Jhasira keek in de spiegel aan de deur van het kleedhokje. Ze had een lichtblauw zwemjurkje aan met een donkerblauw zwembroekje eronder. Ze hield niet zo van bikini’s. Ze voelde zich daar bloot in en maakte zich dan ongelofelijk druk over; of er iets zichtbaar is ja of nee.. Ze wilde zich 100 % focussen op de les. Ondanks dat had ze evengoed wat waterproof mascara op haar wimpers gesmeerd. In de spiegels zag ze hoe de warmte van het zwembad een condens laagje vormde op haar opgedroogde wimpers. Jhasira bedacht zich opeens dat het nergens op sloeg dat ze zo nodig mascara moest op doen. Ze had zelf geen idee waarom ze dat gedaan had. Tuurlijk wilde ze als mens een goede indruk bij Shyvana achter laten. Na het horen van haar verhaal wist ze dat ze het vertrouwen van de draak moest koesteren en hier zeer voorzichtig mee moest zijn. Maar of een beetje mascara haar hierbij ging helpen? Ze opende de deur van het kleedhokje. Ze werd overspoeld door de stoom die van het zwembad haar kant op getrokken werd. Ze wapperde de stoom met haar hand weg en liep richting het zwembad. Door de stoom kon ze een gedaante bij het zwembad zien zitten. ‘Shyvana, Ik ben het!’ Riep ze richting de gedaante en ze versnelde haar pas. Ondertussen was de stoom wat weg getrokken en zag ze dat het Shyvana helemaal niet was. Jhasira kreeg een kop zo rood als een bloedsalamander. ‘Oh, sorry.. Ik zag je voor iemand anders aan’. Zei ze en ze keek naar de grond. Ze zag dat het een mannelijk figuur was. Er hing een soort duistere kracht om hem heen. Hij stond op en liep zonder wat te zeggen het zwembad uit. Jhasira kreeg een raar gevoel bij die man. Ze had zijn gezicht ook niet gezien omdat hij een zwarte capuchon op had. Ze keek de man na tot hij het zwembad verlaten had. Wanneer hij de hoek om was kreeg ze een koude rilling over haar rug. Ze besloot dit gevoel van haar af te zwemmen. Ze kan wel een warming up gebruiken, ze is immers toch te vroeg. Jhasira ging in het ondiepste deel van het water staan. Het water stond tot aan haar kuiten. Ze stond recht op en sloot haar ogen. Ze ademde langzaam. Diep in…….. en uit. Ondertussen kwam het water in slierten omhoog en maakte een soort koepel om haar heen. Jhasira voelde dat ze genoeg kracht had opgespaard om zich te transformeren. Ze opende haar ogen en gaf een korte schreeuw. Het water klapte naar beneden. Op de plek waar Jhasira stond, staat nu een donkerblauwe vos. Om de vos heen zweefde een laagje water.  Het was Jhasira weer gelukt. Ze voelde de kracht door haar aderen stromen. Ze hield haar adem in en zwom onderwater hard heen en weer. Af en toe maakte ze een sprong uit het water. Ze wilde het liefst het plafon raken, maar dit ging moeilijk omdat ze nog maar de krachten voor zo’n klein diertje had. Zo… Dat was de warming up. Jhasira kroop met haar kleine pootjes uit het water en besloot aan de kant te zitten. Ze liet haar dikke pluizige staart in het water zakken. Ze kan goed tegen kou, maar soms ik het gevoel van warm water, die luxe, ook heerlijk. Met haar opgelichte blauwe ogen tuurde ze door de kamer. Ze voelde zich toch gespannen. Zou Shyvana van gedachten veranderd zijn? Nee! Dat wezen was puur eerlijkheid. Jhasira nam zich voor niet zo wantrouwend te doen. Ze wordt een beetje moe van die slechte eigenschap. Wachtend op Shyvana dacht ze terug aan hun eerste ontmoeting, er kwam een glimlach op haar gezicht. Ze wist zich wel op een aparte manier voor te stellen.


{Shyvana}

Hoewel de leerlingen maar bepaalde dagen of uren vrij hadden was zij eigenlijk... altijd vrij. Nou ja op de tijden na dan dat de leerlingen iets van haar wilde, maar vandaag had ze vrij gehouden voor Jhasira. Deze techniek was niet lastig om aan te leren, maar je moest de juiste balans zien te vinden. Ze liep haar grot uit richting het kasteel. Ze was hier al een tijdje niet geweest. Hoe dichter ze bij het imposante gebouw kwam, des te meer het naar hem rook! De man met zijn witte haar en wilde doorleefde uit straling! Hoewel de Witcher er niets tegen kon doen, riep het wel een vijandige houding bij haar op. Shyvana's ogen lichten lichtjes op, het was een natuurlijk iets. Ze kon het niet helpen dan bedreigd te voelen. Toch ging ze tegen haar instincten in die haar zeiden te vluchten! Maar dat deed ze niet. Ze veranderde naar haar meer menselijke vorm en zou zich aan haar afspraak met Jhasira houden! Toen ze eenmaal voor de deuren stond aarzelde ze heel even, maar Shyvana her vouwde haar vleugels en stapte kordaat naar binnen. Ze zag wel wat leerlingen naar haar kijken, maar ze liet zich er niet van weer houden en knikte hen vriendelijk toe. Tenminste... Zo vriendelijk als het ging. Ze kende de school nu een beetje en wist waar ze zijn moest. De gangen roken sterk naar de vijand hoewel de reusachtige man nog niets had uit gevoerd tegen de mythische wezens die hier op deze kleine planeet woonde.  Toch kon Shyvana zich niet kalmeren door die geur die de Witcher verspreiden. Het bracht slechte herinneringen terug. Juist Die herinneringen die ze vandaag niet nodig had. Ze had een tasje bij zich waar wat water planten van Cassia in zaten die ze speciaal voor Jhasira mee genomen had. Die had ze uit de kassen waar de Cassiaanse kruiden gekweekt werden gepakt. Toen ze bij het zwembad aan kwam merkte ze de geur van de kleine leerling op waar ze mee afgesproken had. De geur van de Witcher werd minder en of hij was hier nog niet geweest? Of het water wilde haar helpen door de lucht van die man te verdrijven? Dat wist ze niet, maar ze was de waterdamp dankbaar. Met een rustigere hartslag en een kalmer gevoel liep ze tussen de pashokjes door en wurmde zich tussen de laatste door voor ze zich naar het zwembad begaf. Daar zag ze een kleine vos langs de kan van het bad zitten met zijn staart in het water. Was dit iemands huisdier? Nee! Ze merkte dat het een mens moest zijn aangezien ze geen dierlijke energie afstraalde zoals een echt dier dat deed. 'Jhasira?' vroeg ze dan maar even, maar Shyvana liep wel verder tot ze vlak voor de vos tot stilstand kwam te staan.

Jhasira keek rustig om zich heen. Ondanks haar hartslag versneld was door de spanning kon ze zich redelijk ontspannen. Het is toch spannend, het idee dat ze een privéles krijgt om haar droom waar te maken! Ze zal alles op alles zetten om deze techniek onder controle te krijgen. Ze draaide haar kop om en keek dromerig in het water. In de weerspiegeling zag ze een blauwe, vosachtig gedaante. Jhasira stelde zich voor dat ze ooit op een dag een prachtige draak in deze weerspiegeling zou zien. Het idee dat ze ooit op een dag haar vleugels zou spreidden en vanuit de lucht een duik in het water kon nemen maakte haar warm vanbinnen. “Jhasira” hoorde ze een kalme en bekende stem zeggen. Ze schrok op uit haar dagdroom en keek om. Ondertussen was Shyvana al voor haar tot stilstand gekomen. Ze zag dat Shyvana in haar menselijkere vorm was veranderd. Ze vond het fascinerend hoe ze eruitzag. Voor haar stond een mens/draakachtige met een prachtige plant in haar armen. Ze vroeg zich af of deze plant haar kan helpen bij de lessen. ‘Wat fijn dat u bent gekomen” Zei ze luid. Als Jhasira gespannen of enthousiast is kan ze op een vreemde manier uit de hoek komen, meestal uit zich dit in luidheid. Ze besefte zich dat ze Shyvana misschien af zou schrikken als ze dit gedrag bleef vertonen. Door deze gedachte begon ze te blozen en gaf Shyvana een verlegen glimlachje, waarbij ze haar schouders lichtjes optrok. ‘Sorry, ik kan het niet laten. Ik heb er zo’n zin in’ Zei ze enthousiast. Jhasira ging op haar achterpoten staan en sprong, met een achteruit salto, het water in. Om haar enthousiasme en de spanning kwijt te kunnen zwom ze vliegensvlug onderwater van de ene kant naar de andere kant. Wanneer ze dit een paar keer gedaan had kwam ze met haar kop boven water. ‘Wat is de eerste les?’ Vroeg ze met een brede grijns op haar kop. Nouja in hoeverre een vos kan grijnzen.

De blauwe vos sprak en Shyvana grinnikte zachtjes. Dus dit was haar andere vorm? Misschien dat ze met deze techniek kon helpen, maar helemaal zeker of het echt lukken zou was de draak niet. Toch was het fijn dat ze een mens weer de geheimen van het water mocht aan leren. Nu waren er ook dingen die ze zelf nog niet wist, maar wat ze wist gaf ze door. Ze moest even lachen toen het vosje in het water sprong en ze zetten het tasje langs de water kant voor ze op haar hurken ging zitten en daarna haar benen in het water stak. 'Ik ben blij dat je zo enthousiast bent.' zei ze en keek toe hoe ze weer rustig begon te worden na een paar baantjes. 'Dat zag ik.' grinnikte Shyvana en ze wipte zichzelf van de kant af en landen in het water. Normaal kwam ze hier nooit. Mensen deden altijd iets in het water en dat droogde haar huid al tijd vreselijk uit, maar het wat te koud voor Jhasira om nu het meer in te gaan, dus had ze dit er wel voor over en dook straks wel even het meer in om die rommel van haar lichaam te krijgen. 'De eerste les is misschien de saaiste, maar ik wil dat jij je op je rug legt in het water en je door het water laat dragen.' zei Shyvana en ze deed even voor wat ze bedoelde. 'Het water dat je lichaam draagt moet je voelen. Voel hoe ze je omgeeft en voel hoe ze zich tegen je aan drukt. Probeer je te ontspannen en sluit je ogen. Je moet naar het water luisteren en probeer te verstaan wat ze zegt.' legde ze uit en draaide zich even half zodat ze naar Jhasira kon kijken. Ze hoopte maar dat het haar lukken zou, Dit werkte zo ook met de andere elementen, al moest men natuurlijk nog altijd blijven uit kijken voor het vuur. Die kon mens en dier nog steeds onbedoeld pijn doen, maar het kwam allemaal op het zelfde neer. Als je iets wilde bereiken was naar het element luisteren een van de beste manieren om beter in contact met je magie te komen.

‘Dat zag ik” hoorde ze Shyvana grinnikend zeggen toen ze met haar kop weer boven water kwam. Jhasira bloosde en liet haar kop zakken. Het puntje van haar snuit stak in het water toen ze Shyvana met grote ogen en een knalrode kop aan keek. Ze zag dat Shyvana zich van de kant af duwde en in het water terecht kwam. Hierdoor kwam een golf haar kant op waardoor ze even kopje onder was. Ze kwam weer boven water en schudde hevig haar kop, waardoor duizenden waterdruppels alle kanten op vlogen. ‘De eerste les is misschien de saaiste, maar ik wil dat je op je rug ligt en je door het water laat dragen’ hoorde ze Shyvana rustig zeggen. De les gaat nu echt beginnen! Jhasira voelde wat enthousiaste spanning door haar lichaam. Ze zag dat Shyvana het voor deed, waardoor de spanning al weer wat afzwakte. Dit is een eitje, dacht Jhasira en ging op haar rug drijven. Ze sloot haar ogen en luisterde naar wat Shyvana te zeggen had; ‘Het water dat je lichaam draagt moet je voelen. Voel hoe ze je omgeeft en voel hoe ze zich tegen je aan drukt. Probeer je te ontspannen en sluit je ogen. Je moet naar het water luisteren en probeer te verstaan wat ze zegt.’   Zonder iets terug te zeggen dreef ze verder op het water, te minste zo voelde het. Er was namelijk geen stroming in het zwembad. Jhasira voelde het water om zich heen. Wat een heerlijk ontspannen gevoel is dit. Ze voelde haar hardslag zakken, ze kreeg het gevoel dat ze in een grote warme bel vol bubbels zat. Ze was niet meer bewust van de aanwezigheid van Shyvana. Ze zat in haar eentje in deze heerlijke bubbel. Op den duur hoorde ze zachtjes een geluid. Jhasira sperde haar oren om te horen wat dit was. Het geluid werd wat harder, het klonk als een soort melodie. Het klonk als…. Het klonk als iets bekends, maar ze kon haar vinger er niet op leggen. Het waren prachtige klassieke klanken van een piano samen met… volgens mij is het een viool. De melodie gaf haar een gevoel van veiligheid. Ze voelde de bubbel waar ze in zat kleiner worden en het geluid werd wat duidelijker. Er klonk een prachtige vrouwenstem. Een stem die voor haar aan het zingen was. Het klonk zo bekend en vertrouwd, maar ze wist niet wat het was. Jhasira werd opgeslokt door haar eigen gedachten. Ze had er moeite mee dat ze niet wist wat het voor haar betekende en voelde dat ze geïrriteerd raakte. De irritatie liep vanuit haar borst naar haar hoofd. Ondertussen voelde ze dat de veilige bel vol stroomde met koud water. De melodie was gestopt en ze voelde zich angstig worden. Ze opende haar ogen. Opeens werd ze wakker in een donker bos. Ze zag het gezicht van een vrouw boven haar hangen. De vrouw keek haar met felle lichtblauwe ogen aan en lachte naar haar. Jhasira schrok hiervan en dook onder water. Wanneer ze weer boven water kwam zag ze Shyvana in het zwembad. Een gevoel van opluchting stroomde door haar lichaam. Haar hard bonsde van de spanning in haar keel. ‘Shyvna, wat ben ik blij je te zien! Wat gebeurde er met me? Waar was ik? Wie is die vrouw?’ Sprak ze hysterisch. Ondertussen was ze shyvana om de hals gevlogen en stonden de tranen in haar ogen.

Zo te zien volgde Jhasira haar woorden op en deed precies wat ze van haar vroeg. Zelf ging ze weer recht in het water hangen, met haar vleugels op het water gespreid. Zo hoefde ze niet veel met haar benen te trappelen als een mens zou moeten doen. Shyvana voelde de rust in het lichaam van haar tijdelijke leerling keren. Ze sloot zelf ook haar ogen en kende de melodie van het water, al was de trilling van het door mensen binnen gehouden water anders dan buiten. Toch bleef ze luisteren en volgde op gevoel wat door het water zich verspreiden hoe Jhasira voortschreden maakte. Tot op een bepaald punt. Ze leek te schrikken en dook onder water. gelijk vlogen haar eigen ogen open en ze keek naar het meisje dat weer boven water geraakte en met grote opluchting naar haar toe kwam en Shyvana om de hals vloog. Troostend sloot ze haar armen om het mensenkind heen en moest haar lachen in houden. 'Niets om je zorgen over te maken. Die vrouw die je zag is niet zomaar een vrouw. Ze is een water nimf.' legde ze rustig uit en opende haar armen weer. Waarna ze haar klauwen op de schouders van het meisje legde. 'Elk water heeft zijn eigen nimf, zij huist in het zwembad water en buiten in het meer leven er meer Nimfen. Ze kunnen je helpen het fijne van water sturing aan te leren. Maar als je niet door hen geholpen wil worden kun je dat ze gewoon zeggen. Ze worden niet boos daarom. Maar met sommige waternimfen moet je uit kijken. Die willen mensen of dieren verdrinken om ze laten op te eten, maar je kunt snel genoeg zien welke water nimfen goed zijn en welke slecht, maar dat leer je verder bij Miss Roxanne. Ik kan het je wel leren, maar het is haar baan niet de mijne. Deze water nimf heeft interesse in jouw anders komt ze niet naar je toe. Vraag haar maar eens naar haar naam. Ik ben bij je.'  legde ze uit en knipoogde aan het einde van haar zin.

In de armen van Shyvana voelde ze zich veilig. Ze voelde haar hartslag zakken wanneer ze haar vertelde dat ze zich nergens zorgen om hoefde te maken. Shyvana opende haar armen en legde haar klauwen op haar schouders. Jhasira was ondertussen langzaam terug veranderd in haar menselijke vorm. Ze veegde de tranen uit haar ogen en luisterde, nog nasnikkend, wat Shyvana te zeggen had. Ze hoorde de verhalen over de water nimfen aan. 'Wat ben ik toch een angsthaas.' Zei ze grinnikend. 'Ik ben nieuwsgierig welke nimf contact met mij zoekt.' Vervolgens ontspande ze haar lichaam en liet zich van Shyvana af drijven. Het duurde niet lang voor ze de melodie hoorde. Al snel voegde de stem zich hier aan toe. Langzaam opende ze haar ogen en zag ze dat ze weer op dezelfde plek terug was gekomen. In de verte zag ze de vrouw. Zal ze haar ook afgeschrikt hebben? 'Hallo?' Fluisterde ze zachtjes. Ze zag dat de vrouw zich langzaam omdraaide en rustig naar haar toe kwam. Ze was gekleed in een witte jurk die licht afstraalde in het duister. 'Wie bent u?' Vroeg ze terwijl ze uit respect op haar knieën ging zitten. 'Ga staan meisje.' Hoorde ze haar kalm zeggen. 'Mijn naam is Lady Merica. Ik ben de Nimf van de ijzige wateren. Ik ben naar je toe gekomen om je te helpen bij je zoektocht naar wijsheid.' Ondertussen had ze de hand van Jhasira vast gepakt, die ze zachtjes streelde met haar duim. Haar hand voelde zo koud als het water bij het meer. De kou deed haar kalmeren. Een klein sprankeltje vertrouwen voelde ze bij zich opkomen. 'Accepteer je mijn hulp?' Sprak ze met een vriendelijke glimlach. Jhasira knikte zwijgend waarna ze elkaar stil in de ogen aan keken. 'Shyvana wacht op je.' Was het laatste wat ze zei. Vervolgens blies ze ijzige wind in het gezicht van Jhasira. Ze sloot automatisch haar ogen om deze koele wind in haar op te nemen. Wanneer ze haar ogen open deed zag ze dat ze weer terug was bij het zwembad. Ze wendde zich naar Shyvana en knikte met een klein glimlachje om te laten merken dat het goed zat.

Shyvana moest even lachen bij de woorden van Jhasira toen ze zichzelf een angsthaas noemde. 'Elk jong vind nieuwe dingen in het begin eng, dat was bij de draken jongen niet anders. Al kunnen jongen mens of anders wezen ook veel dapperheid bezitten en zich onbedoeld in gevaren storten.' zei ze nog voor Jhasira de opdracht herhaalde. Shyvana had zelf ook ooit eens contact gehad met een water Nimf, maar dat was al zo lang geleden. Of ze nog leefde? Dat was een andere vraag.  Het mensen kind dobberde rustig in volledige ontspanning op het water dat haar droeg. Zelf genoot ze van de stilte en sloot haar ogen voor ze zich voorover liet zakken. Draken konden zeer lange tijd onder water blijven. Het ene soort wat langer dan de andere. Voor een water en ijs draak was dat geen enkele moeite om een hele nacht onder water te slapen. Maar voor nu moest ze haar kop erbij houden. Jhasira was nu vast in gesprek met de water nimf, maar toen ze verandering bespeurde kwam Shyvana weer recht en schudden het water uit haar gezicht en keek toen naar het mensen kind die naar haar knikte met een kleine glimlach. Dat was goed en zelf glimlachte ze ook even. 'Welke water nimf was het, misschien ken ik haar?' vroeg Shyvana en ze wachten even tot Jhasira klaar was om verder te gaan. Contact leggen was nog niet het moeilijkste of naar het water te luisteren. Het werken ermee was vele malen lastiger.

Jhasira voelde zich wat vermoeid nadat ze terug was van…. Waar? Was het een bos die zich bevond op deze planeet? Of was het een totale andere dementie? Misschien haar verbeelding? Ze besloot al deze vragen voor haar te laten, misschien is het beter om niet alles te weten. Door alles te weten loop je de kans om totaal krankzinnig te worden. Iets waar Jhasira niet op zat te wachten.
Ze keek Shyvana met een klein glimlachje aan en knikte om te laten merken dat het goed zat. Ze zag dat ze haar glimlachend bekeek, maar dat haar gezichtsuitdrukking al gauw serieus werd. ‘Welke waternimf was het, misschien ken ik haar? Jhasira zweeg even en probeerde terug te denken aan haar nieuwe ervaring. Ze dacht terug en herbeleefde het gehele avontuur. ‘Lady Merica’ Sprak ze kortdaad. Ze probeerde het allemaal even een plekje te geven. Ze staarde naar het water terwijl haar brein druk bezig was met verwerkingsprocessen. Wanneer ze weer in het hier en nu was hief ze langzaam haar hoofd naar Shyvana. ‘Kent u haar?’ Sprak ze terwijl haar ogen twinkelde uit nieuwsgierigheid. ‘Ze vertelde me dat ze me zou helpen bij mijn zoektocht naar wijsheid. Betekend dit dat ik het in me heb om mezelf te transformeren in een draak?’ Jhasira keek Shyvana met een brede glimlach en hoopvolle blik aan. Ze was zich er van bewust dat ze een unieke kans had gekregen. Een kans om haar droom waar te maken. Ooit op een dag zal ze haar vleugels uitslaan. Hoe zullen deze eruit zien? Jhasira kon niet wachten tot de transformatie les daar was. Maar ze moest geduld hebben.

Ze bleef rustig op het antwoord van Jhasira wachten. Dit was een nieuwe ervaring voor het mensen kind dus moest ze geduldig zijn, maar na even gewacht te hebben hoorde ze de naam van de water nimf. 'Lady Merica...' herhaalde ze even zacht maar hoorbaar. Nu was het haar beurt om even in stilte na te denken. Merica het was lang geleden dat ze van haar gehoord had. Zeker tijdens de tijd van Oorlog was de water nimf haar minder komen bezoeken wegens de ruzie tussen de mensen en Mythische wezens. Toen Jhasira haar weer wat vroeg keek ze het meisje even vragend aan, maar al snel hadden haar woorden een betekenis voor de ijs draak. 'En of ik haar ken. Merica was mijn beste vriendin voor de oorlog tussen de magie gebruikende mensen en de geen magie gebruikende mensen was uit gebroken. Ze had het bijna net zo moeilijk als ik om haar folk te redden. Ik ben blij te horen dat ze okay is en jouw wil helpen.' zei Shyvana en de kon het niet helpen dat een paar tranen uit haar ooghoeken vloeide. Normaal zou er heel wat moeten gebeuren als een draak zou gaan huilen, maar Shyvana had ook menselijke delen in haar lichaam zitten die meer aan haar veranderd hadden dan enkel het transformeren van draak naar een meer menselijker wezen. Shy was er ook emotioneel verandert en kon nu eerder lachen, huilen en verdrietig zijn. Dingen die een gewone draak niet zo snel zouden overkomen. 'Hahaha, niet te veel in een keer willen jonge dame. Magie komt met een prijs. Als je te snel te veel wilt zal het je op breken. Maar wie weet zou je het kunnen, maar alleen als je het heel graag wilt en je bereid bent om alles te geven om je doel te bereiken.' lachte Shyvana en wreef even over het hoofd van Jhasira toen ze haar klauw op het hoofd van het meisje legde. 'Okay deel 1 hebben we af gerond. Hoe voel jij je nu?' stelde Shyvana vast en zwiepte haar staart even door het water voor ze zich weer op Jhasira richten.

‘Kent u haar?’ sprak ze met een twinkeling in haar ogen. Ze had zelf nog nooit contact gehad met een Nimf. Ze wist niet eens van het bestaan af van deze wezens. Het zou voor haar een stuk vertrouwder voelen als ze wist dat Shyvana al eerder contact met haar heeft gehad. Shyvana gaf aan dat ze beste vriendinnen waren voor de oorlog. De oorlog? Geschiedenis was niet haar sterkste kant. In het weeshuis was er net aan voldoende voedsel voor iedereen. Literatuur was totaal niet belangrijk in de tijd van overleven. ‘Ik ben blij te horen dat ze oké is en jouw wil helpen’ Jhasira zag dat er een paar tranen uit de ooghoeken van Shyvana vloeide. De oorlog. Dat zou een heftige tijd voor Shyvana geweest zijn. Langzaam stak ze haar hand uit naar Shyvna. Ze zag dat ze het moeilijk had met de herinneringen aan de oorlog. ‘Het geeft niet’ fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar hand op de vochtige staart van Shyvana legde. Een poosje zwegen ze samen. Ze heeft een moeilijke tijd doorstaan. De verdriet die ze er aan overgehouden heeft mag er zijn. Het is in Jhasira’s ogen niet iets waar je jezelf voor hoeft te schamen.


Wanneer ze zag dat Shyvana bij was gekomen kon ze haar enthousiasme over de lessen niet onderdrukken. ‘Betekend dit dat ik het in me heb? Om me te transformeren in een draak?’ Met twinkelende ogen keek ze Shyvana aan. Al snel bulderde ze even van het lachen. 'Hahaha, niet te veel in een keer willen jonge dame. Magie komt met een prijs. Als je te snel te veel wilt zal het je op breken. Maar wie weet zou je het kunnen, maar alleen als je het heel graag wilt en je bereid bent om alles te geven om je doel te bereiken.' Sprak ze terwijl ze met haar klauw op het hoofd van het meisje wreef. Jhasira lachte breeduit. Shyvana had gelijk. Ze wilt te snel. Maar de manier hoe Shyvana dit naar haar bracht deed haar grinniken. Het voelde zo vertrouwd voor haar. Alsof ze een tante was die haar wat normen en waarde probeerde bij te leren. Jhasira grinnikte nog even na wanneer ze zag dat Shyvana nog even met haar staart door het water zwiepte. ‘Oké, deel 1 hebben we afgerond. Hoe voel je je nu?' Jhasira keek haar met een glimlach aan. ‘Goed’ Sprak ze terwijl ze haar een knikje gaf. Jhasira voelde zich wel wat vermoeid na de eerste les. Maar door haar nieuwsgierigheid naar de tweede les voelde ze de energie door haar lichaam stromen.

De oorlog was vreselijk geweest, maar iedereen die dat meegemaakt had wist dat. De actie van Jhasira liet haar naar het mensenkind kijken. Ze was net zo als de mensheid toen nog was toen ze nog jong waren en onwetend. Toch lag er een toekomst in die Shyvana steeds weer bij elk mensen kind zag. Het was zo prachtig en puur. Zo wonderschoon. Zelfs de jonge draken hadden die glans over zich en dat straalde hun ogen ook uit. Niemand mocht dat bezoedelen. 'Dank je lief van je.' zei ze en veegde de tranen weg voor ze verder vroeg of hoe ze zich voelde. Gelukkig voelde ze zich nog prima. 'Zeg het me als het je te veel word. Want nu gaan we meer inspannende dingen doen dan je laten mee voeren door het water.' zei Shyvana en ze keek het mensen kind vragend aan. Ze wilde zekerheid hebben dat Jhasira niet te veel ging doen waar ze spijt van kon gaan krijgen. 'Wel nu water bestaat uit twee delen. Lucht en water stof. Nu zeg ik niet dat het je gaat lukken, maar goede en hard en lang getrainde water magiërs zouden licht van de waterstof kunnen halen. Nu wil ik dat je eerst een hap lucht neemt en onder water probeert om een luchtbel te maken tussen je handen in. Als we onder water zijn zal ik het eerst voor doen. Daarna wijs ik naar je dat jij het mag proberen okay?' zei Shyvana en wachten even tot het mensje begreep wat ze wilde gaan doen. Dit was een handige manier om langer onder water te blijven mocht je gezocht worden door een tegenstander.  Daarna dook Shyvana na een hap lucht genomen te hebben onder en wachten daar nog even tot Jhasira ook onder water was en alles kon zien. Eerst was de bel te klein om hem waar te kunnen nemen, maar al snel groeide de lucht bel tot het tussen haar klauwen was te zien. Daarna liet ze de bel los en wees naar Jhasira dat ze mocht beginnen.

Jhasira uitte haar medeleven naar Shyvana, waar ze haar voor bedankte. Voor haar was het iets waar je haar niet voor hoefde bedanken. Het was iets vanzelfsprekends. Het leek wel of ze zich automatisch in kon voelen op andere wezens. Als de wezens emoties lieten zien natuurlijk. Jhasira was niet iemand die gedachten kon lezen. Iemand die emotieloos voor haar zou zitten, zou voor haar gewoon een emotieloos persoon zijn. Het waarneembare kon ze gewoon snel oppikken.
Shyvana vroeg hoe ze zich voelde en gaf aan dat de volgende opdracht wat inspannender zou zijn dan de eerste. ‘Goed’ sprak ze vastberaden. Ze kon niet wachten op de volgende opdracht ze was zo nieuwsgierig. Aandachtig luisterde ze naar de uitleg die ze kreeg waarbij ze regelmatig knikte. Door middel van het knikken probeerde ze haar duidelijk te maken dat ze het begreep, zonder haar te onderbreken. Iemand die bereid is om je iets te leren moet je met respect behandelen. Diegene had er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om het niet te doen. Jhasira was dolgelukkig dat Shyvana er voor koos het wel te doen.
‘Ik ben er klaar voor.’ Sprak ze vastberaden. Ze zag hoe Shyvana een hap lucht nam en kopje onder ging. Wanneer Shyvana al onderwater was probeerde ze een zo’n groot mogelijke hap lucht te nemen en volgde haar voorbeeld. Onder water knipperde ze een paar keer met haar ogen om het zicht wat aan te scherpen. Ze bekeek Shyvana aandachtig. Er was een klein luchtbelletje te zien. Wanneer ze een paar keer met haar ogen knipperde zag ze dat hij al snel groter werd. Vol verwondering keek ze naar de bel. Hoe gaat ze dit doen? Shyvana wees haar aan. Dit was het teken dat ze het zelf zou proberen. Jhasira bracht haar handen bij elkaar. Ze staarde naar het middelpunt waar een klein luchtbelletje ontstond. Heel even sloot ze haar ogen en probeerde ze haar krachten door haar handen te laten gloeien. Ze voelde dat haar ogen wat oplichtte en zag dat ze bel zich al uitbreidde. Langzaam….. Langzaam… BLUB! Jhasira verloor de controle over de bel. Ze zag dat hij vliegensvlug naar de oppervlakte dreef. Wanneer ze weer met haar hoofd boven water kwam sprak ze trots ‘Het begin is er!’ Haar ogen twinkelde en uit enthousiasme klapte ze in haar handen. ‘Nouja het was niet een flinke teug lucht, maar het kan me al wat extra tijd geven.’ Jhasira was er van bewust dat ze deze oefening meerdere keren zou moeten oefenen, wil ze zo’n perfecte bel creëren die Shyvana net had. ‘Elke keer als ik in bad ga, ga ik oefenen’ Sprak ze vastberaden terwijl ze breeduit glimlachte.

Jhasira onderbrak haar uitleg niet en daar was Shyvana wel blij mee, want dan hoefde ze niet te wachten. Toen ze onder dook volgde haar leerling al snel en ze keek toe tot Shy haar de beurt gaf. Shyvana keek rustig toe. Zelf kon ze bijna een hele nacht onder water blijven als het moest voor ze weer zuurstof nodig had, maar toch wilde ze het mensenkind niet zo ver pushen. Dat zou gekke werk zijn! Maar toen ze zag hoe Jhasira haar best deed tot het belletje een eigen leven kreeg en naar het wateroppervlak schoot. Toen ze weer beide boven kwamen begon Jhasira te spreken en Shyvana grinnikte. 'Ja het lijkt makkelijker dan dat het is. Mocht je ooit op gejaagd worden kun je zo een tijdje onder water blijven. De waterstof vermengt zich met de rest van het water dus daar hoef jij je verder geen zorgen om te maken. Zolang de bel naar boven wil vluchten heb je zuurstof. Als de bel naar beneden zakken wil is het waterstof.' legde ze nog even zacht lachend uit. Het was ook niet gemakkelijk, maar met veel oefening zou het Jhasira wel lukken. Ze knikte bij de rest van de woorden van het meisje en voelde haar huid lichtjes beginnen te jeuken. Nog even en ze zou niet meer in staat zijn om zichzelf te beheersen om niet te krabben!!! Maar ze moest vol houden. Ze waren nog maar pas begonnen...

Het deed Jhasira goed dat Shyvana aangaf dat ze op de juiste manier de techniek toepaste. Ze keek haar met glunderende ogen aan wanneer ze haar uitlegde waarom de bel naar de oppervlakte dreef. Dit is iets wat haar bekend voorkwam. Na even na te denken besefte ze dat ze dit eerder in een boek had gelezen in de bibliotheek. Het was een oud boek over defensieve water magie. Ze vond het zeer interessant, maar lastig om vanuit het boek in de praktijk te oefenen. Het voorbeeld dat Shyvana haar gaf deed het boek tot leven komen en maakte haar veel duidelijk. Ze kon zich herinneren dat deze magie uit een zeer stoffig boek kwam. Wanneer ze in het boek aan het lezen was drong de geur van oudheid door haar neus. Een geur die ze wel prettig vond. Het straalde voor haar gevoel wijsheid uit. Haar interesse naar oude wijsheid en magie was sterk, ondanks dat ze niet zo veel van de geschiedenis wist. De nieuwere boeken die ze uit de bibliotheek geleed had kwam ze maar niet doorheen. Ze weet niet of het de manier was waarop de technieken beschreven waren, of dat die soort magie die vandaag de dag aan iedereen geleerd wordt haar niet aanstond.

Er viel een kleine stilte waar ze gebruik van maakte door Shyvana eens goed te bekijken. Het bleef haar verbazen wat een pracht wezen ze was. Ooit op een dag zou ze er ook zo uit kunnen zien. Bij deze gedachte kreeg ze een warm gevoel door haar lichaam. Wanneer ze de schubben van het wezen even goed bekeek merkte ze op dat er iets was veranderd. De glans was minder waardoor ze een wat doffe uitstraling had gekregen. ‘Gaat het?’ sprak het meisje bezorgd waarna ze even over een schub van het wezen wreef. ‘Is het de warmte van het zwembad?’ Jhasira besefte zich opeens dat een wezen als Shyvana regelmatig in natuurlijk water bevond. Het water waar ze op dit moment in zaten was totaal anders. Het gloor begon zich bij haar ook wat op te breken waardoor ze haar ogen voelde prikken. ‘Misschien is het tijd om de technieken in natuurlijk water uit te proberen.’ Sprak ze op serieuze toon terwijl ze in haar ogen wreef. Voordat ze deze lessen begon vond ze het wat spannend om met Shyvana in het water aan de slag te gaan. Daarom had ze gekozen om dit in het zwembad op school te doen. Voor haar gevoel was dat toch wat veiliger. Maar tijdens deze lessen is het veilige gevoel bij Shyvana zo vergroot dat ze een ontmoeting in het grote open water wel aandurfde. Het voelde alsof Shyvana bij haar hoorde… Alsof ze familie was. Ze wist niet zeker wat het gevoel was. Het familiegevoel had ze nooit gekend, waardoor het een beetje verwarring bij haar bracht. Was het veilige gevoel reëel? Of zit ze zichzelf weer gek te maken?

Het mensen meisje luisterde goed en deed alles goed na, maar ja ze was nog maar pas begonnen en dan wilde het niet altijd lukken natuurlijk. Dat wist Shyvana wel, maar ze viel even stil om zichzelf tot de orde te roepen om niet te gaan krabben. Haar schubben hadden hun uitstraling in glans verloren, maar zo gek was dat ook niet aangezien Shyvana eigenlijk niet gewent was om lang in gloor water te verblijven. Dit viel kennelijk ook op, want Jhasira vroeg haar of het nog ging. Ze keek haar leerling eventjes verrast aan. Was het dan zo duidelijk geweest?! Het meisje sprak verder en Shyvana kon een zachte blik niet verbergen. Ze was nu al om haar gaan geven. Meer nog dan de rest van de leerlingen. Ze deed haar aan de jonge draken herinneren die les van haar kregen om hun water magie te beheersen. Niet dat Shy haar ooit als een echte draak zou kunnen op voeden natuurlijk. Dat zou gekke werk zijn zelfs voor haar. Nee ze kon haar enkel leren wat ze het mensenkind kon aanleren. 'Misschien is dat beter, maar het water buiten is ijzig koud, kun je dat wel aan?' vroeg Shyvana haar en wreef even zachtjes over haar arm. Oeh! Dit had ze niet moeten doen!!! Nu jeukte het nog erger... 'Ohhh, Sorry. Ik krijg jeuk van dit water, maar omdat het hier minder koud is dan het water buiten wilde ik je een plezier doen.' piepte Shy even en kon zich even niet beheersen en krabde eventjes voor ze zichzelf weer dwong om niet verder te krabben. Ze schudden haar hoofd en zuchten eventjes diep voor ze naar de kant zwom en zich aan de kant hees waar de ijs draak zich even uit schudden op handen en voeten. Ze probeerde zo veel mogelijk chloor water van haar schubbige lijf te schudden. Daarna ging ze weer recht staan. Je kon wat schubben in het zwembad zien liggen die Shyvana net er nog vanaf had gekrabd, maar ook aan de kant lagen een paar schubben die nog vast hadden gezeten, maar door het schudden van haar lichaam af gevallen waren.

Ze zag een verbaasde blik in Shyvana’s ogen toen ze vroeg of het nog ging. Al snel veranderde haar blik. Een zachte blik. Een blik die haar een prettig gevoel gaf. ‘Misschien is dat beter, maar het water buiten is ijzig koud, kun je dat wel aan?’ Antwoorde Shyvana. Jhasira kon haar voorzichtigheid wel waarderen, maar ze wilde ook graag de uitdaging aan. Het vertrouwen dat Shyvana haar gaf, gaf haar toch lef. Een durf voor het onbekende. Ze wist diep vanbinnen dat als het mis zou lopen ze haar wel zou beschermen. Dat heeft ze namelijk al eerder gedaan. Ze hoefde niet meer overtuigd te worden, dat was ook weleens fijn. Voordat Jhasira antwoord kon geven zag ze dat Shyvana zich niet meer kon beheersen en als een gek aan het krabben was. Terwijl ze zich weer probeerde te beheersen verontschuldigde ze zich. ‘Ik durf het aan.’ Sprak ze zelfverzekerd. Diep vanbinnen voelde ze zich geraakt door schuld wanneer ze zag dat de schubben van het wezen loslieten. Shyvana kroop het zwembad uit en schudde zich uit. Toen zag Jhasira pas echt de ernst van de situatie in. Een paar prachtige schubben waren losgelaten en dreven in het zwembad. De levenloze schubben waren grauwgrijs gekleurd. Alle bellen begon bij Jhasira te rinkelen. Ze sprong vliegensvlug het zwembad uit en rende naar Shyvana. ‘Ik zal je naar de ziekenzaal brengen, het spijt me zo!.’ Voorzichtig dook ze onder de arm van Shyvana om haar te ondersteunen. Ze wende haar blik richting het zwembad. De schubben zonken een voor een naar de bodem. Het was een triest gezicht waar ze een brok van in haar keel kreeg.

Natuurlijk water kon wel voor mensen gevaarlijke ditjes en datjes bevatten, daarom deden ze er een of ander spul in waar zij vreselijke jeuk van kreeg. Shyvana kon er niet tegen, maar wist dat ze er niet al te lang in het bad moest blijven liggen. Haar huid begon vreselijk te jeuken en meer door de jeuk was ze eigenlijk uit het water geklommen, maar als Jhasira dacht dat ze het ijs koude water buiten wel aan kon dan wilde Shy het wel proberen, maar het liep anders en daar was ze toch wel blij om. Al zag ze de bezorgdheid van het meisje wel in haar gezicht staan. 'Geeft niet Jhasira, ik had beter moeten weten. De ziekenzaal zal mijn jeuk niet kunnen genezen. Ze behandelen daar mensen geen dieren.' ??? Goh dat klonk gek uit haar eigen bek zeg!!! Hoewel mensen eigenlijk ook niet veel meer waren dan dieren. Enkel wat intelligenter dat was alles. Mensen dachten verder door dan de meeste dieren al was Shyvana slimmer dan de meeste dieren net als de andere adviseurs en oude wezens die mensen vergeten waren of ze hadden uit geroeid en in boeken hadden op geschreven.  Ze voelde hoe Jhasira haar arm over haar kleine schouders legde. Het was een schat van een meid, maar Shyvana had zo haar eigen middelen. Het was natuurlijk en voor sommige mensen was het vies en kon het geen geneesmiddel zijn. Ze haalde even bibberend adem. Eerst moest ze zich af spoelen om nog meer irritatie te voorkomen. 'Maar eerst moet ik dit water dat nog op mijn huid ligt weg spoelen. Dat helpt al een deel.' zei ze en begon rustig richting de kleedkamers te lopen waar ook douches waren. 'Is dit water ook met dat middel bewerkt?' vroeg Shyvana terwijl ze naar Jhasira keek.

'Geeft niet Jhasira, ik had beter moeten weten. De ziekenzaal zal mijn jeuk niet kunnen genezen. Ze behandelen daar mensen geen dieren.' Nadat Shyvana dit gezegd had kon Jhasira haar oren niet geloven! Ze voelde boosheid vanbinnen borrelen. ‘Hoe is dat mogelijk! als u daar naar binnen zou stappen kunnen ze u toch niet wegsturen.’ Door een gevoel van onmacht sprongen de tranen in haar ogen. ‘Ze mogen u niet weigeren.’ Jhasira probeerde zichzelf te kalmeren. Hoe moeilijk dit ook voor haar was. In haar ogen is ieder levend wezen gelijk. Vooral als het om zorg gaat. Wanneer ze wat rustiger was legde ze haar hand uit bezorgdheid op de schouder van Shyvana. Ze keek haar met grote bezorgde ogen aan wanneer ze Shyvana wat bibberend hoorde ademen. Ze wist niet dat dit water zo schadelijk was voor haar. Ze had beter moeten weten. 'Maar eerst moet ik dit water dat nog op mijn huid ligt weg spoelen. Dat helpt al een deel.' Sprak ze wanneer ze rustig naar de douches liep. Jhasira volgde haar langzaam. 'Is dit water ook met dat middel bewerkt?' Jhasira schudde haar hoofd en zette de douch voor Shyvana aan. Ze voelde zich zo schuldig. Ondertussen vulde ze een emmer water onder een andere douch. ‘Hoe voelt dit?’ Vroeg ze met bezorgde stem wanneer ze de gevulde emmer water over Shyvana leeg goot.

Het was zo lief hoe Jhasira zich zo om haar bekommerde. Maar Shyvana was eigenlijk nooit op de ziekenzaal geweest, dus kon ze niet helemaal zeker zijn. 'Wel... Om eerlijk te zijn ben ik nooit zo diep de school in gegaan tot in de ziekenzaal.' bekende Shyvana en ze stapte rustig verder tot de douches. Het was niet zo moeilijk natuurlijk, maar de jeuk maakte het zo erg dat elke beweging meer en meer ging jeuken... Ze moest haar best doen om het meisje niet los te laten en zichzelf beestachtig te gaan krabben, alsof ze onder duizenden jeukende luizen zat. Eenmaal bij de douches vroeg Shy of dit water ook met het chemische goedje bewerkt was, maar Jhasira schudden haar hoofd. Dat was fijn dan hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken. Het meisje zetten de kraan aan en vulde een emmer. Ze had er zelf ook onder kunnen gaan staan, maar de draak liet haar begaan, ze voelde zich schuldig dat kon de Adviseur wel in haar houding op maken. Toen ze vroeg of hoe het water voelde toen ze de emmer over haar lijf heen gooide. Shyvana was gaan zitten zodat het meisje er gemakkelijk bij kon. Het spoelde dat jeukwater gelukkig weg en het voelde al een heel eind beter. 'Dit voelt beter dan het jeukwater.' probeerde ze het meisje wat op te vrolijken door er een halve grap van te maken. Ze had zelfs een zachte glimlach op haar lippen.