 |  Onderwerp: Lucius T. LeFree ~~  zo jul 27 2014, 22:26 | |
| Général Volledige naam ~ Lucius Thomas LeFree / Lucien Thomas Lefebvre [Luu-cie-us Thom-as Le-Frie / Luu-ci-eh Thoo-maa Lu-fe-vru]
Roepnaam ~ Lucius, Thommy
Leeftijd ~ dix-huit [achttien]
Geslacht ~ Mâle [mannelijk]
DOB ~ 9 mars [9 maart]
POB ~ Cassia Nord [Noord Cassia]
Sterrenbeeld ~ Poissons [Vissen]
Geaardheid ~ I don't know
Thuis taal ~ Cassiaans, Novaans, Grenaans en Kovomakaans
Realistische taal ~ français, anglais, latin et irlandais / britannique [Frans, Engels, Latijns en Iers/Brits]
Magie magie de l'eau et la lumière magique [Watermagie en Lightmagie]
Diervorm ~ caribou
Huisdier ~ chouette-effraie [Steenuil]
Rang ~ étudiant [Student]
School profile ~ magie blanche et défensive [Witte magie & Defensief]
Schooljaar ~ cinquième année [Vijfde jaar]
Klas
Faceclaim ~ Kamui Gakupo [Vocaloid]
Apparence Lengte ~ 1.86 m
Gewicht ~ 75,6 kg
Bouw~ Lang, slank en hoekig. Pezige en weinig bespiering
Haarkleur & haardracht ~ Lucius heeft een paarse haarkleur. Het is altijd vrij lang geweest waardoor hij het vaak bijeen moest binden, met een zwart lintje of een speciale klem, in een hoge staart. Maar tegenwoordig is het aanzienlijk ingekort voor zijn doen. Het is nog steeds lang, maar in tegenstelling tot eerst valt het nu tot net over zijn schouders.
Oogkleur ~ Amethyst paars/blauw
Kledingstijl ~ Ook hier is hij wat in veranderd. Waar hij vroeger rond liep in spencers en overhemden met stropdassen en vlinderdassen - al geheel erg netjes - is hij nu zeker wat losser geworden. Een simpel makkelijk overhemd, een sjaal, een spijker broek en zijn ouder vertrouwde zwarte kisten kunnen er prima mee door.
Verschijning ~ Lucius komt nogal onaards en afstandelijk over. Alsof hij niet wil dat je hem ziet. Dit is vooral te wijten aan het feit dat Lucius niet kan praten. Hij vind het op een of andere manier heel moeilijk om dat duidelijk te maken aan mensen. Ergens schaamt hij er zich voor, ookal kan hij er helemaal niets aan doen. Verder zou je hem aan kunnen zien voor een leraar of stagiaire. Hij lijkt namelijk veel ouder dan hij werkelijk is, in de manier hoe hij loopt en naar iemand kan kijken.
Littekens ~ Hij heeft een litteken op zijn hals waar de barbaarse piraten zijn stembanden doorgesneden hebben. Achter op zijn nek heeft hij ook een vreemd plekje. Hij gelooft dat het een litteken is maar zijn adoptiemoeder beweerd andere dingen.
Sieraden/piercings/tatoeages ~ Lucius bezit een amulet die aan zijn biologische moeder toebehoorde. Hij draagt het zelden en is er zeer zuinig mee. Verder draagt hij eigenlijk geen sieraden. Hij heeft ook nog geen piercings of tatoeages al staat hij er wel voor open.
Overige ~ Als je eenmaal zijn vertrouwen hebt veranderd zijn hele lichaamshouding en wordt hij opeens een totaal ander persoon. Dan is hij vriendelijk en ontspannen, alsof er een dikke laag spanning zo van hem af smelt.
Personnalité Goede eigenschappen ~ Gevoelig, sympathiek, onzelfzuchtig, fantasierijk, creatief, kalm, intelligent, intuïtief, netjes en opgeruimd, intens loyaal, geduldig, onderdanig, goede observeerder en luisteraar, kan zich makkelijk aanpassen.
Slechte eigenschappen ~ Escapistisch (vlucht gedrag), idealistisch, geheimzinnig, vaag, zwakke wil, makkelijk te misleiden, snel verbluft, dromerig, onaards en afstandelijk
Les Fées ~ Lucius wordt altijd vergezeld door twee kleine wezens. Ura en Izarra. Deze tweeling elfjes, die niet groter zijn dan een pen, en voorheen in zijn lange haar huisde. Tegenwoordig vertoeven ze het liefst rond in een speciale koker van barst. Ze laten zich zelden zien en houden zichzelf over het algemeen onzichtbaar. In onzichtbare staat zijn ze alleen te zien als twee kleine lichtvlekjes die rond Lucius’ hoofd zweven, als twee mini vuurvliegjes. De twee prachtige wezentjes hebben zich gebonden aan Lucius en kunnen zijn gedachte lezen. Hierdoor kan hij ze gebruiken als een communicatie middel. Hun stemgeluid is engelachtig en ze kunnen prachtig zingen. Als ze voor Lucius spreken doen ze dit door elk vlak naast een oor te zweven en zacht te fluisteren. Dit klink als twee eeuwig echoënde vrouwenstemmen, wat voor de meeste een hele vreemde gewaarwording is. Het lijkt namelijk net of de stemmen in je hoofd zitten en door het echoënde gefluister heeft het eigenlijk iets griezeligs. Ze zijn compleet verknocht aan hun mens, Lucius, en zijn dan ook erg beschermend tegen over hem. De wezentjes leven op water en licht, zoals Lucius’ magie, maar ze voegen niks toe aan zijn magie gebruik. Ze zijn in staat om een soort magie te gebruiken al is het niet helemaal te vergelijken met de magie die wordt gebruikt op SSA.
Een groot nadeel aan de twee prachtige wezentjes is dat het twee duivelachtige monstertjes zijn die elke kans zullen grijpen om mensen te kwellen. Als Lucius het niet snel genoeg door heeft kunnen ze werkelijk een hoop lichamelijke en emotionele schade aanrichten. Hier krijgt Lucius vaak de schuld van, aangezien ze zich altijd onzichtbaar houden, en daardoor vaak snel een slechte reputatie krijgt. Ook een van de redenen waarom hij zich het liefst op de achtergrond houdt. Lucius heeft weinig controle over ze, gelukkig aanbidden ze hem zo erg anders hadden heel veel situaties anders afgelopen. Lucius hoeft dan enkel in zijn vingers te knippen en ze haasten zich gniffelend terug in zijn paarse lokken. Lucius kan ze vragen om zicht aan iemand te tonen, maar zal dit alleen doen als hij zelf die persoon vertrouwd. In zichtbare vorm zijn ze vaak erg lief.
Ura ~ Izarra
Interesses ~ Lucius heeft een hele verzameling aan creatieve interesses en hobby’s, in welke hij soms zelfs excelleert. Natuurlijk is hij ook erg geïnteresseerd in zijn magische krachten, waarvan water is aangeboren en light is aangeleerd. Door deze combinatie in magie is het ook niet zo vreemd dat hij een talent en grote belangstelling heeft voor de helende kanten. Hij heeft een zekere “touch” of “sense” die altijd erg kalmerend en verkoelend werkt. Hij weet precies de goede snaar te raken en kan met een beetje concentratie een hele groep kalmeren. Verder heeft Lucius ook een haast ongezonde fascinatie voor vissen. Hij is gewoon helemaal gek op ze en kan ze uren bestuderen.
Hobby’s ~ Schilderen, tekenen, spray painting, boetseren, steenhouwen, panfluit spelen, lezen, kijken naar een spelende Ura en Izarra, wandelen, zwemmen.
Sporten ~ Zwemmen en klimmen (boom en berg)
Likes ~ Water, zon – en maanlicht, vissen, Ura en Izzara, vissen, uilen, regen, de oceaan, het stille meer, rust, mysterie, alleen zijn, dromen, kruiden thee, wierrook, meditatie
Dislikes ~ Een hele hete dag, bekritiseerd worden, betweters, luidruchtige mensen, perplex zijn over iets, discipline en opgelegde beperkingen, mensen die vragen gaan stellen over zijn verloren stem of Ura en Izzara, dagelijkse sleur.
Turn ons ~ Velgekleurde ogen, oprechte interesse, bijzondere kapsels of haar kleuren, gelijke interesses. Verder is verliefdheid en dat soort dingen nogal vreemd voor hem. Je zou hem haast aseksueel kunnen noemen.
Turns offs ~ Rokers en drinkers, betweters, ruwe mensen, flirterige mensen, aandachttrekkers, doorsnee uiterlijk.
Krachten ~ Doordat hij zijn stem niet gebruikt zijn enkele andere zintuigen zich gaan versterken. Hij heeft een uiterst scherp gehoor, een van de redenen waarom hij niet zo dol is op luidruchtige mensen. Het heeft ook een voordeel. Hij kan altijd helemaal achter in de klas zitten. Want naast zijn scherp gehoor heeft hij ook een prima zicht. Een ander iets wat zeer verfijnd is, is toch wel zijn smaak. Hij geeft de voorkeur aan het betere voedsel. 3 sterrenrestaurant kwaliteit zou je kunnen zeggen. Verder is hij fysiek gezien niet zo erg krachtig en mentaal is hij makkelijk te misleiden, wat beide niet echt bevorderlijk is voor zijn kracht als mens.
Angsten ~ Lucius heeft een voor zichzelf onverklaarbare angst voor boten en steigers. Wat vreemd is omdat beide alles met water te maken heeft. Door die angst heeft hij ook een zekere misselijk makende afkeer voor hoogte. Denk bijv. aan hoge steigers, hotelkamers met uitzicht op zee.
Communicatie ~ Naast de twee elfjes heeft hij nog twee andere manieren om zichzelf duidelijk te maken. De eerste is natuurlijk gewoon gebaren taal. Maar aangezien niet iedereen dit begrijpt en de elfjes soms wat angstwekkend kunnen zijn, heeft hij nog een manier gecreëerd. Hij bezit drie speciale magische glazen bollen. Ze zijn speciaal op Nova gemaakt. Elke bol is niet groter dan een tennisbal en geeft een blauw schijnsel af. Ze bezitten een speciale magische energie die met een zekere zorgvuldigheid behandelt moet worden. Hij heeft ook lang moeten leren en oefenen voor hij hun kracht goed onder de knie kreeg. Lucius kan ze op een aantal manieren gebruiken; Hij kan er bepaalde beelden in laten zien uit zijn herinneringen, bijv. het beeld van zijn adoptie moeder of iets wat hij zag in een droom. Dit is makkelijk om simpele dingen te laten zien. Hij kan ze ook zo beïnvloeden dat ze zich vullen met precies datgene waar iemand behoefte aan heeft. Bijv. een gevoel van blijdschap of troost, wat verbonden is met een beeld. Dat beeld kan heel erg variëren per persoon. Bij de ene verschijnt er een prachtige vlinder, bij de ander een bloem of een flikkerende warme vlam. Lucius zelf krijgt altijd een blauwe sluiervis te zien. Het laat iemand alleen wat beter voelen, zolang deze persoon in contact is met de bol. En als laatste kan hij de bol laten praten. Voorheen had hij drie bollen en elke bol heeft zijn eigen stem. Een bol had de stem van een volwassen man en stond voor kracht, verstand en woede. Een bol had de stem van een volwassen vrouw en stond voor zorg, liefde en verdriet. De laatste bol had de stem van een kind en stond voor onschuld, vreugde en angst. De stemmen waren alleen te horen als iemand de bol aanraakte en klonken als verre stemmen. Maar de laatste tijd klinkt er nog maar één stem. De stem van een jongvolwassen man, zoals hij zelf. Hij gelooft dat dit zijn stem was geweest als hij kon praten. Het was even wennen toen de 3 stemmen steeds meer versmolten tot één, maar nu is hij wel blij. Sommige mensen hadden nog wel eens een onprettige reactie wanneer ze de vrouwen stem of de kindderstem hoorde. De jongemannen stem past veel beter bij zijn uiterlijk en dat geeft Lucius ook wat meer zelfvertrouwen. In principe zou iedereen de bollen kunnen gebruiken, maar Lucius deelt ze liever niet.
sphère magique ~
Relations Adoptiemoeder ~ Arnaude Blanchard ~ Wonend op Gren
Vader ~ Roi Gaspard Etienne Lefebvre 
Moeder ~ Reine Clarice Regine Lefebvre - Dubois
Zuster ~ Princesse Fantine Odyle Lefebvre ~ Ergens in Kovomaka
Vrienden ~ nog n.v.t.
Vijanden ~ nog n.v.t.
Huisdieren ~ Lumos [kleine steenuil] & een aantal vissen
Histoire Lang geleden, in een klein land in het koude noorden van de planeet Cassia, woonde in een schitterend kasteel een jonge koning. Hij was gezegend met zijn beeldschone vrouw, die hem al snel een prins en enkele jaren later ook een prinses schonk. Deze koning had alles wat zijn hart begeerde en leek geen ongeluk te kennen. En toen, op een koude winternacht, verscheen bij het kasteel een oude vrouw. Een reizende waarzegster. Ze bood de koning één levens voorspelling in ruil voor wat beschutting tegen de bittere kou. De koning, anders dan zijn naïeve volkje, wilde niks weten van die bijgelovige onzin. Maar met de goedheid van zijn hart bood hij de oude verkleumde vrouw toch onderdak. Waar de koning geen enkele spijt van had, tot de vrouw een blik op zijn zoon wierp. Met dubbele tong sprak ze een angstaanjagende voorspelling uit, starend en haar knokkelige vinger wijzend op de kleine jongen van nog geen vier jaar. “Dit kind. Hij, wiens toekomst sinds zijn geboorte al vast staat, zal voor eeuwig het zwijgen worden opgelegd. En u, mijn koning, zal sterven van verdriet,” De uitspraak had de koning laten schrikken en hij liet de vrouw onmiddellijk verjagen. Ze werd buiten de kasteel poorten gegooid en weggejaagd door de wachters. Maar de volgende morgen stond ze weer voor de poort. De koning liet zijn wacht vragen wat ze wilde. “De koningszoon. Hij, wiens toekomst sinds zijn geboorte al vast staat, zal voor eeuwig het zwijgen worden opgelegd. En mijn koning zal sterven van verdriet,” waren de woorden die de wacht doorgaf aan zijn furieuze koning. Weer beval hij zijn wacht op die heks weg te jagen. Hoe durfde die vrouw het leven van zijn zoon te bedreigen. De volgende dagen stond ze elke ochtend weer voor de poort. “De koningszoon. Hij, wiens toekomst sinds zijn geboorte al vast staat, zal voor eeuwig het zwijgen worden opgelegd. En mijn koning zal sterven van verdriet,” De koning werd er radeloos van en niets kon hem meer afleiden van die dreigende voorspelling. De voorspelling tergde zijn dromen en gedachten en bezorgde hem slapenloze nachten. Ten einde raad liet hij de oude vrouw op de zevende dag zijn kasteel binnen en vroeg haar, smeekte haar, of hij iets kon doen om dit noodlot te voorkomen. De oude vrouw knikte. “De koningszoon zal een sprekende ziel vinden. Stuur uw lieflijke vrouw en uw twee kinderen naar het zuiden. Dan zal uw zoon een hoop gespaard blijven,” sprak ze. Meteen werd er een schip klaar gemaakt en nam hij met pijn in zijn hart afscheid van zijn geliefde gezin. Maar de hoopvolle gedachte dat zijn zoon in leven zou blijven gaf hem vertrouwen.
De reis verliep voorspoedig en veilig. De koning ontving de rustgevende brieven van zijn geliefde vrouw en koningin. Op een dag bleef de postduif weg. De koning maakte zich nog geen zorgen. De duif kon verdwaald zijn. Er was vast niks aan de hand. Maar de dag erop kwam er weer geen post van over de grote zee. En de dag erna ook niet. De koning begon zich steeds meer en meer zorgen te maken naar mate de brieven steeds langer wegbleven. En eindelijk kwam daar dan toch een brief. Maar deze brief was niet geschreven in dat elegante handschrift van zijn koningin. Nee, dit was een brief met verschrikkelijk nieuws. Het koningsschip was aangevallen door piraten. Ondanks de mankracht aan boord lukte het de Koninklijke soldaten niet om de veel talrijkere en kwaadaardige barbaren weg te houden bij het koninklijk gezin. Het hele schip was te zinken gebracht. Zijn gezin was voorgoed weg. Het nieuws verpletterde de koning. Zijn ziel brak. Hij werd al snel verteerd door verdriet en verloor de zin in leven. Menig men keek dan ook niet vreemd op toen hij op een ochtend dood in zijn bed gevonden werd. Jong als hij was. De voorspelling was uitgekomen. De jonge koning was gestorven van verdriet…
Het was waar dat de koning zijn gezin nooit meer terug had kunnen zien. Het was waar dat zijn beeldschone koningin gestorven was. Maar niet aan een verdrinkingsdood in een zinkend schip. Nee, de koningin was in koelen bloede vermoord. Aan het zwaard gerijgd, door de goddeloze en verschrikkelijk barbaarse piraten kapitein. Dit walgelijke heerschappij had echter besloten om de koningskinderen in leven te laten. En niet om ze te houden als zijn eigen kroost. Niet om los geld te vragen van dat belachelijke kleine landje ergens in het noorden. Nee, hij zou ze verkopen. Een armzalige zwervende wees vulde zijn beurzen al tot over de rand, kun je nagaan hoeveel dat zou zijn als die armzalige wees eentje met blauw bloed was. Dus hij liet ze leven. Maar de kinderen waren bang, verdrietig en verward. Hun moeder was weg en ze was vervangen met de meest angstaanjagende groep individuen die ze ooit in hun korte leven hadden gezien. De kleine prins, van 3 jaar, kon het niet aan wat hij uitte in een eeuwig gehuil en gekrijs. Het hele crew werd er gek van, maar de baas had hen verboden hem over boord te gooien. Ze zagen dus nog maar een oplossing. Het arme kind werd verminkt en de voorspelling van de oude vrouw kwam wederom uit. De piraten sneden zijn stembanden door en daarmee werd hem voor eeuwig het zwijgen opgelegd.
De traumatische ervaringen die de twee kinderen opdeden op het barbaarse schip kwam gauw tot een einde. Het schip meerde aan in het zuiden. De handelsstad was groot en druk. En niemand leek zich te bekommeren om de twee jonge kinderen, die daar te koop stonden. Niemand behalve één. De oude vrouw. De waarzegster. Zij die alles had voorspeld. Zij had de toekomst van dit kind gezien. En die toekomst was samen met haar. Ze betaalde de man een flinke som en nam het kind zonder stem mee. De kleine baby prinses liet ze achteloos achter voor elke willekeurige koper die haar maar hebben wilde.
De voorspelling was uitgekomen. Het kind was van haar. Maar of het kind daar mee eens was viel nog maar te bezien. Trekkend en tegenstribbelend probeerde hij zijn kleine handje los te wrikken uit de stevige greep. Maar het hielp niets. En het kind werd door de oude vrouw meegenomen. Helemaal meegenomen naar Gren. Want daar zou ze het opvoeden. Opvoeden als haar eigen vlees en bloed. De oude vrouw verving al snel de moederrol in de kleine jongen z’n leven. Hij vergat zijn zusje, die hij met betraande oogjes achter had moeten laten bij die gruwelijke mensen. Hij vergat zijn moeder, die hij met zijn eigen ogen in haar eigen bloed had zien stikken. Hij vergat zijn vader, die hij steeds kleiner had zien worden op de steigers van de Koninklijke haven. Hij vergat de piraten. Hij vergat de kapitein. Hij vergat zelfs zijn ware naam. En dat zette een dikke streep onder het vreselijkste hoofdstuk van zijn prille leventje.
De oude vrouw was goed voor hem. Leerde hem luisteren. Leerde hem magie. Leerde hem begrip en heling. En toen hij oud genoeg was leerde ze hem te communiceren. Maar de mensen vonden de onbekende Cassiaanse, en haar jonge zoon, maar vreemd. Helemaal omdat de jongen nooit een woord sprak. Hij raakte al snel vervreemd van de mensen in het dorp en hield zich zoveel mogelijk schuil op de boerderij van zijn moeder. Hij haatte hun vragen. Hij haatte hun starende blikken, alsof hij een of andere monster was. Niemand scheen het te begrijpen. Niemand scheen hem een kans te geven. Dus oefende en oefende en oefende en oefende hij. Want ooit op een dag zou hij zichzelf duidelijk kunnen maken. Ooit op een dag zou hij een stem hebben. En die stem kwam. Een stem uit een onverwachte hoek. Een stem in de vorm van de lieflijkste wezens die je ooit had gezien. Ze voelde zich direct verbonden met de jonge prins. Ze lieten hem ook nooit meer gaan. Bijzonder als hun band was onderging hij een speciaal magisch ritueel en daar was zijn nieuwe stem. Een nieuwe stem in de vorm van twee elfjes.
De jongen groeide snel op. Hij was niet langer meer een jongen. Hij werd langzaam een man. Één die grotere dromen kreeg. Dromen die verder reikte dan de beschermende en veilige muren van hun boerderij. Hij wilde in de leer. Hij wilde groeien in zijn magie, in zijn heling. Hij wilde groeien als mens. Hij had genoeg van de thuis scholing. Zijn moeder had hem niks meer te leren, als de middelmatige magiër die ze was. Hij had geen interesse voor de kunst van waarzeggerij. En hij had vooral genoeg gezien van Gren, de planeet die hij nooit als zijn thuis had gezien. De oude vrouw, die zich al die tijd voor had gedaan als zijn moeder, stemde in. Hij had gelijk. Het was tijd voor hem om te groeien. Maar niet voor ze hem een geheim moest vertellen. De oude vrouw had hem namelijk vaak genoeg verteld dat ze zijn toekomst had gezien. Hij zou grootse dingen doen. En die dingen zouden alleen gebeuren als hij het leven liet lopen zoals het was. Maar ze had hem nooit verteld hoe ze dat gezien had. Het was tijd voor de waarheid. Hij moest weten wie hij werkelijk was. De oude vrouw vertelde hem over de koning en zijn vrouw. Ze vertelde hem over zijn jongere zuster, de prinses. En ze vertelde hem over zijn Koninklijke bloed. Over zijn troon, die mogelijkerwijs nog steeds op de rechtmatige eigenaar wachtte. Hij, de kroonprins. Maar de oude vrouw was, zijn hele levensweg met haar, begonnen met een leugen. Dus zou ze deze ook eindigen met een leugen. Ze loog over de piraten. Ze loog over de liefde die zijn ouders voor hem, zijn zusje en voor elkaar, hadden. Ze loog over de manier hoe hij zijn stem verloren had. En ze loog over haar plannen van toen, om de kroonprins in haar macht te krijgen. De jongen had haar alleen maar aangestaard. Vol ongeloof. Had haar duidelijk gemaakt dat het onmogelijk was. Dat dat niet kon zijn. Dat hij geen prins kon zijn. Maar er stond waarheid in haar ogen. En dat werd bewezen door dat vreemde plekje dat hij altijd in zijn nek had staan, zolang hij zich kon herinneren. Dat was een teken. Een brandmerk if you will. Het bewijs dat hij blauw bloed had. Dat hij de rechtmatige koning was van het land wat zijn vader had achtergelaten.
En met deze nieuwe en zeer opwindende maar ook zeer beangstigende informatie verhuisde hij. Naar de enige school die hem grootse dingen kon leren. Naar de enige plek die hem naar de grootse dingen in zijn leven konden leiden. Starshine Academy…
Laatst aangepast door Lucius op zo jan 27 2019, 14:32; in totaal 1 keer bewerkt |
|
PROFILE
