Naam: Alexander David Ryder
Uitspraak naam: Aleks-sander Daa-vied Rai-dur
Betekenis namen: Alexander = Beschermer van mensen / man
David = Lieveling, vriend, geliefd
Ryder = Ridder
Roepnaam: Alexander, Master Ryder
Bijnamen: Alex, Xander, Al
Leeftijd: 34
Afkomst: Razen
Magie: Fire and Earth

Lengte: 1.95 cm
Gewicht: 96 kg
Bouw: Breed gebouwd, zwaar gespierd, vrij lang/groot.
Huidskleur: Licht getint, hispanic
Haarkleur: Bruin tot donkerbruin
Haarstijl: Kort. Lichtjes opgeschoren aan de zijkanten, de bovenkant heeft hij vaak in een kleine hanenkam. Verder heeft hij een (kleine) baard op zijn gezicht staan.
Kleur ogen: licht bruin

Likes: Sporten || bewegen || gewichtheffen || opdrukken || fitness || wandelen, || buiten zijn || hardlopen || actief bezig zijn || gezond eten || gezond zijn || hard werkende mensen || mensen die naar hem luisteren || vrouwen|| Vrienden || advies geven || adrenaline || Honden || Opscheppen || Bijnamen verzinnen || Bier || les geven || Felicia
Dislikes: Ziek zijn || opgehokt zitten || niet kunnen sporten || blessures || pranks || mensen met vooroordelen over hem || mensen die snel opgeven || Open vuur || Rook

Angst: Vuur wat oncontroleerbaar is. Vuur van een ander. Eigenlijk al het openlijke, niet opgesloten vuur. Het enige vuur wat hij vertrouwd is de vuurmagie van zichzelf. Vuurmagie van anderen en vuur in, bijvoorbeeld, lantaren en fakkels is oké. Zo lang het maar niet zonder controle richting hem gericht wordt of een oncontroleerbare vlammenzee creëert. Mocht het wel voorkomen dat hij weer in een soortgelijke situatie terecht komt als toen, Zal hij zichzelf proberen uit de situatie te verwijderden. Mocht dit niet lukken beland hij waarschijnlijk in een soort paniekaanval, want de brand van toen heeft hem erger aangegrepen dan hij zou willen. Het liefste was hij er niet zo door geraakt, maar dat is iets waar hij geen verdere controle over had. Nu probeert hij situaties met los/open vuur zo veel mogelijk uit de weg te gaan, voor het geval dat er wel een vonk ontstaat, dan een vlam en het zo steeds erger wordt. Dit terwijl zijn eigen vuurmagie hem niets doet, dit omdat hij weet dat hij hierover de controle heeft.

Geaardheid: Hetero
Partner: Zijn vrouw, Felicia

Extra: Zijn moedertaal is een taal/Dialect uit het noorden van Razen(Spaans) en hij spreekt vloeiend Kovomakaans(Nederlands) Verder kent hij een paar Shadraanse (Engelse) woorden. Vooral scheldwoorden en wat losse woorden komen van die taal in zijn vocabulaire voor.

Zijn tattoo’s bedekken zijn brandwonden voor een deel.

Het litteken op zijn gezicht en neus komt door een ongeluk tijdens het sporten toen hij jonger was. Hij wilde stoer doen en laten zien wat hij kon, waardoor hij overcompenseerde en viel. Toen der tijd kreeg hij hechtingen en het litteken is gebleven.

Hij heeft de slechte gewoonte om veelvuldig te vloeken, vooral als er iets mis gaat of niet zoals hij wil. Rondom leerlingen probeert hij dat niet te doen of probeert hij het woord te vervormen mocht hij zich zelf erop betrappen.

Hij draagt altijd zijn trouwring om zijn ringvinger en in zijn portemonnee heeft hij een foto van Felicia. Verder neemt hij overal en altijd een teddybeertje en zijn ketting met dogtags mee naartoe.

Zijn vrouw en hij hebben een kinderwens

Karakter: Zelfverzekerd || Positief || Streng || Loyaal || Hard werkend || Serieus || Vriendelijk || Droogkloot || Verzint graag (bij)namen voor zijn vrienden en collega’s || Zal niet snel terug deinzen || Houdt van uitdagingen || Probeert nog verder over zijn angst voor vuur heen te komen || Suave || Flirterig || Gentleman

Alexander is een jongeman die zelfverzekerd is. Hij weet wat hij kan en waar hij goed in is. Verder probeert hij, als hij iets niet goed kan, zich hierin te verbeteren. Dat is gelijk ook één van zijn minpunten, dat hij zichzelf dan soms te erg kan pushen. De grenzen van zijn lichaam kent hij ondertussen, maar hij gelooft erin dat je alleen maar beter kan worden als je juist die grenzen opzoekt en er soms overheen gaat. Het is iets wat hij bij de leerlingen in een kleine vorm toepast, luisterend naar wat ze zeggen want hij wil hun niet tot niet te ver over hun grenzen laten gaan. Zeker niet te snel.

Verder is hij een persoon die positief probeert te zijn en te blijven, vooral met de leerlingen die hij later les wil gaan geven. Hij is iemand die wil dat ze doorzetten, doorgaan en sterker en beter worden. Hij kan erg streng zijn, misschien dat sommige hem zelfs wel nors of kil vinden. Hij is ook rechtvaardig en vriendelijk. Als de leerlingen het goed doet, zal hij ze heus wel een complimentje geven maar hij wijst ze liever eerst op de dingen die ze anders en beter kunnen doen. Zo kunnen zij zichzelf verbeteren met zijn hulp. Hij wil dat ze hun best doen, ook al hebben ze misschien geen zin in de les. Hij hoopt dat, als ze eenmaal bezig zijn en in beweging zijn, dat het meedoen vanzelf beter gaat. Dat de adrenaline en de endorfine vrijkomen en dat ze het toch een beetje leuk gaan vinden, dat survivallen. Zo wordt ook hun conditie beter en kunnen ze hun grenzen goed leren kennen en verleggen, tenminste zo staat hij erin. Want van niets doen en het niet proberen wordt niemand beter. Dat is zijn instelling. Op de momenten dat hij ze niet laat bewegen, laar hij de leerlingen trainen met kruiden en planten, knopen leggen, vuur maken, kaarten lezen, kompassen maken en lezen en noem zo maar op. Hij wil ze op iedere situatie kunnen voorbereiden. Ze hebben dan hun magie, maar soms is dat niet genoeg.
Ook vind hij, dat iedereen alles een keer geprobeerd moet hebben voordat ze zeggen dat ze het niet kunnen of het niet leuk vinden.

Geschiedenis:
Hij is geboren in een kleine stad op Razen. Zijn familie was van de middenstand, hij was enigs kind, en ze hadden het vrij goed. Zijn jeugd was een prettige. Hij ging naar een goede basisschool in de buurt van het stadje en had genoeg vrienden. Al van jongs af aan hield Alexander van bewegen en sporten. Hij deed dan ook vaak mee met de gym op school en partijtjes met voetbal. Als het maar sporten en bewegen was.

Zo rond 10 jarige leeftijd deed Alex nog altijd volop mee met de jongens uit de buurt. Voetballen, een parcours afrennen, kijken wie het meeste en langste zichzelf kon opdrukken. Bij het parcours rennen, ging het een keer mis. Alexander wilde stoer doen, laten zien wat hij kon waardoor hij struikelde terwijl hij over een heg sprong. Zijn voet bleef hangen en hij klapte met zijn gezicht op de grond. Door de stoeprand en wat scherpe stenen van de ondergrond brak zijn neus en maakte een diepe snee op zijn hoofd. Het moest worden gehecht en het litteken is nog altijd zichtbaar.

Toen hij 11 bijna 12 jaar oud was, ging hij richting Starshine, op advies van zijn ouders die beide daar ook naar die school waren gegaan. Eerst met tegenzin, want het betekende dat hij zijn familie en vrienden voor lange periodes moest achterlaten. De heenreis vond hij niet zo. Zijn ouders waren bij hem, maar de jonge Alex had toen al een beetje last van heimwee. Hij was, zeker op die leeftijd, erg gehecht aan zijn ouders. Ook al had hij er eerst geen zin in, was hij toch wel blij dat hij braaf naar zijn ouders had geluisterd want Maar daar kwam hij er al snel achter waarom zijn ouders het de een van de beste scholen in het universum hadden genoemd. Ze hadden er een leuke tijd gehad en ook James begon het steeds leuker te krijgen. De jaren gingen voorbij in een rap tempo en hij maakte snel vele vrienden. De vakken vond hij ook interessant maar vooral survival en gym vond hij de leukste vakken. Hierdoor sprak hij er veel over met de toenmalige leraren van die vakken en las hij zich in, in de bibliotheek.

Daar werd zijn vuur voor het bewegen nog meer gevoed, en werd het zaadje voor het idee om later het leger in te gaan in zijn tienerbrein gepland, toen hij toevallig op een groot en informatief boek over dat vakgebied stuitte. De verhalen over de stoere mannen die vochten voor hun planeet en die burgers en kinderen veilig hielden, ja.. dat trok hem zeker aan. Het was een gevaarlijk beroep maar het kon zoveel geven. Veel voldoening

Naarmate hij steeds ouder werd, bedacht hij zich dat hij ook een back up moest hebben. Want het leger was leuk, en ervaring in de studie deed hij zeker op, maar het bracht geen zekerheid. Er was ook geen zekerheid dat hij wel in het leger zou komen. De opleiding en de vele testen waren namelijk zwaar. En na wat meer lezen en praten trok het vak leraar hem wel. Maar dan wel voor survival. Dit paste toch het beste met zijn ambities. Gym was leuk, maar survival.. dat trok hem echt. Dat was bewegen, sporten, kruiden gebruiken, vallen maken, de sterren lezen.. overleven. Het sloot goed aan bij zijn droom om soldaat te worden, vond hij zo.

Eenmaal geslaagd van Starshine deed hij eerst de opleiding voor militair. Dit duurde een aantal jaar en Alex was 24 jaar toen hij daarmee klaar was. Het was een zware opleiding geweest, maar het was het zeker waard. Die vijf jaar was voorbij gevlogen in vogelvlucht en voor hij het wist, was hij deel van het Raziaanse leger. Er was nu wel geen grote oorlog, toch was er genoeg om bij te helpen en als hij niet op razen kon helpen, was er wel een geallieerde planeet die hun hulp nodig had.

Tijdens zijn opleiding had hij Felicia ontmoet. Ze klikten meteen en na een aantal dates waren ze een officieel koppel. Het enige nadeel in hun relatie was dat Alexander in het leger zat. Het bracht onzekerheid. Telkens als hij op een missie moest, zat Felicia in de zenuwen. En hoewel Alex wist dat het haar niet zou helpen met haar zenuwen, heeft hij haar ten huwelijk gevraagd. Ze zei ja en een aantal maanden later zijn de twee getrouwd. Mocht hem dan iets overkomen, dan zou Felicia niet meteen arm zijn of op straat staan. Dan zou ze zijn inkomsten krijgen en zou ze daar de nodige dingen van kunnen regelen. Het bracht weer geen zekerheid en het bracht Felicia niet veel rust, maar het was beter dan niets. De ring doet Alex nooit af.

De twee jaar daarna hielp hij onder andere mee bij de Sarkas op zijn thuisplaneet. Een paar burgers waren onrustig geworden en iemand van de Sarkas had hun een bericht gestuurd. Een van de draken van de sarkas was ontsnapt, en joeg de burgers angst aan. Het jonge, hormonale mannetje verbrandde al snel een paar huizen, er vielen meerdere gewonden en twee dode voordat Alex en zijn team op de plek arriveerde. Ze waren ernaar toe gestuurd om de burgers te beschermen en om de draak te kalmeren.. of te doden. De Sarkas zelf, waren het met het laatste niet eens. Maar hun missie was om de burgers zo goed mogelijk te beschermen en het slachtoffer aantal zo laag mogelijk te houden. En als het wezen doden daarvoor de enige oplossing was, zouden ze dat doen.

Om toch te proberen het wezen te kalmeren, en het gewonden en dode aantal zo laag mogelijk te houden, gingen Alex en twee anderen (Frederico en Fernandez genaamd) op pad met een blaaspijp en pijl en boog met een sterk kalmeringsmiddel aan de punt. De materialen van de wapens was van een sterk Erds metaal. Gemengd met Razen en de Sarkas zijn weet van de draken, kon het als het goed was de dikke geschubde van het dier doorboren. In een buidel zat verder een zeer giftige vloeistof die korte Mette met de draak zou kunnen maken, mocht het nodig zijn, en wat spullen om eventuele wonden van henzelf te verzorgen. Buiten dat hadden ze ook ieder hun eigen magie. In Alexander zijn geval was dat vuur en aarde. Vuur via zijn moeder en doordat hij op Razen was geboren, Aarde via zijn vader zijn kant. Zijn teamgenoten en hij liepen richting waar de draak zich bevond. Frederico bezat onder andere woudmagie, waardoor hij zich erop richtte de draak immobiel te maken en diens poten te strikken met lianen en Fernandez probeerde het dier te raken met het kalmeringsmiddel. Alex op zijn beurt probeerde het dier te stoppen met zijn aardemagie. Het dier kon nog niet goed vliegen, zijn vleugels waren namelijk nog niet goed ontwikkeld, hij was nog niet volgroeid. Kleine stukjes lukte.. meer dan dat en het stond weer aan de grond. Voor hun een voordeel… maar voor de burgers een nadeel. Het dier raakte door alle heisa en de gebeurtenissen om hem heen nog meer in paniek, doordat het niet weg kon en omdat het voelde hoe het slaapmiddel zijn intrede deed. Door deze gemoedstoestand was het wezen zijn instinct zelfverdediging. Hevig probeerde het alles en iedereen te raken met zijn poten en spuwde het dier vuur, en dat raakte een van de huizen iets verderop.

Een jonge vrouw rende daardoor naar buiten, ze was niet ouder dan Alex zelf. Ze was gewond en hysterisch. Een veelbetekende blik werpend op zijn teamgenoten gepaard met een handgebaar later ( waarna hij nog een blik wierp op de draak, die nu langzaam aan begon te verzwakken en in te dutten) liep de jongeman met haastige spoed naar de vrouw toe. Door haar paniek en tranen door, snikte de vrouw hem toe dat haar dochter nog in het huis was. Ze was ervan overtuigd dat ze eruit was gelopen, maar nee… niet dus.

Alex had zijn kaken op elkaar geklemd en diep adem genomen waarna hij het brandende huis in gerend was. De rook was dik en zwart en de hitte van de vlammen likte aan zijn kleding en huid. In het verstikkende huis, hoorde hij de stem van een kind in nood. Het gehuil om haar moeder. De paniek. Met geluk bereikte hij het jonge meisje, ze was een jaar of vijf hoorde hij later, en met nog meer geluk geraakt hij er ook weer uit. Niet ongeschonden. Door de rookinhalatie was hij kortademig en was zijn zicht niet helemaal goed. Zuurstoftekort. Het duurde ook niet lang, voordat hij zijn bewustzijn verloor. De combinatie van de rook en het vuur wat hem brandwonden had opgeleverd, werden hem te veel.

Hoeveel tijd er was verstreken toen hij weer wakker werd? Hij zou het je niet kunnen zeggen. Het kon twee dagen zijn, maar net zo goed twee weken. Hij wist niet eens hoe hij in het ziekenhuis was beland. Het laatste wat hij zich herinnerde was het brandende huis, de rook en de hitte. Daarna niets meer. Met vermoeide ogen keek hij rond de kamer. Van naast hem hoorde hij stemmen, liet zijn ogen naar die kant gaan. Daar zag hij zijn ouders en Felicia. Naast hen stonden zijn twee teammaten. Alexander probeerde te praten, maar een haast krakend geluid klonk waarna er een pijnlijke hoestbui volgde. De buis in zijn mond en luchtpijp hielp ook niet mee. Hij kon zijn bovenlichaam bijna niet bewegen, zijn torso, nek en armen waren ingewikkeld in verband en zijn longen deden pijn bij diepe ademteugen of hoestbuien.

Het gepiep in de stille kamer nestelde zich in zijn brein als een vervelend insect, irriteerde hem. Er werd hem verteld wat er was gebeurd, dat hij aan een beademingsmachine lag, gemaakt met behulp van Erd zijn technologische ontwikkelingen. Hij hoorde dat hij brandwonden had en licht beschadigde longen. Het zou allemaal zelf mettertijd wel grotendeels helen. Zijn longen zouden zo goed als nieuw worden, maar de littekens van de brandwonden zouden te zien blijven ook al zaten er doeken om met Cassiaans.. magisch helend water. De doeken werden om de zoveel tijd verwisseld.

Hij heeft daar een hele tijd (zo ongeveer 6 weken) gelegen, voordat hij eruit mocht en naar huis. Hij was niet alleen maar bedleger geweest, ze hadden hun best gedaan hem te helpen revalideren en helen. Maar eenmaal thuis moest hij daarmee wel doorgaan. Het was iets wat hij moest volhouden. Die dag.. de dag van de brand, was nog altijd zichtbaar op zijn huid. De vlammen hadden zoals de dokters gezegd hadden littekens achtergelaten.

Het meisje had het gelukkig overleefd. Haar moeder en zij waren langsgekomen en hadden hem een bedankje gegeven. Een doos chocolaatjes en een knuffelbeertje als bedankje. Het beertje droeg Alex altijd bij zich, als een aandenken. Net als zijn zwartgeblakerde en verbogen dogtags. Hij nam die twee voorwerpen overal en altijd mee. Als een aandenken, een herinnering aan wat hij die dag gedaan had. Dat hij die dag echt had meegemaakt en overleefd. Dat hij iets heroïsch had gedaan.

Hoe het met de draak ging die dit had aan gedaan? Het dier leefde nog, al hadden ze hem haast met teveel kalmeringsmiddel bespoten. Gelukkig voor het vuurspuwende reptiel was het net niet genoeg geweest om het te doden. En Alexander zijn beide kameraden waren er goed vanaf gekomen. Beter dan hemzelf, dat sowieso. Ze hadden een paar kleine wondjes aan die dag overgehouden.

Een jaar later was hij er nog niet overheen, hij was in een kleine depressie gevallen, maar wel verder gerevalideerd. Zoals belooft. En hij was voor de rest beter. Zijn huid was een naar aandenken. Een nare trofee waar mensen naar staarden, wezen, om fluisterden. Zeker omdat ze hem niet kende. Alex probeerde het niet op hem te laten inwerken, vond het stom dat het hem zo raakte, maar alsnog deed dat pijn. De woorden, de blikken en de priemende vingers. Voor zijn mentale staat, zijn depressie, praatte hij op een wekelijkse basis met de psychologen. Hij kwam er weer langzaam bovenop maar, zeker voor nu, kon hij het leger wel vergeten. Hij kreeg een lintje voor zijn moed en een honorabele discharge. Zijn familie en vrienden waren er natuurlijk bij. Het lintje kreeg een plaats naast zijn dog tags en het beertje.

Via via hoorde hij, een aantal maanden later, over een tattoo artiest. De man maakte met een mengeling van inkt en magie mooie tattoos op gehavende huid waar dat normaal niet zo heel gemakkelijk of mooi zou kunnen. Op de plekken waar zijn brandwonden zichtbaar waren, liet Alexander de tattoo’s zetten. Zijn wonden waren niet helemaal weggewerkt, maar ze zagen er wel mooier uit, vond hijzelf. Vanuit iets.. lelijks was er iets moois gecreëerd en dat hielp hem om weer een iets positievere blik op het leven te krijgen. Eentje waar hij zich graag aan vast houdt. De gesprekken met de psychologen is nu een stuk minder. Hij gaat nu enkel heen, als hij merkte dat hij weer in een dal kwam. Hij voelt het gelukkig meestal wel wanneer dit zo is.

Via daar, toen hij zich weer beter in zijn vel voelde, besloot hij om zich in te schrijven voor de opleiding tot leraar. Het was een tweede, andere carrière keus, eentje die hij nog altijd lief had. Hij was 29 toen hij zich inschreef. Niet de jongste meer, maar het was nu eenmaal zo gelopen en hij hoopte maar dat het niet al te vreemd zou zijn. De eerste twee leerjaren waren niet heel spannend, leuk dat zeker, maar het was een stage op een basisschool en ook met veel theorie. De basis. Hierna heeft hij zich gespecialiseerd. Nog twee extra jaren. Deze jaren meer in zijn straatje, omdat het nu vakgericht was. Op bewegen en overleven. Survival. De blokstage heeft hij toen op Ambergris University gelopen. Alex was 33 toen hij klaar was met de opleiding en heeft verschillende vacatures uitgezonden. Maar zijn eerste keuze was toch echt wel op zijn oude school gevallen. Op Starshine Acadamy. De stage op Ambergris university was zeer goed bevallen en tevens ook zeer leerzaam geweest, maar op de één of andere manier was het gevoel anders. Het huiselijke gevoel wat hij op Starshine wel had gevoeld. Of het er nu nog zo voelde, daar was hij natuurlijk niet zeker van maar hij waagde zijn kans. En nu hoopt hij daar ook les te gaan geven. De kinderen leren overleven en bewegen in verschillende situaties. Situaties met magie en zonder. Een zo breed mogelijk lesplan om de leerlingen zo goed mogelijk voor te bereiden op verschillende situaties. Hij keek er zeker naar uit om de jonge zielen zijn kennis bij te brengen. Survival was een zeer handig en ook wel een belangrijk vak, vond hijzelf. Je wist immers nooit wanneer en hoe je die tactieken en informatie kon gebruiken.