijn te doen. 'Goed zo?' Vroeg ze, met een bevende stem. Ze had niet eens gevraagd of ze hem wel mocht masseren. Ze was er klakkeloos van uitgegaan dat hij het goed vond. Stom, impulsief kind! Schreeuwde ze inwendig. Maar in haar handen was geen twijfeling te merken, ze ging onverstoord door. De laatste straaltjes zonlicht verlichtte hun gezicht, en binnen enkele seconden was het bijna helemaal donker. Just try your magic girl, you've done it before. Zo sprak ze zichzelf de moed in. 'Ik ben niet zo goed met mijn magie, ik heb bijna geen les gehad. Alles wat ik kan zijn beginnerstruucjes van veel op mezelf oefenen. Maar ik kan het wel enigszins verlichten, als je wilt?' Dit vroeg ze maar, gezien ze het hele masseren niet gevraagd had, zou hij het misschien wel fijn vinden als hij nog ergens iets over te zeggen had, en bovendien, in het donker masseren was ook wel erg... intiem. Ze wilde niet dat hij zich overdonderd on geïntimideerd voelde... ofzo. Vanbinnen verzamelde ze alvast kracht om het licht te laten verschijnen, al wist ze nog niet precies hoe. Dat wist ze altijd pas zeker als ze het echt aan het doen was. Ze ademde iets zwaarder, een teken dat ze in oppersteconcentratie was. Twee dingen tegelijk doen was moeilijk, en masseren en je concentreren op je magie.

Met een zielig gezicht knikte hij naar haar als teken dat ze gelijk had en draaide vervolgens zijn hoofd weer weg waarna er nogal een overduidelijke en harde 'knak' te horen was. ‘Ah,’ Kwam er onwillekeurig over zijn lippen terwijl zijn gezicht vertrok. Ah, poepjes, dat moest hij niet nog een keer doen. Hij richtte zijn blik als eerste op Myst waarna hij ook zijn gezicht naar haar toedraaide. Laat haar maar? Het drong in eerste instantie niet tot hem door waar ze het over had. Vaagjes bleef hij met knipperende ogen staan toen ze om hem heen draaide. Hij wilde meedraaien maar toen hij voelde hoe haar vingers zich om zijn pols sloten bleef hij knullig maar stil staan. Pas toen hij voelde dat Myst haar handen in zijn hals en op zijn schouder legde drong het door waarmee ze bezig was. Vaagjes krulde zijn mondhoeken iets omhoog en sloot hij zijn ogen maar. ‘Hm,’ Antwoorde hij iets vaagjes op een vraag waarvan hij wist dat het een vraag was maar niet wist wát ze vroeg. ‘Oh, Eh,’ Zijn ogen gingen weer ogen toen hij de tweede vraag hoorde waarna hij iets in elkaar kromp. ‘Ja daar,’ Murmelde hij vervolgens kleintjes. Langzaam ontspande hij weer enigzins en kon hij na een tijdje ook weer zijn ogen sluiten, ‘M-hm.’ Beantwoorde hij haar loompjes terwijl hij vaagjes en genietend bleef staan. Lange tijd geleden dat iemand hem gemasseerd had, altijd heerlijk als het gebeurde. Zijn ogen gingen open toen de overgang van licht naar donker opeens verrassend opvallend was en keek hij dan ook iets vanuit zijn ooghoeken richting de hemel. Hij had de neiging, zodra Myst haar mond weer open trok, zich om te draaien zodat hij haar aan kon kijken als ze sprak. Maar hij hield zich in, bleef staan. ‘Graag,’ Het enthousiasme was in zijn stem te horen. Natuurlijk wilde hij licht magie zien! Hij had nog nooit lichtmagie gezien. Sowieso was het een iets apparte vraag, waarom had ze zijn toestemming nodig om het hier te verlichtten? Nja, het zal wel. ‘Ik denk trouwens dat de kramp nu ondertussen wel weg is,’ De grijns was in zijn stem te horen en hij wachtte geduldig totda thij de handen voelde verwijderen. Eenmaal zover draaide hij zich gelijk naar haar om en schonk haar een grijns. ‘Dankje wel.’ Hij rolde iets met zijn schouders en zijn nek; het geen wat een stuk soepeler en gemakkelijker voelde. ‘Maar doe je ding, ik ben nieuwsgierig.’ Kon zijn ongeduld haast niet onderdrukken.

Gevleid door zijn duidelijke tevredenheid over haar massage, durfde ze het ook wel aan om hem wat kleine dingetjes van licht magie te laten zien. 'De echte goeie lichtmagiërs kunnen de maan meer licht laten geven en complete gebouw verlichten, maar zo ver ben ik nog niet hoor. Ik kom wel ietsje verder dan vuurvliegjes, maar niet veel.' Bekende ze, blij dat hij door het donker haar rode kleur maar vaag kon zien. Ze maakte een kommetje met haar handen en sloot haar ogen. Tot haar tevredenheid kon ze na enkele seconden al het licht door haar oogleden zien. Het was klein, een soort... mini-zon, maar dan wit. Het leek net, alsof je een ster uit de lucht had geplukt, en die in je handen hield. Toch een beetje het gevoel dat het moest lijken alsof ze iets met haar magie kon, liet ze het langzaam van een diep paarsblauwe kleur naar rood veranderen, en vergrootte het daarna iets. In opperste concentratie knepen haar ogen samen en opende haar lippen iets. Ze bracht de bol op ooghoogte en trok haar handen verder uit elkaar, om te kijken of het mee wilde rekken. Na een zachte kreun van inspanning rekte het zich uit, en veranderde in twee kleine bolletjes licht. Het ene hield ze bij zichzelf, en het andere reikte ze naar hem uit. 'Pak maar, ik heb het onder controle. Het voelt aan als... tja waarschijnlijk niet zoals lucht voor jou aan voelt... maar je begrijpt wat ik bedoel?' Vroeg ze, vragend glimlachend. Ze kneep de hare fijn tussen haar handen waardoor er rood licht door haar handen scheen en kleine bundels wit licht tussen haar vingers door. Het sloeg nergens op, en ze wist dat het haar maar heel soms lukte, maar ze ging het toch proberen. Ze gooide het naar boven en bleef toen heel geconcentreerd kijken, tot het uiteenspatte in allemaal kleine, gouden splintertjes, die langzaam verdwenen. Tevreden en opgewonden keek ze hem aan. 'En? Wat vind je?' Ze had toch wel zo'n beetje het beste wat ze had laten zien, en ze hoopte dat hij ook maar een héél klein beetje onder de indruk was, gezien ze geen idee had hoeveel de rest van de mensen op deze school met magie konden.




-totzoo. xx-

‘En het zicht?’ Vroeg hij nadat ze wat informatie had gegeven over het geen wat je allemaal kon bereiken met lichtmagie. ‘Zou je het zicht van andere ook kunnen beïnvloeden?’ Vroeg hij zich hardop af, een vraag die hem altijd al had beziggehouden als het op deze magiegenre aankwam. Hij keek toe hoe ze haar ogensloot en richtte vervolgens zijn blik op haar handen. Zonder het zelf te beseffen kwam hij dichterbij, zijn blik afwachtend en nieuwsgierig gericht op het kleine kommetje doen. Iets veerde hij terug toen een kleine lichtophoping zich vormde in haar handen en met grote ogen bleef hij toekijken hoe het groeide. Het groeide alsof het leefde, alsof het.. iets opzich zelf was. Langzaam kantelde zijn hoofd iets schuin zodra de witte kleur overging tot een donkere paars naar rood. Een grijns kwam te voorschijn, puur van fascinatie, toen ze met het licht speelde alsof.. alsof het massa bezat. Zijn blik volgde het lichtgevende paarse bolletje wat ze naar hem uitrijkte. Nogal twijfelend bleef hij er enkele secondes naar kijken voordathij langzaam zijn handen omhoog haalde. Deze vouwde hij tot een kommetje onder haar hand om het vervolgens hier op te laten lepelen. ‘Nee, ik begrijp er niks van.’ Hij keek, grijnsde haar toe maar sprak wel te de waarheid. Al gauw keek hij weer om naar het licht bolletje. Het voelde vreemd, haast pulserend alsof het leven bezat. Behalve dat was het ook aangenaam warm. Zodra hij doorkreeg dat Myst nog steeds bezig was keek hij weer op om haar handelingen te volgen. Zijn blik schoot mee; mee omhoog de lucht in waar het bolletje in opvloog. Zijn grijns kwam weer te voorschijn, hij lachte zelfs iets puur omdat hij onder de indruk was en zodra het licht weg dimde in de nacht keek hij weer omlaag naar Myst. Voor een moment keek hij haar aan, vanaf zijn gezicht duidelijk af te lezen dat hij zocht naar woorden. ‘Wauw,’ Zei hij vervolgens alleen maar, wist dat het genoeg zei. Hij glimlachtte haar breed toe, stond er nog steeds bij met zijn handen ongeveer op borsthoogte met het licht erin liggend, meer tegen zwevend aan. ‘Ik snap niks van lichtmagie,’ klonk het iets dommig. ‘Het is zo.. anders. Het is geen element, het is nauwelijks iets wat je beïnvloed lijkt net. Bij luchtmagie kan je nog zeggen dat je er ook deels controle over hebt zonder de magie te beheersen; je wappert met je hand en beïnvloed het al. Legt er nog wat magie in en kan het besturen. Maar dit.. ’ Hij haalde zijn handen omhoog om te benadrukken wat hij bedoelde. ‘Dit is pure tovenarij voor mij.’

Ze glimlachte vrolijk toen hij zei dat hij er niets van begreep. HAHA ik ben slíímmer. Dacht ze enthousiast. Haar gezicht betrok iets toen ze bedacht dat ze eigenlijk ook vrij weinig van lucht magie snapte. Maar snel veranderde het weer in een brede gimlach door zijn verwonderde grijns. 'Andere mensen hun zicht beïnvloeden... ja dat moet mogelijk zijn. Je zou denk ik wel een flits kunnen maken met zó veel licht dat iemand anders geen zicht meer heeft. Alleen zouden de echte goede magiërs het wel wat langer vol kunnen houden, verder dan een flits, als dat al lukt, kom ik denk ik niet.' Ze luisterde rustig tot hij zijn zinnen afgemaakt had, en glimlachte licht. 'Ik weet niet precies... maar waarschijnlijk zou je het kunnen vergelijken met een...' Even werd het stil. 'Okee. Dit gaat raar klinken, maar stel je voor, je hebt een gave om licht te voelen en te zien. Geen beeld, puur en alleen het licht. Kun je je dat voorstellen?' Ze keek hem even kort aan met een scheve glimlach en ging toen verder. 'Stel nou, met dat extra 'zintuig', zegmaar, kan je ook iets voelen, het licht dus, alleen zou ik het geen voelen noemen. Het is als smaak proeven, als een beeld zien, als een druk op je huid voelen, zo is licht ontvangen. En ik denk dat het voor de rest hetzelfde werkt als het sturen van de lucht. Ik denk ook wel dat luchtmagiërs meer de aanwezigheid van de wind, van de krachten en bewegingen erin voelen, niet?' Keek ze hem vragend aan. 'Zo is het voor mij met licht. Die gave is dus eigenlijk geen gave... maar een versterking van het zicht. Okee dit wordt een steeds vagere omschrijving, niet?' Ze bloosde licht en giechelde zenuwachtig. Onbewust had ze drukke handgebaren gemaakt tijdens het vertellen, iets wat ze standaard deed als ze in haar verhaal opging. 'Dus zo ben ik me meer bewust van licht, en kan ik dit bewegen. Jij kan toch ook wind maken als het eigenlijk geheel windstil is? Zo werkt het ook met licht. Alleen net als vuur is het zichtbaar, in plaats van alleen voelbaar. Lucht en wind kun je eigenlijk alleen zien als het iets beweegt, een boom of een struik. Haren of sjaaltjes.' Je praat teveel. Ik wist het, maar ze kon er ook niks aan doen. Iets aan zijn onwetendheid over lichtmagie maakte haar het hem willen begrijpen, willen zien en voelen. Ze wilde dat hij begreep hoe zij in elkaar zat. al had ze geen idee waarom. Enigszins verbaasd zag ze dat hij het lichtbolletje nog steeds vasthield. Het was zo klein en zacht dat het haar geen moeite kostte het aan te houden, maar ze vond het toch wel eens tijd dat het uit ging. Langzaam doofde ze het licht, en in het donker dat plotseling ontstond zocht ze naar zijn ogen, om te lezen wat daar te zien was. Gefrustreerd door haar nachtblindheid liet ze vier kleine lichtbolletjes verschijnen, die om hen heen vlogen in een slome circulatie. Nieuwsgierig bekeek ze zijn uitdrukking. Wat zou hij denken...



-God, als we dat toch een wisten xD-

Hij vestigde zijn blik op haar en bleef haar aankijken terwijl ze haar uitleg begon, zoog de informatie in zich op zoals zíj het zag, zij het meemaakte en het voelde. Het was interessant om iemand zo persoonlijk uit eigen ervaringen over zijn eigen magie soort te horen spreken. Het was anders, en tegelijkertijd herkende hij er punten in zoals hij het ook meemaakte met zijn eigen luchtmagie. Vaagjes knikte hij zodra ze iets aan hem vroeg over zijn magie, was het er grotendeels wel mee eens. Hij grijnsde vrolijk zodra ze er nogal droogjes tussen kwam met haar commentaar. ‘Ik volg het nog.. half.’ Gaf hij toe. Voordat ze verder sprak liep hij langs haar heen, pakte in deze beweging haar pols vast en dwong haar zo om mee te draaien en met hem mee te lopen. Hield ondertussen het nog zwevende lichtje in zijn éne hand en leidde het mee. Hij liet haar weer los, liep door naar een kleine verhoging en draaide daar zijn kont naar toe waarna hij erop neer plofte. Met een glimlach op zijn gezicht klopte hij naast zich op het steen als teken dat ze ook moest komen zitten en luisterde vervolgens weer naar haar woorden. ‘Ik denk.. dat ik het begrijp.’ Zei hij iets twijfelend nadat ze uitgesproken was. ‘Maar ook weer niet.’ Hij grijnsde vrolijk. ‘Maar waarschijnlijk zou ik dat nooit doen, pas als ik lichtmagie zelf zou kunnen beheersen.’ Het was mogelijk, een andere magie te leren beheersen. Maar het vereiste jaren studie, aanleg en de wil om het te doen. HIj had er de fut niet voor, en de aanleg al helemaal niet. Hij keek omlaag zodra hij merkte dat het licht afnam en nadat het warme gevoel tussen zijn handen verdween keek hij beteuterd weerop. Waarom moest zijn lichtbolletje nou weer weg gaan? Zijn ogen knepen iets samen om vormen van buiten te onderscheiden, kon niet wennen naar de overgang naar donker. Nogal verbaasd knipperde hij dan ook met zijn ogen toen er naast hem opnieuw licht werd geproduceerd. Als vanzelf ging zijn blik mee met de bollen omhoog die richting hemel vlogen en vervolgens dicht in de buurt bij hem bleven rondzweven. Al gauw waren de vele beestjes te zien, waaronder een nachtvlinder die er omheen danste. Hij richtte zijn blik weer omlaag, terug op Myst. ‘Je kan goed vertellen,’ Complimenteerde hij haar met een glimlach. Hij moest moeite doen zich niet te laten afleiden door de beweging van licht in zijn ooghoeken. Langzaam liet hij zich achterover zakken, vouwde zijn handen onder zijn hoofd en richtte zijn blik op de sterrenhemel. Vaagjes haalde hij één hand toch weer onder zijn hoofd vandaan en reikte deze naar boven, alsof hij zijn vingers kon sluiten om een ster die zwakjes zichtbaar was. ‘Het lijkt me wel gaaf.. licht te kunnen beïnvloeden.’ Zijn hand zakte sloom weer naar beneden. ‘Hoef je niet uit bed te stappen enzo als je 't licht nog moet uit doen.’ Zei hij vervolgens alsof dat het énige voordeel was dat je erbij had, maar ook iets wat hij in het echt irritant vond. Hij grijnsde lichtjes en richtte zijn blik vervolgens weer op Myst. ‘Maar met licht he.. behalve mens zicht ontnemen, kan je ze dan ook niet hele andere dingen laten zien?’ Want dat zou pas echt gaaf zijn.

Ze lachte vrolijk, oprecht blij met zijn compliment. Toen ze zag dat hij ging liggen, ging ze ook naast hem liggen, maar niet té dichtbij. Ze keek naar zijn handen, naar zijn poging om, onmogelijk als het was, een ster te vangen tussen zijn handen. Ze glimlachte om zijn voorbeeld van de voordelen van lichtmagie. De vraag die hij stelde had haar een tijdje geleden ook al bezig gehouden, en toen had ze het helemaal tot op be bodem uitgezocht. Ze glimlachte triomfantelijk omdat ze dit wist, en begon, nog steeds starend naar de hemel, te vertellen. 'Het is mogelijk... op sommige manieren. Maar hele andere dingen laten zien... okee, ik zal vertellen wat ik weet.' Want precíés zijn vraagstelling beantwoorden was moeilijk. Ze drukte zich op op een elleboog, en leunde met haar hoofd op haar hand. Ze bestudeerde even zijn gezicht onder het mysterieuze licht van de hemel, en ze liet haar lichtbolletjes ietsje doven, haar ogen waren inmiddels gewend aan het donker. 'Voor zover ik weet zit het zo. Het is dus mogelijk om licht te laten verschijnen, maar ook om het weg te nemen. Je kunt geen plaatjes laten verschijnen bijvoorbeeld, maar goede lichtmagiërs zouden je de wereld van een heel ander oogpunt kunnen laten zien. Het is net als wanneer iemand je zijn mening verteld, dan verteld hij het van zijn kant, en probeer jij je in te beelden hoe het is om de wereld vanuit dat oogpunt te zien. Deze persoon 'belicht' deze kant.' Ze hield even pauze en hield zijn gezicht in de gaten, hopend te zien wanneer hij het niet meer begreep. 'En als een goede lichtmagiër alle lichten in jouw zicht vanaf een andere kant laten schijnen, vallen sommige dingen helemaal weg, en sommige dingen, waarvan jij nooit het bestaan had opgemerkt uit jezelf, worden juist naar de voorgrond gebracht door ze te belichten. Dus je zou niet het beeld zélf kunnen veranderen, maar wel hoe iemand het ziet.' Ze ging overeind zitten. 'Als ik ooit dit wil oefenen... als ik denk dat het ooit voor mij mogelijk zou zijn dit góéd en voorzichtig te doen, zou ik het dan met jou mogen oefenen? Want op mezelf gaat het niet, ik ben te veel beïnvloed door mijn eigen sensitiviteit door het licht.' Een aantal seconden vroeg ze zich af of ze hem een abnormaal brutale vraag had gesteld. Maar hij vroeg er zelf naar...toch? Hij zei zelf toch dat het écht gaaf zou zijn als het kon... Ze draaide zich om en keek naar zijn gezicht, nieuwsgierig. Langzaam liet ze zich weer achterover zakken en keek hem aan. Ze liet de lichtbolletjes langzaam aan doven met haar handen er ontspannen naar uitgestrekt en keek hem aan. 'Do you mind?' Vroeg ze, licht glimlachend omdat ze zijn woorden van eerder had gebruikt, toen ze hem net ontmoet had.