♦ B A S I C S ♦

Name: Arthur Scott Prescott
Nicknames: Arthy, Art, Fox
Meaning: Arthur - King, Scott - Wanderer
Gender: Man
Age: 17
D.O.B: 27 Juli
P.O.B: Oost-Erd
Zodiac: Leeuw
Sexual Orientation: Hetero
Animal Form: Otter

Planet: Erd
Languages: Engels en Hongaars
Magic profile: Zwarte magie & Offensief
Magic: Earth and Water
Use of Magic: Arthur is compleet gefixeerd op offensieve magie. Hij weet slecht hoe hij zich moet verdedigen, maar daar tegenover staat dat hij genoeg energie heeft om de ene na de andere offensieve spreuk op je af te vuren. Hierdoor heeft hij echter wel een groot aantal zwakke gaten in zijn verdediging zitten en kan hij op het juiste moment makkelijk uitgeschakeld worden.

Parents: Vader - Elias Prescott, Moeder - Hannah Prescott-Van Rosenburg
Brother(s): Donald ''Donny'' Prescott
Sister(s): June Prescott

Uncles: Damian Prescott, Oliander Van Rosenburg
Aunts: Brooke Prescott-Pebblewood, Jayne Van Rosenburg, Emily Van Rosenburg-Hawthorne
Nieces: Dana Van Rosenburg, Pippa Prescott, Lily Prescott
Nephews: Killian Prescott, Jake Van Rosenburg

♦ O U T S I D E ♦

Height: 1.72m
Weight: 55kg.
Build: Arthur is dun en plat, alsof er geen grijntje spier in hem zit. Niets is minder waar, hij kan aardig tegen je opboksen. Hij heeft een rechte rug met rechte schouders. Het is hem vroeger aangeleerd dat zijn houding een belangrijk uitstralingspunt is en dat is hem altijd bij gebleven. Zijn ribben zijn licht te zien door zijn huid heen, maar zijn gezicht toont een gezonde jongen waar niets mee zou mankeren. Arthur heeft een wat lange neus, ingevallen ogen en donkere wenkbrauwen. Zijn huid is bleek omdat hij niet vaak in de zon komt. Op het eerste gezicht ziet hij er wat onschuldig uit.
Hair color: Donkerblond/lichtbruin
Hair length: Kort.
Hair style: Netjes achterover gekamd en op de plaats gehouden met gel, goed verzorgd.
Eye color: Blauw

Clothing: Arthur is het meest gezien in een spijkerbroek, een blouse met een vest erover heen en een donkerrood bomberjack met donker-blauwe boorden. Aan zijn voeten meestal gympen of nette schoenen te vinden. Over het algemeen ziet zijn kleding er verzorgd uit, maar wie er wat langer naar kijkt ziet dat er vaak kreukels of vlekken in zitten, alsof het al een tijdje niet gewassen is, laat staan voor gezorgd.
Piercings: Geen
Tattoos: Op zijn schouderblad een, van een walvis.
Sieraden: Een zwarte, leren armband.
Scars: Een aantal op zijn linker bovenarm
Overig: Draagt negen van de tien keer dat je hem ziet twee pakjes sigaretten bij hem.

♦ I N S I D E ♦

Likes: Theater, vakanties, dure spullen, sigaretten/roken, mensen die naar hem opkijken, regen, fotografie, kunsthallen, stranden, soep.
Dislikes: Dat mensen hem negeren, kleineren of over het algemeen doen alsof hij niet in dezelfde ruimte als hen is, ziekenhuizen, de kleur wit, steriele geur, cavia's, feestjes, bloemkool, drugs
Goals: Aan iedereen kunnen bewijzen dat hij normaal kan zijn en dat hij een zelfstandig leven kan leiden.
Fears: Claustrofobie, verlatingsangst
Mental issues: Anger issues, God Complex, stemmen in zijn hoofd

Personality: Grote mond - Gevoelig - God Complex - Impulsief - Ongeduldig - Aandachtsgeil - Pester - Doemdenker - Afstandelijk - Eigenwijs - Terughoudend - Erg gericht op comfortzone - Medelevend - Beïnvloedbaar - Verwend

Arthur is een wat ingewikkelde jongen. Op het eerste gezicht lijkt hij een echte pester en zo kan hij ook wel over komen, aangezien hij vrij weinig na denkt over wat hij zegt en doet en de consequenties er niet van in ziet. Als er iets moet gebeuren, wil hij ook dat het meteen gebeurt of opgelost wordt en dat het ook in een keer goed gebeurt, fouten mogen nauwelijks gemaakt worden. Daarnaast is Arthur verschrikkelijk verwend en verwacht hij ook dat alles voor hem gedaan wordt en dat hij alles krijgt waar hij om vraagt.
Mentaal zit hij niet heel best in elkaar. Hij heeft moeite zijn boosheid onder controle te houden en vind het niet fijn als mensen heb beter proberen te leren kennen. Arthurs geheimen zijn zijn eigen geheimen en niemand anders hoeft die te weten, hij wil anderen er ook niet mee belasten. Verder kickt de jongen helemaal op dat mensen naar hem opkijken of bang voor hem zijn, het geeft hem een gevoel van macht, iets wat hij nooit in handen had in zijn vroegere jaren. Arthur is ook heel goed in het spelen van goed weer. Hij kan makkelijk aan iemand vertellen dat alles oké gaat, dat het super is, terwijl hij van binnen breekt en een complete puinhoop is.
Een van de grootste nadelen van zijn karakter is dat, wanneer al het schuldige bewijs naar hem wijst, hij nog steeds niet toegeeft dat hij het ook daadwerkelijk heeft gedaan. En dat zal hij ook nooit doen. Arthur zal altijd een manier vinden om zich er onderuit te praten of de bewijslast op iemand anders te schuiven, dit lukt niet altijd, maar het is altijd beter dan toegeven of accepteren dat je het hebt gedaan.

Voor Arthur is het heel belangrijk dat alles overzichtelijk is en dat er structuur is waar hij zich aan kan houden. Hij is erg terughoudend en vind het fijner om duizend keer hetzelfde te doen dan een keer een nieuw iets uit te proberen. Door de stemmen in zijn hoofd, die negen van de tien keer onderdrukt worden door de voorgeschreven medicatie, kan Arthur soms wat raar uit de hoek komen of gewoon niet helder zijn. Zelf heeft hij dit niet echt door, waardoor hij soms niet kan begrijpen waarom mensen vreemd naar hem kijken.

History:
0 - 6
Op een niet al te warme juli ochtend met veel regen, kwam Arthur ter wereld. Al meteen na zijn geboorte liet hij weten dat hij gemaakt was voor aandacht. Hij schreeuwde de hele kamer bij elkaar en hoewel dat een goed teken was dat zijn longen in uitstekende staat waren, bleef het daar niet bij. Want Arthur bleef de rest van de nacht en de volgende twee dagen door krijsen. Lang genoeg om zijn ouders te laten beslissen dat het misschien beter was dat Arthur even in een aparte kamer gelegd moest worden.
De jongen hield pas op met krijsen toen hij liefdevol tegen de borst van iemand werd gelegd en alle aandacht op hem was gericht. Diegene was niet zijn moeder, maar een verpleegster, die het gehuil meer dan zat was en aangezien de ouders van het kind er niets aan deden, zelf besloot er iets aan te doen.
Eenmaal thuis leek Arthur een totaal ander kind te zijn. Hij opende nauwelijks zijn mond om zijn gejengel te laten horen en gedroeg zich voorbeeldig, zover een baby dat kon. Arthurs ouders waren behoorlijk rijk en wisten wel wat ze moesten doen als een van de twee broers hun bek open trok. De kinderen, zijn broer was vier jaar ouder, kregen alles wat ze wilden, wat hen door de jaren heen erg verwend maakte.
Arthur was niet bepaald een snel kind. Hij leerde later dan gemiddeld lopen, maar praten ging hem gemakkelijker af, mede door het vele oefenen met zijn stembanden in zijn eerste jaren. Zijn toekomst zag er rooskleurig uit. Hij kreeg alle aandacht die hij wilde, hij kon goed opschieten met zijn broer, had alles binnen handbereik en geld leek in overvloed.
Dat veranderde allemaal toen zijn moeder op zijn vijfde verjaardag aankondigde dat ze zwanger was van een derde kind. Een meisje. Op dat moment veranderde er een hele boel voor de kleine Arthur. Er was nauwelijks aandacht meer voor hem, iedereen had alleen maar oog voor zijn moeder, voor het aankomende kind en alles wat daar aan vast zat. Weg was Arthurs droomleven. Want plotseling moest hij zelf zijn speeltjes gaan halen en gaan opruimen en was er niet elke avond meer iemand die hem een verhaaltje voor het slapen gaan vertelde.
Twee maanden voor zijn verjaardag, kwam June ter wereld. Zijn zusje. Zijn zusje die vanaf dag een het perfecte kind leek te zijn. Geen gejengel, geen gekrijs zoals het Arthur was vergaan. Gewoon een liefdevol koppie dat heel de wereld maar een beetje eng vond en het liefst bij haar moeder bleef. En Arthur haatte haar erom. Want ze pakte zijn moeder af, de moeder die van hem was en niet van haar. Want hij had haar al zo veel langer. Hij begreep niet waarom iedereen zoveel aandacht had voor June en waarom hij naar de achtergrond werd geduwd. Zijn broer was oud genoeg om het te begrijpen en was net zo dol op June als de rest van de familie. Maar Arthur? Arthur zette het gewoon weer op een krijsen.

6 - 10
Echter, kwam de jongen er al vrij snel achter dat huilen hem niet veel verder bracht. In tegendeel, mensen werden boos op hem, er werden dingen van hem ontnomen, hij moest naar zijn kamer en een enkele keer zonder eten naar bed. Maar hoe kreeg hij dan zijn oude leven weer terug? Simpel; niet. Maar Arthur wilde dat niet geloven. Ondanks dat al het bewijs recht voor zijn neus lag, keek hij de andere kant op.
Zijn ouders besloten dat het maar eens tijd werd om hem naar school te sturen. Maar ook daar nam de jongen geen genoegen mee. Want in de klas zaten veel te veel kinderen die evenveel aandacht kregen als hem. En Arthur vond zichzelf veel belangrijker en eiste meer. Het moest altijd meer. Hij moest altijd meer speeltjes, meer kleding, meer eten als de rest van zijn vriendjes. Want vrienden maakte hij wel. Arthur was namelijk de enige in de klas die het durfde een grote mond op te zetten tegen de juf of meester. En de rest bewonderde hem daarom. Het was een andere manier van aandacht, zowel positief als negatief. En Arthur genoot er van, het zorgde ervoor dat hij meer wilde. Dus werd hij brutaler. Het resulteerde in nablijven, overschrijven, klassen schoonmaken, straf naar straf. Maar zodra puntje bij paaltje kwam en hij de straf toch echt moest ontgelden, werd er een stokje voor gestoken. Door niemand minder dan zijn vader. Want Arthur kwam tenslotte van een rijke familie, een rijke familie die geen smaad op diens dure naam wilde. Dus werd alles voor de kleine Arthur opgelost. En dat vond de jongen best. Het betekende dat niemand tegen hem in kon gaan, ze durfden het niet en als dat wel gebeurde, zorgde zijn vader er wel voor dat het weer goed kwam. Arthur hoefde zich over de consequenties geen zorgen te maken.
Dus deed hij dat niet. De jongen groeide met de schooljaren uit tot een tiran. Hij zorgde ervoor dat iedereen wist wie hij was, wie zijn vader was en dat niemand, maar dan ook niemand hem iets kon maken. De vrienden die Arthur had, waren niet echt vrienden. Het waren kinderen die genoten van Arthurs privilege dat niemand hen iets kon maken. Ze waren onschadelijk. Tenminste, dat dachten ze.
Want met Arthur ging het niet al te best. De jongen kreeg last van nachtmerries die hem ook overdag leken te plagen. Beelden die langs schoten, personen die alleen hij kon zien en mensen die tegen hem praatte die alleen hij kon horen. Het was een fout geweest om dat tegen zijn ouders te vertellen, die ondertussen druk bezig waren met Junes educatie want ze bleek een wonderkind te zijn, nog iets om haar voor te haten vond Arthur, want die sloegen meteen alarm.
Arthur ging van psycholoog naar psycholoog naar psychiater. Hij moest tests maken, gesprekken voeren met mensen die hij totaal niet kende maar die hem wel graag wilden analyseren, hij ging naar ziekenhuizen om zijn bloed te laten prikken, om zijn hersenen te laten onderzoeken en van een gewoon leven waar hij aan de top van de voedselketen stond, leek weinig meer van over.
Er was geen concrete reden waarom Arthur stemmen hoorde en dingen zag die er niet waren. Er was simpelweg iets mis gegaan in zijn hoofd. Een draadje dat kortsluiting had gemaakt of een deel dat was gestopt met werken. Maar zijn ouders wisten het zeker, dit zou hoe dan ook in de doofpot worden gestopt. Want wat zou het doen voor hun status.

10 - 15
Arthur werd van school gehaald en thuis verder geschoold. Dat was, voor een jaar. Want Arthur mistte zijn ''vrienden'' en wilde graag weer naar buiten. Maar dat was verboden. Het was voor de buitenwereld alsof er nooit een Arthur in de familie Prescott geboren was. Het was Donald en June, de perfecte kinderen met de perfecte ouders. En Arthur? Arthur werd weggestopt. Hij kreeg een aparte kamer, waar hij in zijn eentje at, speelde en leefde. Het enige humane contact wat hij had was van zijn leraar en van zijn vader, die van tijd tot tijd kwam kijken of Arthur al was weggekwijnd. Het was alsof Arthur een besmettelijke ziekte bij zich droeg.
En de jongen kon het niet hebben. Hij was woest wat er gebeurde. Het kleine koninkrijk wat hij had gebouwd op school was met een veeg van tafel en plotseling leek het alsof heel de wereld hem vergeten was.
Net zoals dat er geen concrete reden was waarom Arthur zo vreemd in elkaar zat, was er ook geen concrete reden, tenminste voor hem dan, dat er op een willekeurige dag werd gezegd dat hij zijn spullen bij elkaar moest rapen en er een koets op hem wachtte. Er werd niet gezegd waarheen maar Arthur wist dondersgoed waarom. Zijn ouders konden het niet uitstaan dat Arthur niet normaal was, dat hij niet perfect was zoals zijn broer en zusje en dat hij dat ook nooit was geweest. Het was slecht voor de Prescott naam, dus was het de beslissing geweest om Arthur ergens af te schepen dan hem te helpen.

De route van de koets eindige bij een psychiatrische inrichting, eentje ver van zijn vertrouwde omgeving vandaan. Maar het was niet veel anders als thuis. Want ook hier mocht hij niet naar buiten, zat hij de hele dag in een kamer en had hij nauwelijks contact met de buitenwereld.
In de beginweken zat hij in een vel waar twee keer per dag eten naar binnen werd geschoven en waar hij rond het middaguur even naar buiten mocht. Gezien Arthur pas een jaar of twaalf was, waren de mensen wat soepeler en mocht hij soms wat langer buiten zijn cel blijven. Maar echt naar buiten zat er niet in.
Na ongeveer anderhalve maand begonnen de experimenten. De jongen werd in een kamer gezet met een andere man en werd uren ondervraagd over wat hij nu daadwerkelijk zag, wat hij hoorde en wat hij voelde. Arthur, als jong kind wist hier nooit echt goed antwoord op te geven. Maar dat weerhield de werknemers daar niet om hem vol te stoppen met allerlei drugs, die all hallucinaties en stemmen zouden verhelpen. Het resulteerde meer in een Arthur die compleet de kluts kwijt raakte. De medicijnen deden wel hun werk, maar in ruil daarvoor had de jongen nauwelijks nog besef van tijd en besef van zijn omgeving. De dagen leken in een grijze waas voorbij te gaan terwijl niemand deze experimenten tot halt riep.
Tot op een zekere dag, god weet hoeveel tijd er was verstreken, het ophield. Geen gesprekken meer, geen injectienaalden die op willekeurige plekken in zijn lichaam werden gestoken. In de eerste dagen dat het plotseling ophield was er ook totaal geen contact. Twee keer per dag kwam er weer eten naar binnen geschoven, maar geen enkele keer ging de deur open of kwam een gezicht kijken hoe het met hem ging.
Na een week kwam hier verandering in en werd hij opnieuw geleid naar de kamer waar hij opnieuw een gesprek moest voeren met dezelfde man. De man vroeg hem of hij nog steeds last had van de stemmen, van verbeeldingen. Arthur kon alleen maar zeggen dat hij het niet zeker wist. Daarmee was het gesprek afgerond en ging hij weer terug naar zijn cel.
Een week later gebeurde hetzelfde. Opnieuw wist Arthur het niet zeker. Opnieuw werd hij terug gedumpt in zijn cel. Twee weken verstreken en Arthur werd opnieuw naar de kamer geleid. Deze keer kon hij een helder antwoord geven. Dat hij opnieuw last had van de problemen die ervoor hadden gezorgd dat hij hier in de eerste plaats voor terecht was gekomen. De man glimlachte alleen maar.
Bij zijn volgende maaltijd kreeg Arthur er een doos pillen bij met het voorschrift er twee per maaltijd te nuttigen, het liefst met water. Als een mak schaap luisterde Arthur. De pillen bleken een wondermiddel. Hoewel het Arthur altijd een gevoel gaf alsof hij niet volledig in zijn lichaam zat, alsof er altijd een deel was wat uitgeschakeld was, stopte de stemmen en de verbeeldingen. Het was een verademing.
Weken verstreken en langzaam maar zeker won de jongen zijn vrijheid beetje voor beetje terug. Een uur per dag naar buiten, anderhalf uur, twee uur. Het liep steeds verderop tot de dag dat hij zijn cel uit mocht wanneer hij wilde.

16 - nu
Met een medicatievoorschrift en een klap op zijn rug werd Arthur uiteindelijk terug gestuurd naar huis. Of eerder gezegd, naar een huis, want de jongen had al het contact met de buitenwereld verloren zodra hij een stap had gezet in de inrichting. Echter, verwelkomde zijn ouders en zijn zusje, zijn broer was al het huis uit, hem terug alsof hij een jarenlange reis had gemaakt en ze hem zo verschrikkelijk hadden gemist. Arthur begreep het niet, maar was blij om iets van warmte te voelen.
Tijdens het eten werd er niet gesproken over wat Arthur allemaal had meegemaakt of wat er was gebeurd. Voor de buitenwereld was de jongen simpelweg naar een ver familielid verhuist om zijn 'horizon te verbreden'. Arthur was te moe om daar tegenin te gaan. Ondanks het warme onthaal heerste er een ongemakkelijke sfeer in huis. De sfeer die na een paar maanden zo ondragelijk werd, dat Arthurs ouders besloten dat het misschien weer eens tijd werd voor de jongen om op te hoepelen. Naar school deze keer. Want daar had hij genoeg van gemist in de tijd van de inrichting.
Opnieuw kreeg Arthur het bericht dat hij zijn spullen kon pakken en weer op reis ging. Daadwerkelijk naar een school op een planeet ver van Shadra vandaan, zodat zijn ouders weer van hem af waren. Maar mocht er iets zijn, kon hij altijd schrijven of op een andere manier een bericht sturen en dan zouden zijn ouders zien wat ze konden doen.