Het was een paar dagen geleden dat ze naar Roxanne toe was gegaan,  hoewel ze had gemerkt en gezien dat de vrouw het zwaar had.  Had ze haar enkel willen helpen door aan iets anders te denken en haar af te leiden van haar verlies.  Maar ze had niet kunnen voorzien dat Evelynn de bescherm vrouwe van Nova ook langs zou komen.  De LM had haar manier kennelijk verkeerd begrepen,  daarom had ze zich ook niet verdedigt.  De jeuk was er nog steeds het zij minder.  Een dag na het mislukte bezoekje had ze alle oude boeken van de bied over Cassia na getrokken.  Ze had de sterf datum van haar volk gezocht en was er achter gekomen wanneer dit was.  7-5de dit jaar.  Shyvana was daarna weer uit het kasteel gelopen om terug naar haar ijzige grot te gaan.  De dagen tot de 7de bleef ze in slaap.  Shy was deze ochtend al vroeg wakker geworden en was richting de watervallen geslenterd. Daar aan de oever ging ze liggen in haar gebruikelijke draken form en begon op normale stem geluid en klaagzang voor haar gestorven volk te zingen.  Het was een mix tussen de draken taal en oud cassieaans.   Je kon horen dat Shyvana alles behalve harteloos was,  hoe andere ook over haar acties zouden denken.  Zelf had ze geen tijd genomen om over heen te rouwen dat was vroeger geen optie geweest.  Haar klaagzang klonk niet vervelend in de oren,  maar voor wie en zingende draak nooit had horen zingen kon het best zijn dat het vreemd in de oren klonk.  Na de laatste tonen nog ze haar kop tot haar kin haar borst raakte uit respect voor haar overleden en vermoorden volk.  Echter was ze zo druk bezig met een gebed naar hen te prevelen dat de draak niet merkte dat ze bezoek kreeg. Het was een leerling die haar magie wilde beoefenen, maar toen ze de klaagzang van de draak had gehoord was ze stilletjes blijven luisteren. Ze wilde niet verder lopen al kon ze het niet helpen om daar te blijven stil staan. Het grote dier scheen een nog groter verdriet te hebben dan die zij zich kon voorstellen. Dus liet de bruin harige studente de adviseur alleen en besloot om dan maar bij het meer te gaan oefenen. Shyvana bleef in alle stilte zo zitten als ze zat. Niemand kon haar op het moment uit haar concentratie halen terwijl ze daar zat te bidden. Bidden... Het was een van de menselijke dingen die ze over genomen had. In het begin had ze het best vreemd gevonden. Hoe kon je nu in gedachten of gewoon tegen de doden spreken??? Dat was toch onmogelijk? Maar Shyvana had geleerd van het dorpshoofd van vroeger dat het helemaal niet vreemd was. Zelfs al zouden de geliefden dan niets terug zeggen voelde het alsof je er lichter van werd. Shyvana had het eens geprobeerd en gemerkt dat de oude man gelijk had, al verborg ze het voor de rest van haar volk. Draken konden wel rouwen, maar eenmaal een tijdje uit beeld raakte de namen dan wel niet vergeten, maar er werd nooit verder iets mee gedaan zoals de mensen dat deden. Toen Shyvana haar kop weer uit de buiging haalde stond ze op en vulde haar longen nog even om een roep te uiten. Niet eentje die er normaal voor zorgen zou dat ze haar volk of andere draak achtige naar zich toe riep. Nee, deze brul klonk anders en echode tegen de omliggende bomen en ketste over het water zodat de kleine planeet even langs was geweest. De andere draken die zich in de stallen of in het omliggende gebied van de school aanwezig waren steunde Shyvana's roep. Een warm gevoel verspreiden zich door haar lichaam bij het horen van de andere stemmen. Ze ging nu liggen en legde haar kop op haar poten. Waar had ze vroeger een fout gemaakt? Shy dacht even diep en lang na. Deze gedachten hadden tijdens haar ijzige gevangenis ook door haar hoofd gespookt. Maar ze was al die tijd niet bij het punt aan gekomen geweest welke tekenen ze gemist had? Toen de mensen geen contact meer met hen hadden gewild, was dat het moment geweest om eigenlijk te vertrekken? Misschien was dat de beste tijd geweest, maar ze had besloten dat het niets bijzonders was. Jong en onbezonnen, vrede had haar zicht toen vertroebelt, maar het contact met de twee voeters was altijd goed geweest dus had de Drakin Geen problemen er achter gezocht. Toch was het wel degelijk een fout geweest en had ze eerder moeten besluiten om weg te gaan. Zelfs de omliggende dorpen van de ijzige draken grotten hadden zich tegen hen gekeerd. Daarom hadden ze ook niet kunnen vluchten. Shyvana sloot haar ogen. De afschuwelijke beelden van de sterf dag van haar volk kwamen weer op zetten, maar deze keer riep zij ze zelf op. Mensen waren eigenlijk gemakkelijk te manipuleren en bang te maken. Het was hun angst die ze dreef om hun families te beschermen. Hoewel het ook hun schuld was had Shyvana er wel respect voor. Mensen die wapens als speren en pijlen op hen afvuurde, of stenen en scherpe ijs blokken naar beneden lieten vallen. Waardoor de draken te gewond raakte om nog weg te vliegen of ze werden geplet. Shyvana had alles in het werk gesteld samen met de sterkste draken van het drakenvolk om de zwakkere te beschermen, maar het was niet genoeg. De mensen van die tijd waren slimmer dan dat de draken het voor mogelijk hadden gehouden en het werd hun onder gang. Al hoe wel... Ze wist nog steeds niet wat er van de eieren was geworden? Maar dat was een doel die ze nog steeds had al was er nog geen resultaat? Misschien moest ze Alaric er toch maar naar vragen, maar dat kwam later wel. Eerst Deze dag in stilte rouwen om hen die ze verloren was. Dat was ook 1 ding waar ze nooit echt bij stil gestaan had. Daarom bij het zien van Miss Roxanne had ze gedacht haar van haar verdriet af te helpen en haar wat af te leiden, hoewel het hoe en waarom Miss Roxanne er zo aan toe was ze het niet geweten had. Shyvana stond op en wierp haar kop nog even op richting de lucht. Het weer was er stralender aan toe dan dat zij zich voelde. Er was niet 1 gat in haar hart waar haar dierbaren in zouden zitten, maar haar hart zat vol gaten en die leken langzaam aan dicht te groeien. Misschien had ze eerder moeten rouwen om hen, maar dat zat niet in de Draak haar aard om lang met haar gedachten bij de doden te blijven. Met rustige passen hoewel het nog 6 grote mensen stappen waren als die haar bij probeerde te houden als ze langs haar liepen wanneer Shy in haar normale verschijning als Draak wandelde. Ze liep weer terug richting haar grot waar Shyvana zich behaaglijk in haar nest legde, maar deze keer viel ze niet zo maar in slaap. Een kleine stroom tranen welde voor het eerst zins tijden op en liepen tussen haar schubben door het nest in. De droom die kwam liet voor even haar dierbare volk weer terug keren. Shyvana was voor een kort moment dol gelukkig, maar diep van binnen wist ze dat het niet echt was. Het was heel jammer dat er geen tijd magie bestond. Anders had ze haar volk misschien kunnen redden?