Ze had zo'n beetje alles wel gezien gehad op Star shine. Toch had ze 1 plek nog niet gezien. De kerkers. Enigszins nieuwsgierig naar die plek had ze alle brieven het waren er nu gelukkig maar twee vroeg in de ochtend gelezen en beantwoord. Daarna was ze gaan douchen en had ze ontbeten. Met rustige stappen was Luna uit haar vertrekken gelopen. Ze had geen haast, er waren vandaag geen vergaderingen nog had ze een dagje training. Ze stapte rustig voort want de gangen waren zo goed als verlaten toen ze zich er door heen begaf, niets leek de aard van de kerkers die inmiddels in de buurt kwamen door te laten schemeren. Ergens hoopte ze op wat actie, want zins haar bezoekje aan Erd met Ronodan was de communicatie rustiger geworden. Er waren niet zo veel brieven meer verschenen vreemde rukwinden. Dat was fijn natuurlijk. Maar Luna begon de drukte te missen. Toen ze voor de deur van de kerkers stond voelde Luna wel een duistere aura van de deur af komen, maar echt iets serieus leek het niet te zijn. Ze opende deur en stapte de trap trede voor trede af. De duisternis verspreiden zich in een rap tempo waar het licht van de fakkels aan de muur van het magische vuur de ruimte niet meer verlichten konden. Luna hoorde wel overal geschuifel, maar kon aan de stenen onder haar blote voeten niet merken dat er schepsels rond liepen. Dit waren van de schaduw wezens die in de kerkers huisde. Toen ze eenmaal van de laatste paar trede af was gestapt voelde ze de koude stenen onder zich. Het was hier kouder dan in de rest van het kasteel. Puur uit nieuwsgierigheid liep de vrouwelijke LM verder al hielt ze de boel wel scherp in de gaten.

(Open)

Een klein hoopje kleren lag op haar bed. De kleren waren allemaal zwart en als je ze van de hoop af zou halen zou je kunnen zien dat het vooral colbertjes waren. Twee rode ogen keken twijfelend naar de hoop. Waarom had ze al die dingen meegenomen? Had ze niet genoeg gehad aan twee of drie colbertjes? Ze was toch van plan om naar haar grootouders te gaan wanneer ze kon, dus aan twee of drie zou ze meer dan genoeg hebben gehad. Maar nee, ze had er een stuk of acht meegenomen. Acht. Waarom in hemelsnaam zoveel? Ze wist nu al dat ze andere kledingstukken te kort zou komen waar ze niet genoeg van had meegenomen.
Een zachte zucht verliet haar mond en ze pakte de stapel op. Eén colbert liet ze op haar bed liggen, de rest gooide ze terug in haar koffer. Een frons verscheen op haar gezicht toen ze naar de vallende kleding keek, waarna ze naar voren boog en een jurkje onder de stapel uit haalde. Ze legde het zwarte jurkje voorzichtig op een stoel en keek er even met een vage glimlach naar. De gouden riem eromheen weerspiegelde het licht van de lamp. Haar vingertoppen gleden even over de jurk heen voordat ze haar hoofd met een glimlach schudde. Ze wist vrij zeker dat ze de jurk niet zo snel aan zou trekken, niet buiten speciale gelegenheden, maar de jurk was het enige kledingstuk dat ze overal mee naartoe sleurde. Ze had hem eigenlijk nog nooit gedragen, maar de jurk was haar gegeven door iemand die altijd een glimlach op haar gezicht zou bezorgen.
Ze trok haar blik los van de jurk en pakte de colbert van haar bed. Ze trok hem over haar shirt aan en knoopte de knoopjes dicht. Ze pakte de borstel van haar nachtkastje en haalde hem door haar haren in, waarna ze een lint pakte en haar haren in een staart deed. Vroeger had ze haar haren nooit in een staart gedaan, maar bij haar grootouders was het een tik geworden. De twee voorste plukjes liet ze echter wel los hangen waardoor deze de zijkant van haar gezicht bedekte. Een kort klik geluid kwam uit haar mond en Terra, die tot nu toe op het bed had liggen toekijken, kwam overeind en klom via de benen van haar bazin naar diens schouder. Tári was niet van plan om het gebouw te verlaten, dus ze liet haar cape achter in haar kamer.
Terwijl ze door de gangen liep kon ze haar messen zachtjes tegen haar heupen voelen tikken. Ze was zich ervan bewust dat de onderkant van de messen net onder haar colbert vandaan kwamen. Zolang ze ze niet gebruikte kon niemand haar erop pakken, toch? Die gedachte bezorgde haar een kleine grijns rond haar lippen. Regels bleven regels en zij was nou eenmaal iemand die regels graag brak. De belofte aan haar grootvader verbood haar om te ver te gaan, maar het breken van een regel kon toch niet al te serieus genomen worden? Daar zou haar grootvader het vast mee eens zijn. Ze zag het al voor zich, hoe haar grootvader het weg zou wuiven als onbelangrijk, terwijl haar grootmoeder met open mond toekeek en niet begreep hoe haar echtgenoot zo makkelijk om kon gaan met de ongehoorzaamheid van zijn kleindochter. Tári zou vervolgens getuigen zijn van een discussie die bede de rest van de dag het zwijgen op zou leggen. Ze kon altijd genieten van die momenten. Haar grootouders waren soms net kleine kinderen.
Zonder het door te hebben had haar afwezigheid haar naar de kerkers geleid. Haar rode ogen gleden kort over de fakkels heen. Ze had niet eens doorgehad dat ze door de deur heen gegaan was. Het was niet de eerste keer dat ze in de kerkers was. Er was een tijd dat ze er regelmatig te vinden was, het was immers de ideale plek om alleen te zijn. Nu had ze echter niet de intentie gehad om hierheen te gaan. Ze wist eigenlijk niet eens waar ze naartoe had willen gaan. Iets eten misschien? Of gewoon ronddolen? Misschien had ze wel een boek kunnen lezen in de bibliotheek? Ze wist het echt niet. Als ze heel eerlijk was vroeg ze zichzelf bijna af waarom ze niet gewoon op haar kamer was gebleven. Haar piano schreeuwde om aandacht, haar lege bladmuziek schreeuwde om gevuld te worden. Dat was voor een andere dag, morgen wellicht of als ze niet te laat terug was in haar kamer vandaag nog, maar dat betwijfelde ze.
Haar benen bleven in beweging. Het licht van de fakkels kleurde haar bleke gezicht wat oranje en vulde haar ogen met dansende lichtjes. Bij een van de fakkels bleef ze staan. Een pijnlijk besef was tot haar doorgedrongen. De laatste keer dat ze hier was geweest was ze niet alleen geweest. Was dat al zo lang geleden? Was ze al zo lang niet meer in de donkere gangen van de kerkers geweest? Mats.. Ze herinnerde zich hoe ze hier samen hadden gezeten, hoe ze gevlucht waren geweest voor de glurende ogen van hun medeleerlingen. Ja, ze had zijn dood verwerkt, maar toch deed de gedachte aan de zwartharige jongen haar pijn. Verwerkt had ze het misschien wel, maar geaccepteerd had ze het niet. Zo nu en dan betrapte ze zichzelf er nog steeds op dat ze op haar kamer tegen hem praatte. Ze wist zelf ook wel dat hij er niet was, of nou ja, misschien was hij er wel, maar dat wist ze niet. Ze had die momenten soms gewoon nodig, het alternatief was tegen haarzelf praten en ze was er niet helemaal van overtuigd dat dat de betere optie zou zijn.
Ze sloot haar ogen maar kon het flikkerende licht van de fakkel door haar oogleden zien. Ze zou altijd van die jongen blijven houden en ze zou het zichzelf altijd kwalijk blijven nemen dat ze de foute keuzes had gemaakt. Ze kon niet weten of hij terug naar Shadra was gegaan als zij die fouten niet had gemaakt, misschien had het niks uitgemaakt, maar het niet weten zorgde toch voor haar schuldgevoel. Terra piepte zachtjes en Tári knikte kort. ‘Ik weet het.’ Terra drukte haar natte snuit tegen de wang van haar bazin, die op haar beurt een keer diep zuchtte en slikte in een poging de brok in haar keel weg te werken. Ze wreef kort over haar gezicht en volgde toen de gang verder, dieper de kerkers in.
Haar pas was versneld en voordat ze het wist was ze aan het snelwandelen, alsof ze er een wedstrijd van maakte om aan het einde van de kerkers te komen. Haar hakken klikte op de stenen vloer en veroorzaakten een galmend geluid. Haar ogen waren op de grond gericht, haar haren blokkeerde het licht van de fakkels deels. Ze kon haar eigen ademhaling horen terwijl ze diep in gedachte verzonken was geraakt. De kerkers lieten haar toe om weg te zinken in de donkerste hoekjes van haar herinneringen. Dit was dan toch, tot ze abrupt stopte toen ze iemand voor zich zag. Een zachte lucht stoot kwam uit haar mond in een soort schrikreactie. Haar ogen waren wat groter geworden en Terra maakte een zacht piep geluidje. ‘Oh.. sorry.’ Zei ze kalmer dan haar gezichtsuitdrukking had doen verwachten. Nog steeds overrompeld doordat ze uit haar gedachtes was getrokken wist ze geen woord uit te brengen en kon ze enkel wat geschrokken naar de persoon voor haar kijken, hopend dat zij de enige was die hierheen kwam om alleen te zijn.

Ondanks de mini geluidjes en dat zich nauwelijks een leven wezen zich voor bewoog gaf het haar desondanks toch iets van rust en kalmte. Niet dat Luna dat zelf al niet was natuurlijk, maar het bracht haar voortdurende bezige gedachten in haar hoofd rust. Ze slenterde voor het eerst zins jaren rustig door de gangen van de kerkers. Hoewel haar zicht in het donker beperkt was zou Luna niet zo snel ergens tegen aan lopen. Ze voelde de stenen onder haar blote voeten waarmee ze een lichte magische energie in los liet. Aardlezing noemde ze het ook wel, want  zo kon ze alles in een grote omtrek om haar heen waar nemen. Zowel mens als dier. De schaduw wezens kon ze hier en nu enkel horen, maar ze bleven in hun schaduwen en voelde ook wel aan dat Luna hier niet voor hen was gekomen. Ze was gewoon nieuwsgierig en wilde graag alles ontdekken net zo als ze vroeger gedaan had voor de LM was gekroond.  Een kleine verandering golfde door de stenen heen, niet echt sterk en nog ver genoeg weg, maar het trok Luna's aandacht wel. Ze sloot haar ogen en ging stil staan om zich beter op de omgeving te concentreren. De voetstappen waren te licht voor een jongen, want die liepen heel wat minder sierlijk als een meisje deed. Ze draaide zich al vast om, omdat ze voelde dat het meisje in haar richting kwam gelopen. De ander had kennelijk niet door dat ze daar stond en aanwezig was. Nou ja, nu stond Luna dan wel in een donker stuk tussen twee fakkels in, maar dat maakte haar nieuwsgierigheid er niet minder op. Toen het meisje haar in zicht kreeg zou ze vast haar silhouet gezien, al kon Luna niet anders verwachten dan dat, dat grietje van haar zou schrikken zoals ze daar ineens in de half duistere kerkers stil stond te staan. Luna opende haar ogen en wist niet of de ander haar vriendelijke uiterlijk had kunnen zien, maar ze keek het meisje vriendelijk aan met een zachte glimlach. 'Mijn exusses als ik je heb laten schrikken, dat was niet mijn bedoeling.' zei ze met haar zachte en warme vriendelijke stem. Luna was voor zo ver zij wist maar 1 a 2 keer zo kwaad geweest dat ze woedend en heel erg kil geklonken had voor haar normale doen, soms kon ze wel eens streng uit de hoek komen, maar dan verhief ze haar stem nog niet eens op zulke momenten. Luna bleef rustig afwachten op hoe het meisje nu zou reageren, maar ze wilde haar eerst gerust stellen voor ze dichterbij zou komen.

De kerkers brachten meer herinneringen met zich mee dan ze had verwacht. Ze had niet beseft dat het alweer zo lang geleden was geweest dat ze voor het laatst voet had gezet in de donkere gangen. Ze werd over overvallen door alle gedachten die ineens door haar hoofd schoten. Hierdoor had ze niet door dat ze onbewust sneller begon te lopen. Iemand die haar zo had gezien zou waarschijnlijk denken dat het witharige meisje zo snel mogelijk naar de andere kant van de kerkers wilde komen. Haar ogen waren op de vloer gericht maar veel zag ze niet van de stenen onder haar voeten. Zelfs als ze erop zou hebben gelet. Het licht van de fakkels was net genoeg om zicht te hebben, maar de vloer bleef een wat vreemde vage vlek. Iets waarvan je wist dat het er was, maar je niet helemaal zeker wist wat je je erbij voor moest stellen.
De gedachten die haar bezig hielden hadden haar maanden lang gek gemaakt. Diezelfde gedachte waren de reden geweest dat ze uiteindelijk naar haar grootouders was gegaan en na heel lang twijfelen en ontkennen toch had ingestemd om hulp te vragen met het verwerken van alles. Toen ze het uiteindelijk verwerkt had gehad, de dood van Mats, haar gefaalde poging Adrian te helpen, had ze nieuwe klappen te verwerken gehad. Haar grootouders waren een grote hulp geweest en ze was blij dat ze toch naar hen toe was gegaan en ze had leren kennen.
Verdwaald in haar eigen gedachten had ze de vrouw voor haar niet gezien. Ze schrok een beetje toen de gedaante ineens voor haar stond en het enige wat ze uit kon brengen was een sorry. Terra leek ook geschrokken te zijn en had enkel zacht gepiept.
'Mijn exusses als ik je heb laten schrikken, dat was niet mijn bedoeling.' De stem en de gezichtsuitdrukking van de vrouw waren vriendelijk. Tári hield haar hoofd iets schuin en kneep haar ogen iets samen terwijl ze de vrouw kort in zich opnam. De vrouw was duidelijk ouder dan een leerling. Heel even vertrok haar gezicht. Ze mocht zich dan weliswaar niet een regels houden, maar ze kende de regels weldegelijk. De kerkers waren een van die plekken waar zij als leerling niet hoorde te zijn. Als ze nu een andere leerling tegen gekomen was, dan had ze zich nergens druk om hoeven te maken, dan had ze het misschien zelfs nog als chantage middel kunnen gebruiken. Al kon ze dat alleen doen als zichzelf ook zou verraadden, maar dat vond ze nog niet eens zo erg. Maar dit. Dit was absoluut geen leerling. In een fractie van een seconde bepaalde ze voor zichzelf dat rennen toch geen zin zou hebben, de vrouw had haar al gezien. Ze glimlachte vriendelijk en schudde kort haar hoofd. ‘Geen zorgen, dat is nou eenmaal een van de dingen waar je rekening mee moet houden als je donkere plekken opzoekt.’ Het enige wat ze nu kon doen was net doen of het de normaalste zaak was dat een leerling hier rond liep. Ze moest ook zeggen dat ze niet geloofde dat iemand dacht dat er nooit leerlingen hier kwamen. Zodra je iets als een verboden terrein bestempelde kon je niet anders dan verwachten dat het juist bezocht zou worden.
Haar rode ogen namen de vrouw nog eens goed in zich op. Ze kon de details niet zien, daar was het te donker voor, maar ze kon genoeg zien om enigszins een idee te krijgen van de vrouw. Ze was verbaasd over de vriendelijkheid waarmee ze toegesproken was. Ze wist wel zeker dat ze de vrouw voor haar niet kende. Haar rode ogen gleden naar de grond en haar wenkbrauwen trokken een beetje naar elkaar toe in een frons toen ze vaag kon zien dat de vrouw blote voeten had. Zeker kon ze er niet van zijn, maar toch was ze vrij zeker dat ze geen schoenen aan had. Ze besloot een vraag in te slikken en de vrouw weer aan te kijken. ‘Ik heb..’ ze keek de vrouw even twijfelend aan. ‘U niet laten schrikken toch?’ Ergens vond ze het een stomme vraag van zichzelf, maar tegelijkertijd vond ze het vreemd dat de vrouw geen enkel teken had gegeven dat ze het meisje niet aan had zien komen. Hadden haar voetstappen zo hard weerklonken? Bijna onbewust legde ze haar hand op Terra’s rug en streelde ze het diertje.

Nu ze zo even naar het meisje keek zag Luna dat ze een huisdier op haar schouder had zitten. Ze was gek op dieren, ze vond het jammer dat Gyashin weer terug was gegaan naar Erd, maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Het als al voor altijd zijn thuis geweest en nu was ze aan het zoeken naar een nieuwe adviseur, maar die vond ze later wel. Hier zou ze die vast niet vinden. Toen het meisje zei dat Luna zich geen zorgen hoefde te maken en dat ze zulke dingen wel kon verwachten op donkere plekken moest Luna haar wel gelijk geven. Een geluidje van begrip ontsnapte haar keel en ze luisterde verder toen de leerling vroeg of zij Luna had laten schikken?! 'Laat dat geU alsjeblieft? Ik voel me dan net een oude vrouw.' wuifde ze snel het woordje U weg als een vervelende vlieg. Maar ze hoorde ook de rest van de woorden die ze graag ging beantwoorden. 'De gene die mij op zulke momenten moet laten schrikken moet nog geboren worden, maar nee liefje. Ik ben niet van je geschrokken.' zei Luna en ze moest lichtjes grinniken. 'Met mijn aarde magie kan ik trillingen die in een straal van een paar kilometers om me heen waarnemen. Ik noem het ook wel aardlezing. Handig voor valstrikken te ontmantelen of om onverwacht bezoek op te pikken.' legde Luna na haar eerdere woorden aan het meisje uit en maakte haar houding minder dreigend als het maar kon in deze schemerige ruimte. Ze had wel gevoeld dat de jonge dame voor haar het niet zo zag zitten dat ze Luna hier getroffen had. De LM had ook wel gehoord dat leerlingen hier eigenlijk niet mochten komen, maar ze zou de leerling niet verraden. Niet zolang ze haar niets wilde doen tenminste, maar dat was dan ook logies. 'Wees gerust, ik zal je niet verlinken. Ik ben Luna stone en wie ben jij jonge dame en je schattige moppie op je schouder?' stelde Luna zich aan het kind voor. Goh! Ze voelde zich hier zo misplaatst, maar Luna liet het niet merken. Ze had altijd al een hekel aan het woordje "U" gehad, maar ja dat kon ze toch niet uit bannen, toch???

Beleefdheid zat nu eenmaal in haar. Soms. Ze had het wel geleerd en volwassenen met u aanspreken was nou eenmaal iets wat ze automatisch was gaan doen. Dus ook toen ze de vrouw vroeg of deze niet van haar geschrokken was, kwam het u-woordje terug. 'Laat dat geU alsjeblieft? Ik voel me dan net een oude vrouw.' Ze keek de vrouw zwijgend aan terwijl deze haar duidelijk maakte dat ze er niet van gediend was dat ze met u aangesproken werd. Goed, als zij liever niet zo aangesproken wilde worden zou de witharige meid zich daar netjes aan houden. Wellicht dat ze in elke andere situatie waarin ze de vrouw tegen gekomen was het onthouden had om haar eventueel mee te irriteren op een later moment, maar nu leek het haar niet echt een goed idee om de vrouw lastig te gaan vallen of te irriteren.
'De gene die mij op zulke momenten moet laten schrikken moet nog geboren worden, maar nee liefje. Ik ben niet van je geschrokken.' De zachte grinnik die op de woorden volgde zorgde ervoor dat een van Tári’s wenkbrauwen langzaam omhoog ging. Ze zei echter niets en wilde de vrouw eerst uit laten spreken. Ze was nieuwsgierig geworden naar de verklaring die ze zou krijgen. Bovendien wilde ze haar mond nu liever gesloten houden en de reactie die ze uit had willen kramen toen ze dat zes letterige woord had gehoord. “Liefje” de rillingen liepen al meteen over haar rug. Behalve de vrouw nu, was er maar een iemand geweest die haar zo genoemd had en ze had niet echt goede herinneringen aan diegene. Beter was het daarom om haar mond te houden en de vrouw de kans te geven om haar de uitleg te geven.
'Met mijn aarde magie kan ik trillingen die in een straal van een paar kilometers om me heen waarnemen. Ik noem het ook wel aardlezing. Handig voor valstrikken te ontmantelen of om onverwacht bezoek op te pikken.' Aarde dus. Goed om te weten. Zonder het te vragen wist ze nu in elk geval wat voor een magie de vrouw had. Haar hoofd kantelde weer iets en ze knikte kort. Ze moest toegeven dat ze niet iedereen kende die rondliep op het schoolterrein, maar ergens had ze het idee dat ze verwacht werd deze vrouw wel te kennen. Was ze iets vergeten of was het gewoon zo’n loos gevoel waar je uiteindelijk niks mee kon?
‘Dat lijkt me in elke situatie handig.’ Zei ze kalm in een reactie op de woorden van de vrouw. Ergens had ze moeite om de opmerking van eerder binnen te houden, maar ze deed het toch. Bijna alsof de vrouw wist waarom Tári zo beleefd deed, zei ze: 'Wees gerust, ik zal je niet verlinken. Ik ben Luna stone en wie ben jij jonge dame en je schattige moppie op je schouder?' Tári’s blik werd heel even wat grimmig voordat ze zuchtte. Schattig? Moppie? Had iemand een teiltje voor haar? Had mevrouw misschien nog meer koosnaampjes achter de hand? Haar rode ogen gleden even naar de fakkel achter de vrouw voordat ze haar mond dan toch eindelijk los deed. ‘Dankjewel voor het verlinken gedeelte.’ Haar rode ogen gingen terug naar Luna. ‘Maar doe me een plezier en laat de woorden liefje, schattig en moppie alsjeblieft achterwegen.’ Ze bleef even stil voordat haar gezicht weer iets vriendelijker werd, al bleef er een iets wat argwanende twinkeling in haar ogen achter. ‘Mijn naam is Tári en dit hier is Terra. Aangenaam kennis te maken.’ Ze knikte kort en Terra maakte een zacht geluidje waarvan niet precies te zeggen was of het nou een piep of een grom was. Tári’s rode ogen bleven in die van Luna hangen terwijl haar brein echt probeerde uit te vinden waarom ze het gevoel had dat die naam zo bekent voorkwam zonder dat ze de vrouw kende. Ze moest het ergens in de gangen gehoord hebben, maar ze kon zich niet meer herinneren in welke context. Als ze eerlijk moest zijn hield ze zich amper bezig met de mensen die rondliepen op het schoolterrein. Er was een tijd geweest waarin ze het nog een beetje bijgehouden had, maar de lol was daar al snel vanaf gegaan. Ze was zo in gedachte aan het zoeken naar het antwoord op haar eigen vraag dat ze niet doorhad dat ze zwijgend aan het staren was naar de vrouw.

Hm, hoewel het meisje niet reageerde op haar eerdere woorden voelde Luna toch dat ze iets wilde zeggen, maar het voor zich hield. Niet dat zij dat uit haar ging trekken, dat zou vast een verkeerde indruk wekken hoewel ze beleefd was en had geknikt op haar geU. Maar Luna legde ook uit dat ze haar al aan had voelen komen en hier reageerde ze wel op. 'Zeker, vooral op onbekende plekken zoals hier. Dit is mijn eerste keer in de kerkers. Maar met mijn werk heb ik het nog niet kunnen verkennen.' zei ze met een vrolijke toon in haar stem. Maar het klopte wel. Luna werd bijna helemaal op geslokt door haar werk en ze was al blij dat ze even de tijd vrij kon maken voor haar adoptie dochter of voor training. Vandaag had ze besloten eens niet te trainen en de scheel beter te verkennen van binnen. Soms had ze delen enkel vluchtig gezien. Net als Oak's Field waar ze enkele straten nog kon herinneren om bij de Jolly jumper te komen. Nu werd ze uit haar gedachten getrokken toen het meisje weer begon te spreken en na Luna te bedanken zei dat ze geen liefje, schattig en moppie dat ze die achter wegen mocht laten. Voor de leerling zichzelf voorstelde. 'Tuurlijk, ik ben dus niet de enige die bepaalde woorden niet graag hoor. Aangenaam Tari en Terra.' verontschuldigde Luna zich even en knikte ter bevestiging. Ze zag dat Tari haar aan stond te staren, maar Luna was het wel gewend. 'Ik neem dus aan dat je hier wel vaker komt?' vroeg ze oprecht geïnteresseerd. Want Luna kon wel een duistere energie van haar af kunnen komen voelen. Zelf kon ze haar magische energie deels laten zakken zodat niet iedereen er door overweldigt zou worden, want LM's hadden de grootste magische energie vloeiing van alle magiërs. Maar of Tari dat door had wist Luna natuurlijk niet.

'Zeker, vooral op onbekende plekken zoals hier. Dit is mijn eerste keer in de kerkers. Maar met mijn werk heb ik het nog niet kunnen verkennen.' De woorden trokken meteen Tári’s aandacht. Ze had het vanwege haar werk nog niet kunnen verkennen? Hm, dus ze was geen student en een leraar kon ze dan ook wel uitsluiten. Hoeveel daadwerkelijke drukke dagen hadden die immers? Zo nu en dan moesten ze dingen nakijken, maar dat kon nooit genoeg zijn om geen tijd meer te hebben om delen van het schoolterrein te verkennen. ‘Voor alles een eerste keer, toch?’ Tári herinnerde haar eerste keer hier niet eens meer. Voor zover zij wist was de eerste keer dat ze in de kerkers rond gelopen had niet veel meer geweest dan een simpele blik die ze erin geworpen had. Als ze het zich goed herinnerde vond ze er weinig aan. Haar voorkeur was vrijwel meteen uitgegaan naar het donkere bos, maar je kon moeilijk altijd naar buiten gaan als je iets wilde doen met je dag. De kerkers waren zelfs nog rustiger dan het donkere bos.
De vrouw stelde zichzelf voor als Luna en vroeg aan Tári wat haar naam was en wie het diertje op haar schouder was. De woorden die Luna gebruikte waren alleen net dat kleine beetje teveel en de korte grimas die over haar gezicht trok had ze niet tegen kunnen houden. ‘Dankjewel voor het verlinken gedeelte.’ Haar rode ogen rukte zich los van de fakkel en gleden terug naar de vrouw. ‘Maar doe me een plezier en laat de woorden liefje, schattig en moppie alsjeblieft achterwegen.’ Haar blik werd weer wat vrolijker en ze stelde zichzelf en Terra aan Luna voor.
'Tuurlijk, ik ben dus niet de enige die bepaalde woorden niet graag hoor. Aangenaam Tari en Terra.' Tári glimlachte en knikte kort. ‘Ik denk dat iedereen die woorden wel heeft. Van die woorden die ze het liefst nooit zouden willen horen.’ Ze lachte zacht. Als ze die woorden toch een zou kunnen verbranden en zou kunnen wegvagen uit de geschiedenis en de gewoontes van de mens. Als het leven toch eens een keer zo makkelijk zou zijn.
Het bleef haar echter storen dat ze niet precies wist waarom ze het idee had dat ze de vrouw zou moeten kennen. Het idee dat ze het antwoord al moest weten, omdat ze bijna iedereen die op het schoolterrein liep al afgestreept had, maakte dat knagende gevoel niet minder erg. Haar rode ogen staarde bedenkelijk naar de vrouw zonder dat ze het eigenlijk door had. Pas toen Luna haar vroeg of ze hier vaker kwam schrok ze op en glimlachte even verontschuldigend. Ze was niet iemand die met woorden haar excuses aan zou bieden voor zoiets kleins. Niemand ging immers dood aan wat staren.
De manier waarop Luna het gevraagd had bezorgde haar echter een korte twinkeling in haar ogen, ze kon het gewoon niet laten. ‘Iets zomaar aannemen is vaak niet de beste optie.’ Ze bleef even stil en schudde toen haar hoofd. ‘Vroeger kwam ik hier regelmatig, maar ik ben een tijdje niet op school geweest, dus de laatste maanden ben ik hier niet geweest.’ Ze glimlachte even wat afwezig. Ze had een leuke tijd gehad bij haar grootouders, ondanks alles. ‘Maar dit is niet mijn favoriete plek moet ik heel eerlijk zeggen.’ Ze aaide Terra even en fronste. Heel even twijfelde ze nog, maar uiteindelijk besloot ze toch de vraag te stellen die haar dwars zat. ‘Sorry, maar is het een vreemd idee dat ik het idee heb dat ik je zou moeten kennen?’ Ze keek bedenkelijk naar de vrouw en had nu al bijna spijt van haar vraag. Ergens had ze het idee dat deze heel onbeleefd en onnozel was. Ze wende haar blik af en staarde weer naar de fakkel achter Luna, zich afvragend of ze niet te snel geweest was met de vraag stellen.

Luna knikte bij de woorden dat er voor alles een eerste keer was, Dat was meer dan waar natuurlijk. Maar Luna reageerde er verder niet op en luisterde naar wat het meisje nog meer zei. Ze verontschuldigde zich en zei dat er zij dus niet de enige was met woorden die ze liever niet hoorde waar Tari weer op reageerde. 'Dat is waar.' zei ze met een brede glimlach op haar lippen. Natuurlijk had iedereen zo zijn dingen die ze of liever wel of liever niet wilde horen. Dat was heel gewoon. En de woorden van de leerling dat ze niet zomaar iets voor normaal kon aannemen klopte natuurlijk ook wel weer, maar het meisje was zo kalm tegenover leerlingen die ooit eens ergens voor het eerst ergens kwamen wat ze eigenlijk niet mochten. Maar voor Luna erop kon reageren sprak ze verder. 'Ah zo, maar je hoeft ook niet te vertellen welke plek  wel je favoriet is, dan blijft die geheim.' zei Luna en knipoogde even. Ze hoefde nu ook weer niet alles te weten waar welke leerling graag kwam om of alleen te zijn of om welke reden dan ook. De vraag die kwam verraste haar wel een beetje. Bijna iedereen wist van naam van welke planeet de LM's kwamen, maar kennelijk was ze iemand tegen gekomen die  niet wist wie zijn was. Dat was eens een verandering, maar het gaf haar ook weer een vrij gevoel. Even niet die last op haar schouders die ze als LM van Erd droeg. 'Normaal kent iedereen ons 7. Maar jij bent een van de weinige die in tegen kom die het nog niet weet.' zei Luna en een toon die niet aangaf dat ze het een onbeleefd en onnozel vraag vond. 'Ik ben Luna Stone bescherm vrouwe van Erd.' Stelde ze zich daarna opnieuw voor en maakte een typische Erdse groet naar Tari waardoor ze ook licht door haar benen boog. Daarna ging ze weer recht staan met een brede, vriendelijke en warme glimlach.

(Sure) XD

Nadat de vrouw gezegd had dat ze haar niet zou verraadden was ze iets vrijer geworden. Ze voelde zich nog steeds niet helemaal gemakkelijk bij het feit dat de vrouw niet met u aangesproken wilde worden, maar omdat Tári zelf nu ook de vraag gesteld had om sommige woorden niet te gebruiken zag ze het meer als een eerlijke ruil. Zij zei geen u en de vrouw zou alle koosnaampjes achterwege laten. Hoopte ze dan toch.
Toen de vrouw zei dat ze aannam dat Tári hier wel vaker kwam kon ze het niet laten om haar erop te wijzen dat iets zomaar aannemen niet altijd de beste keuze was. Ergens wist ze ook wel dat een opmerking als dat voor problemen kon zorgen, voor zover zij wist kon de vrouw helemaal niet tegen dat soort opmerkingen. Wat ze echter ook wist, was dat ze toch wel geneigd zou zijn om opmerkingen als dat te maken. Ze hield ervan om andere te wijzen op hun eigen woorden ongeacht de consequenties.
‘Vroeger kwam ik hier regelmatig, maar ik ben een tijdje niet op school geweest, dus de laatste maanden ben ik hier niet geweest.’ Het begin van haar reis naar haar grootouders was niet bepaald je van het geweest, maar het had haar uiteindelijk een hele hoop goed gedaan en ze had er geweldige herinneringen aan. Ze wilde zo vaak als ze kon naar ze toe. Elke vrije dag die ze had wilde ze erheen, ook al wist ze nu al dat dat nooit ging werken. Ze zou erheen gaan als ze de tijd had, maar nog steeds wilde ze vaker gaan. ‘Maar dit is niet mijn favoriete plek moet ik heel eerlijk zeggen.’ Een frons stond op haar gezicht terwijl ze Terra aaide.
'Ah zo, maar je hoeft ook niet te vertellen welke plek wel je favoriet is, dan blijft die geheim.' Tári’s rode ogen keken wat emotieloos naar Luna en onbewust trok ze haar wenkbrauwen op. Ze had de knipoog wel gezien en ze wist ook wel dat de vrouw er niks slechts mee bedoelde, maar toch merkte ze dat er meteen een stukje meer opgetrokken werd. Wat? Dacht ze nou werkelijk dat het witharige meisje het had verteld? Luna tegenkomen in de kerkers was een ding, maar haar vaker tegen het lijf lopen? Ze was dan weliswaar tot de conclusie gekomen dat ze meer “vrienden” moest maken als ze een kans wilde maken in het houden van de belofte aan haar grootvader, maar ze voelde er weinig voor om op elke hoek bekende tegen te komen. Dan zou ze verplicht gesprekken moeten beginnen.. nee dankjewel.
Zo langzamerhand begon ze zich te storen aan het knagende gevoel dat ze de vrouw moest kennen. Luna.. nee, het deed geen belletje rinkelen, maar het gevoel dat dat wel zou moeten gierde door haar lichaam. Nog heel even twijfelde ze, maar uiteindelijk besloot ze de vraag toch te stellen. ‘Sorry, maar is het een vreemd idee dat ik het idee heb dat ik je zou moeten kennen?’ Vrijwel meteen had ze spijt van haar vraag. Voor haar gevoel klonk hij vreemd en onbeleefd. Veel eraan veranderen kon ze echter niet meer, de vraag was nu toch al gesteld en het enige wat ze kon doen was wachten op het antwoord, dat hopelijk niet de toon zou hebben die ze nu vreesde.
'Normaal kent iedereen ons 7. Maar jij bent een van de weinige die in tegen kom die het nog niet weet.' Ondanks de toon van de vrouw, die in geen enkel opzicht liet blijken dat ze problemen had met de vraag, ging er een schok door Tári heen. Oh, super. Ze had het dus voor elkaar gekregen om een van de weinige mensen die ze echt zou moeten kennen niet te kennen. Hoe ging ze dit nou weer goed praten? 'Ik ben Luna Stone bescherm vrouwe van Erd.' Luna maakte een typische Erdse groet en boog iets door haar benen. Dit liet Tári even wegkijken en op haar lip bijten. Het was niet dat ze er problemen mee had, maar het bracht toch herinneringen met zich mee die ze nu zou beschrijven als het begin van haar problemen. Ze zuchtte zachtjes en draaide haar hoofd naar de vrouw toe. Terra maakte een zacht grommend geluid en drukte haar snuit in Tári’s oor, die even boos siste en haar hoofd wegdraaide. Het was bijna alsof zelfs haar huisdier haar onwetendheid aan het uitlachen was. Toen ze haar ogen nogmaals op Luna vestigde was duidelijk in haar gezicht af te lezen dat ze zich vreselijk dom voelde. ‘Ah.’ Zei ze zacht. Een klein stemmetje achterin haar hoofd zei haar dat ze niet bepaald snugger bezig was. Waar maakte ze zich eigenlijk druk om? Ondanks de titel was het nog steeds gewoon een mens. Ze was niet eens de eerste LM die ze tegenkwam. Ze rolde even met haar ogen om het gesprek dat ze met zichzelf aan het voeren was in haar hoofd, waarna ze haar hoofd schudde. ‘Sorry, ik ben niet echt iemand die.. ehm.. zich bezig houdt met.. dat.’ Terra piepte kort, een beetje hopeloos alsof ze haar bazin wilde laten weten dat ze beter haar mond kon houden, er kwam immers toch niks zinvols uit. Tári deed haar best om het diertje te negeren en Luna aan te blijven kijken. Ze beet even bedenkelijk op haar lip en liet toen een korte lach ontsnappen. ‘Wellicht is het een kleine troost dat ik het idee had dat je me bekend voorkwam.’ Juist ja, dat was precies wat het had gedaan. Niet. Een gevoel dat iemand je bekend voor moest komen en iemand die je daadwerkelijk bekend voorkwam waren toch echt twee hele verschillende dingen. Ze veegde een plukje haar uit haar gezicht. ‘Ik hoop dat ik je niet beledigd heb?’ Vroeg ze, meer uit beleefdheid dan echte interesse. Als dat het geval was kon ze er niks aan doen, bovendien was het al erg genoeg dat zelfs Terra haar kansloos inschatte.

Het was al zo lang geleden dat ze zich zonder die titel had rond gelopen. Luna was natuurlijk Fan geweest van de LM in haar jeugd tijd, maar nu begreep ze pas hoe zwaar het was om de volle verantwoordelijkheid op je schouders te moeten dragen. Ze had de geschiedenis boeken vaak genoeg door gelezen gehad, wanneer het buiten te nat of te koud was geweest om te gaan trainen. Ze kende elk verhaal wel, maar toch was het niets vergeleken met de waarheid ervan. Luna stond nu hier in deze schemerige kerkers wel met een leerling te praten, maar dat nam haar rol als LM nog steeds niet weg. Ze wist dat het haar altijd zou volgen en nu deze jonge dame vroeg of ze haar kennen moest was Luna toch even op gelucht. Het was een verademing die ze zo gemist had. Doordat iedereen je kende had je eigenlijk nergens geen plekje om  privé te kunnen relaxen. Toen het huisdier van Tari zijn baasje iets duidelijk probeerde te maken werd ze uit haar gedachten getrokken en zei Tari weer wat met tussen poses.  'Maak je geen zorgen. Het is juist fijn als iemand je niet gelijk herkent. Dan kunnen we nog een beetje anoniem zijn. Al heeft beroemd zijn ook zo zijn voordelen.' Zei Luna hoofdschuddend bij haar eerste zin. Ze was altijd eerlijk en eigenlijk was Tari de eerste die wist dat zij het niet erg vond dat sommige mensen haar nog niet kende. Maar veel verder zou Luna haar niet gaan vertellen hoe zwaar de last soms wel niet was. Toch wilde ze de leerling gerust stellen dat het geen domme vraag was of brutaal. 'Er zullen vast mensen zijn die deze vraag als abnormaal zien, maar wees gerust, geen vraag is stom, brutaal of raar. Het is maar net hoe men zijn karakter is ingesteld hoe die daarop gaan reageren.' zei ze met een rustige toon in haar stem. Wat voor nut had het om hier opgefokt over te doen? Ronodan zou vast anders gereageerd hebben. Als ze na ging over hoe hij altijd tijdens hun vergaderingen te keer kon gaan. Nee zo zat Luna niet in elkaar. Meer het tegenover gestelde eerder.

Ze vond het maar niks. Al dat gedoe over mensen die je moest kennen. Goed, ze had er alle respect voor dat andere die behoefte hadden, maar ze werd er nooit heel vrolijk van als andere die drang op haar over probeerde te brengen. Mocht ze zelf nog nadenken? Ze had weliswaar het idee dat ze de vrouw moest kennen en al helemaal toen ze de naam van de vrouw gehoord had, maar toch wist ze niet waarvan of waarom. Het beste leek het haar daarom om het te vragen, achteraf gezien had ze spijt van haar vraag. Het antwoord van Luna liet haar schrikken en nogmaals begon ze haar eigen vraag in twijfel te trekken. De vrouw liet in geen enkel opzicht merken dat ze problemen had met de vraag, maar ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Natuurlijk had ze iets als dit kunnen weten. Was die puzzel zo moeilijk geweest? De vrouw was geen leraar – voor zover zij het had kunnen bedenken – en voor een stagiair leek ze.. te oud? Kon dat? Misschien moest ze vaker naar de lessen gaan, dan had ze wellicht geweten dat de vrouw voor haar neus maar één iemand kon zijn.
Terra was alles behalve een goede hulp en haar bazin kreeg in eerste instantie alleen maar onsamenhangende woorden uit haar mond, maar ze herstelde zich al snel en excuseerde zich. Ze zei dat ze niet hoopte dat ze de vrouw beledigd had, maar deze schudde haar hoofd. 'Maak je geen zorgen. Het is juist fijn als iemand je niet gelijk herkent. Dan kunnen we nog een beetje anoniem zijn. Al heeft beroemd zijn ook zo zijn voordelen.' Tári kantelde haar hoofd bijna automatisch. Zijn voordelen.. Deze vrouw deed haar aan haar moeder denken, alleen dan.. aardiger. Al was menselijker misschien een beter woord. Ze betrapte zich opnieuw op haar staargedrag en knipperde even met haar ogen voordat ze monotoon zei: ‘Ik zou me bijna af gaan vragen over wat voor een voordelen we het nu hebben.’ Het was geen vraag, meer een opmerking. Bijna alsof ze tegen zichzelf wilde zeggen dat ze nu hier was en niet op Shadra bij haar ouders. Zo nu en dan had ze een herinnering als dat nodig.
Toch was het niet alleen de laatste zin van Luna die haar aandacht trok. “Anoniem zijn” het klonk bijna als iets wat ze zelf kon zeggen. Ze kon niet ontkennen dat ze dubbele gevoelens had over de vrouw. Ze was geen fan van die echt optimistische types, het waren haar tegenpolen en ze kon er gewoon niet mee overweg, maar woorden als deze zorgde ervoor dat ze de vrouw toch weer niet helemaal in het felle licht zette.
'Er zullen vast mensen zijn die deze vraag als abnormaal zien, maar wees gerust, geen vraag is stom, brutaal of raar. Het is maar net hoe men zijn karakter is ingesteld hoe die daarop gaan reageren.' Doelde Luna op de vraag die Tári gesteld had. Het witharige meisje fronste even en beet zacht op haar lip. ‘Is er iets wat ik kan voelen zonder dat je het door hebt?’ Haar ogen gleden langzaam naar de voeten van de vrouw. Ze hoefde niet te weten hoe ze het deed, ze had wel een vermoeden. Ze had ooit gehoord dat de verschillende emoties een andere toonhoogte hadden. Al.. was dat iets wat Meredith had gezegd en haar oude meester had wel meer gezegd. Meneer vond het ook altijd een goed idee om geblinddoekt te oefenen en vervolgens boos weg te lopen als ze weer eens het doel niet geraakt had. Het was een schat van een man, maar apart was hij wel.
Haar rode ogen gingen terug naar Luna. ‘Want als dat niet het geval is dan kan ik me daar in elk geval op voorbereiden.’ Ze glimlachte zwakjes. Ze had er op zich geen problemen mee als Luna haar gevoelens kon waarnemen, ze was immers niet iemand die het ooit tegen haar ging gebruiken. Zo zag ze eruit dan toch. Ze zou hoe dan ook in haar achterhoofd houden dat ze geen vijanden ging maken met een LM. Maar ondanks dit alles was het onwennig. Ze had altijd een muur omhoog en nu leek die hele muur nutteloos te zijn.

Luna leek Tari in een ongemakkelijke situatie te hebben gebracht. Doordat ze schijnbaar niet wist wie ze voor zich had. Luna probeerde haar ongemakkelijkheid weg te nemen door haar gerust te stellen, maar het leek niet echt te helpen in het begin. Hoewel ze steeds beter ging spreken. Welke voordelen, tja dat waren er best veel. Maar niet allemaal even handig. 'Laten we er voor u eentje noemen, want als ik die allemaal ga uitleggen staan we overmorgen hier nog. Je hoeft eigenlijk nergens lang te wachten.' zei ze resoluut. Ze was bijna nooit zo aan het praten, want dat voelde zo onwennig, maar het klopte wel. Ze hoefde eigenlijk nooit lang op iemand te wachten als ze ergens heen ging. Sommige mensen zaten uren te wachten voor ze als gewone burger een hoge pief te spreken wilde krijgen. Luna hoefde enkel haar naam te laten vallen en bij sommige was binnen komen al genoeg dat ze gelijk tijd voor haar hadden. Maar al snel kwam Tari tot het punt dat ze vroeg of hoe Luna het deed om haar gevoel te lezen. Voor haar was dit een natuurlijk iets geworden na jaren van trainen met haar groot vader die een meester was geweest in aarde lezing. 'Oh sorry ik wilde je jezelf niet ongemakkelijk laten voelen. Zoals je vast wel met je huisdier hebt mee gemaakt kunnen die emoties op andere manieren waar nemen. Ik doe dat via de grond waar ik op sta of wie er ook in mijn buurt staat. Het is voor mij een natuurlijke bezigheid geworden en om iets wat Automatisch gaat af te sluiten is erg moeilijk aan te leren zelfs voor mij om eerlijk te zijn.' verontschuldigde Luna zich. Ze was het gewoon, maar probeerde het te minderen, maar dat lukte vaak na genoeg niet altijd. Ze keek even weg alsof ze even oud als Tari was. Het was iets waar ze altijd op betrapt werd door andere. Hoewel Luna het nooit kwaad bedoelde. 'Ik wil me nogmaals excuseren, want je bent niet de eerste die dit op merkt.' voegde Luna er nog aan toe en keek Tari weer aan met een lichte glimlach op haar lippen.

Ze twijfelde er niet aan dat er voordelen waren als je herkend werd. Ze vroeg zich alleen af wat deze precies waren. De enige voordelen die zij ooit ervaren had aan het hele idee van herkent worden.. nou ja, in haar ogen waren dat toch niet zulke grote voordelen. Al moest ze zichzelf daar de schuld van geven, zij was immer degene die de weg ingeslagen was die ze bewandelt had.
'Laten we er voor u eentje noemen, want als ik die allemaal ga uitleggen staan we overmorgen hier nog. Je hoeft eigenlijk nergens lang te wachten.' Een wat valse grijns sierde de lippen van het witharige meisje en ze boog haar hoofd in een poging deze te verbergen achter haar haren. Ze vond het amusant om te zien hoe mensen altijd toch weer voor zichzelf kozen. Egoïstische wezens waren het eigenlijk ook. Mensen stonden klaar voor andere tot het moment dat ze zichzelf een betere positie konden bezorgen. Luna liet dit maar weer blijken. Tári zelf was ook geen slecht voorbeeld. Misschien zelfs wel het beste voorbeeld. Ze had haar beste vrienden verraden aan de politie, enkel en alleen zodat zij nog een kans had om eraan te ontsnappen. Ze zei weliswaar dat ze het ook voor Sam en Lieke gedaan had en misschien was dat ook wel een beetje zo, zij hadden er immers ook voordeel van gehad, maar in eerste instantie had ze het voor zichzelf gedaan. Het was voor haar een uitweg geweest. Een manier om een celstraf te ontlopen. Ze wist heel goed wat ze gedaan had in het verleden, wat ze nog steeds kon doen als ze ertoe gedwongen werd. In de tijd dat ze op Shadra was geweest bij haar grootouders was ze ook weer de fout in gegaan. Mensen konden in haar ogen niet veranderen, ze konden het proberen, maar ze zouden altijd egoïstisch blijven.
Ze kon het niet laten de vrouw te vragen of er ook iets was wat ze niet aan kon voelen, omdat als dit niet het geval was ze zich er op voor wilde bereiden. Ze was er niet aan gewend dat mensen haar emoties wisten, meestal gaf ze andere niet de kans om deze te lezen. Oke, dat was maar deels waar. Ze had meestal wat moeite met het hele woede gebeuren, dat kon ze altijd wat moeilijk voor zich houden. Hoe emotieloos ze ook probeerde te zijn, er waren dingen die haar kwaad maakte.
'Oh sorry ik wilde je jezelf niet ongemakkelijk laten voelen. Zoals je vast wel met je huisdier hebt mee gemaakt kunnen die emoties op andere manieren waar nemen. Ik doe dat via de grond waar ik op sta of wie er ook in mijn buurt staat. Het is voor mij een natuurlijke bezigheid geworden en om iets wat Automatisch gaat af te sluiten is erg moeilijk aan te leren zelfs voor mij om eerlijk te zijn.' Luna wendde haar blik af en Tári knikte kort. Super. Nu kon ze met zekerheid zeggen dat ze deze vrouw niet voor de gek kon houden. Dat kon dit gesprek makkelijker maken of juist helemaal niet. 'Ik wil me nogmaals excuseren, want je bent niet de eerste die dit op merkt.' Heel even bleef ze Luna – die haar nu weer aankeek met een lichte glimlach – zwijgend aankijken, voor er een grijns doorbrak op haar gezicht en ze zacht begon te lachen. ‘Het voelt altijd goed wanneer mensen toegeven dat niemand perfect is.’ Haar ogen glinsterde kort. Ze moest bijna automatisch denken aan haar moeder, die alles altijd perfect moest hebben. Wat zou ze het gezicht van die vrouw die graag willen zien, al wist ze dat ze het gezicht van die vrouw de komende tijd niet zou zien. Gelukkig. ‘Maar maak je maar geen zorgen, ik heb in ergere situaties gezeten dan deze. Iemand waarvoor ik mijn emoties niet kan verbergen is niet het einde van de wereld.’ Ze fronste even. Dat kon ze nu makkelijk zeggen. Nogmaals maakte ze voor zichzelf een aantekening dat ze Luna nooit tot een vijand moest maken. Slecht idee, misschien wel de slechtste die ze zou hebben.
‘Om het je natuurlijke bezigheid te laten worden moet je het al lang doen. Anders wordt het geen automatisme lijkt me?’ Haar rode ogen keken vragend naar Luna.

Geef maar een gil als je er niks mee kan

Ze wist zelf ook wel dat het antwoord dat ze gaf op de vele voordelen een beetje arrogant klonk, maar voor wie haar echt kende en zowel Luna's reputatie kende, was ze alles behalve zelf zuchtig. Luna dacht altijd aan andere voor ze aan zichzelf denken zou. Maar niet iedereen wist dat of en dat vond ze erger snapte de reden waarom Luna andere hielp. Er waren toch mensen genoeg in het heelal, dus wie eigenlijk hulp nodig had telde niet mee. Tenminste dat had de LM wel vaker gehoord. Dat waren woorden die haar soms wel heel erg boos konden maken. Maar die gedachten duwde ze snel van zich af. Kennelijk dacht Tari er net zo over als de meeste mensen die dachten dat ze die reden enkel op gaf om meer aan zichzelf te denken dan aan anderen. Wat ze nu ook zeggen zou, zou die gedachten enkel verergeren. Als dat echt waar was geweest dan had Luna vroeger voor ze LM werd toch gekozen voor de escape pod gekozen dan geprobeerd om dat enorme rotsblok van Erd te doen af keren. Ach, ze liet het varen. Sommige mensen konden enkel het slechte van sommige woorden in zien hoe nobel ze ook geprobeerd te klinken. Die valse grijns vertelde Luna al meer dan genoeg. Ze bleef zelf met een serieuze blik even naar het meisje kijken toen ze uit legde hoe het kwam dat ze andere mensen zo goed kon lezen. Het was geen perfectie, dat kon niemand zijn. Hoe graag een persoon dat ook wilde zijn. Haar blik verschoof even, maar ging later weer terug naar Tari. Hoe erg het meisje ook over haar mocht denken, toch zou Luna andere op de eerste plaatst blijven zetten. Hoe benauwd de situatie ook worden mocht! 'Niemand is perfect, hoe graag men dat ook denkt te willen zijn. Iedereen heeft zijn onvolkomen heden en het lot zou nooit toe laten dat 1 persoon of meerdere ooit perfect zouden worden.' Een wijze les die haar Opa ooit had verteld. Het leven kon nooit perfect geleefd worden, maar je kon er wel dichtbij komen, maar dan werd er altijd weer een onzichtbaar stokje in zijn of haar plan gestoken om het echt perfect te laten zijn. 'Ieder heeft zo de moeilijke dingen om het te overleven, zolang je er niet dood aan gaat wordt je er alleen maar sterker van.' was haar tegen reactie op de woorden van Tari dat ze wel in moeilijkere situaties had gezeten dan dat iemand zoals Luna haar emoties zou kunnen lezen. Voor haar was het iets alledaags geworden, want ze had de oude manier van aarde magie geleerd van haar Opa god hebben zijn ziel. Elke Gayaise leerde het op dezelfde manier van hun groot ouders. Dus je kon zeggen dat ze de beste jagers zouden zijn die hun prooi dieren altijd te slim af waren... Nou ja altijd??? Dat ging eigenlijk te ver en was niet meer dan opscheppen, maar ze konden zo wel meer prooi dieren vangen dan wie geen aard lezing kon. De vraag dat de manier waarop Luna andere mensen kon lezen alle daags geoefend moest zijn. Ze grinnikte even zacht. 'Dat word in het Gayaise stam de jeugd al met de pap lepel in gegoten, dus daar heb je wel gelijk in en toch is het iets heel simpels. Al moet je er in het begin wel je gehele aandacht erbij houden. Voor mij is het iets natuurlijks geworden, maar de spreuk heet eigenlijk aard lezing. Zo kun je andere om je heen waar nemen en als je dichtbij genoeg bent ook hun emoties lezen zoals ik dat bij jouw gedaan heb.' zei Luna met rustige toch vriendelijke stem. Ze was eigenlijk altijd vriendelijk en beleefd. Ze was maar zelden boos of erger. Toch wist Luna wel dat wanneer andere merkte dat zij hen gemakkelijk kon lezen ze voorzichtiger werden en alles probeerde te doen om haar te vriend te houden. Niet gek ook. Zij behoorde toe tot een van de zeven machtigste magiërs. Niet dat zij daar mee ging lopen pronken, maar normaal blijven. Dat was voor haar geen enkele moeite. Luna hoefde geen sterrenstatus. Ze was al te vrede met wat ze had en dat gebruikte ze weer om andere ermee te helpen.

Perfectie was iets waar haar moeder altijd naar gestreefd had. Alles moest perfect zijn. De juiste strik moest op de juiste jurk zitten, de tafels en de stoelen moesten precies staan zodat iedereen een eigen plek had waar ze konden zitten. Ze herinnerde zich hoe haar moeder altijd een indeling gemaakt had als er gasten kwamen. De slanke mensen waren altijd aan de kleine tafel gezet, waardoor ze bijna geen beenruimte hadden, terwijl de mensen met een voller postuur juist zoveel mogelijk ruimte kregen. Waarom? Omdat die laatste groep mensen over het algemeen de mensen waren die hoger in het vaandel stonden en haar moeder er alles aan wilde doen om de familie in hoge kringen te houden. Het werk van haar ouders had ze rijk gemaakt, maar volgens haar moeder betekende rijkdom niks tenzij je die rijkdom groter kon maken. Haar moeder zag nooit perfectie in schoonheid, maar wel in geld. Ze had een hekel gehad aan haar moeders ideeën van perfectie. Waarom zou iemand met een slank postuur minder belangrijk zijn? Ze vond het vreselijk om tegen die mensen – de mensen die ze doorgaans beter kon uitstaan dan de andere gasten – te zeggen dat ze alweer aan de tafel moesten gaan zitten waar beenruimte een luxe was die ze niet kregen. Ze hadden zo’n vreselijk groot huis, maar de ruimte was nooit benut. Nee, als ze een ding geleerd had van haar moeder was het wel dat rijkdom het leven misschien een stukje makkelijker maakte, maar zeker niet gelukkig. Geld was geen probleem voor haar. Ondanks alles kon ze altijd bij haar ouders aankloppen en nu ze contact had met haar grootouders werd ze regelmatig overspoelt met geld, die zij om haar beurt dan weer halveerde en deels terug gaf aan haar grootouders. Ze zat hier nog op school en zolang dat het geval was had ze nooit alles nodig. Het geld van haar ouders aan de andere kant.. dat maakte ze maar al te graag op. Ze wilde hun geld niet hebben, maar tegelijkertijd genoot ze ervan om het geld uit te geven en te weten dat ze haar ouders op die manier een klein beetje pijn deed. Niet dat ze het zouden missen, maar het was voor het idee.
'Niemand is perfect, hoe graag men dat ook denkt te willen zijn. Iedereen heeft zijn onvolkomen heden en het lot zou nooit toe laten dat 1 persoon of meerdere ooit perfect zouden worden.' Een glimlach verscheen rond de lippen van het witharige meisje. Nog een les die ze geleerd had van haar moeder. ‘Het ligt maar net aan je definitie van perfectie. Als je het mij vraagt ben je pas perfect als je onvolkomen heden hebt, heb je ze niet ben je zo imperfect als maar kan.’ Perfectie bestond in haar ogen wel. Mensen hadden alleen altijd de verkeerde interpretatie van het woord. Als iemand niet toe wilde geven hoe imperfect hij eigenlijk wel niet was, dan was hij ook inderdaad imperfect. Maar gaf iemand toe hoe imperfect hij was, dan had deze persoon in haar ogen het punt van perfectie bereikt.
Ze vertelde Luna dat ze het wel zou overleven dat haar emoties gelezen konden worden en dat ze wel erger mee gemaakt had. De reactie die ze daarop kreeg ging echter als een steek door haar heen. 'Ieder heeft zo de moeilijke dingen om het te overleven, zolang je er niet dood aan gaat wordt je er alleen maar sterker van.' Haar gezicht vertrok in een grimas en ze wende haar blik af. Overleven was een tijd lang het enige geweest wat ze geprobeerd had. Ze had haar best gedaan om zich niet over te geven aan de waanzin van haar moeder, maar achteraf gezien was het enige wat ze gedaan had zich overgegeven aan die waanzin. Ze had zichzelf gemaakt tot een jonge versie van haar moeder. Ze wist dat er mensen waren die dat zouden ontkennen en haar zouden wijzen op de pogingen die ze nu deed om te veranderen, maar ze zou alleen maar hoeven te wijzen naar een van haar messen. Zelfs na de belofte om beter te doen had ze gemoord en had ze op het punt gestaan om haar moeder datzelfde lot te bezorgen, maar ze had het niet gekund. De vraag waarom ze het niet gekund had zou ze altijd met een zwakke glimlach beantwoorden. Ze zou graag zeggen dat het kwam omdat haar vader binnen gekomen was en er een stokje voor gestoken had, maar zelfs voordat hij binnen gekomen was had ze getwijfeld. Ze had maar een gezicht voor zich gezien en geweten dat wat ze aan het doen was enkel een afkeurende blik zou bezorgen. Ze had haar moeder niks aan kunnen doen omdat iemand het goede in haar gezien had en haar gezegd had gelukkig te worden. Doorgaan met waar ze mee bezig was geweest zou dat geluk voorgoed verpest hebben.
Haar ogen gleden terug naar Luna en ze deed haar best om het knagende gevoel van binnen te negeren. ‘Om het je natuurlijke bezigheid te laten worden moet je het al lang doen. Anders wordt het geen automatisme lijkt me?’
'Dat word in het Gayaise stam de jeugd al met de pap lepel in gegoten, dus daar heb je wel gelijk in en toch is het iets heel simpels. Al moet je er in het begin wel je gehele aandacht erbij houden. Voor mij is het iets natuurlijks geworden, maar de spreuk heet eigenlijk aard lezing. Zo kun je andere om je heen waar nemen en als je dichtbij genoeg bent ook hun emoties lezen zoals ik dat bij jouw gedaan heb.' Tári knikte kort. Haar rode ogen gleden even over de vrouw heen voordat ze haar hoofd heel even wat schuin hield en daarna weer recht zette. ‘Ik weet dat je zegt dat het een automatisme is geworden, maar wordt je er niet soms gek van dat je weet hoe andere zich voelen? Haalt dat niet het hele effect van het ontmoeten van nieuwe mensen weg?’ Ze fronste even, zich beseffend hoe vaag haar vraag eigenlijk klonk. ‘Ik bedoel, er zit iets.. leerzaams aan om nieuwe mensen te ontmoeten. Daarna weet je namelijk iets beter hoe jij als persoon om gaat met bepaalde mensen, maar als je tijdens een gesprek al weet hoe iemand zich voelt dan verdwijnt dat toch?’ Toen ze de woorden uitgesproken had en besefte wat ze had gezegd, hoe ze het gezegd had schrok ze even. De muur die ze altijd voor zich had was heel eventjes weg. Ze had het gevraagd zonder een vleugje sarcasme of achterliggende gedachte. Zelfs haar stem of ogen waren niet emotieloos of kil geweest. Niks wees erop dat die muur er nog stond. Ze wilde de muur het liefst weer optrekken, zich veilig voelen achter haar.. minder fijne eigenschappen. Maar ze wist ook dat dit misschien die eerste stap was waar haar grootvader op gehoopt had toen hij haar liet beloven om zich beter te gaan gedragen. Natuurlijk zou ze nooit helemaal veranderen, maar elk klein babystapje was er toch een. Of was dit gewoon een van die momenten waarop ze zichzelf iets aan begon te praten wat eigenlijk helemaal niet klopte?

Het klopte wat Tari zei, niemand was perfect zolang ze zich voor deden niet te weten waar hun grenzen lagen. Luna kende haar grenzen wel al wilde ze graag meer kunnen betekenen voor die hulp nodig hadden. Maar ze stemde in met wat de leerling vertelde. 'Je bent wijs voor je leeftijd, andere leerlingen zouden anders hebben gereageerd, maar het klopt wel wat je zegt.' zei ze instemmend. Knikken zou niet opvallen in het schemerlicht dat in de gang aanwezig was, daarom sprak ze liever. nou ja Luna zou het niet direct kunnen zijn aangezien zij geen duistere magie bezat. Daarna vroeg Tari naar de manier hoe Luna het gewent was geraakt om te blijven aard lezen. De LM vertelde het meisje hoe ze het aangeleerd was en zij ging er daarna weer op in. De eerlijkheid van waar Tari mee sprak ontging haar niet, maar het bracht iets met zich mee dat ze opener werd en dat vond Luna alleen maar fijn, maar ze merkte ook dat het meisje van haar eigen openheid schrok. 'Hm, daar zit wat in natuurlijk, maar ondanks de gevoelens van iemand te kunnen waarnemen, neemt niet weg hoe de persoon echt in elkaar steekt. Men zou me ook op die manier kunnen misleiden. Al zou dat lastig gaan, omdat iedereen zijn eigen manier van energie golven heeft die je zonder het te weten uitzend. Zo ook de gevoelens van mensen. Een gevoel verteld me de ware aard van de persoon niet. Niet hoe zijn of haar karakter de steel in de vork zit. Dat zijn dingen waar ik later achter kom Net zoals iemand die zich zoals jij eerst afgesloten hield en nu even open spreekt. Dat is een verassing die ik echter niet nu van je verwacht had.' legde Luna haar simpel uit. Het was iets wat ze niet waar kon nemen. Gevoelens zeiden niets over de karakter van een persoon. Dat zou wel handig zijn. 'Als ik je karakter zou moeten inschatten zeg ik je eerlijk dat ik dat niet kan via aard lezing.' bekende Luna eerlijk en ze haalde even haar handen op en je kon horen dat ze er bijna zelf om moest grinniken. Ze had het wel eens geprobeerd, maar jammerlijk was dat steeds mislukt.

'Je bent wijs voor je leeftijd, andere leerlingen zouden anders hebben gereageerd, maar het klopt wel wat je zegt.' Een glimlach gleed over haar lippen bij die woorden. Langzaam schudde ze haar hoofd. ‘Ik weet niet of wijsheid het juiste woord is.’ Zelf zag ze het meer als een manier om te kunnen ontkennen dat ze niet perfect was. Ze wist heel goed dat ze niet perfect was en dat het een wonder was dat er nog mensen waren die op een normale manier naar haar konden kijken.
'Hm, daar zit wat in natuurlijk, maar ondanks de gevoelens van iemand te kunnen waarnemen, neemt niet weg hoe de persoon echt in elkaar steekt. Men zou me ook op die manier kunnen misleiden. Al zou dat lastig gaan, omdat iedereen zijn eigen manier van energie golven heeft die je zonder het te weten uitzend. Zo ook de gevoelens van mensen. Een gevoel verteld me de ware aard van de persoon niet. Niet hoe zijn of haar karakter de steel in de vork zit. Dat zijn dingen waar ik later achter kom Net zoals iemand die zich zoals jij eerst afgesloten hield en nu even open spreekt. Dat is een verassing die ik echter niet nu van je verwacht had.' Legde Luna haar uit nadat Tári een vraag gesteld had. Het witharige meisje had aandachtig geluisterd, bijna gefascineerd door de uitleg. Ze wist niet zeker of ze de gave van de vrouw vreselijk vond of wel kon waarderen. 'Als ik je karakter zou moeten inschatten zeg ik je eerlijk dat ik dat niet kan via aard lezing.' Voegde de vrouw voor haar eraan toe. Tári kon een lach niet onderdrukken en wende haar gezicht af in de hoop dat ze zichzelf een halt toe kon roepen. De woorden van de vrouw stelde haar gerust, maar tegelijkertijd wist ze dat de gedachte dat Luna het wel kon haar een beetje gedeisd gehouden had. Ze kon er niks aan doen dat ze geneigd was om haar karakter verborgen te houden.
Terra gromde zacht in haar oor om haar bazin uit haar gedachte te halen. Tári keek op en aaide de tasmaanse duivel over diens kopje. ‘Is het niet eenzaam? Weten hoe andere zich voelen, maar soms ook merken dat ze dat niet met je willen delen?’ Ze was hier nu toch en ze was nou eenmaal nieuwsgierig, dus waarom geen gebruik maken van de situatie. Ze was nooit zoveel in contact gekomen met LM’ers, dus als ze er een tegen kwam – eentje die ook nog eens behoorlijk vrij uit sprak over hoe en wat – wilde ze er graag gebruik van maken.

Tari zei dat ze niet wist of ze het wijsheid zou willen noemen. Natuurlijk was niemand perfect. Dat was niemand. Nou ja... voor wie dachten dat ze perfect waren na dan. 'Dat is aan jouw hoe je het een naam wil geven.' gaf de vrouwelijke LM te kennen. Ze ging niemand haar eigen woorden op dwingen dat zou een grove fout zijn en helemaal het tegenover gestelde zijn  van waar Luna zelf voor gestaan had en nog voor stond. Het wit harige meisje ontschoot een lach nadat Luna haar, haar antwoord had gegeven en raakte in gedachten tot haar huisdier haar weer uit die gedachten trok. Al die tijd had ze rustig af gewacht tot Tari weer iets zou zeggen of vragen. Of het eenzaam was om te weten hoe mensen zich voelde. Een goede vraag, maar niet moeilijk te beantwoorden. 'Nee en dat is een eerlijk antwoord. Ik ben er graag voor wie mijn hulp goed kunnen gebruiken. Om andere via Aardlezing op te kunnen sporen en hun eerst een luisterend oor te bieden is niet eenzaam. Vanaf mijn eerste contact met deze school en de LM's uit die tijd heeft me het pad gewezen die ik nu ook bewandel. Al was het niet meteen mijn keuze om een LM te worden. Dat is gekomen toen ik Erd gered had van een grote meteoor. Maar nadat ik van school ging ben ik het hele heelal door getrokken om hulp behoevende te gaan zoeken. Sommige stuurde me weg en die mensen wilde het liever zelf op lossen. Als iemand zich van me af wil sluiten is dat hun zaak. Als ze geen hulp willen van mij dan ligt het niet in mijn aard om hen te dwingen mijn hulp aan te nemen. Dat gaat tegen mijn prinsiepes in.' antwoorden Luna Tari's vraag en ze droeg niets dan vriendelijkheid, troostende tonen en soms ook een lichte teleurstelling in haar stem, niet dat ze teleurgesteld was door de mensen die haar geen kans gaven, maar gewoon teleurgesteld dat zij het zelf misschien verkeerd had aangepakt in de pogingen om uit te leggen wat ze voor hen betekenen kon en dat ze het niet eens deed om er zelf beter van te worden. Wat de meeste mensen wel dachten... Echt veel kon ze niet aan Tari vragen. Ze was hier uit vrije wil dat was duidelijk. Misschien dat ze zin had om even een frisse neus te gaan halen? 'Zouden we even naar buiten gaan, een frisse neus halen?' vroeg Luna haar en wachten op haar reactie.

Ze kon het niet laten te vragen of de vrouw zich niet eenzaam voelde. 'Nee en dat is een eerlijk antwoord. Ik ben er graag voor wie mijn hulp goed kunnen gebruiken. Om andere via Aardlezing op te kunnen sporen en hun eerst een luisterend oor te bieden is niet eenzaam. Vanaf mijn eerste contact met deze school en de LM's uit die tijd heeft me het pad gewezen die ik nu ook bewandel. Al was het niet meteen mijn keuze om een LM te worden. Dat is gekomen toen ik Erd gered had van een grote meteoor. Maar nadat ik van school ging ben ik het hele heelal door getrokken om hulp behoevende te gaan zoeken. Sommige stuurde me weg en die mensen wilde het liever zelf op lossen. Als iemand zich van me af wil sluiten is dat hun zaak. Als ze geen hulp willen van mij dan ligt het niet in mijn aard om hen te dwingen mijn hulp aan te nemen. Dat gaat tegen mijn prinsiepes in.' Tári knikte langzaam. Ze moest toegeven dat ze het wel kon begrijpen dat mensen niet wilde praten, geen hulp wilden. Zijzelf was niet veel anders. Maar ze kon de teleurstelling van Luna ook wel begrijpen. Ze wist ook als geen ander hoe het was om iemand te willen helpen, maar niet tot de ander door te dringen. Ze wist hoe het was om weggeduwd te worden en om de rug toegekeerd te worden, terwijl ze enkel wilde helpen.
'Zouden we even naar buiten gaan, een frisse neus halen?' De woorden van de vrouw trokken haar uit haar gedachten en heel even keek ze Luna zwijgend aan. Wilde ze naar buiten gaan? Ze was hierheen gekomen zonder echt goede reden. Haar ogen vonden hun weg langs de vrouw de duisternis in en langzaam schudde ze haar hoofd. ‘Ik denk dat ik liever nog even hier blijf.’ Haar rode ogen gleden naar Luna en ze glimlachte vriendelijk. ‘Ik wil nog even alleen zijn met mijn gedachtes, maar bedankt voor het gesprek.’ Ze boog haar hoofd lichtjes en zei de vrouw gedag, voordat ze verder de kerkers in liep, diep in gedachte.

Een donker hol als de kerkers vond ze zelf een beetje beklemmend worden. Hoewel ze geen vijandigheid vanuit de schaduwen in trillingen via de grond door voelde komen, was Luna liever op een plek die open was en waar je tenminste kon zien wat er om je heen rondwaarde... Maar toen Tari haar vraag met een nee beantwoorden en ze door gaf dat ze liever nog even alleen wilde zijn kon Luna dat best begrijpen. Mensen vertelde nooit al hun geheimen of waar ze mee zouden zitten natuurlijk. Daar had ze dan ook respect voor. Luna boog lichtjes en keek het meisje nog even na tot ze haar niet langer meer kon zien. Wat al verrassend snel was. Daarna draaide Luna zich ook om en liep richting de trappen die haar weg naar boven zouden brengen. Eenmaal door de deur ademde Luna even in voor ze weer terug richting de toren liep. Ze zou vast nieuwe brieven binnen hebben gekregen. Maar de pauze die ze genomen had om rond te kijken was sowieso om dus moest ze maar weer aan het werk.

(Luna Topic uit)