Wachtend op zijn stagiair en leerling, zat Geralt al enige tijd in het gras. Voor wie niet goed uitkeek, zou hem haast over het hoofd zien. Als een standbeeld zo stil, zat hij op zijn knieën op de grond te mediteren, zijn handen tot vuisten gebald rustend op zijn bovenbenen. Zijn hoofd was slechts iets gebogen. Toch toonde zijn aangespannen spieren dat hij constant alert bleef. Hierdoor keek hij direct gealarmeerd op, als een roofdier op jacht, bij slechts het zacht ritselen van het gras op een afstand die voor normale mensen onhoorbaar zou moeten zijn. Zijn priemende, gouden ogen zochten gelijk naar één van de twee bekende gezichten. Maar het was de geur die de identiteit van de persoon verried. Uit pure gewoonte, was Geralt met zijn gezicht tegen de wind in gaan zitten, zodat niet alleen geluiden, maar ook geuren zich zijn kant op zouden verspreiden, in plaats van andersom. Hij knipperde een enkele keer… Vergil. Hij zou in zijn blikveld komen over ongeveer… anderhalve minuut.
Tegen de tijd dat de jongeman daarom verscheen, was Geralt allang opgestaan en pinde hij doelgericht zijn blik in die van de ander vast. Een enkele knik moest volstaan hem te begroeten, ondanks dat de twee elkaar enige tijd niet hadden gezien en de docent zonder duidelijke aankondiging een paar maanden terug was vertrokken. Het was deel van hem. Zo was het vroeger altijd gegaan. De leerlingen op de Witcherschool konden een ochtend wakker worden om er achter te komen dat hij de komende maand plotseling afwezig was vanwege een belangrijke opdracht. Als Vergil hem nog goed genoeg kende, had hij het zelfs kunnen zien aankomen, ondanks de andere aard van dit vertrek en het feit dat hij nu niet meer van plan was nog weg te gaan.
Een hint van een glimlach speelde zich slechts een seconde om zijn lippen, als een heimelijk signaal dat hij wel degelijk blij was de jongeman weer te zien. Maar daar bleef het ook bij.
Nu was het enkel nog wachten op de leerling in kwestie die Vergil vandaag les zou mogen geven.

Zijn blik was onverstoord op hem blijven rusten, zodat hij hem aandachtig kon bestuderen. Slechts de lichte glans in zijn gouden irissen kon weggeven dat hij enige genegenheid richting de jongeman voelde. Het zou daarbij zijn gebleven als hij diens nervositeit niet had opgemerkt. Hij aarzelde… en bleef nog even doodstil staan. Pas bij de onverwachte vraag, leek Geralt eindelijk iets te ontdooien. In eerste instantie toonde het zich enkel doordat zijn ene mondhoek iets omhoogtrok in een spontane grijns. Maar uiteindelijk bewoog zijn arm zich langzaam iets omhoog, zodat hij zijn grote, ruwe hand amicaal op Vergil’s schouder kon leggen. “Als ze me niet gedeeltelijk mijn emoties hadden afgenomen, zou ik waarschijnlijk net zo nerveus zijn geweest als jij nu bent.” grapte hij zowaar om de sfeer iets te verlichten, al was het niet eens helemaal onwaar. Al vrij snel had hij zijn hand echter weer teruggetrokken en in de ander gevouwen op zijn rug. “Bij mijn eerste les… was ik zo gespannen dat ik per ongeluk het wapenrek omkegelde, waardoor mijn leerlingen het eerste kwartier zoet waren om alles weer op te rapen en terug te plaatsen eer de les überhaupt kon beginnen. Ik gooide het er maar op dat het een.. “opwarmer” was.” Een zachte, zware lach ontsnapte hem, waarbij hij even luchtig zijn schouders had opgehaald. “Maar het maakt niet uit. Je mag fouten maken. Je bent hier om te leren. Als je alles al kon, zou je immers niet meer bij mij stage moeten lopen, toch?” klonk het uiteindelijk bemoedigend, waarna hij binnen enkele tellen weer zijn kenmerkende, afstandelijkere houding had aangenomen bij het horen van voetstappen. Zijn ogen vonden de roodharige leerling die hij inmiddels al vanaf een afstand herkende. “Olivia. Welkom.” groette hij haar en rechtte zijn rug iets. Zijn blik gleed afwisselend van Olivia naar Vergil. “Zoals je al gehoord had, zal Vergil je vandaag de spreuk leren, maar ik ben er nog steeds bij om te helpen als het nodig is en om Vergil te beoordelen. In principe is hij dus jouw aanspreekpunt voor vandaag.” Vanuit zijn ooghoeken had hij zijn stagiair nog even doordringend aangekeken, alsof hij hem daarmee heimelijk succes wilde wensen en deed tenslotte een stap terug om non-verbaal aan te geven dat de les wat hem betreft kon starten en Vergil daarmee het voortouw kon nemen.