De school leek inmiddels aardig gewend te zijn geraakt aan haar aanwezigheid. Zij binnen de school dan. Zij die studenten werden genoemd. En zij die de kennisdragers waren. Als ze zich door de school verplaatste dan deed ze dat met zorg. Zoveel mogelijk anderen ontziend. Lichtelijk gebogen want het plafond van het kasteel was niet op alle plekken even toegankelijk voor haar omvang. Ze had geprobeerd zichzelf om te vormen naar iets van kleiner formaat. Maar een dergelijke transformatie had altijd van korte duur gebleken. Ze schaamde zich ervoor en had zichzelf voorgehouden eraan te werken. Hoe kon ze ooit eerbare Evelynn zo goed mogelijk adviseren als zij haar eigen transformaties niet eens onder controle kon houden.
Met een zacht geuitte “oef” hield ze even haar pas in. Ze was opnieuw met haar hoofd tegen een kroonluchter gestoten. Ja, de school was inmiddels aardig gewend aan haar. Zij alleen nog niet aan de school. Gelukkig waren er ook genoeg plekken waar ze wel in haar volle lengte rechtop kon staan. En een van die plekken, had ze ontdekt, was een groot basin gevuld met water. Ze wist niet meer precies hoe de studenten het noemde maar het was als een meer in de school.
Zichzelf door de deur heen persend, de enkele studenten die er waren ontwijkend, keek ze naar het gigantische basin. En een tijd lang bleef ze kijken. Naar de manier waarop het water bewoog wanneer iemand erin sprong. Zich afvragend hoe ze al dat water hier hadden gekregen. Langzaam verstreken er enkele uren. Al voelde zij de tijd niet zoals anderen dat wel deden. Al zou ze nu ook moeten leren om met de tijd te leven in plaats van ernaast. Het leven van mensen ging zoveel sneller dan ze gewend was. Maar ze zou er wel aan wennen. Daar was ze zeker van.
Ondertussen was het basin verlaten. De avond was ingevallen en de meeste studenten waren vertrokken voor het avondeten. Voorzichtig was ze aan de rand gaan zitten, eerst haar ene voet en daarna haar ander zachtjes in het water plaatsend. Er was nu toch even niemand.

Tegen het vallen van de avond werd de stilte in de vrijwel verlaten gangen plotseling ruw verstoord door het geluid van… Wat was dat? Ergens klonk het als een mix tussen een mishandelde eend die door de school waggelde en het kloppen van een hamer op een zachte ondergrond. Daar, te midden van de smalle gang, schreed de Heer van het Water op zijn gemak voort in jawel: teenslippers. Bij iedere stap klapte de onderkant ervan luid en duidelijk tegen zijn voet, zijn tred daarmee zeer zeker benadrukkend. De gekleurde zwembroek die bijna tot zijn knieën reikte, de witte handdoek met daarop iemand anders naam geborduurd en de moderne duikbril welke zijn asblonde lokken als door de bliksem geraakt recht overeind zette, maakten het geheel af. Wat dit “geheel” precies mocht zijn, werd echter nog niet helemaal duidelijk. Wellicht ging Alaric voor de “gestrande toerist”-look? De “Ik spreek geen ABK (Algemeen Beschaafd Kovomakaans), maar ik hou van surfen”-outfit? Wie zou het weten…
Doch in een zelfverzekerde pas liep hij doelgericht verder, de her en der starende blikken nauwelijks opmerkend, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om een Legendarische Magiër in zijn zwemkleding aan te treffen, midden in de school. Het was simpel: Of hij kon voor die vijf meter gaan slepen met een tas met spullen, of even de koude tocht die uit de lokalen stroomde proberen te negeren, de tanden op elkaar klemmen en gelijk in staat zijn zo dadelijk het bad in te duiken. Juist. De keuze was snel gemaakt.
De leerlingen op zijn vaste route keken niet eens allemaal meer verbaasd op, omdat het niet de eerste keer was dat de man in kwestie zich zodanig door de gangen begaf. Het was inmiddels een wekelijks ritueel van hem geworden dat hij in de latere uren het zwembad betrad om zijn conditie op peil te houden. Bij betere temperaturen breidde hij zijn tocht ook uit naar buiten, naar het Stille Meer. Maar de regen was rijkelijk gevallen deze dag en aangezien hij niet bepaald behoefte had aan een natuurlijke douche onderweg of een verkoudheid, was zijn bestemming vanavond wat dichter bij huis gelegen.

Eenmaal bij het zwembad aangekomen, duwde hij de zware deur zonder enige moeite open, waardoor deze bijna recht in het gezicht belandde van een leerling die duidelijk hetzelfde idee had gehad als hijzelf, maar nu met grote, verschrikte ogen zijn ontsnapping maakte. Wat? Was Shyvana soms weer-
“M-monster..!” piepte het arme ding nauwelijks hoorbaar. Hij kon niet ouder zijn dan een jaar of… dertien, schatte hij zo.
Monster? Met een opgetrokken wenkbrauw wilde Alaric net een niet-begrijpende opmerking plaatsen, toen de kleine jongen al langs hem heen schoot en op blote voeten wegstoof. Oké dan…
Ach ja, weer één lichaam minder om te ontwijken tijdens het baantjes trekken. Hij had niet voor niets dit tijdstip uitgekozen… Zonder zelf ook maar enigszins opgeschrikt te zijn, wandelde hij verder en kwam zo al snel tot de ontdekking waar de leerling op gedoeld had, of beter gezegd… op wie. Aah… Kijk nou!
Kordaat en vrij van ook maar ieder sprankje twijfel, gooide Alec daarop zijn handdoek op een verdwaalde stoel, schopte zijn teenslippers erbij en liep naar de rand van het bad toe waar hij breed glimlachend naast de adviseur van Evelynn plaatsnam. “Een hele goedenavond, Neh’ria.” groette hij haar op een manier alsof ze de zon vandaag had doen schijnen, onderwijl geamuseerd om háár hier aan te treffen, van alle personen in de school. Alsof ze het hadden afgesproken, plaatste hij zijn benen net als zij in het water en maakte het zich gemakkelijk op de rand van het zwembad, steunend op zijn handen die iets achter hem stonden. Zijn hoofd moest zich oprichten om haar gezicht te kunnen bekijken met ogen zo blauw en glinsterend als het water in hun bijzijn. “Wat leuk je hier te zien! Had Evelynn weer eens een goed idee voor je?” Het zou hem niets verbazen als zijn collega haar adviseur er op uit had gestuurd om één van haar eigen, snode plannen uit te voeren. Wie weet hoe er misschien nu al met het water onder zijn voeten geknoeid was…

Ze had de leerling binnen horen komen. Had haar hoofd zelfs iets opzij gedraaid om hem te begroeten. Maar bij het zien van de grote, angstige ogen zag ze dat plan vrijwel direct veranderen en hem rechtsomkeert maken. Neh'ria's hoofd draaide zich terug naar haar voeten in het water. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Voor veel leerlingen was zij nog steeds een ongewone verschijning en ze kon zich voorstellen dat ze angstaanjagend over kon komen. Al deed dat besef pijn. Ze had gehoopt die tijd voorbij te zijn waarbij ze zich moest verstoppen. Waar mensen haar bij haar aanzicht alleen al te lijf gingen met alles wat ze in hun huis konden vinden. Hoe ze haar als bedreiging hadden gezien terwijl ze alleen maar hun wereld probeerde te begrijpen. Ze probeerde zelfs op hen te lijken. Vooralsnog zonder succes. Haar ogen sloten zich even. Al werden de poelen helder blauw weer geopend toen ze nieuwe voetstappen hoorde. Of waren dat wel voetstappen. Wacht! … het was gestopt. Voorzichtig draaide ze zich half om. De ijsblauwe ogen, de zwarte pupil erin ontbrekend, vestigde zich op de man naast haar die geen enkele moeite met haar verschijning leek te hebben. Ze kende hem, al zag hij er vandaag heel anders uit dan toen ze hem ontmoet had. Haar hoofd kantelde zich een beetje terwijl het duidelijk was dat haar brein probeerde te begrijpen waar de spullen die hij droeg of bij zich had voor diende. Het waren geen wapens. Zo zag het er niet uit. De kleding leek niet erg praktisch voor het weer buiten en de aparte bril leek voor nu alleen nut te hebben om zijn haren uit zijn ogen te houden. Misschien was hij daar ook wel voor bedoeld. Ze schrok toen hij sprak. Niet van zijn stem, maar omdat hij haar aansprak als een gelijke. 'Eerbare Alaric. Een goedenavond,' ze sloot haar ogen en neeg voorzichtig even met haar hoofd. Hij ging verder op de vriendschappelijke toon waarmee hij ook zijn collega's aansprak. Opnieuw schrok ze van zijn woorden en schudde haar hoofd. 'Eerbare Evelynn heeft…,' Wacht. Hij gebruikte humor. Ze gunde zichzelf een zeer kleine glimlach. 'Eerbare Evelynn heeft me niet gestuurt. Ik wilde de school bekijken, haar leren kennen,' legde ze uit. Ze bleef even stil en keek nogmaals naar die merkwaardige uitrusting van de man. 'Had u misschien wat privacy gewenst?' vroeg ze vervolgens.

In een opperbest humeur trappelde de Legendarische Magiër met zijn benen in het water. In de buurt van het zwembad, van zijn element, was hij werkelijk als… een… vis in het water…
Ahum.
Zijn kalme glimlach verbreedde spontaan bij de begroeting die hij terugkreeg, al maakte zijn hand automatisch een luchtig gebaar ten teken dat de titel “eerbare” bij hem niet nodig was. Maar hij betwijfelde ergens of ze die hint zou oppakken. En hij moest toegeven dat het in ieder geval respectvol stond. Het was meer dat Alaric zichzelf, ondanks de tijd die inmiddels al verstreken was, nog altijd niet echt als “hoger” of “belangrijker” dan een ander zag. Getraind als een dienaar, een raadsgever, een… ondergeschikte… kon hij er maar moeilijk aan wennen dat er nu ook mensen waren die tegen hém opkeken, wachtten op zijn leiding en hem zouden volgen. Het enige, andere moment waarop hij dat had ervaren, was toen Bhatair onverwachts was omgekomen in de oorlog en er niemand anders echt stond te springen voor te gaan in een oneerlijke strijd…
Glimlachend luisterde hij naar haar uitleg. “Aah… Heel goed! Waarschijnlijk blijf je hier nog wel even.” Zijn blik gleed kort naar voren, richting het glinsterende wateroppervlak. “Waarom neem je dan niet een duik? Daarvoor is het er.”
Alec schudde acuut zijn hoofd bij haar laatste opmerking of hij liever privacy wilde, waardoor zijn blonde lokken vanonder de duikbril even vrolijk heen en weer dansten. “Oh nee. Dit is toch veel gezelliger? Bovendien… nu kunnen wij elkaar ook gelijk beter leren kennen. Kom!” Met deze uitnodigende woorden was Alaric al soepel opgestaan (zeker voor zijn werkelijke leeftijd…) en in een prachtige, sierlijke beweging genaamd “een bommetje” zo het water in gesprongen, wat een mini-vloedgolf tot gevolg had.
Seconden tikten voorbij waarin hij niet meer te zien was. Seconden die langzaam maar zeker overgingen in een minuut… twee minuten… Misschien wel langer. Toen de klok de derde minuut aantikte, kwam Alec ergens aan de andere kant van het bad weer boven. “Kom je nog?” lachte hij en wenkte even met zijn armen. De duikbril stond inmiddels op zijn plek op zijn neus waardoor zijn lichte ogen niet te zien waren.

Hij zou niet de eerste zijn die haar probeerde duidelijk te maken dat een titel niet nodig was. Vaak zelfs betitelde ze mensen onbewust. Het was een vorm van respect, maar voor haar ook een vorm van onderscheiden en catagoriseren. Voor zover ze dat bij mensen kon doen dan. Ze waren in zoveel opzichten anders dan zij. Het wegwuivende handgebaar ontging haar dan ook compleet. Ze merkte het wel, maar verbond het niet aan haar gewoonte om mensen te betitelen. Vooral omdat ze het niet door had dat ze het weer had gedaan.
Ze vond hem een vriendelijke man, Eerbare Alaric. Die mening had ze tijdens de vergadering al gevormd en hij leek het voorlopig alleen maar meer te bewijzen. Hij oogde zo... volledig aangepast aan zijn omgeving en de mensen die daar een rol in vervulden. Heimelijk bewonderde ze dat. En daarom bemerkte ze, te laat zoals altijd, de werkelijke bedoeling van zijn woorden. Ze wist niet of ze de menselijke complexiteit ooit helemaal zou begrijpen. Wat volgde was een uitleg van haar kant. Haar eigenlijke reeden om het zwembad te bezoeken. Ze knikte op zijn woorden. Zolang zij iets kon betekenen voor Nova, zou ze dat doen. En als dat streven van haar verlangde dat ze zich op de academie bevond, dan wilde ze het kasteel en haar bewoners leren kennen.
Ze keek op bij zijn voorstel. Een duik? In het zwembad? Zou hij misschien weer humor gebruiken? Nee, hij glimlachte maar niets wees op onwaarheden van zijn woorden. Ze wilde hem vertellen dat ze niet wist hoe het fenomeen zwemmen werkte. Al zou het water waarschijnlijk niet hoog genoeg komen om haar te verdrinken. Als ook dat al mogelijk zou zijn aangezien ze niet eens over longen beschikte. Die gedachten dus maar negerend vroeg ze of Eerbare Alaric liever geen privacy had gewenst. Het laatste wat ze wilde was hem tot last zijn.
Daarom, nog een beetje twijfelend, trok ze haar benen terug uit het water. Waar hij als een bonk enthousiasme zijn lichaam te water torpedeerde, had zij iets langer nodig.Ze keek toe hoe hij onder water verdween, wachtend tot hij weer boven kwam. Hij bleef lang weg...
Heel lang.
Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar en ze wilde zichzelf net te water storten toen hij aan de andere kant van het bassin weer boven kwam. Hij lachte en wenkte haar waarop zij even knipperde. Ze zette een paar passen achteruit. Hem in zijn voorbeeld volgend, het enige voorbeeld wat ze had, sprong ze in het water. Water wat over de rand van het bad klotste toen ze haar kollosale gestalte erin onder dompelde. Ze zakte meteen naar de bodem. Pas toen ze ging staan kwam ze weer boven het water uit. De pastelkleurige lokken hadden een iets donkerdere tint aangenomen en hingen wat slapper dan gebruikelijk naar beneden. Haar kleding plakte aan haar lichaam. Ze keek Eerbare Alaric vragend aan. 'En nu?' vroeg ze twijfelachtig. Was dit zwemmen?