Hazenlied

Bij valavond droeg Cahaya haar sloffen in haar linkerhand. Knokkelige tenen betraden het koele gras met lange pauzes tussen elke stap. Cahaya neuriede een lied. Het gaf haar een gevoel van verbintenis met thuis.
Goed, ze had op voorhand geweten dat de eerste dagen op deze school bijzonder eenzaam zouden zijn. De hele dag had ze enkel het broodnodige gezegd toen het haar werd gevraagd bij de filialisering van haar inschrijving. Voor de rest had haar stem diep begraven gelegen in haar onderbuik. Het had even geduurd voor ze die weer had opgerakeld en ze stilletjes had beginnen zoemen.
Helaas kon ze deze dagen niet overslaan.
Zo liep ze nu, in het vacuüm van de tijd, te wachten tot de dag ten einde kwam.

Vele meters voor haar keek een haas verschrikt naar haar op. Cahaya zag het broze hartje van het dier hevig te keer gaan. Ze overwoog dichter bij te komen, als bewijs dat zij niet zo angstaanjagend was zoals de anderen waar het beest eerder oog in oog mee had gestaan.
Maar Cahaya met haar rinkelende sieraden en haar vreemde gelaat was voor het beest waarschijnlijk nog angstaanjagender dan een ander. Het idee stelde haar gerust.
Omdat elk geringste geluid of beweging het moment van zijn evenwicht zou ontfutselen, bleef Cahaya roerloos. Zo keken ze beiden een lange tijd behoedzaam naar elkaar, twijfelend over wie zou initiëren. Ze sloot haar ogen en dacht: "Ik kijk niet meer. Spring gauw weg, dan heb ik niet gezien waar je heen bent."
Toen ze haar ogen weer opende zag ze het beest behendig weg huppen over het vlakke veld.

Ze was weer alleen. Toch had de ontmoeting een hoopvol effect op haar gehad. Een haas was net zo bang van haar als van wie het dan ook tegen het lijf had gelopen. Ze was in een zekere zin gelijkwaardig.
Zo neuriede ze verder en stapte in de maat. De rinkelende juwelen om haar enkels zongen mee.
Hmmm hmm hm hm hm. Hmmm hmm hm hm hm.

[Open voor iedereen.]

Het was hier gewoon weg prachtig. Vash kon er geen genoeg van krijgen. Zijn blik gleed over zijn omgeving. Na zijn spullen netjes op zijn kamer te hebben achter gelaten was de jolige jonge man nog even naar buiten gegaan. Genietend van het uitzicht. Niets kon dit toch overtreffen? Of nu ja voorlopig dan... In de verte hoorde hij iets rinkelen. Het gras en mooi ritme en het trok zijn nieuwsgierigheid ontzettend aan. Met een brede glimlach op zijn lippen begin Vash in de richting van het geluid te wandelen. Hij had geen haast een dus kon hij in de schemering nog alles goed aan schouwen. Voor zo ver de sneeuw dat toe liet natuurlijk. Vash wandelde richting een groot vlak veld waar het gras door de sneeuw heen stak. Hm, hier kwamen vast veel leerlingen? Een eenzaam persoon was daar op de maat en soort dansje aan het uit voeren. Tenminste dat leek Vash zo? Hij vind het leuk om naar te kijken. Deze persoon zag er anders uit dan de meeste hier, maar het lag juist aan de binnen kant van een persoon waar je naar moest koken niet naar de buiten kant! Zijn blik bleef op het erg ritmische loopje liggen terwijl zijn brede glimlach op zijn lippen bleef liggen.

Cahaya voelde hoe ergens de haas achter haar rug voortbewoog. Ze blief zingen en stappen om te doen alsof ze het beest niet had opgemerkt. Toch kon ze het niet laten zich te concentreren op het proberen te horen of te voelen waar het beestje heen ging. Ze sloot haar ogen en luisterde.
'Kraak...kraak...kraak'
Cahaya hoorde krakende voetstappen van een mens in de sneeuw. Het herinnerde haar in een flits aan hoe koud het wel niet was. Met een rinkelende ruk draaide ze zichzelf om richting een jongen met een bril. "Haas?" Zei ze geschrokken.
Ze voelde zich gegeneerd en enigszins betrapt. Hij glimlachte breed, maar toch vatte ze het niet op als een warme benadering. Snel legde ze haar sloffen op het gras en stapte er met haar voeten in.
Ze zei niets meer maar gebaarde onduidelijk met haar hoofd en hand. Iets in trend van beleefdheid en etiquette, maar niet helemaal de nagel op de kop. Als een klein kindje dat een grote mens na doet. Enkel die kindse zelfzekerheid ontbrak.

Vash keek rustig toe , maar kennelijk had hij haar gestoord, want ze draaide zich geschrokken om en zei daar nog "Haas" bij. Dat was vreemd, maar hij reageerde er niet op. Hoewel ze haar sloffen in het gras legde en erin ging staan. 'Sorry als ik je gestoord heb, Het zag er mooi uit.' verontschuldigde Vash zich en hij zag hoe ze hem begroeten. Hij was een man die zich in alles verdiepte en wat ze net deed herhaalde Vash. Hij leerde snel dus was het wel zo beleefd andermans gebruiken te leren en terug te zenden. Ze jonge aarde magician wist niet of ze hier al langer op Star Shine verkeerde als hij en dus wilde hij haar best vragen of ze de weg hier al wist? Al was de grasvlakte ook mooi om er even te zijn, ondanks de kou. 'Ik ben Vash en zins een dag hier op de Academy.' stelde Vash zich voor en hij wachten op haar reactie. Man het was best lastig, al die nieuwe gezichten en echt elke cultuur was hier aanwezig! Dat was zowel leuk als spannend! Vash herkende iets van Erdse afkomst bij haar, misschien kwam ze bij een van de twee stammen?

PROFILE MAGICIAN