Ze had gehoord over de monsters, maar ze ging er niet vanuit dat ze er een tegen zou komen. Iedereen was druk bezig ze te vangen en het klonk heel vet en stoer, maar Penny zag zichzelf het niet echt doen. Ze had niet zoveel vaardigheid als de rest, zat hier nog niet zo lang op school en bovendien, wist ze ook niet zeker of ze zo'n monster wel pijn wilde doen. Wat als het gewoon een heel lief beestje was en niemand kwaad wilde doen. Maar dan heette het geen monster. Want monsters hadden altijd iets slechts in zich. Om zich maar even af te keren van de Monster Madness had Penny besloten een wandeling door het bos te maken, wat, nu de zon meer scheen en het weer warmer werd, veel meer in bloei was als toen ze hier arriveerde. En het meisje keek haar ogen uit. Overal waren de takken groen en vol blad, hier en daar kwam al voorzichtig een bloemetje omhoog. Daar was een heel perk aangelegd en daar... ook? Penny stopte abrupt met lopen. Haar paardenstaart die had gedanst op haar looptempo kwam sputterend tot stilstand. Fronsend keek ze naar hoe verderop een heleboel bloemen verspreid over het gras lagen. Zoveel zonlicht kwam er nu ook wel niet bij. Dus hoe kon dat gebeuren? Wat voorzichtig liep het meisje naderbij, haar oren gespitst op elk geluid en wantrouwend keek ze om zich heen. Was hier dan toch een monster? Was dit haar kans om zich te bewijzen dat ze het wel in zich had?
Pennys ogen vielen op een wezen verderop. Grote horens, bokkenpoten. Duidelijk geen mens in een of ander kostuum. Demonstratief stroopte Penny haar mouwen op. Ja, dit zou ze best kunnen doen. Afgezien het.. pijn doen dan. Maar daar kwamen ze later wel op terug. Misschien kon ze het nog rustig bemiddelen met een gesprek. Wellicht dat het wezen haar zou begrijpen. '...Hey? Hey, jij met je...' Shit, wat zei je tegen zo'n beest? 'Mooie... horens?' Oh ja, dat zou hij vast prettig vinden. Penny kon zich wel voor haar kop slaan. Maar niet geschoten was altijd mis.. toch?

Met onzeker ogen keek Penny naar de faun. Of, wat het ook was. Ze wist het niet en misschien was dat nu niet zo heel belangrijk. Wat belangrijk was, was dat dit wezen in een mooi doosje kwam te zitten en anderen niet meer zou lastig vallen. Maar, zoals het er nu uitzag, leek het wezen zich geen gevaar voor omgeving te zijn. Dat was, tot Penny haar mond open moest doen en de aandacht moest trekken. De manier waarop de faun naar haar keek, was alles behalve goed. Penny slikte moeilijk. Misschien moest ze iemand anders erbij halen, iemand die iets over dit wezen afwist en haar wellicht kon helpen. Maar, daar was het nu te laat voor. De faun schoot op haar af en een lichte kreet ontsnapte uit Penny's keel terwijl ze achteruit stommelde. Foute boel, foute boel! Oke, snel iets verzinnen om dit beest af te remmen, voordat haar ingewanden door een of andere horen werd gespiest en ze later als jachttrofee aan de muur hing van.. waar dit wezen ook woonde. Penny hield een hand voor haar uitgestrekt en riep een felle bol licht op om het wezen te verblinden en het zo snelheid te laten verliezen. Het gaf haar wat bedenktijd wat te doen.. Ze wist letterlijk niets over dit beest. Maar het leek nogal verdedigend te zijn over haar bloemen, dus misschien moest ze daar maar niet in de buurt komen. 'Ik ben hier niet om te vechten.. ik wilde alleen maar hallo zeggen en... vertellen dat je hele mooie bloemen hebt!' Oh ja, want dat klonk niet verkeerd. Penny beet op haar lip. Met het beetje aardmagie wat ze had geleerd, riep Penny wortels vanuit de grond op die de faun stevig op haar plaats lieten staan, de wortels waren ook nog eens versierd met dorens, dus het zou waarschijnlijk pijn doen om vrij te komen. Tenminste, dat hoopte ze.

Oh ja, goed idee. Eerst vertellen dat je rustig wilt praten en het volgende moment het wezen vast zetten in klauwen van wortels. Heel bedachtzaam hoor. Dit hele gevecht, ook al was het pas net begonnen, nu niet te hard van stapel gaan lopen, leek opgebouwd te zijn uit alleen maar fouten, fouten en nog eens fouten. Maar Penny was een beginnend magiër en gebruikte haar magie liever defensief dan offensief. Dus ze wist niet goed wat ze moest doen. Toen alle lucht plotseling uit haar longen werd gezogen en ze zich niet langer meer kon bewegen wist Penny dat ze niet meer terug kon. Bemiddelen door te praten leek allang geen optie meer, dus moest het nu met de harde hand, of ze het wilde of niet. En haar handen was op dit moment het enige wat ze kon bewegen. Haar ogen werden groot toen de bloemen die allemaal om hen heen verspreid waren een gifgroene mist begonnen te spuiten. Dit kon niet slechter gaan. Als ze niet opschoot kon ze hier straks nog dood liggen. Schreeuwen om hulp leek haar geen goed idee, daar leek het wezen zelfs kwader om te worden. Koortsachtig probeerde Penny snel een oplossing te zoeken.
Een juiste concentratie aan licht, kon snijden. Dus misschien kon ze zich hier dan mee bevrijden. Ze creëerde de lichtbol van eerst, maar deze keer feller en hield hem langs de stengels van de bloemen, in de hoop vrij te komen. Ze voelde weldra hoe ze zich wat losser kon bewegen, maar begon ondertussen ook te hoesten door de groene mist. Ze begon wild om zich heen te slaan om zich sneller te bevrijden en wankelde achteruit toen ze eenmaal weer bezit had van haar benen. Haar ogen vonden die van het beest. 'Weet je..' Zei ze, voordat ze weer moest hoesten en op adem komen. 'Je horens zijn helemaal niet zo mooi als ik dacht.' Met die woorden creëerde ze opnieuw een lichtbol, een grote, om deze op de buik van het beest af te sturen in de hoop dat het door de snelheid en de zwaarte achterover geslagen zou worden op de harde aarde.

Er waren verschillende alarmerende punten. Punt een, de faun had de lichtbol ontweken. Punt twee, de faun was verdwenen in de groene, waarschijnlijk giftige mist. Punt drie, die giftige mist was er nog steeds. Punt vier, Penny had nu geen idee meer waar het wezen was. En punt vijf.. er klonk ineens gezang. Of nou ja, ze hoorde geen woorden, alleen geneurie. Maar ze kon wel raden van wie dat af kwam. Wat een lafbek dat het was dat ze dat alleen durfde als ze in die mist zat. Of was het de mist? Conspiracy theory: De mist was levend en werkte haar tegen. Dat moest het zijn. Penny hield een hand voor haar mond terwijl ze afstand nam van de groene damp en met haar andere hand de tranen uit haar ogen wreef. Dit ging alles behalve goed. Daarbij blokkeerde dat geneurie een goede portie van haar denkvermogen. Sterker nog, het werd alleen maar moeilijker om te denken aan tactiek, aanvallen, verdedigen, of iets in die richting. Denken werd over het algemeen moeilijker. Nou dacht Penny niet al te veel en te vaak na, maar nu was het toch wel van levensbelang.
Ze wankelde achteruit, haar ogen tot spleetjes geknepen om iets te kunnen zien door de mist heen. Hier moest iets aan gedaan worden. Maar dat verdomde geneurie kwam niet op het beste moment. De faun moest wel heel verlegen zijn als ze niet wilde dat Penny haar zag terwijl ze haar zangkunsten toonden. Maar daar zou verandering in komen. Deze keer trok Penny haar mond niet open, ze wist eigenlijk niet echt iets te zeggen aangezien ze nauwelijks nog kon nadenken en ze eigenlijk het er maar bij neer wilde leggen. Maar een laatste greintje breincellen wist zich nog te verzetten en loom hees ze haar armen omhoog om met een snelle beweging een sterke windvlaag op de mist af te sturen en die zo op te klaren, gevolgd door een aantal speren van licht, die ze willekeurige op de wereld verborgen achter de damp stuurde, in de hoop het wezen te raken, het te verzwakken en dat het ophield met neuriën. Want hoe liefelijk en vriendelijk het ook klonk, Penny prefereerde toch meer haar eigen klaagzang onder de douche.

Ha! Gotcha! Die had het wezen niet aan zien komen. Penny wilde al bijna een vreugde dansje maken om te vieren dat het wezen waarschijnlijk zich zou overgeven en haar zou vertellen hoe machtig en sterk ze wel niet was en dat ze met al het recht van haar had gewonnen. Een brede glimlach lag op haar lippen, haar ogen schitterden wat ondeugend. Maar niets leek minder waar. In tegendeel, de faun, Penny had nu maar bedacht dat het beest een Faun was want een andere benaming kon ze er niet voor vinden, was nog steeds boos. En met boos bedoelde ze eigenlijk kokend heet van woede. Furieus, laaiend, pissig, kwaad. Zo kon het meisje nog wel even door gaan als ze naar het gezicht van het wezen keek. De glimlach verdween abrupt van haar gelaat en de ondeugende twinkeling was vervangen door bezorgdheid. Hield dit beest dan nooit van ophouden? Penny wilde dat ze dat doorzettingsvermogen ook kon bezitten. Want zelfs op staan in de ochtend was al een moeilijkheid voor haar. Maar nee, de faun strompelde op haar af, een poot op de wond die nog steeds bloedde, blijkbaar bezat het wezen geen helende krachten, godzijdank want dan waren ze nog wel eventjes bezig geweest, en keek haar woest aan. Penny slikte even, niet zeker wetend wat nu de juiste beslissing was. Maar de twijfel was haar fataal want de faun was haar voor. Met een gebaar kraakte de aarde en splitste hij zich onder Penny's voeten open. Het meisje gilde, wilde opzij springen maar verloor haar evenwicht, waardoor ze met een harde smak op de grond terecht kwam. Haar armen wisten zich nog aan een aantal wortels vast te klampen terwijl hij voeten verwoed naar houvast zochten. Ze deed haar best om naar boven te klimmen en zag het wezen verderop staan. Iets in Penny maakte haar woest. Ze was zo dichtbij, ze kon dit, dat moest gewoon. Dit was niet haar einde, dit wezen kon niet zomaar hier mee weg komen. Penny gromde, kroop en klom verder omhoog, tot ze bij de rand was en zich deels omhoog wist te hijsen. Toen haar handen eenmaal het gras te pakken hadden gekregen, keek ze met een pissige blik naar de faun. Tijd om dit op te lossen.
Ze sloeg haar hand hard op het gras en met haar aardmagie, veroorzaakte ze een schokgolf, een lichte, nauwelijks voelbare, maar genoeg om iemand uit evenwicht te halen, om vervolgens haar woudmagie aan te sturen en opnieuw, zoals ze in het begin had gedaan, de wortels met doornen uit de grond te laten schieten om het beest op zijn plek te houden. Ondertussen was het Penny gelukt om uit de kloof te kruipen. Ze stond op en zonder er ook nog maar even bij stil te staan, schreeuwde ze een oorlogskreet om recht op de faun af te rennen. Als een stormram beukte ze tegen het wezen aan, zodat ze samen op de grond vielen. Meer doornen schoten uit de grond om zich ook om de armen van de faun te wikkelen en om haar torso. Penny stond haastig op, haalde een catching box te voorschijn en op goed geluk, gooide ze het op het wezen af.