Caring for my reptilian

Aidan slenterde het grasveld over,met een grote zak over zijn schouder.Daarin zat wat vlees,een aantal meetlinten,een rol papier,en een paar staven ijzer.Voor iemand die niet wist wat hij ging doen zouden de spullen geen verband houden.Maar hij had het allemaal nodig.Vandaag ging hij voor het eerst sinds een lange tijd zijn draak Rana een bezoekje brengen.Nou ja,een bezoekje brengen,het was meer dat hij haar vandaag weer eens een zou roepen.Eens in de zoveel tijd wou hij haar meten.Op die manier kon hij uitrekenen waneer ze groot genoeg was om een van haar oude klauwen te kunnen omtoveren in een fatsoenlijk wapen.Hij grijnsde,en schudde zijn hoofd.Dat was het enige waar hij de laatste tijd aan dacht;wapens.Hij kon er ook niks aan doen dat hij het prachtig vond om nieuwe gereedschappen te bemachtigen.Eenmaal aangekomen bij een plekje dat hem geschikt leek,floot Aidan op zijn vingers,gooide de zak van zijn schouder af. en ging zitten.Al gauw verscheen er een stip aan de hemel,die steeds groter werd.Uiteindelijk lande zijn rode draak vlak voor zijn neus.Hij grijsde,en omhelsde haar toen ze naast hem kwam liggen."Wat ben jij gegroeid zeg,"zei Aidan verwonderd nadat hij haar wat van het vlees uit zijn tas had gegeven.De vorige keer dat hij haar had gezien was ze zo groot als een flinke hond,terwijl haar afmetingen nu meer overeenkwamen met een paard.Na nog een tijdje de draak bekeken te hebben haalde hij de meetlinten uit de zak,en begon haar op te meten.

In een eenzame boom op het grasveld, waarvan de bladeren al de kleur van de herfst aannamen zag je soms het gestalte van een jonge vrouw die een plaats had gevonden op een van de dikke takken. Haar blonde haren in een vluchtige en slordige staart gebonden waarvan wat verdwaalde lokken af en toe door haar gezichtsveld waaide, de blik van haar grijsblauwe ogen op een stuk papier gericht. Alleen als je dichtbij genoeg stond was het snelle gekras van haar potlood te horen. Met een geïrriteerde zucht door haar neus sloeg ze het papier om, en begon opnieuw. Moedeloos legde ze haar tekenblok neer een keek tussen de bladeren door het veld over. Met veel moeite was ze in de boom gekomen, waarvan de eerste twee meter van de stam niet met takken was gesierd. Maar uiteindelijk had ze haar plaatsje bereikt, om zo eens rustig de omgeving te kunnen tekenen. Haar vingers gleden gedachteloos over de rug van haar linker hand, waar wat donkerdere maar sierlijke lijntjes zichtbaar waren. De spreuk die ze net zo lang had geoefend om haar boog ten alle tijden bij zich te kunnen hebben. Haar gepeins over wat ze nu eens na zou tekenen werd verstoord door een schel fluitje. Haar blik werd getrokken door een mannelijk gedaante, een stukje verderop. Haar mond zakte een stukje open toen opeens de rede van het fluitje zichtbaar werd, en de rode draak naast zijn baasje landen. Waarom ze zo verbaasd was wist ze niet. Ené was tenslotte bijna even groot als dat dier. Misschien omdat ze die kleur nog nooit bij een draak had gezien, op Puffoon waren de kleuren zoals wit en blauw meer te zien. Er kwam een geamuseerde grijns op haar lippen toen het baasje zijn draak begon te meten, waarbij zij wat van positie veranderde en haar ogen strak op het dier gericht hield. Met bungelende benen en het tekenblok gedeeltelijk erop steunend waren de eerste schetslijnen van het drakenlichaam al te zien. Had ze eindelijk iets interesants.