Shady figures [Eli]

Met een slok uit zijn glas met vruchtensap spoelde de Shadraan een hap van zijn Sandwich weg, die rustig de tijd nam en van het weer genoot op een terrasje in Oak's Field. Het liefst had hij er een biertje bij gehad, niet dat hij het vaak dronk, maar soms was dat wel lekker op een warme dag. Maar hij was nou eenmaal nog geen achttien en moest het bedrijf de regels na leven, maar als hij wilde kon hij er via een omweg wel aan komen. Van maar één of twee biertjes werd hij niet anders, en daar bleef het ook bij. Maar zijn achttiende verjaardag lag niet zo heel ver weg. Met zijn ogen half gesloten luisterde hij naar een dame die een harp bespeelde op hoek van de straat waar hij zich in bevond. Haar lange rode haren, waar de zon een vurige gloed aan gaf, vielen over een schouder en waren samengevlochten met bloemen er in. Al met al was het een ontspannend dagje waarbij hij niet de moeite nam om zich druk te maken over dingen. Zijn huiswerk had hij die avond ervoor gedaan, zijn kamer was zoals altijd netjes, zijn kleren opgevouwen in de kast met een opgemaakt bed. Als zijn omgeving netjes en alles geordend was voelde hij zich veel meer op zijn gemak. Van de muzikante gleden zijn ogen naar zijn wolf Zev, die onder een tafel in de schaduw lag en een stukje brood kreeg. De rest at Sarovyr zelf op, die intussen zijn buideltje met geld checkte. Meestal had hij niks nodig, en echt van de omgeving hield hij niet, maar soms waren op de Zwarte markt leuke en interessante dingen te vinden. Een paar dagen eerder ving hij op dat er wat waren bij waren gekomen in kratten die op een of andere manier de planeet op gesmokkeld waren. Hier wilde hij dan ook even kijken, maar had het zonder Zev niet gedaan. Sarovyr was niet bang aangelegd, maar wel een makkelijker doelwit voor de gure types daar. Hij zat nu dan ook eenmaal in een rolstoel omdat zijn benen grotendeels verlamd waren, en kon niet achter een dief aan rennen bijvoorbeeld. Echter had Sarovyr ook de zakelijke kant van zijn vader geërfd en kon hij misschien wat leuke dingen op de kop tikken die van andere planeten kwamen en ook zeldzaam konden zijn. Uiteindelijk werd zijn aandacht weer getrokken door de vrouw die de harp zat te bespelen en er nu een prachtige zangstem bij had gevoegd. Zijn glas bleef bij zijn mond staan zonder dat hij er een slok van nam, en zo zaten meer mannen die aan haar lippen leken te hangen. Het was even alsof hij betoverd was tot de snuit van Zev tegen zijn arm aan werd gedrukt. Met een schaapachtige grijns wreef Sarovyr de reu dan ook over zijn kop toen hij zich realiseerde er als een dwaas bij te zitten met zijn glas, waarvan hij de laatste inhoud in zijn keel goot. Vervolgens keerde hij zich naar een ober ''Ik wil graag afrekenen.'' zei hij en legde wat muntstukken in de ober zijn hand die dankbaar toeknikte bij het zien van de fooi die hij toegestopt kreeg. Vervolgens at hij de rest van zijn Sandwich op en bewoog zichzelf in de richting van een zijstraatje. Daar was een kleine helling die op de ingang van een tunnel uit kwam, en met Zev vlak achter zich aan rolde hij naar beneden. Meteen werd de zonlicht afgesneden toen hij de duisternis betrad met alleen wat fakkels in de verte als lichtbron. Toen de grond onder hem weer horizontaal liep remde Sarovyr de wielen van zijn rolstoel af met zijn handen, om zich vervolgens tussen het gewemel van mensen door te banen. Van wat fronsende of grijnzende blikken die hij toegeworpen kreeg trok hij zich niks aan. Toen er iemand dan ook plotseling een hand op zijn schouder legde was een grom van Zev genoeg om de man gelijk een stap terug te laten doen, al had Sarovyr zijn hand ook al opgeheven in reflex ''Raak me nog eens aan en je zult slechts een verschrompelde uiteinde aan je arm overhouden.'' beet hij hem toe, gelijk alert. Niemand keek echter op of om, en terwijl de man even fronste leunde hij iets voorover. Zijn stinkende adem zorgde er voor dat Sarovyr nog net niet hoefde te kokhalzen ''Ik wilde je een aanbod doen.. Je leek me wel iemand die hier iets van kon gebruiken..'' grinnikte hij, en bewoog een doek omhoog waarachter hij een rij flesjes met allerlei vloeistoffen onthulde. Hiervan nam hij één ter handen, er vervolgens kort mee schuddend ''De meeste mannen die hier gebruik van maken zijn al wat op leeftijd, maar als je ook een boost wil is dit zeker aan te raden, als je weet wat ik bedoel..'' vervolgde hij, er een smerige knipoog aan toe voegend ''Deze inhoud is goed voor zeker twintig maal'' Toen het doordrong wat de man bedoelde kon Sarovyr een rode blos niet onderdrukken, al was dit eerder van woede dan schaamte ''Dat werkt allemaal nog prima, en als U mij nog eens lastig valt is mijn eerdere dreigement niet het enige waar U zich zorgen over hoeft te maken..'' gromde hij kwaad, en bewoog zich nijdig verder. Dat was een niet al te best begin.

Iets verderop tussen een paar kraampjes in met allerlei stenen en een ander met wapens werd zijn aandacht getrokken door een rij boeken die uitgestald stonden op een houten tafel. Zijn ogen gleden over de kaften die er stuk voor stuk mysterieus uit zagen en de ik ben verboden look hadden. Uiteindelijk pakte hij een boek met een donkergroene kaft en zilveren versieringen. Voorop stond er niet veel bijzonders afgebeeld, maar in het boek zelf stonden plaatjes van allerlei giftig uitziende planten en ook dieren die hij nog nooit eerder in het echt had gezien. Sommigen leken diep in de zee te leven en anderen waren klein maar hadden angels die er giftig uit zagen. Er waren zo nog meer boeken uitgestald die op Starshine niet te vinden waren, dus er waren dan ook wel meerdere leerlingen die hier stiekem heen kwamen voor ook andere dingen dan alleen boeken.

Het was een mooie dag. De zon scheen vrolijk en verwarmde de harten van mensen die zich in zijn licht bewogen. Echter leek de Zwarte Markt van Oak’s Field altijd gehuld in een ongure schaduw. Onheilspellende geuren kwamen je daar al snel tegemoet. Alles leek perfect samen te gaan met het “type mensen” wat zich in dit naargeestige scenario waagde, op de enkele domme dwaas na die zich per ongeluk op de verkeerde plek van het verder allervriendelijkste stadje waande.
Tussen alle smerige, met modder en vuil bedekte schoenen door (aangezien de straatvegers zich hier niet lieten zien om alles keurig en schoon te houden), glipte een kleine, donkere schim van plek naar plek over de markt. Als je niet goed oplette, zou je het waarschijnlijk over het hoofd zien. Wie besteedde er dan ook aandacht aan een miezerige, vieze zwerfkat?
De grijs met zwarte kater leek prima op zijn plek in deze sinistere setting. De mensen om hem heen leken hem verder nauwelijks te interesseren.
Plotseling was er een arme drommel die net op het verkeerde moment omlaag keek en een glimp van de kater opving. Zelfs voor iemand die de Zwarte Markt bezocht, deed het aanzicht van de wel heel bijzonder uitziende kat hem kort zijn adem inhouden en fronsen. De man knipperde met zijn ogen, waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat hij wel goed gekeken had. Maar het beest was alweer in de schaduwen verdwenen.

Op deze manier trippelde het zwerfdier naar zijn bestemming, soepel langs de benen en kramen glijdend. Af en toe mensen uit de weg prikkend met zijn vlijmscherpe nagels.
Na nog een minuut of tien had hij eindelijk zijn doel bereikt. Geconcentreerd keek de kater naar boven om in te schatten hoe hij op de kraam waar hij wilde zijn zou kunnen springen, maar zijn zicht werd hinderlijk geblokkeerd door een rolstoel die bij de kraam ernaast stond. Hij snoof, lichtelijk geërgerd. Goed, dan zo maar... Lenig sprong de kater vervolgens op de schoot van de rolstoelganger en vervolgens tussen de boeken waar de desbetreffende persoon naar had gekeken. Vanaf hier zou de kater makkelijk naar de volgende kraam kunnen wandelen en op zijn gemak in de spulletjes daar neuzen. Maar voor het beest zijn weg daarnaartoe vervolgde, keurde hij de vreemdeling op zijn trouwe, stalen ros (met wielen) nog één korte blik waardig. Er was plots een idee in hem geslopen. Het was niet vaak dat de kater zich zo aan iemand toonde, maar wat kon het kwaad? De arme stakker kon hem verder niks maken, leek het. En hij kon dit gewoon niet laten…
Plotseling liet de kater zijn sluwe, veel te brede grijns aan de jongen zien. Zijn turquoise ogen glinsterden onheilspellend. Het misvormde gezicht tekende zich scherp af in het ontluikende zonlicht. Nieuwsgierigheid was te lezen in zijn blik.

*Click*:

Langzaam, heel langzaam, stak hij één hongerig pootje naar de jongen uit. Met één scherp nageltje prikte hij hem vervolgens in zijn rechterbeen. Het was hard genoeg om iemand pijn te doen, maar niet zo hard dat het iemand echt zou verwonden. Het was immers slechts bedoeld als experiment; kon rolstoelman nog wat met die ledematen of hingen ze daar maar voor de sier? Hij móest het gewoon even checken. Met grote ogen staarde het dier de ander aan, afwachtend op zijn reactie.
Het mocht inmiddels wel duidelijk zijn dat dit geen gewone kat was, qua uiterlijk en vanwege zijn absurde gedrag. Ach ja… Hij was vast niet de enige curiositeit hier.

Uit het niets gingen zijn haren recht overeind staan bij het zien van een andere gedaante in zijn bijzijn. Ho, wacht even! Nope! Noperdienopenope!
Hond!! Of…vos…of…? Wat was het precies wat zich bij de rolstoeler bevond? In ieder geval had het scherpe tanden en rook het verschrikkelijk naar natte hond. Juch. De kater kon de stank werkelijk niet uitstaan. Hissend en sissend ontblote hij zijn tanden naar het andere dier. Die had hij per ongeluk even over het hoofd gezien toen hij zijn interesse in de vreemdeling even de vrije loop liet. Mocht hondvoswolfjakhals-dingens iets willen proberen, omdat hij net niet heel lief was geweest tegen de jongen (vooruit, hij gaf het toe), dan was het misschien niet zo slim om hier apathisch te blijven zitten, althans niet in deze gedaante. Niemand hier keek er vast al te veel vanop als een kat verscheurd werd door een…”hond-achtige”. Dat was “natuur”.

Dit voor zichzelf concluderend, ging de kater toch uitdagend op de rand van het tafelblad van de kraam zitten, maar niet voor lang. Bijna gelijktijdig begon hij te vervormen en te groeien. Zijn klauwen werden minder scherp en transformeerden in mensenhanden met lange, dunne vingers. De vacht werd deels huid en deels ravenzwart haar. Het lichaam kreeg een slanke, atletische vorm en werd bedekt door grijs met zwarte kleren. Binnen enkele seconden zat er niet langer een zwerfkat tussen de boeken, maar een (niet al te onknappe) jongeman (al zei/dacht hij het zelf) van een jaar of 18. Het was een ware transformatie, echter voor de oplettende kijker bezat de jongen nog dezelfde sluwe grijns (dit keer echter wel in normale proporties met de rest van zijn lichaam) en aansluitend geniepige blik in zijn, inmiddels bordeauxrode, ogen. Kalm bleef hij vervolgens met zijn benen over de rand van de tafel zitten, zijn ene been over het andere geslagen. Met wat vlugge bewegingen klopte hij de resterende haren -die tijdens de transformatie afgevallen waren- van zich af. Hierna richtte hij zich weer tot jongen voor hem, die nu slechts een klein stukje van hem verwijderd was. Het leek erop alsof “personal space” hem verder onbekend was. “Zou je…” begon hij met een kille, ijzige stem. “zo vriendelijk willen zijn om je puppy onder controle te houden?” vroeg hij, al leek het in werkelijkheid geen vraag maar een gebod te zijn. Het was een voorzorgsmaatregel voor het geval de hond-achtige inderdaad de jongen in de rolstoel toebehoorde en het beest alsnog iets wilde proberen richting hem.
Hierna gleed zijn blik kort naar de hond-achtige toe en siste hij weer, net zoals hij daarvoor had gedaan in zijn dierlijke vorm. Even klonk er een zacht, enigszins hysterisch lachje.

Net toen Sarovyr uitreikte naar een ander boek kwam er een harig iets in zijn gezicht ''Pfft!'' proestte hij half uit terwijl hij zijn hand terug trok en fronsend naar een apart gekleurde staart van een wel hele rare kat keek die via zijn schoot tussen de boeken was gesprongen. Deze schonk Sarovyr vervolgens een hele merkwaardige blik op zijn vervormde kattenkop met grote ogen en een onnatuurlijke brede grijns die bijna letterlijk van oor tot oor liep. De Shadraan was verbijsterd. Zo'n rare kat had hij nog nooit gezien, en ondanks dat het universum van Kovomoka vol rare wezens zat waren er nog altijd dingen die hem verrasten. Zo ook nu. Terwijl hij even knipperde en in de turquoise ogen, die op glinsterende edelstenen leken kon hij niet nalaten te denken, keek merkte hij niet dat de kat zijn nagel in Sarovyr zijn bovenbeen prikte, waar hij beperkte gevoel in had en dus geen krimp gaf. Zijn zenuwen waren beschadigd, en deze hadden tijd nodig om zich te herstellen. Dokters dachten zelfs dat hij nooit meer kon lopen, maar na een operatie bleek dat het met heel veel oefenen en geduld wel weer mogelijk zou zijn. Wat hij achter wel merkte was boos gegrom naast zich en kon hij nog net op tijd Zev bij zijn halsband grijpen toen hij zijn ogen van de kat losmaakte. De wolf kon hem met gemak meesleuren, maar Sarovyr had in zijn armen en bovenlichaam genoeg kracht om de Wolf te berispen om de kat niet aan te vliegen ''Laat dat Zev!'' zei hij met verheven stem toen de wolf nog bleef grommen, maar had zijn ontblote tanden weer verborgen en de haren in zijn nek weer laten zakken. Alle energie en tijd die hij in het trainen van de Wolf, want het bleef een wild dier, had gestoken kwam nu van pas. Als de kat aan zou zijn gevallen was er ongetwijfeld een puinhoop ontstaan, en dan zou Sarovyr daarvoor opdraaien omdat hij zijn 'huisdier' niet in bedwang kon houden. Vervolgens hoorde hij een stem terwijl hij nog met Zev bezig was, dat afkomstig was van de kat- nee, jongen. Natuurlijk had hij het kunnen weten, want er waren wel meer mensen met bizarre dierlijke vormen. Terwijl Sarovyr hem opnieuw fronsend aankeek antwoordde hij met net zo'n kille toon als hij werd aangesproken ''Als het nog een Puppy geweest was zou je niet bijna verscheurd worden'' en vervolgens keek hij toe hoe een lange man met een haakneus achter de kraam vandaan kwam met een bezem, waarop Sarovyr zijn rolstoel naar achter manouvreerde ''D'r af!'' grauwde de man kwaad terwijl hij naar de jongen uit haalde. Daar had je het al. Problemen. Achteraf was het misschien toch geen goed idee geweest om op deze plek te komen, maar hij had niks met deze gozer te maken, ondanks dat hij misschien ook een leerling was van Starshine Academy. Als ze daar iets te horen kregen over leerlingen die op de Zwarte Markt aan het rondneuzen waren hadden ze een nog groter probleem. Maar Sarovyr zijn beurs was goed gevuld. En met geld kwam je op deze plek redelijk ver.

Eli lachte zacht en sissend toen de jongen zijn huisdier onder controle probeerde te krijgen. Nu hij zo druk bezig was, kon Eli het niet laten even een gekke bek naar de hondachtige te trekken om hem nét nog iets meer uit te dagen. Al bestond er wel degelijk het gevaar dat het beest hem levend zou verscheuren, Eli vertoonde geen greintje angst. In zijn menselijke vorm kon hij altijd nog zijn magie gebruiken als het beest echt op hem afschoot. En hondje pesten bleef gewoon leuk, vond de kat in hem.
Toen zijn blik daarna die van de rolstoeler doorkruiste, imiteerde Eli de serieuze frons van de jongen. Wat ernstig allemaal. Zo heftig had hij het nou ook weer niet bedoeld.
“Als het nog een puppy geweest was, zou je niet bijna verscheurd worden.” antwoordde de ander kil. Phoe, lag het aan hem of was de temperatuur hier spontaan een aantal graden gedaald?
In eerste instantie reageerde Eli niet. In plaats daarvan keek hij het wolfje (oh ja, dat was het) doordringend aan. “Hm, hij heeft wel een grote mond, maar gezien hij zo braafjes naar jóu luistert,” Een brede grijns tekende zich weer op zijn gezicht. “vind ik het eerder een tamme pup.” Hij tuitte zijn lippen even naar het dier. “Of niet dan, cuteness?” pruttelde hij tegen de wolf, zoals mensen dat vaak tegen babydieren deden. Dat werkte normaal gesproken op zijn zenuwen.

Eli werd ietwat opgeschrikt uit zijn spelletje met het beest en de rolstoeljongen toen hij in zijn ooghoek iemand achter hem zag verschijnen.
“D’r af!” werd hem grommend toegestopt door de marktkraamhouder. Eli kende hem inmiddels wel van gezicht.
Hij zond hem even een zoete glimlach. “Hiya, Frank! Hoe staat het leven vandaag?” De naam van de man was in feite geen Frank, maar zo had Eli hem besloten te noemen. Het paste gewoon bij hem. Frank de marktkraamhouder met de...bezem?
“Weg!” blafte Frank terwijl hij met de bezem in Eli's rug prikte in een poging om hem van het tafelblad af te porren.
Eli rolde even met zijn ogen, maar sprong tenslotte lenig van de kraam af, net naast de rolstoel. “Sjeez, ik ga al, ik ga al. Somebody’s got his panties in a twist today…” mompelde hij erachteraan.
De bezem werd nog altijd hoog in de lucht gehouden, klaar voor de aanval. Eli keek er kort naar.
Dit was te mooi om te laten gaan…
In een onopvallende beweging, knipte Eli de bezem vlug in tweeën met zijn eigen schaduw. Waar duistere magie zoal niet goed voor kon zijn!
Frank liet kort een verschrikte kuch ontsnappen toen de bezem uit elkaar klapte vlak naast zijn gezicht. Met een woeste blik keek hij van Eli naar de jongen in de rolstoel en weer terug, alsof het hem blijkbaar toch nog niet overduidelijk was wie de schuldige was. Hm, werkelijk? Hij leek wel te denken dat ze bij elkaar hoorden. Misschien dacht hij dat ze vrienden waren of… Wacht.
Interessant. Zeer interessant…
Een plannetje borrelde op in zijn brein.
Om de daad bij het woord te voegen, sloeg Eli een arm om de jongen naast hem heen, erop lettend dat de wolf zijn hand niet kon afbijten in de beweging. Hij kneep de rolstoeler even corrigerend, maar tevens liefdevol in de schouder. “Lieverd, dat was overbodig. Deze meneer wilde me alleen even van de kraam af hebben. Je hoeft hem niet gelijk pijn te doen!” Hierna gleed zijn blik weer naar Frank. “Sorry voor het gedrag van mijn vriendje, Frank. Hij zal het niet meer doen.”
De man in kwestie leek verrast en vooral zwaar ongemakkelijk door zijn antwoord. Zo ongemakkelijk zelfs dat hij na wat binnensmonds gemompel en een laatste grom uiteindelijk afdroop.
Zodra de man genoeg afgeleid was door andere klanten, richtte Eli zijn aandacht weer tot de jongen en lachte hem even triomfantelijk toe. "Ik weet dat we verkeerd zijn begonnen, maar... bedankt voor je hulp net." Hij grinnikte speels, aangezien hij de jongen eigenlijk praktisch had meegezogen in zijn leugentje om bestwil. De kilheid was inmiddels allang uit zijn stem vertrokken. "Laat ik me dan maar even voorstellen: Eli. En jij bent?" Oprecht nieuwsgierig ontmoetten zijn rode ogen die van de rolstoeler.

Blijkbaar kende de gozer de man die hem met de bezem belaagde. Maar dat die geen vriendschappelijke band hadden bleek aan de man, die door de andere jongen Frank werd genoemd, zijn reactie. Echter bleef Sarovyr nonchalant toekijken, stiekem hopend dat de brutale jongen een flinke mep met de bezem van deze zogeheten Frank kreeg. Het was dus te hopen dat Karma mee keek, iets waar Sarovyr- een van de weinige dingen- lichtjes in geloofde. Boontje komt om zijn loontje, vroeg of laat. Even dacht hij er over zich uit de 'voeten' te maken, de jongen die Zev plaagde de rug toe te keren tot hij een scherpe krak hoorde. Toen hij zijn hoofd weer terug wendde voor hij zijn rolstoel kon draaien knipperde hij even en zag de bezem in een paar stukken op de grond vallen als een paar twijgjes. Jup, problemen. De etter verdiende een beet van Zev- en misschien nog wel meer- of hij magie kon gebruiken of niet. Maar hier wilde Sarovyr niks mee te maken hebben, en net toen hij in beweging wilde komen voelde hij ineens een arm om zich heen. Wat kregen we nou weer? Met een pisnijdige blik bracht hij zijn ogen omhoog naar de jongen, en even dacht hij er over om diens kleren in de hens te zetten. Een kneepje in zijn schouder, en de woorden van de jongen maakte zijn toch al slechte humeur alleen maar erger. 'Lieverd'? 'Vriendje'? what- the- fuck? Toen de man die zo even de bezem nog vast had zich echter op iets anders richtte- een paar andere klanten blijkbaar- bleef Sarovyr even stil zitten. ''En jij hebt ook een grote mond en zou beter moeten leren luisteren'' snoof Sarovyr onomwonden, doelend op Eli- zoals de ander zich had voorgesteld- zijn eerdere woorden over Zev, zonder ook maar te reageren op diens vraag. Ja, Eli had hen- correctie, zichzelf- uit de problemen geholpen. Achteraf bedacht Sarovyr dat hij zich er ook wel uit had kunnen praten, door net te doen of hij de jongen niet kende: Wat eigenlijk ook zo was. Natuurlijk was hij nog niet zo goed met woorden als zijn vader, die met een gladde tong succesvolle zaken deed. Doordat de ander echter ook magie had gebruikt en een dierlijke gedaante aan had genomen had hij al verraden een Magiër te zijn, terwijl Sarovyr dit nog niet had gedaan. Tot dit punt. Bijna zonder zich te verroeren schoof Sarovyr Eli wat aan de kant door nu zelf van zijn schaduw en Duistere magie gebruik te maken, zichzelf bevrijdend van de arm van Eli die nog om zijn nek lag zonder de moeite te nemen dit fysiek te doen. Met zijn rechterwijsvinger langzaam op een leren leuning van zijn rolstoel tikkend dacht hij even snel na. Eli gebruikte dezelfde magie als hem, en ondanks dat hij hem nog niet eerder had ontmoet zou hij hem in de toekomst vast wel vaker zien. Dit bedacht hij echter toen hij zijn ergernis even aan de kant schoof, om gewoon puur te denken over wat voor profijt hij uit deze situatie en ontmoeting kon halen. De ander had ze niet allemaal op een rijtje vanuit Sarovyr zijn opzicht, maar Eli had wel toegeven verkeerd te zijn begonnen. Terwijl er een zucht over zijn lippen gleed tastte hij in zijn geldbuidel, die goed weg zat gestopt. ''Sarovyr is mijn naam, maar flik me niet nog eens zoiets..'' zei hij tenslotte waarschuwend en toch gedempt om niet gehoord te worden door anderen behalve Eli waar hij zijn woorden op richtte. Vervolgens pakte nog wat boeken waarvan hij de titels wel interessant vond. Wat er verder in stond zou hij later wel uitzoeken. Vervolgens handde hij de hoeveelheid munten die de boeken kosten met een straight-face over aan de verkoper. Zonder argwaan te wekken manoeuvreerde hij zich naar de stand ernaast met wapens. Een paar kruisbogen- waarvan hij redelijk wat had gehanteerd, net zoals gewone bogen, hingen uitgestald met bijbehorende kokers en pijlen. Zijn eigen lag op Shadra, aangezien wapens verboden waren op de Academy. Maar toch was de verleiding groot. En de regel vond hij ook stom, aangezien ze juist leerden om aan te vallen met magie- iets wat nog gevaarlijker was dan een zwaard, mes, boog of ander tastbaar wapen.

Eli liet een zacht, sissend lachje horen toen de jongen aangaf dat hij zelf ook beter zou moeten leren luisteren. “Helaas, dat gaat niet.” antwoordde hij geamuseerd. “Ik ben nou eenmaal geen braaf huisdier, maar…” Langzaam bracht hij zijn gezicht iets dichterbij die van de ander. “als je het zo graag wilt, mag jij best een poging doen om het me te leren. Ik vind je stem wel sexy...” Even bleef Eli hangen, voor hij zich toch weer iets terugtrok. Zo te zien had hij de vreemdeling al aardig het bloed onder de nagels vandaan gehaald. En dat terwijl Eli hem alleen maar plaagde! Dat deed hij enkel als hij mensen de moeite waard vond om zijn aandacht aan te besteden. En dit specifieke individu leek tot nu toe zeker de moeite waard.
Voor hij het goed en wel besefte, werd Eli plotseling een stukje opzijgeschoven. Zijn doortastende blik gleed naar de schaduw die was opgeroepen. Interessant. Zeer interessant. Ze bezaten blijkbaar beide duistere magie. Dit kon echt nog leuk worden…! En het zou waarschijnlijk betekenen dat hij dit lekkere hapje nog vaker ging terugzien. Yay~!
Eli liet stilzwijgend toe dat er meer afstand tussen hen gecreëerd werd. Ondanks zijn leugentje om bestwil, had hij niet direct de behoefte om zo “intiem” met de jongen om te gaan. Maar hé, ze kenden elkaar pas net.
Met ogen zo priemend dat je er haast de kriebels van zou krijgen, bleef Eli de ander aanstaren. De rolstoeler tikte hij op de armleuning van zijn stalen ros met wielen. “Je lijkt zo gespannen.” Lispelde Eli met één opgetrokken wenkbrauw. “Relax! Het is niet dat ik nu mijn tanden in je ga zetten ofzo. Tenzij…” Hij grijnsde breed. “je het me vraagt. Dan doe ik het met liefde. En ik ken ook genoeg andere manieren om je te helpen..."ontspannen".”
Uiteindelijk stelde de jongen zich voor als Sarovyr. Dat was een mondvol, bijna net als Eli’s volledige naam. Bij de waarschuwing die daarop volgde, schonk Eli hem een onschuldig glimlachje. “Prima, maar zie het als een compliment: ik zou niet zomaar iedereen mijn geliefde maken. Ook niet gespeeld.” Dat was niet gelogen, al zou je het misschien niet van hem verwachten. In tegenstelling tot Sar (dat was Eli’s bijnaam voor hem inmiddels) deed Eli geen moeite zachtjes te praten. Het maakte hem eerlijk gezegd niet zoveel uit wie hem hoorde. Hierdoor keek een oudere dame ietwat verwonderd hun kant op. Eli staarde haar even ongegeneerd aan en likte verleidelijk zijn lippen, waardoor ze haastig weer haar aandacht ergens anders op richtte.
Vervolgens keek Eli geduldig toe hoe Sar wat boeken kocht bij de kraam en geleidelijk aan naar de kraam ernaast bewoog. Hij was dus ook geïnteresseerd in wapens? Hm...
Eli sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de volgende kraam, dicht bij Sar in de buurt om hem niet uit het oog te verliezen. Dit keer lette hij er echter wel op dat hij niet óp de kraam ging zitten. Vandaag had Eli even geen zin in bezemslagen. Misschien morgen. “Dus, Sar,” siste Eli, terwijl de jongen nogmaals in zich opnam. Halflang, donker haar, lichte ogen en een verrassend atletisch lichaam. Zijn lippen waren ook niet verkeerd. Hoe zou het zijn om daar zachtjes in te bijten…?
Oh ja: focus. “Je hebt mijn interesse gewekt, dus vertel me eens meer over jezelf. Ik weet al dat je van wolven, een goed boek en scherpe voorwerpen houdt. En verder…?” vroeg hij hem. Zijn rode ogen glinsterden nieuwsgierig en bekeken de ander van top tot…rolstoelwiel en verder. Purrr.

Met priemende ogen wierp Sarovyr de oudere dame die hen aan had gekeken een korte blik na, half gegeneerd. Gelukkig kende niemand hem hier, maar hij wist wel dat hij hier niet snel weer terug zou komen, mede door de rare figuren hier en door zijn rolstoel die nu te veel opviel. Intussen bleef zijn ergernis groeien terwijl hij naar zijn idee al duidelijk had laten merken niet geïnteresseerd te zijn. Veel Shadranen- en Eli kwam daar hoogstwaarschijnlijk ook vandaan- waren tegen enige vorm van homoseksualiteit. In het geval van Sarovyr hield hij zich niet met dat soort dingen bezig: Naar zijn idee moest iedereen maar doen en laten wat ze zelf wilden, zolang ze het maar niet in zijn gezicht schoven of hem er mee lastig vielen. Dit was nu wel het geval, en zelfs toen hij weg ging kwam Eli achter hem aan om vervolgens dicht bij hem tegen de stand aan te leunen. Het zou misschien verstandig zijn geweest om gewoon weg te gaan, maar hij ''liep'' niet weg van zijn problemen en loste ze liever op. Bovendien zou hij Eli vast nog vaker tegen komen.. Great. Na de kraag van zijn leren jack wat hoger op te hebben getrokken liet hij zijn vingers even over het zilverwerk van een kleine, ingewikkeld ogende kruisboog met kleine maar scherpe- en zeker ook dodelijke- pijlen glijden. ''Dus, Sar'' bracht Eli sissend uit. Met zijn kaken opeengeklemd gleden Sarovyr zijn goudgele ogen richting de ander, zonder zich verder te verroeren. Hij haatte die afkorting. ''Ah.. Goed opgemerkt.'' sprak hij sarcastisch toen Eli een opsomming maakte van Sarovyr zijn interesses. Toch wilde Sarovyr de ander ook niet kwaad maken, ondanks zijn ergernis. Als Eli hem verklikte aan de nieuwe schoolhoofd kon hij nog wel eens in de problemen komen, al was ze misschien een stuk minder erg dan Master Savador. Maar zijn vader, daar was hij nog banger voor. Als die er lucht van kreeg, ondanks dat hij vaak weg was.. Wat de gevolgen zouden kunnen zijn haalde Sarovyr liever niet in zijn gedachten. ''Well.. Toen het mij gemakkelijker af ging mocht ik graag koken. Believe it or not..'' sprak hij langzaam ''En netheid, en dames..'' vervolgde hij er snel achteraan, extra nadruk leggend op het laatste. ''Dus echt, verspil je moeite niet gast.'' zou het nu tot hem door dringen? Met zijn ogen weer op de kruisboog gericht nam hij deze ter handen. Het was van goede makelij ''Je kunt de latten en het lichaam invouwen en inkorten.'' sprak de verkoper, een korte gedrongen man met een zandkleurige baard en kleine heldere groene ogen Sarovyr toe toen hij diens interesse had opgemerkt. Vervolgens probeerde hij het uit na enige observering, wat zonder al te veel moeite ging zodat het ding uiteindelijk niet veel groter was dan zijn onderarm. Interesting. ''Heb jij er ook een beetje verstand van, Eli?'' vroeg Sarovyr de ander, in een poging het onderwerp op iets anders te focussen.

Eli onderdrukte een grinnik terwijl hij Sarovyr bleef observeren. De spieren van de jongen leken haast onder zijn huid vandaan te springen iedere keer als Eli sprak. Hoe interessant...
Als Eli wat meer op zijn oudere broer had geleken, had hij waarschijnlijk met grote puppy-ogen aangeboden Sar’s spanning weg te nemen met een ontspannende massage, maar hij schatte zo in dat het in zijn positie wat….anders zou overkomen. En oké, hij zou er stiekem ook een andere gedachte bij hebben, hehe…
Sarovyr’s gespannenheid deed hem licht fronsen, maar zijn grijns haast verbreden. Hm, hij had niet gedacht dat hij zo soepel bij hem kon binnendringen. Enige irritatie viel te lezen in zijn houding en toch… Toch bleef de jongen uiterst kalm, iets wat Eli diep vanbinnen enigszins verraste.
Eli knikte bijna trots toen Sarovyr bevestigde dat hij de interesses die hij tot nu toe van hem wist goed had samengevat. Het sarcasme ontging hem allerminst, maar het weerhield hem er niet van tevreden te grijzen. Wijs -voor zover de mentaal zeer gecompliceerde jongeman “wijs” genoemd kon worden- hield Eli na zijn volgende woorden zijn kaken stevig op elkaar, zodat de ander voldoende de kans had te reageren. Het was voor hem puur een stimulus-respons principe; een spel van zender en ontvanger, van reageren en van onderlinge dynamiek. Voor Eli’s was het prachtig om te zien hoe hij iemand uit de tent kon lokken, maar des te meer werd zijn aandacht geprikkeld als de ander juist níet reageerde zoals hij verwachtte. En Sarovyr leek daar een handje van te hebben, ook toen hij wonder boven wonder vertelde welke interesses hij nog meer had in plaats van Eli weg te snauwen of simpelweg te negeren. Het uitte een zekere…”verstandigheid” -al kon Eli niet met zekerheid zeggen of dit werkelijk het geval was- aangezien het toch geen zin zou hebben bij een persoon als de jongen met helrode ogen om enkel een sneer te geven of hem te negeren. Dan…tja… dan ging hij de uitdaging juist aan! Maar nu leek Eli geleidelijk aan overvallen te worden met een bepaalde sereniteit. Het veranderde niets aan zijn priemende blik, maar zijn houding werd net iets minder “intens”.
Zwijgend hoorde hij aan hoe Sarovyr hem vertelde dat hij van koken, netheid en…dames hield, blijkbaar was dat laatste zeer belangrijk, aangezien hij er zo de nadruk op legde.
Die interesses... Sjeez, hij leek Graham wel…
Strafpunten! Hehehehe.
Zijn hoofd kantelde iets schuin terwijl Eli observeerde hoe de jongen een kruisboog bekeek en hem vertelde dat hij, vanwege Sar's interesse in dames, geen moeite hoefde te verspillen.
Wacht… dacht hij… dat Eli echt oprecht...
Ah. Tja, Eli kon wel bedenken dat het zo overkwam. Een zacht lachje ontsnapte zijn keel. Wat leuk~
Het moment expres iets rekkend om Sar nog even in dezelfde staat te laten, sloeg de merkwaardige jongen uiteindelijk zonder iets te zeggen zijn armen over elkaar en liet zijn helrode ogen over de verschillende wapens glijden. Sinds twaalf jaar was dit waarschijnlijk het dichtstbij dat hij bij welk wapen dan ook was gekomen. In de inrichtingen werden scherpe voorwerpen en andere, mogelijk gevaarlijke objecten nou niet bepaald… “getolereerd”. Daarom was Eli wel creatiever geworden op andere manieren, uiteraard alleen als het nodig was… Oké, behalve op dat ene moment na-
Nee. Nope. Noperdienopenope.
Direct bande Eli het weer uit zijn hoofd. Dat was de verboden gedachte. Daar moest hij maar niet meer aan denken…

Na nog even gezwegen te hebben, was het in feite Sarovyr die weer begon te spreken, waardoor Eli haast van de kraam afgleed van verbazing.
“Of ik…” herhaalde hij zelf bedenkelijk. Zijn heimelijk hongerige blik gleed weer naar de rijen en rijen wapens. “Ik zou wel willen, maar…” zijn grijns verbreedde, enigszins verlekkerd. “Men wil mij liever niet met een wapen in de hand zien, denk ik zo…” siste hij er gedempt achteraan, niet omdat niemand anders het mocht horen, maar om de boodschap eerder te onderstrepen.
Terwijl zijn ogen haast verlangend langs de verschillende scherpe schoonheden gleden, tikte zijn vinger op een sierlijk uitziende dolk. “Maar… dat betekent niet dat ik ernaar moet luisteren…” fluisterde hij er met een lage, donkere stem achteraan. Verschillende, duistere hersenspinsels borrelden gelijk op in zijn verknipte brein. “Nee… nee, zeker niet…” Niet langer leek het alsof Eli tegen Sarovyr sprak, maar eerder tegen iemand of… “iets” anders... Maar tegen wat…? Dat viel enkel te raden. Maar wie weet als iemand precies op dat moment actief aandacht had besteed aan de ondoordringbare, rode irissen -irissen zo rood en huiveringwekkend als poelen vers bloed- dat diegene misschien, heel misschien de waarheid had kunnen ontdekken…

De kruisboog werd weer neergelegd door de Shadraan, zijn vingers gleden nog even over het sierlijke gegraveerde abstract over een van de zijkanten. Het liefst wilde hij dit magnifieke wapen mee nemen, maar met de andere leerling was dit geen goed idee. Dat hij hier al was, en zelfs de boeken had gekocht, was al link. De ander kon hem verklikken, want Sarovyr vertrouwde Eli voor geen cent. Zijn vreemde gedrag begon hem te storen, al bewees zijn ellenlange geduld zijn dienst. Maar hoe lang zou hij dat nog volhouden? Bovendien waren ze allebei van dezelfde afdeling. Dat zou betekenen dat ze hoogstwaarschijnlijk nog dezelfde lessen zouden gaan volgen ook, but not to mention dat ze ook op dezelfde verdieping hun slaapkamer zouden hebben. De jongen had hij echter nog niet eerder gezien, en hij zou hem zeker herkend hebben met zijn bizarre gedrag. Maar hij hoefde dan ook niet te weten uit welke hol of onder welke rots deze gast was gekropen. Dat hij dan ook zei dat men hem liever niet bij een wapen in de buurt zag zei dan ook al wat. Vervolgens leek hij het tegen zichzelf te moeten bevestigen.. Om het duidelijk tegen zichzelf te moeten zeggen. ''Eh, oké..'' zei Sarovyr, even zijn keel schrapend terwijl zijn ogen nog even verlangend over de wapens gingen. Het was niet dat Sarovyr er belang bij had iemand er mee te verwonden of erger, maar het was meer de vakmanschap waar ze mee waren ontworpen en gemaakt dat zijn interesse trok. Elk wapen kon een bloederige toekomst hebben bij een nieuwe eigenaar, of voor de sier aan een muur komen te hangen zoals bij zijn ouders thuis het geval was. ''Eli, ik moet gaan'' sprak Sarovyr, die zijn gouden zakhorloge uit een binnenzak van zijn jas had gevist, een blik werpend op de wijzers die de tijd aanduidden die zachtjes voort tikten. De woorden kwamen er vastbesloten uit. Eli had iets heel eigenaardigs, en dat was nog zacht uitgedrukt. Een eerste indruk zegt niet altijd even veel over wat er echt achter iemand schuilt, maar bij deze jongen kreeg Sarovyr een onderbuikgevoel. Natuurlijk verdiende iedereen wel een kans, en misschien.. Dat Sarovyr een betere indruk kon krijgen als hij niet in deze situatie en op deze plek was. Echter was hij ook geen psychiater, maar had een goed stel hersenen die vertelden zo snel mogelijk hier weg te gaan. Bang? Nee, maar de plek was guur. Zelfs met Zev naast zich. De wolf zou bijten als er echt iets zou gebeuren, maar dat zou zowel problemen voor hem en Zev geven. Want natuurlijk mochten er geen agressieve beesten op de school rond lopen, al wist hij dat Zev dat niet was omdat hij tussen mensen was groot gebracht. Echter bleef het een wolf, en hij zou Sarovyr niets laten overkomen. Het zou het einde van Zev zijn, dan nog maar te zwijgen over de gevolgen die voor Sarovyr zouden zijn. Het was tenslotte wel zijn verantwoordelijkheid. Het waren gedachtes die hij niet te lang rond liet spoken, dus rolde hij achteruit. ''Tot ziens.'' mompelde hij nog snel, vervolgens wegrollend. Ja, ziens.. Want de anders zou hij vast nog wel vaker tegen komen. Het was een vooruitzicht die hij het liefst zo ver mogelijk uit zou stellen.

(Sarovyr ~~creeps~~ out. Thanks a lot and I am sorry that it took so long! ^^)

PROFILE MAGICIAN

» LES #002 ~ Ice figures

Shady figures [Eli]

Shady figures [Eli]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen