Alsof er een wervelwind door de school trok raasde een jong meisje van een jaar of veertien in een flits van felle kleuren de trappen van de etages af met als enige doel: de deur die naar het buitenterrein zou leiden. Ze gooide de deur open en rende het grasveld op. Hoewel het herfst was viel het vandaan met de kou wel mee. Dus Demise was zonder jas naar buiten gerend. Ze droeg een warme, zwarte legging met daarover een korte broek. Het shirt wat ze aan had was eigenlijk te ruim voor haar. Maar dat was meer omdat ze nog niet echt iets had om het mee op te vullen. Het shirt bevatte een samenraapsel aan felle kleuren en gekke patronen. Eronder droeg ze een strakke trui met lange mouwen om ook haar armen warm te houden. In elk van haar schoenen zat een andere fel gekleurde veter die correspondeerde met een van de kleuren op het shirt. Al met al viel ze goed op tussen de bruine en rode herfstkleuren.

Eenmaal op het grasveld hield ze haar pas in en streek een paar lokken haar die voor haar violet gekleurde ogen hingen uit haar gezicht. Het veld lag er stil en verlaten bij. Helemaal nu de storm die Demise heette was gaan liggen. Op een kalmere pas liep ze over het veld, haar blik op de bomenrij in de verte gericht waar het donkere bos zich bevond. Ze had gesnakt naar even een momentje voor zichzelf. Ze was naar haar zin veel te lang bezig geweest met inschrijven, haar bagage naar de etage brengen, haar rooster ophalen. Pffffffffft. Nee bedankt.

Haar aandacht werd al snel getrokken door lawaai afkomstig van een boom die een stuk verder bij de bomenrij vandaan stond. Hij was al bijna helemaal zijn van bladeren beroofd, maar zijn takken kleurde nu zwart van de vogels. Ze liep, wederom met een versnelde pas op de boom af. Ze had het van tevoren kunnen voorspellen dat de beesten op zouden vliegen als ze haar als stormram hun kant op zagen komen. Maar drie donkere kraaien waren blijven zitten en keken haar nieuwsgierig aan met hun intelligente ogen. Alsof ze van hun plek daar in de boom diepgaande filosofische discussies hadden over het lot van de mensheid. Naarmate Demise langer bleef staan begon een van hen ineens naar haar te kraaien. Ze sprong een pas achteruit, opgeschrikt door het plotselinge geluid. Haar wenkbrauwen kropen boos naar elkaar toe en ze stak haar tong uit naar het beest. Niet dat het heel intimiderend zou overkomen. Demise was niet alleen klein, maar ook redelijk mager. Ze kon misschien een grote mond hebben maar verder zou niemand echt van haar onder de indruk zijn.

Ze zaten haar daar gewoon vierkant uit te lachen. Met hun gekras en andere rare kraai geluidjes. Demise perste haar lippen op elkaar en blies haar wangen nog net niet bol met lucht om haar afgunst te tonen. 'Kom maar eens naar beneden rotvogel. Laat maar eens zien of je dat hier beneden ook nog steeds durft,' riep ze uiteindelijk naar boven. Niet dat de kraaien zich er iets van aantrokken, of haar überhaupt konden verstaan. In hun ogen was zij gewoon een klein, felgekleurd, maar vooral schreeuwend mensje. Waar ze over schreeuwde? Ja, alsof zij daar iets mee hadden. Een vleugelslag en ze waren weg van de boom. Nog een en ze waren haar allang weer vergeten. Maar Demise had andere plannen. Vogel of geen vogel, ze zou zich niet zomaar belachelijk laten maken. 'Ook goed, dan kom ik je wel halen,' Met die woorden zette ze zich af en greep de onderste tak van de boom. Even bungelde ze met haar korte beentjes in de lucht waarna ze zich al trappelend optrok. Ze blies de korte blonde pony van haar al net zo korte haar uit het gezicht. Voorzichtig klom ze verder. Een neon gekleurde vlek in het anders zo grauwe winterlandschap. Nerveus zag ze de kraaien van hun ene op hun andere poot wippen naarmate ze dichterbij kwam. Ze hoefde alleen haar hand nog maar uit te strekken…
Toen besloten de kraaien dat ze er genoeg van hadden. Hun vleugels strekten zich en met luid gekras vlogen ze op. Weg waren ze. Erg teleurgestelt kon Demise er niet om zijn aangezien een krakend geluid onder haar de aandacht eiste. Toen brak de tak waar ze op stond en met een gil viel ze als een overrijpe appel uit de boom. Met een zachte kreun bleef ze aan de voet van de boom liggen. Rotvogels. Ze moest eigenlijk controleren of ze nog wel helemaal heel was. Maar ze wilde niet overeind komen. Ze wilde nog heel even blijven liggen, medelijden hebbend met haar eigen falen. De persoon die verderop aan het joggen was had ze nog niet gezien.

Was het slim geweest om in de boom te klimmen? Nee, waarschijnlijk niet. Had het nut gehad om in de boom te klimmen? Nee, ook dat niet. Had het überhaupt zin gehad om achter een paar achterlijke kraaien aan te zitten? Uhhhh, nee. Waarom doe je dit dan? Het enige waar Demise blij mee mocht zijn was dat waarschijnlijk niemand haar gezien had. Waarom deed ze dit soort dingen dan ook? Wil je dat mensen je vermijden en je raar vinden? Want zo zorg je ervoor dat mensen je vermijden en je raar vinden. Het enige wat ze had bereikt was een flinke dosis hoofdpijn en waarschijnlijk wel een paar blauwe plekken. De sneeuw onder haar lichaam voelde koud maar ze wilde zich niet bewegen. Hmm, ze hoorde een geluid. Het leek op voetstappen. Naaa, dat zou ze zich vast inbeelden. Ze had niemand anders op het veld gezien namelijk. Maar toen ze dichterbij kwamen was het zonder twijfel. Ze hoorde echt voetstappen. Alsof dat nog niet bewijs genoeg was klonk even later ook een stem. Ze herkende de stem niet, maar ja, hoeveel mensen kende ze dan ook op de school? Zo lang was ze er ook nog niet. De stem klonk in elk geval redelijk laag. Een mannenstem. Oh, het zou toch geen docent zijn? Voor de ogen van een leerling voor schut staan was al vreselijk, maar voor een leerkracht was nog erger. 'Weet ik niet. Ben ik dood?' vroeg ze met gesmoorde stem omdat ze met haar gezicht in de sneeuw begraven lag. Sneeuw die inmiddels wel een beetje koud werd dus voorzichtig probeerde Demise te gaan zitten. Ze was flink geschaafd, dat wel. Waarschijnlijk zou ze er ook een paar blauwe plekken aan overhouden. Maar het leek er niet op dat ze iets gekneusd of gebroken had. Haar blik ging omhoog naar de....man? Hij was kort van stuk. Erg kort van stuk. Ze waren even lang man! Hij had donker haar en groene ogen die haar enigszins bezorgd aankeken. Maar zijn stem had zo laag geklonken. 'Euhm, wie ben jij?' vroeg ze voorzichtig.

Het kon niet anders dan dat hij haar gezien had. Dat kon gewoon niet anders. Hij zou zich nu waarschijnlijk afvragen of ze misschien breinschade had of misschien een beetje...sloom was. Zij zou dat in elk geval over zichzelf gedacht hebben als ze aan haar actie terug dacht als een buitenstaander. Hij was gelukkig geen leraar, al was vol op haar plaat gaan voor de ogen van een stagiaire ook niet iets wat op haar te doen lijstje stond voor vandaag. Met een ongemakkelijk lachje klopte ze wat van de sneeuw van haar kleding. 'Uhm, okay. Hai. Demise. Dat is mijn naam bedoel ik. Demise Stocklin. Ik ben eeuuhh….nieuw en zo,' begon ze daarna met een steeds roder wordend gezicht. Ze had heel graag aan hem af willen lezen wat hij dacht maar….damn speelde die gozer poker of zo? Of kon werkelijk niks hem schelen. Het maakte ook niet heel veel uit, ze wilde zo snel mogelijk weer weg hier voordat ze nog meer dingen zomaar uit zou roepen. Er zat namelijk niet echt een stopknop op haar vocale controle. Dus met haar gebruikelijke bom aan energie sprong Demise weer overeind om daarna meteen weer tegen de grond te vallen. Ai, blijkbaar had ze toch meer opgelopen van die val dan ze had gedacht. Haar enkel klopte pijnlijk toen ze er haar gewicht op had geprobeerd te zetten. Het zag er niet gebroken uit. Met een beetje geluk had ze hem alleen verzwikt. Maar als het tegen zat….

Uit automatisme had ze voorzichtig over haar enkel heen gewreven. Niet dat het veel zou helpen aangezien de schade niet aan de buitenkant zat. Wat de schade dan ook mocht zijn. Gewoon even tanden op elkaar en het opnieuw proberen. Een stuk voorzichtiger dit keer ging ze eerst op haar knieën zitten om vervolgens te proberen gewicht op haar voet te zetten. Eerst haar gezonde voet, en daarna.. langzaam.. voorzichtig. Ze trok onmiddellijk haar voet terug. Zelfs een klein beetje gewicht deed teveel pijn. Wat als ze hem niet enkel verstuikt had? Wat als ze een botbreuk had die nie te zien was? Of een ader die kapot was? Kon dat eigenlijk wel? Ze wist het niet, maar ze wist wel dat het niet erg prettig klonk. Haar paniekgedachten vielen stil toen Vergil weer tegen haar begon te spreken. Met een ruk keken haar violet kleurige ogen weer naar hem op tussen de plukken blond haar door. Zij? Op zijn rug? Onwillekeurig ging haar blik even over hem heen. Was dat een grapje? Even lachte ze zachtjes. Totdat ze merkte dat hij het meende. 'Oh sorry, ik wist niet dat je serieus was. Je ziet er niet zo.. heel sterk uit. Weet je zeker dat je me kan houden?' vroeg ze enigszins onzeker over het plan. Mocht je dat eigenlijk wel zomaar zeggen tegen een stagiair? Nou ja, niks wat ze er nu nog aan kon doen. Ze had het er immers al uit gefloept. Tja, als hij het echt zeker wist. Zelf staan ging in elk geval niet lukken. Ze legde haar armen over zijn schouders om zijn hals. Maar ze kon verder niet zelf op zijn rug klimmen. Niet zonder daarbij kracht te moeten zetten op haar slechte voet.

Oei nee… hij leek niet heel blij te zijn met haar opmerking. Ze had zijn zure gezicht wel opgemerkt. Misschien zou hij het aan een leerkracht vertellen. Oh, damn, misschien kreeg ze wel straf. Ach ja ze zou hem volgende keer wel een taart geven of zoiets. Als sorry. Ze had hem niet willen beledigen, het was er gewoon uit gefloept voordat ze er erg in had. Dat flikte haar brein haar wel vaker. Hoe dan ook, haar enkel begon nu toch wel een naar kloppend gevoel te produceren. Dat kon niet goed zijn. Dus ze had zijn aanbod om haar op zijn rug te nemen toch maar aangenomen. Met haar armen stevig om zijn schouders geslagen voelde ze hoe hij haar optilde, aardig moeizaam overeind leek te komen en zelfs even op zijn benen leek te wankelen. Voorzichtig gingen haar wenkbrauwen iets omhoog. Zijn spieren voelde akelig gespannen. 'Weet je zeker dat je dit kan?' vroeg ze nog maar een keer voor de zekerheid. Ze konden ook kijken of ze een leerkracht konden vinden. Maar dat durfde ze niet hardop te zeggen tegen hem. Toen hij in beweging kwam verstevigde ze haar grip om zijn nek nog iets steviger terwijl Vergil zich door de sneeuw heen ploegde. Gelukkig was de school niet heel ver aangezien ze zich best wel schuldig begon te voelen dat ze hem dit aandeed.

Ze dacht even dat ze zijn spieren nog meer voelde aanspannen na haar woorden. Haar wenkbrauwen zakte even naar beneden in een boze frons toen ze zijn volgende woorden hoorde. Oké, ze wist dat ze niet heel groot was maar om dat zo in te wrijven. Daarbij, hij was van haar lengte, dus wie was hier nou klein! Als ze niet met haar enkel had gezeten dan had ze zich losgemaakt uit zijn grip om weg te rennen. In plaats daarvan was het enige wat ze nu kon doen boos haar blik afwenden. Stomme stagiair. Wat wist hij er ook van. Maar hij blik draaide zich weer terug toen ze even later zijn stem weer hoorde. Haar violet gekleurde ogen weerspiegelde spijt. 'Ik was ook niet erg vriendelijk,' mompelde ze zacht terwijl ze haar blik weer afwendde. Dat was zacht uitgedrukt. Ze was eigenlijk best wel asociaal tegen hem geweest. 'Sorry,' voegde ze daar iets zachter aan toe. Even bleef het stil terwijl ze haar grip om zijn hals en schouders verstevigde toen ze haar armen een beetje weg voelde glijden. 'Bedankt dat je me helpt,' sprak ze uiteindelijk weer. Hij had haar immers niet hoeven helpen. Hij had haar ook in haar eentje kunnen achterlaten, of een leraar erbij roepen of iets. Maar in plaats daarvan had hij het op zich genomen om haar zelf naar de ziekenzaal te dragen. Hoe naar zijn opmerking ook was geweest, ze had hem daar best wel even voor mogen bedanken. Als ze zelf het hele eind terug had moeten hinken...

Nou, daar kwam ook niet heel veel spraakzaams uit. Niet dat ze had verwacht dat hij meteen zijn hele levensverhaal of zo tegen haar ging ophangen, maar iets meer dan dit was toch wel... gezelliger? Ze probeerde zichzelf een beetje op te hijsen toen ze langzamerhand steeds verder weg gleed. Ze voelde haar wangen langzaam een beetje gloeien toen hij vroeg wat ze eigenlijk in de boom deed. Tja, wat moest ze daar nou op antwoorden? Het klonk een beetje... dom om te vertellen dat ze imaginaire ruzie aan het maken was met een stel kraaien omdat zij er heilig van overtuigd was dat zij haar uitlachten. Hmm, dat kon ze misschien beter niet zeggen. Maar wat dan wel? 'Gewoon... klimmen weet je wel. Even lekker energie kwijt kunnen. Opbranden. Als een ballon leeg kunnen lopen. Zo van pffffff.....,' maakte ze er uiteindelijk maar van. Dat was niet helemaal onwaar. Ze was immers naar buiten geracet om even niet binnen opgesloten te zitten en gewoon even stoom af te kunnen blazen.

Ondertussen was de school steeds dichter en dichterbij gekomen. Ze kon van hier de deur al zien liggen. Een beetje voorzichtig draaide ze haar enkel. Het deed nog steeds pijn, maar al een stuk minder dan daarvoor. Waarschijnlijk zou ze er nu wel weer op kunnen staan. Toen de deuren van de academie binnen handbereik waren tikte ze zachtjes op de schouder van de stagiair. 'Ik denk dat ik het vanaf hier zelf wel weer kan. Maar bedankt voor het dragen. Ik ga maar eens op zoek naar de ziekenzaal,' zei ze en met die woorden klom ze voorzichtig van zijn rug af en hinkte naar de deur waarbij ze probeerde haar gezicht zo min mogelijk te vertrekken. Bij de deur zwaaide ze nog even voordat ze hem open trok en naar binnen verdween. Dan had hij tenminste ook nog iets aan zijn dag.