De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn ogen terwijl hij zich een weg door de gangen van de school baande, opweg naar buiten. Na maanden zou hij vandaag weer les gaan geven, maar als hij eerlijk moest zijn zat hij er niet echt met zijn hoofd bij. Aan de ene kant had je zijn ex die hem weer wat stof tot nadenken had gegeven en aan de andere kant had je Roxanne die hem nodig had nadat haar man gestorven was. Je kon dus zeggen dat hij een heleboel aan zijn hoofd had en misschien was het niet zo een goed idee om les te geven, maar hij wilde het gewoon niet uitstellen. Hij wist dat uitstellen wel eens wilde uitdraaien in afstellen en dat was iets dat hij zich niet kon permitteren. Hij moest alle afleidingen gewoon even uit zijn hoofd bannen en dan kwam alles wel goed.

Aan de rand van het bos bleef hij staan en even legde hij zijn hoofd in zijn nek om naar de boomtoppen te kijken. Hij had de natuur op Gren altijd al rustgevend geworden en terwijl het bos hier hem niet direct hetzelfde gevoel bezorgde, zorgde het er wel voor dat hij zijn gedachten op een rijtje gezet kreeg. Zijn mondhoeken krulden om in een kleine glimlach terwijl hij terug voor zich uit keek en zijn armen over elkaar kruiste. Hij had een mededeling omhoog gehangen dat de les in het bos zou doorgaan en dat ze elkaar aan de rand zouden treffen. Hij hoopte dat beide leerlingen op tijd zouden zijn zodat ze ook iets fatsoenlijks zouden kunnen leren voor het einde van de les. Natuurlijk kon hij ook best een tweede les inlassen aangezien de magie die hij hen zou aanleren niet de meest makkelijke was om mee om te kunnen gaan. Riley hoopte maar dat er geen ongelukken zouden gebeuren. Het zou niet zo goed zijn voor zijn reputatie als hij op de eerste dag dat hij terug was al mensen naar de ziekenzaal moest brengen.

De man knikte begroetend toen de eerste leerling arriveerde terwijl hij tegen de boom achter hem leunde. Op het moment dat de tweede ook gearriveerd was, zette hij zich van de boom af. ”Goedemorgen. Ik hoop dat jullie beiden goed geslapen hebben, want dit is een les waar je je hoofd bij gaat moeten houden als je niet in de ziekenzaal wilt eindigen.” Riley keek de leerlingen een voor een aan voordat hij zich omdraaide en het bos begon in te lopen. ”Mijn naam is Riley Jackson, maar je mag me best gewoon Riley noemen. Of master, waar je je het meest comfortabel bij voelt.” Na een paar minuten wandelen bleef hij staan en draaide hij zich terug naar de leerlingen om. ”Wat we vandaag gaan doen is niet simpel. Zoals ik eerder al zei gaan jullie, jullie hoofd erbij moeten houden. Het is de bedoeling dat we met behulp van een spreuk portalen in bomen gaan creëren die je van punt a naar punt bij kunnen krijgen. Hoe meer je oefent, hoe verder die twee punten uit elkaar kunnen liggen. Zijn er nog vragen voordat we beginnen?”

| Penny & Jude

Het verkoelende water dat ik in mijn gezicht plensde had een verfrissend effect op mijn slaperige brein. Ik was nooit echt goed geweest in vroeg opstaan. Al zolang als ik me kan herinneren.. ahum.. had ik er moeite mee. Als ik wilde kon ik tot de vroegste uurtjes wakker blijven. Ik had ontelbare zonsopgangen mee mogen maken. De een nog mooier dan de ander. Dat was dan natuurlijk alleen na een lange slapeloze nacht. Want vroeg slapen zat er ook niet in met mijn brein. Vandaar de slaperigheid.
Het was het echter wel waard, zo vroeg opstaan. Ik zou een les gaan volgen vandaag die me uiterst praktisch aandeed. Hoe handig zou het zijn tijdens een van mijn travels om me simpel weg van boom naar boom te verplaatsen. Of vluchten als ik in de problemen zou raken... Ik bedoel... het is niet alsof ik nooit iets gestolen had..Dus voor mij was het zeker iets waard.

Met een zachte schone handdoek depte ik het water van mijn gezicht af. Als ik zou willen, zou ik het met magie kunnen verwijderen. Ik was immers een Cassiaan. Alleen zat ik niet echt te wachten op de hoofdpijn die dan zou volgen. Al was het maar met zo'n klein iets. Dat zouden mijn Raziaanse Roots niet zo op prijs stellen jammer genoeg. Zoals ze dat nooit deden. Het was alsof mijn magie altijd tweestrijd hadden. Alsof ze ieder hun eigen wil hadden en mijn energie er alleen maar mee uit putte. De grootste reden waarom ik zelden tot nooit mijn Water of vuur magie gebruikte. Het koste te veel van me. Maar vandaag zou ik een les volgen in woud magie. Zo heerlijk zachtaardig en warm. Niet zo destructief als vuur of zou koud als water. Maar die standvastige en toch ook buigzame vertrouwen van hout. Toen ik een half uurtje later tussen de bomen door liep voelde ik me ook erg vertrouwd. Al betwijfelde ik of deze bomen veel ouder waren dan ik. Ik liep langs een gigantische eik en bleef even met mijn handen nonchalant in mijn zakken staan. Mijn kastanje bruine ogen gevestigd op zijn diep gewortelde stam, omhoog glijdend langs de warme bast naar zijn rijk uitwaaierende kruin. Mezelf afvragend wie van ons twee ouder was...

Na enkele minuten liep ik toch weer door. De plek in mijn geheugen brandend voor later. Het zou een goede plek zijn als ik een keer wilde ontspannen. Een mooi uitzicht over het grasveld en het stille meer. De leraar kwam al snel in zicht. Een jongeman, nog geen dertig. Zijn uitstraling was aangenaam en heel herkenbaar. Ik had zijn ziel geheid eerder gezien, maar ik kon me nu niet herinneren waar en wie. En eerlijk gezegd had ik daar geen behoefte aan. Voornamelijk omdat een ziel als de zijne vaak voor kwam. En als je er zoveel tegen kwam als ik - en je de verschillende entities kon herkennen als een gezicht dat je herinnerde - werd het steeds moeilijker om vast te stellen waar je ze precies van herinnerde. Een ding stond vast. Het was een vriendschappelijke geweest.

Ik was niet de eerste, toen ik kalmpjes aan kwam sjokken en enkel even mijn hand op stak ter begroeting. Ik vond het niet echt nodig om me te melden, ik ging er maar vanuit dat de leraar wel een beetje wist hoeveel leerlingen hij in zijn les had. En dat waren er kennelijk maar twee, gezien de man meteen met zijn praatje begon. Voor een moment gleden mijn ogen naar het meisje. Dat ze opvallend was, was zeker een understatement te noemen. Haar lokken deden zo zoet aan als een kersenzuurstok. En het stond had perfect. Het was een vreemde gewaarwording toen ik het meisje zag. Het kwam namelijk niet vaak voor dat ik iemand niet kon 'herkennen'. Al was dat niet echt het woord ervoor. Ik vond haar moeilijk te peilen. Vaak waren mensen als een open boek voor mij en ik genoot van elk boek dat ik iedere keer mocht lezen. Zij was zo'n uitzonderlijk geval die op het eerste gezicht zeker de aandacht trok, maar waar ik enkel de cover van kon bewonderen. Haar verhaal zat iets dieper verstopt dan de meeste. Of misschien ook niet. Ze was voor nu een vriendelijk en aantrekkelijk mysterie.

Me langzaam met de man en het meisje mee bewegend, verder het bos in, richtte ik me weer op de woorden van de man, Riley, zoals hij zichzelf voorstelde. Ik dacht even na over zijn uitleg. Het leek simpel zat. Het voor mij nog naamloze meisje had een vraag en ik luisterde stilletjes mee. Ik had mijn idee van een antwoord op haar vraag al klaar en trok meteen mijn mond open; "Ik neem aan dat poort A je dan niet toelaat..? Dat zou als een deur voor een muur zijn. Ik bedoel, ik snap je vraag," ik ontblootte voor een moment mijn tanden in een vriendelijke glimlach naar het meisje, "Maar is dit niet iets als vuur zonder zuurstof? Of liefde zonder verlangen?" Mijn blik schoot voor een moment naar het meisje voor ik de leraar weer aan keek. "Punt A kan niet zonder punt B." Verklaarde ik met een mondhoek op getrokken en onderwijl ontspannen tegen een berk aan leunend.