Het zweet droop in kleine drupjes van zijn voorhoofd af. De arena zat vol brandplekken en overal lagen rotsblokken. Drake zat op dit moment op een van hen. De jongen droeg een zwartwit trainingspak, waardoor hij evengoed werd warm gehouden. Toen hij op adem gekomen was snoof de jongen diep, hij concentreerde zich, zocht een plek uit, en viel aan. Op de des betreffend plek die hij net had uitgezocht was een grote explosie ontstaan. Hierna sprong hij in de lucht, inclusief een vuurstoot. Hij voelde zichzelf door de lucht suizen, de brokken steen vlogen hem om de oren. Nu hij zo hoog in de lucht was, had hij precies wat hij wilde. Rond zijn voet ontstond ook een soort vuurbol, terwijl hij zichzelf nu voelde vallen. Hij maakte een achteruit salto waarna hij met hoge snelheid naar beneden kwam. Toen Drake op de grond kwam, maakte hij de krater nog groter dan hij al had veroorzaakt. Hijgend en zijn haar helemaal door de war, zijn ogen stonden op scherp. ''You are weak.. you are nothing.'' hoorde Drake een stem in zijn hoofd zeggen. Hij wist wie het was, maar negeerde het wezen. Wat wel hielp, was dat zijn motivatie hierdoor weer groeide. Hij sprong de krater uit en liep rustig tussen de grote rotsblokken door die hij had losgemaakt. Drake had zichzelf ingeschreven voor een eigen training in de arena zoals hij wel vaker deed. Gelukkig wist hij ook dat de aarde magicans onder het personeel van de school hierna de arena altijd weer knap maakte. Hij snoof diep in en uit, zijn ogen stonden fel en brandde van zijn adrenaline. Hij liep langs een pop die hij tijdens de opwarming had versplinterd. Hij vond dit heerlijk, fantastisch. Het afblazen van zijn gevoelens, niet hoeven praten maar er wel van die woedde en onmacht afzijn. Hij had het nodig gehad na al die gekte in zijn eigen kop, met alles wat er gebeurd was de afgelopen tijd. Drake liep naar een van de rotsblokken toe en grijnsde. Hij legde zijn handen er op, snoof en sloot zijn ogen. Rond zijn hand werd het rood, aangevend dat het heet werd. Hij gebruikte dezelfde techniek die hij eerder had gebruikt voor de explosie. Hij stuurde zijn vuurmagie door de steen heen, waardoor deze nu heet werd. Hij beet zijn kaken op elkaar. Waarom? Wat was het dat het altijd fout ging bij hem? Waar had hij het aan te danken dat elke keer als hij een kans op geluk zag dat.. het bij hem werd weg gerukt. Drake zette af tegen de grond, sprong op de rots en vanaf daar schoot hij zichzelf weer de lucht in. Onder hem kwam de steen tot barsten, weer vloog er steen en vuur in het rond. Hij landde op de rand van de arena, vlak bij de tribunne. Zijn ogene keken half samengeknepen neer op de chaos die hij had veroorzaakt. De wind bewoog zijn haar en hij liet zijn schouders wat ontspannen hangen. Wacht wat?

Met alle kracht die hij in zich had. Alle energie stortte hij in zijn eigen training. Hoe hij de magie gebruikte, de adrenaline die door zijn lichaam schoot. Je zag hem op hetzelfde moment vreselijk hard werken, maar ook kon hij hier intens van genieten. Hij sloot zijn ogen, toen hij weg schoot bij de brok steen die tot ontploffing kwam. Hij voelde zich nu zo vrij. Zoals de meeste die hem kende.. was Drake beter in het uiten van zijn gevoelens via agressie. Op deze manier deed hij er niemand mee pijn, maar hij kon wel heerlijk zijn gang gaan. Het was zo'n fijn gevoel om die frustratie op de natuurkrachten los te laten. Brokken steen en spuwende vlammen spoten omhoog achter hem aan. Hij voelde de wind door zijn zwarte haren gaan. Hij voelde zijn spieren, hoe ze onder druk hadden gestaan door de hoeveelheid magie.

Tegenwoordig was de jongen niet meer iemand die mensen zomaar uit testte. Ze wisten het al, ruzie met Drake betekende problemen. Je hoefde het niet te proberen om hem op de kast te jagen. Vroeger als klein kind misschien wel. Weerloos, zwak en zo onzeker. Misschien was hij dat laatste nog van binnen, maar er waren er weinig die dit daadwerkelijk zagen. Hij had van de beste geleerd hoe je voor jezelf moest opkomen en daar was hij ze nog altijd dankbaar voor. Nu kwam daar ook bij dat Drake meerdere vechtkunsten beheerste, zo ook goed was in het beoefenen van magie en een messcherpe tong had. Misschien te scherp soms.. tegen beter weten in. Tegen het liever niet willen zeggen in. Hij had haar pijnlijke blik gezien. De pijn in zijn eigen woorden gevoeld toen hij ze tegen Yang had gesproken die avond. Gelukkig was het daarna weer goed gekomen, maar Drake had er wel nog spijt van dat hij het had gezegd. De jongen zat niet simpel in elkaar en zo was het ook dat hij niet makkelijk in de omgang was. Alleen de gene met genoeg geduld, de mensen die hem het langst en best kende.. waren de mensen wie hij vertrouwde.

neerkomen met voeten op de grond, snel doorzakken tot zijn knieën, hand tegen de grond om het laatste beetje sterk op te vangen. Een perfecte landing op de arena rand, al zei hij het zelf. Drake nam een diepe teug lucht. De jongen wreef over zijn kin, hier stond een klein ongeschoren baardje. Misschien een week en een half oud. Vanaf daar trok hij zijn handen door over zijn gezicht en eindigde in het zwarte haar. Zijn hart bonkte in zijn ondertussen gespierde borstkas. Toen hij zijn armen weer liet hangen, liet hij zijn handen in het vest rusten. Hij had het echter erg warm dus besloot Drake zijn vest uit te trekken. De jongen liep over de rand van de arena. Links van hem waren de stoelen te zien. Hier joelde en sprongen de mensen wanneer er in de arena iets te doen was. Het was echter al best een tijd terug dat er zoiets was georganiseerd. Hij liet zijn blik over de half verwoestte arena gaan. Hij was voor vandaag wel klaar, alles wat er uit moest was nu op rust.

Opeens ving zijn blik iets.. of eerder, iemand. Het was alsof er een schok van bliksem door zijn lichaam schoot. Zelfs op deze afstand, zelfs vanaf de moeheid die hij nu door het trainen bezat.. hij zou haar nog herkennen tussen duizenden mensen. De jongen slikte even en knipperde met zijn ogen. De eerste keer was hij boos geworden had hij haar zoveel verweten. De tweede keer kon het hem allemaal niks meer schelen en hebben ze elkaar de liefde verklaard. Het waren twee uiterste. De jongen slikte en balde zijn vuist. Zijn hart ging nog steeds hart tekeer.. maar zijn vermoeden vertelde hem dat dit niet meer door de training kwam. Hij zag haar, zag ze hem ook? Ze vingen elkaars blik. Ja dus. Drake knipperde met zijn ogen, om de tranen binnen te houden. Hij snapte niet hoe, waarom, waar vandaan en waarom hier. Toch waren al die dingen voor hem niet belangrijk. Hij was niet boos, maar de liefde die hij gevoeld had bij het tweede weerzien,.. was ook anders. Misschien was zijn hart er te moe voor. Misschien wist zijn hoofd dat het een onmogelijk iets was. Toch wist hij dat hij er altijd voor haar zou zijn, met welke soort van relatie die er ook was. Ook dacht hij aan de brief die  ze gestuurd had. Aan de baby die ze hadden kunnen hebben en hoe hij had uitgehuild bij Oriël. Hm.. In een paar seconden waren al die dingen nu door zijn hoofd geschoten. Hij kuchte en verzette zijn voeten die opeens veel zwaarder leken dan ze net waren tijdens het trainen. Drake liep op haar af, sprak niet en kwam uiteindelijk voor haar staan. Hij liet haar een warme glimlach zien, zijn ogen vol vertrouwde vriendschap. Hij liet zijn mannenhand op haar zachte rode haar rustten. Zijn geurklieren herkende haar zoette geur. De warmte hiervan en hoe hij naar een oude nostalgische hoek van zijn brein werd getrokken. Hij boog zijn hoofd naar beneden, kuste lief haar voorhoofd. Drake was een jonge man, langer en sterker, maar ze deelde dezelfde ziel. Na de kus op haar voorhoofd keek hij haar aan. ''Hey.. Hay. Welcome back, what is it this time?'' sprak de jongen. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Er zat een klein grapje in en het was overduidelijk dat Drake vreselijk blij dat was om haar te zien. ''I missed you.'' Tot hem de nepglimlach opviel. Drake keek haar vragend aan.

Alsof hij wilde zeggen, het komt allemaal goed. Alsof de armen die zijn nek omsloten bevestigde wat hij toch allang had vermoed. Dat de dagen daar niet leuk meer waren en ze zocht naar iets of iemand, waar het wel beter zou zijn. Een toevlucht uit wat zij dacht wat niet goed was. Hij kon haar zachte haar tussen zijn vingers voelen, hoe het door de war zat. Haar lichaam voelde loom en verslagen.. hij herkende het. De jongen slaakte een zucht en wreef over de smalle zachte rug die ze had. Hij wilde haar troosten, maar wist niet precies waar de pijn vandaan kwam. Wilde haar beschermen tegen de pijn die ze zichzelf aandeed, zoals altijd. Hij kon haar ogen lezen, maar sprak dit niet altijd uit. Hij voelde haar warmte, genoot van haar aanwezigheid en het maakte hem ook niet uit. Hij kon hier uren staan als dat haar gelukkig zou maken. Hij zou haar zelfs naar zijn kamer dragen terwijl hij al moe was. Hij zou haar in zijn bed liggen waar ze volle dagen zou mogen slapen. Slapen totdat alles over was, slapen tot de doorn was verwijderd en niet meer stak. Toch.. had Drake het vermoedden dat hier meer achter zat. Waarom nu? Wat was de reden dat.. Had het verliezen van hun kindje haar opgebroken? Had het verliezen van haar kind, het verdriet versterkt en trok ze het nu allemaal niet meer? Of was er nog veel meer waar hij geen weet van had. Waren er dingen gebeur thuis? Hm.. zolang er niemand die hij goed kende dood was.. of ernstig ziek. De jongen slaakte een zucht en sloot zijn ogen terwijl hij voelde hoe ze zijn warmte zocht. Hoe ze zich in hem wilde begraven. Hier staan en de rest van de wereld vergeten voor wat het was. Het mooiste meisje dat hij kende wat een handleiding van een meter dik had. Dit gold ook voor hem, Drake was alleen geen meisje. Zijn zwarte haar bewoog mee op de wind terwijl ze daar allebei in stilzwijgen stonden. Geen relatie, maar het was duidelijk dat deze twee mensen vreselijk veel van elkaar hielden. Des te meer deed het hem pijn wanneer hij haar lange periodes niet had gezien. Zo miste hij haar vaak als ze thuis was, maar dat was nog steeds haar eigen keuze, haar leven. De liefde was gecompliceerd en ook hier was het verre van simpel. Zo bedacht Drake zich soms hoe het zou zijn.. als hij haar en de rest nooit had ontmoet. Dan zou hij zichzelf allang van kant hebben gemaakt. Als jongetje had hij niet naar de school toe gewild, hij had geprobeerd te ontsnappen. Samen met Zean had hij uit die taxi gerend, maar hij was door die man gepakt. Misschien wel het beste dat hem ooit was overkomen. Vooral als hij keek naar hoe Zean eraantoe was. Over Zean gesproken. Ook hij was nog op de school en Drake wist dat Hayden het niet goed kon vinden met zijn broer. Hij begroef zijn neus in het rode haar, hield haar beschermend vast. Als een leeuw, als een wolf.. als een draak. Hij waakte altijd over zijn schat, of ze nou ver of dichtbij was. Hij hield haar vast totdat ze hem uiteindelijk weer kon loslaten. Drake keek haar enkel aan en vroeg niets, liet haar zijn. Wat hij wel deed, was dat hij haar als het ware op pakte. Zijn stevige armen geplaatst onder haar knieholte. De jongen nam samen met haar plaats op een van de stoelen in de hoek. Zo had ook zij een muurtje waar ze tegen kon leunen. Alsof hij een kitten vast had. Zo zwakjes, lief en onschuldig. Toch moest je wel oppassen, want de hadden scherpe klauwtjes. De jongen glimlachte naar haar, liet Hayden op zijn eigen benen steunen. Zijn hand gleed langs haar voorhoofd. De jongen streek het haar wat in de war zat langs haar ogen weg. Zo kon hij nu haar ogen goed zien en haar echt aankijken. Hij voelde hoe moe ze was, de wanhoop en de toevlucht. Misschien zelfs angst of paniek. Waarom Drake nu niet zelf zo werd was om een simpele reden. Als er iemand was die Hayden vaak op deze manier al ad gezien, was het Drake. Nachten had hij naast haar gelegen terwijl ze huilde. Wakker blijven terwijl ze moest spugen van de walgelijke nachtmerries. Dit deed hij voor haar, omdat ze voor hem altijd precies hetzelfde had gedaan. Hij kende haar door en door. Hij wreef over zijn eigen gezicht, wreef het zweet weg. Hij keek haar aan en slaakte een zucht. ''It's gone be fine dear. You are here now.'' sprak Drake terwijl hij in haar prachtige rode ogen keek. ''I promise.''

Hij zou haar altijd blijven beschermen, behoeden.. maar soms lukte het niet. Soms was het ongrijpbaar en kon hij er geen invloed op uit oefenen. Hij voelde hoe ze tegen hem aan zat, de warmte rond haar lichaam zo herkenbaar. Hij kon zo wel uren blijven zitten. Hopend, biddend dat dit de laatste keer was, dat ze nu nooit meer weg zou gaan. Dat was een wens, maar toch wist Drake het bij Hayden nooit zeker. Daarom genoot hij gewoon altijd van de tijd die hij wel met haar had. Zijn sterke hand wreef zachtjes over het rode haar, schijnsel kwam op in door de zon. 'Ik weet het niet zeker Draakje, zou best kunnen dat het allemaal niet goed komt. Je weet wat ze zeggen hé. No rest voor the wicked.' sprak ze zacht terwijl hij haar blik ving. Drake slaakte een diepe zucht en glimlachte half. ''Ach.. dat weet ik ook niet. Ik hoop dat het zo is.. ooit. Misschien hebben we op een dag die rust, maar ik zou niet weten wat we ervoor moeten doen.'' Drake slikte en voelde aan de ketting die hij altijd om had. ''We zijn ook niet echt met de meest zekere 'basis' op deze wereld gezet. Misschien moeten we daarom ons eigen evenwicht zien te vinden. ik.. ik.'' hij sprak en keek ondertussen vooruit, maar na de 'ik' wendde hij zijn blik weer naar Hayden. ''Ik weet wel dat ik je vreselijk gemist heb, blij ben dat je er weer bent en.. dat ik geniet van het feit dat je er weer bent.'' Drake sloot even zijn ogen. Hij vond het moeilijk om er naar te vragen, maar het was ten slotte ook bijna zijn kind geweest. Of was het te vers om nu te vragen? De jongen wist even in zijn hoofd niet wat hij met zichzelf aan moest. Hij beet op zijn lip en was bijna angstig, angstig naar de vraag. Hoe zou ze reageren, was het te vroeg of het juiste moent? Drake wist het niet.. dacht na. ''Hoe is het je verder vergaan na.. het incident?'' uhh was dat de juiste manier om er naar te vragen? Hij hoopte maar dat ze zelf wist wat hij bedoelde.