Daar stonden ze dan. Allemaal op 1 lijn te wachten op het startsignaal. Met een schrapende voorpoot wachten Storm af tot ze het pakoer op mochten. Een luide Hoorn klonk en daar stoven de 6 Drake's weg. In een galoppas rende de dieren met hun berijders over de baan. Om de halve kilometer stond er een obstakel die de jockeys met hun magische vermogen moeten zien te omzeilen. Alexx zag een hoge muur bestaande uit boomwortels in de verte staan. Hij liet de leidsels los en maakte met zijn handen een gebaar die hij van zijn moeder had geleerd. De boom wortels weken voor even uiteen zodat Storm met Alexx er door heen konden springen. Daarna zakte de wortels weer terug. Er waren nog twee andere jockeys die de boomwortels uiteen lieten wijken. De andere drie kwamen er op een andere manier over of door de wortel muur. Alexx hielt zijn blik op de baan. Al bleef de jongeman wel alert. Zijn Jack Stick hing aan zijn riem dus als hij die gebruiken moest dan had Alexx de stok zo te pakken. Storm galoppeerde verder over de racebaan. Haar ogen glommen toen ze een andere drake naast zich zag verschijnen. Ook een lichte grom vertelde haar bereider genoeg dat het tijd was voor actie. Alexx keek even opzij en zag hoe de andere jockey zijn Jack Stick pakte en op een knopje drukte om het tot een wapen stok om te toveren. Handig hoe die Erdse zulke dingen toch konden maken! Een lichte grijns kwam op zijn lippen toen Alexx zijn eigen Jack Stick pakte en ook op het knopje drukte. Het had net zo goed een houten stok kunnen zijn. Want meer dan je tegenstander uit het zadel te slaan kon de stok verder weinig schade aan richten. De andere jockey op een rode rex achtige Drake haalde naar Alexx uit, maar deze blokkeerde de slag en wipte de slag terug. Storm waarschuwde hem ervoor dat de baan smaller begon te worden en overging in losse delen over dikke boomwortels die omhoog en omlaag groeide, maar ook van links naar rechts kronkelde. Alexx greep de leidsels die hij weer los had moeten laten weer vast en zetten zich schrap in het zadel voor dit deel van de hobbelige en kronkelige deel van het pakoer. Storm sprong soms over de stukken heen waar je naar beneden zou moeten draven. Zo bleven ze de andere jockeys gemakkelijk een kleine 5 meter voor. Het was niets zelfs niet voor een race, maar genoeg om geen klappen met de andere hun Jack sticks te hoeven te blokkeren. Nadat ze de laatste kronkeling voorbij waren veranderde de racebaan weer en verscheen er een hoge wand waar de Drake's tegen op moesten klimmen. De wand van ooit omgevallen bomen liep tot 50% scheef op en Alexx merkte hoe lastig Storm het vond om hier op snelheid te blijven. 'Je doet het prima meisje, nog even volhouden.' sprak Alexx haar bemoedigend toe. Alsof het haar hielp brulde ze even voor Storm weer in actie kwam en haar klauwen dieper in de oude verweerde boomstammen zetten voor meer grip. De andere Drake's met hun jockeys hadden hen bij deze obstakel bijna ingehaald, maar Storm zetten nog even door aan de top en sprong daar een klein stukje naar beneden voor ze haar poten zo neer zetten dat ze zich gemakkelijk kon houden terwijl ze dezelfde 50 % weer naar beneden gleden op aarde die aan de andere kant van de heuvel neer was gelegd. Alexx genoot volop van de wind die langs hen heen gierde. Halverwege liet hij Storm van de heuvel af springen. De Gear die ze op haar schort en haar heupen droeg activeerde Alexx door zijn wind magie te gebruiken. Er werden metale vleugels uit geschoven die hen op een zwevende daling over de racebaan voerde. De eind streep kwam in zicht en ze waren al dicht genoeg bij de grond dus kapte Alexx de wind magie naar de Erdse makelij naar de witte Gear af en landen Storm soepel, maar stopte niet en galoppeerde door. Ze waren er bijna. Heel even keek Alexx om en zag nog net hoe een paar andere jockeys zijn actie van eerder ook nagedaan hadden. Alles was tijdens een Drag Race geoorloofd, zolang je maar niemand met gemeende opzettelijkheid echte schade toe bracht. Met zo'n 20 meter tussen hem en de eerst op volgende jockeys galoppeerde Storm met haar jockey over de finish. Met een luide vrolijke uitroep stompte Alexx zijn vuist de lucht in. Het publiek ging uit hun dak en hoewel dit voorlopig zijn laatste race was, was het ook wel noodzakelijk dat Alexx weer terug naar school zou gaan. De volgende Drag Racings zouden zwaarder worden en dan zou hij het met basis kennis het niet kunnen winnen. Storm heeg licht en stapte rustig uit tot het podium waar Alexx van het zadel gleed en haar even over haar kop aaide. Daarna liep hij het podium op met de andere twee jockeys die tweede en derde waren geworden. 'Hij heeft het weel geflikt beste mensen. Alexx Wood heeft ook deze Drag race weer gewonnen!' riep de presentator luid en iedereen schreeuwde hun bijval uit. Alexx glimlachte en zwaaide naar het publiek. Hij kreeg een beker met een groot bedrag aan Talons aan gereikt en Alexx bedankte de man, maar zijn woorden vielen weg bij de volgende woorden van de presentator. Zo kondigde hij Flair Simons als tweede en Bastiaan reumers als derde Drag Racers aan. Het was altijd weer een feest om te winnen bij een race, maar er waren ook mensen tegen deze soort van sport. Ze vonden dat de Drake's mishandelt werden om zulke toernooien te houden maar Alexx zou zijn Drake Storm enkel goed behandelen. Hij liep weer naar haar toe en ze drukte haar snuit zachtjes tegen zijn wang aan. de jonge kampioen grinnikte en aaide haar nogmaals. 'Kom Storm we hebben nog een Schuttel te halen.' zei hij en Storm knikte zachtjes voor ze haar kop weer iets liet zakken zodat haar baas weer in het zadel kon klimmen. De deksel van de beker zat hoe afgesloten met een magische zegel dus bang om Talons tijdens de reis naar het platform te verliezen was hij niet. Met een rustige draf draafde Storm weg van de racebaan. Elke baan was weer anders en had zo zijn moeilijkheden. Nu waren ze enkel op een rechte weg waar ze soms was andere reizigers tegen zouden komen. Alexx wist dat zijn ouders eerder van de racebaan vertrokken waren om alles naar het platform te brengen voor hun reis door het sterrenstelsel naar kovomaka waar Star shine academy op gebouw was. De reis naar het platform was maar kort en daar zag Alexx zijn ouders al staan. Hij grinnikte en Storm verminderde vaart. 'Zo te zien heeft onze zoon voorlopig zijn laatste race gewonnen.'
hoorde Alexx zijn moeder zeggen. Storm stopte en liet haar kop zakken en haar baas stapte weer uit het zadel. 'Ik kon dat niet winnen zonder Storm aan mijn zijde.' zei Alexx en hij aaide haar weer over haar kop. 'Zo is het maar net. Alles is al aan boord enkel jij en Storm ontbreken nog.' zei zijn vader en hij nam hun zoon in zijn armen. 'We zullen je missen, maar studeer hard okay?' voegde zijn vader er nog achter aan en Alexx gaf een instemmend geluid. Hij zou hard gaan studeren en zijn best doen om alle kennis op te doen die hij nodig hebben zou voor zijn toekomst en die van Storm! Toen zijn vader hem los liet nam zijn moeder Alexx nog even in haar armen. Hoewel ze zich groot probeerde te houden kon ze haar tranen toch niet bedwingen. 'Je bent al een volwassen jong mens aan het worden.' kwam het er sentimenteel uit. Alexx glimlachte flauwtjes. Hij wist dat zijn moeder een gevoelig type was, maar ze zou straks meer bezig zijn met de baby die op komst was dan dat ze zich met hem. Alexx trok zich uit haar greep los en keek zijn beide ouders nog even aan en knikte daarna. Met rustige passen stapte Alexx de trappen op richting de schuttel en Storm volgde hem. Zij zou in een speciaal gedeelte moeten inklimmen. Ze deed dit dan ook kalmpjes aan en Alexx had zijn hand nog even contact laten maken terwijl ze haar reis gedeelte in gestapt was. Toen de deur sloot stapte Alexx zijn gedeelte van de schuttel in en de schuttel vertrok.

@Olivia

Met veel moeite opent ze haar ogen, maar beseft te laat dat ze dit beter niet deed. Nu de kleine zonnestralen haar vermoeide ogen wakker maken kan ze ze niet mee sluiten om de slaap weer op te paknen. Het was weer één van die nachten. Met al de opgerakelde herinneringen, de lessen, gecombineerd met haar eerste vuurmagie les zijn haar nachten weer onrustig en duurt het soms een eeuwigheid voor ze in slaap valt. Zuchtend duwt ze zichzelf uit het bed, de Duitse Herder die aan haar voeten ligt kijkt op naar haar plotse beweging. "Dag jongen," en haar groet wordt beantwoordt met een zachte blaf. Ook hij zal niet veel slapen door haar constant gewoel. Welke dag zijn we vandaag? Ze kijkt op naar de kleine kalender, waar ze sinds kort al haar lessen en belangrijke evementen opschrijft. Vandaag is er niks gepland. Mooi, want ze weet goed genoeg dat ze haar aandacht er niet op kan houden. Vermoeid staat ze recht en gaat ze met haar fijne vingers door haar felrode haren, om daarna de slaap uit haar ogen te wrijven. Niet zo veel succes. Misschien zal lopend water voor een beter humeur zorgen.
Zo gezegd, zo gedaan. Het water loopt over haar bleke huid naar beneden, snel worden de eerste nare gevoelens weg gewassen. Dat is al veel beter. Haar rode haren zijn in een handdoek gewikkeld, ondertussen ze haar kleding voor vandaag zoekt. Net als bijna elke dag kiest ze weer een zwarte broek en t-shirt die tot haar nek aansluit.

Buiten werkt de warme zon de laatste narigheid in haar lichaam weg. Ze kan er weer tegen voor vandaag. Over haar schouders hangt een zwart rugzakje, waar haar nodige materiaal van vandaag te vinden is. Paar dagen geleden heeft ze een van haar ontdekkingstochten een leuk plekje gevonden, niet te ver van Launching Platform, waar ze een goed zicht heeft op het op- en afgaan van de personen, de shuttles die nieuwe gezichten brengen en gekendere gezichten terug mee nemen.
Toegekomen op haar plekje, haalt ze het rugzakje van haar schouders om die naast haar neer te leggen. Siegmund had weer iets fascineren gevonden om zich het volgend uur mee bezig te houden. Toch fantastisch om te zien hoe die dieren ze snel interesee krijgen en zich daar dan ook uren mee bezig kunnen houden. Ze maakt haar blik los van de volwassen herder, om uit haar rugzakje een klein schriftje te halen, samen met een grijs H1 potlood.
Een stapel reiskoffers en rugzakken nemen haar aandacht, waarbij de eerste paar lijnen verschijnen. Jammer genoeg wordt de stapel meegenomen door een gezin met drie kinderen. Komen die zich ook inschrijven in de academie? Op haar blad zijn er nog maar een opeenstapeling van kubussen. Dan maar ons fantasie gebruiken zeker?
Na twee koffers hun afwerkingen te geven, raast Siegmund ineens aan haar voorbij. Wat...? Oh nee "Siegmund!" maar hij is te druk bezig met iets dat zij niet kan zien. Met het schriftje in haar hand en een halfopen rugzakje loopt ze achter hem aan. Ze moet tegen de stroom van een grote mensenmassa lopen, wat voor haar moeizamer gaat dan voor hem. Zuchtende mensen draaien zich gefrustreerd naar haar om. 'Ik heb net een wedstrijd gewonnen met Siegmund, dus ik weet heus wel hoe ik hem in de hand moet houden.' denk ze geïrriteerd op de neerkijkende ogen. Behalve als er iets is dat zijn volledige aandacht opeist.

Op het einde van de mensenmenigte ziet ze hem bij een shuttlewagon staan. Geen gewoon wagon zoals zij die gebruikt op tussen de planeten te reizen. Het is volledig afgesloten, maar Siegmund lijkt toch iemand te zien of te horen.

Ooc: sorry voor dit schaamtelijk laat antwoord, hoop dat je er iets mee kunt

Hoewel het best spannend was vond Alex de reis zelf maar saai. Voor de helft van de tijd zat hij daar te doezelen en te gapen en soms zakte hij echt in slaap. Maar werd daarna weer ruw gewekt door zijn snurkende buurman naast zijn stoel. Eigenlijk hoopte hij snel dat de reis door de ruimte tot de kleine planeet snel voorbij zou zijn? Storm verveelde haar vast een stuk minder dan ik? Dacht Alex en rekte zich eens lekker uit. Nee stil zitten was niks voor hem. Toch brak het einde van hun trip aan toen een stem door de buizen klonk die door de chauffeur in gesproken werd. 'Nog een kwartiertje beste mensen dan landen we op de plaatst van bestemming.' kondigde mannelijke stem aan en Alex zuchten even van opluchting. Eindelijk nog even en hij kon samen met Storm zijn benen eindelijk strekken?! Het kwartier vol gesnurk volgde. Alex ergerde zich kapot aan zijn buurman, maar verbeet zijn repliek op de man. Het hielp toch niets om op iemand kwaad te worden die er mogelijk niks aan kon doen dat hij snurkte. De landing volgde en zodra het sein veilig was gegeven was Alex een van de eerste die zijn biezen pakte en naar buiten ging. Die Schuttels waren echt de hel! Je zat er zo krap op elkaar als Gieren op een tak die een lijk observeerde... Hij gooide zijn rugtas over zijn schouders en liep naar de speciale Schuttel van Storm die vlak bij stond. De klep ging open en Storm brieste even voor ze haar kop naar buiten stak en rond keek. Ze was even gedesoriënteerd. 'He meissie!' riep Alex haar vrolijk toe. Storm keek in zijn richting en haar pupillen verwijden zich weer tot normaal. Met rustige passen liep de drake zijn kant op en liet haar kop zakken. Alex ontving haar en aaide haar katachtige snuit. Haar bruinige vacht die af gewisseld werden met schubben glommen in de zomerse zonnen stralen. Nu viel hem pas op dat er een grote hond in hun buurt stond. Alex liet Storm los en draaide zich naar de herder toe. 'Zo zo, ben je los gebroken of kom je me verwelkomen?' vroeg Alex aan de grote hond en hij zakte door zijn knieén en stak zijn hand naar de herder uit om hem eerst te laten ruiken. Je moest nooit een vreemd dier zomaar gaan aaien. Je kon altijd gebeten worden.

Haar rugzakje nog half open over haar schouder als ze haar viervoeter achterna loopt. Het idee dat er iets kan uitvallen ontgaat haar helemaal, sinds ze nu alleen met haar gedachten bij de zot gedraaide herder zit. Mensen met geladen handen kijken geërgerd neer naar de loslopende hond. 'Ongelooflijk en dat net op een dag waar iedereen lijkt thuis te komen. Is het inschrijving dag of zo?' Ze wordt uit haar gedachten opgeschrikt als ze ineens een hand op haar schouder voelt, "Je hebt dit laten vallen," ze draait zich om en het hand hoort bij een wat jongere vrouw die in haar ander hand een paar van haar penselen vast houdt. "Dank u wel," kan ze nog net zeggen voor ze de penselen uit diens handen trekt en weer verder loopt. Ze is hem nu helemaal uit het zicht verloren. Ze beslist dan maar om naar het eerst volgende perron te lopen en vandaar uit te zoeken. Met veel geluk zal hetgeen dat hem zo wild maakt daar zijn. Waarschijnlijk zal er iets volledig nieuw toekomen en wilt hij er alles van weten. Die nieuwsgierigheid gaat hem echt nog in de problemen brengen. 

De grootste drukte voorbij gelopen, blijft ze stilstaan en komt ze even op adem. Waar is die? Plots ziet ze de gekende vacht van haar huisdier, en later pas ziet ze waar zijn aandacht naartoe ging. 'Wat is dat?' zoiets had ze nog nooit gezien! Niet dat ze al heel veel kende van wat er wel of niet leeft. Als laatste ziet ze dan een onbekende jongen, loopt ze ernaartoe om dan net nog te horen wat de jongen tegen Siegmund zegt. "Laten we zeggen dat hij soms ietsje te enthousiast is," antwoord ze op zijn vraag. Snuffelend komt Siegmund dichter bij het hand van de jongen, na die te hebben geroken gaat zijn aandacht weer naar het wezen die bij de jongen hoort. Zelf Olivia kan niet anders dan ernaar staren. "Is deze van jou?" vraagt ze ondertussen ze voorzichtig dichterbij komt, ondertussen er een heel grote sprankeling en nieuwsgierigheid in haar blauwe ogen te bespeuren is. "Oh, sorry," als ze zich ineens bedenkt dat dit misschien raar kan zijn, "Ik ben Olivia, en die grote jongen daar is Siegmund," stelt ze hen beide voor.

Storm richten zich in haar volle lengte op toen ze voetstappen hun kant op hoorde komen. Alexx keek op en zag een klein meisje hun kant op komen lopen, maar hoorde ook wat ze zei. Een vriendelijke glimlach verspreiden zich over zijn lippen. 'Dat ken ik wel, Toch meissie?' zei hij en voelde hoe haar hond even aan zijn hand snuffelde voor de aandacht van de hond naar zijn Drake uit ging. Storm boog haar lange hals en snuffelde naar de herder. Zelf stond Alexx op en liep richting zijn rijdier. De vraag van het meisje deed hem glunderen. Wel jammer dat er geen fans stonden. Ach ze kwamen er snel genoeg achter. 'Jep, Deze schoonheid is eigen fok uit de Drag racing Drake wood stallen. Ze heet Storm en echt een lief ding.' zei Alexx en hij kreeg een lichte duw van haar snuit tegen zijn wang aan, maar hij moest zijn best doen om niet omgestoten te worden. Alexx lachte en deed een paar stappen achteruit voor hij weer naar voren kwam en pakte haar kop vast en aaide haar liefkozend. De korte uitbarsting van het meisje deed hem even vragen naar haar kijken. Dus zij heten Olivia en haar hond Siegmund. Een vriendelijke glimlach verscheen opnieuw op zijn lippen en hij stak zijn hand naar haar uit. 'Aangenaam Olivia, Siegmund. Mijn naam is Alexx Wood. Op Gren sta ik ook wel bekent als kampioen Drag Racer. Misschien dat je er ooit van gehoord hebt?' stelde Alex zichzelf voor. Hij had Storm al voorgesteld.