Zonder echt om te kijken verdween de demon uit de bar. De deur sloot zachtjes achter hem en het geklingel van de bel die klonk bij het sluiten van de deur drong niet echt tot hem door. Ook het gelach en het geschreeuw uit de kroeg dat van hard naar gedempt ging, deerde hem niets. Het was dat hij zijn masker droeg, anders was hij er wel anders van afgekomen dan alleen een bloedneus, waarvan het bloed nu over zijn lippen sijpelde. Zijn tong gleed erover heen en proefde de ijzeren smaak. Het was niets bijzonders, het was wel een lange tijd geleden geweest dat hij een bloedneus had gekregen, zeker in zo'n situatie, maar vaak genoeg was het wel voorgekomen. Ondertussen was het bloed al bijna opgedroogd.
Hoe had hij kunnen weten dat ze op die leeftijd al getrouwd was? Ze had misschien een ring om gehad en die ring had er misschien ook vrij prijzig uit gezien, met de steen in het midden die soms leek te schitteren in het licht, maar hij telde er zelf ook vijf aan zijn eigen vingers. Geen van allen waren een trouwring, godzijdank, al hechtte hij er wel veel waarde aan. Twee waren een cadeau van Astrea geweest, de derde was voor Eden en de andere twee waren om kleine brandmerken te verbergen. Maar, hoe kon hij hebben geweten dat het een trouwring was en niet, zoals bij hem, pure decoratie. En hoe had hij kunnen weten dat haar man een boom van een vent was. Haast letterlijk. Alpha had nog nooit zulke brede schouders gezien. Daar konden zijn charmes niet tegen op. Bovendien, viel hij niet zo op brede schouders. Of mensen die een snor hadden, ongeacht welk geslacht.
Met een vermoeide zucht streek hij zijn jas glad en dwaalden zijn ogen door de straat. Het was verlaten, afgezien van de laatste mensen die zich naar de kroegen begaven. Geen van allen bood aandacht aan hem. De kroeg waar hij bij stond was niet erg populair. Gezeten aan het einde van de straat, die ook nog eens behoorlijk vuil was, trok het niet erg veel volk. De straat was rustig en stil, een fijne motregen daalde neer van de donker bewolkte lucht, waar geen streep maanlicht doorheen wist te dringen. Het was van die regen die op het eerste gezicht onschuldig leek, maar je na een korte tijd al compleet doorweekt had. Onbetrouwbare regen. Nu stond Alpha al een tijdje buiten, na te denken over hoe het misschien toch wel duidelijk was geweest waarom de vrouw zijn avances had afgeslagen en dat hij misschien toch niet dat laatste biertje in een keer achterover had moeten gooien, en de klamheid die de regen veroorzaakte trok in zijn kleding. Met zijn ogen op stand chagrijn, begon de demon met zich te verplaatsen, terug naar het kasteel wat in de verte al flauw licht afgaf tegen de donkere lucht. Zelfs vanaf hier, kon het niet van het oog ontrokken worden. Toch besteedde Alpha er geen aandacht aan en stapte hij stevig door, zodat hij niet doorweekt aan zou komen in Dorchadas.

Dat was, tot hij een paar straten verder was en een hoek om wilde slaan om het pad naar de academie in te lopen. Met een abrupte beweging stond Alpha stil. Zijn oren concentreerden zich op het geluid wat hij zojuist dacht te hebben gehoord. Ja, daar was het opnieuw. Zijn hoofd draaide hij de andere kant op, zijn zwarte ogen staarden naar de donkere steeg. Er klonk geen gerommel of geritsel, maar het geluid en zijn ogen die vrij snel wendde aan de duisternis vertelden wel degelijk dat daar iets was. Iets wat bewoog, strompelde, struikelde en weer viel. Iets kleins, erg kleins. Voorzichtig bewoog de demon zich in de richting van de steeg. Daar klonk het opnieuw. Gemauw. Niet veel later zag Alpha ook waar het vandaan kwam. Op de grond, dicht tegen de muur aan, kropen twee kleine kittens. Duidelijk misschien nog net twee weken oud. Maar waar was de moeder? Zijn ogen dwaalden van de kleine beestjes naar verder de steeg in. Daar was ze. Uitgeteld, uitgemergeld, dood. Met naast haar nog een klein bolletje, net zo levenloos als de moeder. Ergens stak het in zijn dode hart. Zijn ogen dwaalden van de moederkat naar de twee kittens, beiden met een donkere vacht, terug naar de moeder en weer naar de kittens. De beestjes schreeuwden duidelijk om eten, om melk, om iets. De moederkat was waarschijnlijk al een tijdje dood en de nog levende kittens leken er niet zo goed aan toe te zijn. Zonder nog echt na te denken over zijn acties, wat misschien nog iets te vaak gebeurde, boog de demon zich naar voren en raapte de beestjes een voor een voorzichtig op. Met de kittens in zijn armen keek hij nog even om zich heen, voordat hij met haastige stappen zijn weg terug vond en weer naar het kasteel liep.

Hij had zich kunnen transporteren, maar wie weet hoe de kittens daar op hadden gereageerd. Dus nu liep hij doorweekt de laatste treden van de trap naar Dorchadas op. Pas toen de deur in zijn zichtveld kwam, besefte hij zich, dat hij geen idee had hoe Alandria hier op zou reageren. Ondertussen waren de kittens nog steeds aan het doorpiepen, terwijl ze Alpha's tuniek af zochten naar iets wat eten zou kunnen geven. Alpha had ook geen enkel idee wat hij moest zeggen. Dus, toen hij uiteindelijk de deur open deed en doorweekt in de opening bleef staan, duurde het even voordat de altijd goedgebekte demon zijn woorden vond. 'Het weer was slecht, dus ik dacht, ik kom eerder terug.' Geen enkel woord over de kittens, die duidelijk hoorbaar waren. De demon stapte de kamer in, duwde de deur dicht met zijn voet en bleef staan waar hij stond. 'En we hebben twee logees.' Meer woorden wist hij niet echt er aan toe te voegen. Afwachtend staarde zijn donkere ogen richting Alandria, hij wist uberhaupt niet hoe zij met dieren om ging, laat staan of ze dit wel toe zou laten. Maar om de twee kleine beestjes in het steegje achter te laten voor dood, kon zelfs de ondode demon niet over zijn hart verkrijgen.

[Alandria]

Op het gebied van dierenliefde kende Alpha Alandria totaal niet. Misschien was ze wel allergisch. Maakte hem dat wat uit? Nee. Absoluut niet. Hij was een adviseur, een demon, hij regelde zijn eigen plannen wel. Daar hoefde zij niet voor te zorgen. Als ze de kittens niet wilde, kon hij altijd nog wel een plekje vinden waar ze wel terecht konden. Zijn kamer bijvoorbeeld, daar kwam zij toch nooit en dus had ze ook niets te klagen. De demon had de kleine beestjes nu eenmaal in zijn armen en zou het nu al lastig vinden als ze weer terug de straat op gingen. Dat ging zelfs zijn dode hart te ver. Of misschien kwam het ook omdat het nog steeds zeek van de regen en hij geen zin had om nog verder doorweekt te raken dan dat hij al was. De regen had de vermoeidheid nog verder zijn botten in getrokken en Alpha zou het zeer op de prijs stellen dat hij even niet meer de deur uit hoefde.
De demon sloeg de legendarische magician gade. Zijn ogen gleden vervolgens naar de kitten nog in zijn armen en hij deed wat er van hem werd gevraagd toen ze de fleece deken over de bank legde. Met slome passen liep hij er naar toe, om vervolgens met alle voorzichtigheid, de kitten naast zijn of haar broertje of zusje te leggen. In dit licht was het beter te zien dat een van de kittens een grijze vacht had, terwijl de ander compleet zwart was. Beiden waren doorweekt en hun haren stonden alle kanten op. Ze konden ook niet ophouden met mauwen. Zijn ogen gleden naar Alandria die vervolgens zei wat de kittens nodig hadden. Met moeite onderdrukte Alpha een zucht, knikte en verdween. Misschien was dit toch niet zo'n geweldig idee geweest.

Hij had de stallen gehad en had geen idee waar de dierenarts in dit dorp zat, omdat die er waarschijnlijk ook niet was en hij er ook nooit op had gelet, dus de dierenwinkel was zijn last resort. Hij was de winkel wel eens eerder tegen gekomen tijdens zijn nachtelijke dwalingen, dus hij wist waar hij ongeveer moest zijn. Het was dan ook geluk geweest dat hij niet in een of ander verblijf was geteleporteerd, gezien hij nooit in de winkel zelf was geweest. Het duurde even voordat Alpha daadwerkelijk wist waar hij was, dat hij zeker was dat het een dierenwinkel was en niet een of andere kinky shop ergens verder in de straat gezien de halsbanden waar hij tegenaan keek, voordat hij zichzelf in beweging zette en alles maar af ging zoeken. Hij had eigenlijk totaal geen idee waar hij naar op zoek was en het liefst wilde hij ook dat deze zoektocht zo snel mogelijk voorbij was. Konden die kittens er niet zelf naar op zoek of zelf zoiets regelen?
Zijn ogen vielen uiteindelijk op een doos, of wat het ook was, waar een aantal kittens op stonden. De doos was wit. Melk was wit. En er stonden wat katten op. Bingo. Hoopte hij maar. Dus pakte hij er meteen twee van, zeker wetend dat hij voorlopig niet midden in de nacht uit zijn bed wakker geschud zou worden met de vraag of hij meer kon halen, en verdween weer.

Alpha zette de dozen met een opgeluchte zucht op het bureau van Alandria neer. Blij dat die zoektocht ook weer voorbij was en trots op zichzelf dat hij iets had gevonden waar hij totaal geen verstand van ad, laat staan dat hij wist wat het nu eigenlijk was, naast dat het eten voor de kittens was blijkbaar. Een aantal druppels van de regen gleden van zijn masker af en hoewel er naast vermoeidheid nu ook kou overheerste, draaide hij zich naar de bank om de kittens te zien. 'Zijn ze oke?' Was zijn enige, korte vraag terwijl hij tegen de achterkant van de bank aanleunde om de beestjes te zien op de deken.

@Alandria

De kou trok zijn kleding in maar hij negeerde het gevoel dat hem bekroop, terwijl hij Alandria gade sloeg die aan de gang ging met de dozen die hij had mee gebracht. De kittens op de doos keken voor zijn doen iets te blij, alsof ze het beste nieuws van hun leven hadden gehoord. En dat kon niet. Want ze waren nog maar zo jong. Bovendien waren het kittens. Die kregen geen verhalen te horen dat ze ziektevrij waren of dat hun verblijfsvergunning werd verlengd. Dat was niets voor kittens. Zover Alpha wist dan. En Alpha wist er vrij weinig van. Zijn rond dwalingen met Alandria over de andere planeten hadden hem nooit kunnen voorbereiden op dit moment. Tuurlijk, hij had genoeg katten gezien en geaaid. Maar die waren al ouder en zelfstandig, dit waren.. ontplofte haarballen. Maar dan op een schattige manier. De demon knikte toen Ali verder ging met het voorbereiden met, waar hij nog steeds vanuit ging dat het dat was, het eten voor de kittens en wandelde richting de bank. De grijze lag ondertussen half opgerold, de zwarte probeerde zo goed en zo mauwend als het kon, zich voort te bewegen. Heel voorzichtig, bang dat hij het beestje ieder moment kon breken als een porseleine vaas, pakte hij hem op en hield hem in zijn handen, die hij als een soort kommetje hield. De oogjes zaten dicht door allerlei troep en Alpha wist niet beter dan dat weg te halen. Zijn duim ging heel voorzichtig langs de oogjes en wisten een deel weg te halen, waardoor de kitten zijn ogen een klein beetje kon openen. Vervolgens legde Alpha het beestje weer terug op de bank en ging hij zelf met zijn rug naar het vuur zitten, blij dat iets van warmte zijn kleding droog maakte. De woorden dat ze om de twee uur gevoed moesten worden galmden na. Alpha haalde zijn schouders op. 'Dus?' Bromde hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en hij iedere avond dieren in nood naar Dorchadas bracht.
De demon nam beiden flessen aan en zijn ogen gleden even naar de magician. Zijn staart bewoog even op en neer, alsof hij het niet eens was met haar woorden. 'Finders keepers.' Was zijn korte weerwoord, voordat hij de zwarte kitten oppakte en zo goed en zo kwaad als het ging het beestje probeerde te laten drinken. Maar Alpha zou Alpha niet zijn als hij geen idee had hoe hij hiermee overweg moest. Het beestje dronk in ieder geval gulzig dus dat was.. iets. 'Waarom kunnen ze niet hier blijven?' Het leek een simpele vraag voor hem. Katten zouden toch geen obstakel vormen in het beschermen van een planeet of advies daarvoor geven? Of zag de demon nu een heel groot ding over het hoofd.

Kalmpjes en ongegeneerd staarde de demon terug, nog steeds hield hij de kitten zo voorzichtig mogelijk vast, alsof hij dacht dat het elk moment kon breken. Wat in zijn hoofd nog niet eens zo raar klonk. Wie wist wat de beestjes wel niet op straat hadden doorgemaakt. Hij kon wel een good guy zijn, maar dan alleen wanneer hij het wilde. En niet langer dan vijf minuten. Zo werkte het niet? Puh, vanaf nu wel, had hij besloten. De kittens konden moeilijk weer aan hun lot over gelaten worden, dat was barbaars. Dus wat Alandria ook zou zeggen, Alpha zou wel een manier vinden om haar over te halen. Al bleek dat niet eens te hoeven. Nog sneller dan dat hij had verwacht, want hij kreeg toch wel altijd zijn zin, was de legendarische magician over de dam te krijgen. Onder het zilveren masker grijnsde Alpha. Hij haalde de fles weg bij de kitten, die zachtjes piepte. De grijns veranderde in een zachte glimlach.
Zijn ijsblauwe ogen vonden de haren toen ze opnieuw sprak en ze rolden in hun oogkassen toen de stortvloed van taken over hem heen kwam. Yeah, yeah.' Zei hij wat afwezig terwijl zijn aandacht weer op de kitten was gevestigd. Vervolgens trok hij een wenkbrauw op. 'In alle 750 jaar en langer, dat ik heb geleefd, kan ik best verantwoordelijk zijn.' Bromde hij terwijl hij met zijn klauw over het kopje van het zwarte beestje streek. 'Just give me like, five tries.' Vervolgde hij op een iets zachtere toon. Stiekem kon hij niet wachten om de katten groter te zien worden. De zwarte die hij vasthield, had felgroene ogen. De ander had hij niet goed kunnen zien, maar al snel kwam Alandria met een veel belangrijkere vraag. Namen. Alpha keek even naar haar, terug naar de kittens en weer naar haar, alsof ze hem net had gevraagd wat de zin van het leven was. Het praten ging sneller dan het denken en voor hij het wist, lag het al op tafel. 'Purrcifer.' Was het eerste wat hij zei terwijl hij de zwarte kitten aaide. Zijn ogen vielen vervolgens op de grijze die alweer lag te slapen. 'Supurrbia.' Wellicht hadden sommigen verwacht dat hij met een of andere helse naam aan zou komen, of misschien gewoon iets verschrikkelijk clichés als 'Poekie' of 'Mr. Flufflebottoms', maar Alpha was teveel aan het nadenken geweest en had daardoor niet echt in de gaten gehad wat hij nu werkelijk had gezegd. Daarom keek hij enkele seconden later Alandria weer aan met een vage blik. 'Sorry, what did I say again?' Mompelde hij.

@Alandria